Γιατί όλοι αποστρέφονται τη συζήτηση για τα εθνικά;

Γράφει ο Στέλιος Παπαθεμελής

Ζωσμένος από τις Ερινύες ο απερχόμενος επίτροπος Όλι Ρεν δημοσιοποίησε προχθές (Wall Street Journal) τη γνωμάτευσή του περί «αθλιότητας της συμφωνίας Μέρκελ – Σαρκοζί στην Ντοβίλ (Οκτώβριος 2010).

Βέβαια, αφού η συμφωνία είναι ηλίθια, οι συμφωνήσαντες δεν μπορεί να είναι τέρατα ιδιοφυΐας. Σχετλιαστικόν επιφώνημα: ουαί, παπαί, βαβαί, ποιοι καθορίζουν την μοίρα μας!

Εμείς πάντως δεν θα τον ξεχάσουμε όταν με το επίπλαστο χαμόγελό του μετά το Καστελλορίζιο διάγγελμα του ΓΑΠ μας ειρωνευόταν με την ελληνόφωνη ευχή «καλό κουράγιο», συγκαλύπτοντας όλη τη μεταμοντέρνα βαρβαρότητά τους. Ο Φινλανδός εκών – άκων ξεσκέπασε το διαρκές βάρος μας και των ομοιοπαθών μας κακούργημα, για το οποίο βέβαια δεν είναι αθώος του αίματος.

Η εγκληματική βλακεία του ευρωδιδύμου της Ντοβίλ απεφάσισε ότι το νεοσύστατο Ταμείο Διάσωσης προηγείται έναν των ιδιωτών επενδυτών εις πάσαν αναδιάρθρωση χρέους. Η απόφαση «τρόμαξε τους αγοραστές ομολόγων βάζοντας το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Ιρλανδίας» (Ρεν).

Την Ελλάδα την είχαν σταυρώσει νωρίτερα, τον Μάιο. Και έκτοτε βάζουν και ξαναβάζουν καρφιά φοβούμενοι αποκαθήλωση και… ανάστασή της.

Σπαρταριστές σκηνές αφηγείται ο Ρεν για τις επεισοδιακές Κάνες (Νοέμβριος 2011) με τους G20 και τον Ομπάμα ρε ρόλο… παιδονόμου.

Τα μνημόνια κατέλυσαν την εθνική μας κυριαρχία. Καμία εξουσία δεν πηγάζει πλέον από τον λαό. Οι ξένοι εγκατέστησαν ένα ληστρικό σύστημα, το οποίο επιμένει στα «προαπαιτούμενα». Λωποδύτες με ονοματεπώνυμο επιδίδονται στη λεηλασία του δημοσίου πλούτου. Οι στρατηγικής σημασίας τομείς και υποδομές εκποιούνται αναγκαστικά με εξευτελιστικό τίμημα.

Στις Βρυξέλλες εις πείσμα του νωπού εκλογικού αποτελέσματος παραμένει ακλόνητο το δόγμα που εκπορεύεται από το Βερολίνο, της δημοσιονομικής προσαρμογής, ψευδώνυμης δηλαδή, αναπτυξιακής λιτότητας.

Όμως για χώρες που βρίσκονται σε κρίση με υψηλό χρέος η συνταγή είναι φονική. Διογκώνει το χρέος. Δεν λύνει κανένα δομικό πρόβλημα. Η εσωτερική υποτίμηση συρρικνώνει τη ζήτηση, πολλαπλασιάζει τα λουκέτα και γεννά βίαιη φτωχοποίηση και ανεργία εφιαλτικών διαστάσεων.

Για να ανατραπεί η παρούσα στασιμότητα και να υπάρξουν επιταχυνόμενοι ρυθμοί ανάπτυξης, προϋποτίθεται Ελλάδα και ομόλογες χώρες να μπουν σε ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, ανάλογο εκείνου που έσωσε μεταπολεμικά την καθημαγμένη Γερμανία, που επιμένει να το ξεχνά όπως και τις ανεξόφλητες πολεμικές αποζημιώσεις.

Είναι κατεπείγουσες οι νέες επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, για αναθέρμανση της εσωτερικής ζήτησης και επανεκκίνηση της αγοράς. Για να ξαναδουλέψουν οι μέσες ηλικίες, να μην εκπατρισθούν και άλλα μυαλά, να επαναπατρισθούν οι ξενιτεμένοι.

Λίγο, αλλά παρήγορο, ο Χανς Ζιν που ωρυόταν υπέρ του Grexit εισηγείται τώρα μία Σύνοδο Χρέους με στόχο την ελάφρυνση του Ευρωνότου.

Και ο Κεμάλ Ντερβίς του Brookings βρίσκει τη «λιτότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα υπερβολική» («Καθημερινή, 29/6/2014»).

Άμετρη και παρά φύσιν, κυριολεκτούμε εμείς.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι εψηφισμένοι Γιούνκερ και Σουλτς θα πάρουν πρωτοβουλίες για να βγει από το τέλμα ο Ευρωνότος. Όμως όλοι είμαστε στο ίδιο καράβι που λέγεται Ευρώπη. Δεν έχει σημασία από ποια μεριά βουλιάζει πρώτα… Σημασία έχει ότι βουλιάζει. Βουλιάζουμε όλοι μαζί…

Στην πατρίδα μας ο δημόσιος λόγος προβάλλει μονοθεματικός και αποκομμένος από τη σύνθετη φύση του ελληνικού προβλήματος. Απορροφάται από την οικονομική άλωση της χώρας, αλλά αντιπαρέρχεται το ότι αυτή χρησιμοποιείται ως εργαλείο γεωπολιτικής απαξίωσης, πολιτικού ελέγχου και υφαρπαγής της εθνικής μας κυριαρχίας.

Αριστερά και δεξιά αποστρέφονται οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για τα εθνικά θέματα, όπως ο διάβολος το λιβάνι…

Τα όσα εξέμεσε προ ημερών η Άγκυρα στο Συμβούλιο Σύνδεσης Ε.Ε. – Τουρκίας, είναι πρωτοφανή και ενδεικτικά της κυβερνητικής (και όχι μόνο) αδιαφορίας επί των εθνικών θεμάτων. Παρ’ ότι εξαρτάται από τις ψήφους Ελλάδας – Κύπρου, ο κακοποιός – εισβολέας ονομάζει «νεκρή / εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία, ζητάει τα ρέστα από την Ελλάδα για τη Θράκη, μουφτήδες, Δωδεκάνησα, παραίτησή μας από τα 12 ναυτικά μίλια και άλλα ακατονόμαστα.

Πως όμως «εξαρτάται» αφού η φιλοτουρκική μας ψήφος είναι δεδομένη; Έμπρακτη δουλική απάντηση έδωσε η ελληνική κυβέρνηση με τις απίστευτες δηλώσεις του γ.γ. ΥΠΕΞ. Ενώ χθες ο κατοχικός εγκάθετος απέρριψε τη συζήτηση για την Αμμόχωστο και την περιόρισε στα… ασήμαντα!

Τα κατεστημένα ΜΜΕ δεν ασχολούνται με ό,τι «δεν πουλάει». Η κυβέρνηση συγκάλυψε το βαρύ ατόπημα του ανωτάτου διπλωματικού της. Η Λευκωσία αντί να εξεγερθεί από τις αθλιότητες της Άγκυρας, οργίσθηκε κατά της θαρραλέας ευρωβουλευτή της, που ξεσκέπασε το αμφίπλευρό έγκλημα. Η Ελένη Θεοχάρους «γυνή ανδρεία» (Αριστοτέλης) αναδείχθηκε γενναία και τίμια με την αλήθεια. Τελικά, όπως αναφέρεται σε ανάλογη περίπτωση στην Παλαιά Διαθήκη, «δια το μη είναι άνδρας εν Ιερουσαλήμ (και εν Αθήναις και Λευκωσία) εβασίλευσε Δεββώρα η γυνή».

Το συμπέρασμα – προειδοποίηση μας το δίνει ο Ηράκλειτος: «Και κείνοι που καθεύδουν είναι εργάτες και συνεργοί στα όσα (κακά) συμβαίνουν στον κόσμο. «Τους καθεύδοντας εργάτας είναι και συνεργούς των εν κόσμω γιγνομένων».

Πηγή εφημ. «Ελευθεροτυπία»

Δημοσίευση: Αυγούστου 28, 2014