Ο κυρ Αντώνης, ο παλιοχαρακτήρας...

Όπως τα παλιόπαιδα, που δεν χωνεύαμε πιτσιρικάδες... 

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι απλώς ένας ακραία συντηρητικών αντιλήψεων πολιτικός, που θεωρεί ότι η Ελλάδα του χρωστά και μπορεί να την ξεπουλά για να παίρνει πίσω τα "χρωστούμενα".

Δεν είναι απλά ένας κακός πολιτικός, που η συγκυρία, η πιο κακή συγκυρία, τον έφερε να κάνει τον πρωθυπουργό της χώρας, αφού παραπλάνησε τον ελληνικό λαό και βρήκε σύμμαχο και υποστηρικτή στο πρόσωπο ενός ανάλογου διαμετρήματος πολιτικάντη.

Ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε πολλές φορές ότι είναι ένας εγωπαθής και κακός χαρακτήρας, ένας κακός άνθρωπος, όπως θα λέγαμε σε μια ιδιωτική συζήτηση. Ένας άνθρωπος που αγαπά να κάνει κακό, φτάνει να είναι για το προσωπικό του καλό, όπως εκείνος το προσδιορίζει. Ακόμα κι αν δεν είναι όμως για το καλό του, ικανοποιείται να κάνει το κακό.

Είναι από εκείνους τους τύπους που συναντάμε συχνά στη ζωή μας, που μπορεί να κάνουν τους συναδέλφους στο γραφείο, αλλά ψάχνουν την ευκαιρία να πάνε στον προϊστάμενο, να καρφώσουν επειδή δεν ήλθαμε στην ώρα μας στη δουλειά. Έτσι μπορεί πάρουν αυτοί καμιά αύξηση ή προαγωγή. Σίγουρα όμως θα έχουν την εύνοια του αφεντικού ή του διευθυντή. Συνήθως τέτοιοι τύποι είναι και οι χειρότεροι στη δουλειά και μένουν σ' αυτήν απλά λόγω μεγάλης γλώσσας.

Ο Αντώνης Σαμαράς απέδειξε πολλές φορές ότι είναι κακός χαρακτήρας.

Όχι απλά κακός κυβερνήτης.

Το απέδειξε με την πολιτική και προσωπική του συμπεριφορά. Στη βουλή και στην τηλεόραση πουλούσε τσαμπουκά στους Έλληνες, από θέση ισχύος, αλλά μπροστά στους "ισχυρούς" έσκυβε υποτακτικά το κεφάλι.

Γυμνός πλέον από κάθε εξουσία που είχε πριν, του φάνηκε πιο πολύ όλο αυτό. Δεν παραδίδει στο διάδοχο που εξέλεξε ο λαός, ως ορίζει και η στοιχειώδης ευγένεια, πέρα από την πολιτική και δημοκρατική υποχρέωση. Λες και η μη παράδοση μπορεί να εμποδίσει τον επόμενο να κυβερνήσει.

Δε σηκώνεται καν από την καρέκλα του- ως ορίζει η στοιχειώδης ευγένεια- να χαιρετήσει τον άλλο.

Φωνάζει "ουάου" από το βήμα της βουλής, λες και βρίσκεται σε κάποιο πάρτι, μόνο και μόνο για να υποτιμήσει τον άλλο.

Παραμονή μιας μάχης της χώρας του, κατηγορεί τον εκπρόσωπό της όχι απλά για την πολιτική του, αλλά ότι έχει σχέσεις με τρομοκράτες.

Φυσικά δεν αναγνωρίζει την ψήφο του λαού. Αν την αναγνώριζε και τη σεβόταν, αλλιώς κι ο ίδιος θα έπραττε.

Πάει στο εξωτερικό, στην κρίσιμη μάχη της Ελλάδας, και υπογράφει κατά της θέσης της χώρας, αρκεί να υποστηριχτεί η προσωπική του ματαιοδοξία.

Είναι ο μόνος από τους πολλούς και κακούς πολιτικούς της μικρής μας χώρας, που επέλεξε να τρομοκρατεί σε κάθε προεκλογική περίοδο τους πολίτες, ώστε να κερδίσει την ψήφο τους. Να τους τρομοκρατεί με κάθε τρόπο και μέσο, αρκεί αυτό να οδηγήσει στην πολιτική του επιβίωση. Να τους τρομοκρατεί, αντί να τους παρουσιάζει τη δική του θέση ώστε να επιλεγεί.

Είναι ο μόνος ηττημένος σε εκλογές πρωθυπουργός που δεν παραιτήθηκε από κομματικός αρχηγός μετά από εκλογική ήττα (εξαιρείται ο Α. Παπανδρέου, που είχε μια άλλη σχέση με το δημιούργημά του, το ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης του 1989). Κι εδώ η προσωπική ματαιοδοξία χαντακώνει και δεσμεύει μια ολόκληρη παράταξη.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας πολύ κακός χαρακτήρας, κι όχι μόνο ένας πολύ κακός και ακραίος πολιτικός, αδίστακτος μπροστά στον προσωπικό στόχο του... Είμαι βέβαιος ότι αν μπορούσαμε να τον δούμε σε μια κινηματογραφική πορεία της ζωής του, από τα παιδικά του χρόνια, στη γειτονιά και το σχολείο, έτσι κακό και σπασίκλα θα τον βλέπαμε από τότε... Σαν το κ...λόπαιδο της γειτονιάς, που δεν τον χωνεύουν τα άλλα παιδιά... 

Candiot από candianews

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 26, 2015