Η Ευρώπη παρακμάζει για τρεις λόγους

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος 

Κάθε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν κάποτε από μόνο του μία αυτοκρατορία. Η Μεγάλη Βρεταννία ήλεγχε, στον κολοφώνα της δόξας της, το ένα τρίτο του πλανήτη.

Η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ισπανία, ακόμα και η μικρή Πορτογαλία ήσαν κέντρα απέραντων αποικιακών αυτοκρατοριών και κατείχαν ολόκληρες περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και της Αμερικής. Η Γερμανία και η Αυστρία είχαν διατελέσει πανίσχυρες αυτοκρατορίες. Ακόμα και η Δανία κι η Σουηδία κάποτε είχαν κυριαρχήσει στην βόρεια Ευρώπη. Βασικό εμπόδιο στην αποτυχία της ευρωπαϊκής ενοποίησης υπήρξε η ισχυρή αίσθηση εθνικής ταυτότητας των ευρωπαϊκών κρατών, που είχαν διατελέσει υπερδυνάμεις. Κράτη με τέτοιο παρελθόν δεν δέχονται εύκολα να υποβιβασθούν με την δική τους θέληση σε «περιφέρειες» ενός γραφειοκρατικού ευρωπαϊκού υπερκράτους.

Αλλά αυτή είναι η αιτία που απέτυχε η φεντεραλιστική εκδοχή της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όχι η αιτία της σημερινής ευρωπαϊκής παρακμής και γεωπολιτικής αδυναμίας. Ασφαλώς οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του Εικοστού Αιώνα, στους οποίους εξοντώθηκε το άνθος της ευρωπαϊκής νεολαίας, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε δημογραφικό επίπεδο. Επίσης η παρατεταμένη μεταπολεμική ευημερία ανέδειξε υλιστικές αξίες, και αυτές με την σειρά τους περιθωριοποίησαν τον ιδεαλισμό, τον ανθρωπισμό, την ανιδιοτέλεια και την ακεραιότητα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Στην θέση πολιτικών κολοσσών όπως ο Αντενάουερ, ο Σμιτ, ο ντε Γκωλ, ο ΜακΜίλλαν, ο Μπερλίγκουερ, ανήλθαν η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, ο Ολάντ, ο Κάμερον, ο Μπαρόζο, ο... Ντάϊσελμπλουμ. Χωρίς ηθική και ισχυρή ηγεσία, χωρίς ηγέτες με αξίες και όραμα, καμμία δύναμη δεν μπορεί να παίξει παγκόσμιο ρόλο. 

Ο δεύτερος λόγος της ευρωπαϊκής αδυναμίας είναι ασφαλώς η (σχετική) αποχώρηση των Αμερικανών από το ευρωπαϊκό προσκήνιο. Χωρίς το ΝΑΤΟ, οι ορδές του Στάλιν θα είχαν καταβροχθίσει ολόκληρη την Ευρώπη, και χωρίς το Σχέδιο Μάρσαλ η μεταπολεμική Ευρώπη θα είχε την μοίρα τoυ Τρίτου Κόσμου. Οι Αμερικανοί κράτησαν και τις διεθνείς και τις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες, που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ήταν ανίκανοι να κρατήσουν, με αποτέλεσμα δύο παγκοσμίους πολέμους. Ο περιορισμός της Γερμανίας ήταν βασικό μέλημα της αμερικανικής πολιτικής. Σήμερα, η διακριτική αποστασιοποίηση της αμερικανικής πολιτικής άφησε το πεδίο ελεύθερο στον γερμανικό νεο-ηγεμονισμό, που αχαλίνωτος επιχειρεί με χονδροειδή τρόπο να μεταβάλει την Ευρωπαϊκή ήπειρο σε οικονομικό ζωτικό του χώρο.

Ο τρίτος λόγος είναι η δραματική δημογραφική και πολιτισμική αλλοίωση της Ευρώπης. Οι Αμερικανοί αναλυτές, που δεν ωραιοποιούν την πραγματικότητα ούτε ζουν με αυταπάτες και με ιδεοληψίες όπως οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι, αποκαλούν ήδη ειρωνικά την Ευρώπη Eurabia (Ευρω-αραβία). Ολόκληρες συνοικίες των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων όχι μόνον κατοικούνται από αραβικούς, αφρικανικούς και ασιατικούς πληθυσμούς, αλλά οι μετανάστες επιβάλλουν τον δικό τους πολιτισμό, που δεν έχει καμμία σχέση με τον ευρωπαϊκό.

Το πρόβλημα είναι ότι η υποκατάσταση του ευρωπαϊκού λαού από τριτοκοσμικούς μετανάστες και του ευρωπαϊκού πολιτισμού από τα ήθη και τα έθιμα τριτοκοσμικών λαών, οδηγεί στο τέλος του τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, δηλαδή την κοινωνία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του ορθού λόγου, του σεβασμού της μειοψηφίας, της ανοχής και της δημοκρατίας. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και διανοούμενοι υιοθετούν αυτές τις αξίες και έναντι των μεταναστών σημερινού ευρωπαϊκού κόσμου, που αν δεν επιλυθεί θα τον οδηγήσει στο ιστορικό του τέλος. 

Πηγή KontraNews

Δημοσίευση: Αυγούστου 10, 2014