Είναι υπαρκτός ο Ισλαμικός κίνδυνος;

Δυστυχώς είναι. Βέβαια η πλειοψηφία των θρησκευόμενων ανθρώπων όλων των θρησκειών είναι μετριοπαθείς άνθρωποι, που αναζητούν την καταλαγή στην επαφή με Τον Θεό, αλλά τι γίνεται, όταν τα πράγματα τραβάνε στα άκρα έστω και χωρίς την θέληση των λαών; Κλασσικό παράδειγμα και απόδειξη (ότι οι περισσότεροι είναι μετριοπαθείς) είναι η χαρά με την οποία δέχτηκαν την εκεχειρία οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Γάζας. Γιόρτασαν την εκεχειρία περισσότερο και από περιφανή στρατιωτική νίκη. Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο λαχταρούν την ειρήνη, σαν την βροχή στην ηλιοκαμένη έρημο τους, όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι ανεξαρτήτως θρησκείας.

Μάλιστα πιστεύω, ότι ο Παλαιστινιακός λαός έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα στην Χαμάς και τους αδιάλλακτους με αυτές τις αυθόρμητες εκδηλώσεις αγάπης για την ειρήνη και την ζωή, οι οποίοι δείχνουν, να έλαβαν το μήνυμα και άρχισαν να αλλάζουν στάση. Αλλωστε η Χαμάς δεν συγκροτείται μόνον από τρελαμένους φανατικούς, αλλά και από γνήσιους πατριώτες, που απλά θέλουν την πραγματική ανεξαρτησία της Παλαιστίνης.

Πολύ φοβάμαι όμως, ότι όλα αυτά είναι απλώς ένα ευχάριστο διάλειμμα σε μία διεθνή κατάσταση γενικευμένης εντροπίας. [Δηλαδή μίας συνεχούς διολίσθησης από το κακό στο χειρότερο.] Το ίδιο ισχύει και με την διαμάχη Ρωσίας –Ουκρανίας, που πιστεύω, ότι βραχυπρόθεσμα θα αρχίσει, να μπαίνει σε μία φόρμουλα διευθέτησης. Η σθεναρή στάση της Ρωσίας (όπως και του Ισραήλ) δείχνει να φέρνει θετικά για αυτούς αποτελέσματα, γιατί ούτε οι Ουκρανοί, ούτε οι Παλαιστίνιοι μπορούν αυτήν την στιγμή, να έχουν την έξωθεν υποστήριξη, που θα ήθελαν. Ο λόγος; Το χαλιφάτο των Τζιχαντιστών· αυτή η νέα απειλή, που λειτουργεί καταλυτικά στην δημιουργία συμμαχίας ετερόδοξων δυνάμεων, όπως οι μετριοπαθείς Σουνίτες Κούρδοι, οι Σιίτες του Ιράκ, το Ιράν και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ.

Προκειμένου λοιπόν να ενταχθεί και η Ρωσία στο αντιχαλιφικό μέτωπο προφανώς θα εξαναγκαστεί η Ουκρανία σε πιο διαλλακτική στάση απέναντι στην Ρώσικη μειονότητα, αλλά και η Ρωσία δεν θα τραβήξει πολύ το σκοινί, γιατί έχει και η ίδια προβλήματα από τον Ισλαμικό κίνδυνο των Τσετσένων αυτονομιστών.

Τα προβλήματα όμως δεν επιλύονται, επειδή ανακύπτουν άλλα μεγαλύτερα, που τα επικαλύπτουν. Αντίθετα αθροίζονται με αυτά και η σπίθα γίνεται πυρκαγιά. Οι φλόγες που τώρα υποχωρούν, παραμένουν ως προσάναμμα, που θα θεριέψει με την πρώτη ευκαιρία. Το Παλαιστινιακό και το Ουκρανικό πρόβλημα θα υποχωρήσουν λίγο, γιατί προέκυψε η ανάφλεξη της Ισλαμικής τρομοκρατίας, αλλά θα παραμείνουν ως παρακαταθήκη πολέμου για καταλληλότερες ευκαιρίες.

Το μεγάλο πρόβλημα της εποχής (όπως πολύ συχνά λέω) είναι ο υπερπληθυσμός και η συνακόλουθη ανεπάρκεια πόρων. Η ανισοκατανομή στην κατανάλωση αυτών των πόρων, απλώς επιταχύνει τις αρνητικές εξελίξεις· όμως δεν δημιουργεί η ανισοκατανομή αυτήν την εκρηκτική κατάσταση και αυτή είναι η μεγάλη ουτοπία των προοδευτικών, που πιστεύω ότι κατά βάθος το ξέρουν, αλλά ψάχνουν για ιδεολογικά σωσίβια, λόγω της αδυναμίας τους να ερμηνεύσουν τα γεγονότα, που ζούμε.

Η δίκαιη κατανομή και ο ορθολογισμός στην κατανάλωση των πόρων είναι αναγκαίες προϋποθέσεις, αλλά δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουν το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεπάρκειας τους, λόγω του υπερπληθυσμού και βέβαια ούτε αυτά μπορούν να επιτευχθούν με ευχολόγια των καλοφαγομένων ευαίσθητων. Δεν λέει απολύτως τίποτα, το να λυπάμαι για αυτούς που δεν έχουν χιτώνα, αλλά και εγώ να μην δίνω τον δεύτερο δικό μου, με την δικαιολογία, ότι κάποιος άλλος έχει είκοσι χιτώνες. Η στυγνή πραγματικότητα είναι, ότι και οι δεκαεννιά, αλλά και ο δεύτερος χιτώνας, πρέπει να δοθούν και πάλι δεν καλύπτεται η γύμνια του διαρκώς αυξανόμενου πληθυσμού. Ετσι σιγά σιγά θα δημιουργηθεί μία χαοτική κατάσταση συγκρούσεων με αντιφατικές προσωρινές συμμαχίες και λυκοφιλίες, που θα ανατρέπονται και θα ανασυγκροτούνται ανάλογα με τα ευκαιριακά συμφέροντα των εμπλεκομένων.

Σύντομα μπορεί να δούμε κοινές επιχειρήσεις Αμερικανών και Ιρανών εναντίον του χαλιφάτου, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια μόνιμη συνεργασία και συμμαχία. Ωστόσο αυτή η πιθανή εξέλιξη είναι και ένα πρότυπο για την αντιμετώπιση του χαλιφάτου. Μην ξεχνάμε, ότι οι Τζιχαντιστές είναι οι χτεσινοί σύμμαχοι των Αμερικάνων εναντίον του Ασσαντ. Μην ξεχνάμε επίσης, ότι δεν διεκδικούν την παγκόσμια επικράτηση (τουλάχιστον για την ώρα) αλλά την δημιουργία δικού τους κράτους.

Όπως λοιπόν οι Σιίτες Ιρανοί αφέθηκαν, να δημιουργήσουν τον δικό τους Ισλαμικό «παράδεισο», ας αφήσουν κάποιες γωνιές του κόσμου και για τους Σουνίτες φανατικούς. Τι θα καταφέρουν; Μετά από μία πρώτη περίοδο σχετικού ενθουσιασμού, όπου οι ζηλωτές δήθεν θα χτίζουν το ιδανικό κράτος, ενώ στην πραγματικότητα θα διαφθείρονται από τα προνόμια της εξουσίας, η φθορά από την καλοπέραση και η παρακμή των ψευτοαξιών τους στα μάτια των ίδιων τους των παιδιών θα καταφέρουν, όσα δεν μπορεί να καταφέρει κανένας συμμαχικός στρατός. Αυτό συμβαίνει τώρα στο Ιράν, που η νέα γενιά ούτε γνώρισε, ούτε ενδιαφέρεται για την επανάσταση του Χομεϊνί. Αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι να ξαναγίνει το Ιράν μέρος της διεθνούς κοινότητας και γι αυτόν τον λόγο θα πολεμήσουν και στο πλάι των χτεσινών «σατανάδων» ακόμα.

Ο γενικευμένος φανατισμός δεν είναι το αίτιο των συγκρούσεων· είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης πόρων. Η απόλυτη φτώχεια τρελαίνει τον κόσμο και δημιουργεί ακόμα περισσότερους φανατικούς. Δεν λέω, ότι δεν θα υπήρχαν ακόμα και σε παχιές αγελάδες, αλλά δεν θα έβρισκαν σοβαρή ανταπόκριση στον κόσμο. Ο Ισλαμισμός εξελίσσεται σε «θρησκεία» των απόκληρων και αυτό είναι, που τον καθιστά επικίνδυνο, σε μία εποχή που οι απόκληροι πολλαπλασιάζονται ακόμα και στις πλούσιες χώρες.

Λογικά το πρόβλημα είναι άλυτο και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον παγκόσμιο όλεθρο. Γι αυτό πρέπει να επιστρατεύσουμε την λογική στην υπηρεσία της ουτοπίας. Η ουτοπία είναι να ξεπεράσουμε το πρόβλημα του υπερπληθυσμού χωρίς μεγάλες οδύνες για την ανθρωπότητα.

Η ίδια η γηραιά ήπειρος έδειξε τον δρόμο γι αυτό, αλλά να που δεν ήταν ο σωστότερος, ή τέλος πάντων ο τρόπος αυτός (της καταναλωτικής ευμάρειας) έφτασε στα όρια του. Η ευμάρεια των περασμένων δεκαετιών οφειλόταν στην καταλήστευση των φυσικών πόρων, που δεν μπορεί να συνεχιστεί, αλλά και στην καταλήστευση των πόρων των υποανάπτυκτων χωρών, που επίσης δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αφού λοιπόν η καταναλωτική καλοπέραση δεν μπορεί να συνεχιστεί, ένας μόνο τρόπος υπάρχει, για να πεισθούν οι φτωχοί, να μειώσουν δραστικά τις γεννήσεις: η ασφάλεια. Μόνο αν νοιώσει ασφάλεια ο άνθρωπος, θα σταματήσει να την ψάχνει στο πλήθος των απογόνων. Ο φτωχός κάνει πολλά παιδιά από ανασφάλεια για το γήρας. Τα πολλά παιδιά και μοιράζονται το βάρος των γερόντων γονέων και υποστηρίζουν το ένα το άλλο σε έναν άγρια ανταγωνιστικό κόσμο.

Συνεπώς η ανταγωνιστικότητα και ο ατομικισμός πρέπει να δώσουν την θέση τους στην συλλογικότητα και την αλληλεγγύη και στα πλαίσια αυτά, ένα επαρκές σύστημα ασφάλειας της τρίτης ηλικίας θα ήταν σημαντικό αντικίνητρο στην ραγδαία αύξηση του πληθυσμού. Φυσικά θα πρέπει να μπουν και οικονομικά αντικίνητρα σε παγκόσμια βάση και φυσικά πρέπει να γίνει παγκόσμια κατανοητό, ότι δεν έχουμε περιθώρια κατασπατάλησης φυσικών πόρων είτε για πολέμους, είτε για άλλες ματαιότητες.

Όλα αυτά οδηγούν μοιραία σε κάποιας μορφής παγκοσμιοποίηση, γιατί για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό να μειώνεται ο πληθυσμός κάποιων εθνών και ταυτόχρονα να αυξάνεται (ή να παραμένει σταθερός) ο πληθυσμός των ανταγωνιστικών τους γειτόνων. Δηλαδή θα πρέπει να υπάρξουν ποσοστώσεις και στις γεννήσεις, όπως έχει αρχίσει να γίνεται με τους ρύπους. Ξέρω ότι ακούγεται πολύ άσχημα αυτό, αλλά είναι το μικρότερο κακό απέναντι σε έναν παγκόσμιο όλεθρο. Οι Κινέζοι έμαθαν να ζουν με μονοτεκνικές οικογένειες μετά από αιώνες άκρατου πολλαπλασιασμού. Δεν λέω, ότι είναι και το καλύτερο πράγμα αυτός ο περιορισμός στις γεννήσεις, αλλά όπως φαίνεται δεν είναι και οι πλέον δυστυχείς και σίγουρα είναι ευτυχέστεροι από αυτούς, που έχουν πολλά παιδιά, αλλά δεν μπορούν να τα θρέψουν.

Οσο για το αν είναι δυνατόν, να επιβιώσει η ανθρωπότητα με αντιστραμμένες τις αναλογίες νέων- ηλικιωμένων; Αν αφήσουμε πίσω τις ανοησίες, είναι και μάλιστα εύκολο. Αν δεν ξοδεύουμε ενεργητικότητα και πόρους για πολέμους και ματαιότητες, αν παρατήσουμε το κοροϊδιλίκι και αφοσιωθούμε στα ουσιώδη, αν χρησιμοποιούσαμε την πρόοδο της επιστήμης με σύνεση, θα μπορούσαμε όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά και να περνάμε καλά.

Παρόλα αυτά, το πιο απλό και το πιο λογικό, αυτήν την στιγμή είναι μία μεγάλη ουτοπία, γιατί δεν υπάρχουν και πολλοί, που είναι έτοιμοι να περάσουν από την μίζερη επιβίωση και τον ακόμα πιο μίζερο υλικό πλουτισμό, στην δημιουργική εργασία και την προσφορά στον συνάνθρωπο. Με λίγα λόγια, δεν είμαστε έτοιμοι πνευματικά και ψυχικά να περάσουμε στην άλλη όχθη. Γιατί; Για τα συντεχνιακά και προσωπικά συμφέροντα. Τι θα γίνονταν οι στρατιωτικοί χωρίς πόλεμο; Τι θα γίνονταν οι αστυνομικοί, οι δικαστές, οι δικηγόροι, χωρίς εγκληματίες;

Τι θα γίνονταν τα ιερατεία χωρίς φανατισμένους;

Είναι πολλοί και πολλές οι κατηγορίες ανθρώπων, που στην πραγματικότητα θέλουν την διαιώνιση αυτής της κατάστασης και ουσιαστικά είναι όλοι όσοι έχουν έστω και τα ελαχιστότερα από τα «προνόμια» του συστήματος. Γι αυτό και εξαιρετικά σπάνια υπάρχουν περιπτώσεις εντελώς άδολων φανατισμένων. Ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι άρρηκτα δεμένος με τα συμφέροντα τόσο των ιερατείων, όσο και των «ζηλωτών», που τα προστατεύουν με μία σχέση αμοιβαίας εξάρτησης, πάνω στο σβέρκο των λαών φυσικά.

Αυτό ακριβώς μου δίνει την βεβαιότητα της πολύ γρήγορης παρακμής μέσα στην διαφθορά των καθεστώτων, που προκύπτουν από τις «εξεγέρσεις» και πολέμους φανατικών. Το «χαλιφάτο του λεβάντε» μας έδειξε από τα πρώτα του βήματα, ότι είναι μία συμμορία αλητών, πανομοιότυπη με τις συμμορίες των Αμερικάνικων μεγαλουπόλεων, αλλά σε εφιαλτικό μέγεθος, οργάνωση και σκληρότητα. Ο θρησκευτικός μανδύας της συμμορίας, δεν πείθει ούτε θερμούς Σουνίτες Μουσουλμάνους, προς το παρόν τουλάχιστον, αλλά «πείθει» τους απανταχού τυχοδιώκτες και εγκληματικά στοιχεία.

Βρισκόμαστε σε μία πολύ επικίνδυνη καμπή της ιστορίας. Δεν είναι πολύ δύσκολο πλέον, οι απανταχού Ισλαμικές συμμορίες, να εξελιχτούν σε επικίνδυνα κράτη παρίες, που θα αναλάβουν τον ρόλο του Ισλαμιστή Ζορό μαχαιροβγάλτη για τους απανταχού καταπιεσμένους Μουσουλμάνους. Το βασικό δεν είναι να σκοτώσουμε αυτόν τον ψευτοζορό, κάνοντας τον ήρωα.

Το βασικό είναι να δείξουμε στους Μουσουλμάνους, ότι πίσω από την μάσκα κρύβεται ένα σχιζοφρενής βιαστής και χασάπης. Διαφορετικά ο Ισλαμικός κίνδυνος θα πάρει ασύλληπτες διαστάσεις.

Αυτήν την φορά, οφείλω να παραδεχτώ, ότι ο Ομπάμα χτίζει προσεχτικά την συμμαχία του, οργανώνει καλύτερα την επικοινωνιακή πολιτική του με τους λαούς και τα κράτη της περιοχής και σταθμίζει με σύνεση τους κινδύνους και την παγκόσμια κατάσταση. Βέβαια οι λαοί της περιοχής συνεχίζουν, να υποφέρουν από την φαινομενική ατολμία, αλλά πολύ φοβάμαι, ότι αυτό είναι το αναπόφευκτο τίμημα των λαών αυτών στον επικοινωνιακό πόλεμο, που προηγείται του κανονικού.

Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, γι αυτό απαιτείται μία συμμαχία, που θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε Σουνίτες (Κούρδοι και μετριοπαθείς Ιρακινοί) και Σιίτες και να αποκατασταθεί το Ιράν μέσα στην διεθνή κοινότητα. Με λίγα λόγια μία κοινή σταυροφορία Χριστιανών και Μουσουλμάνων ενάντια στους Ασσασίνους του ΙΣΙΛ. Σημασία δεν έχει να συμμετέχουν οι Νεοζηλανδοί και οι Γάλλοι. Η συμμαχία πρέπει να στηριχτεί στους λαούς της περιοχής. Αυτό θα είναι επιτυχία του Ομπάμα (αν το καταφέρει).

Αν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά, δηλαδή αν δεν πεισθούν αρκετά οι Σουνίτες της περιοχής, τότε μένει η αρχική μου πρόταση. Δηλαδή να υπάρξει άτυπη αναγνώριση του χαλιφάτου σε κάποια λογικά όρια με υποχρεωτικό απεγκλωβισμό των πληθυσμών, που δεν θέλουν να ζήσουν σε αυτό και φυσικά απελευθέρωση όλων των αιχμαλώτων. Μάλιστα στο «κράτος» αυτό θα απελαύνονται όσοι Σουνίτες αισθάνονται καταπιεσμένοι στα μη Σουνιτικά κράτη… [Φυσικά δεν πιστεύω, ότι θα περιοριστούν από μόνοι του οι χαλιφικοί, αλλά δεν μπορούν να γίνουν εκτεταμένες επιχειρήσεις σε εδάφη με μη φιλικό πληθυσμό.]

Γενικότερα νομίζω, θα μπορούσαν να δημιουργούνται θύλακες «ιδεολογικών» «παραδείσων», για να τους βιώνουν οι ίδιοι οι πιστοί τους και να εκτονώνονται έτσι οι φούσκες. Σουνιτικοί θύλακες, Σιιτικοί, Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Κομμουνιστικοί και γιατί να μην το πάμε και παραπέρα για τους μερακλήδες κάθε είδους: καπιταλιστικοί θύλακες (όπου καθαρά και ξάστερα θα ισχύει η ιδεολογία του κέρδους χωρίς προσχήματα), πανηδονιστικοί θύλακες, ρατσιστικοί θύλακες και ότι τέλος πάντων τραβάει η καρδούλα των απανταχού και πάσης φύσεως ζηλωτών, χωρίς να ενοχλούν εμάς τους πολλούς, τα απλά ανθρωπάκια, που μπορούμε να ανεχτούμε, όποιον δεν είναι φωτοτυπία μας, αλλά θέλουμε και κάποια όρια στην δημόσια έκφραση της διαφορετικότητας.

Και για να έλθουμε στα καθ ημάς. Ο Ισλαμικός κίνδυνος δεν κρούει απλώς την θύρα μας. Είναι συστατικό στοιχείο του εκρηκτικού μίγματος των προβλημάτων μας. Βέβαια οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι, είτε της μειονότητας, είτε μετανάστες, είναι φιλήσυχοι άνθρωποι, αλλά στην τρομοκρατία δεν χρειάζονται και πολλοί για να κάνουν την ζημιά. Επίσης και στις δύο κατηγορίες υπάρχει το σπέρμα της εχθρότητας προς τους Ελληνες, το οποίο στο μέλλον θα βρίσκει εύφορο έδαφος σε όλο και περισσότερα άτομα λόγω της κλιμακούμενης φτώχειας, αλλά και των επίσης κλιμακούμενων ξενοφοβικών αντιδράσεων, όλο και περισσότερων Ελλήνων.

Δηλαδή έχουμε και σε αυτόν τον τομέα μία αυτοτροφοδοτούμενη κρίση.

Η ξενοφοβία ήταν κάτι σχεδόν άγνωστο τις περασμένες δεκαετίες της κοσμοπολίτικης επέλασης των Ελλήνων (με δανεικά λεφτά όμως). Δυστυχώς τα σαθρά θεμέλια αυτής της επέλασης υποχώρησαν και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την ζοφερή πραγματικότητα. Διαπιστώσαμε, ότι εκείνοι που τους κάναμε δούλους με την θέληση τους, όχι μόνο δεν μας ευγνωμονούν, αλλά μας μισούν (όπως από αρχαιοτάτων χρόνων οι δούλοι μισούν τους ξιπασμένους αφέντες). Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του μεταναστευτικού προλεταριάτου είναι Μουσουλμάνοι και νέοι άνθρωποι και είναι πολύ εύκολο, πολλοί από αυτούς, μη έχοντας και πολλές επιλογές επιβίωσης, να προσχωρήσουν σε φονταμενταλιστικές οργανώσεις.

Διαπιστώσαμε επίσης, πως εκείνοι που νομίζαμε, ότι μας εκτιμούν και μας θεωρούν ισότιμους εταίρους, μας βλέπουν πλέον εμάς για δούλους και καθώς δεν μπορούμε να χτυπήσουμε τους «εταίρους», ξεσπάμε στους δικούς μας δούλους, μεγαλώνοντας κι άλλο το χάσμα του μίσους.

Πραγματικά η κατάσταση μας είναι απελπιστική, καθώς υπάρχει και ο κίνδυνος εκκόλαψης τρομοκρατικών Ισλαμικών πυρήνων, αλλά και ο κίνδυνος ταραχών από το Μουσουλμανικό προλεταριάτο μέσα στην καρδιά του κράτους, την Αθήνα. Αυτό σε συνδυασμό με τις αυτονομιστικές- αποσχιστικές τάσεις της μειονότητας είναι πραγματική βόμβα στα θεμέλια της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής ασφάλειας.

Τα λάθη μας σε σχέση με την μειονότητα δεν έχουν τέλος και ξεκινάνε από την ίδια την λειψή ανταλλαγή πληθυσμών, που δημιούργησε την μειονότητα. Εκτοτε κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε σε σχέση με την μειονότητα. Ούτε πολιτική αφομοίωσης υπήρξε, ούτε εκδίωξη της κατ αναλογία της Ελληνικής μειονότητας της Τουρκίας, αλλά ούτε καν και το αντίθετο· δηλαδή η προστασία της σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Κάναμε ότι μπορούσαμε, για να τους οδηγήσουμε στην αγκαλιά της Τουρκίας και μάλιστα όχι μόνο τους Τούρκους, αλλά και τους Πομάκους, που τους αναγκάζαμε να μαθαίνουν την Τουρκική γλώσσα και όχι την δική τους!!!!

Όπως έχω ξαναπεί (άρθρο «Μεγάαααλοι αλήτες») η συνθήκη της Λωζάνης ήταν το τραγικό λάθος ενός σπουδαίου πολιτικού. Μετά από αυτό έπρεπε είτε να εκδιώξουμε την μειονότητα με την πρώτη ευκαιρία, ή να ανοίξουμε την αγκαλιά μας σε αυτήν, προσπαθώντας μακροπρόθεσμα να την αφομοιώσουμε, σεβόμενοι πάντα την γλώσσα και το θρήσκευμα κάθε πολίτη.

Δεν κάναμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Τους αφήσαμε ως εχθρούς στο έδαφος μας, να πληθύνονται και να μας μισούν μέρα με την μέρα περισσότερο.

Η ασφάλεια της Ελλάδας σήμερα κρέμεται από μία κλωστή και η κλωστή αυτή λέγεται «τα …κέφια του Ερντογάν». Ο χαρισματικός αυτός ηγέτης μπορεί να συμπληρώσει την ζημιά, που μας έκανε ο Ατατούρκ (και αργότερα ο Ετζεβίτ). Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του και την καρδιά του αυτός ο απίθανος τύπος, αλλά βλέπω ότι ελίσσεται με εκπληκτική μαεστρία. Για την ώρα ο Ερντογάν δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στους Κεμαλιστές στρατηγούς, όμως εδώ και πολλά χρόνια έχει αρχίσει η είσοδος Ισλαμιστών στο στράτευμα, οι οποίοι πλέον πλειοψηφούν στους μεσαίους και κατώτερους βαθμούς. Με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο θα αδειάσει τον στρατό (και το κράτος γενικότερα) από τους γέρους Κεμαλιστές και όταν κυριαρχήσει και σε αυτόν τον τομέα, θα δούμε ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις του απέναντι στην ειρήνη. Πολύ φοβάμαι, ότι τότε θα αποβάλει την προβιά και θα ενδυθεί την λεοντή. Και αν δεν το κάνει ο ίδιος λόγω ηλικίας, θα το κάνει ο διάδοχος του. [Εννοώ ο πραγματικός διάδοχος, όχι οι μαριονέτες που διορίζει πρωθυπουργούς, προέδρους κ.λ.π.]

Κανονικά όλες αυτές οι δραματικές για την Ελλάδα εξελίξεις δεν αναμένονται πολύ σύντομα και κατά την γνώμη μου υπάρχει χρόνος αποτροπής, αλλά χρειάζεται πολύ μεγάλη εθνική προσπάθεια και ομοψυχία και υπομονή και ανοιχτά μυαλά. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος, που προέρχεται από τον απρόβλεπτο ανθρώπινο παράγοντα. Θα αρκεστεί ο Ερντογάν να βάλλει τα θεμέλια για μία μεγάλη Τουρκία (όπως κάνει με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα) ή θα θελήσει να πραγματώσει ο ίδιος τα μεγαλοϊδεάτικα όνειρα του; Στην πρώτη περίπτωση, θα μπορούσαμε και εμείς να πολιτευτούμε αναλόγως. Στην δεύτερη περίπτωση θα έχουμε τραγωδία και για τα δύο έθνη (και όχι μόνον αυτά) γιατί κανείς δεν μπορεί να νικήσει εύκολα και κατά κράτος τον άλλο. 

Καθώς ο Ερντογάν μέχρι σήμερα μας έχει δείξει δυναμικότητα, ενεργητικότητα, αλλά και σύνεση, πιστεύω, ότι απλά θα μας δημιουργεί προβλήματα, αλλά δεν θα φτάσει στα άκρα. Από ότι καταλαβαίνω, η προσπάθεια του για επέκταση θα αρχίσει από τα ανατολικά του και είναι πολύ έξυπνη και η επιλογή του και η στρατηγική του. [Τουλάχιστον μέχρι ώρας, γιατί το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται.]

Ο πρωταρχικός του στόχος είναι η ειρηνική κατάκτηση των Κούρδων εντός και εκτός Τουρκίας, καθώς και των Τουρκομάνων της Συρίας και του Ιράκ. Ταυτόχρονα διεκδικεί τον ρόλο του προστάτη γενικότερα των Μουσουλμάνων της περιοχής και ιδιαίτερα των Σουνιτών. Ελπίζει ακόμη στο όραμα του Οζάλ για ειρηνική συνένωση Τούρκων και Κούρδων στηριζόμενος στην «μοντέρνα», «κοσμοπολίτικη» εκδοχή του Σουνιτισμού, που λανσάρει ο ίδιος και που είναι εύκολα αποδεκτή από τους μετριοπαθείς Σουνίτες Κούρδους. Προσπαθεί να τους σαγηνεύσει, όχι ως Τούρκος, αλλά ως μοντέρνος, κοσμοπολίτης ηγέτης των μετριοπαθών Σουνιτών, που έχει βέβαια και την δύναμη και την θέληση να τους πολεμήσει, αν δεν δεχτούν την «προστασία» του.

Από την μία λοιπόν τους προσφέρει μία ισότιμη πορεία στην νέα Οθωμανική αυτοκρατορία (και σίγουρη έξοδο προς την θάλασσα και μάλιστα στην Μεσόγειο) και από την άλλη τους απειλεί, όχι μόνο με τον στρατό του, αλλά προσφάτως και με το χαλιφάτο του ΙΣΙΛ. Βέβαια επισήμως αποκηρύσσει το χαλιφάτο και μάλιστα ως αιρετικό για τον Σουνιτισμό· αυτή η «αποκήρυξη» όμως είναι απλά φερετζές. [Αλλωστε θέλει να γίνει ο ίδιος χαλίφης στην θέση του χαλίφη.]

Με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, θα τροφοδοτεί το σκηνικό της αστάθειας στην περιοχή με απώτερο στόχο την ενσωμάτωση των Κούρδων και των Τουρκομάνων. Το κέρδος από την ενσωμάτωση των Κούρδων θα ήταν τεράστιο. Όχι μόνο θα απαλλαχτεί από τον μεγαλύτερο εσωτερικό πονοκέφαλο, αλλά μέσω αυτών θα αποκτήσει ερείσματα στο εσωτερικό των γειτόνων του (Ιράκ, Ιράν, Συρία) και θα εδραιωθεί στο κέντρο του Ισλαμικού κόσμου. Αν το καταφέρει αυτό (ο ίδιος, ή ο διάδοχος του) σίγουρα μετά θα στραφεί εναντίον μας, έχοντας καλύψει τα νώτα του.

Φυσικά εμείς θα θέλαμε να εξελιχτούν αλλιώς τα πράγματα, αλλά με ευχές δεν γίνεται τίποτα. Πλην απροόπτου, έχουμε χρόνο, να οργανώσουμε την άμυνα μας, τόσο στο στρατιωτικό, όσο και στο οικονομικό και στο πολιτικό και στο διπλωματικό επίπεδο.

Όπως έχουν τα πράγματα, η μόνη οδός σε σχέση με την μειονότητα είναι η προσέγγιση και ο σεβασμός, αλλά και η απαίτηση ανάλογης στάσης από αυτήν. Ο ελεύθερος εθνοτικός αυτοπροσδιορισμός των τριών Μουσουλμανικών μειονοτήτων και η επιλογή μουφτήδων από τους ίδιους είναι αυτονόητα δικαιώματα τους, αλλά και αυτονόητη υποχρέωση τους είναι να μαθαίνουν (και) Ελληνικά, με τα οποία θα κάνουν τις συνεννοήσεις τους με το κράτος. Επίσης δεν μπορούν να καταγγέλλουν διεθνώς την Ελλάδα, για πράγματα, που ναι μεν δεν είναι άψογη, αλλά είναι πολύ καλύτερη από την Τουρκία και να ζητάνε δημόσια την επέμβαση άλλων στα εσωτερικά μας, χωρίς να κάνουν τις ίδιες καταγγελίες και για την Τουρκία. Αν θέλουν περισσότερα δικαιώματα, να απαιτήσουν πρώτα από την Τουρκία να σεβαστεί τα δικαιώματα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, Ιμβρου και Τενέδου, γιατί τα δικαιώματα των μεν και των δε διέπονται βάσει συνθηκών από αμοιβαιότητα.

Αυτή πρέπει να είναι η καθαρή στάση απέναντι στην μειονότητα και η καθαρή απάντηση στο Ισλαμικό αυτονομιστικό- αποσχιστικό κίνημα της Θράκης και να αφήσουμε τις ηλιθιότητες περί αδιαιρέτου και ομοουσίου τριαδικής Μουσουλμανικής μειονότητας, που έφεραν τα πράγματα εδώ, που τα έφεραν.

Οσο για το περίφημο τέμενος στην Αθήνα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας ενοχλεί, όπως δεν μας ενοχλούν οι ναοί των Ευαγγελιστών,

Διαμαρτυρομένων, Καθολικών, Μαρτύρων του Ιεχωβά, ή ακόμα και οι Βουδιστικοί, ή Ινδουιστικοί ναοί (αν υπήρχαν). Οι Μουσουλμάνοι όμως ήταν πρόσφατοι κατακτητές και βάρβαροι δυνάστες αυτής της χώρας και επιπλέον η θρησκεία τους, καλώς ή κακώς, είναι συνδεδεμένη με την βία και την άνιση και πολλές φορές απάνθρωπη μεταχείριση των γυναικών και δεν είναι εύκολο να αποδεχτούμε την δημόσια έκφραση της. Είναι αλήθεια, πως υπήρχαν τζαμιά στην Κωνσταντινούπολη και πριν την άλωση, για τους Μουσουλμάνους έμπορους και μισθοφόρους. Το αποτέλεσμα πάντως δεν δικαιώνει αυτήν την κοσμοπολίτικη επιλογή των Βυζαντινών… Τι τον θέλει τον ναό, κάποιος που πάει προσωρινά σε ξένη χώρα; Και τι τον θέλει τον ναό κάποιος, που μας πρήζει, ότι δεν είναι ειδωλολάτρης; Δεν μπορούν να προσευχηθούν στα σπίτια τους; Τι τα θέλουν τα τζαμιά; Για να δημιουργήσουν «ιερούς χώρους» και δικαιώματα σε μία χώρα, που εποικίζουν συστηματικά.

Αυτά που για κάποιους ανεγκέφαλους είναι κοσμοπολίτικες γραφικότητες (που ίσως φέρουν και περισσότερο τουρισμό σε μία «πολυπολιτισμική» Αθήνα) είναι κομμάτι βαθύτερου σχεδίου, που εκμεταλλεύεται το θρησκευτικό συναίσθημα των μεταναστών. Οι ίδιοι οι μετανάστες φυσικά δεν φταίνε, ούτε θέλουν τα τζαμιά για αλλότριους σκοπούς, αλλά είναι τα εύκολα υποχείρια, όσων επεξεργάζονται άνομα σχέδια σε βάρος της Ελλάδας. Αλλωστε πρέπει να καταλάβουμε, ότι δεν υπάρχει πλέον χώρος και δουλειά για αυτούς. Τις δουλειές τους στα θερμοκήπια, στις κτηνοπτηνοτροφικές μονάδες, στα βενζινάδικα, στα εργοστάσια, οπουδήποτε, πρέπει να τις αναλάβουμε εμείς, αν θέλουμε, όχι να τα οικονομήσουμε βέβαια, αλλά απλά να ζήσουμε.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 15, 2014