ΠΡΟΣ ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ)

Εχθές (15/2) ήταν ημέρα συγκέντρωσης σε όλες τις ελληνικές πλατείες, μία μέρα πριν από το κρίσιμο Eurogroup. 

Και στο Κιάτο. Έτσι πήγα κ' εγώ όχι τόσο για “να κάνω το χρέος μου ως πολίτης” αλλά για τους λόγους που εξηγώ πιο κάτω.

Υπάρχει μια μελέτη του τμήματος κοινωνικών ερευνών ενός αμερικανικού πανεπιστημίου που διάβασα λίγο καιρό πριν και η οποία καταλήγει στο ότι προκειμένου να διαμορφωθούν επαναστατικές συνθήκες σε μια κοινωνία, απαιτείται η “κάθοδος στους δρόμους και τις πλατείες” του 8% του πληθυσμού της κοινωνίας αυτής. Και εξηγεί ότι με τον όρο “επαναστατικές συνθήκες” δεν υπονοείται αίμα και βία στους δρόμους, μα μια αρκετά ομαλή αλλά και αποφασιστική και δραστική στροφή προς την εξυγίανση της κοινωνίας αυτής. Κάτι δηλαδή που χρειάζεται η χώρα μας σήμερα, γιατί δεν πιστεύω να ισχυρίζεται κανείς ότι ζούμε κάτω από υγιείς συνθήκες.

Τώρα, αν και η στατιστική δεν είναι το φόρτε μου, νομίζω ότι το 8% του πληθυσμού στο Κιάτο πρέπει να είναι περίπου 1.000 άτομα. Ε, εμείς ήμασταν λίγο περισσότεροι από το 8% του 8%. Περί τους 100 δηλαδή. Με την ευκαιρία: όνειρα γλυκά στους συμπολίτες μου.

Έλεγα λοιπόν ότι κατέβηκα όχι απλά για το χρέος μου, αλλά για κάτι άλλο. Είναι αυτό το κάτι άλλο που, στις τελευταίες εκλογές, με οδήγησε να το ρίξω ΣΥΡΙΖΑ δαγκωτό στην κάλπη. Κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει όχι το 35 αλλά το 45 ή 55, για να μην πω το 85% των συμπολιτών μου. Με την ευκαιρία: ανανεώνω την ευχή για γλυκά όνειρα.

Γιατί; Γιατί “ήρθε η ώρα της αριστεράς”; Δεν με χαλάει η ώρα της αριστεράς, αλλά δυστυχώς περνάει σε δεύτερη μοίρα όταν κινδυνεύουν: ο μισθός μου, η σύνταξη μου, το σπίτι μου, η υγεία μου, η παιδεία και το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μου και, για να μην πολυλογώ, το μέλλον αυτής της χώρας.

Μια κυβέρνηση, ακόμα και στην περίπτωση που εμπνέεται από τις καλύτερες των προθέσεων, είναι αδύναμη απέναντι στο καθήκον της να σώσει την χώρα και τον λαό της, αν δεν αισθάνεται καυτή στο πλευρό της (ίσως και στον σβέρκο της) την ανάσα του λαού. Ο λαός είναι το καλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί, είναι ο μπαλαντέρ της διαπραγμάτευσης. Στην οποιαδήποτε απειλή δεν έχεις παρά να δείξεις έξω από το παράθυρο και να πεις: “Τους ακούς;”

Κάποιοι φίλοι και συμπολίτες εχθές, έθεσαν το περίφημο θέμα του χρέους. Μπορεί να διαγραφεί; Κάνει να διαγραφεί; Επιτρέπεται; Το θέμα έμεινε εκεί.

Αν δεν ήταν για κλάματα η κατάσταση, θα ήταν να πεθάνεις από τα γέλια. Κάπου άκουσα, δεν είμαι οικονομολόγος, ότι η Ελλάδα στα χρόνια του ευρώ, από το 2001 έως το 2009, πλήρωσε μιάμιση φορά το χρέος που είχε στις 31/12/2009. Και φυσικά το πλήρωσε πάλι δανειζόμενη. Οικονομολόγος μπορεί να μην είμαι, ξέρω όμως τι πάει να πει τοκογλυφία και ξέρω επίσης ότι η τοκογλυφία καταδικάζεται και από το εθνικό δίκαιο, και από το διεθνές δίκαιο αλλά ακόμα και από την χριστιανική θρησκεία. 

Και εμείς αναρωτιόμαστε και το συζητάμε; Κάποιοι βρήκαν μπόσικους κάποιους που τους κρατούσαν από εκεί που πονάνε και τους έβαλαν να βγάλουν την χώρα στο σφυρί. Και εμείς τι κάνουμε; Αντί να κλείσουμε στον Κορυδαλλό αυτούς τους κάποιους “επί εσχάτη προδοσία” και να πούμε στους “εταίρους” μας “αντέστε από κει που ήρθατε”, αντί να ζητήσουμε αποζημιώσεις για την νέα εθνική καταστροφή που μας επέβαλαν (χώρια όσα μας χρωστάνε από την παλιότερη καταστροφή του 40), αντί να ζητήσουμε ποινικές και οικονομικές κυρώσεις για τον κοσμάκη που έχασε την ίδια του τη ζωή, τι λέμε;

Λέμε: “Υπάρχει συνέχεια του κράτους. Θα πληρώσουμε”. 

Μα και οι οίκοι ανοχής έχουν συνέχεια, όμως κάθε τόσο φωνάζουν κάποιους και κάνουν απολύμανση. Εμείς, θα κάνουμε απολύμανση ή θα αφήσουμε την χολέρα να μας φάει ζωντανούς; 

Σε μια κοινωνία που νοσεί βαριά, που αιμορραγεί, δεν υπάρχουν “ισοδύναμα μέτρα”. Σε μια τέτοια κοινωνία κάθε ισοδύναμο μέτρο σημαίνει θάνατο της κοινωνίας. Δεν μπορείς να ζήσεις χρωστώντας τα κερατιάτικα στον κάθε τοκογλύφο. Θα πεθάνεις με μαθηματική ακρίβεια. 

Και ας αφήσουν κάποιοι την γελοία επιχειρηματολογία περί “διακρατικού χρέους”. Από τα 320 δις που “χρωστάμε” μόλις τα 65 είναι διακρατικό χρέος. Τα ίδια παραμύθια λένε και στους Ευρωπαίους πολίτες για τους Έλληνες μπαταχτσήδες ότι τάχα πρώτα πήραν τα λεφτά και τώρα απειλούν να μην πληρώσουν. Ενώ στην πραγματικότητα χρησιμοποίησαν την χώρα μας και τον λαό μας για να σώσουν τις δικές τους τράπεζες.

Καλός ο ύπνος, καλή η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, αλλά υπάρχει και μια παροιμία του λαού μας που αναφέρεται στα ποδαράκια του και τους λέει “τρεχάτε, για να μην...”. 

“Ξεσηκωθείτε συμπολίτες μου” που θα έλεγε και ο Βέγγος. Βοηθήστε την νέα κυβέρνηση να φέρει πραγματικά την αλλαγή και να διώξει την χολέρα όπως λένε και τα συνθήματα μας. 

Γιώργος Κ. Γεωργόπουλος

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 16, 2015