Εκτέλεση σε τρία βήματα

Τέσσερα χρόνια τώρα έχω διαβάσει άπειρα άρθρα, έχω δει αμέτρητες εκπομπές, για την επιβουλή κατά των περιουσιών μας. Καθαρό μυαλό όμως δεν βλέπω· μόνο θρήνοι, κοπετοί, κατάρες και οιμωγές. Εχει χαθεί η ψυχραιμία και ακόμα και οι καλόβουλοι λαϊκοί αρθρογράφοι πέφτουν στις παγίδες, που στήνει το σύστημα, για να μας ξεζουμίσει. Δυστυχώς με αυτήν την ψυχολογία και την σύγχυση, καταντήσαμε πρόβατα έτοιμα για σφαγή. Η κοινωνία δείχνει να έχει τσιμπήσει το δόλωμα της μείωσης των αντικειμενικών αξιών σαν χάνος - στην κοιλιά έφτασε τ` αγκίστρι.

Προσθέσανε μάλιστα και τις «100 δώσεις» και μας αποκοιμίσανε για τα καλά.

Ετσι μετά τα δύο αυτά «φιλολαϊκά» μέτρα θα πλασάρουν και τον πρώτο πλειστηριασμό στα 2/3 των νέων μειωμένων αντικειμενικών κι αμέσως μετά αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι.

Με τα χρέη που έχουνε μαζευτεί οι 100 δώσεις δεν είναι πιά λύση.

Μετά την δεύτερη τρίτη δόση θα αρχίσουμε να τα παρατάμε, οπότε θα μας αρπάξουν πρώτα τα υπόλοιπα ακίνητα (πλην της πρώτης κατοικίας) και σε δύο τρία χρόνια θα έλθει και η σειρά της πρώτης κατοικίας. Φυσικά μέχρι να χάσουμε και τα ρούχα που φοράμε ακόμα, τα φορολογικά βάρη δεν θα μειώνονται ανεξαρτήτως αντικειμενικών αξιών ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΗΛΕΚΗΦΗΝΕΣ, που παριστάνουν, ότι κόπτονται για τα βάρη που κουβαλάμε και κάνουν, ότι μπορούν για να μας ξελαφρώσουν …από τις περιουσίες μας. Το πολύ πολύ να μειωθούν πράγματι οι φόροι που σχετίζονται με τις αντικειμενικές, αλλά θα αυξηθούν οι άλλοι, ή θα καθιερωθούν νέοι.

Τα ξερατά της πουτανίτσας της Πέιλιν τελικά γίνονται πραγματικότητα. Εχουμε χαρακτηριστεί ένα παρηκμασμένο έθνος, που το μόνο που του αξίζει είναι η εξολόθρευση. Μπορεί να μην γίνεται με πυρηνικά όπλα, γίνεται όμως με έναν συστηματικό τρόπο, που θυμίζει τρομερά την «τελική λύση».

Στην αρχή καταθέσαμε στα ενεχυροδανειστήρια μέχρι και το χρυσό δόντι της γιαγιάς (όπως γινόταν στο Νταχάου, αλλά με αντίστροφη σειρά· εκεί τα δόντια τα πέρνανε μετά την εκτέλεση). Εννοείται ταυτόχρονα, όσοι είχαν κάποιες καταθέσεις, τις εκταμίευσαν κι αυτές και μέσα σε λίγα χρόνια από καταθέτες, έφτασαν να είναι οφειλέτες.

Πολλοί νόμισαν, ότι θα καταφέρουν να κρατήσουν τα ακίνητα τους και ξεψιλιάστηκαν για αυτόν τον στόχο, αλλά προϊόντος του χρόνου (και της κρίσης) διαπίστωσαν ότι αυτό είναι ανέφικτο. Ετσι αφού τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης οι τιμές συρρικνώθηκαν στο επίπεδο των αντικειμενικών, από τα μέσα του 2011 άρχισαν να κατρακυλάνε κάτω από τις αντικειμενικές, για να φτάσουμε σήμερα, να πουλιούνται διαμερίσματα για 4- 5.000 και μονοκατοικίες για 15.000!!!!!!!!!

Σήμερα, νοικοκυραίοι που δεν διανοούμασταν να αφήσουμε απλήρωτο λογαριασμό για μία εβδομάδα, έχουμε καταληφθεί πλέον από πεσιμιστική αφασία και απλώς περιμένουμε, πότε θα μας αρπάξουν τις περιουσίες μας.

Τώρα πιά καταλαβαίνουμε (από τα τραγικά γεγονότα, που συμβαίνουν γύρω μας, ή και σε εμάς τους ίδιους) πως δεν απειλείται μόνο η περιουσία μας, αλλά και η ίδια μας η ζωή. Τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά θερίζουν στις παραγωγικές ηλικίες και ταυτόχρονα το σύστημα υγείας καταρρέει. Αρχισε πλέον να λείπει και το φαγητό από νοικοκυριά, για τα οποία δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία τέτοιας εξέλιξης πριν λίγα χρόνια.

Δεν ξέρω αν έχει επιτευχθεί ξανά τόσο εύκολη κατάκτηση μία χώρας και εξολόθρευση των ιθαγενών. Δεν άνοιξε ούτε μύτη από τους κατακτητές· πραγματικός περίπατος. Αρχίζω να αναρωτιέμαι, μήπως έχουν δίκιο τελικά; Αν, όπως λέμε, η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα της Γής, μοιραία δεν θα γίνει το έπαθλο όσων έχουν την ψυχή να πολεμήσουν γι αυτό; Οσοι από εμάς επιβιώσουν, το πολύ πολύ να γίνουν οι ταπεινοί τους υπηρέτες.

Η ίδια η ελίτ της χώρας υποδεικνύει την υποταγή, ως την μοναδική ελπίδα και κατά κάποιον τρόπο έχουν δίκιο. Ανυπότακτος και βουτυρομπεμπές δεν γίνεται, διότι κι αν ακόμα η ψυχή είναι πρόθυμη, το σώμα ασθενεί. Τόσα χρόνια γίναμε λάτρεις της καλοπέρασης και της τρυφηλότητας. Γίναμε σαν τους Ταραντίνους, που ενώ κάλεσαν τον Πύρρο, για να τους σώσει από τους Ρωμαίους, στην συνέχεια αρνούνταν να στρατευτούν και να εγκαταλείψουν τον μαλθακό τρόπο ζωής. Ουσιαστικά μάλιστα τον έδιωξαν και άρχισαν να διαπραγματεύονται με τους Ρωμαίους, νομίζοντας ότι με γαλιφιές, κολακείες και υποχωρήσεις, θα γλίτωναν αυτό που τελικά έγινε…

Η Ελλάδα για άλλη μία φορά στην ιστορία της πνέει τα λοίσθια και (για άλλη μια φορά) ενώ μπορούσαμε να αποτρέψουμε το κακό, δεν το κάναμε. Καταγραφόμαστε στην ιστορία ως μία βδελυγμιαία γενεά, που δεν της άξιζε ούτε να ζεί, αφού πράγματι είχε τις ευκαιρίες να αποφύγει τον όλεθρο, αλλά εγκλωβίστηκε μέχρι τέλους στον παράφρονα ατομικισμό και την κουτοπόνηρη φυγοπονία. Η «πνευματική» ηγεσία δίνει το παράδειγμα, αλλά και ο λαός ακολουθεί τους αχρείους.

Που είναι η φωνή διαμαρτυρίας του λαού προς τους αργυρώνητους ρεμπεσκέδες, που έχουν λυσσάξει τον τελευταίο καιρό, απαιτώντας, δήθεν εκ μέρους μας, την υποτίμηση των περιουσιών μας; Πότε θα πούμε ένα «Όχι» στις σειρήνες που μας τριβελίζουν τα αυτιά με υποσχέσεις μαγικών «λύσεων» στα αδιέξοδα μας; Όλα δείχνουν, ότι θα χαθούμε, χωρίς καν να πολεμήσουμε, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 25, 2014