Μπαίνει η χρονιά των μεγάλων ανατροπών επιτέλους!

Σε λίγες ώρες λοιπόν μπαίνουμε στο 2015 – και έχω την αίσθηση πως πολλά θα αλλάξουν και πολλές ριζικές ανατροπές θα γίνουν από την επομένη της 25ηςΙανουαρίου, όταν τις πρώτες ώρες της 26ης θ’ αρχίσει να φαίνεται πως μοιράζονται οι βουλευτές και αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ξέρω. Πολλοί από σας που με διαβάζετε ήδη χαμογελάτε με την υπεραισιοδοξία μου. Έχετε προφανώς πιστέψει και εσείς πως όλη αυτή η τρομοκρατία που μέχρι και την ώρα της κάλπης θα μας βομβαρδίζει αλύπητα, θα έχει τρομάξει πολύ κόσμο και πως είναι αμφίβολο αν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Μπορεί ο κόσμος να προτιμήσει τη σιγουριά του παρελθόντος και ν’ αρπαχτεί απ’ αυτό – κι’ ας το εκπροσωπούν αυτό το παρελθόν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και η παρέα τους στην πολιτική, τις επιχειρήσεις, τα ΜΜΕ, τις τράπεζες και το μαύρο χρήμα. «Θα φοβηθεί ο κόσμος και τελευταία στιγμή θα προτιμήσει τους αποδεδειγμένα αποτυχημένους γιατί είναι πιο άνετοι με τους Ευρωπαίους και δεν θα απειληθεί αυτή, έστω αυτή, η ισορροπία τρόμου που υφίσταται».

Θα σας πω κάτι : Εσείς οι ίδιοι που το «φοβάστε» αυτό, δεν μασάτε ότι και να σας πούνε τα Σαμαροβενιζέλια. Θα πάτε να ψηφίσετε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν τους αντέχετε άλλο τους «συγκυβερνήτες». Δεν λέω βέβαια για τους αποφασισμένους anti-ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχω τρελαθεί. Όποιοι ψιλοβολεύονται ακόμα με την «συγκυβέρνηση» και δεν έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές στις δουλειές τους, όσοι περνάνε ακόμα καλά –έστω με κάποιες οικονομίες και περικοπές – ίσως να φοβηθούνε μην χαθεί έστω αυτή η άνεση που διαθέτουν και, άρα, να ψηφίσουν το (κεντροδεξιό πιά για να μην πω και καθαρά δεξιό) «Ποτάμι», την Ν.Δ, ένα από τα δυό ΠΑΣΟΚ – όχι ΣΥΡΙΖΑ πάντως. Το καταλαβαίνω γιατί έχω αρκετούς φίλους που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία και ανησυχούν πολύ για την πιθανότητα επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ – αδίκως βεβαίως. Γιατί η μεγάλη ειρωνεία είναι πως η τελική καταστροφή και η απόλυτη ισοπέδωση της ταλαίπωρης και πανέμορφης πατρίδας μας, θα επέλθει μόνο αν την τύχη της συνεχίσουν να την διαχειρίζονται άνθρωποι του χαρακτήρα και του ογκώδους εγωϊσμού ενός Σαμαρά και ενός Βενιζέλου. Άνθρωποι που δεν μπορούνε να φανταστούνε τους εαυτούς τους, τη ζωή τους, το μέλλον τους, μακριά από την γλυκειά εξουσία για την οποίαν, όπως έχουν αποδείξει, μπορούν να κάνουν τα πάντα και να ξεπεράσουν κάθε (μακριά απ’ αυτούς!) «ηθικό» ζήτημα. Είναι οι άνθρωποι της εξουσίας του «πάρτα όλα», του «πες στον Παναθηναϊκάκια να τους γαμήσει», της νοοτροπίας Μπαλτάκου – η χειρότερη δεξιά που έχει γνωρίσει ο τόπος μεταχουντικά. Η κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου, αυτή ή άθλια «συγκυβέρνηση» που ταλαιπώρησε τον τόπο και τον οδήγησε σ’ αυτήν την τεράστια αποτυχία που ζούμε, έχει ένα πρόβλημα που για εμάς που μετράμε τις ώρες να την ξεφορτωθούμε για πάντα είναι φανερό: Δεν είναι απλώς αντιπαθητική και απωθητική η παρουσία της μέσα στον κοινό μας βίο, είναι δηλητηριώδης και επικίνδυνη. Και οι Έλληνες που έχουν περάσει των παθών τους τον τάραχο με όλες αυτές τις διαπλεκόμενες και χρηματολάγνες κυβερνήσεις που κατασπαράξανε το δημόσιο χρήμα και το διοχέτευσαν στις offshore, στa LuxLeaks, σε διάφορους ανώνυμους και υπόγειους λογαριασμούς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, δεν διανοούνται να χάσουν αυτή την ευκαιρία που τους δίνεται να δοκιμάσουν έναν νέο, πειστικό και «καθαρό» ηγέτη σαν τον Αλέξη Τσίπρα.

Οι συζητήσεις και οι αναλύσεις που γίνονται από τις τηλεοράσεις και τους υπαλλήλους-δημοσιογράφους των πλουσίων καναλαρχών, όπως και οι συζητήσεις που γίνονται στα living-rooms των ευκατάστατων ακόμα Ελλήνων, δεν έχουν καμία (αλλά καμία) επαφή με την αληθινή ζωή και τα τεράστια προβλήματα που ζει το 80% του Ελληνικού λαού. Όμως αυτοί οι Έλληνες, η συντριπτική πλειοψηφία των εκατομμυρίων ανέργων που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας και δεν θα έχουν θέρμανση ούτε σήμερα το βράδυ του «ρεβεγιόν» με τον παγετό, δεν μπορούν πια να ελπίζουν σε κυβερνήσεις σαν αυτές που τους πουλήσανε για την δική τους καλοπέραση.

Δεν θέλω να συνεχίσω. Θα αναγκαστώ να γράψω για αυτούς που δεν καταλαβαίνουνε τι θα πει αφραγκιά και ανεργία, έλλειψη προοπτικής, πείνα, κρύο, απελπισία, τρόμος για το αύριο. Θα ήταν και άδικο κάτι τέτοιο γιατί και αυτοί δεν φταίνε – και μακάρι να μην τις ζήσουνε ποτέ αυτές τις εμπειρίες που ζούνε εκατομμύρια συμπατριώτες μας. Ούτε κι’ εγώ τις έχω ζήσει, δόξα τω Θέω - προσπαθώ όμως να ανοίξω τα μάτια μου και να δω την μεγαλύτερη εικόνα, το μεγάλο πρόβλημα. Και σε μεγάλο βαθμό το έχω καταφέρει –έστω και αργοπορημένα.

Γι’ αυτό ξέρω πως το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου οι πολιτικοί τύπου Σαμαρά και Βενιζέλου θα βγουν στην σύνταξη. Και άλλοι άνθρωποι, όχι απαραίτητα σπουδαίοι και καταπληκτικοί και πάντως όχι μάγοι, θα αναλάβουν την ευθύνη της ανάκαμψης.

Και, δεν το κρύβω – την περιμένω εκείνη την βραδιά πως και πως. Όταν θα μείνουν με ανοιχτό το στόμα όλες οι κυρίες τύπου «Άννα-Μισέλ» και «Βούλτεψη». Και θα αναρωτιούνται «μα πώς;» .

Έλα ντε. Πως χτίστηκε αυτό το μεγάλο όχι στα Σαμαροβενιζέλια;

Όχι από την μια μέρα στην άλλη πάντως. Χρειάστηκαν σαράντα χρόνια – εκ των οποίων τα τριάντα στην τσουλήθρα του «πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά».

Μέχρι τον πάτο.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 31, 2014