Σε ποιανού τα χέρια θα εκραγεί το τριήμερο;

Έχουμε πλέον όλοι καταλάβει ότι θα ζήσουμε τις πιο παράξενες και ανασφαλείς γιορτές που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα, μια και οι δανειστές μας αποφάσισαν όπως φαίνεται να μας ταράξουν στα γυμνάσια μέρες που είναι. Όσοι μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου και στα γραφεία των κομμάτων της συγκυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μεταφέρουν διάφορες πληροφορίες που αλλού συγκλίνουν και αλλού αποκλίνουν. Το μπέρδεμα όμως παραμένει: Τι περιμένουν από την Ελλάδα πιά;

Σήμερα Παρασκευή υποδεχόμαστε τον Νταβούτογλου και κλείνουμε όλους τους δρόμους και απαγορεύουμε τις συγκεντρώσεις γιατί υπάρχουνε λέει πληροφορίες πως οι «πυρήνες της φωτιάς» ετοιμάζουν χτύπημα κατά της τουρκικής αντιπροσωπείας. Μέχρι το Σάββατο στις 15.00 θα ισχύσουν μέτρα τόσο αυστηρά ώστε και οι πεζοί ακόμα θα έχουμε πρόβλημα και καλό είναι να έχουμε την ταυτότητά μας πρόχειρη μην τρέχουμε για εξακρίβωση στοιχείων στα αστυνομικά τμήματα – όπου θα επικρατεί, βεβαίως, ο πλήρης πανικός και ένας εκνευρισμός μεγάλος. Διότι ήδη έχουν καταληφθεί διάφορα σημεία στην Αθήνα από νέους που συμπαραστέκονται στον Νίκο Ρωμανό και ετοιμάζονται να τιμήσουν το Σάββατο την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου που έφυγε εκείνο το κολασμένο βράδυ δολοφονημένος από τις σφαίρες του εκπροσώπου της έννομης τάξης και της «εξουσίας» αστυνομικού Κορκωνέα – και από την ανοχή του φίλου του αστυνομικού που τον συνόδευε και θα μπορούσε να τον εμποδίσει.

Ο Ρωμανός, όπως άκουσα σε νυχτερινές ραδιοφωνικές ειδήσεις αργά το βράδυ της Πέμπτης, υπέστη λιποθυμικό επεισόδιο στο «Γεννηματά» όπου νοσηλεύεται – η πρώτη σοβαρή ένδειξη πως οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα θα πρέπει να κρατηθούν πολύ ευαίσθητες ισορροπίες – ακόμα και στην περίπτωση που συμβεί κάτι ακραίο. Αν έχουμε επιδείνωση της υγείας του Νίκου Ρωμανού, αυτό θα φορτίσει πολύ τις καταλήψεις και τον κόσμο που θα ξεχυθεί οπωσδήποτε στους δρόμους μετά τις 3 το απογευματάκι του Σαββάτου, όταν θα έχει φύγει ο Νταβούτογλου και θα έχει αρθεί η απαγόρευση των συγκεντρώσεων και της κυκλοφορίας στους δρόμους της Αθήνας. Σε άλλες πόλεις της Ελλάδος όπου δεν θα τις επισκεφθεί κανένας Νταβούτογλου, θα πρέπει να βρεθούν άλλες δικαιολογίες από τις τοπικές αρχές και την κεντρική εξουσία για να κρατήσουν τον κόσμο όσο μπορούν μέσα στα σπίτια του.

Πενήντα ακριβώς χρόνια ζω στην Ελλάδα και δεν θυμάμαι πολλές τέτοιες στιγμές όπου όλα μπορεί να παιχτούν κορώνα-γράμματα, αν συμβεί κάτι μοιραίο, αν αγριέψει και χάσει τον έλεγχο κανένας άλλος Κορκωνέας (με τους συνοδούς του), αν πράγματι επιχειρηθεί κάτι εναντίον του Νταβούτογλου και της συνοδείας του, αν ο Νίκος Ρωμανός εκπνεύσει (ή αν επιδεινωθεί σοβαρά η κατάστασή του), αν κάποιος ή κάποιοι πιο θερμόαιμοι από τους καταληψίες και τους συμπαραστάτες του Ρωμανού χάσουν τον έλεγχο και δημιουργήσουν αυτό που λέμε «θερμό επεισόδιο» σε κάποιο σημείο - ή αν οι γνωστοί άγνωστοι «κουκουλοφόροι» που κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι, πάρουν εντολές να κάψουν την Αθήνα για να χρεωθούνε πάλι τις καταστροφές τα οργισμένα νέα παιδιά που θα βρίσκονται στους δρόμους και τις καταλήψεις λόγω της επετείου του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Συγχρόνως η «συγκυβέρνηση» συνεχίζει να συγκεντρώνει ψήφους για άμεση προεδρική εκλογή και ήδη μαθεύτηκε ότι «τους έχει» μετά την βιαστική πρωτοβουλία των βουλευτών που αποφάσισαν ξαφνικά ότι θέλουν ο επόμενος Πρόεδρος να εκλεγεί από την παρούσα Βουλή. Ακούγονται διάφορα ονόματα και ο τζόγος στην πλάτη μας καλά κρατεί –μήπως και καταφέρει ο Σαμαράς να παραμείνει πρωθυπουργός για κάνα χρόνο ακόμη, ελπίζοντας ποιος ξέρει σε τι.

Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης λοιπόν – όπου ο Μανώλης είμαστε εμείς, οι ψηφοφόροι, οι απλοί πολίτες, ο λαός. Δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα, μόνο να ευχηθούμε και να ελπίζουμε (και να προσευχηθούμε όσοι πιστεύουμε) να μην συμβεί τίποτα αυτό το τριήμερο και βρούνε αφορμή οι καραδοκούντες ακροδεξιοί (δεν εννοώ τους χρυσαυγίτες, εννοώ τους χωρίς την σβάστικα ακροδεξιούς) να μας φορέσουν κάναν «γύψο» νέας τεχνολογίας μέχρι να καταφέρουν να τα βολέψουν όλα όπως τους συμφέρει και όπως ονειρεύονται.

Από χαρακτήρα είμαι θερμόαιμος και αρπάζομαι εύκολα. Αυτό το τριήμερο θέλω να κρατήσω την ψυχραιμία μου, να πάω στην αγρυπνία μου για τον Άγιο Νικόλα το βράδυ της Παρασκευής (στην αγαπημένη εκκλησία του Αγίου Φιλίππου στον πεζόδρομο απέναντι από την είσοδο της Στοάς του Αττάλου), να προσευχηθώ, να κάνω μόνο καλές σκέψεις και να ανάψω ένα κεράκι για τον Αλέξη αριστερά, δίπλα στην Παναγία, κι’ ένα για τον Νίκο Ρωμανό, να καταφέρει να βγει όρθιος από αυτήν την τόσο σκληρή περιπέτεια της απεργίας πείνας, στην οποίαν αποφάσισε ο ίδιος να μπει θέλοντας να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά του. Και θέλω μετά να κάτσω στο ημίφως με τα καντηλάκια, να συγκεντρωθώ στην μέσα μου ζωή, να κρατήσω αναμμένη τη φλόγα της αγάπης και της ελπίδας και της πίστης που από μικρό παιδί με οδηγεί και φωτίζει τα μονοπάτια στα σταυροδρόμια και τις μεγάλες δυσκολίες.

Ξέρω πως θα απογοητεύσω πολλούς «πολιτικά σκεπτόμενους» φίλους κοντινούς ή πιο μακρινούς, διαδικτυακούς και άλλους – όμως η σκέψη που έχει εγκατασταθεί από ώρα για τα καλά στο μυαλό και την καρδιά και την ψυχή μου είναι πως αν επιτρέπαμε έστω για λίγο στην αγάπη να κάνει κουμάντο, όλα αυτά που τραβάμε θα εξαφανιζόντουσαν και θα μπορούσαμε να βρούμε λύσεις για όλα. Είναι τόσο ισχυρή ενέργεια η αγάπη που μπορεί να μεταμορφώσει σε δευτερόλεπτα την εφιαλτική πια πραγματικότητά ας. Πρέπει όμως να της δώσουμε την άδεια να το κάνει, να την αφήσουμε να λειτουργήσει ελεύθερα μέσα μας και να κρατήσει το τιμόνι όλων των αποφάσεών μας.

Και αυτό φυσικά είναι κάτι καθαρά ουτοπικό προς το παρόν, όσο του καθενός μας ο εγωϊσμός είναι ο ηνίοχος του άρματός μας – και το οδηγεί οργισμένος στα τυφλά, στο σκοτεινό του μονοπάτι το αδιέξοδο.

toportal.gr

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 05, 2014