Oι γυναίκες του Κομπάνι και το παράδειγμα της Μεγάλης Κυρίας Βούλας Δαμιανάκου – Αθλοφόρου Ελπίδας Νέας

Βούλα Δαμιανάκου σε εκδήλωση Κούρδων

Πολλοί φίλοι από το διαδίκτυο αναρωτιούνται πού είναι η συμπαράσταση των Ελληνίδων στις Κούρδισσες γυναίκες της Αντίστασης του Κομπάνι.

Μπορούν να δουν το παράδειγμα της Μεγάλης Κυρίας Βούλας Δαμιανάκου.

« Η κυρία Βούλα Δαμιανάκου είναι πεζογράφος, ποιήτρια, μεταφράστρια, αλλά και αγωνίστρια παρούσα στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες του τόπου. Η Βούλα Δαμιανάκου δεν έπαψε να καταγράφει, συμμετέχοντας παράλληλα σε πρώτο πρόσωπο, στις συλλογικές μας περιπέτειες, από την Εθνική Αντίσταση, στην υπόθεση Οτζαλάν, έως τις σημερινές δραματικές εμπλοκές της χώρας… Η Βούλα Δαμιανάκου είναι ωραία γυναίκα (με την ουσιαστικότερη έκφανση των λέξεων) και μια μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων. Εκπροσωπεί με σθένος και δημιουργικότητα μια θρυλική πια γενιά ανθρώπων του πνεύματος, που άφησε ισχυρά ίχνη στην Τέχνη και την Αυτογνωσία αυτού του τόπου.» (Βασίλης Νόττας, καθηγητής ΑΠΘ)

Κρατώ το βιβλίο της «Το κακό κρατάει από μεγάλο σπίτι Κι έχει πολύ συγγενολόι». Γράφτηκε –όπως εξηγεί η ίδια- για να συμπαρασταθεί ακόμη μια φορά στο «ηττημένο ΔΙΚΑΙΟ». Η σύντροφος και συνδημιουργός σε πολλά έργα του Μεγάλου Αγωνιστή της Λευτεριάς και των Γραμμάτων Βασίλη Ρώτα είναι η συνείδηση της Αντίστασης. Της «Ατιμασμένης από τιποτένιους εχθρούς και ανάξιους φίλους».

Η κυρία Βούλα Δαμιανάκου δέχθηκε την επίθεση από το τότε κυβερνητικό χαφιεδότσουρμο, γιατί εκδήλωσε θάρρος, αλληλεγγύη, ανθρωπιά και αυτεπίγνωση με την πράξη φιλοξενίας του Οτζαλάν. Τότε ένας πνευματικός κόσμος εσίγησε. Έγινε συμμέτοχος στη συκοφάντηση και την επικύρωση του αποτρόπαιου προσώπου- της κατάδοσης- που στιγματίζει τον πολιτισμό μας.

Παραθέτω λίγα λόγια από συνέντευξή της στο περιοδικό ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ, Φεβρουαρίου 2003:

«Το χρέος μου ως άνθρωπος, μέλος της Εθνικής Αντίστασης και κόρη της Ελλάδας, δεν είναι χρέος μιας χρήσεως. Και για να το αρνηθώ, μάλιστα με τη μορφή φιλοξενίας σε κυνηγημένο αγωνιστή της Ελευθερίας, όπως μου παρουσιάστηκε με τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, θα πρέπει το άλγος από τις φριχτές επιδόσεις των οργάνων της τυραννίας εναντίον μου να με κάμουν να λησμονήσω τον εαυτό μου. Να λησμονήσω χρέος, ανθρωπιά, παιδεία, παράδοση, ήθος, ό,τι έμεινε να λέγεται ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ από τον Όμηρο, Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, ως τα κηρύγματα και τους συνταγματικούς χάρτες του πρωτομάστορα ΡΗΓΑ και τις προτάσεις του ΔΑΣΚΑΛΟΥ Δημήτρη Γληνού να γίνει η Ελλάδα Κέντρο Ανθρωπιστικών Σπουδών, θα πρέπει να προσπεράσω- σα να μην υπήρξε-το μαρτύριο χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών της Ελευθερίας και συναγωνιστών μου…» 

Η ζωή μπορεί να φαίνεται συμβολαιογράφος απώλειας ανθρώπων και ανθρώπινων οραμάτων. Η κυρία Βούλα Δαμιανάκου είδε τέρατα και στοιχειά που άρπαξαν συντρόφους, ιδέες, έργα. Αλλά οδοιπορεί με την ακούραστη ηθική δεοντολογία. Αθλοφόρος ελπίδας νέας.

Γρηγόρης Κλαδούχος

Ξυλόκαστρο Κορινθίας - 14 Νοεμβρίου 2014

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 17, 2014