Για την διαπραγμάτευση ρε γαμώτο

Όπως έχω πει πολλές φορές, η λύση είναι η δουλειά. Η πραγματική εργασία, που παράγει αγαθά. Όλα τα άλλα θα έλθουν σιγά σιγά μόνα τους.

Δυστυχώς, εμείς επιμένουμε να παίζουμε τις κουμπάρες της «οικονομίας των υπηρεσιών» και νομίζουμε, ότι με διαπραγματευτικές μαγκιές θα καταφέρουμε να περισώσουμε έστω κάποια κομμάτια από την αφασία μας.

Ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη με θάρρος αδέλφια. Τι θα δούμε; Μήπως θα δούμε ένα αξιοζήλευτο έθνος, που όλοι το φθονούν για τις αρετές του, που ξεχειλίζουν; Γιατί έφτασαν να μας μισούν ακόμη και οι μετριοπαθείς της Ευρώπης, όπως οι Γερμανοί πράσινοι και αριστεροί;

Γιατί βλέπουν, ότι τόσο οι οσφυοκάμπτες μνημονιακοί, όσο και οι ψευτοπαλικαράδες αντιμνημονιακοί στα ξένα κεφάλαια προσβλέπουν. Η διαφορά τους είναι ότι οι μεν παρακαλάνε, ενώ οι δε απαιτούν και βρίζουν!!! Βέβαια όταν οι δε αναλάβουν την κυβέρνηση, θα αλλάξουν στάση· άλλωστε και τώρα βρίζουν και απειλούν, μόνο όταν απευθύνονται στην πολιτική τους πελατεία· όταν μιλάνε με τους αντισυμβαλλόμενους είναι ευγενείς, αλλά τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχουν συμπεριφερθεί ως σφουγγοκωλάριοι.

Εγώ πιστεύω, ότι δεν χρειαζόμαστε τα κεφάλαια τους και την «βοήθεια» τους (που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να την δώσει) αλλά δυστυχώς ο λαός δεν είναι έτοιμος ακόμα να χειραφετηθεί από την ολέθρια εξάρτηση. Δυστυχώς, οι γενιές της καλοπέρασης δεν μπορούν πλέον να δουλέψουν (και εξακολουθούν να μην θέλουν) αλλά και οι νεότερες γενιές έχουν δηλητηριαστεί από την νοοτροπία του βολέματος, που διδάχτηκαν από γονείς και δασκάλους. Δυστυχώς χρειάζεται περισσότερος πόνος, για να καταλάβουμε το πιο απλό: ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω. Τουλάχιστον όμως να μην έχουμε καταστραφεί ολοσχερώς μέχρι να το καταλάβουμε.

Τουλάχιστον, ας δείξουμε μία στοιχειώδη διαπραγματευτική μαγκιά, αφού το παίζουμε όλοι μάγκες. Είναι δυνατόν να υπάρχει καλοπροαίρετος και εχέφρων πολίτης που πιστεύει, ότι οι σφουγγοκωλάριοι διαπραγματεύονται; Τότε γιατί, παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν φεύγουμε από το ευρώ, έχουν λυσσάξει όλοι οι διεθνείς πολιτικοοικονομικοί παράγοντες, για να του κόψουν τον δρόμο προς την εξουσία; Για τον απλούστατο λόγο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΗΔΗ και κρατάει μία σχετικά σκληρή θέση σε σχέση με τους σφουγγοκωλάριους.

Για εμένα είναι τεράστιο λάθος, να δίνεις έστω και μία θολή διαβεβαίωση στον αντισυμβαλλόμενο, αλλά τουλάχιστον δεν είναι η γλοιώδης υποταγή των Σαμαρά, Βενιζέλου κ.λ.π..

Αναμφισβήτητα λοιπόν θα έχουμε σκληρή διαπραγμάτευση και από τις δύο πλευρές και αυτό ήδη συμβαίνει με την ομοβροντία των απειλών από όλους τους «εταίρους» και τους «φίλους» της Ελλάδας. Φυσικά, αν μείνουμε ακλόνητοι, δεν θα μείνουν στα λόγια. Η σκληρή διαπραγμάτευση απαιτεί κότσια και από την κυβέρνηση και από τον λαό. Θα υπάρξουν συνέπειες, αν ορθώσουμε ανάστημα. Θα κοιτάξουν να μας κοντύνουν με κάθε τρόπο, αλλά από εμάς εξαρτάται, αν θα τα καταφέρουν.

Η κριτική μου στους αντιμνημονιακούς δεν είναι γιατί δεν σκύβουν το κεφάλι, αλλά γιατί δεν προετοιμάζουν τον λαό για τους αγώνες, που του μέλλει να κάνει και βέβαια για την μηδενική προετοιμασία τους και το ανύπαρκτο σχέδιο. Παρόλα αυτά ακόμα και το ανύπαρκτο σχέδιο είναι καλύτερο από το σχέδιο σταδιακής εξόντωσης, που εφαρμόζουν τα ανδρείκελα του διεθνούς κεφαλαίου και των σκοτεινών κέντρων εξουσίας.

Ακόμα και το να κολυμπήσουμε σε άγνωστα και τρικυμιώδη νερά, είναι καλύτερο από το να μας «τοποθετήσουν» σε μία γαλήνια λίμνη με τα πόδια τσιμεντωμένα και τα χέρια δεμένα.

Αυτό που με ανησυχεί, είναι ότι ο λαός (ακόμη και οι πολίτες που είναι και έντιμοι και έξυπνοι και μορφωμένοι) δεν έχει κατανοήσει ακόμα πλήρως την τραγική μας θέση και τρέφει φρούδες ελπίδες. Οσοι ψηφίζουν τα μνημονιακά κόμματα ελπίζουν, ότι η υποταγή θα φέρει οίκτο· όσοι ψηφίζουν τα αντιμνημονιακά κόμματα νομίζουν, ότι με την διαπραγμάτευση και μόνο (χωρίς υπόβαθρο εθνικής αυτάρκειας) θα καταφέρουν να κλονίσουν τα παγκόσμια αρπακτικά!!!!!! Οι μεν ξεχνούν, ότι κανείς δεν αισθάνεται ένοχος, άμα πατήσει και λιώσει τα σκουλήκια που έρπουν, πολλώ δε μάλλον εκείνοι οι αλαζόνες, στους οποίους στρέφουν τις ελπίδες τους, ενώ οι δε νομίζουν, ότι το «ποντίκι που βρυχάται» είναι αληθινή ιστορία!!!!!!!

Εγώ λέω, ότι με σύνεση και φρόνηση και σθένος ακόμη και το ποντικάκι μπορεί να επιβιώσει· πολύ περισσότερο εμείς, που ντρεπόμαστε να λογαριαζόμαστε για ποντίκια. Αν είχαμε, ή αν βρούμε στην πορεία το ψυχικό σθένος να εργαστούμε όλοι σαν τους Δημαινιώτες (ή έστω όσο πραγματικά μπορεί ο καθένας μας) αλλά και να προσφέρουμε στην πατρίδα και να την υπερασπιστούμε με την ζωή μας, όλες οι απειλές των εκβιαστών, θα είναι ανέκδοτα για να γελάμε.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι, ότι πρέπει να πάψουμε να τρέμουμε τον ίσκιο μας, γιατί έτσι πάμε χαμένοι. Το παραλυμένο από φόβο θήραμα, είναι το ιδανικό θήραμα. Οι απειλές που άρχισαν πριν την πρώτη ψηφοφορία για πρόεδρο θα πολλαπλασιάζονται σε ένταση και συχνότητα μέχρι την ημέρα των εκλογών. Αλλά και μετά δεν θα αρχίσουν οι καλοσύνες, όποιος και να έχει κερδίσει. [Διόλου απίθανο κάποιες απειλές να πραγματοποιηθούν και πριν τις εκλογές, για να κλιμακωθεί η τρομοκρατία.] Το συμφέρον της Ελλάδας είναι να βρεθούμε μετά τις εκλογές με κάποια κυβέρνηση που θα αντισταθεί κάπως στην επερχόμενη λαίλαπα.

Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τα καταφέρει με τα εκρηκτικά προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει, με την ανεπάρκεια του, αλλά και τα ύπουλα χτυπήματα, είναι δεδομένο. Όμως υπάρχουν τα εξής πλεονεκτήματα:

πρώτον· θα ξεκινήσει μια πιο αξιοπρεπής διαπραγμάτευση και δεύτερον· θα δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, επειδή α) τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης θα αναγκαστούν να αλλάξουν ηγέτες και ηγετικές ομάδες και μοιραία θα προσφύγουν σε λιγότερο φθαρμένα πρόσωπα, με πιο αξιοπρεπές προφίλ β) ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσγειωθεί από την οδυνηρή πραγματικότητα και θα δεχτεί συνεργασία με τις νέες ηγεσίες των σημερινών κυβερνητικών κομμάτων και γ) μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρώτο (και όχι δεύτερο) το κόμμα, που εκφράζεται με αντιμνημονιακή ρητορεία, είναι διαπραγματευτικά πολύ πιο δυνατή από μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρώτο κόμμα την ΝΔ, που τόσα χρόνια μας οδηγεί στην υποτέλεια και την εξάρτηση.

Πιστεύω και ελπίζω, ότι τα κόμματα θα συμμετάσχουν σε αυτήν με τα καλύτερα στελέχη τους και όχι τα λαϊκίστικα κομματόσκυλα, που μαζεύουν τις ψήφους των φανατικών και έτσι όλα τα κόμματα να συνεισφέρουν με τις καλύτερες από τις ιδέες τους στην διαμόρφωση της εθνικής πολιτικής και όχι με τις κομματικές τους ιδεοληψίες.

Όπως πάντα, δεν κρατάω μυστική την ψήφο μου. Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κοντύτερα στην εξουσία, ενώ δεν υπάρχει άλλο, που να με πείθει, ότι αξίζει τον κόπο για να συμβάλλω να μεγαλώσει. Τα αισθήματα μου για τα στελέχη του, είναι τα ίδια με τα αισθήματα μου για ολόκληρη σχεδόν την ελίτ της κοινωνίας μας, αλλά τι να κάνουμε; Μάλιστα έχω και πρόσθετους προσωπικούς λόγους αντιπάθειας για κάποιους, αλλά πολιτικά (πλην έντιμα και παστρικά) εξ ανάγκης φερόμενος θα ψηφίσω αυτούς, που ήδη κατακρίνω ως ανεπαρκείς, αριβίστες και καλοπερασάκηδες. Μήπως υπάρχουν υποψήφιοι κάποιου άλλου κόμματος, που είναι επαρκείς, ανιδιοτελείς και εργατικοί; Ή μήπως υπάρχει κάποιο άλλο κόμμα, που έχει αυτά που λείπουν και από τον ΣΥΡΙΖΑ; (σχέδιο, έτοιμη νομοθεσία κ.λ.π.)

Σε επόμενα άρθρα μέχρι τις εκλογές θα αναφερθώ ειδικότερα για τους λόγους αυτής της επιλογής μου, αλλά δεν μπορώ, να μην στηλιτεύσω (και εγώ) την ψυχική μιζέρια διάφορων ¨αναμάρτητων» και «αμίαντων», που σπεύδουν να ρίξουν σανίδα σωτηρίας στους Σαμαρά- Βενιζέλο προδικάζοντας από τώρα την απόλυτη εξομοίωση του ΣΥΡΙΖΑ με την σημερινή κυβέρνηση.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει. Κανείς δεν μπορεί (και σίγουρα όχι εγώ) να αποκλείσει την ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι πειθήνιο όργανο των εχθρών του Ελληνικού λαού, δεν είναι ούτε εικασίες, ούτε μελλοντολογίες· είναι η τρομακτική πραγματικότητα. Οποιος προτιμάει αυτήν την πραγματικότητα από οποιοδήποτε (έστω) άδηλο και αβέβαιο μέλλον, είναι υπεύθυνος για την επιλογή του.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 31, 2014