Αυτό το άρθρο δεν είναι πολιτικό...

... είναι μια απογραφή. Απ’ αυτές που κάνουν οι νιές πριν την Πρωτοχρονιά. Μόνο που φέτος η πρωτοχρονιά άλλαξε, μετατέθηκε 25 μέρες αργότερα.

Και σ’ αυτό το πλαίσιο θέλω να καταγράψω, όχι τι θέλω αλλά τι δεν θέλω τον «νέο χρόνο» που πλησιάζει. Τι με ρήμαξε και δεν αντέχω –δεν θα επιτρέψω- να συνεχίσει να με ρημάζει. Και θα είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσω, βάσει αυτών που δεν θέλω και όχι βάσει αυτών που ελπίζω.

Δεν θέλω άλλη Μανωλάδα

Δεν θέλω να δολοφονηθεί άλλος Παύλος Φύσσας

Δεν θέλω να ξανακινδυνέψει άλλος Νίκος Ρωμανός

Δεν θέλω ξανά Φαρμακονήσι

Δεν θέλω να αυτοκτονήσει κανείς ξανά για χρέη

Δεν θέλω να λιποθυμήσει άλλο παιδί από πείνα

Δεν θέλω να ξαναψάξει γέρος στα σκουπίδια για φαΐ

Δεν θέλω να πεθάνει κανείς από αναθυμιάσεις μέσα στο σπίτι του

Δεν θέλω να διαπομπευτούν ξανά γυναίκες γιατί είναι φορείς του AIDS

Δεν θέλω να στερηθεί κανείς καρκινοπαθής τις θεραπείες του

Δεν θέλω να πληρώνουμε τα σπίτια μας διπλά και τρίδιπλα

Δε θέλω να ξαναμπούν καρφιά στα παγκάκια για τους άστεγους

Δεν θέλω να υπάρχουν άστεγοι

Δεν θέλω πλειστηριασμούς και εξώσεις

Δεν θέλω χημικά και ξύλο στους δρόμους

Δεν θέλω οικογένειες χωρίς θέρμανση, χωρίς φως, χωρίς νερό

Δεν θέλω να μην μπορούν τα παιδιά μας να σπουδάζουν

Δεν θέλω να μην μπορούν να ζουν μαζί οι ερωτευμένοι

Δεν θέλω να μεταναστεύουν οι φίλοι μου

Δεν θέλω να παλεύω για να βγάλω το μήνα

Δεν θέλω να είμαι άνεργη μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους

Δεν θέλω οι δάσκαλοι να παίρνουν μόρια αντί για μισθό

Δεν θέλω οι γιατροί να είναι 2 αντί για 12 που χρειάζεται ένας τόπος

Δεν θέλω οι υπάλληλοι στα μαγαζιά να δουλεύουν Κυριακή

Δεν θέλω να μην έχουν γάζες και βαμβάκι τα νοσοκομεία

Δεν θέλω μπράβους, εκβιαστές και καθάρματα να ανασαίνουν πάνω απ’ το σβέρκο μου

Δεν θέλω να φοβάμαι να κάνω όνειρα

Δεν θέλω να φοβάμαι

Δεν θέλω

Έτσι θα ψηφίσω αυτή τη φορά.

Γι’ αυτά που έγιναν, που μας κατέστρεψαν, που μας γονάτισαν, που μας κάνουν να πονάμε, να νοιώθουμε ανίκανοι, λίγοι και ένοχοι. Και που αρνούμαι να τα ξεχάσω.

Και κάπου στο βάθος θα έχω και μια σκέψη: πως παίρνοντας προς τ’ αριστερά αυτό το άθλιο σταυροδρόμι, πίσω απ’ τα ψέματα και τους εκβιασμούς και τον εκφοβισμό που το καλύπτουν, υπάρχει λίγο φως και μια ελπίδα.

Πως ίσως δεν πεθάνουμε βρε αδερφέ γονατιστοί και ίσως καταφέρουμε να πάρουμε μια ανάσα. Ίσως καταφέρουμε να σηκώσουμε τα μάτια και να κοιτάξουμε με λιγότερη ντροπή και φόβο τα παιδιά μας. Και να μπορούμε να τους δώσουμε ένα μέλλον, έναν κόσμο, πιο φωτεινό απ’ τον δικό μας. Λέω, ίσως.

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=6843#sthash.rbsH1jA9.dpuf

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 04, 2015