Για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία έχουμε κυβέρνηση αριστερή. Δεν το ήθελε ο ελληνικός λαός. Φοβόταν την λέξη «αριστερά». Βεβαίως στο παγκόσμιο οικονομικό και γεωπολιτικό γίγνεσθαι έχουν εκλείψει οι έννοιες αριστερά και δεξιά. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα, κάπου-κάπου ιδεολογίες, πατριωτισμός. Βλέπουμε έτσι ακροδεξιά και ακροαριστερά να ερίζουν για το ποιος υπερασπίζεται πιότερο τον λαό και να διαφωνούν ουσιαστικά κυρίως στο μεταναστευτικό. Όπως και νά᾿χει όμως, το γεγονός είναι πως στην συνείδηση του μέσου Έλληνα, η αριστερά ήταν πάντοτε συνδυασμένη με τις διαστροφές του σοβιετικού κομμουνισμού (όπως πχ τον αποκλεισμό της αυτοδημιουργίας και την υποχρεωτική αθεΐα) και το βάρος της ευθύνης για τον εμφύλιο του 1945. Γι᾿ αυτό και έπαιρνε την μορφή μιας κατάρας ή έστω μιας απροσδιόριστης (και εκ τούτου πιο τρομακτικής) απειλής. Δίσταζε ο λαός να δώσει την εντολή στον Σύριζα. Το έκανε τελικώς εξ ανάγκης. Αν ο Σύριζα δεν αυτοαποκαλούνταν «αριστερά» θα είχε αυτοδυναμία ήδη από το 2012. Κατα ευτυχή συγκυρία αυτό δεν συνέβη τότε, αλλά τώρα.
Στα 2,5 αυτά χρόνια ο Σύριζα ωρίμασε βίαια και μάλλον λίγο ανώμαλα. Μόλις ένα μήνα προ των εκλογών, ελάχιστοι πίστευαν ότι ως κυβέρνηση θα επιδείξει τόση σύνεση. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, ένα πρόσωπο που για πολλούς ευθύνεται αποκλειστικά για την τόση καθυστέρηση της επιτυχίας, κερδίζει όλο και περισσότερες συμπάθειες. Δεν είναι φυσικά ο ηγέτης που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του, ούτε σε εμπνέει με απόλυτη εμπιστοσύνη για τις ικανότητές του. Επιδεικνύει όμως –στο μικρό μέχρι τώρα δείγμα– μια ζηλευτή αρετή: αξιοποιεί τους συνεργάτες του, με πρώτο και καλύτερο τον Βαρουφάκη. Λένε πως έχει καλούς συμβούλους. Μακάρι! Μα, οι καλοί σύμβουλοι δεν έρχονται από τον ουρανό. Τους ψάχνεις, τους εμπιστεύεσαι, τους τιμάς και τέλος τους ακούς. Κι αυτό δεν είναι δυστυχώς αυτονόητο.
Συμβούλεψαν τον Τσίπρα:
– Μην τα βάλεις με την Εκκλησία. Όποια πέτρα και να σηκώσες θα βρεις και έναν πιστό.
– Έχω δεσμευθεί να πολεμήσω την θρησκεία, αντέτεινε εκείνος.
– Δεν σε ψηφίζουν γι᾿ αυτό, ούτε για να γεμίσεις τον τόπο μετανάστες. Σε ψηφίζουν για να διώξεις την τρόικα, να αποτινάξεις τον ζυγό του μνημονίου, να τιμήσεις την εθνική ανεξαρτησία και να επαναφέρεις την οικονομική ανάπτυξη. Υπάρχει τρόπος να απαλλαγείς από την άκαιρη δέσμευση: Καμμένος! Σύμπραξε μαζί του και θα έχεις διηνεκές άλλοθι.
Έτσι βλέπουμε τον Τσίπρα να μετέχει στην τελετή των Θεοφανίων, να ασπάζεται τον Σταυρό, να κάνει δηλώσεις για την Ορθοδοξία, να μιλά για πατρίδα και εθνική περηφάνια! Πολλοί του καταλογίζουν ασυνέπεια και ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Ας δούμε όμως την θετική πλευρά. Δεν πρόκειται άραγε για πολιτική ωρίμανση και σύνεση; Ο έφηβος έγινε άνδρας, έστω και άπειρος ακόμη. Ας του συγχωρήσουμε τα ολισθήματα της νιότης. Η αιώνια αντιπολίτευση, ξαφνικά, χωρίς καν να το ελπίζει, βρέθηκε αντιμέτωπη με το φάσμα της εξουσίας. Ας της δώσουμε αρχοντικά μια ευκαιρία, όπως δώσουμε τόσες σε τόσους. Ας κάνουμε στραβά μάτια στο παρελθόν, εφ᾿ όσον και η ίδια έχει την βούληση για κάτι τέτοιο. Ας μην υπενθυμίζουμε ευκαίρως-ακαίρως τις αντιπολιτευτικές της φανφάρες, για να μην θελήσει από πείσμα –μη γένοιτο– να τις εκπληρώσει.
Τούτες τις κρίσιμες ώρες ο Σύριζα έχει αναλάβει ένα τεράστιο έργο. Η ανάγκη εθνικής ενότητας και σύμπνοιας προβάλλει πιο επιτακτική από ποτέ. Η κυβέρνηση δείχνει πως το έχει καταλάβει καλά. Μένει κι εμείς όλοι να την στηρίξουμε ενωμένοι, χωρίς μικροψυχίες, χωρίς κρατούμενα, τουλάχιστον όσο κι εκείνη υπηρετεί πραγματικά την πατρίδα, και δεν έχει πέσει με τα μούτρα στο ψαχνό κατά τα πρότυπα του 81.
Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.