ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Απίστευτο και όμως αληθινό! Χρειάστηκε πάνω από ένας χρόνος στην τρόικα για να συνειδητοποιήσει αυτό που εξαρχής ήταν ξεκάθαρο. Ότι δηλαδή οι στόχοι του Μνημονίου ήταν παντελώς ανέφικτοι. Ωστόσο, η αυταπόδεικτη αυτή διαπίστωση διατυπώθηκε με όλους τους τρόπους, από την πρώτη στιγμή και συνεχώς, από γνωστούς ξένους οικονομολόγους, για να μην προσθέσω και κάποιους Έλληνες, μια και αυτοί οι τελευταίοι είχαν χαρακτηριστεί ως εχθροί του Έθνους.

Επί ενάμισι περίπου χρόνο οι κυβερνητικοί μας παράγοντες, με τη σύμπραξη της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, μας βαυκάλιζαν με μύθους όχι μόνο αφελείς, αλλά και κακόγουστους όπως, «ότι πάμε καλά», ότι «σε λίγο βγαίνουμε με άνεση στις αγορές», ότι «οι θυσίες του ελληνικού λαού αποδίδουν» και άλλα παρόμοια. Αλλά, παράλληλα, ήταν γενικώς, ικανοποιημένη και η τρόικα, και τα μεγάλα αφεντικά της, που σε τακτά χρονικά διαστήματα αισθάνονταν την ανάγκη να κάνουν δηλώσεις του τύπου : «Η ελληνική οικονομία πάει καλά», «εκτιμούμε τις προσπάθειες της Ελλάδας» κλπ, κλπ.

Ένα από τα πολλά ερωτήματα αυτής της πικρής περιόδου, και πριν σπάσει το απόστημα της παραπλάνησης, είναι το ποιος κορόιδευε ποιόν και γιατί. Αν και οι διαδρομές που ακολούθησαν οι σωρευτικές παραποιήσεις της πραγματικότητας είναι δαιδαλώδεις, το απολύτως σίγουρο είναι ότι το θλιβερό αυτό κατασκεύασμα στόχευε στον αποπροσανατολισμό του ελληνικού λαού. Ο οποίος, αφού εξευτελίστηκε με δηλώσεις όπως «μαζί τα φάγαμε», και αφού κατατρομοκρατήθηκε με το φάσμα της πτώχευσης, της αποπομπής από την Ευρωζώνη και με τη δήθεν αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων, δέχθηκε διαδοχικές και αιματηρές περικοπές του βιοτικού του επιπέδου, στην προσπάθειά του να σωθεί. Και μέσα στον κυκεώνα της εξαπάτησης των εργαζομένων να επικεντρωθώ σ' ένα και μοναδικό σημείο, που είναι πολύ χαρακτηριστικό. Αναφέρομαι στις ατέρμονες συζητήσεις, αρνήσεις, διαβεβαιώσεις, υποσχέσεις των αρμοδίων, ότι δήθεν οι εκάστοτε περικοπές μισθών, επιδομάτων, δώρων, συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, -δηλαδή όλες αυτές οι συμφορές- που άρχιζαν σ' ένα τομέα ή κλάδο δεν θα επεκτείνονταν και στο σύνολο της οικονομίας. Ποιος, αλήθεια, πρωτοετής φοιτητής οικονομικών επιστημών δικαιούται να αγνοεί ότι οι διάφοροι τομείς και κλάδοι μιας οικονομίας λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία; 

Και ξαφνικά, με μια πολύ κακοστημένη, είναι αλήθεια, παράσταση, ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε ότι οι απάνθρωπες θυσίες που του έχουν επιβληθεί δεν ήταν παρά ο μεζές των δανειστών, οι οποίοι εδώ και τώρα απαιτούν το κύριο πιάτο, δηλαδή τα ελληνικά λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις παραλίες, τα νησιά και υπό συζήτηση τον Παρθενώνα, κυρίως λόγω δυσκολίας μεταφοράς του! 

Όσοι θέλησαν να πληροφορηθούν το περιεχόμενο του τερατώδους αυτού Μνημονίου, με το οποίο η άμοιρη Ελλάδα έχει δεθεί χειροπόδαρα, γνωρίζουν ότι έχουμε δώσει στους δανειστές το δικαίωμα να μας τα πάρουν όλα. Και όχι μόνο, αλλά και να περάσουν κατά βούληση τα δικαιώματά τους σε τρίτους. Π.χ., και γιατί όχι, στην Τουρκία. 

Το θρίλερ «Ελλάς» προχώρησε πολύ. Προχώρησε ανεπίτρεπτα και με σαφείς εγκληματικές προεκτάσεις. Και τώρα πρέπει, κατεπειγόντως, να διακοπεί, γιατί διαφορετικά θα έχουμε εξαφανιστεί από προσώπου Γης. 

Ο δημόσιος πλούτος μιας χώρας ανήκει στο λαό της και καμιά κυβέρνηση, με όσο μεγάλη πλειοψηφία κι αν έχει εκλεγεί, δεν έχει δικαίωμα να τον αγγίξει, και πολύ περισσότερο να τον εκποιήσει. Όπως το υποστήριξα από την πρώτη στιγμή, η μόνη μας διέξοδος ήταν και παραμένει η αναδιαπραγμάτευση-αναδιάρθρωση του χρέους με κούρεμα, τουλάχιστον 35% τώρα πια - το ποσοστό του κουρέματος αυξάνει κάθε ημέρα που περνά, εφόσον ανέρχεται το χρέος, κάτι που επίσης ήταν ευδιάκριτο από την πρώτη στιγμή. Σε περίπτωση που οι δανειστές μας δεν συναινέσουν -πράγμα που θεωρώ απίθανο-, οι εναλλακτικές ή συμπληρωματικές μας λύσεις είναι:

* Προσπάθεια κήρυξης του χρέους ως «επαχθούς». Δεν θα είναι δύσκολο, εφόσον η σκληρότητα των όρων του δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. 

* Απαίτηση καταβολής, από τη Γερμανία, των ?172 περίπου δισεκατομμυρίων, που μας οφείλει για τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, που διέπραξαν οι πρόγονοί της στη χώρα μας, στο διάστημα της κατοχής.

* Προσέγγιση στην Κίνα για να μας βοηθήσει, προσφέροντάς της την εκμετάλλευση-όχι την εκποίηση- του δημόσιου πλούτου μας για κάποια χρόνια. 

* Παύση πληρωμών, στο εξωτερικό, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε, έστω και αντιμετωπίζοντας κάποιο κίνδυνο αποπομπής μας από την Ευρωζώνη, αν και πολύ μικρό, αν συνυπολογιστούν οι σοβαρότατες δυσχέρειες που αντιμετωπίζει η ΕΕ και το ευρώ. Ωστόσο, στη ζυγαριά πρέπει να μπει και αυτό το ενδεχόμενο, που όμως κατά την κρίση μου θα πρέπει να βαρύνει λιγότερο από τον οριστικό μας χαμό.

* Άμεση εγκατάλειψη της αδιέξοδης αντιαναπτυξιακής στρατηγικής του Μνημονίου και κατάστρωση ενός απλού αναπτυξιακού προγράμματος, με επίκεντρο την αύξηση της ζήτησης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.

Εξυπακούεται ότι θα πρέπει να λειτουργήσουμε με μεγάλη ταχύτητα, και με μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων, για να αποφύγουμε κοινωνική εξέγερση, που ελλοχεύει και που απειλεί να προκαλέσει αριθμό θυμάτων ανάλογο αυτού που θρήνησε η Αργεντινή, όταν βρέθηκε, περίπου, στη θέση μας. 

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη,

Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη

Δημοσίευση: Αυγούστου 16, 2014