Κι όμως, οι αυτοκτονίες συνεχίζονται...

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορεί αυτή η φάρσα να συνεχίζεται. Η Γερμανία και συνεπώς το υποκατάστημά της που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει τα «στραβά μάτια» για τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας και της Ιταλίας. Παρ’ ημίν, η Ενωση, ο κ. Τζαμτζής και πας όστις άλλος ενδιαφερόμενος κάνουν επίσης τα «στραβά μάτια» για το στρες τεστ, ου μην και success story, των ελληνικών τραπεζών, ενώ είναι τοις πάσι γνωστό ότι με 82 δισ. «κόκκινα» δάνεια, αν δεν τα «βαφτίσεις» αλλοιώς, όχι στρες τεστ δεν περνάς, αλλά ούτε ΚΤΕΟ. Αλληλοδουλευόμαστε. Διά της δημιουργικής λογιστικής. Μια διαρκής μεταβλητή ισχύος και συσχετισμών που προσδιορίζει διακρατικές και διατραπεζικές σχέσεις.

Ενα πολιτικό παίγνιο με έναν μόνο σκοπό: τη δικτατορία του κεφαλαιοκρατικού πλούτου, που για τους λαούς μεταφράζεται σε δικτατορία της λιτότητας. Παντού στην Ενωση και ιδιαιτέρως στις προγραμμένες χώρες η λιτότητα εξαπλώνεται. Σταθεροποιείται. Βαθαίνει.Το ιδιαιτέρως απεχθές με όλην αυτή τη φάρσα που ζούμε είναι ότι επαναλαμβάνει τη ρητορική της απτόητη. Η «Ελλάδα βγαίνει απ’ το Μνημόνιο» και μπαίνει σε μια «προληπτική γραμμή στήριξης»!!! 

Ε, λοιπόν, σ’ αυτήν την Ελλάδα οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Μπορεί να έχουν γίνει μονόστηλα ή να μην αναφέρονται καν, αλλά συνεχίζονται. Ισως μάλιστα να πληθύνονται. Οπως και οι θάνατοι που αυτή η πολιτική προκαλεί: από μαράζι, από στρες (όχι το στρες τεστ των τραπεζών), από το άγχος, τη διαρκή θλίψη, το αδιέξοδο, την απελπισία. Ομως -κι αυτό είναι το χειρότερο- ντουέτο με τον θάνατο των απελπισμένων χορεύει και η μοίρατων παιδιών. Η μοίρα, δηλαδή ο προϋπολογισμός, οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή, οι αποφάσεις που παίρνουν οι Δυνατοί. Τα παιδιά είναι τα πιο τραγικά θύματα της κρίσης. Πολλά υποσιτίζονται και ορισμένα λιμοκτονούν. Πολλά χάνουν την πρόσβασή τους στη μόρφωση και τα περισσότερα αφίενται σε υποβαθμισμένα σχολεία, όπου, αν εξαιρέσουμε τους όσους φιλότιμους δασκάλους, όλα τα υπόλοιπα καρκινοβατούν. Ομως το πιο αλγεινόαπ’ όλα για τα παιδιά είναι να βλέπουν γύρω τους έναν κόσμο όπου το καλό και το ωραίοκαταρρέουν, ενώ ο αμοραλισμός, ο φόνος, η ληστεία και το ψεύδος κατισχύουν. Ορθώνονται. Κι ανεβαίνουν στον Όλυμπο. 

Δεν είναι μόνον ότι απ’ τα παιδιά αυτά έχει αφαιρεθεί το μέλλον από πλευράς εργασίας, αξιοπρέπειας, προσδοκιών κι ελπίδων, αλλά και ότι τους αφαιρείται η ίδια τους η «ψυχή», το πρόταγμα του καλού, ο διάλογος με τις επιλογές τους. Τι επιλογές έχει κανείς σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης; Τι προοπτικές έχει όταν όσο μεγαλώνει, τόσον το αίσθημα δικαίου που διαθέτει ξεφτιλίζεται; 

Διότι ποιο αίσθημα δικαίου, ποια λογοτεχνία και ποιοι ποιητές μπορούν να οργανώσουν τον χαρακτήρα ενός παιδιού μέσα σε μια ζούγκλα αληταράδων και αρπακτικών; Οταν τον πατέρα σου δεν τον «αντέχει η οικονομία» και τον βγάζει στην άκρη παρία, την ίδια στιγμή που ο καρχαρίας της Λίστας Γκαρντ χορταίνει αίμα, γίνεται κομμάτι δύσκολο να γίνουν «πολλώ κάρρονες» εν σχέσει με μας οι κληρονόμοι των εγκλημάτων μας. 

Αυτοί που έβαλαν την Ελλάδα στα Μνημόνια διέπραξαν έγκλημα - ακόμα κι αυτός ο γελοιωδέστατος Μπαρόζο το ομολογεί, όπως και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, ο ένας μετά τον άλλον. Εχει λίγη σημασία αν αυτήν την προδοσία τη διέπραξαν ανίκανοι ή βαλτοί. Αυτό, αν επέλθει ποτέ κάθαρσις, θα διακριβωθεί.

Ισως όμως να είναι ακόμα μεγαλύτερη η προδοσία εκείνων που ενώ είδαν και βλέπουν τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, τη συνεχίζουν. Και τη συνεχίζουν διότι αυτά ακριβώςτα αποτελέσματα επιδιώκουν. Η κρίση είναι εργαλείο. Και ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Η διαχείριση αυτών των κρίσεων (είτε διά της «δημιουργικής λογιστικής» είτε διά των όπλων) παράγει πλούτο. Πλούτο για τους λίγους που γεννιέται απ’ την όλο και μεγαλύτερη φτώχεια εκείνων που τον παράγουν. Αφού η Γερμανία έβγαλε τα μάτια της Ιταλίας, τώρα κάνει τα «στραβά μάτια» για τον προϋπολογισμό της. Θα μπορούσε και να μην το κάνει. Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο: πιο πλούσιοι οι πλούσιοι Γερμανοί και Ιταλοί, πιο φτωχοί οι φτωχοί Γερμανοί και Ιταλοί. Η αποδοχή ή η υπαγόρευση (εν προκειμένω ενός Προϋπολογισμού) είναι απλώς θέμα επιλογής στη βάση της συγκυρίας. Πολιτικής βούλησης που υλοποιεί τις εντολές μιας οικονομικής δικτατορίας των Δυνατών. 

Στην Ελλάδα αυτή η σούπα κινδυνεύει να κόψει. Λόγω της μετατόπισης του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά, προς την Αριστερά. Πράγμα που ο κ. Γιόσκα Φίσερ, για παράδειγμα, βρίσκει πολύ επικίνδυνο για όλην την Ευρώπη. Οντως, βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Και ως εκ τούτου και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα διαμορφώνονται δύο τακτικέςπου υπηρετούν την ίδια στρατηγική. Εκείνη εναντίον του ενδεχομένου όχι μόνον να αναλάβει η Αριστερά τη διακυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά να τη φέρει κιόλας στα μέτρα μιας φιλολαϊκής πολιτικής. Η μία τακτική αφορά σε μια προσπάθεια απορρόφησης της Αριστεράς και η άλλη στην πάση θυσία απόκρουσή της.

Για την ώρα και οι δύο τακτικές «παίζουν». Ο Τύπος «πνίγεται» στα σχόλια, τις αναλύσεις, τα άρθρα και τα ρεπορτάζ που «ξεδοντιάζουν» εκ προοιμίου τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα έχει βρει με κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από την άλλη πλευρά, επιστρατεύεται μια εμφυλιοπολεμική ρητορική δαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ σε βαθμό κακουργήματος. Η μία τακτική έχει σκοπό να απογοητεύσει, η άλλη να φοβίσει. Ακόμα και πονήματα για «ανησυχίες στο στράτευμα» (ιδιαιτέρως μετά την επίσκεψη Τσίπρα στο Πεντάγωνο) είδαν δειλά (μέσα στη θρασύτητά τους) το φως της δημοσιότητας αυτές τις ημέρες. «Ας προσέχουν οι Υπατοι», αριστεροί, δεξιοί και όλοι οι δημοκρατικοί. Ας «προσέχουν» το ίδιο και για προκλήσεις ή προβοκάτσιες απ’ το εξωτερικό. Ποτέ δεν πας σε μια «μάχη» που τους όρους της έχει προκαθορίσει ο ενάντιος. 

Οι δύο τακτικές (της ίδιας στρατηγικής) που αντιμετωπίζει η Αριστερά στον δρόμο της προς τις εκλογές και τη διαφαινόμενη διακυβέρνηση είναι αφ’ εαυτών υπονομευμένες και οι δύο. Η εξτρεμιστική, που εκφράζουν υστερικές μετριότητες τύπου Βούλτεψη, Γεωργιάδη, Μπαλτάκου, Βενιζέλου, Πάγκαλου (πάντα με τις ευλογίες Σαμαρά) καθώς και της Διαπλοκής, δεν πείθει πλέον έναν λαό που η ζωή του λεηλατείται όλο και πιο πολύ. Απ’ την άλλη, η μετριοπαθής τακτική σκοντάφτει στην ίδια της την εγγενή ηττοπάθεια. Ηδη πολλοί μιλούν για «αξιοπρεπή ήττα Σαμαρά», μια «φιλοδοξία» που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι λιγότερο από μια απλή παρένθεση. 

Παραγνωρίζουν οι φορείς και των δύο τακτικών το κακό που έχουν κάνει. Ποια«αξιοπρέπεια» διεκδικεί η ήττα Σαμαρά; Των πεινασμένων παιδιών; των ανέργων; των αυτοχείρων;

Και, από την άλλη μεριά, πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η δαιμονοποίηση της Αριστεράς; - σε τι θα ελπίζει ο λαός, αν αποστρέψει απ’ αυτήν το πρόσωπο; σε περισσότερο Γεωργιάδη και περισσότερη Μέρκελ; σε πιο μικρές συντάξεις; στο τελειωτικό ξεχαρβάλωμα του Ασφαλιστικού; σε τι;

Σε ένα Μνημόνιο που θα το λένε «προληπτική γραμμή στήριξης»; σε τι;

Τι έκανε καλύτερο, πέντε χρόνια τώρα, αυτή η πολιτική; τη Διοίκηση; το φορολογικό σύστημα; τα σχολεία; το σύστημα υγείας; τι;

Δικαιολογίες για την καταστροφή τους υπήρξαν πολλές, οι περισσότερες χυδαίες, ότι εμείς φταίμε, εμείς οι «τεμπέληδες», οι «διεφθαρμένοι» και οι «λαϊκιστές». Η καταστροφή όμως έγινε. 

Εγινε και βοά. Και αυτοί που την προκάλεσαν δεν μπορούν να τη διορθώσουν, διότι αυτή η καταστροφή ήταν ο στόχος τους, μπορούν όμως να τη βαθύνουν.

Οι μέρες κυοφορούν. «Ας προσέχουν οι Υπατοι», αριστεροί, δεξιοί και δημοκρατικοί. Ας «προσέχουν» όμως και οι πληβείοι. Ας ακονίσουν τον νου τους, ας γυαλίζουν την ψήφο τους, ας πλένουν κι ας χτενίζουν το σθένος τους.

Του Στάθη από enikos

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 16, 2014