Ένα διπλόπιττο με μπόλικη κουλτούρα

Τρία πράγματα απασχολούν τον Ελληνικό λαό κι έχουμε χάσει όλοι τον ύπνο μας. 1) Ποιος είναι θαμμένος στην Αμφίπολη; 2) Θα βγούν άλλα κιούπια από το ναυάγιο των Αντικυθήρων; 3) Θα καταφέρει η ευτυχισμένη Αμάλ να μας φέρει πίσω τις Καρυάτιδες; Ας μας απαντήσει κάποιος αρμόδιος, γιατί βγάλαμε την χρυσή από την αγωνία. Είχαμε και μια τέταρτη σκοτούρα (αν ο κροκοδειλάκιας μπαγλαρώσει τον Σήφη) αλλά την αφήσαμε τελικά πίσω από τα εθνικά μας μεγαλεία...

Σίγουρα δεν φτάσαμε τυχαία στον πάτο. Με τα μυαλά που κουβαλάνε οι «εκλεκτοί του έθνους», η «μορφωμένη» ελίτ, δεν υπήρχε καμία άλλη περίπτωση από αυτήν την κατάληξη. Και το κακό είναι, ότι δηλητηριάζουν το πνεύμα του λαού και της νεολαίας με τις ειδωλολατρικές τους τρίχες.

[ Ειδωλολατρία δεν είναι μόνο οι θρησκόληπτες και μεταφυσικές ιδεοληψίες. Εξίσου ειδωλολάτρης είναι και εκείνος που για καλλιτεχνικούς, ή συμβολικούς λόγους, φτάνει να αγαπάει τα άψυχα αντικείμενα περισσότερο από τους ζώντες αδελφούς του.]

Τι θα λέγαμε για κάποιον, που στις μέρες μας (με τα σύγχρονα χωματουργικά, λατομικά και λοιπά μηχανήματα και τεχνολογικές διευκολύνσεις) θα έφτιαχνε έναν παρόμοιο τάφο; Δεν θα λέγαμε «ματαιόδοξος μέχρι θανάτου ο καραγκιόζης»; Υπάρχει κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος, που θα έλεγε, ότι αυτή η ματαιοδοξία είναι πολιτισμός και μάλιστα ανώτερος;

Τι να πρωτο«θαυμάσει» κανείς; Την εποχή εκείνη μία μεσαίων εισοδημάτων πολυμελής οικογένεια ζούσε σε κτίσμα ίσο με τους προθαλάμους αυτού του τάφου και φυσικά πολύ κατώτερη κατασκευή (δεν εννοώ μόνο την διακόσμηση, που φυσικά δεν υπήρχε, αλλά τα ίδια τα σπίτια). Οσο για τον λαό, την μάζα, την πλέμπα, δεν μας έμεινε κανένα ίχνος των σπιτιών τους, γιατί φυσικά αυτοί δεν βίωναν αυτόν τον «ανώτερο πολιτισμό»· ή μάλλον τον βίωναν από την θέση του υποζυγίου…

Κομπάζουν τα ΜΜΕ, ότι έχουμε γίνει πρώτο θέμα στα διεθνή κανάλια λόγω Αμφίπολης και Αντικυθήρων!!!!!!! Με αυτά τα μυαλά σύντομα θα γίνουμε πάλι πρώτο θέμα, αλλά για άλλους λόγους… Τι μας λένε οι χατζηαβάτηδες, που προσπαθούν, να μας αποκοιμίσουν μέχρι θανάτου; Ότι η παγκόσμια κοινότητα ξέχασε την Συρία, το χαλιφάτο, την Ουκρανία, τον Εμπολα, την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση, την επισιτιστική κρίση, την ραγδαία περιβαλλοντική καταστροφή της γης και με κομμένη την ανάσα περιμένει να δεί, ποιος είναι θαμμένος στην Αμφίπολη!!!!!!!

Και το καραγκιοζιλίκι δεν έχει τέλος, καθώς το «θέμα» παίρνει και εθνικές διαστάσεις!!!!! «φαντάζεστε (λένε) να είναι θαμμένος ο Αλέξανδρος; Τι μεγάλη απόδειξη για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας;»!!!!! Μεγάλη απόδειξη της νεοελληνικής βλακείας είναι αυτό. Δηλαδή αν είναι θαμμένος στην Αίγυπτο, ήταν Αιγύπτιος ο Αλέξανδρος κι αν είχε θαφτεί στο Μοναστήρι, ή στο Γευγελή, θα ήταν Σκοπιανός; Ή μήπως πιστεύει κάποιος, ότι τα 150 κράτη, που αναγνωρίζουν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία, το κάνουν, γιατί δεν ξέρουν την εθνικότητα του Αλέξανδρου;

Οπου υπάρχει μάσα, πάντα προτάσσουν το ίδιο δόλωμα: Εθνικά «μεγαλεία» και υποσχέσεις κονόμας. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι το «αχτύπητο» επιχείρημα. Θυμάστε τους Ολυμπιακούς και κυρίως τα χρόνια της προετοιμασίας και της προολυμπιακής καμπάνιας;

Μας μίλαγαν για το «εθνικό ιδεώδες», της επιστροφής των Ολυμπιακών στην πατρίδα τους και ταυτόχρονα τις μεγάλες προοπτικές κονόμας (για όλους) από τον τουρισμό. Τι έγινε; Χρεωθήκαμε ως το μεδούλι για δυό βδομάδες χαζοχαρούμενης ευφορίας. Μήπως γίναμε ευτυχέστεροι με την εκπλήρωση του «εθνικού ιδεώδους»;

Τώρα έχουμε το νέο «εθνικό ιδεώδες» (την επιστροφή των μαρμάρων) που θα ολοκληρώσει την ευτυχία μας μετά από τόσες και τόσες «εθνικές επιτυχίες», που καταφέραμε. Κάναμε τους Ολυμπιακούς, πήραμε γιουρομπάσκετ, γιουροφούτμπολ, γιουροβίζιον, αλλά κάτι μας έλειπε για την εθνική μας ολοκλήρωση: τα μάρμαρα!!!!!!!

Απορώ πως ζούμε τόσο καιρό με τέτοια έλλειψη… Τι κι αν μας έλλειπε μία Kαρυάτιδα στον Παρθενώνα και βρήκαμε δύο στην Αμφίπολη;

Εμείς θέλουμε και την άλλη κι αν δεν μας την δώσουνε, θα το πούμε του Κλούνεϊ, να το πεί στην Αμάλ και «θα μάθουνε αυτοί» στα δικαστήρια…

Ποιοι θα πληρώσουν τα δικαστήρια, τις μεταφορές, την συντήρηση κ.λ.π. της «κόρης»; Οι Μα…ες. [σ. σημ. δεν εννοώ «οι Μακεδόνες», το Μ είναι κεφαλαίο για ευνόητους λόγους.]

Βέβαια όλα αυτά αποφέρουν πράγματι κέρδη και για τους επιτήδειους και για τους κολαούζους και όλο και κάποιο κόκαλο θα αρπάξουν άλλοι.

Π.χ. τα χωράφια γύρω από τον τύμβο θα «πάρουν αξία». Τώρα που παράγουν τροφή δεν έχουν αξία, αλλά θα την αποκτήσουν όταν γεμίσουν νάιλον σακούλες, μπουκάλια, κυπελάκια, προφυλακτικά… Εύφορα εδάφη (για την κατοχή των οποίων χύθηκαν ποταμοί αίματος) θα σπαρθούν με καντίνες, σουβενίρ, πάρκιν κ.λ.π. και οι χωρικοί (και άλλοι «επενδυτές») θα παριστάνουν τους θεματοφύλακες του πανάρχαιου πολιτισμού…

Αυτή είναι η «εθνικά υπερήφανη» προοπτική που προσφέρουν από κοινού εθνοκάπηλοι και κουλτουριάρηδες, αλλά και οι δύο παριστάνουν, ότι δεν εννοούν το πράγμα τόσο μπανάλ, όσο το περιγράφω παραπάνω. Το «όραμα» τους για την εκμετάλλευση του τύμβου είναι πολύ πιο σικ. Αντί για γυράδικα, ομπρελάδικα και λοιπούς γυρολόγους, αυτοί «οραματίζονται» ξενοδοχεία, εστιατόρια και χλιδάτες καταστάσεις γύρω από έναν τάφο…

Ετσι όπως τα καταφέραμε βέβαια, οφείλω να παραδεχτώ, ότι ο τουρισμός είναι σχεδόν ο μόνος τομέας, που μπορεί να αποφέρει άμεσα, γρήγορα και εύκολα κέρδη για την εθνική οικονομία και υπ αυτήν την έννοια δεν είναι και τόσο κατακριτέα αυτή η δήθεν πολιτιστική καμπάνια. Ωστόσο άλλο να κοροϊδεύουμε τους τουρίστες (που κι αυτό δεν είναι καλό, αλλά ας όψεται η ανάγκη) κι άλλο να πιστεύουμε και οι ίδιοι τους εμπορικούς μύθους που δημιουργούμε.

Τέλος πρέπει να απεγκλωβιστούμε από τον μονόδρομο της τουριστικής οικονομίας, γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, να βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Αναμφισβήτητα βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον είναι η κυριότερη ελπίδα μας για εισροή συναλλάγματος και κερδών για το σύνολο της οικονομίας και μάλιστα οι ταραχές στις Μουσουλμανικές χώρες της Μεσογείου, μάλλον μας ωφελούν. Ωστόσο πρέπει να κατανοήσουμε, ότι ο τουρισμός είναι ένας εύθραυστος οικονομικός τομέας, γιατί από φύση του είναι πολυτέλεια και σε κατάστασης εκτεταμένης, ή παγκόσμιας κρίσης, θα συρρικνωθεί στο ελάχιστο και βέβαια σε ακραίες περιπτώσεις (που πλέον δεν αποκλείονται) θα μηδενιστεί.

Η ανάγκη για τον μέγιστο δυνατό βαθμό αυτάρκειας είναι επιτακτική, όσο ποτέ άλλοτε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Το μυαλό μας και τα έξοδα μας πρέπει να είναι στην υποστήριξη της αγροτικής και βιομηχανικής (και ενεργειακής) παραγωγής. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Οσο για την ανασκαφή και την αρχαιολογική έρευνα, φυσικά πρέπει να συνεχιστεί. Με μέτρο όμως τα έξοδα. [Η Παναγιωταρέα τι δουλειά έχει με την αρχαιολογική έρευνα;] Από κει και πέρα, όλοι τα ίδια αρχαιολογικά ευρήματα βλέπουμε, αλλά ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα…

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 22, 2014