ΤΑΙΠΕΔ: Ο οργανισμός που ξεπουλά τη χώρα!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη 

Άν οι θεωρίες των νεοφιλελεύθερων για τους χρηματοδοτούμενους από το κράτος οργανισμούς έπρεπε να εφαρμοστούν κατά γράμμα, τότε μία και μόνο ιδιωτικοποίηση έπρεπε να γίνει. Κι αυτή δεν θα ήταν ούτε της ΔΕΗ (30 εκατ. κέρδη το 2012) ούτε του ΟΠΑΠ (505 εκατ. το 2012) ούτε της ΕΡΤ (57 εκατ. το 2011) ούτε των εταιρειών ύδρευσης (78 εκατ. κέρδη για την ΕΥΔΑΠ και 13 εκατ. για την ΕΥΑΘ το 2013). Ο οργανισμός που έπρεπε να ιδιωτικοποιηθεί είναι το Ταμείο Ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας και κατά κόσμον ΤΑΙΠΕΔ, ήτοι Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Ελληνικού Δημοσίου!

Το Δημόσιο οφείλει να αποβάλει από πάνω του αυτό το έκτρωμα για τον απλό λόγο ότι είναι ζημιογόνο. Επειδή επιβαρύνει με τη δράση του τους φορολογούμενους, έχοντας καταφέρει το αδιανόητο: να εμφανίζει κατ’ επανάληψη ζημιές! Με βάση τα αποτελέσματα που έδωσε πριν από λίγες μέρες στη δημοσιότητα, το α’ τρίμηνο του 2014 εμφάνισε ζημιές ύψους 1,01 εκατ. ευρώ. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το τελευταίο τρίμηνο του προηγούμενου χρόνου εμφάνισε κέρδη ύψους 734.000 ευρώ, συνάγεται ότι το προηγούμενο εξάμηνο είχε ζημιές περίπου 280.000 ευρώ. Και, μάλιστα, δεν ήταν η πρώτη φορά που οι «ειδικοί της αξιοποίησης» στο ναό του «value for money» αποτύγχαναν παταγωδώς να εμφανίσουν κέρδη. Το ίδιο συνέβη και το εξάμηνο Ιούλιος – Δεκέμβριος 2013, όταν οι ζημιές του ΤΑΙΠΕΔ έφτασαν τα 3,1 εκατ. ευρώ!

Όσο παράδοξο και να φαίνεται να εμφανίζει ζημιές ένας οργανισμός που δεν κάνει τίποτ’ άλλο από το να παραλαμβάνει περιουσία από το Δημόσιο με μοναδική του αποστολή να την πουλήσει όσο όσο και με κάθε τρόπο, συμβατό ή μη με τους κανόνες της αγοράς και της καλής πίστης, η αλήθεια είναι πως έχει ξανασυμβεί! Κατ’ επανάληψη μάλιστα!

Η πιο εμβληματική περίπτωση αφορούσε στην Τρόιχαντ («Δούρειος Ίππος» στα καθ’ ημάς), τον οργανισμό που δημιουργήθηκε μετά την απορρόφηση της Ανατολικής από τη Δυτική Γερμανία για να ξεπουληθούν τα περιουσιακά στοιχεία της πάλαι ποτέ Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Παρότι κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια να ξεπουλήσει 14.000 επιχειρήσεις και άλλα περιουσιακά στοιχεία, έκλεισε τον κύκλο της αποτυγχάνοντας να ανταποκριθεί στις προβλέψεις για κέρδη 900 δις δολαρίων.

Αντί για κέρδη, μεταβίβασε στο γερμανικό κράτος ζημιές ύψους 170 δις δολαρίων. Οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και η δημιουργία, μάλιστα, ειδικού οργανισμού με αυτήν ακριβώς την αποστολή δεν συνοδεύτηκαν από ζημιές και βαθιά διαφθορά μόνο στη Γερμανία.Το ίδιο επαναλήφθηκε, μεταξύ πολλών άλλων χωρών, και στη Σλοβακία, για να φτάσει ο πρωθυπουργός της χώρας, Ρόμπερτ Φίκο, τον Ιανουάριο του 2013 να δηλώσει σε αυστριακή εφημερίδα ότι, λόγω του αμόκ των ιδιωτικοποιήσεων μεταξύ 1995 και 2005, η κυβέρνησή του πλέον στερείται και του πιο απλού εργαλείου για να εφαρμόσει αναπτυξιακή πολιτική.

Εισαγόμενη διαφθορά Το παράδειγμα της μικρής αυτής κεντρο-ευρωπαϊκής χώρας έχει ξεχωριστή σημασία για την Ελλάδα, γιατί ένα στέλεχος της σλοβακικής Τρόιχαντ, την Άννα Μπουμπενίκοβα, έστειλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο ΤΑΙΠΕΔ ως τον τοποτηρητή που θα διασφάλιζε την ταχύτητα και την… αξιοπιστία του προγράμματος ξεπουλήματος της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Η σχετική θέση, μάλιστα, προβλέπεται από τον ιδρυτικό νόμο του ΤΑΙΠΕΔ. 

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο νόμος στο άρθρο 3 παράγραφος 11: «Στις συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου παρίστανται ως παρατηρητές, χωρίς δικαίωμα ψήφου, δύο (2) εκπρόσωποι που προτείνονται από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι εκπρόσωποι ενημερώνονται πλήρως επί των θεμάτων της ημερήσιας διά-ταξης και μπορούν να ζητούν εγγράφως, από το Διοικητικό Συμβούλιο, κάθε πληροφορία επι θεμάτων που αφορούν τη λειτουργία του Ταμείου, το οποίο υποχρεούται να τις παρέχει χωρίς υπαίτια καθυστέρηση»! Θεσμικά, επομένως, το ΤΑΙΠΕΔ αποτελεί όργανο ξένης επικυριαρχίας της Ελλάδας.

Η θητεία, ωστόσο, της γκαουλάιτερ Μπουμπενίκοβα στο ΤΑΙΠΕΔ αποδείχτηκε βραχύβια. Τον Αύγουστο του 2012 η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την ανάγκασε να παραιτηθεί από το ΤΑΙΠΕΔ μέχρι να διερευνηθούν οι ποινικές διώξεις που τη βάραιναν στη χώρα της για οικονομικά σκάνδαλα όσο διατελούσε πρόεδρος στο σλοβακικό ΤΑΙΠΕΔ. Και οι διάδοχοι, βέβαια, της Μπουμπενίκοβα μόνο… ιεραποστολική δράση δεν μπορούν να υποστηρίξουν ότι επιτελούν στην Ελλάδα, διαψεύδοντας πανηγυρικά το επιχείρημα ότι η συρρίκνωση του ρόλου του κράτους στην οικονομία περιορίζει τη διαφθορά.

Αξίζει να δούμε χαρακτηριστικά τι ακριβώς κάνει στην Ελλάδα ένας εκ των δύο τοποτηρητών της EE. Τα ονόματά τους αναφέρονται με πάσα επισημότητα στην ιστοσελίδα του ΤΑΙΠΕΔ μεταξύ της «βασικής ομάδας»: Ζήνων Κοντολαίμης και Philippe Boin. Το περιεχόμενο της δράσης του δεύτερου τοποτηρητή περιγράφεται χωρίς τις συνήθεις υπεκφυγές και στρογγυλοποιήσεις που επιλέγουν οι ελληνικές κυβερνήσεις -από του Παπανδρέου, που δέχτηκε το αίτημα της τρόικας για τη δημιουργία αυτού του αδιαφανούς εξαμβλώματος, μέχρι τη σημερινή, του Σαμαρά-, στην προσπάθειά τους να συγκαλύψουν την υποτέλειά τους, σε ετήσια έκδοση του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών για το 2011. 

Αναφέρεται, λοιπόν, επί λέξει (σελίδα 21) ως προς τη σκοπιμότητα του Γάλλου τοποτηρητή ότι αφορά στην «υποστήριξη των γαλλικών επιχειρήσεων που ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Ελλάδα. Το εν εξελίξει πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων περιλαμβάνει ευκαιρίες για τις γαλλικές επιχειρήσεις για το 2012. Στόχος είναι η έλξη μιας μεγαλύτερης γκάμας επενδυτών, πέραν των γαλλικών εταιρειών με μακρά παρουσία στην Ελλάδα (Alstom, Vinci, Suez κ.ά.)». Με απλά λόγια, επιδίωξη του Γάλλου τοποτηρητή δεν είναι η μεταφορά τεχνογνωσίας και άλλες παρόμοιες αφελείς δικαιολογίες. Ως εμπορικός αντιπρόσωπος λειτουργεί, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των γαλλικών εταιρειών που προσπαθούν να αρπάξουν ό,τι περισσότερο μπορούν από το πλιάτσικο που γίνεται σε βάρος της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.

Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι παιδαριώδεις δικαιολογίες δεν διατυπώνονται μόνο από τους πολιτικούς, που θεωρούν ως το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου το να ηγούνται του ξεπουλήματος της ελληνικής δημόσιας περιουσίας Γάλλοι ντίλερ και Σλοβάκες διωκόμενες για διαφθορά. Εξίσου αφελείς όροι για την παρουσία τους διατυπώνονται και στο νόμο του 2011, με στόχο να ρίξουν στάχτη στα μάτια μας και να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις που δημιουργεί το καθεστώς απροκάλυπτης διεθνούς κηδεμονίας.

Αναφέρει, λοιπόν, ο νόμος για τους γκαουλάιτερ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: «Οι εκπρόσωποι υπέχουν υποχρεώσεις εχεμύθειας, σύμφωνα με τους κανόνες περί εμπιστευτικότητας, απορρήτου και σύγκρουσης συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής». Αλλά, είπαμε, αυτά είναι για τους ιθαγενείς…

Γκαουλάιτερ με πρόσβαση και βουλευτές στο σκοτάδι Η πρόσβαση που έχουν οι γκαουλάιτερ του ΤΑΙΠΕΔ σε εμπιστευτικές πληροφορίες αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη προσβολή στα κυριαρχικά δικαιώματα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι αυτήν ακριβώς την πληροφόρηση στερούνται οι Έλληνες βουλευτές! Επίμονο αίτημα βουλευτών να τους δοθούν τα πρακτικά των συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ έπεσε στο κενό, αποδεικνύοντας έτσι το καθεστώς αδιαφάνειας που επικρατεί στο εσωτερικό του.

Δεν είμαι μόνο η απροθυμία κυβέρνησης και ΤΑΙΠΕΔ να δώσουν στη δημοσιότητα τα πρακτικά του Ταμείου Ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας που βεβαιώνουν ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ΤΑΙΠΕΔ. Είναι επίσης οι αντισυνταγματικοί χειρισμοί που έχουν γίνει από την κυβέρνηση για τη στελέχωση της διοίκησής του, η «λαμπρή» πορεία πολλών στελεχών του και, ακόμη, το καθεστώς απαλλαγής των στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ από κάθε ποινική ευθύνη για τις αποφάσεις που σχετίζονται με ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας.

Εισάγεται έτσι και για τα στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ το ίδιο… βασιλικό προνόμιο που επιφύλαξαν για τα στελέχη των ασφαλιστικών ταμείων που ψήφισαν το «κούρεμα» των αποθεματικών, για τα στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έφεραν σε πέρας την ανακεφαλαιοποίηση, για τις διοικήσεις των τραπεζών που έδωσαν τα θαλασσοδάνεια στα κόμματα, και τέλος δεν έχουν οι περιπτώσεις όπου τα Μνημόνια δημιούργησαν το δικό τους δίκαιο διαρκών εξαιρέσεων.

Ο νόμος της σιωπής Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίζει το Ταμείο Ξεπουλήματος λίγο πολύ ως κοινωφελές ίδρυμα ή ταμείο αγαθοεργίας κλονίστηκε πρώτη φορά όταν το μέλος της διοίκησής του Άννα Ζωηρού, τοποθετημένη από τον ΛΑΟΣ στο Ταμείο, έσπασε την «ομερτά» και προχώρησε σε δημόσιες καταγγελίες για τον τρόπο λειτουργίας του. Οι αποκαλύψεις της ξεκινούσαν από τα αγγλικά που χρησιμοποιούσαν στις συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου κι έφταναν ως τις αλλαγές των όρων διαγωνισμού για την πώληση της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου και τις αντικανονικές ανανεώσεις συμβάσεων συμβούλων.

Προς επίρρωση της σοβαρότητας των σχυρισμών της κυρίας Ζωηρού, να σημειωθεί πως ούτε οι συμβάσεις των συμβούλων ιδιωτικοποιήσεων -αξίας 20 εκατ. ευρώ μεχρι το Σεπτέμβριο του 2012, σύμφωνα με δηλώσεις ενός εκ των πρώην προέδρων του ευαγούς αυτού ιδρύματος σε Επιτροπή της Βουλής- έχουν ποτέ δοθεί στη Βουλή. Έτσι, κανείς δεν ξέρει ποια νομική εταιρεία η εταιρεία συμβούλων υπογράφει συμβόλαια με το ΤΑΙΠΕΔ. Και αυτές οι συμβάσεις είναι στη διάθεση μόνο των πιστωτών, όχι όμως των βουλευτών… Η Άννα Ζωηρού αποδείχτηκε πολύ… ζωηρή για τους κανόνες του παιχνιδιού και παύθηκε από τα καθήκοντά της το Μάρτιο του 2013, αφού πρώτα είχε αντισταθεί σε πιέσεις για να παραιτηθεί και πριν ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις για ιδιωτικοποιήσεις.

Στο ενδιάμεσο, για να χωρέσει στη διοίκηση του Ταμείου Ξεπουλήματος και ο αντιπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ, η Βουλή ψήφισε την αύξηση του αριθμού των μελών του Δ.Σ. από πέντε σε έξι. Το Μάρτιο του 2013, μετά την αποπομπή της… ζωηρής Άννας Ζωηρού -τον Οκτώβριο του 2013 κατέθεσε μήνυση εναντίον του υπουργού Γιάννη Στουρνάρα-, η Βουλή ξαναψήφισε νόμο για να μειωθούν οι θέσεις του Δ.Σ. σε πέντε από έξι, εφόσον η «ανεπιθύμητη» είχε απομακρυνθεί. Μάλιστα, στο απόγειο του θράσους του, το Ταμείο Εκποιήσεων δεν δίστασε, σε ανακοίνωση που εξέδωσε μετά τις αποκαλύψεις της Άννας Ζωηρού, εμμέσως πλην σαφώς να την απειλήσει με μήνυση, θυμίζοντας την υποχρέωση εχεμύθειας που είχε αναλάβει για δέκα ολόκληρα χρόνια!

Το… γύφτικο παζάρι της «μεγάλης των αδέκαστων μάνατζερ σχολής του ΤΑΙΠΕΔ», πάντως, δεν σταματά εδώ. Από τα πολλά ευτράπελα ξεχωρίζουμε τα «μαγειρέματα» για την έγκριση από τη Βουλή της διοίκησης του. Με βάση τον ιδρυτικό νόμο, για τον ορισμό του προέδρου απαιτούνταν ειδική πλειοψηφία, λόγω του κρίσιμου ρόλου που καλούνταν να παίξει το ΤΑΙΠΕΔ και επίσης για λόγους διαφάνειας. Αυτή ήταν η αιτιολογία. Επί κυβέρνησης Σαμαρά όμως, επειδή δεν σχηματιζόταν η συγκεκριμένη πλειοψηφία στη Βουλή, δηλαδή… δεν έβγαιναν τα κουκιά, εκδόθηκε το Σεπτέμβριο του 2012 σε τέσσερις ώρες Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου -με έναν, μάλιστα, εκ των υπουργών που τη συνυπέγραψαν να βρίσκεται εκείνη την ώρα σε ταξίδι στην Αίγυπτο!- που καταργούσε την προϋπόθεση της ειδικής πλειοψηφίας. Προφανώς, οι λόγοι διαφάνειας είχαν εκλείψει…

Η οσμή σκανδάλων και αδιαφάνειας που αναδύει το ΤΑΙΠΕΔ επιβεβαιώνεται αν μείνουμε σε ορισμένα μόνο στιγμιότυπα από το βίο και την πολιτεία των στελεχών του. Καταρχάς, στους εμπειρογνώμονες του συμπεριλαμβανόταν η Ελένη Παπακωνσταντίνου, ξαδέρφη του πρώην υπουργού Οικονομικών που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, η οποία και έγινε γνωστή λόγω της συμμετοχής της σε εξοπλιστικά συμβόλαια και στη «λίστα Λαγκάρντ» και παραιτήθηκε όταν άρχισαν οι αποκαλύψεις. Οι δε πρόεδροι του ξεπερνούν τα χρόνια λειτουργίας του!

Ο πρώτος πρόεδρος, I. Κουκιάδης, παραιτείται τον Ιούνιο του 2012 πριν καν συμπληρώσει χρόνο. Ο διάδοχος του, Τ. Αθανασόπουλος, παραιτείται το Μάρτιο του 2013 με αφορμή την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον του Δ.Σ. της ΔΕΗ, όπου συμμετείχε για τη σύμβαση της ΔΕΗ με τη ΜΕΤΚΑ. Κατηγορούνταν για ζημιά 100 εκατ. ευρώ. Ο διάδοχος του, Στ. Σταυρίδης, οδηγείται σε παραίτηση με αφορμή ταξίδι που έκανε στην Κεφαλονιά με λίαρ τζετ επιχειρηματία. Ο νυν πρόεδρος, Κ. Μανιατόπουλος, εκτέθηκε πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά του, όταν τον Οκτώβριο του 2013 ρωτήθηκε στην Επιτροπή Δημοσίων Επιχειρήσεων, Τραπεζών, Οργανισμών Κοινής Ωφέλειας και Φορέων Κοινής Ασφάλισης για ποιο λόγο απέκρυψε από το βιογραφικό του την προϋπηρεσία του σε εταιρεία συμβούλων στις υπηρεσίες της οποίας προστρέχει πολλάκις το ΤΑΙΠΕΔ και τώρα για την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ…

Ολο αυτό διάστημα οργιάζουν οι φήμες για διακριτική μεταχείριση της Eurobank -με την πώληση του Ελληνικού να αποτελεί το πιο ακραίο και πρόσφατο παράδειγμα, αν και όχι το μοναδικό-, φήμες που υπογραμμίζονται από την… υπεραντιπροσώπευση της Eurobank μεταξύ των στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ.

Με το πιστόλι του χρέους στον κρόταφο Υπάρχει όμως κάτι ακόμη χειρότερο απ΄ όλα τα προηγούμενα, που κατά μεγάλο μέρος τα εξηγεί. Στο δεύτερο κιόλας άρθρο του ιδρυτικού νόμου αυτού του εκτρώματος ορίζεται ότι τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Δηλαδή, οι ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας, χιλιάδες ακίνητα του Δημοσίου, λιμάνια, αεροδρόμια, αρχαιολογικοί χώροι, χιονοδρομικά κέντρα και όλες οι κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις βγαίνουν στο σφυρί υπό ένα καθεστώς σκανδαλώδους αδιαφάνειας μόνο και μόνο για να πληρωθούν οι «Σάιλοκ» της τρόικας.

Οι διαρκείς αναθεωρήσεις προς τα κάτω των εισπρακτικών στόχων, με την πρώτη εκτίμηση του 2011 να κάνει λόγο για 50 δις ευρώ, το 2012 να αναθεωρείται στα 19 δις, ενώ πολύ πιο ρεαλιστικές ιδιωτικές εκτιμήσεις προσγειώνουν το ποσό σε μονοψήφια επίπεδα, ακόμη κι όταν θα “χει πουληθεί ό,τι έχουμε και δεν έχουμε -θα εκποιηθούν τα πάντα, δηλαδή, για να μειωθεί το χρέος κατά λιγότερο από 3%!-, αποδεικνύουν ένα απίστευτα επικερδές παιχνίδι για τους πιστωτές: κάθε απόκλιση δημιουργεί πιέσεις για ταχύτερες αποκρατικοποιήσεις χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις, που σημαίνει ξεπούλημα, με αποτέλεσμα οι πιστωτές να κερδίζουν τα μέγιστα πλασάροντας στις δικές τους εταιρείες ό,τι πωλείται στην Ελλάδα στην πιο εξευτελιστική τιμή. Κι όσο αγοράζουν στη φτήνια, με τη βοήθεια των golden boys του ΤΑΙΠΕΔ, τόσο επικρίνουν για τις αποκλίσεις, ζητώντας την επιβολή έκτακτων μέτρων λιτότητας ούτως ώστε να καλυφθούν τα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά κενά που δημιουργούνται. Εν κατακλείδι, το σπάσιμο αυτού του φαύλου κύκλου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας -που μακροπρόθεσμα όχι μόνο αυξάνει την ανεργία, αλλά οξύνει και τη δημοσιονομική κρίση- και υπερχρέωσης μέσω της υποταγής στους δανειστές αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση του λαού.

Δικαστική ασυλία-ομολογία ενοχής Οι μνημονιακές κυβερνήσεις και η τρόικα, στην προσπάθεια τους να προωθήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις με κάθε τρόπο -αδιαφορώντας, για παράδειγμα, για το τίμημα και παραβιάζοντας ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες του ανταγωνισμού, με αποτέλεσμα ουκ ολίγοι διαγωνισμοί να είναι… μονοπρόσωποι. παραπέμποντας σε απευθείας αναθέσεις-, θωράκισαν τους «γενίτσαρους» του νεοφιλελευθερισμού που στελεχώνουν τη διοίκηση του Ταμείου Ξεπουλήματος με ασυλία απέναντι σε οποιαδήποτε δίωξη τους ασκηθεί στο μέλλον για απιστία κατά του Ελληνικού Δημοσίου. Τριάντα άνθρωποι, δηλαδή, που τοποθετήθηκαν στο ΤΑΙΠΕΔ εντελώς αυθαίρετα και χειρίζονται εν λευκώ τον πλούτο της Ελλάδας δεν πρόκειται ποτέ να λογοδοτήσουν! (Κι αυτό την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου…) Πιο κραυγαλέα ομολογία ενοχής δεν θα μπορούσε να υπάρξει…

«Στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν παραδείγματα που υπουργοί διέγραψαν αδικήματα. Το έκανε, για παράδειγμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Γ. Κουβελάκης το 1993 για τα αδικήματα διό του Τύπου, κι έτσι απαλλάχθηκαν οι εκδότες που διώκονταν με αφορμή τη δημοσίευση προκηρύξεων της «17Ν». Το ίδιο είχε κάνει κι ο Ευ. Γιαννόπουλος με τα περίφημα «αγροτοδικεία». 

Κοινό χαρακτηριστικό και στις δύο αυτές περιπτώσεις όμως ήταν ότι η εκδίκαση είχε προηγηθεί. Δεν παρακωλύονταν η λειτουργία της Δικαιοσύνης, όπως συμβαίνει τώρα», τονίζει στο «Επίκαιρα» ο δικηγόρος Κώστας Παπαδάκης, πρώην μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. «Η δικαστική ασυλία, εισάγοντας μια ατομική εξαίρεση από ένα γενικό κανόνα, δεν επιτρέπει στη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Αποτελεί μια πρόδηλη παραβίαση της ισονομίας, που δείχνει πόση εμπιστοσύνη έχουν τα στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ στη νομιμότητα των πράξεων τους…».

Πηγή περιοδικό "Επίκαιρα"

Δημοσίευση: Ιουνίου 18, 2014