Ακόμη και τα λάθη αξίζουν ένα τέλος

Φωτεινή Τέντη

Σε είδα πάλι τις προάλλες που κατέβηκες από το λεωφορείο.

Για άλλη μια φορά, δεν έφτασες στον προορισμό σου. Κατέβηκες στα μισά της διαδρομής και γύρισες πίσω. Με τα πόδια, έτσι για να τιμωρήσεις τον εαυτό σου, που πάλι δεν τα κατάφερες, που δεν έφτασες στο τέρμα.

Συνήθεια σού έχει γίνει, δεύτερη φύση, να μην ολοκληρώνεις την πορεία σου.

Μόνο το εισιτήριο πληρώνεις, κάθε φορά και πιο ακριβό. Πετάς τα λεφτά, τον κόπο, την ψυχή που έβαλες, τις προσδοκίες, τα όνειρα. Όλα τα πετάς στη θάλασσα της ψυχής σου να εξαφανιστούν, να μη σε σπρώχνουν άλλο να μείνεις, να φτάσεις στο τέλος.

Θυμάσαι πόσες αφετηρίες;

Το πτυχίο που άφησες στη μέση, τα μαθήματα χορού, τη φιλία που εγκατέλειψες, τον έρωτα που «δεν ήταν ο κατάλληλος», τον άλλο έρωτα που ήρθε «λάθος εποχή», τότε που «μόλις βγήκες από σχέση» ή τότε που «μόλις έμπαινες σε σχέση…».

Εξηγήσεις, αφορμές, δικαιολογίες, λόγοι, λόγια, προφάσεις, όλα για να πειστείς πρώτα εσύ και μετά οι άλλοι, ότι λάθος διάλεξες από την αρχή.

«Δεν ήταν σωστή επιλογή, καλύτερα να κατέβω, γυρνάω πίσω…».

Ξέρεις ότι τίποτα δεν πέταξες, τίποτα δεν χάθηκε, αλλά όλες οι παραιτήσεις κολυμπούν στα βάθη του μυαλού σου.

Το ξέρεις κι όσο περνάει ο καιρός το νιώθεις. Έντονα. Οι σκοποί, οι προσδοκίες, οι εξηγήσεις ανεβαίνουν στην επιφάνεια, αναδύονται από το υγρό στοιχείο που τα βύθισες και έρχονται και σφίγγονται γύρω από το λαιμό σου. Σε πνίγουν, γιατί ξέρεις πως κάθε ξεκίνημα πρέπει να έχει ένα τέλος.

Ακόμη και τα λάθη σου αξίζουν ένα τέλος.

Η ζωή σου μένει μισή. Αναβάλλεις διαρκώς. Φεύγεις μονίμως. Αρχίζεις ξέροντας πολλές φορές ότι το κάνεις για να εγκαταλείψεις στα μισά. Μόνο για να πεις ότι προσπάθησες.

Θνησιγενείς προσπάθειες! Κάνεις πολλά, τελειώνεις λίγα.

Πόσο κρίμα! Ακόμη κι η γεύση της ήττας είναι πιο γλυκιά όταν ξέρεις ότι έκανες τα πάντα, προσπάθησες, πάλεψες, είδες το στόχο.

Είναι θέμα αυτοσεβασμού, επιτέλους, να μην εγκαταλείπεις.

Οι εκκρεμότητες εμπεριέχουν δειλία και ξοδεμένο χρόνο στο παρόν και στο μέλλον.

Κρέμονται σαν βαρίδια στην πλάτη σου, τις κουβαλάς όπου πας, σου παίρνουν ενέργεια, σου ζητάνε να τις καταχωρίσεις κάπου σαν σφάλματα ή σαν ορθά διαλέγματα. Ζητάνε να ανήκουν κάπου γιατί η κατηγορία «ημιτελείς» είναι αφύσικη.

Στη φύση το ανολοκλήρωτο περικλείει το θάνατό του.

Όλα πρέπει να έχουν ένα τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό.

Ναι, ακόμη και τα λάθη αξίζουν ένα τέλος!

Δημοσίευση: Μαρτίου 24, 2015