Καληνύχτα Γκέμπελς

Και τώρα που όλα τελείωσαν όπως έπρεπε, μαζί με την ελπίδα που ελπίζουμε να έρθει, καθόμαστε και μετράμε αναμνήσεις. Αναμνήσεις μιας αρρωστημένης κι άγριας προεκλογικής περιόδου. Και το ότι παρ’ όλα αυτά, προέκυψε ο ΣΥΡΙΖΑ νικητής, είναι θαύμα. Ή μήπως ήταν το τέλος του γκεμπελισμού;

Σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο, μπορούσες να κρατήσεις τη σοβαρότητα και το επίπεδό σου, μόνο αν έμενες σταθερά συντονισμένος στο nickelodeon. Εκτός ήσουν με την τηλεόραση κλειστή και την ψυχή γαλήνια.

Είχα την εντύπωση πως η διαφήμιση είναι ένας χώρος που περνάει κρίση, ότι ο κόσμος έχει αποκτήσει κρίση, ότι δε μένει στα σλόγκαν, ότι ψάχνεται και λίγο. Οι γκεμπελίσκοι όμως δεν έχουν την ίδια γνώμη και προσπαθούν να συντηρήσουν τη χειρότερη μορφή της. Γενικώς, οι χειρότεροι σε κάθε είδος, επιστρατεύτηκαν προκειμένου να συντηρήσουν το σύστημα που κατέρρεε και τους έπαιρνε παραμάζωμα.

Οι πολιτικές διαφημίσεις, οι ειδήσεις και οι πολιτικές εκπομπές είχαν μετατραπεί σε σπλάτερ σε γερά στομάχια. Όχι επειδή εμφανίζονται ζόμπι και άλλα τρομακτικά πλάσματα στα πλάνα τους, αλλά επειδή τα θέματά τους είναι ακόμη πιο τρομακτικά.

Οι γνωστοί δημοσιογράφοι προσπαθούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή να πείσουν για τον κίνδυνο. Γνωρίζοντας πως το κοινό τους είναι ήδη φοβισμένο και άβουλο -αφού είχε ήδη γίνει η σχετική προεργασία- έκαναν τα πάντα για να τους τρομοκρατήσουν. Μέχρι και τη νύχτα των εκλογών, ένιωθες την ανάγκη να στείλεις κάναν κτηνίατρο στο στούντιο του μέγκα να βαρέσει κανένα αντιλυσσικό στον Πρετεντέρη.

Αλλά και οι διαφημίσεις δεν πήγαιναν πίσω. Μουσική που σου προκαλεί άγχος, θολή εικόνα, γκρίζα χρώματα και σκοτεινά ώσπου ξαφνικά, σου πετάγονται με μεγάλα κόκκινα γράμματα, λέξεις όπως ΣΥΡΙΖΑ, ναυάγιο, μπλόφα, κούρεμα και άλλα τρομακτικά. Ακόμη κι εγώ ταράχτηκα όταν είδα αυτό το θρίλερ.

Ο γλίτσας ο Σαμαράς σε ρόλο πρωταγωνιστή, ίσως επειδή προετοιμαζόταν για μια νέα καριέρα ηθοποιού γιατί, αν ισχύσουν οι απειλές του ΣΥΡΙΖΑ, θα τελειώσουν τα μπερεκέτια. Αλλά απεδείχθη πως και ως τέτοιος, το καλύτερο που θα μπορέσει να εισπράξει είναι ντομάτες. Προσεγγίζει επίδοξους μπαλαδόρους και την κλασική μικροαστική, φοβισμένη, ξεβολεμένη, σιχαμένη ελληνική οικογένεια, και προσπαθεί να πείσει με επιχειρήματα του κώλου (πρωτίστως και δευτερευόντως του φόβου) για τις θυσίες που τους έφεραν στον πάτο δε θα πάνε χαμένες. Κι αυτό το σλόγκαν «λέμε την αλήθεια» πόσο σοβαρό μπορεί να είναι; Γιατί και πότε πρέπει να σου επισημαίνει κάποιος ότι λέει την αλήθεια; Όταν ξέρει πως έχεις κάθε λόγο για να μην τον πιστεύεις.

Το ίδιο έκανε και το ΠΑΣΟΚ που επέμενε πως λέει αλήθεια, όταν οι άλλοι έκαναν λαϊκισμό. Κάτσε να ξαναδούμε τον όρο από την πλευρά του Μπένι. Λαϊκισμός είναι όταν δεν ισχυρίζεσαι πως έρχεται η ανάπτυξη και οι θυσίες πιάνουν τόπο, αλλά παραδέχεσαι πως ο κόσμος υποφέρει, ότι δεν υπάρχουν δουλειές ή υπάρχουν μόνο σε κάτεργα, ότι οι τράπεζες οργιάζουν, ότι δεν είναι ανάπτυξη αυτό που μας λένε.

Πάνω κάτω όλοι έλεγαν την ίδια αλήθεια περί κινδύνου, νομίζοντας πως απευθύνονται σε καθυστερημένους. Σαφώς και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, αφού τόσα χρόνια τους ψήφιζαν. Σαφώς και, παρά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα εξακολουθεί να δείχνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αποτελείται από φοβισμένους μικροαστούς, φασιστοειδή και νεοφιλελέδες. Ενώ οι άνθρωποι που έχουν ξεπεράσει τα όρια της αφέλειας, ξεφεύγοντας στη μεριά της ηλιθιότητας, αφού πιστεύουν ότι θα χάσουμε το ευρώ (που μακάρι να γινόταν), θα μας πετάξουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ασχέτως αν θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται το σχέδιο «Ευρώπη των λαών» κι αν περιμένουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να ξεκινήσουμε την αλλαγή) και γενικώς κινδυνεύουμε, ζουν ανάμεσά μας. Οι ίδιοι ηλίθιοι, πεπεισμένοι πως η αύξηση της εγκληματικότητας ταυτίζεται με την αύξηση εισροής λαθρο-μεταναστών, και σε καμία περίπτωση με τη φτώχεια, έχουν πειστεί πως θα βγάλουμε ανακοίνωση να περάσουν όλοι οι λαοί να εγκατασταθούν και να μαγαρίσουν τη γη μας την ποτισμένη με το τίμιο αίμα των αγωνιστών προγόνων μας. Καμιά επαφή με το θέμα, καμιά επαφή με συμβάσεις και νομιμότητα, καμιά σχέση με ανθρωπιά. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η παραπληροφόρηση, η προπαγάνδα και η εξαπάτηση των μαζών, μπορούν να δουλέψουν άψογα. Δεν υπολόγισαν όμως στο ότι τα γεγονότα ήταν τόσο μακριά από την προπαγάνδα, που μόνο στην ακραία ηλιθιότητα μπορούσε να πιάσει το κόλπο. Κι έπεσαν στην παγίδα που έστησαν.

Ενώ ο Σαμαράς παρουσίαζε τον εαυτό του ως μόνη λύση σωτηρίας, οι άλλοι είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα του να βοηθήσουν την καινούργια κυβέρνηση να μη μας καταστρέψει. Με περισσότερο χαριτωμένες κι έξυπνες, αλλά το ίδιο αισχρά γκεμπελικές διαφημίσεις, παρίσταναν τους ρυθμιστές.

Το ΠΑΣΟΚ, το πιο αισχρό απ’ όλα, μας επισήμανε τον κίνδυνο της πτήσης με τον πρωτάρη, χωρίς να μας εξηγεί γιατί οι παλιοί μας έκαναν να μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Το ασφαλές σχέδιο πτήσης του, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν οδήγησε σε καμιά καταστροφή. Ίσως αυτός ο αρρωστημένος γκεμπελισμός του ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος που πάτωσε. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και σύντομα θα αφανιστεί. Ο Καμμένος, που ήθελε να δείξει στον μικρό Αλέξη πώς θα οδηγήσει το τρενάκι του, δεν κάνει καμία αναφορά στο τρενάκι που γκρέμισε η παρέα του. Κι ήρθε κι η «ισχυρή τρίτη δύναμη» που θα προστατεύσει τη χώρα, έχοντας ως δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας καταστρέψει και ότι αυτός θα είναι ο ρυθμιστής. Καήκαμε, συντρόφια. Σκέψου να μπει στην κυβέρνηση που θα θέλει να σταματήσει να χαρίζει ασυδοσία στους καναλάρχες (έτσι μας είπε τουλάχιστον) και με το ρυθμιστικό του ρόλο, να συνεχίσουμε να τους πληρώνουμε. Από την άλλη, Σταύρο και κυρσταύρο μου, τους προστάτες εμείς στο χωριό μου τους λέμε νταβατζήδες, ξέρεις. Και εκεί που πάνε για τρίτη δύναμη, καταλήγουν η μακρύτερη.

Εντάξει. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν λίγο υπερβολικός. Μας έκανε να πιστεύουμε σε θαύματα. (Άλλη μια απόδειξη του ότι δεν τον ψήφισαν αριστεροί, γιατί ως άθεοι, δεν πιστεύουν σε θαύματα). Δεν ξέρω αν έρχεται η ελπίδα, γιατί δεν παίρνω κι όρκο για το πόσο ριζοσπαστικά θα κυβερνήσει τελικά. Λέμε για αριστερή κυβέρνηση, ελπίζουμε για εξάπλωση της τάσης στην Ευρώπη, αλλά κάτσε να δούμε για πόσο αριστερά μιλάμε. Αλλά του βγάζω το καπέλο. Γιατί παρά το άγριο τσαλαπάτημα, παρά τους τόνους λάσπης, τα κατάφερε.

Και, ναι. Τελικά υπάρχει ελπίδα. Νίκησε τον γκεμπελισμό τους. Δε θα νικήσει τη βρομιά που άφησαν πίσω τους;

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=6875#sthash.Qd6hkc7H.dpuf

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 04, 2015