Επειδή «Αυτή η κρίση είναι πλανητική, τελειωτική, πάπαλα»

[…] Εάν δεν αναγκαστεί να αλλάξει η Γερμανοευρώπη και η Ελλάδα, αλλά και όλα τα κράτη που ασπάζονται τον καπιταλισμό της σπέκουλας, δηλαδή τον καπιταλισμό των αγορών, ή αλλιώς των τζογαδόρων του κέρδους -που το μόνο που δεν τους νοιάζει είναι οι πολιτικές, οι κοινωνίες και τα δικαιώματά τους, όπως και ο φυσικός και πολιτισμικός πλούτος κάθε χώρας- τότε σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας για την κρίση, και όπως χαρακτηριστικά απάντησε σ’ αυτήν ο Μανώλης Ρασούλης από το 2010 με βάση το ερώτημα «Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;»: «Αυτή η κρίση είναι πλανητική, τελειωτική, πάπαλα». Εύχομαι, να μην τον δικαιώσουμε… […]

Είμαι ένας απλός άνθρωπος που μεγάλωσε σε μονογονεϊκή πολύτεκνη οικογένεια, σπούδασε εργαζόμενος και κάθε τι που έφτιαξε στη ζωή του δεν το κατάφερε με δημόσιες σχέσεις, αλλά με σκληρή εργασία και αλλεπάλληλες καθημερινές διεκδικήσεις ειδικά τα τελευταία 26 χρόνια, σε ένα άκρως ανταγωνιστικό χώρο όπως αυτό των ΜΜΕ. Για την ακρίβεια, καμιά φορά σκέφτομαι, ότι πέρασα μέσα από τα …σκατά και βγήκα καθαρή, ενώ έκανα ότι μπορούσα καλύτερο από τη θέση που κάθε φορά βρισκόμουν.

Αλλά μέσα από αυτόν τον χώρο το μόνο που δεν διεκδίκησα ποτέ, ήταν ο τίτλος της πολιτικής αναλύτριας. Παρόλα αυτά προσπαθώ να σκέφτομαι ως πολίτης και να κρίνω σύμφωνα με όσα λίγα γνωρίζω, και κάπως έτσι, εν προκειμένω, καταλήγω:

Από την στιγμή που μπήκαμε στην Ευρωζώνη, αφήσαμε τη δραχμή και αποκτήσαμε ευρώ, μετά από 6 περίπου χρόνια ήρθε η κρίση και τα καταστροφικά αποτελέσματά της που όλοι βλέπουμε.

Έξι μόνο χρόνια! Ίσα ίσα μέχρι να ολοκληρωθεί η Ολυμπιάδα, να κατασκευαστούν τα σημερινά αναξιοποίητα κτίρια φαντάσματα(ενώ θα μπορούσαμε όπως η Ισπανία να φτιάξουμε προκάτ με πολύ μικρότερο κόστος), μέχρι δηλαδή να σπαταληθούν κυρίως σε μίζες εκατομμύρια επί εκατομμυρίων, ενώ από τότε ήξεραν και οι δύο κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – ΝΔ ότι έρχεται οσονούπω η οικονομική πτώση, αν και βέβαια δεν το ομολογούσαν, αλλά μόνον κοιτούσαν να επωφεληθούν φυσικά προς το συμφέρον τους (όπως βέβαια το γνώριζαν και όλα τα μεγάλα κράτη της γης από το 1970 που οι μελέτες έδειχναν να έρχεται δομική κρίση του συστήματος κατά το έτος 2008).

Δεν ξέρω ποιός …χόρευε νωρίτερα μέσα στην ευημερία, αλλά προσωπικά λόγω οικονομικών έχω να πάω διακοπές από το 1997 και μάλιστα μόνο με σκηνή σε ελεύθερο κάμπινγκ… Δεν ξέρω ποιοί από εσάς κάνατε πάρτι με ευρώ, αλλά εγώ δεν έχω ζήσει αυτή την ευημερία που όλοι φωνάζουν ότι υπήρχε, ποτέ μου.

Ένα οικονομικό σύστημα που βασίστηκε σε μία φούσκα και άρχισε να απομυζεί από το δημόσιο ταμείο χρήματα για να πληρώνει τις τράπεζες, ενώ η διαφθορά και ο τζόγος είχαν την τιμητική τους: Αυτό ακριβώς ήταν που μας «νομιμοποίησε» στην Ευρωζώνη, που τόσοι και τόσοι θέλουν ακόμα και διακαώς να συνεχίσουμε να συμπεριλαμβανόμαστε.

Γιατί λοιπόν να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε μέσα σε μια τέτοια ΕΕ, που τα οικονομικά προβλήματα περισσεύουν, τα κοινωνικά προβλήματα αυξάνονται σχεδόν με ταχύτητα φωτός, και ο ρατσισμός και ο φασισμός όλο και θεριεύει;

Δεν υπάρχουν άλλοι λαοί για να κάνουμε συμφωνίες σε άλλη βάση, ισότιμη (και να μην απομονωθούμε, όπως δηλώνουν κάποιοι με νόημα); Γιατί υποτιμάμε τόσο πολύ μία χώρα με τόσο φυσικό και πολιτισμικό πλούτο, περιτριγυρισμένη από θάλασσα που όλοι θέλουν να την εκμεταλλεύονται με το αζημίωτο και να μην πληρώνουν σήμερα κανέναν φόρο;

(Κι όταν παρεμπιπτόντως από αυτή τη θάλασσα έρχονται τόσα και τόσα πλοία κάθε μήνα με μετανάστες, η ΕΕ σφυράει αδιάφορα, σαν αυτό να είναι μόνο το δικό μας πρόβλημα και δεν έχει καμία ευθύνη η ίδια;)

Τι ακριβώς σόι μέλη είμαστε μέσα σε μία υποθετική «Ένωση», όταν μας βλέπουν σαν την ενοχλητική μύγα στο σβέρκο τους, που μάλιστα τους πίνει το …ευρω/αίμα;

Και τι περιμένουμε από αυτή την ΕΕ, όταν από τη στιγμή που μπήκαμε, το μόνο που προλάβαμε να εμπεδώσουμε τελικά μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, 6 χρόνων, ήταν η πανηγυρική πτώχευσή μας;

Και κυρίως, και ανεξάρτητα με τις προσωπικές μου παραπάνω σκέψεις, πού ακριβώς βαδίζουμε, όταν αυτή η ΕΕ που συμμετέχουμε, πράττει τα ακριβώς αντίθετα(σύμφωνα τουλάχιστον με τα αποτελέσματα της έρευνας για την κρίση 2010-2014, εκδ. Κέδρος, που παρεμπιπτόντως όλα τα κεντρικά ΜΜΕ κάνουν ότι την αγνοούν) από εκείνα που θα έπρεπε να πράττει, για να αντιμετωπίσει μία κρίση που ουσιαστικά έχει δημιουργήσει η ίδια με τις πολιτικές της, και σε μας και σε τόσους άλλους λαούς – μέλη της, σε συνδυασμό και συνεργασίες με την οικονομική πολιτική της Αμερικής;

Αν όχι, λοιπόν, τίποτε άλλο, η διαπραγμάτευση που ξεκινά η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛΛ, θα πρέπει όντως να είναι πολύ σκληρή, στη βάση των προγραμματικών δηλώσεών της, αλλά και στη βάση όλων εκείνων που διατυμπάνιζαν ότι «η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, μαζί με την Ελλάδα».

Αν δεν αναγκαστεί η Γερμανοευρώπη να αλλάξει, και να δεχτεί άλλους όρους συμμετοχής μας, δεχόμενη και η ίδια την ευθύνη και τα λάθη της, όπως βέβαια πρώτα από όλους αν δεν αλλάξουμε αναλόγως και εμείς, σεβόμενοι αμφότεροι τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα όσο και τα ευρωπαϊκά ιδεώδη (που οι περισσότεροι μοιάζουν να τα έχουν ξεχάσει), με τις ανάλογες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, τότε δεν βλέπω καμιά ελπίδα στον ορίζοντα, ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά…

Διότι το σύστημα παγκοσμίως, έχει ξεπεράσει τα όριά του εδώ και χρόνια, και δεν αντιμετωπίζεται η δομική κρίση του με μεταρρυθμίσεις και νομότυπες τσαπατσουλιές, αλλά μόνο με την αναδόμηση του πολιτισμού μας, του απαράδεκτου τρόπου που ζούμε: βασισμένου στο κέρδος, στην υπερκατανάλωση και στον βιασμό της φύσης.

Γι’ αυτό, εάν δεν αναγκαστεί να αλλάξει η Γερμανοευρώπη και η Ελλάδα, αλλά και όλα τα κράτη που ασπάζονται τον καπιταλισμό της σπέκουλας, δηλαδή τον καπιταλισμό των αγορών, ή αλλιώς των τζογαδόρων του κέρδους που το μόνο που δεν τους νοιάζει είναι οι πολιτικές, οι κοινωνίες και τα δικαιώματά τους, όπως και ο ήδη αναφερόμενος -καθόλου τυχαία- φυσικός και πολιτισμικός πλούτος κάθε χώρας, τότε σύμφωνα επίσης με τα αποτελέσματα της έρευνας για την κρίση, και όπως χαρακτηριστικά απάντησε σ’ αυτήν ο Μανώλης Ρασούλης από το 2010, με βάση το ερώτημα «Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;»:

«Αυτή η κρίση είναι πλανητική, τελειωτική, πάπαλα».

Εύχομαι, να μην τον δικαιώσουμε…

(Όπως αντίστοιχα εύχομαι να μη δικαιώσουμε και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο που είπε ότι «Η Ελλάδα δεν σώζεται πια με τίποτε…» – ανεξάρτητα με το τι ακριβώς εννοούσε)

Κρυσταλία Πατούλη

afigisizois.wordpress.com

ΥΓ. Προς αυτή την κατεύθυνση στηρίζω μαζί με τη μεγάλη πλειοψηφία τη νέα κυβέρνηση στην τόσο σημαντική προσπάθειά της.

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 12, 2015