Οι μαρίνες, το Αιγαίο και το γεωοικονομικό δόγμα του Νταλάρα

Το πολιτικό και επιχειρηματικό προσωπικό της χώρας συνεπικουρούμενο από μια ανεπαρκή πνευματική ελίτ, δεν μπορεί να κατανοήσει την στενή σχέση της πραγματικής οικονομίας με την γεωοικονομία, την γεωπολιτική στο Αιγαίο και κατ' επέκταση στην ανατολική Μεσόγειο.

Το γεωπολιτικό γεωοικονομικό δόγμα του Νταλάρα, "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" ήταν μια κακή υπηρεσία για τα συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει την οικονομική και στρατηγική σημασία που έχουν ο έλεγχος των μαρινών και του θαλάσσιου τουρισμού στην κυριαρχία την ασφάλεια, την έρευνα και την διάσωση στην περιοχή.

Η Τουρκία δεν έχει κρύψει ποτέ την πρόθεση της να διεισδύσει και να πάρει με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα τον έλεγχο και την οικονομική εκμετάλλευση μέρους του Αιγαίου και ούτε έχει κρύψει τις προθέσεις της να γίνει ο κυρίαρχος οικονομικός και στρατηγικός θαλάσσιος παίκτης της ανατολικής Μεσογείου. 

Η παράλληλη ανάπτυξη του πολεμικού ναυτικού της και της θαλάσσιας τουριστικής υποδομής της, μαρίνες σκάφη, γίνονται στα πλαίσια αυτής ακριβώς της πρόθεσης.

Μια θαλάσσια περιοχή εντός της οποίας οι κυριότερες μαρίνες, η τεχνική υποστήριξη, τα τουριστικά σκάφη και το προσωπικό υποστήριξης τους, θα είναι όλα τούρκικα, είναι απλά θέμα χρόνου να υλοποιηθεί και να περάσει έτσι στον έλεγχο τους και η έρευνα και η διάσωση, δηλαδή η η πλήρης κυριαρχία.

Η ιστορία έχει δείξει ότι όποιος έχει στα χέρια του την θαλάσσια οικονομία στην ανατολική Mεσόγειο, αυτός έχει και την κυριαρχία όχι μόνο στην θάλασσα, αλλά και στην ξηρά.

Είναι μονόδρομος για την Ελλάδα, αν επιθυμεί να έχει λόγο ρόλο και ύπαρξη στην περιοχή τα επόμενα χρόνια, να παραμείνουν σε ελληνικά χέρια οι μαρίνες του Aιγαίου και όσον το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό του θαλάσσιου τουρισμού.

Δεν λέω να παραμείνουν υπό κρατική ή δημοτική διαχείριση. Uα μπορούσαν όμως οι τοπικοί δήμοι κρατώντας θεσμικά για πολιτικούς λόγους το 3-5% να συντονίσουν και να παραχωρήσουν το υπόλοιπο 95-97% σε τοπικές κοινοπραξίες, οι οποίες και θα λειτουργήσουν τις μαρίνες με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια.

Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρόν των ντόπιων επιχειρηματιών για συμπράξεις προς όφελος των ντόπιων εργατικών χεριών της πραγματικής οικονομίας, αλλά και των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συμφερόντων της χώρας.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί ασφυκτικά εγκλωβισμένη οικονομικά, στρατιωτικά ακόμη και πολιτιστικά, αν περάσει η γεωοικονομία της ανατολικής Μεσογείου σε τούρκικα χέρια.

Οικονομικά, γιατί έχοντας την μαρίνα ενός νησιού στα χέρια του κάποιος, του δίνεται η δυνατότητα πρόσβασης και σε μια σειρά από άλλους τομείς της οικονομίας της περιοχής, όπως είναι ξενοδοχεία, ταβέρνες, τεχνική υποστήριξη, τροφοδοσίες σε τρίτους κτλ.

Στρατιωτικά, γιατί αναγκαστικά θα γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια ποιός και τι κινείται στην θαλάσσια (και όχι μόνο) περιοχή.

Πολιτιστικά, γιατί αν για παράδειγμα σε ένα νησί 2.000 κατοίκων, όπως είναι η Ύδρα, κυριαρχήσει η τουρκική οικονομική παρουσία στην μαρίνα του, θα είναι θέμα χρόνου να επικρατήσει και η τουρκική γλώσσα...

Κατά τον Πλάτωνα η Μεσόγειος ήταν «η θάλασσα που γύρω της (οι Έλληνες) απλώνονται σαν τα βατράχια σε λίµνη».

Αυτό ακριβώς που περιέγραφε ο Πλάτωνας για τους Έλληνες, θέλουν να κάνουν οι Τούρκοι σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση ο έλεγχος της οικονομίας μιας περιοχής έχει στενή σχέση και με την κυριαρχία επί της περιοχής.

Στριλιγκάς Γιάννης

Επικοινωνία με τον συντάκτη 

Ystriligas@hotmail.com

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 10, 2014