Η Γερμανοποίηση της Ευρώπης

του κ.Ηλία Φιλιππίδη*

Οι στόχοι της πολιτικής Μέρκελ

Η κ. Μέρκελ δεν πιστεύει στην Ευρώπη αλλά μόνο στην Γερμανία και στο χρήμα και μάλιστα κατά τρόπο απόλυτο και επιθετικό. Όσοι πιστεύουν ότι η Μέρκελ έχει ευρωπαϊκές ευαισθησίες και ότι ενδιαφέρεται να βγει από την κρίση η Ευρωζώνη ως σύνολο κρατών, τα όποια λειτουργούν ως αλληλοεξαρτούμενες οικονομίες ή έστω ότι θεωρεί την Ε.Ε. ως απαραίτητο πλαίσιο κατοχυρώσεως των γερμανικών συμφερόντων, το όποιο πρέπει να διαφυλάττει πάση θυσία, δεν γνωρίζουν τους Γερμανούς ούτε έχουν κατανοήσει το φαινόμενο Μέρκελ.Η παραπάνω τοποθέτηση αποτελεί και προϋπόθεση για την χάραξη της ευρωπαϊκής πολιτικής της πατρίδας μας.

Η άποψη μας για την πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη συνοψίζεται στις παρακάτω θέσεις:

α) Για την Γερμανία η Ε.Ε. αποτελεί θέμα εξωτερικής πολιτικής, το οποίο μακροπρόθεσμα θέλει να επανεξετάζει και όχι θέμα ιστορικής εξελίξεως και πεπρωμένου, το οποίο σφραγίζει την ταυτότητα της σύγχρονης Γερμανίας.

β) Η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας διαμορφώνεται αποκλειστικά με γνώμονα τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας.

γ) Τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας προσδιορίζονται και σχεδιάζονται από το “βαθύ κράτος” της χώρας, το οποίο συγκροτείται από:

γα) τους τραπεζικούς της κύκλους, οι οποίοι διαπλέκονται με την παγκόσμια χρηματο-οικονομική ολιγαρχία.

γβ) τους μεγιστάνες του εξαγωγικού εμπορίου της Γερμανίας και

γγ) τις πολιτικές προσωπικότητες των δυο κομμάτων της εξουσίας. Αυτές οι τρεις ομάδες διαμορφώνουν και “κλειδώνουν” τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική πολιτική της Γερμανίας.

δ) Η Γερμανία ακολουθεί μόνη της τον δικό της δρόμο (Sonderweg) και δεν δεσμεύεται πλέον από την παράδοση του γαλλογερμανικού άξονα.

ε) Η Γερμανία δεν πρόκειται ποτέ και για οποιοδήποτε λόγο να έλθει σε σύγκρουση με τις Η.Π.Α. προκειμένου να διασφαλίσει την προοπτική μιας αυτοδύναμης οικονομικής και πολιτικής ενοποιήσεως της Ευρώπης.

Προσωπικά η Μέρκελ και οι οικονομικοί κύκλοι που την υποστηρίζουν, δεν έχουν αντίρρηση η Ε.Ε. να ενταχθεί σε μια διατλαντική κοινή αγορά με τις Η.Π.Α., αρκεί να διασφαλίζονται τα ιδιαίτερα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και οι Η.Π.Α. να αναγνωρίζουν την Γερμανία όχι μόνο ως στρατηγικό εταίρο αλλά και ως οικονομικό συνέταιρο. Δηλ. η Γερμανία αποβλέπει σε μια οικονομική συγκυριαρχία στο Δυτικό κόσμο.

Η άποψη μας είναι ότι η Γερμανία ακολουθεί μια διπλή στρατηγική. Δηλ.:

α) στο επίπεδο της συγκυρίας η Γερμανία ακολουθεί μια άκρως εθνικιστική και επιθετική πολιτική, η οποία αποβλέπει:

β) στην αξιοποίηση στο έπακρον των ευκαιριών, τις οποίες προσφέρει:

- η παγκοσμιοποίηση

- η διεθνής τραπεζική δικτύωση

- η ψηφιακή επανάσταση

- η τεχνολογία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενεργείας

- η οικονομική εξάρτηση και υποταγή των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου και στα.β) στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Γερμανίας, τα οποία είναι:

- ο πατριωτισμός των Γερμανών

- η οργάνωση και αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού

- η κοινωνική συνεργασία μεταξύ των εργοδοτικών και εργατικών οργανώσεων και

- το επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο της οικονομίας της, η οποία αναδεικνύεται ως η πλέον καινοτόμος στον κόσμο.

Το 2012 η Γερμανία αναδείχτηκε πρώτη στον κόσμο με 122.000 διπλώματα ευρεσιτεχνίας πιστοποιημένα από διεθνείς οργανισμούς. Δεύτερη έρχεται η Ιαπωνία με 80.000 διπλώματα περίπου και τρίτη οι Η.Π.Α. με 60.000.

Πατώντας σε αυτά τα πλεονεκτήματα η Γερμάνια το 2013 είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κατά 260 δις δολ. που αντιστοιχεί στο 7,3% του Α.Ε.Π. της.

Αναδείχτηκε έτσι παγκόσμιος πρωταθλητής εξαγωγών με δεύτερη την Κίνα (195 δις δολ.) και τρίτη την Σαουδαραβία λόγω βεβαίως του πετρελαίου.

Είναι εντυπωσιακό ότι η Γερμανία, μια χώρα χωρίς πρώτες ύλες, έρχεται πρώτη στον κόσμο σε εξαγωγές λόγω της καινοτομίας της. Όμως οι φιλοδοξίες της Γερμανίας δεν σταματούν εδώ. Η μακροπρόθεσμη στρατηγική της είναι να αξιοποιήσει την δεσπόζουσα θέση της στην Ευρώπη, για να συμμετάσχει σε μια Νέα Ιερά Συμμαχία, η οποία θα αποτελείται από την παγκόσμια τραπεζική ολιγαρχία, τις Η.Π.Α. και την Γερμανία.

Ο σκοπός της νέας Ιεράς Συμμαχίας θα είναι η κατοχύρωση και η ενίσχυση της επικυριαρχίας των Δυτικών συμφερόντων στις διεθνείς αγορές, ο ανταγωνισμός απέναντι στην Κίνα και γενικά η αποτροπή της δημιουργίας ενός πολυκεντρικού κόσμου με ισοδύναμα κέντρα ισχύος.

Συμπεράσματα

Με το παραπάνω σκεπτικό η Γερμανία βλέπει την Ε.Ε. μόνο ως την “προίκα” της, για αυτόν τον νέο συνεταιρισμό δυτικής επικυριαρχίας στο οποίο θέλει να συμμετάσχει. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η Μέρκελ έκανε την dealer για λογαριασμό του Δ.Ν.Τ., όταν στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. τον Νοέμβριο του 2011 στις Βρυξέλλες η Μέρκελ πρότεινε στον έκπληκτο Θαπατέρο να υπαχθεί η Ισπανία στον Μηχανισμό στήριξης του Δ.Ν.Τ. αλλά και εκτός αυτού, να πάρει προληπτικά δάνειο 50 δις ευρώ, ενώ άλλα 85 θα πήγαιναν στην Ιταλία! Ο Θαπατέρο αρνήθηκε δείχνοντας την έκπληξη και την δυσφορία του. Αυτό το απεκάλυψε ο ίδιος ο Θαπατέρο (Reuters 25/11/13) προσθέτοντας ότι στην συνέχεια η πίεση της Μέρκελ μετατοπίσθηκε προς τον Μπερλουσκόνι.

Η τελική διαπίστωση είναι ότι η Μέρκελ ουδόλως ανησυχεί για την παρούσα κρίση της Ευρωζώνης και ούτε βιάζεται να την δει να βγαίνει από αυτήν.

Δεν υπερβάλλουμε καθόλου, το είπε η ίδια στον λόγο της με τον κυνισμό που την διακρίνει:

“Ίσως θα μάθουμε κατά κάποιον τρόπο να ζούμε με την κρίση”. Πάντως πρόσθεσε ότι θα πρέπει με τον χρόνο να γινόμαστε ισχυρότεροι. Μιλούσε στον πληθυντικό άλλα εννοούσε τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και οι προτροπές της για προσπάθεια εξόδου από την κρίση, ακόμη και αν είναι ειλικρινείς, έχουν τον χαρακτήρα ευχών και κυρίως αφήνουν να εννοηθεί ότι η έξοδος από την κρίση είναι βασικά θέμα ατομικό για κάθε κράτος της Ευρωζώνης.

Η κρίση του ευρωπαϊκού Νότου ωφελεί την Γερμανία πολλαπλώς:

α) χαμηλώνει το ύψος της ισοτιμίας του ευρώ προς το δολάριο, καθιστώντας πιο ανταγωνιστικά τα γερμανικά προϊόντα.

β) μειώνει το ύψος των επενδύσεων στο ευρωπαϊκό Νότο, άρα και το ύψος και την ποιότητα της παραγωγής των προϊόντων του, αφήνοντας ελεύθερο πεδίο για εισαγωγές γερμανικών προϊόντων.

γ) προσφέρει στους γερμανούς παραγωγούς το πλεονέκτημα της επαρκούς ρευστότητας και χαμηλών επιτοκίων.

δ) ενισχύει την αξιοπιστία των γερμανικών τραπεζών, ελκύει κεφάλαια από τον Νότο και υποσκάπτει την αξιοπιστία των τραπεζών του Νότου.

ε) η Γερμανία έχει ήδη κερδίσει περίπου 60 δις ευρώ από τόκους των δανείων προς τις χώρες του Νότου.

Η Γερμανία θέλει να κερδίσει χρόνο.

Γνωρίζει ότι ο κόσμος περνά μια μεταβατική περίοδο, γιαυτό περιμένει να δει πως θα εξελιχτεί η συνεργασία της με τις Η.Π.Α. και πως θα μοιράσουν μεταξύ τους τις νέες ζώνες επιρροής στην Ανατ. Ευρώπη, τα Βαλκάνια και την Ανατ. Μεσόγειο.

Θεωρούνται αυτονόητες οι δηλώσεις των πολιτικών των κομμάτων της Γερμανίας υπέρ της Ε.Ε. και του Ευρώ. Όμως στην πραγματικότητα η Γερμανία αφήνει την ευθύνη για την διατήρηση της Ε.Ε. και του Ευρώ σε κάθε κράτος – μέλος χωριστά.

Το βέβαιο είναι η Γερμανία δεν πρόκειται ποτέ να βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη για να σώσει το Ευρώ η την Ε.Ε., πέρα από τις τρέχουσες υποχρεώσεις της.

Κατ’ ουσία η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας αποτελεί ένα ωμό εκβιασμό προς τα υπόλοιπα κράτη – μέλη. Η Γερμανία μας θέτει προ του διλήμματος “ή θα δεχθείτε την γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη και το γεγονός ότι η Γερμανία θα είναι αυτή, η οποία ακόμη και μόνη της, όχι μόνο θα έχει τον τελευταίο λόγο αλλά και θα επιβάλλει τους κανόνες του παιχνιδιού ή φύγετε”. Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι εάν θέλουμε να μείνουμε στο Ευρώ, ακόμη και στην Ε.Ε., θα λειτουργούμε όχι ως εταίροι, έστω και μειωμένης ισοτιμίας, αλλά μόνο ως εξηρτημένοι δορυφόροι, ακόμη και ως αποικίες.

Η Γερμανία απέδειξε πως εννοεί την περαιτέρω θεσμική εξέλιξη της Ε.Ε. με την επιβολή της απολύτου θελήσεως της στην λεγόμενη κατ’ ευφημισμόν “Τραπεζική Ένωση” των χωρών της Ε.Ε. Κατ’ ουσίαν η ευθύνη για την σωτηρία των τραπεζών που κινδυνεύουν επιμερίζεται στις χώρες στις οποίες αυτές ανήκουν.

Κάτι παρόμοιο περιμένουμε και από την προετοιμαζόμενη “αναθεώρηση των συνθηκών της Ε.Ε.” που προανήγγειλε η κ. Μέρκελ, προκειμένου να επιτευχθεί η “οικονομική ενοποίηση” της Ε.Ε.

Τόσο η κ. Μέρκελ όσο και ο ΥΠ.ΟΙΚ. Β. Σόιμπλε επεξηγούν ευθέως ότι θα πρόκειται για μια δημοσιονομική ένωση, δηλ. για ένα ευρωπαϊκό λογιστικό σωφρονιστήριο, όπου θα ελέγχονται αυστηρά οι προϋπολογισμοί των χωρών – μελών και θα επιβάλλονται πρόστιμα στις χώρες των οποίων οι προϋπολογισμοί θα υπερβαίνουν τα έσοδα. Ακούγεται σωστό αυτό αλλά είναι ένας εντελώς ακατάλληλος κανόνας για χώρες που βρίσκονται σε ύφεση και θέλουν να ανακάμψουν ή βρίσκονται ακόμη σε ανάκαμψη και αυτή είναι η κατάσταση των περισσότερων χωρών της Ευρωζώνης. Άρα η εφαρμογή αυτού του κανόνα χωρίς συγκεκριμένες και ελεγχόμενες περιπτώσεις εξαιρέσεων καταδικάζει τις χώρες της Ευρωζώνης σε μόνιμη ύφεση και τους απαγορεύει την ανάκαμψη.

Τελικά η κοινή λογική ανατρέπει την παραπάνω γερμανική λογική και διερωτάται μήπως η Γερμανία έχει ένα κρυφό σχέδιο με δυο σκέλη:

α) να καταδικάσει τις αδύνατες χώρες της Ευρωζώνης σε μια μακροπρόθεσμη οικονομική αποτελμάτωση, να τις υποχρεώσει να δεχθούν την γερμανική επικυριαρχία και να μην μπορούν να ανταγωνισθούν τα γερμανικά προϊόντα ή

β) στην περίπτωση που δεν υποκύπτουν στις γερμανικές αξιώσεις, να υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν το ευρώ.

Στην πρώτη περίπτωση η Γερμανία θα αποκτήσει ένα οικονομικό και τεχνολογικό προβάδισμα έναντι των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, το οποίο θα κυμαίνεται μεταξύ 30 έως και 100 ετών.

Στην δεύτερη περίπτωση η ευρωζώνη θα διαλυθεί, χωρίς την άμεση ευθύνη της Γερμανίας.

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η Γερμανία θέλει να διατηρήσει όσο γίνεται περισσότερο την παρούσα κατάσταση ενός χωλαίνοντος ευρώ, ως μέσου για την οικονομική αφαίμαξη των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου και ιδιαίτερα του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας,όχι όμως για πάντα …

*Ο Ηλίας Φιλιππίδης, είναι πτυχιούχος Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών, Δόκτορ Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Βόννης και καθηγητής Τριτοβάθμιας. Είναι επίσης μέλος του προεδρείου της Διεθνούς Επιστημονικής Ενώσεως Παγκοσμίου Οικονομίας και Παγκοσμίου Πολιτικής (IWVWW) του Βερολίνου. Αντιπρόεδρος του Κρητικού Λαικού Πανεπιστημίου (ΚΛΑΠ). Θεμελιωτής της θεωρίας της Ελληνολογίας και ιδρυτής της Πειραικής Σχολής Ελληνολογίας (ΠΕΙΣΕ). Μελετητής διεθνών θεμάτων και συγγραφέας.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Ιουνίου 18, 2014