Αυτογνωσία μηδέν (ή αλλιώς: ο Εβραίος που έχουμε μέσα μας)

Αυτό το άρθρο δεν καταπίνεται εύκολα, όπως συμβαίνει και γενικότερα με την αλήθεια.

Τρία πράγματα μαθαίνει κάθε Ελληνας από τα γεννοφάσκια του. 1. Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο και οι Ελληνες, οι πιο όμορφοι, οι πιο έξυπνοι, οι πιο γενναίοι και οι πιο φιλότιμοι άνθρωποι. 2. Δεν υπάρχει πιο όμορφη εικόνα σε τούτη την ζωή και σε αυτόν τον κόσμο από τα χαλάσματα του Παρθενώνα. 3. Απέναντι στους Ελληνες Αγγέλους του πολιτισμού βρίσκονται οι υποχθόνιοι Εβραίοι Σατανάδες, που διαρκώς ραδιουργούν ενάντια στην πολιτιστική σταυροφορία των Ελλήνων, σε έναν αέναο αγώνα του καλού με το κακό.

Τα παραπάνω δεν είναι οι απόψεις της χρυσής αυγής μόνο· άλλωστε η ΧΑ είναι πρόσφατο φαινόμενο. Είναι οι απόψεις της συντριπτικής πλειοψηφείας και φυσικό είναι από καιρού εις καιρόν να αναφύονται και ακραίες μορφές αυτών των Ελληνοκεντρικών αντιλήψεων. Σε τι διαφέρουν οι δεξιοί από τους αριστερούς; Οι μεν λένε ότι ο κομμουνισμός είναι προϊόν του Σιωνισμού για να ελέγξουν έτσι τον κόσμο, ενώ οι δε λένε ακριβώς το ίδιο για τον καπιταλισμό!!!!! Ενώ λένε το διαμετρικά αντίθετο στο τι είναι καλό και τι είναι κακό, συμφωνούν ότι αιτία του κακού είναι ο Εβραίος!!!!!!

Υπάρχει ένα και μόνο καλό σε αυτήν την ιστορία, σαν ένα κεράκι στο σκοτάδι της ευτέλειας και της ψυχικής μιζέριας. Ότι η εικόνα του μισητού Εβραίου, είναι η εικόνα του τύπου, που λατρεύει τα φράγκα και την εξουσία. Δεν είναι κακό, να απεχθανόμαστε έναν τέτοιο τύπο. Το κακό είναι να γινόμαστε όμοιοι του και ταυτόχρονα να προσπαθούμε, να «καθαρίσουμε» τον κόσμο από αυτόν…

Φυσικά δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Προφανώς δεν είναι και πολύ αδικημένοι οι Εβραίοι από την γνώμη του κόσμου. Αν ο Κοέν, που βλέπουμε στην τηλεόραση, είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος Εβραίου, τότε δεν μου φαίνεται περίεργη η αντίληψη του κόσμου για αυτούς: Εξυπνοι, μορφωμένοι, αλλά αντιπαθέστατοι. Πίσω από την προσποιητή ευγένεια φαίνεται πεντακάθαρα η αλαζονεία, η απληστία, ο ρατσισμός. Αυτό το τελευταίο (ο ρατσισμός) είναι δικό τους δημιούργημα, που ξεκινάει από την δική τους εμμονή στην φυλετική και «πολιτιστική» καθαρότητα. Ο Χίτλερ και οι ναζί είναι οι καλλίτεροι από τους μαθητές τους, που στράφηκαν εναντίον των δασκάλων. Είναι το τέρας, που έπνιξε τον Φρανκενστάιν δημιουργό του. 

Στα πλαίσια ενός ιστορικού φαινόμενου αλληλοδιδασκαλίας του κακού, σήμερα οι Εβραίοι γίνονται μαθητές των ναζί στις «επιστημονικές» μεθόδους εξόντωσης των «ενοχλητικών» φυλών. Με αυτό το κείμενο δεν υπερασπίζομαι τους Εβραίους φυσικά· κατηγορώ του υποκριτές ψευτοευαίσθητους, που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους Εβραίους.

Πιστεύω, ότι τα πράγματα εξελίσσονται προς μία τραγική κατεύθυνση για την ειρήνη και η ταύτιση με την μία, ή την άλλη πλευρά είναι πολύ επικίνδυνο παιχνίδι για εμάς τους Ελληνες. Δεν υπάρχει προοπτική ούτε για ειρηνική διευθέτηση του θέματος, ούτε καν για την νίκη της μίας, ή της άλλης πλευράς. Βρίσκονται και οι δύο με την πλάτη στον τοίχο, αλλά (όσο κι αν φαίνεται παράξενο) περισσότερο στριμωγμένο είναι το Ισραήλ.

Ότι και να κάνει, θα καταλήξει σε βάρος του. Αν συνεχίσει να βομβαρδίζει, θα μεγαλώσει η διεθνής κατακραυγή. Αυτό ακριβώς θέλει η Χαμάς, που θα θυσιάσει χωρίς κανένα δισταγμό πολλές χιλιάδες παιδιά της Παλαιστίνης, για να καταφέρει τους στόχους της. Αν σταματήσει μονομερώς τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, η Χαμάς θα ισχυριστεί, ότι κατήγαγε περιφανή νίκη και φυσικά θα συνεχίσει να εκτοξεύει φτηνές ρουκέτες, για να τις αντικρούουν οι Ισραηλινοί με πανάκριβους πύραυλους και να φθείρονται οικονομικά.

Το να εξαναγκαστεί το Ισραήλ (από την διεθνή κοινότητα) σε καθαρά αμυντικές ενέργειες, δηλαδή την απόκρουση των Παλαιστινιακών ρουκετών, θα είναι σημαντικότατο όφελος γι αυτούς. Η οικονομική αιμορραγία από έναν τέτοιο κλεφτοπόλεμο θα έβλαπτε το Ισραήλ περισσότερο από την Χαμάς, γιατί η Χαμάς ισχυροποιείται από την δυστυχία του Παλαιστινιακού λαού, ενώ η όποια κυβέρνηση του Ισραήλ, είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει και την ασφάλεια, αλλά και την ευμάρεια του λαού της, που έχει συνηθίσει πλέον στην καλοπέραση ακόμα και εν μέσω διαρκών πολέμων. Η Χαμάς δεν έχει κανένα πρόβλημα να στερεί ακόμα και τα προς το ζήν από τον Παλαιστινιακό λαό, προκειμένου όλοι οι πόροι να γίνονται όπλα εναντίον του Ισραήλ. Ισα ίσα· η οικονομική ανέχεια, που επιβάλει η ίδια στον λαό της, την τροφοδοτεί με φανατισμένους μαχητές.

Αλλωστε σε μία τέτοια κατάσταση ασφυκτικής ένδειας, το επάγγελμα του φανατισμένου μαχητή είναι πολλές φορές η μόνη οικονομική διέξοδος τόσο για τους ίδιους, όσο και για τις οικογένειες τους.

Παρόλα αυτά ούτε και η Χαμάς βρίσκεται σε καλή θέση, γιατί σε μία περίοδο με πολλές εστίες πολέμων δεν μπορεί να συγκεντρώσει την διεθνή υποστήριξη, που επιδιώκει. Επιπλέον οι εμίρηδες χρηματοδότες της περιόρισαν σημαντικά την ενίσχυση της, γιατί σκοτίστηκαν για τα δίκια του Παλαιστινιακού λαού. Η δικιά τους καλοπέραση τους ενδιαφέρει μόνο και για αυτήν χρηματοδοτούν οποιαδήποτε οργάνωση τους συμφέρει, για όσο χρόνο τους συμφέρει. Όταν σταματήσει να τους συμφέρει, την πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα, όπως την Αλ Κάιντα.

Τι μπορεί να κάνει η στριμωγμένη Χαμάς; (και η θυγατρική της Τζιχάντ;) Να εξωθήσει ακόμα περισσότερο στα άκρα την κατάσταση· και αυτό θα κάνει έστω κι αν επιτευχθούν κάποιες εκεχειρίες. Αυτή είναι η στρατηγική της· μέσα από τον πόλεμο ζεί και πάντα αυτό θα επιδιώκει.

Αλλωστε ο υπερπληθυσμός της περιοχής δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια στην ειρήνη. Οι αριθμοί λένε την αμείλικτη αλήθεια. Στα 5700 τ. χλμ. Της Δυτικής όχθης ασφυκτιούν 2.700.000 Παλαιστίνιοι, καθώς ακόμα και αυτήν την μικρή έκταση την μοιράζονται με 300 - 500.000 Εβραίους. Αυτό δεν είναι τίποτα όμως μπροστά στην εκρηκτική κατάσταση της Γάζας, όπου σε ένα άγονο έδαφος λίγο μεγαλύτερο από την Λευκάδα στοιβάζονται1.700.000 Παλαιστίνιοι, αλλά κι αυτοί ακόμα μοιράζονται την χέρσα γή τους με τους εκεί Εβραίους εποίκους!!!!!! Όπως ακριβώς το λένε: Μία μεγάλη φυλακή. Αλλά και το «αραιοκατοικημένο» Ισραήλ δεν είναι πολύ καλλίτερα· σε μία έκταση σαν την Πελοπόννησο κατοικούν 7.500.000 κάτοικοι. Είναι φανερό, ότι αυτό το κομματάκι γής δεν μπορεί να θρέψει τόσο κόσμο, οπότε…

Φυσικά η αιτία του πολέμου δεν είναι μόνο ο υπερπληθυσμός, ούτε μόνον οι εθνικές επιδιώξεις των μεν και των δε. Είναι και το γεγονός, ότι το Ισραήλ είναι ένα αγκάθι στην καρδιά του Ισλάμ. Μία εστία του δυτικού τρόπου ζωής στο γεωγραφικό κέντρο του Μουσουλμανικού κόσμου.

Αυτό είναι το πρόβλημα των φομενταλιστών και έχουν δίκιο. Ακόμα και ως εχθρός το Ισραήλ έχει μπολιάσει την περιοχή με τον δυτικό τρόπο ζωής.

Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αισθάνονται, ότι έχουν δικαιώματα σε τούτη την ζωή κι αυτό δεν αρέσει καθόλου στους Σεΐχηδες, που χρησιμοποιούν την θρησκεία, για να επιβάλλονται στους λαούς. Γι αυτό εξ αρχής δεν δέχτηκαν (ούτε και τώρα δέχονται) ούτε καν την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ.

Αλλά ας κάνουμε μία αστραπιαία ανασκόπηση της ιστορίας και να φτάσουμε ακολούθως στα σημερινά γεγονότα, για να κρίνουμε με την ψύχραιμη ματιά του τρίτου την κατάσταση.

- 33 μ.Χ. Διψασμένοι για αθώο αίμα ωρύονται «Το αίμα Του επί της κεφαλής μας και επί της κεφαλής των παιδιών μας». - 70 μ.Χ. Η «ευχή» τους γίνεται πραγματικότητα. Οι Ρωμαίοι τους κατασφάζουν μετά από μία αποτυχημένη επανάσταση, καταργούν το όνομα Ιουδαία για την περιοχή και επιβάλουν το όνομα Παλαιστίνη, που ταυτίζεται με το ανταγωνιστικό έθνος των Φιλισταίων. - 135 μ.Χ. Η ευχή τους ξαναγίνεται πραγματικότητα και για τα παιδιά των παιδιών τους, μετά την αποτυχημένη επανάσταση του Μπαρ Κοχμπά. Οι Ρωμαίοι εξανδραπόδισαν το σύνολο του Εβραϊκού πληθυσμού και τον διέσπειραν στην αυτοκρατορία.

Στην ξενιτιά οι Εβραίοι τα πήγαν πολύ καλύτερα από την πατρίδα τους. Σφυρηλάτησαν εθνικό πνεύμα πολύ μεγαλύτερο ακόμα και από την εποχή της βασιλείας του Δαυίδ και διέπρεψαν οικονομικά εκμεταλλευόμενοι τις απαγορεύσεις της Αγίας Γραφής και του Κορανίου για δανεισμό με τόκο. Βέβαια η απαγόρευση του έντοκου δανεισμού ξεκινάει από την Παλαιά Διαθήκη, την οποία, υποτίθεται ότι, έχουν ως ιερό βιβλίο, αλλά μπροστά στο συμφέρον έκαναν τα στραβά μάτια και εξελίχτηκαν ως αποκλειστικοί τραπεζίτες τόσο του Χριστιανικού, όσο και του Μουσουλμανικού κόσμου.

Οι Εβραίοι στους αιώνες της διασποράς ανέπτυξαν ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο σύστημα ενδοεβραϊκής αντασφάλισης και γενικότερα αλληλοϋποστήριξης, που αφενός επέτρεψε την σφυρηλάτηση των εθνικών δεσμών και αφετέρου τους κατέστησε την πλέον αξιόπιστη τραπεζιτική οργάνωση σε έναν κόσμο γενικότερης αναξιοπιστίας.

Βέβαια σύντομα τόσο οι «Χριστιανοί» όσο και οι Μουσουλμάνοι μεγαλολεφτάδες έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις θρησκευτικές επιταγές και προσπάθησαν να ανταγωνιστούν τους Εβραίους, αλλά παρά την κρατική υποστήριξη και την κρατική βία που ασκούσαν, λόγω της ληστρικής απληστίας τους, δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν την Εβραϊκή

αξιοπιστία. Στον «Χριστιανικό» κόσμο οι πρώτοι επίδοξοι ανταγωνιστές ήταν τα «θρησκευτικά» τάγματα και στην συνέχεια οι ίδιες οι εκκλησίες και ιδίως η Καθολική.

Ο ανταγωνισμός, αλλά και η λεηλασία των Εβραϊκών περιουσιών ήταν  πάντα τα πραγματικά αίτια των διωγμών των Εβραίων κυρίως στην Ευρώπη και δευτερευόντως στις Μουσουλμανικές χώρες. Σε αυτά σιγά σιγάπροστέθηκε και το κυνήγι μαγισσών, που πάντα γοήτευε τους όχλους. Ετσι  προτάχθηκε η δήθεν «ηθική» αιτία της εκδίκησης για λογαριασμό τουΧριστού... Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρώτη σταυροφορία, που ξεκίνησε με άγριο διωγμό των Εβραίων της Γερμανίας και κατέληξε με την σφαγή των Εβραίων της Ιερουσαλήμ…

Ετσι φτάσαμε στην ακραία μορφή αντισημητισμού με το ολοκαύτωμα, που κλόνισε κάπως την αντισημητική υστερία των Ευρωπαϊκών λαών και επέτρεψε την ανασύσταση του Εβραϊκού κράτους στην ιστορική του κοιτίδα. Σε τι οφείλεται η αντισημητική υστερία; Αφενός στον στρουθοκαμηλισμό των λαών, που δεν θέλουν να δουν, ότι οι τύραννοι τους είναι ομοεθνείς τους κι όχι Εβραίοι, Γύφτοι, Ασιάτες κ.λ.π. και αφετέρου στην καλλιέργεια αυτού του στρουθοκαμηλισμού, από αυτούς ακριβώς που έχουν συμφέρον από αποδιοπομπαίους τράγους.

Όπως είπα, το πάτημα υπάρχει. Ενας αντιπαθητικός εσωστρεφής λαός εύκολα γίνεται η λεία του όχλου, για να βγάλει το άχτι του. Μήπως μόνο ο Εβραϊκός όχλος έβγαλε τα αιμοδιψή ένστικτα του στον Χριστό; Ο Ελληνικός όχλος δεν έκανε ακριβώς το ίδιο στον Σωκράτη με ακριβώς την ίδια αφορμή (διδασκαλία καινών «δαιμονίων») και μάλιστα στην περίοδο της υποτιθέμενης «πολιτισμικής ακμής» του; Ο όχλος γενικότερα δεν ψάχνει για δικαιοσύνη και τέτοιες λεπτομέρειες· αίμα στην αρένα θέλει.

Όταν δεν έχει κανένα πρόβλημα, να καταδικάσει τον Αριστείδη, να σκοτώσει τον Σωκράτη, αλλά και τον ίδιο Τον Χριστό, φυσικό είναι να ρίξει στην πυρά το έθνος των αντιπαθητικών. Οποια δικαιοσύνη αποδίδουμε όμως, αυτήν την δικαιοσύνη θα πάρουμε και αύριο μπορεί να γίνουμε εμείς ο στόχος εκείνων που θέλουν να «καθαρίσουν τον κόσμο από τα μιάσματα»…

Οι Εβραίοι ποτέ δεν έφυγαν ολοσχερώς από την κοιτίδα τους και απόδειξη είναι, ότι στην πρώτη σταυροφορία ζούσαν Εβραίοι στην Ιερουσαλήμ. Στα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να επιστρέφουν μαζικά αγοράζοντας την γή από τους τότε κατόχους με σκοπό την ανασύσταση του κράτους τους, που κατάφεραν το 1947. Η αρχική διανομή του ΟΗΕ έδινε περίπου την μισή από την σημερινή έκταση του στο Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι έπαιρναν μεγαλύτερο μερίδιο, καθώς ήσαν πολυπληθέστεροι και προβλεπόταν και τρίτο κράτος που περιλάμβανε την Ιερουσαλήμ και την Βηθλεέμ, στο οποίο θα ζούσαν Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι.

Για να μην υπάρξουν μετακινήσεις πληθυσμών, τα κράτη του Ισραήλ και της Παλαιστίνης ήταν πολυζωνικά με ασυνέχειες στο έδαφος, που δεν επέτρεπαν καμία αμυντική διάταξη, η οποία να τα εξασφαλίζει σε περίπτωση πολέμου. Συνεπώς για να επιβιώσει αυτό το σχέδιο ήταν ανάγκη να δημιουργηθούν σχέσεις ανοχής και φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς.

Δυστυχώς όμως, αφενός οι Μουσουλμάνοι Παλαιστίνιοι παρασύρθηκαν από τα Αραβικά κράτη, που θεώρησαν το Ισραήλ εύκολη λεία και αφετέρου οι Εβραίοι δεν είχαν την πρόνοια να εκμεταλλευτούν τον θρησκευτικό διχασμό των Παλαιστινίων, καταδιώκοντας εξίσου Χριστιανούς και Μουσουλμάνους και αφήνοντας τους πρώτους στην εξουθενωτική καταπίεση των δεύτερων, με αποτέλεσμα να ανατραπεί άρδην η αναλογία Χριστιανών και Μουσουλμάνων της περιοχής και οι Χριστιανοί να καταλήξουν ισχνή μειοψηφία στις μέρες μας.

Αμέσως μετά την ίδρυση του Ισραήλ του επιτέθηκαν όλα τα γειτονικά κράτη (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος) και μαζί με αυτά το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη και κατατροπώθηκαν και σε αυτόν και στους επόμενους πολέμους με αποτέλεσμα το Ισραήλ να προσαρτήσει από την Παλαιστίνη έκταση ίση με την αρχική του έκταση (περίπου 10.000 τ.χ.) εγκαθιστώντας σε αυτά τους διαρκώς ανακάμπτοντες Εβραίους και Ιουδαϊστές της διασποράς. Στους πολέμους αυτούς προσάρτησε και τα υψίπεδα του Γκολάν από την Συρία, την χερσόνησο του Σινά, που την ξαναέδωσε στην Αίγυπτο αργότερα και ουσιαστικά και τα υπόλοιπα Παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία αυτοδιοικούνται μεν από την Παλαιστινιακή αρχή, αλλά ουσιαστικά τελούν και αυτά υπό κατοχή.

Ως «κατεχόμενα» ονομάζουμε τα εδάφη, που προσάρτησε το Ισραήλ μέχρι το 1967. Τα εδάφη αυτά, δηλαδή το μισό σημερινό Ισραήλ, διεκδικούν οι Παλαιστίνιοι, συμφωνώντας την δεκαετία του `80 με καθυστέρηση 35 χρόνων με την απόφαση του ΟΗΕ… Δηλαδή όταν οι Παλαιστίνιοι πήραν απόφαση να συμβιβαστούν και να αποδεχτούν την ύπαρξη του κράτους Ισραήλ, δεν είχαν πλέον δικό τους κράτος, καθώς οι Εβραίοι είχαν εποικίσει πολύ πυκνά και οριστικά τα κατεχόμενα, ενώ ήδη είχαν αρχίσει να βάζουν γερά πόδι και στην Δυτική όχθη και στην λωρίδα της Γάζας.

Με λίγα λόγια οι Παλαιστίνιοι πλήρωσαν την αλαζονεία των Αράβων μοναρχών, που συνετρίβησαν από τον «εύκολο» αντίπαλο, ενώ οι Εβραίοι βρήκαν γερό πάτημα για τα μεγαλοϊδεάτικα σχέδια τους σε αυτήν την αφροσύνη. Ανέπτυξαν και διέδωσαν με μαεστρία την θεωρία του δικαιώματος του στρατηγικού βάθους απέναντι στο εχθρικό Αραβικό περιβάλλον, γιατί είναι μία πολύ λογική θεωρία. Λένε δηλαδή «αφού οι Αραβες έχουν αυτήν την εχθρική συμπεριφορά, τότε και εμείς δικαιούμαστε να τους αποσπάσουμε τα εδάφη εκείνα, που θα μας δώσουν δυνατές γραμμές άμυνας». Και φυσικά οι απαιτήσεις αυτές διαρκώς μεγαλώνουν, όσο συνεχίζεται η Αραβική αδιαλλαξία. Δηλαδή μακροπρόθεσμα διεκδικούν ολόκληρη την Παλαιστίνη. 

Το πόσες πιθανότητες έχει η ειρήνη στην περιοχή, μπορεί να το καταλάβει κανείς, αν λογαριάσει ότι το 1947 έφτασαν σε πόλεμο, γιατί ένοιωθαν, ότι αυτή η χώρα δεν χωράει 650.000 Εβραίους και διπλάσιους Παλαιστίνιους. Σήμερα ζουν στον ίδιο χώρο 6.000.000 Εβραίοι και άλλοι τόσοι Αραβες και άλλοι τόσοι επίσης είναι οι Παλαιστίνιοι της διασποράς, που ζητούν να επιστρέψουν στις εστίες τους…

Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει, αν το `47 οι Παλαιστίνιοι είχαν αποδεχτεί την δίκαιη μοιρασιά του ΟΗΕ, αλλά γεγονός είναι, ότι οι ίδιοι οι Αραβες εξωθούν το Ισραήλ στον δρόμο του Σωβινισμού και του Μιλιταρισμού. Το μεγάλο τους λάθος είναι ότι αργούν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα η πραγματικότητα να τους ξεπερνάει πάντα. Αφού κατάλαβαν με τεράστια καθυστέρηση, ότι η κατάργηση του Ισραήλ είναι ανεδαφικός στόχος και αφού πλέον είχαν χάσει τα πάντα, τώρα διεκδικούν απλώς το μισό Ισραήλ!!!!!!!! Αντί να κοιτάξουν να περισώσουν τα εδάφη, που τους μένουν, που είναι ο μοναδικός εφικτός στόχος αυτήν την περίοδο, νομίζουν, ότι με κλάψες και αυτοκτονικές επιθέσεις θα καταφέρουν, ότι δεν έχει γίνει με τόσους κανονικούς πολέμους και μάλιστα διολισθαίνουν στις ατραπούς των αμφιλεγόμενων συμμαχιών με Τουρκία και άλλους αποσταθεροποιητικούς παράγοντες της περιοχής (Χεζμπολάχ κ.λ.π.)… Είναι να απορεί κανείς, πως ένα έθνος, που επί τρείς και πλέον χιλιετίες δεν έχει αντισταθεί και δεν έχει επαναστατήσει σε κανέναν από τους κατακτητές του, έχει εγκλωβιστεί στην αδιαλλαξία απέναντι σε έναν πολύ ισχυρότερο και αποφασισμένο αντίπαλο…

Βέβαια εμείς πρέπει να συνεχίσουμε την ανθρωπιστική στάση απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό και ακριβώς για ανθρωπιστικούς λόγους πρέπει να καταγγέλλουμε εξίσου το Ισραήλ και τους αδιάλλακτους Παλαιστίνιους αρχηγούς. Είναι παλαβό να καταγγέλλουμε μόνο τους Εβραίους για την ασύμμετρη βία που ασκούν ως αντίποινα, ακριβώς γιατί πάντα πρόκειται για αντίποινα στις προηγηθείσες ενέργειες των Παλαιστινίων. Ούτε μία φορά από το 1947 μέχρι σήμερα δεν ήρξαντο χειρών αδίκων οι Εβραίοι (όσον αφορά τις στρατιωτικές ενέργειες). Απλά ακολουθούν το δόγμα «αν μας σκοτώσετε έναν, θα σας σκοτώσουμε εκατό».

Και σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, η αιματοχυσία άρχισε με την δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων, για την οποία δεν υπήρξε καμία καταγγελία, καμία διαμαρτυρία από κανέναν «ευαίσθητο». Οι Εβραίοι απάντησαν με την δολοφονία και τον βασανισμό ενός Παλαιστίνιου εφήβου και στην συνέχεια οι Παλαιστίνιοι ανταπάντησαν με χιλιάδες ρουκέτες, τις οποίες οι Εβραίοι αποκρούουν σαν μπαλάκια του τένις, αλλά έχουν κι αυτοί κάποιες απώλειες. Από εκεί και πέρα, τι τους ζητάνε οι«ευαίσθητοι»; Να μην αμύνονται; Να μην βομβαρδίζουν τις περιοχές προέλευσης των εχθρικών βλημάτων, επειδή κατοικούνται από αμάχους;

Πιστεύει στα αλήθεια κάποιος, ότι θα μπορούσε να βομβαρδίζει το Ισραήλ την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, χωρίς να σκοτώνει αμάχους; Αν αυτό δεν συγκινεί τους αρχηγούς των Παλαιστίνιων, γιατί να συγκινίσει τον εχθρό;

Και τέλος πάντων, τους Παλαιστίνιους αρχηγούς τους καταλαβαίνω. 

Θυσιάζουν αφειδώς Παλαιστινιακό αίμα, μήπως καταφέρουν το ακατόρθωτο.

Τους «ευαίσθητους» που σιγοντάρουν αυτήν την ουτοπία δεν καταλαβαίνω, όταν μάλιστα και οι δύο λαοί έχουν τα δίκια τους. Οι Παλαιστίνιοι έχασαν πρόσφατα την πατρογονική γή τους και φυσικό είναι, να μην μπορούν να δεχτούν τα τετελεσμένα, αλλά και την αδήριτη ανάγκη να έχουν οι Εβραίοι το δικό τους κράτος την δημιούργησε ο αντισημητισμός των «πολιτισμένων» εθνών. Όταν τα «πολιτισμένα», τα «Χριστιανικά» έθνη κάθε τόσο επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών, φυσικό είναι οι μάγισσες να αναζητήσουν αλλού φωλιά και να υπεραμύνονται του χώρου, που κατέλαβαν με κάθε τρόπο. Και θα πρέπει να είμαστε τελείως τρελοί, αν περιμένουμε, ότι ένα κράτος, που διαθέτει πυρηνικά όπλα, θα κάτσει να αφανιστεί από τις ρουκέτες της Χαμάς...

Οποιος Ελληνας λοιπόν αγαπάει στα αλήθεια την ειρήνη και πονάει στα αλήθεια για τα παιδιά της Παλαιστίνης (και γενικότερα για τα παιδιά του κόσμου) καλό είναι να κρατάει αποστάσεις από τους αδιάλλακτους και των δύο πλευρών, όπως άλλωστε κάνουν και εκείνοι με τα δικά μας εθνικά δίκαια και συμφέροντα, όπου κάνουν γαργάρα την κατοχή της βόρειας Κύπρου από την Τουρκία, την υποκλοπή του ονόματος «Μακεδονία» κ.λ.π..

Και επειδή σε όλες τις συγκρούσεις ανά τον πλανήτη το δίκιο μοιράζεται και πουθενά δεν ανήκει μόνο στην μία πλευρά, καλό είναι να μην ταυτιζόμαστε με κανέναν αντίδικο, αλλά πάντα να προτρέπουμε σε διάλογο και δίκαιο συμβιβασμό.

Δεν ξέρω βέβαια αν (σε έναν κόσμο που οδεύει προς μεγάλες πολεμικές περιπέτειες) έχουμε πραγματικά περιθώρια ουδετερότητας, αλλά δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω, ότι αν πρέπει να διαλέξουμε συμμάχους, η πιο αξιόπιστη συμμαχία μας θα ήταν η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.

Θα τελειώσω με αυτά που πονάνε εμένα σαν Ελληνα σε αυτήν την σχέση μίσους Εβραίων και Ελλήνων, γιατί θα ήθελα να μπορώ να κρυφοκαμαρώνω για το έθνος μου, αλλά δυστυχώς απογοητεύομαι. Το ότι και εκείνοι δεν μας χωνεύουν φαίνεται, αλλά μπορεί κανείς να μου πει κάποιους που μας χωνεύουν; Μήπως πιστεύει κανείς ότι οι γαλιφιές των νέων επίδοξων νταβατζήδων (Κινέζων, Ρώσων κ.λ.π.) είναι πραγματικός φιλελληνισμός; Το ίδιο «φιλέλληνες» ήσαν και οι Ευρωπαίοι πριν μας καβαλήσουν. Ας ξεκαβαλήσουμε εμείς το καλάμι, πριν μας καβαλήσουν και οι νέοι «φιλέλληνες», γιατί το κακό δεν είναι (μόνο) ότι μας καβαλάνε· το κακό είναι, ότι το αξίζουμε. Και μόνο, ότι απαιτούμε από τους άλλους να είναι φιλέλληνες, αυτό δείχνει. Και μόνο ότι θεωρούμε, ότι οι πάντες μας χρωστάνε τα «φώτα του πολιτισμού», το αποδεικνύει. 

Παριστάνουμε τους θεούς, που φώτισαν τους ανθρώπους και ταυτόχρονα παριστάνουμε και τους Χριστιανούς… Οσο για τον Χριστιανισμό, τον καταντήσαμε την πιο έξαλλη ειδωλολατρεία, αγιοποιώντας ακόμα και την πουτάνα (όχι μόνο μεταφορικά) που τύφλωσε και σκότωσε τον γιό της για χάρη των ειδώλων. Τι είναι ο ελληνορθόδοξος «Χριστιανισμός»; Η αρχαία Ελληνική θρησκεία με νέα ονόματα και λίγο πασπάλισμα από τα τελετουργικά της Παλαιάς Διαθήκης (εκείνα που κατάργησε Ο Χριστός δηλαδή). Γι αυτό και δεν έχει κανένα πρόβλημα ο άθεος Τσίπρας με το ιερατείο· τις αρχαίες παραδόσεις κρατάνε οι άνθρωποι…

Που να τον πιάσεις και να μην βρωμάει αυτός ο «πολιτισμός»… Από το κωλοχανείο τον Παρθενώνα, που θαυμάζουμε «πως τον έφτιαξαν;»

Απομυζώντας το αίμα των Ελλήνων τον έφτιαξαν και η μεγαλομανία τους έφερε τον όλεθρο των Πελοποννησιακών πολέμων. Κάνουμε, ότι δεν καταλαβαίνουμε τι ήταν ο Παρθενώνας (εκτός από κέντρο ειδωλολατρείας) και θαυμάζουμε την περίτεχνη αρχιτεκτονική και διακόσμηση, που δεν υπάρχει κιόλας πιά!!!!!! Σαν να εκστασιαζόμαστε με μία γριά χοντρή ξεδοντιάρα, που γίνεται σούργελο με τα χρυσαφικά και τα μακιγιάζ, επειδή κάποτε ήταν μια νέα και όμορφη πουτάνα…

Τι ήταν τα «ιερά» των αρχαίων; Μεταξύ άλλων, ήταν κάτι σαν τράπεζες που φυλάσσονταν το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού, είτε με μορφή νομισμάτων, είτε με την μορφή καλλιτεχνημάτων. Στον Παρθενώνα φυλάσσονταν τα κλοπιμαία από όλες τις πόλεις της συμμαχίας, μετά την αρπαγή του ταμείου από την Δήλο, που είχε οριστεί αρχικά ως έδρα της Αθηναϊκής συμμαχίας. Επίσης τα «ιερά» ήσαν μπουρδέλα πολυτελείας, εξ ου και ο όρος «ιερόδουλη» για τις επαγγελματίες πόρνες. Οι «ιέρειες» ήταν η αριστοκρατία στην ιεραρχία της πορνείας, με δεύτερες σε αυτήν την εθιμική επετηρίδα τις περίφημες «εταίρες».

Αυτός ο ιδεατός, δήθεν αρμονικός κόσμος της αρχαίας Ελλάδας είναι παραμύθια, για να πουλάμε σουβενίρ στους χαζοτουρίστες και στο βάθος της καρδιάς μας το ξέρουμε. Να πούμε τι περιγράφει (όντως πολύ περίτεχνα και γλαφυρά) η μυθολογία μας; Δολοφονίες, κερατώματα, ανθρωποθυσίες, ανθρωποφαγίες και κάθε είδους κτηνωδίες, μίση και πάθη. Που είναι η «γαλήνια αρμονία»; Μήπως στους ατέλειωτους εμφύλιους πόλεμους, που δεν σταμάτησαν ούτε μία χρονιά στην «χρυσή εποχή» του Ελληνισμού; [Γιαυτό άλλωστε καθιερώθηκαν και οι Ολυμπιακοί αγώνες – για να ηρεμούν λίγες εβδομάδες οι «πολιτισμένοι» από το χόμπι της ανθρωποσφαγής…] Ή μήπως πιστεύει κανείς, ότι τα πιο φωτεινά μυαλά της αρχαίας Ελλάδας ήσαν και οι ίδιοι αρχαιοελληνιστές; Αραγε γιατί ο Διογένης προτιμούσε το παλιοπιθάρι, όταν υπήρχαν τόσο όμορφα κτίρια;

Μήπως να προχωρήσω περισσότερο στα άπλυτα αυτού του «περίλαμπρου» πολιτισμού; Στην αποθέωση του πανηδονισμού από τους προπάτορες μας; Να πούμε τι σόι άντρες ήσαν, ή ποια ήταν η πραγματική θέση της γυναίκας, η πραγματική καθημερινότητα του φτωχού και του δούλου; Ή μήπως να πούμε για την παιδεραστία, που δεν ήταν καν επιλήψιμη; Βέβαια όλα αυτά γίνονταν με καλό και λεπτεπίλεπτο γούστο…

Παρόλα αυτά δεν έχουμε να ζηλέψουμε απολύτως τίποτα από τους Εβραίους, γιατί όπως μας αποκαλύπτουν και η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη και η ιστορία γενικότερα, το ίδιο σιχαμένοι είναι κι αυτοί και γιαυτό με πονάει ο φθόνος των νεοελλήνων. Τους φθονούμε, γιατί τα κατάφεραν καλύτερα στο οικονομικό… Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και το ξέρουμε. Αλλωστε τι άλλο να ζηλέψει κανείς από τους Εβραίους εκτός από την κονόμα και την σημερινή εθνική τους ενότητα; Κι αντί να ζηλέψουμε την εθνική τους ενότητα και να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε σε αυτό, φθονούμε τα φράγκα τους…

Εκεί είναι η αιτία της αντιδικίας, παρότι οι οικονομίες μας δεν είναι από φύση τους ανταγωνιστικές. Οι Εβραίοι ούτε ναυτιλία έχουν, ούτε μπορούν να πουλήσουν «πολιτισμό». Ενώ όμως εκείνοι με την τοκογλυφία τους κονομάνε χοντρά, εμείς με τον «πολιτισμό» μας ίσα που αποφεύγαμε την σκληρή δουλειά και πλέον είναι πολύ μικρό το αβαντάζ, γιατί μάθανε να πουλάνε «πολιτισμό» μέχρι και οι Τούρκοι. Όπως και να το κάνεις, από το να βόσκεις γίδια, καλύτερα είναι να είσαι ξεναγός, σουβενιρτζής, ταξιτζής κ.λ.π.. Αλλά κι αν δεν μπορείς να αποφύγεις τα γίδια, καλύτερα θα πουλήσεις στον χαζοτουρίστα, παρά στον χοντρέμπορο.

Γι αυτό όλοι λατρεύουν τον «πολιτισμό» σε αυτήν την χώρα…

Ισως στεναχώρησα κάποιους Ελληναράδες, αλλά τα όνειρα μου για το έθνος μου διαφέρουν πολύ από την κουτοπόνηρη ψευτοφιλοξενία χαζοτουριστών. Εγώ ονειρεύομαι ένα έθνος άλκιμο από την δημιουργική εργασία, που οι νέοι του θα έχουν τον αγρό, το εργοστάσιο, το εργαστήριο, την οικοδομή, ως το παιχνίδι των νεανικών τους χρόνων κι όχι ως κατάρα, που πρέπει πάσει θυσία να αποφύγουν. Ένα έθνος, που όλοι θα μορφώνονται και ακαδημαϊκά και επαγγελματικά, αλλά όλοι θα κάνουν την θητεία τους στα χειρονακτικά και τα ταπεινά επαγγέλματα, μέχρι να μπουν (άλλος νωρίτερα και άλλος αργότερα) σε θέσεις ευθύνης.

Ονειρεύομαι ένα έθνος όπου η φυγοπονία και η επίδειξη πλούτου θα είναι το όνειδος, που δεν θα διανοείται κανείς για τον εαυτό του.

Ονειρεύομαι ένα έθνος που πολιτισμός του θα είναι η αγάπη στον συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη, η κοινωνική προσφορά, η απαξίωση του υλισμού, του καταναλωτισμού και του ατομικισμού κι όχι κουλά, αποκεφαλισμένα και αφαλοκομμένα αγάλματα. Οπου η φιλοξενία θα είναι φιλοξενία και όχι εύκολος τρόπος βιοπορισμού. Οπου τα καλλιτεχνήματα θα έχουν την φυσική διακοσμητική τους θέση στην ζωή μας και δεν θα γίνονται αντικείμενα ειδωλολατρίας (είτε θρησκόληπτης, είτε καλλιτεχνίζουσας), ούτε θα προέχουν των βασικών αναγκών της κοινωνίας.

Ονειρεύομαι ένα έθνος που δεν θα δέχεται ξένα κεφάλαια στον τόπο του (όχι να παρακαλάει κιόλας ξεπουλώντας τα πάντα). Ένα έθνος φρονίμων, που δεν θα υπερηφανεύεται για τίποτα· θα αφήνει τους άλλους να παινεύουν τις αρετές του.

Πολύ θα ήθελα το έθνος αυτό να είναι το Ελληνικό, αλλά προς το παρόν αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός… [Και με πανσέληνο μάλιστα.]

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Αυγούστου 11, 2014