Βίντεο - Μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του Άρη Σταθάκη

Βίντεο - Mια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του Άρη Σταθάκη, για την καριέρα του στη δημοσιογραφία, την οδική ασφάλεια, το οδικό δίκτυο, αλλά και την ενασχόληση του με την πολιτική.

Μετά από 35 και πλέον χρόνια αποδοτικής καριέρας στη δημοσιογραφία και μία ιδιαίτερα επιτυχημένη τηλεοπτική εκπομπή αυτοκινήτου, ο Αρης Σταθάκης είχε κατακτήσει τον σεβασμό της κοινής γνώμης. Ο Άρης Σταθάκης σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του είχε μιλήσει για την καριέρα του στη δημοσιογραφία, την οδική ασφάλεια, το οδικό δίκτυο, αλλά και την ενασχόληση του με την πολιτική στο Αχελώος tv και στο Δημοσιογράφο Μάκη Μάκκα

Αν υπήρχε ένας άνθρωπος στην Ελλάδα ο οποίος μπορεί να μιλήσει για θέματα οδικής ασφάλειας και το…ακροατήριο να τον ακούσει με απόλυτη προσοχή ήταν ο Αρης Σταθάκης.

Άλλωστε, η οδική ασφάλεια τον ενδιέφερε πάντα καθώς, όπως έλεγε , δεν μπορούσε να βλέπει ένα παιδάκι να πεθαίνει στην άσφαλτο και να αδυνατεί να κάνει κάτι για να το σώσει. Αυτός ήταν και ο λόγος που άφησε τη δημοσιογραφία για την πολιτική.

Ο ίδιος είχε παραδεχτεί στην συνέντευξη ότι αν και ασχολήθηκε με την πολιτική, πρωταρχική θέση για εκείνον ήταν η δημοσιογραφία. Κι αυτό γιατί πέρασε, όπως τόνιζε τα καλύτερα και πιο δημιουργικά του χρόνια σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, με πιο σκληρά, αλλά και πολύ όμορφα τα χρόνια που έκανε εξωτερικές ειδήσεις στην εφημερίδα «Απογευματινή».

«Τότε που πηγαίναμε στην εφημερίδα από τις 4 τα ξημερώματα μέχρι τις 8 το πρωί και ξαναπηγαίναμε 7-10 το βράδυ Τότε που μας ενδιέφερε η ποιότητα του κειμένου και όχι η ώρα που περνούσε», σημείωνε. 

Για να προσθέσει : «Η πολιτική μου άρεσε, αλλά δεν είχα καμία σχέση με κόμματα. Δέχθηκα όμως την πρόταση της Ν.Δ. και τελικά πήγα στη Βουλή, επειδή μου ζήτησαν να συνεχίσω «από τη μέσα πλευρά», τις προσπάθειες που έκανα για βελτίωση της οδικής ασφάλειας. (Πρόταση που θα δεχόμουνα από οποιοδήποτε κόμμα, γιατί όταν σκοτώνεται ένα παιδάκι δεν έχει σημασία ποιός είναι στην Κυβέρνηση και τι ψηφίζει η οικογένειά του).

Απαντώντας στο ερώτημα ποιος είναι ο λόγος που δεν έχουν μειωθεί σημαντικά τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα, σημείωνε ότι δεν ενδιαφερθήκαμε ποτέ να τα μειώσουμε γιατί πολλές φορές έλειπε η λογική, η γνώση συνήθως δεν ήταν αρκετή και η προσπάθεια δεν ήταν ποτέ συλλογική. Κάθε υπουργός θεωρούσε το δικό του υπουργείο καστράκι του και δεν άφηνε τους άλλους να μπαίνουν στα χωράφια του. Επομένως, δεν κάθισαν ποτέ όλοι οι συναρμόδιοι υπουργοί να βρεθούν και να λύσουν αυτό το πρόβλημα που εγώ θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο της χώρας μας.

Είναι μεγάλα προβλήματα η οικονομία, η ανεργία, εξηγούσε ο Άρης Σταθάκης , αλλά όταν σκοτώνεται ένα παιδάκι δεν έχει καμία σημασία αν ο πατέρας του είναι φτωχός ή πλούσιος, δεν έχει καμία σημασία αν είναι αγρότης ή επιχειρηματίας, δεν έχει καμία σημασία αν εκείνη την ημέρα κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου ή αν τον απέλυσαν από τη δουλειά του. Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σημασία.

«Λέμε ότι είναι μεγάλο πρόβλημα το να παίρνεις μικρή σύνταξη και πράγματι είναι. Επίσης πρόβλημα είναι να μην έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς ή να μην έχεις να φας. Για μένα είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα να τα έχεις όλα και να σκοτωθεί το παιδί σου ή ένας δικός σου άνθρωπος. Λέμε καμιά φορά όταν κλείνει ένα εργοστάσιο ότι μένουν πολλοί άνθρωποι στο δρόμο. Πιο μεγάλο πρόβλημα για μένα είναι ότι κάθε δύο εβδομάδες 100 άνθρωποι μένουν νεκροί στους δρόμους. Άρα λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε αυτά τα προβλήματα και αν πιστεύουμε ότι δεν είναι σημαντικά ας πάμε να ρωτήσουμε κάποιον που έχει χάσει το παιδί του ή ας πάμε να ρωτήσουμε κάποιον που έχει παιδί ανάπηρο μετά από τροχαίο δυστύχημα και ξέρει ότι το παιδί του δεν πρόκειται να νιώσει ποτέ τη χαρά του έρωτα, της οικογένειας γιατί κανείς δεν έχει τη διάθεση να πάει να αγκαλιάσει, να σηκώσει, να καθαρίσει ή να πλύνει κάποιον που είναι όλη τη ζωή παράλυτος πάνω σε μία αναπηρική καρέκλα»

Ενθουσιάστηκε όπως τόνιζε όταν, στην πρώτη ομιλία του για οδική ασφάλεια χειροκρότησαν όλες οι πτέρυγες της Βουλής. (Κάτι που γινόταν για πρώτη φορά και ο Πρόεδρος ζήτησε να γραφτεί στα πρακτικά), αλλά η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο καλή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά από πιέσεις 5 χρόνων, έκαναν μία Διακομματική Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας (στην οποία τον εξέλεξαν Πρόεδρο) και ετοιμάσανε νομοσχέδια τα οποία στείλανε σε όλα τα αρμόδια υπουργεία, αλλά ακόμα βρίσκονται στα συρτάρια.

Γιατί δυστυχώς, όπως σημείωνε οι κυβερνήσεις βάζουν άλλες προτεραιότητες (αναλόγως με τις ανάγκες της καθημερινότητας και τις πιέσεις που δέχονται) και δεν ενδιαφέρονται για τους έξι νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες και ανάπηρους που έχουμε καθημερινά στους δρόμους».

Δημοσίευση: Ιουνίου 15, 2014