Το χρήμα του Ριμπολόβλεφ, το πάρτι και τα λαμόγια των media

Η Ελλάδα της υπερβολής, της παραδοξότητας και της ανοησίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και ως το 2010 αποθέωνε κάθε μορφής λαμόγιο που είχε βγάλει λεφτά. Τα πούρα, οι καγιέν, οι βίλες και τα κότερα ήταν μέρος του ζηλευτού life style. Κανείς δεν ενδιαφερόταν αν τα λεφτά ήταν κλεμμένα, αν δεν ήταν φορολογημένα, αν ήταν από φοροδιαφυγή, αν ήταν από κοινοτικά κονδύλια κ.λπ.

Γράφει ο Παντελής Ζαγοριανίτης

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απλώς ζήλευε και προσπαθούσε να ενταχθεί στο κλαμπ. Πολλοί τα κατάφεραν. Δεν χρειάζεται φυσικά να μιλήσουμε για το ρόλο των ΜΜΕ, των εφημερίδων, των τηλεοπτικών δελτίων. Είναι γνωστός…

Η κατάρρευση της οικονομίας, η Τρόικα και το Μνημόνιο έφερε τα πάνω κάτω. Το χρήμα ποινικοποιήθηκε. Τα πούρα εξαφανίστηκαν, τα ακριβά αυτοκίνητα μπήκαν στα γκαράζ. Κι όχι μόνον από τους κλέφτες και τα λαμόγια. Αλλά κυρίως από ανθρώπους που απλώς έχουν ή βγάζουν χρήματα με καθαρό και νόμιμο τρόπο. Ανθρώπους που δεν ήθελαν να γίνονται εξιλαστήρια θύματα ενός άρρωστου συστήματος.

Τα ίδια media, οι ίδιοι δημοσιογράφοι που αποθέωναν τον πλούτο, με την ίδια ακριβώς ευκολία άρχισαν ένα κυνήγι μαγισσών. Καταγγελίες, υπονοούμενα, λασπομαχίες επί δικαίων και αδίκων ρίχνουν βορρά στο πεινασμένο πλήθος κάθε ευρώ παραπάνω και κάθε καινούργιο ζευγάρι παπούτσια που έχεις αγοράσει…

Όποιος βγάζει χρήματα είναι εν δυνάμει κλέφτης, όποιος κάνει το λάθος να τα δείξει είναι ένας ανάλγητος Ελληνας ο οποίος δεν σκέφτεται τις δύσκολες ώρες που περνάει ο λαός.

Και το χειρότερο είναι το γεγονός ότι όλη αυτή η υπερβολή είναι μεν προϊόν κόμπλεξ αλλά κυρίως μεθοδευμένος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, καθώς στοχεύοντας διάφορους μικρομεσαίους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας δεν ασχολούνται με τους άλλους που κυκλοφορούν μόνο στον δικό τους προστατευμένο κόσμο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε πέρυσι το καλοκαίρι σε ένα πάρτι στη Μύκονο. Χιλιάδες λέξεις, σχόλια, κριτική. Ολα για τη δημιουργία εντυπώσεων και όχι για την ουσία.

Και η ουσία είναι μία. Αν τα λεφτά που ξοδεύει ο καθένας είναι φορολογημένα και αν αυτός που τα εισπράττει κόβει απόδειξη.

Αυτή και τίποτε άλλο.

Υ.Γ: Πάντως τα λεφτά που ξοδεύει ο Ριμπολόβλεφ στη χώρα μας προφανώς δεν πληρούν τα κριτήρια μιας καθαρής οικονομίας. Κι εδώ επιστρατεύεται το ρητό το χρήμα δεν έχει πατρίδα και δεν μυρίζει. Μονά ζυγά, δικά τους δηλαδή…

Δημοσίευση: Ιουνίου 09, 2014