Ελπίζοντας απελπισμένα

Ελπίζω όλοι οι φόβοι των ανθρωπακίων, να γίνουν πραγματικότητα. Ελπίζω όλες οι ανησυχίες, όλες οι αγωνίες όσων μέχρι τώρα δεν είχαν λόγο να ανησυχούν για τίποτα, να τους (ας το πω ευγενικά κι ας χρησιμοποιήσω μέρος του σώματος που δε θα σοκάρει τον αναγνώστη) τριφτούν στη μούρη. Όσοι, λόγω δυσμενών συνθηκών, έχουμε πάψει να φοβόμαστε, όσοι, λόγω των ίδιων συνθηκών, δεν έχουμε κάτι να χάσουμε, όσοι έχουμε μάθει να ανησυχούμε και να αγωνιούμε κάθε μέρα, κι όσοι τελικά θέλουμε λίγη δικαιοσύνη σ’ αυτόν (και όχι μόνο σ’ αυτόν) τον τόπο, ελπίζουμε.

Θα μπορούσε κάποιος να μας πει αιθεροβάμονες, όχι πως δε μας λένε έτσι όσοι δηλώνουν ορθολογιστές και θιασώτες τις κοινής λογικής, της τάξης και της ευνομίας (οι οποίες ωστόσο δε συνοδεύονται από καμιά ηθική), αλλά αυτή η ελπίδα είναι το μόνο που μας έμεινε. Η ελπίδα πως ο Τσίπρας θα κάνει τα μισά από αυτά που φοβούνται, είναι… μη σου πω πως είναι και λόγος για να τον ψηφίσουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε είναι ο νέος Αντρέας (που η αλήθεια είναι πως όλα τον θυμίζουν, μέχρι και η φωνή του) είτε όχι, είτε τον θεωρούμε λίγο είτε όχι, είτε μιλάει καλά αγγλικά είτε όχι. Καλώς ή κακώς είναι η μόνη λύση απέναντι στη σαπίλα, την αποσύνθεση και την αποφορά που τη συνοδεύει. Και πρέπει να διαλέξουμε τι θα κρατήσουμε.

Δεν μπορώ να πω πως εμπιστεύομαι τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει ήδη δείξει αρκετές φορές ότι δε διαφέρει και πολύ από το παλιό ΠΑΣΟΚ, με έχει κάνει να υποψιάζομαι (ας μη μιλήσω για βεβαιότητα) ότι θα μας τα γυρίσουν με την πρώτη ευκαιρία, ότι πάλι θα υπάρχουν οι δικοί τους που θα βολευτούν, άσε που έχει ήδη ανοίξει την αγκαλιά του σε όσους μόνο έτσι επιβιώνουν. Δεν έχει ανοίξει όμως την αγκαλιά του σε αυτούς που, πατώντας στα πτώματά μας, δημιουργούν αυτοκρατορίες. Κι όπως δηλώνει (κι εμείς ελπίζουμε), σκοπεύει να προχωρήσει στην κατάλυση αυτών των αυτοκρατοριών. Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι να καταλύσει αυτοκρατορίες που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, αλλά ελπίζω.

Ελπίζω να επικρατήσει η κοινή λογική. Και η κοινή λογική δε λέει ότι πρέπει να πληρώνουμε τα χρέη μας όταν αυτά έχουν δημιουργηθεί με τον τρόπο που δημιουργήθηκαν. Δεν είναι δικά μου αυτά τα χρέη. Είναι κάποιων άλλων και τους χαρίστηκαν. Αυτοί που τα δημιούργησαν, ζουν ανάμεσά μας, καθοδηγούν την κοινή γνώμη, ζητούν την ψήφο μας, ζητούν (και αρπάζουν) τα ελάχιστα που μας απόμειναν, ακόμη και το τελευταίο ίχνος από την αξιοπρέπειά μας. Η κοινή λογική λέει πως λεφτά υπάρχουν. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Όταν αυτά τα δύο αντιστραφούν, εκεί που τώρα βρίσκονται τα λεφτά, θα πάει μια ποινή. Η κοινή λογική λέει πως κανείς δε μας χάρισε χρήματα. Μας δάνεισαν λίγα για να πάρουν πίσω πολλά. Η κοινή λογική λέει πως όταν η εξουσία τρομοκρατεί, τα ανθρωπάκια στέκονται σούζα και πληρώνουν. Ανίκανα να σκεφτούν, ανίκανα να επικαλεστούν τη λογική, χωρίς λόγο, χωρίς βούληση, χωρίς αξιοπρέπεια, σκαλωμένα στην οθόνη τους, χεσμένα από το φόβο τους, έρμαια του κάθε Πρετεντέρη, νομίζοντας πως ενημερώνονται, τρέμουν τις πρόωρες εκλογές, το χάος, τις ψωραλέες καταθέσεις τους που τους είπαν ότι θα χαθούν, όσοι δικαίως ανησυχούν για τα πλούτη που απέκτησαν σε βάρος μας.

Αν ο Άδωνις ανησυχεί για τα λεφτά του, θα του έλεγα να τα πάρει και να φύγει κι αυτός μαζί τους. Μακάρι να ξεκουμπιστούν όλοι αυτοί από την Ελλάδα, να ξεβρομίσει ο τόπος. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να γίνει ένα νέο ξεκίνημα, κάτω από υγιείς βάσεις, όμως δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη είναι να δημευτούν τα χρήματα που δεν κερδήθηκαν από τον ιδρώτα τους και όλοι αυτοί να δικαστούν. Τουλάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί για τις ψυχές που χάθηκαν άδικα και εξαιτίας τους.

Δεν ξέρω αν ελπίζω άδικα. Από τη μια μεριά, σκέφτομαι πως καμιά εξουσία δε θα τολμήσει να προχωρήσει σε τέτοιες ενέργειες. Κι από την άλλη σκέφτομαι πως και πάλι τα φοβισμένα ανθρωπάκια θα μετρηθούν και θα είναι περισσότερα από όσους ξεπέρασαν τους φόβους τους. Σίγουρα όλοι αυτοί είναι πολλοί περισσότεροι από όσους πραγματικά θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Κι επειδή για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να αλλάξουμε εμείς (εντάξει, δεν είπα κάτι πρωτότυπο, αλλά είναι κι αυτό στα πλαίσια της κοινής λογικής) μάλλον αδίκως ελπίζω.

Σκέψου όμως τι θα γινόταν, αν παίρναμε το ρίσκο και τους διώχναμε, αν είχαμε το θάρρος να δημιουργήσουμε αυτό το χάος που φοβούνται, αν είχαμε την εντιμότητα να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο, με άλλο τρόπο. Σκέψου να ξεκινούσε μια νέα κατάσταση από την Ελλάδα και να απλωνόταν στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Είναι η ευκαιρία που μας δίνεται για να αλλάξει ο κόσμος. Να γίνει ανθρώπινος. Να απαλλαγούμε από τη βαρβαρότητα της νέας μορφής καπιταλισμού που μας επιβάλλουν επικαλούμενοι την κοινή λογική. Δεν υπάρχει καμιά λογική σε όσα ζούμε.

Δεν ξέρω αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που θα μπορούσε να φέρει αυτήν την αλλαγή (αν επικαλεστούμε ξανά την κοινή λογική, δεν είναι), σίγουρα όμως (πάντα στην κοινή λογική βασιζόμενοι) δεν υπάρχει άλλος.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 12, 2015