Γράμμα σ' έναν νέο υποστηρικτή του ΣΥΡΙΖΑ

​ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΓΟΥΣΕΤΗ

Πολιτικός Μηχανικός

Τέως Πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας

Τέως Μέλος του ΣΥΝ

Αγαπητέ νεαρέ μου φίλε,

Το Σάββατο, 10/1/2015, είχα τα 71α γενέθλιά μου και σκέφτηκα ότι ο καλύτερος τρόπος για να τα γιορτάσω στην προεκλογική Αθήνα είναι να σου γράψω ένα γράμμα. Υποθέτω ότι είσαι ένας από αυτούς τους γνήσιους αριστερούς, που δεν πουλούν την ψήφο τους για ένα διορισμό ή άλλο τρόπο καριέρας. Που προβληματίζονται για το μέλλον τους και για το μέλλον της κοινωνίας μας. Αν δεν είσαι, τότε μη συνεχίσεις την ανάγνωση: δεν θα σε ωφελήσει σε τίποτα.

Κατ' αρχήν, πρέπει να σου συστηθώ. Εντάχθηκα στην Αριστερά όταν ήμουν νέος, τον καιρό της δικτατορίας, επειδή είχα εξοργιστεί με την παραβίαση των ανθρωπίνων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων της κοινωνίας και των δικών μου προσωπικά. Είχα εξοργιστεί από την περιφρόνηση των νόμων και συνεπώς της αξιοπρέπειας των πολιτών που κατοχυρώνεται από αυτούς. Από όλα τα αποκεφαλισμένα από τις ηγεσίες τους κόμματα της εποχής, μόνο η Αριστερά μπόρεσε να οργανωθεί αμέσως και να αρχίσει κάποια αντίσταση. Μόνο η Αριστερά κυνηγήθηκε αλύπητα. Αυτό με έλκυσε σ' αυτήν. Ωστόσο, μετά από 35 χρόνια ένταξης, στα οποία χρημάτισα και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, αποχώρησα από κομματικό μέλος του ΣΥΝ (προπάτορα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), το 2003. Συνέχισα όμως να αρθρογραφώ στην εφημερίδα ΑΥΓΗ, διατηρώντας δύο τακτικές στήλες κάθε Σάββατο. Είχαν τις ρουμπρίκες «Άνθρωποι και Δικαιώματα» και «Αχάριστος Φωνή». Μετά από 12 συνολικά χρόνια αρθρογραφίας -χωρίς φυσικά αμοιβή- ο διευθυντής της ΑΥΓΗΣ με υποχρέωσε σε αποχώρηση. Οι αιτίες της αποχώρησής μου από το κόμμα και από την ΑΥΓΗ θα πάρουν πολύ χώρο να στις διηγηθώ. Είναι όμως παρόμοιες με αυτά που σου γράφω παρακάτω. Ίσως κάποια άλλη φορά.

Είσαι, λοιπόν, ένας σκεπτόμενος νέος άνθρωπος, έντιμος και με ενθουσιασμό. Πιστεύεις στις ανθρώπινες αξίες, θέλεις να απαλλάξεις τον κόσμο -ή τουλάχιστον τη χώρα- από την αδικία και την καταπίεση και θεωρείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τα ίδια ή περίπου τα ίδια. Ακούς και διαβάζεις στα κείμενά του ότι για την κακομοιριά της χώρας φταίνε οι Ευρωπαίοι και το μνημόνιο, από το οποίο θα μας απαλλάξει, ότι δεν λειτουργεί η δημοκρατία και αυτοί θα την αποκαταστήσουν, ότι ο πλούτος μαζεύεται στα χέρια όλο και πιο λίγων και αυτοί θα επιβάλουν την ισότητα και άλλα παρόμοια που θα βελτιώσουν το επίπεδο ζωής των κατώτερων τάξεων («μη προνομιούχων» που έλεγε ο ΑΠ).

Ίσως δεν πρόσεξες ότι σε όλη της προεκλογική του εκστρατεία, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλειψε και παραλείπει συνέχεια την αναφορά σε αιτήματα και αξίες που είναι πάγιες για την αριστερά. Τις πίστεψα και τις πιστεύω. Τις απαίτησα και πάλεψα γι' αυτές. Είμαι σίγουρος ότι και εσένα σε συγκινούν. Όμως δεν τις βλέπω και δεν τις βλέπεις.

Για παράδειγμα, πότε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για το αίτημα του χωρισμού κράτους και εκκλησίας; Ο ΣΥΝ το είχε αναδείξει σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητες την εποχή που η εκκλησία συγκρούστηκε με την Πολιτεία για την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Σήμερα όμως βλέπουμε το αντίθετο. Τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να φιλάει το χέρι αρχιεπισκόπων, ορθοδόξων και καθολικών, να αντιτίθεται σε απολύσεις παπάδων (αν και σιτίζονται ακόμα και από άθεους φορολογούμενους), να συμμετέχει επίσημα σε θρησκευτικές τελετές. Η συμμετοχή του, στις 6 του Γενάρη, ήταν να απολύσει το «άγιο πνεύμα» εν είδει περιστεράς, χωρίς να ενοχληθεί από τη συνεργασία με τον μητροπολίτη Πειραιά. Ο δε μητροπολίτης Πειραιά είναι αυτός που επέρριψε την ευθύνη για τα οικονομική μας κρίση στη. διεθνή εβραϊκή κοινότητα, πράγμα που καταδικάστηκε από την ομογένεια, από τα «αστικά κόμματα», αλλά και από αριστερούς αρθρογράφους. Είναι αυτός που δωρίζει εικόνες της Παναγίας στον αρχηγό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Ν. Μιχαλολιάκο. Είναι ο σκοταδιστής που επιτίθεται κατά του παραπληγικού Βρετανού αστροφυσικού Stephen Hawking, κατά του μποζονίου Χιγκς, κατά των ομόφυλων ζευγαριών, κατά του πολιτικού όρκου. Είναι αυτός που γελοιοποίησε τον εαυτό του, καλώντας σε μονομαχία με. αγιασμό τον καθολικό αρχιεπίσκοπο.

Μια και μιλάμε για ομόφυλα ζευγάρια, άκουσες ποτέ στις προεκλογικές υποσχέσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ να περιλαμβάνεται η υπόσχεση για επέκταση του συμφώνου συμβίωσης, ώστε να περιλαμβάνει αυτά τα ζευγάρια; Δεν άκουσες. Ωστόσο παλιότερα, στη γιορτή της ΑΥΓΗΣ οι ομοφυλόφιλοι είχαν δικό τους τραπεζάκι για τις διεκδικήσεις τους. Αντ' αυτών τώρα ακούς υποσχέσεις για. επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.

Για το δικαίωμα στην καύση των νεκρών δεν άκουσες τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει. Ούτε για την αποποινικοποίηση των (μαλακών τουλάχιστον) ναρκωτικών. Ούτε για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Ούτε ακόμα για την κατάργηση του οπισθοδρομικού αδικήματος της βλασφημίας (άρθρο 198 του Ποινικού Κώδικα), που είναι και επίκαιρο λόγω των φόνων των σκιτσογράφων του περιοδικού Charlie Hebdo. Οι κτηνώδεις τρομοκράτες τους τιμώρησαν διότι «βλασφήμησαν εναντίον του προφήτη». Άκουσες μόνο το μονότονο «je suis Charlie» που λέγεται για τα μάτια, ώστε να μη θίξουμε τους παπάδες που ελέγχουν ψήφους. Για όλα αυτά η Αριστερά, η δική μου ανανεωτική Αριστερά, πάλεψε, μάτωσε. Τώρα ξεχάστηκαν.

Είναι πιθανόν να μου απαντήσεις σε όλα αυτά ότι ναι μεν έχω δίκιο, αλλά προφανώς η Αριστερά θα τα πραγματοποιήσει όταν γίνει κυβέρνηση. Διότι αλλιώς τι Αριστερά είναι; Απλά, αποφεύγει να τα αναφέρει προεκλογικά για να μην φοβίσει τους ψηφοφόρους και χάσει ψήφους. Είναι πιθανόν, διότι αυτό το ακούω έντονα, όπως έντονα ακούω και τη δικαιολογία για το ότι ο αρχηγός συναγελάζεται με τον μητροπολίτη Πειραιά και άλλους παπάδες: για να μη χάσουμε το σημαντικό τμήμα των ψήφων που ελέγχουν.

Κοντολογίς, αυτές οι δικαιολογίες εκφράζουν το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Η αριστερά όμως, από την εποχή του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ του Μαρξ, αρνείται αυτό το δόγμα. Στο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ γράφεται ρητά ότι «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους». Και αυτό επειδή ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αντίθετα, τα μέσα καταδεικνύουν τον σκοπό.

Χρειάζεται όμως να σου μιλήσω όχι μόνο γι αυτά που δεν λέει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γι αυτά που λέει. Τον πιστεύεις πράγματι ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο; Ποια κυβέρνηση, όσο προδοτική και αν είναι, θα υπέγραφε ένα μνημόνιο που θα ήταν (όπως ήταν) η θανατική της καταδίκη, αν δεν βρισκόταν σε οικονομική κρίση; Και πώς θα βγούμε από αυτή την κρίση;

Μήπως καταργώντας το μνημόνιο; Μα πώς θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Με τις «απαλλοτριώσεις» της περιουσίας των πλουσίων; Αυτές έχουν φύγει από καιρό προς ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού.

Μήπως διαγράφοντας το χρέος; 

Και ο πιο αφελής καταλαβαίνει ότι ακόμα και αν μας χαριστεί, το χρέος θα ξαναδημιουργηθεί σύντομα αν συνεχίσουμε να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε.

Το κλειδί είναι η παραγωγή. Αν δεν καταφέρουμε να αυξήσουμε την παραγωγή μας, να γίνουμε ανταγωνιστικοί στις εξαγωγές μας, τότε όλες οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για αποκατάσταση των κοινωνικών δικαιωμάτων, για την υγεία, για την απασχόληση, για τις εργασιακές σχέσεις, για την αναβάθμιση της παιδείας, είναι παραμύθια. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως υπονομεύει την παραγωγή, διότι υπονομεύει τους παραγωγούς: «θα φορολογήσουμε τον πλούτο». Ο μη παραγωγικός πλούτος, όπως σου είπα, έχει ήδη αποδημήσει στο εξωτερικό. Αυτό που θα στραγγίξουν είναι ο πλούτος που παράγει. Θα κλείσουν λοιπόν παραγωγικές μονάδες, όπως π.χ. το ΚΚΕ έκλεισε τη Χαλυβουργία Ασπροπύργου, την PIRELLI Πατρών και άφησε στο δρόμο εργαζόμενους, για τους οποίους υποτίθεται ότι δουλεύει.

Ήδη το γράμμα μου επεκτάθηκε τόσο που ίσως βαρέθηκες. Θα κλείσω λοιπόν με την κατηγορία που απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ ότι καλλιεργεί πελατειακές σχέσεις.

Έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η ΝΔ δεν είναι η μόνη που τις καλλιεργεί. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με αυτές εδώ και χρόνια. Είναι το κόμμα που υποστήριξε τα προνόμια των οποιωνδήποτε προνομιούχων συντεχνιών. Είναι το μόνο κόμμα που καταψήφισε τον νόμο για τα φάρμακα, με τα οποία κερδοσκοπούσαν οι εταιρείες και οι φαρμακοποιοί. Υποστήριξε συντεχνίες κλειστών επαγγελμάτων όπως οι ιδιοκτήτες ταξί και φορτηγών. Η υπεράσπιση των «συνδικαλιστών» των συντεχνιών δυνάμωσε τα τελευταία χρόνια. Στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2013, κάθονταν στις πρώτες γραμμές συνδικαλιστές συντεχνιών όπως ο κ. Δ. Τσουκαλάς, βουλευτής Επικρατείας και πρώην πρόεδρος της ΟΤΟΕ, οι κκ. Θ. Μπαλασόπουλος, πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ, Π. Καλφαγιάννης, πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ, Ν. Φωτόπουλος, τ. πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, που διώκεται ποινικά για το κακούργημα της άμεσης συνέργειας σε απιστία κατ' εξακολούθηση κατά της ΔΕΗ, δηλαδή για την κλοπή των δικών σου χρημάτων, κ.ά. Είναι το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» που πιστεύω πως αποτελεί τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετά μέλη του κοσμούν τα ψηφοδέλτιά του. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν στο χάλι που περιγράφω, θα είχε -μπροστά στην αθλιότητα της ΝΔ- ποσοστό τουλάχιστον 70% και δεν θα αγωνιζόταν για την αυτοδυναμία.

Δες και τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να φωτογραφίζεται χαμογελαστός με τον κ. Φωτόπουλο (από ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 27/10/2012):

Αγαπητέ φίλε, έχω πάρα πολλά να σου πω, αλλά από σεβασμό στον χρόνο και στη διάθεσή σου σταματώ εδώ. Δεν θέλω να σου κάνω προπαγάνδα υπέρ κανενός κόμματος. Ήθελα μόνο να μοιραστώ μαζί σου την ιστορία και την εμπειρία μου από τη μακροχρόνια θητεία μου στην αριστερά. Έστω και αν το δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι οι ιστορικές εμπειρίες δεν διδάσκονται. Στο έργο του «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» ο Καρλ Μαρξ έγραψε: «μίλησα και έσωσα την ψυχή μου».

Καλή ψήφο.

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 24, 2015