Υπερ - Πόντιοι «διαπραγματευτές»

Να με συγχωρέσουν οι αδελφοί μας Πόντιοι, γιατί φυσικά δεν εννοώ εκείνους ως ηλίθιους. [Αλλωστε οι Πόντιοι εκτιμούν το χιούμορ και δεν παρεξηγούνται.] Πώς να χαρακτηρίσω όμως όλα εκείνα τα τζιμάνια του πολιτικού, δημοσιογραφικού και ακαδημαϊκού κατεστημένου, που χρόνια τώρα, είτε «απαιτούν σκληρή διαπραγμάτευση», είτε (αν είναι στην κυβέρνηση) «διαπραγματεύονται σκληρά» φωνάζοντας όπου βρεθούν κι όπου σταθούν «κάντε μας, ότι θέλετε, εμείς δεν φεύγουμε από το ευρώ»;

Γιατί αν δεν τους χαρακτηρίσω ηλίθιους, πρέπει να τους χαρακτηρίσω προδότες. Είναι σαν να πηγαίνω σε μαγαζί στο Μοναστηράκι και να ξηγηθώ στον καταστηματάρχη «μάστορα, εγώ δεν βγαίνω από δω μέσα, αν δεν ψωνίσω, αλλά οι τιμές σου είναι φωτιά μωρ` αδελφέ μου»…

Τι θα μου «κόψει»; Ότι θα μου `κοβε και χωρίς να του ζητούσα τίποτα, για να μου παραστήσει τον καλό. Αραγε όλοι αυτοί οι χαραμοφάηδες ούτε αυτό δεν έχουν κάνει στην ζωή τους; Οσο και να θέλω να ψωνίσω από το συγκεκριμένο μαγαζί, δεν του δίνω το κεφάλι μου στην πιατέλα. Οσο και να φοβάμαι την κατάσταση εκτός ευρώ, δεν το βροντοφωνάζω· τι θα διαπραγματευτώ, αν ο άλλος με έχει σίγουρο πελάτη;

Τα έχω γράψει αυτά πολλές φορές, αλλά όλως περιέργως και σε αυτό το θέμα, η «αιρετική» μου άποψη θάβεται στον δημόσιο διάλογο. Χιλιάδες «ειδικοί» κάθε μέρα βομβαρδίζουν τα μυαλά του κόσμου, παρασέρνοντας το σύνολο του πληθυσμού στην άγονη και βλακώδη αντιπαράθεση του «ναι» ή «όχι» στο ευρώ. Οι απαγορευμένες λέξεις είναι το «ίσως», το «θα δούμε» κ.λ.π.. Ακόμα και εκείνοι που στο συγκεκριμένο θέμα είχαν αρχικά την σωστή θέση (το ευρώ δεν είναι φετίχ) στην συνέχεια μασήσανε τα λόγια τους μπροστά στην τρισάθλια επίθεση των δημοσιογραφικών φερέφωνων της τρόικας και της κυβέρνησης και πλέον προσχώρησαν άνευ όρων στην παράταξη του ευρωμονόδρομου, λέγοντας ακριβώς τα ίδια με την κυβέρνηση (μένουμε οπωσδήποτε στο ευρώ, αλλά θα «διαπραγματευτούμε σκληρά») με ακόμα πιο ασυνάρτητο και άτσαλο τρόπο. Τουλάχιστον η κυβέρνηση μένει στο να βαφτίζει τα παρακάλια «σκληρή διαπραγμάτευση»· ο ΣΥΡΙΖΑ πάει την παράνοια ακόμα πάρα πέρα. Βρίζει δημόσια αυτούς που πρόκειται να διαπραγματευτεί, εγείρει απαιτήσεις νέας χρηματοδότησης από αυτούς ακριβώς που βρίζει και στο τέλος αποκλείει την περίπτωση, να μην τα βρούμε με αυτούς!!!!!!!!!!

Εχουμε γίνει το άκρον άωτον της ιλαροτραγωδίας. Ζούμε ξανά τις τελευταίες ημέρες του Βυζαντίου και της παράνοιας ενωτικών και ανθενωτικών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία. Δεν τους ενδιαφέρει, αν θα εξουσιάζουν στάχτες· αρκεί να εξουσιάζουν.

Και καλά όλα αυτά τα παράσιτα ρε αδέλφια· εμείς γιατί ακολουθούμε αυτήν την παράνοια; Βλέπω συμπολίτες που ήσαν με το «ναι» και τώρα απογοητευμένοι πέρασαν στο «όχι». Μέση οδός δεν υπάρχει; Κατ αρχάς, γιατί νομίζουμε, ότι μπορεί να μας σώσει το οποιοδήποτε νόμισμα; Το νόμισμα είναι απλά ένα εργαλείο για τις συναλλαγές· δεν παράγει από μόνο του πλούτο. Το πολύ πολύ να καταφέρεις να κλέψεις πλούτο μέσω του νομίσματος, όπως συμβαίνει με τις υποτιμήσεις. Δεν λέω, ότι είναι μία ασήμαντη υπόθεση· φυσικά έχει την σημασία του το εργαλείο που θα χρησιμοποιήσεις, αλλά και η πένσα και η τανάλια και το κοφτάκι το κόβουν το σύρμα. Από κει και πέρα, αν θέλουμε πολύ μαστοριλίδικη δουλειά, ο μάστορας επιλέγει κάθε φορά το καταλληλότερο εργαλείο για να κόψει το σύρμα. Κατ αντιστοιχία κανένα νόμισμα δεν είναι φετίχ· ούτε το ευρώ, αλλά ούτε και η δραχμή, ούτε το δολάριο, ή το γιέν.

Το ποιο εργαλείο- νόμισμα θα χρησιμοποιούμε κάθε φορά δεν μπορεί να αποτελεί πάγιο δόγμα, ούτε αιτία διχασμού. Αν μάλιστα σκεφτόμαστε την δραχμή για διολισθήσεις και υποτιμήσεις, σκάβουμε μόνοι μας τον τάφο μας. Αν αποκτήσουμε εθνική πολιτική και αυτό γίνει αιτία να μας εκδιώξουν από την Ευρωζώνη και την ΕΕ (όχι να φύγουμε μόνοι μας, αλλά ούτε και να αγκιστρωθούμε από συνθήκες και να αρνούμαστε να φύγουμε, αν μας το ζητήσουν επισήμως, όπως γελοιωδώς λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) τότε και πάλι πρέπει να καταφύγουμε σε σκληρό νόμισμα, ή να το δημιουργήσουμε μόνοι μας.

Δεν λέω ότι δεν χρειάζεται μαεστρία στην οικονομική διαχείριση και την επιλογή νομίσματος, αλλά η ανάκαμψη θα έλθει από την δουλειά· την αληθινή δουλειά κι όχι τα κοροϊδιλίκια της «μεταβιομηχανικής οικονομίας των υπηρεσιών». Αν θέλουμε να σταθούμε στα δικά μας πόδια, πρέπει να γυρίσουμε στους αγρούς και στα εργοστάσια. Όλα τα άλλα είναι συμπληρωματικά· η ουσία είναι η παραγωγή αγαθών και κυρίως τροφίμων.

Οι καιροί που έρχονται για την ανθρωπότητα είναι πολύ δύσκολοι και η τροφή θα γίνει δυσεύρετη, γιαυτό η Ελληνική κοινωνία πρέπει να ξεκαβαλίσει άμεσα το καλάμι της άκοπης και ταυτόχρονα προσοδοφόρας «εργασίας». Αυτό δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα· με τα δανεικά ήταν προσοδοφόρο το κοροϊδιλίκι.

Μα μήπως είμαστε και τεχνίτες στο κοροϊδιλίκι; Πήγε η Κύπρος να μας δείξει το σωστό τρόπο διαπραγμάτευσης (ευγένεια, διαλλακτικότητα, ευστροφία, αλλά και εμμονή στα εθνικά δίκαια) και αντί να πιαστούμε από αυτό το ξεκίνημα και να κάνουμε και εμείς τα ίδια, ήμασταν εμείς που την θάψαμε πρώτοι και την φέραμε στην σημερινή δεινή θέση. Γιατί;

Επειδή οι Κύπριοι τόλμησαν να μην ακολουθήσουν ούτε την δουλική συμπεριφορά της Ελληνικής κυβέρνησης, ούτε την ψευτοεπαναστατική ρητορεία των «αντιμνημονιακών» κομμάτων. Δεν βρήκαν υποστήριξη από κανέναν Ελληνικό πολιτικό χώρο, μόνο και μόνο γιατί έκαναν το σωστό!!!!!! Φυσικό ήταν, μετά από αυτήν την άθλια στάση των Ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, να την φάει η μαρμάγκα την Κύπρο. ΟΛΟΙ ΟΙ ΞΕΦΤΙΛΕΣ έσπευσαν να κατηγορήσουν χαιρέκακα τους Κύπριους. Οι μεν γιατί τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα και οι δε γιατί τους βρήκαν «χλιαρούς» και όχι επαναστάτες σαν τους ίδιους!!!!!!!!! Πως το λένε αυτό;

Ηλιθιότητα, ή προδοσία; [Ή και τα δύο;]

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 12, 2014