Οι τρεις επιλογές, οι εκλογές και η δραχμή...

1) Οι τρεις επιλογές, οι εκλογές και η δραχμή…

Ένας αντικειμενικός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα είναι να μην ενθουσιαζόμαστε στις θετικές ειδήσεις και να μην παθαίνουμε πανικό με τις αρνητικές.

Η πλειοψηφία στην Ελλάδα θεωρεί το Grexit απίθανο, ιδίως μετά τις εξελίξεις της εβδομάδας που πέρασε. Στα διεθνή μέσα και μεταξύ των πιο ειδικών ο κίνδυνος αυτός κινείται σε υψηλότερα επίπεδα.

Μέχρι σήμερα το μόνο θετικό βήμα που έχει συντελεστεί στην σχέση της κυβέρνησης με τους «Ευρω-θεσμούς» είναι η απόφαση να καθίσουν οι δυο πλευρές να συγκρίνουν τα πλαίσια των προθέσεών τους. Αυτό όμως δεν υπήρχε περίπτωση να μη συμβεί. Όποια πλευρά το απέκλειε, θα ήταν υπόλογη για προαποφασισμένη απόφαση αποπομπής ή αποχώρησης από το Ευρώ.

Η απόσταση των δυο πλευρών παραμένει τεράστια...

Η ελληνική πλευρά π.χ. θεωρεί μεταρρυθμίσεις την επιστροφή των αιώνιων φοιτητών στα πανεπιστήμια, την κατάργηση των εξετάσεων στα πειραματικά και πρότυπα σχολεία, τη χρηματοδότηση της ΕΒΖ με 30 εκατ. για να παράγει με ζημιές αυτό που μπορούμε να έχουμε στο 1/10 του κόστους κλπ.

Η άλλη πλευρά θεωρεί μεταρρυθμίσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, τις απολύσεις, την αξιολόγηση στο δημόσιο, την ανασύνθεση του ασφαλιστικού κλπ.

Η κυβέρνηση διατείνεται στο εσωτερικό πως παραμένει ακόμη σημαντική απόσταση να γεφυρωθεί αλλά έχουν γίνει σοβαρά βήματα.

Οι Γιουνγκέρ και Νταϊζελμπλούμ δημοσιοποιούν την απαισιοδοξία τους για συμφωνία σε σύντομο χρόνο.

Ο Ντράγκι ζητάει από τους πολιτικούς να ξεκαθαρίσουν το τοπίο σύντομα για να αποφασίσει αν πρέπει να βγάλει από την «πρίζα» τις ελληνικές τράπεζες ή όχι.

Τα μισά ξένα ενημέρωσης βλέπουν το Grexit σαν μόνη λύση ενώ τα άλλα μισά σαν καταστροφή. Τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης διάγουν περίοδο σφοδρού και μονομερούς έρωτος με την εξουσία, θυμίζοντας καρικατούρες διαγκωνιζόμενων «ζιγκολό» cult ελληνικής ταινίας.

Τόσο από την ελληνική πλευρά όσο και από αυτή των εταίρων δεν φαίνεται να έχει ξεκαθαρίσει ο ακριβής στόχος που η κάθε πλευρά επιδιώκει.

Για τούτο ας κάνουμε μια καταγραφή αντίστροφη, δηλαδή τι δεν επιδιώκει η κάθε πλευρά.

Η ελληνική πλευρά

Η Ελληνική πλευρά προσπαθεί να αποφύγει το κλείσιμο της στρόφιγγας στις τράπεζες η οποία θα μετέβαλε ακαριαία τη χειμαζόμενη οικονομία σε τοπίο που υπέστη πυρηνικό ολοκαύτωμα. Προσπαθεί να αποφύγει το Grexit για τους ίδιους λόγους.

Προσπαθεί να αποφύγει τις μεταρρυθμίσεις που θίγουν τα πελατειακά στρώματα στα οποία στηρίχθηκε η εκλογική νίκη της κυβέρνησης.

Η άλλη πλευρά

Η πλευρά των εταίρων προσπαθεί να αποφύγει το Grexit ακόμη γιατί δεν έχει πειστεί πλήρως πως θα αποφευχθούν οι αναταράξεις και γιατί η αμερικάνικη πλευρά φοβάται τις γεωπολιτικές συνέπειες. Μερίδα της άλλη πλευράς επιδιώκει το Grexit προς παραδειγματισμό των ευρωσκεπτικιστών.

Προσπαθεί να αποφύγει την οπισθοχώρηση στις μεταρρυθμίσεις γιατί θεωρεί πως χωρίς μεταρρυθμίσεις η Ελλάδα δεν θα σταθεί ποτέ στα πόδια της οικονομικά και πάντα θα αποτελεί παράγοντα αστάθειας για το Ευρώ.

Επίσης, η άλλη πλευρά αποφεύγει οποιαδήποτε οπισθοχώρηση, όχι τόσο για το νέο κόστος διάσωσης της Ελλάδας, αλλά γιατί θα βρεθεί υπόλογη απέναντι σε άλλες χώρες που εφάρμοσαν μνημόνια και βγήκαν από την κρίση. Οποιαδήποτε οπισθοχώρηση στα ελληνικά αιτήματα θα πολλαπλασιάσει το κύμα ευρωσκεπτικισμού και θα δημιουργήσει προϋποθέσεις διάλυσης της Ευρωζώνης.

Δύσκολα λοιπόν θα δεχτεί συμφωνία χωρίς την πλήρη υποχώρηση της Ελλάδας επί της ουσίας. Αντιθέτως δέχεται με ειρωνικές δηλώσεις στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, να ονομάσει την τρόικα, το μνημόνιο κλπ με όποιο όνομα επιθυμεί η ελληνική πλευρά για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.

Το ερώτημα

Το ερώτημα είναι η ελληνική πλευρά μπορεί να διαχειριστεί μια τόσο μεγάλη αναπροσαρμογή λόγων και πράξεων;

Μπορεί δηλαδή να επαναλάβει τα προηγούμενα του Γιώργου Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά;

Αν το κάνει μπορεί να βρεθεί στο στόχαστρο των κοινωνικών κατηγοριών που τη στήριξαν στις εκλογές και της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης που την στηρίζει μετεκλογικά.

Αν δεν το κάνει μπορεί να χάσει το έρεισμα στην κοινωνία μέσα λίγες μέρες αν προκύψουν προβλήματα στις τράπεζες και τα ράφια η διαφανεί η προοπτική του Grexit.

Οι τρεις επιλογές

Οι επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης αυτήν τη στιγμή είναι τρεις:

α) Μια αμφίρροπη προσωρινή συμφωνία «γέφυρα» η οποία θα επέτρεπε να παρουσιαστεί στην κοινωνία σαν επιτυχία, θα βοηθούσε στην επικύρωσή της από το λαό μέσω δημοψηφίσματος ή νέων εκλογών.

Η εκδοχή αυτή με βάση την ευρεία αποδοχή που απολαμβάνει μετεκλογικά η κυβέρνηση, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ισχυρότερη και συμπαγέστερη πλειοψηφία που θα στήριζε στην συνέχεια τις μεταρρυθμίσεις και την ευρωπαϊκή προσαρμογή της χώρας. Το σενάριο ο Αλέξης Τσίπρας να επιλέξει ένα μοντέλο Λούλα, Ντίλμα Ρούσεφ όπως έχουμε γράψει πρόσφατα. Μιας μεταρρύθμισης με αριστερό πρόσημο και πολλές φιλελεύθερες στοχεύσεις στην οικονομία.

β) Η άλλη εκδοχή είναι αυτής της πλήρους ρήξης και της προσφυγής σε πρόωρες εκλογές σε συνθήκες πατριωτικής έξαρσης και «λαϊκισμού». Το σενάριο αυτό ενέχει τον κίνδυνο οι εκλογές να γίνουν με κλειστές τράπεζες και άδεια ράφια, οπότε κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης…

γ) Το τρίτο σενάριο είναι η κυβέρνηση να υποχωρήσει πλήρως μπροστά στον κίνδυνο εξόδου από το Ευρώ και των κλειστών τραπεζών, ερχόμενη σε σύγκρουση με τις κοινωνικές κατηγορίες που τη στήριξαν και μέρος της κοινοβουλευτικής της ομάδας. Στην περίπτωση αυτή να αναζητήσει στήριξη στη Βουλή από φιλοευρωπαϊκό τόξο.

Να κάνει δηλαδή περίπου ότι έκαναν οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Σαμαρά τα τελευταία χρόνια.

Η εβδομάδα που ξεκινά σήμερα ίσως αποδειχτεί η πλέον καθοριστική για το μέλλον της χώρας τις επόμενες δεκαετίες.

2) Χρηματιστήριο «τραμπολίνο»

Το ελληνικό χρηματιστήριο τις τελευταίες εβδομάδες αντιδρά ακαριαία στα θετικά και αρνητικά μηνύματα. Το «τραμπολίνο» αυτό αναμένεται να συνεχιστεί όσο διαρκεί η εκκρεμότητα της παραμονής ή όχι της χώρας στο Ευρώ, γιατί αυτή είναι η ουσιώδης επιλογή πίσω από τις διαφορές των δυο πλευρών (Ελλάδας και δανειστών).

Βλέπε: Χρηματιστήριο «τραμπολίνο»

3) Τέλος καλό όλα καλά…

Από τον τοίχο του Aristotelis Aivaliotis στο φ/β

Από ότι δείχνουν τα πράγματα, θα τελειώσουμε καλά. Η σχέση της χώρας μας με τους Ευρωπαίους φίλους μας θα διατηρηθεί. Και θα βελτιωθεί.

Αφού δεν θα υπάρχουν πια ισχυρές δυνάμεις στο εσωτερικό μέτωπο που να την αμφισβητούν.

Σπεύδω να συγχαρώ τον κ. Τσίπρα.

Που απέδειξε, για μία άλλη φορά, ηχηρά, ότι η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και των λέξεων.

Η πολιτική είναι, στην ουσία της, μία θεατρική πράξη. Όσοι αμφιβάλουν ας μελετήσουν λίγο τα έργα του Σαίξπηρ. Εκεί βρίσκονται (σχεδόν) όλες οι απαντήσεις.

4) Η ζωή δεν είναι δίκαιη…

Από τον τοίχο του George Lignos στο φ/β

Ας αφήσουμε τις εξυπνάδες. Το ότι οι νυν κάποτε καλούσαν τον κόσμο σε άρνηση πληρωμής δεν σημαίνει ότι πρέπει για το γαμώτο να συνεχίσουμε την ίδια τακτική. Το ότι μπορεί η κα Βαλαβάνη υποστηρίκτρια του κινήματος "δεν πληρώνω", να είναι ανακόλουθη, θα της το καταλογίσει ο ψηφοφόρος και ο φορολογούμενος, αν θέλει φυσικά.

Αλλά πρέπει να χαιρόμαστε που ερχόμενη στην εξουσία η μέχρι πρότινος επαναστατική παρέα καταλαβαίνει τι σημαίνει οργανωμένο κράτος.

Το ότι ίσως (λέω ίσως) θα έρθουν πιο βολικά τα πράγματα σε τούτη εδώ την κυβέρνηση (με την έννοια ότι θα πιστωθούν και τα όποια οφέλη των πρώτων δύσκολων χρόνων, ενώ το πολιτικό κόστος το χρεώθηκαν άλλοι), προφανώς ενοχλεί μερικούς και θέλουν να τους το πουν. Αλλά η ζωή δεν ήταν ποτέ δίκαιη, ούτε η Ιστορία.

Πηγή: http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=2230398

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 18, 2015