Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Τις τελευταίες ημέρες έχουμε το εξής παράδοξο. Κάποιοι μεγαλοπαράγοντες τη εσπερίας (π.χ. Σούλτς) να ρίχνουν νερό στο κρασί της κατατρομοκράτησης του Ελληνικού λαού, αλλά οι Ελληνες «μετριοπαθείς», «κεντρώοι», «ρεαλιστές» πολιτικοί και τηλεοπτικοί σχολιαστές συνεχίζουν απτόητοι τις απειλές, προσπαθώντας να ποδηγετήσουν τους αναποφάσιστους κεντρώους ψηφοφόρους.

Ακριβώς αυτό το κομμάτι των Ελλήνων ψηφοφόρων επιχειρούν να τρομοκρατήσουν και να το οδηγήσουν στο μαντρί των μνημονίων και της άκρας υποταγής, γιατί και είναι μεγάλο κομμάτι, που τελικά καθορίζει με την στάση του τις εξελίξεις και είναι ευκολότερο να χειραγωγηθούν με την ρητορεία του φόβου, σε σχέση με τους αριστερούς, ή τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους, που δεν θα πεισθούν εύκολα από τέτοια επιχειρήματα.

Το απόσταγμα των επιχειρημάτων τους είναι, ότι δεν μπορεί η μικρή Ελλάδα να ορθώσει ανάστημα, όσο άδικη κι αν είναι η επίθεση που δέχεται. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν με την βοήθεια δύο ιστορικών παραλληλισμών, να μιλήσουμε ρεαλιστικά για αυτόν τον «ρεαλισμό».

Βόστιτσα (Αίγιο) 26 Ιανουαρίου 1821. Στο σπίτι του Λόντου είναι μαζεμένοι πολλοί από τους μεγαλοκοτσαμπάσηδες και τους αρχιερείς του Μοριά, που συζητούν με τον Παπαφλέσσα για την έναρξη της επανάστασης.

Εχουν γραφτεί πολλά για αυτήν την μάζωξη, τα περισσότερα ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις των γραφόντων. Οι μεν τονίζουν την επιφυλακτικότητα και την αναβλητικότητα των προεστών και τους παρουσιάζουν ως τουρκόφιλους προδότες, ενώ οι δε προβάλλουν την σύσκεψη ως απόδειξη της εξ αρχής συμμετοχής τους στην επανάσταση.

Σημασία έχουν τα όσα ειπώθηκαν. Δεν θα κουράσω τους αναγνώστες με το σύνολο των διασωθέντων διαλόγων, αλλά τα όσα ειπώθηκαν, αν και δεν δικαιολογούν απολύτως καμία από τις δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις αυτής της ιστορικής σύναξης, αποδεικνύουν, ότι με τις «ρεαλιστικές» απόψεις θα είχαμε ακόμα τουρκοκρατία. Οι προεστοί δεν προσήλθαν εξ αρχής αρνητικοί, αλλά ακούγοντας τις υπερβολές και τις αοριστολογίες του θυελλώδη Παπαφλέσσα, ανασκουμπώθηκαν και αρνήθηκαν την έναρξη της επανάστασης, πριν τουλάχιστον υπάρξουν έξωθεν εγγυήσεις για την επιτυχία του εγχειρήματος. Τι μας θυμίζει αυτό σε σχέση με τα σημερινά;

Τι μας λένε οι σημερινοί «ρεαλιστές»; Ακριβώς τα ίδια με τότε: «που θα πάμε μόνοι μας;» «ποιος μας εγγυάται την επιτυχία του εγχειρήματος;» Ποιος δικαιώθηκε τότε; Για να είμαστε αντικειμενικοί και οι δύο πλευρές. Η επανάσταση έγινε μεν, κόντρα στις συντηρητικές αντιλήψεις των προεστών και μάλιστα συμμετείχαν εξ αρχής και οι ίδιοι, αλλά το πράγμα ούτε εύκολο ήταν, όπως το παρουσίαζε ο Παπαφλέσσας, γιατί χύθηκαν ποταμοί αίματος, ούτε έφερε το πολυπόθητο αποτέλεσμα της πλήρους ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Εδώ έχουμε και άλλη ενδιαφέρουσα ομοιότητα, που έχει να κάνει με την αμφισβητούμενη αξία των σημερινών επίδοξων «σωτήρων». Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία η αξία τους, γιατί και την επανάσταση, άλλοι την προετοίμασαν, άλλοι την ξεκίνησαν και άλλοι αναδείχτηκαν μέσα από την δράση τους σε αυτήν. Ο Ξάνθος (εκ των τριών ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας) έπαιξε τελείως ασήμαντο ρόλο στην επανάσταση· ο Τσακάλωφ δεν είχε καμία συμμετοχή (ο Σκουφάς είχε πεθάνει). Ο τέταρτος, ο Αναγνωστόπουλος και ο πέμπτος, ο Σέκερης, αν και είχαν θετική συμμετοχή, δεν έπαιξαν σπουδαίο ρόλο. Ο Παπαφλέσσας βυθισμένος στην ίντριγκα κινούσε τα νήματα εναντίον του Κολοκοτρώνη, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αποδείχτηκε (επιεικώς) ανεπαρκής κ.λ.π.. Η ίδια η επανάσταση ανέδειξε τους ήρωες και τους λαϊκούς ηγέτες της. Όταν ακόμη και οι αναποφάσιστοι και αναβλητικοί κοτσαμπάσηδες είχαν προσέλθει από πολλού στην επανάσταση, ο Καραϊσκάκης εξακολουθούσε να είναι αρματολός στην υπηρεσία των Τούρκων, αλλά ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο, από την στιγμή που άρχισε το πανηγύρι να προσέλθουν όλες οι μεγάλες καρδιές στον αγώνα και να προσπεράσουν με την αξία τους εκείνους που προπορεύονταν.

Η εποχή μας δεν έχει αυτά τα ηρωικά χαρακτηριστικά (και δεν τα απαιτεί προς το παρόν) μπορεί όμως να αναδείξει αξιόλογους ηγέτες. Δεν είναι ντε και καλά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η μοίρα επεφύλαξε στον ΣΥΡΙΖΑ τον ρόλο της σημερινής «Φιλικής Εταιρείας», τον ρόλο του εκρηκτικού Γρηγόρη Δικαίου που, παρά τα πάμπολα ελαττώματα του, ήταν εκείνος που άναψε το φυτίλι στην βόρεια Πελοπόννησο. Το να περνάμε αυτήν την στιγμή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από την πιο στενή κρισάρα, για να αναδείξουμε τα ελαττώματα τους είναι και ψυχική μιζέρια, αλλά (κυρίως) και εθνική μειοδοσία, γιατί (είναι αλήθεια) με τον ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα θα μπούμε σε περιπέτειες, αλλά με τους άλλους είμαστε χαμένοι από χέρι. Οι περιπέτειες δεν οφείλονται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στα αίτια που τον φέρνουν στην εξουσία, δηλαδή σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Το διαφαινόμενο εκλογικό σενάριο (πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς αυτοδυναμία) είναι και το καλύτερο, γιατί μπορεί να δώσει άμεσα κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το ΚΚΕ έτσι κι αλλιώς θα του βάλλει όρους, που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί και μοιραία θα στραφεί προς τα δεξιά του. Ετσι με τον αέρα της πρωτιάς ο ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς) θα απαιτήσει τον παραγκωνισμό των Σαμαρά- Βενιζέλου, για να συνεργαστεί (και) με τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης, πράγμα που νομίζω ότι θα αποδεχτούν ασμένως οι κομματικοί μηχανισμοί και οι δελφίνοι των κομμάτων αυτών.

Όπως έχουν τα πράγματα, πιστεύω ότι είναι απαραίτητη και η παρουσία των κομμάτων αυτών στην κυβέρνηση, για να εξισορροπούνται οι κομματικές ιδεοληψίες προς όφελος της λογικής. Το ότι (πιθανότατα) το ΚΚΕ και η ΧΑ δεν θα συμμετέχουν, δεν εμποδίζει αυτήν την κυβέρνηση να είναι εθνικής ενότητας, αρκεί να συμμετέχουν όλα τα άλλα κόμματα. Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ θα δίνει το στίγμα της αντίστασης στο ολοκαύτωμα του Ελληνικού λαού από τους «φίλους και συμμάχους», αλλά και η συμμετοχή της δεξιάς και του κέντρου θα εγγυηθεί την εξισορρόπηση της κυβερνητικής πολιτικής.

Για να συνεχίσω τον ιστορικό παραλληλισμό, επανέρχομαι στην σύσκεψη της Βόστιτσας, για να προσθέσω, ότι όσα ειπώθηκαν από πλευράς προεστών δεν ήταν αντεθνικά· κανείς δεν είπε «καλά είμαστε με τους Τούρκους». Μάλιστα τα 11 ερωτήματα του Παλαιών Πατρών Γερμανού, δείχνουν σαφή πρόθεση συμμετοχής και οποιοσδήποτε δίκαιος κριτής θα τα χαρακτήριζε απολύτως λογικά. Αντίθετα ο Παπαφλέσσας έλεγε (εν γνώσει του) παραμύθια. Πόσο μοιάζει η περίσταση με την σημερινή; Από την μία οι φωνές της «ευθύνης», της «σύνεσης», του «ρεαλισμού» (που δεν είναι κατ ανάγκην όλοι πουλημένοι και προδότες) και απ την άλλη τα καινούργια φυντάνια της ματαιοδοξίας, που αδημονούν για εξουσία και πουλάνε αβέρτα παραμύθι. Η ουσία όμως είναι μία: ή μένουμε στην «σιγουριά» της υποταγής, ελπίζοντας (ο καθένας για τον εαυτό του) ότι θα αποφύγει την χατζάρα και θα βρεί τρόπο επιβίωσης, ή «βγαίνουμε στο μεϊντάνι» όλοι μαζί, όπως έγινε και τότε, ΤΩΡΑ, που δεν έχουμε εξουθενωθεί εντελώς και γαία πυρί μιχθήτω.

Ως λογική απάντηση φαίνεται το πρώτο και αυτό μας προτείνουν όλοι οι «ρεαλιστές». Δεν είναι όμως και θα το τεκμηριώσω με έναν άλλο ιστορικό παραλληλισμό. Το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Δεν την πάτησαν από δειλία, αλλά όπως αποδείχτηκε, δεν εκτίμησαν σωστά τις κλιμακούμενες διώξεις και πίστευαν, ότι κάπου θα σταματούσε αυτός ο παραλογισμός.

Ολέθριο λάθος, που το πλήρωσαν με την ζωή τους. Βέβαια δεν ήταν καθόλου εύκολο να αντισταθούν. Διεσπαρμένοι ανάμεσα σε εχθρικούς πληθυσμούς, άοπλοι, ανεκπαίδευτοι. Τι πιο «λογικό» από την υποταγή με την ελπίδα της προσωπικής επιβίωσης. Είναι όμως πιο λογικό από το να αντισταθεί κανείς στο να πάει σαν πρόβατο στην σφαγή; Ή μήπως είναι παράλογο, να ξεκινήσεις την αντίσταση όταν έχεις ακόμη δυνάμεις και να μην περιμένεις να εξαντληθείς για να το πάρεις απόφαση, όπως έκαναν οι Εβραίοι στην Βαρσοβία;

Και επειδή (προς το παρόν) μιλάμε για οικονομική μόνον εξόντωση, τι πιο λογικό από το να αντισταθούμε αποφασίζοντας ΑΜΕΣΑ την εθνική αυτάρκεια στην οικονομία και την άμεση απεξάρτηση από κάθε είδους «βοήθεια». ΘΕΛΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΔΟΣ.

Φυσικά θα υπάρξουν σημαντικές συνέπειες στην ζωή και την καθημερινότητα μας, αλλά όχι εξοντωτικές, όπως το παρουσιάζουν οι ευρωυποταγμένοι και σίγουρα πολύ μικρότερες, από το να παραμείνουμε στην ρότα του ναυαγίου. Το κυριώτερο όμως είναι, ότι οι θυσίες μας θα γυρίζουν σε εμάς. ΜΟΝΟ ΑΝ ΠΡΟΫΠΑΡΧΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΞΕΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΕΠΩΦΕΛΕΙΣ· ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΑ ΞΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΒΟΗΘΕΙΕΣ» ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

Αυτή η οικονομία δεν μπορεί να χτιστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο, γιατί και ο ίδιος είναι εγκλωβισμένος στην φενάκη της «οικονομίας των υπηρεσιών», τουτέστιν στις γραφειοκρατικές κουμπάρες, που δεν δείχνει καμία διάθεση να θίξει ως κυβέρνηση. Τι εθνική αυτάρκεια να πετύχει τέτοια οικονομία και πως θα απεξαρτηθούμε από την «έξωθεν» βοήθεια;

Και δεν φτάνει αυτό, νομίζουν, ότι μπορούμε να αντέξουμε και εκατομμύρια μεταναστών!!!!!!! Γι αυτό λέω, ότι χρειάζονται όλοι στην κυβέρνηση· γιατί όλοι έχουν δίκιο σε κάποια θέματα, αλλά άδικο σε άλλα. Ελπίζω λοιπόν, ότι (στα πλαίσια της κυβέρνησης εθνικής ενότητας) η αναπόφευκτη διαρκής διελκυστίνδα των ιδεών, θα αναδεικνύει κάθε φορά τις πιο σωστές και θα απορρίπτει τις κομματικές ιδεοληψίες.

Για να φτάσουμε σε αυτήν την κυβέρνηση όμως, πρέπει πρώτα να φύγει η σημερινή και για να φύγει αυτή, πρέπει να απεγκλωβιστούν οι (κεντρώοι) ψηφοφόροι από τον φόβο της αβεβαιότητας. Σε αυτό θα βοηθούσε σημαντικά, αν είχε μετακινηθεί προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ από τις ιδεοληπτικές του ακρότητες.

Επειδή αυτό δεν έγινε και επειδή κατανοώ και συμφωνώ απολύτως με τις επιφυλάξεις των μετριοπαθών ψηφοφόρων απέναντι στις ιδεολογικές ακρότητες και ακροβασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις αμφιβολίες τόσο για την πρόθεση σύγκρουσης με το διεθνές κατεστημένο, όσο και για την πιθανότητα επιτυχίας (αν υπάρξει σύγκρουση) θα θυμίσω, ότι την Φιλική την ξεκίνησαν τρείς ασήμαντοι ακόμη και για την κοινωνική επετηρίδα του υπόδουλου τότε έθνους μας και η επανάσταση ξεκίνησε κόντρα σε κάθε λογική και κόντρα στα λογικά ερωτήματα του Π. Πατρών, όπως «Εχομεν καμμίαν ξένην δύναμιν, να μας συντρέχει εις αυτό το έργον;», «Αν αντιδράσει εναντίον μας καμμία Ευρωπαϊκή δύναμις, τι θα κάμωμεν;»

Ας δούμε λοιπόν μία δυσμενή πιθανή εξέλιξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει, απορρίπτει την ευκαιρία να ηγηθεί κυβέρνησης εθνικής ενότητας και σχηματίζει κυβέρνηση είτε μόνος, είτε με τους ΑΝΕΛ. Τότε έχουμε δύο πιθανότητες. Ή θα προσπαθήσουν να ελιχθούν μέσα στα υφιστάμενα πλαίσια, οπότε πάει περίπατο η «σύγκρουση», οπότε δεν υπάρχει ο φόβος του Grexit, ή θα παραμείνουν σταθεροί στα όσα λένε προεκλογικά και θα βρεθούν σε αδιέξοδο. Τότε θέλουν δεν θέλουν, θα στραφούν και στα υπόλοιπα κόμματα, γιατί σύγκρουση με τους δυνατούς της γης και τον λαό διχασμένο δεν γίνεται.

Η εθνική ενότητα λοιπόν θα επέλθει εξ ανάγκης και από αυτήν θα αποκλειστούν μόνο όσοι σήμερα αντιστέκονται πεισματικά σε αυτήν. Η ιστορική ανάγκη θα ξεπεράσει και τα πρόσωπα και τα κόμματα, που από ιδιοτέλεια εμποδίζουν τις αναγκαίες πολιτικές εξελίξεις. Η ίδια ιστορική ανάγκη θα καταπολεμήσει το καρκίνωμα της γραφειοκρατίας και του παρασιτισμού και θα θέσει στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, όλους αυτούς, που ακόμα και σε αυτές τις κρίσιμες ώρες προσδοκούν το βόλεμα μέσα σε αυτό το καρκίνωμα. Το «θαύμα» του ΠΑΣΟΚ το `81 δεν μπορεί να επαναληφθεί, γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει κι άλλα δανεικά για μία αλλοτρίωση που ήδη έχει επιτευχθεί. Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τους Ελληνες πλέον είναι η σοβαρή και ουσιώδης δουλειά· ο απεγκλωβισμός από την αλλοτρίωση. Το μεγάλο κεφάλαιο της πατρίδας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, που άμα θέλουμε, μπορούμε να την αναστήσουμε.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 24, 2015