Οι εκλογές και ο έρωτας

Παρακολουθώ αυτές τις τελευταίες μέρες τις κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα στον ρόλο του Πρωθυπουργού και του Γιάνη Βαρουφάκη στον ρόλο του Υπουργού των Οικονομικών και ομολογώ πως υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι βλέπω όνειρο. Το ομολογώ: Έχω εντυπωσιαστεί πάρα πολύ. Και όχι μόνο από αυτούς τους δύο – και από άλλα μέλη της καινούργιας κυβέρνησης που την αισθάνομαι «δικιά μου» όπως δεν έχω αισθανθεί ποτέ καμία άλλη κυβέρνηση. Ξαφνικά μ’ αρέσει που ζω στην Ελλάδα, μ’ αρέσει η Αθήνα, λέω συνέχεια «δόξα τω Θεώ» με μια ειλικρινέστατη και πολύ βαθειά ευγνωμοσύνη και το μυαλό μου έχει βάλει μπρός για νέα σχέδια, καινούργιες ιδέες, συνεργασίες, όνειρα από αυτά που –χρειάζονται βέβαια δουλειά – αλλά είναι πραγματοποιήσιμα (με λίγη τύχη πάντα). Αλλά από πού πηγάζει αυτό; Πως προέκυψε μέσα σε λίγες μέρες, ξεκινώντας όχι από την νύχτα του εκλογικού αποτελέσματος και την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην διάρκεια των λίγων αυτών ημερών που μεσολάβησαν. Ούτε μια βδομάδα στην ουσία αν σκεφτείς ότι Τρίτη ήταν που ορκίστηκε η κυβέρνηση το απόγευμα, ἠ ότι Τετάρτη 28 ο ευγενέστατος κ. Μεϊμαράκης παρέδιδε ακόμα στην Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ναι. Αυτές οι εκλογές στο δικό μου το μυαλό γραφτήκανε περισσότερο σαν ξαφνική έκλαμψη, σαν αυτές τις εκρήξεις εσωτερικής ενέργειας που συνήθως συμβαίνουν σε νεότερες ηλικίες και, κακά τα ψέματα, είναι έρωτας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τώρα που το καλοσκέφτομαι, είναι σαν να ερωτεύτηκα ξανά τη ζωή – μετά από μία περίοδο που την αγαπούσα μεν πολύ, πάρα πολύ μάλιστα, αλλά δεν με ερέθιζε πια τόσο, είχαμε οδηγηθεί πια σε μια σχεδόν συμβατική σχέση. Την είχα αποδεχτεί πια, με όλα τα στραβά της και τα πολλά κουσούρια της, τα χιλιάδες ελαττώματά της και τις αναπηρίες της. That’s life, που λέει και το τραγούδι.

Υπήρξαν όμως δυό στιγμές που με στείλανε κυριολεκτικά: Η πρώτη ήτανε η ορκωμοσία του Τσίπρα στο Προεδρικό Μέγαρο. Δεν έχω ξαναδεί στην δημόσια ζωή στιγμή τόσο ιερή. Δυό άντρες, ο ένας απέναντι στον άλλον, ο ένας 80, ο άλλος 40 – και ένα τραπέζι ανάμεσά τους. Έδωσε τον λόγο της τιμής του ο νεότερος κι’ ορκίστηκε Πρωθυπουργός. Θυμήθηκα τα χρόνια που, παιδιά ακόμα, ήμασταν σοβαροί – και δίναμε τον λόγο της τιμής μας. Καθαρά πράγματα. Χωρίς γραβάτες βέβαια και χωρίς πολλά-πολλά. Επικεντρωμένοι στην ουσία.

Η άλλη στιγμή ήταν εκείνη που ο Γιάνης Βαρουφάκης δίπλα στον Ολλανδό Γερούν, πάτησε το κουμπί με τα πυροτεχνήματα. Άστραψε η νύχτα. Ξαφνικά, εκεί που είχα πια αποδεχτεί ότι σε τέτοιο υψηλό επίπεδο διεθνών οικονομικών εξαρτήσεων η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να σκύβει πάντα το κεφάλι, είδα έναν τύπο μια χαρά, όπως τον ήξερα πάντα, να λέει, χωρίς να χάνει το χιούμορ του, ένα «Όχι» σαν του Μεταξά (μετά συγχωρήσεως) εκ μέρους όλων μας. Και να ακολουθεί τον πρωθυπουργό στο υπέροχο αυτό μονοπάτι που πρωτοπερπατήθηκε στην συνάντηση Σούλτς-Τσίπρα, όταν ο δεύτερος είπε στον πρώτο πως δεν μπορεί να μην σεβαστεί την εντολή που πήρε απ’ τον λαό, έτσι, απλά, χωρίς να νοιώθει ότι λέει τίποτα το ιδιαιτέρως πρωτότυπο.

Κόντρα σε όλα ο Αλέξης Τσίπρας πυροδότησε ένα θαύμα που βρίσκεται σε εξέλιξη και κάθε ώρα που περνά αποδεικνύεται και πιο φωτεινό. Ούτε στιγμή δεν θα σταθώ στις απόψεις του τύπου «κάτσε να δούμε, θα τα καταφέρουνε ή θα γίνουνε ρεζίλι και θα τους κάνει η Μέρκελ μια μπουκιά». Εγώ συμβαίνει να ξέρω ότι φυσικά και θα τα καταφέρουνε διότι ο τρόπος που παίζουνε είναι, πάλι με το συμπάθιο, άπαιχτος. Πως συμβαίνει να ξέρω; Θα μου πάρει πολλές λέξεις να σας το εξηγήσω λογικά και θα βαρεθείτε. Όμως ξέρω ότι στη διάρκεια της ζωής μου όποιος έχει παίξει έτσι όπως παίζουν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, έχει βγεί κερδισμένος με χίλια.

Σήμερα Τρίτη είναι κι’ οι δύο στο τρέξιμο σε διάφορες πρωτεύουσες να δούνε διάφορους ηγέτες που η γνώμη τους μετράει και να τους εξηγήσουνε από κοντά, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, πως μπορεί να βρεθεί λύση για όλα άμα έχεις κέφι για δουλειά και δεν φοβάσαι τίποτα.

Παίζουνε δυνατά, φτιάχνουνε φώς και ενέργεια θετική και όλη η Ελλάδα την εισπράττει. Ξέρουν τι κάνουν και πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Αγαπάνε τη δουλειά τους, δεν κολλάνε, δεν βαριούνται, δεν οπισθοχωρούν.

Είναι ερωτευμένοι με τους στόχους που έχουνε βάλει και παράγουν έρωτα όπου κι’ αν πάνε, όσο δύσκολες και αν είναι οι συναντήσεις τους.

Είναι τέλειοι, είναι κούκλοι, είναι αξιαγάπητοι, είναι άπαιχτοι, είναι έμπνευση και παράδειγμα για όλους μας.

Τους λατρεύω – με έχουν ενθουσιάσει!

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=6964#sthash.AKXae8Ml.dpuf

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 08, 2015