Καλή δουλειά Πρωθυπουργέ!

Αυτές οι πρώτες ώρες της μεγάλης ανατροπής που τις ζούμε όλοι μαζί με κοινό σημείο αναφοράς τις διάφορες τηλεοπτικές «εικόνες» που εκπέμπονται από τα μεγάλα κανάλια που μέχρι χτές τα λέγαμε «συστημικά» (btw, πρέπει να τα ξαναβαφτίσουμε μετά τις εξελίξεις), εκπέμπουν διάφορα «σήματα». Μετά την πρώτη και πολύ δυνατή εικόνα στα Προπύλαια την ώρα που έφτασε ο Αλέξης Τσίπρας και μίλησε στους ψηφοφόρους με τη χαρά και τον ενθουσιασμό της μεγάλης του νίκης (ενώ από τα μεγάφωνα ακουγότανε το Rock the Casbah και όχι το Bella Ciao ή το Bandiera Rossa), οι περισσότεροι πέσαμε για ύπνο και είδαμε πολύ ωραία και ελεύθερα όνειρα. Ξυπνώντας ο κομήτης είχε ήδη περάσει και η “Eurobank” στη γωνία δούλευε μια χαρά –όπως και το ΑΤΜ. Τα σούπερ-μάρκετ ήταν ανοιχτά και, αν υπήρχε μια σοβαρή διαφορά από το προ των εκλογών γενικό feeling ήταν ένα διάχυτο χαμόγελο (αν μου επιτρέπετε μια τόσο ελεύθερη περιγραφή). Ένα αίσθημα αισιοδοξίας σαφώς με τύλιξε καθώς έπινα καφέ στο “da cappo” και χάζευα τους περαστικούς. Μετά, στο ταξί, ο εβδομηντάρης οδηγός μου εξομολογήθηκε πως το είχε σκυλομετανοιώσει που δεν το ψήφισε «αυτό το παιδί» - και τι κακό πράγμα είναι η προκατάληψη. Θα τα καταφέρει λέτε, με ρώτησε πάνω από πέντε φορές – αλλά δεν με άφηνε να απαντήσω, απαντούσε μόνος του καπάκι στην ερώτηση του, «θα τα καταφέρει, θα τα καταφέρει, επιτέλους ένας πρωθυπουργός νέος, δυναμικός, αυτό που δεν είχαμε, το βλέπουν και οι ξένοι ότι είναι λογικό παιδί και προσγειωμένο και θα συνεννοηθούν μια χαρά μαζί του».

Έκανα τις δουλειές μου και πήγα σ’ έναν φίλο αγαπημένο και εντελώς δεξιό (όχι ακροδεξιό, κεντροδεξιό συγκεκριμένα) που δεν πίστευε ότι θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τίποτα. Κανένα πρόβλημα ούτε εκεί. Μια χαρά είδαμε μαζί ειδήσεις στην τηλεόραση και συμφωνήσαμε πως ήταν αξιολύπητη η στάση του Σαμαρά να μην πάει να παραδώσει στον νέο πρωθυπουργό το Μέγαρο Μαξίμου. Τι να κάνουμε; Ο Κολεγιόπαις απεδείχθη very bad loser. Πρόβλημά του, δεν μας αφορά πια. Εγώ χάρηκα και συγκινήθηκα πραγματικά με την σκέψη του πρώτου Αριστερού πρωθυπουργού της Ελλάδας που πήγε στην Καισαριανή να αφήσει τέσσερα τριαντάφυλλα στη μνήμη των συντρόφων του που τους εκτελούσανε οι Γερμανοί στην ψύχρα, όπως εκτελεί τώρα η ISIS τους ομήρους της. Πήγε και έκανε το καθήκον του απέναντι στον εαυτό του και ούτε λογύδρια έβγαλε, ούτε για φωτογραφίες ποζάρισε, ούτε ξαναμίλησε γι’ αυτό – συνέχισε το πρόγραμμα του σαν ορκισμένος πια Πρωθυπουργός και προχώρησε για του Μαξίμου –όπου, όπως λένε οι συνεργάτες του και γράφουν οι εφημερίδες – δεν βρήκαν ούτε χαρτί της τουαλέτας η σαπούνι. Είπαμε: Η παιδεία του Χάρβαρντ και του Κολλεγίου Αθηνών. First things first.

Από εκεί και πέρα η ζωή που έχει αυτή την μαγική ιδιότητα να σου φέρνει μια ολόκληρη καινούργια πραγματικότητα εν ριπή οφθαλμού και να την εντάσσει στην καθημερινότητα λες και όλα ήταν πάντα έτσι, πήρε τα πράγματα στα χέρια της. Θα έρθει ο Γερμανός σοσιαλιστής και πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό την Πέμπτη στις 3 στου Μαξίμου, πριν τη συνάντησή του με την καγκελάριο Μέρκελ. Προφανώς θα λειτουργήσει ως ο πρώτος μεσάζων με καλές προθέσεις που θα βοηθήσει να βρεθούνε λύσεις στα πολύ δύσκολα οικονομικά μας πάρε-δώσε με τους δανειστές. Και θα έρθει και ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάϊσελμπλουμ ο οποίος έχει ήδη επαφές με τον Γιάννη Βαρουφάκη –πράγμα που έγινε γνωστό στο Eurogroup της Δευτέρας όπου την Ελλάδα εκπροσώπησε για τελευταία φορά ο κ. Χαρδούβελης.

Διασχίζοντας λοιπόν την Δευτέρα κάνοντας τις δουλειές μου και παρακολουθώντας συγχρόνως την νέα πραγματικότητα όπως διαμορφωνότανε από λεπτό σε λεπτό, διέκρινα καθαρά και κάτι που μου έδωσε πολύ μεγάλη χαρά: Ο Αλέξης Τσίπρας που γνώρισα πριν λίγα χρόνια, όταν έγραφα στο protagon και όλες μαζί οι συνιστώσες ίσα που πιάνανε το 3%, είναι ακριβώς ο ίδιος Αλέξης Τσίπρας που παρακολουθούσα σήμερα από τηλεοράσεως να πηγαίνει στον Αρχιεπίσκοπο «να πάρει την ευχή του», η να προχωράει προς το Προεδρικό για να ορκιστεί πρωθυπουργός.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να είσαι ο εαυτός σου, να μην χρειάζεται να υποκρίνεσαι. Πρωθυπουργός ή όχι – δεν έχει καμία σημασία στις μέρες μας. Όλοι κάνουμε μια δουλειά και το πρωθυπουργιλίκι είναι κι’ αυτό μια δουλειά – και πολύ δύσκολη μάλιστα. It’ a job. Και αν σου ταιριάζει την κάνεις καλά. Αυτό που μετράει είναι άλλο. Είναι το «Be yourself, no matter what they say». Και ο Τσίπρας είναι πάνω απ’ όλα αυτό: Ο εαυτός του.

Be yourself. Αυτό είναι εμένα το πιο αγαπημένο μου τραγούδι ever – και του το αφιερώνω γιατί του ταιριάζει κουτί.

Καλή δουλειά Πρωθυπουργέ!

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=6884#sthash.HNHPuCMj.dpuf

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 02, 2015