Γ.Δέδες: "Φόρος τιμής στις ημέρες του Νοεμβρίου του ΄73, το ποίημα του Γιώργου Πουλοκέφαλου"

17 Νοεμβρίου 1973. Η ημέρα που η Χούντα των Συνταγματαρχών έπνιξε την κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης, στο αίμα του πιο δημιουργικού και ανήσυχου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, της νεολαίας της.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι η μέρα που έπεσε ο σπόρος από τον οποίο γεννήθηκε και πάλι το δέντρο της Δημοκρατίας στον τόπο μας. Αυτή η ημερομηνία αποτέλεσε την αρχή του τέλους για την επτάχρονη τυραννία. Εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη η Ελλάδα κοινώνησε ξανά την Ελπίδα.

Στα 41 χρόνια που κύλησαν από τότε, η Δημοκρατία μας μεγάλωσε. Άπλωσε γερές τις ρίζες της, άπλωσε μακριά τα κλαδιά της και μας σκέπασε. Αυτό άφησε πολλούς, εφησυχασμένους, να θεωρούν τους καρπούς της Δημοκρατίας δεδομένους και την κοινωνία μας ασφαλή. Πολλοί ξέχασαν πως το στέριωμα και η εμβάθυνση της Δημοκρατίας είναι διαρκής πάλη και καθημερινή προσπάθεια. 

Σήμερα, μοιραία συνειδητοποιούμε πως ο αγώνας για συλλογική και συμμετοχική Δημοκρατία παραμένει ζητούμενο το 2014, στην Ελλάδα της κρίσης και της κοινωνικής εξουθένωσης. Γιατί δεν υπάρχει Δημοκρατία χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς εθνική ανεξαρτησία, χωρίς εθνική ενότητα, χωρίς ατομική αξιοπρέπεια, χωρίς πνευματική και πολιτιστική ολοκλήρωση, χωρίς οικονομική ανάπτυξη, χωρίς απελευθέρωση από την ανασφάλεια. 

Τα μηνύματα του Νοέμβρη του ’73 αποκτούν στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα νέο περιεχόμενο. Στις δύσκολες μέρες που περνά ο τόπος και οι άνθρωποί του, οφείλουμε να συνταχθούμε με εκείνες τις δυνάμεις που θα αλλάξουν τον τόπο. Να αναδείξουμε τις δυνάμεις της Ανατροπής και της Δημιουργίας που θα χαράξουν τον δρόμο για την αυγή της Νέας Μεταπολίτευσης.

Φόρος τιμής στις ημέρες του Νοεμβρίου του ΄73, το ποίημα του Γιώργου Πουλοκέφαλου από την ποιητική συλλογή " ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΗ ":

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Είδα τη γειτονιά μου ανάκατη 

μπαλκονόπορτες και παραθύρια ορθάνοιχτα 

κρεμασμένους σαν κουρελόφυλλα 

τους καπνούς της νιότης 

και κείνοι οι χτύποι 

από το κοπάνημα 

καμακιές απανωτές 

στο αριστερό πλευρό μου. 

Χωρίς μιλιά 

ανάγλυφη η ματωμένη αναπαράσταση 

σε κείνη την πλάτη στο δικό μου σώμα.

Είδα τη ζωή να βυθίζεται 

σαν τσακισμένο γκαζάδικο 

καταμεσίς στη θάλασσα 

σε ένα ποτήρι άρνησης 

μαζικής παραγωγής 

μαζικής ιδιοκτησίας. 

Είδα την νιότη 

τυλιγμένη στην ευθύνη της 

να τρέχει πίσω από το δάχτυλο της 

να το κρατάει με προσοχή μην της πέσει

και μετά να το βιδώνει αγόγγυστα και απλά

με Εθνική ακρίβεια 

στη μέση της πατούσας της.

Είδα τη ζωή να ορφανεύει 

από ένα χνάρι 

είδα στο δρόμο να καρφώνεται 

ένα χνάρι.

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 17, 2014