Τι θέλουν οι «εταίροι»;

Οτι κανένα Ελληνικό κόμμα δεν έχει σχέδιο, είναι πασιφανές. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως, ποιο είναι το σχέδιο των «εταίρων» (αν υπάρχει). Το ότι θέλουν τον Σαμαρά για πρωθυπουργό, μας το λένε σε κάθε τόνο· τι έκαναν όμως για να τον στηρίξουν; Δεν χρειάζεται, να πάμε πολύ πίσω. Δεν πάει ούτε ενάμισης μήνας, που η τρόικα απειλούσε με κακή βαθμολογία και συνέπειες, όχι την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την κυβέρνηση του Σαμαρά, ο οποίος βλέποντας τα σκούρα επιτάχυνε τις εξελίξεις, ακριβώς γιατί βρισκόταν σε αδιέξοδο απέναντι στην τρόικα, που απαιτούσε άμεσα και χωρίς χρονοτριβές το γδύσιμο και την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Βρέθηκε δηλαδή στο αδιέξοδο των κατοχικών κυβερνήσεων, που προφανώς ήθελαν να απαλύνουν τον πόνο του λαού, αλλά δεν μπορούσαν, ακριβώς γιατί ήσαν κατοχικές.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι μέχρι τώρα τουλάχιστον, οι δυνάμεις κατοχής προσφέρουν στήριξη στον Σαμαρά μόνο μέσω των απειλών προς τον Ελληνικό λαό!!!! Ούτε μία (έστω ψεύτικη) υπόσχεση παροχής!!!!!! Δεν υποχωρούν ούτε καν στο θέμα του αριθμού των δόσεων για τους υπερχρεωμένους πολίτες, για να προσφέρουν έστω μία δήθεν διαπραγματευτική νίκη στην κυβέρνηση των εκλεκτών τους. Αντίθετα απαιτούσαν την ανάκληση του νόμου για τις 100 δόσεις!!!!!! Αν αυτό δεν είναι το απόλυτο αδιέξοδο για την κυβέρνηση, τότε ποιο είναι;

Ετσι ο Σαμαράς χρησιμοποίησε τον μπαμπούλα του ΣΥΡΙΖΑ σαν ύστατο διαπραγματευτικό όπλο προς τους «εταίρους», ή άλλως ως μία «ηρωική» έξοδο από την εξουσία, που θα του άφηνε κάποιες ελπίδες για το μέλλον και κάποιες (ακόμη λιγότερες) ελπίδες για αναβάπτιση της εντολής του μέσω των εκλογών. Όμως ούτε κατά την διάρκεια των τριών ψηφοφοριών για την εκλογή Προέδρου, οι «εταίροι» δεν έκαναν μία κίνηση φιλίας προς την Ελλάδα, για να έβρισκαν κι άλλοι Βουλευτές (ή και ολόκληρη η ΔΗΜΑΡ) πάτημα, για να ψηφίσουν Δήμα. Ετσι ο γνωστός γάτος της αριστεράς, ο Κουβέλης, κατάλαβε, ότι ήλθε η ώρα να αλλάξει καράβι πάλι και το καράβι του Σαμαρά εξόκειλε.

Πραγματικά είναι μεγάλος γρίφος η στάση τους. Αν πράγματι θέλουν να φύγουμε από την ευρωζώνη (για να μην την επιμολύνουμε) αυτό σημαίνει, ότι οι εγχώριες δυνάμεις που επιμένουν στο ευρώ δεν έχουν καμία ελπίδα να τα καταφέρουν, ακόμα και αν παραμείνουν στην κυβέρνηση. Και είναι απολύτως φυσικό (να θέλουν κάτι τέτοιο οι εταίροι) γιατί οι Ελληνες ευρωλάτρες δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα από την γραφειοκρατική και αντιπαραγωγική δομή της οικονομίας.

Κατασπατάλησαν όσα άρπαξαν από τον λαό, για την μάταιη συντήρηση αυτού του παρασιτικού συστήματος δύο χρόνια περισσότερο. Μάλιστα βιώσαμε και βιώνουμε τον εξής παραλογισμό. Η αντιπολίτευση να υπεραμύνεται του κρατισμού και του γραφειοκρατικού συστήματος, που δεν δημιούργησε η ίδια και εκείνοι που δημιούργησαν αυτό το τέρας, να λένε ότι θα το σκοτώσουν, αλλά να μην κάνουν τίποτα!!!!!!

Μας λένε μάλιστα ότι πέτυχαν τον στόχο της μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων στις 600.000, ενώ είναι πασιφανές, ότι ο αριθμός αυτός μετά βίας μπορούσε να είναι ανεκτός σε πολύ παχιές αγελάδες και βέβαια χωρίς να είναι ο ρόλος τους, να βάζουν εμπόδια στις παραγωγικές τάξεις. Με 1.000.000 λιγότερους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ποιος θα τους συντηρήσει; Αναλογικά είμαστε πολύ χειρότερα από τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων (και γραφειοκρατών του ιδιωτικού τομέα) από προ κρίσης. Πρώτον· γιατί τότε ο παραγωγικός τομέας της οικονομίας μόνο εν μέρει συντηρούσε την γραφειοκρατία, η οποία ευημερούσε κυρίως από τα δάνεια και τις Ευρωπαϊκές ενισχύσεις. Δεύτερον· γιατί ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας ήταν διπλάσιος από τον σημερινό.

Τρίτον· γιατί και οι ελάχιστες δήθεν οικονομίες στην διαχείριση του δημόσιου χρήματος αντισταθμίστηκαν με ανάλογες σπατάλες. Π.χ. απολύθηκαν οι καθαρίστριες, αλλά το κόστος καθαριότητας αυξήθηκε από τις «εταιρείες». Εκλεισε η ΕΡΤ, αλλά το Mega και οι λοιποί συνεχίζουν να παίρνουν θαλασσοδάνεια, που στο τέλος τα φορτωνόμαστε εμείς. Ετσι αλλοιώνονται και οι αριθμοί των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς λογαριάζονται ως υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, υπάλληλοι κρατικοδίαιτων παρασιτικών εταιρειών.

Δυστυχώς ο ασθενής της Ευρώπης είναι αγιάτρευτος, γιατί δεν θέλει να γιατρευτεί. Δεν θέλει η κυβέρνηση· δεν θέλει η αντιπολίτευση και δεν θέλει κι ο λαός (ακόμη). Πρέπει να προσέξουμε όμως. Το ότι, ίσως, δεν μας θέλουν πλέον και εκείνοι, δεν σημαίνει, ότι θα μας αφήσουν ήσυχους στην χρεοκοπία μας. Οι απαιτήσεις τους παραμένουν στο ακέραιο, αν δεν αυξηθούν κιόλας.

Πάντως, ότι το Grexit θα είναι ανώδυνο για την ευρωζώνη, μας το έλεγαν και το `10 και το `12 και το ίδιο μας λένε και τώρα, ομολογώντας ότι τότε μπλοφάρανε. Γιατί άραγε να μην μπλοφάρουν και τώρα; Σίγουρα είναι πιο προετοιμασμένοι (θα ήσαν ανόητοι αν δεν το έκαναν) αλλά το διαπραγματευτικό χαρτί εξακολουθεί να υπάρχει για την Ελλάδα, μόνο όμως με την προϋπόθεση της άμεσης και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ εξυγίανσης της οικονομίας μας.

Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε πραγματική διαπραγματευτική ικανότητα.

Οσο για το ποιος θα μπορούσε να πετύχει αυτό το κατόρθωμα και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο; Μόνο μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας έχει σοβαρές ελπίδες, να πείσει τον λαό και ιδιαίτερα τις τάξεις εκείνες, που δεν έχουν πληγεί πολύ ακόμη, ότι οι νέες θυσίες δεν θα πάνε στράφι και ΚΥΡΙΩΣ, ότι αυτό που θα θυσιαστεί πρωτίστως και ολοκληρωτικά, είναι το βόλεμα του γραφειοκρατικού παρασιτισμού.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι την επόμενη μέρα, όλοι θα βρεθούμε στους αγρούς, στα εργοστάσια και στα γιαπιά, αλλά όσοι από πλευράς ηλικίας και υγείας μπορούμε, φυσικά και πρέπει να αντικαταστήσουμε τους μετανάστες. Είναι παράλογο και να ζητάμε να φύγουν οι μετανάστες και να αρνούμαστε να κάνουμε τις δουλειές τους. Μάλιστα αν θέλουμε πραγματική ανάκαμψη και την επίτευξη ευημερίας σε υγιείς βάσεις, δεν φτάνει η επαναλειτουργία των παραγωγικών μονάδων, που έκλεισαν από την κρίση, αλλά χρειάζεται και η εξ αρχής δημιουργία πολύ περισσότερων.

Αμέσως μετά τις εκλογές λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗΣ, δεν πρέπει να σπαταλήσει ούτε μία ώρα, ούτε ένα λεπτό της διερευνητικής εντολής που θα πάρει, πέραν από την κατεύθυνση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 07, 2015