Εθνική Ανεξαρτησία. Είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία…

του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη

1. Ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία

Η ελευθερία στηρίζεται στο δικαίωμα αυτοδιαθέσεως των λαών και προϋποθέτει την ύπαρξη ενός λαού:

.α. με συνείδηση ιστορικής και πολιτισμικής αυτοδυναμίας και

.β. με θέληση πολιτειακής αυτονομίας.

Όμως η απελευθέρωση από ένα ξένο ζυγό δεν αρκεί για να αποκτήσει ένας λαός την πλήρη ελευθερία του. Απαιτείται να προστεθεί και η δεύτερη προϋπόθεση, που είναι η εθνική του ανεξαρτησία.

Η συλλογική ελευθερία λοιπόν είναι μια ταυτότητα δυο παραγόντων:

Ελευθερία = απελευθέρωση + ανεξαρτησία.

Η διάκριση ανάμεσα στην απελευθέρωση και την ανεξαρτησία επαληθεύτηκε πολλές φορές στην νεότερη ιστορία της ανθρωπότητας. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι χώρες της Αφρικής και της Ασίας, οι οποίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο απετίναξαν τον ζυγό της αποικιοκρατίας. Όλες αυτές οι πρώην αποικίες, είτε με επαναστατικό είτε με ειρηνικό τρόπο, απέκτησαν την «ανεξαρτησία» τους και δημιούργησαν κράτη τα οποία με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου αναγνωρίστηκαν ως «ανεξάρτητα» και έγιναν ισότιμα μέλη του ΟΗΕ.

Στην πραγματικότητα όμως, τα περισσότερα από αυτά τα κράτη πέρασαν σε ένα νέο καθεστώς υποτέλειας, το οποίο μπορεί να μην είχε εξωτερικό και νομικό χαρακτήρα αλλά εσωτερικό και αφορούσε την οικονομική εξάρτηση αυτών των χωρών λόγω κυρίως του πλούσιου υπεδάφους τους ή και του εδάφους τους, το οποίο ήταν πρόσφορο για μονοκαλλιέργειες γεωργικών πρώτων υλών.

Έτσι διαμορφώθηκε το μετά-αποικιακό φαινόμενο της νέο-αποικιοκρατίας.

Μια παρόμοια εξέλιξη ακολούθησε και η Ελλάδα μετά την Εθνική Παλιγγενεσία του 1821 και την δημιουργία του ελλαδικού κράτους, το οποίο από τότε –με ελάχιστες εξαιρέσεις– μέχρι σήμερα λειτουργεί ως προτεκτοράτο.

Η υποτέλεια της Ελλάδας μέχρι σήμερα έχει δυο χαρακτηριστικά: την μόνιμη γεωπολιτική εξάρτηση (αυτή είναι η κυριολεκτική έννοια του προτεκτοράτου), και την μόνιμη χρηματοληπτική εξάρτηση. Η Ελλάδα είναι μια μόνιμη αποικία χρέους. Όμως από το 2010 και μετά η δανειακή εξάρτηση της Ελλάδας κορυφώθηκε και εσωτερικεύθηκε ως δουλοπαροικία ενός ολόκληρου λαού.

Το ζητούμενο της εθνικής ανεξαρτησίας

Με την Δανειακή Σύμβαση της Τρόικας η Ελλάδα παραιτήθηκε «αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει» (Άρθρο 14/5).

Ο «ομαλός δημοκρατικός βίος» της Μεταπολιτεύσεως και η είσοδος μας στην ΟΝΕ (ευρώ) μας αποκοίμισαν με το ναρκωτικό του αντιπαραγωγικού καταναλωτισμού, του βολέματος και της αρπακτής, το οποίο μας χορηγήθηκε πλουσιοπάροχα με την σύριγγα της κομματοκρατίας. Βρέθηκαν και μερικοί ένοικοι του Δουρείου Ίππου της γερμανικής νεοκυριαρχίας στην Ελλάδα, οι οποίοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η συμμετοχή στην ΕΕ και στην ΟΝΕ συνεπάγεται περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας ο οποίος προβλέπεται μάλιστα και στο άρθρο 28 του Συντάγματος μας!…

Ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής μπορούν να καταλάβουν ότι το άρθρο 28 ισχύει υπό τις κάτωθι προϋποθέσεις :

.α. εφόσον εξυπηρετείται σπουδαίο εθνικό συμφέρον.

.β. εφόσον δεν θίγονται τα δικαιώματα του ανθρώπου και οι βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και

.γ. εφόσον τηρούνται οι αρχές της ισότητας και της αμοιβαιότητας.

Η Δανειακή σύμβαση του 2010 παραβιάζει κατάφωρα όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις.

Το συμπέρασμα είναι, ότι ο αγώνας για την διατήρηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι δυσκολότερος από τον αγώνα της απελευθερώσεως και ούτως ή άλλως διαρκεί για πάντα.

Οι εσωτερικές προϋποθέσεις της εξασφαλίσεως της εθνικής ανεξαρτησίας είναι δεδομένες αλλά άγνωστες ακόμη στην Ελλάδα:

.α. προγραμματισμός της αμυντικής θωρακίσεως της χώρας σε βάθος χρόνου

.β. πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική

.γ. υψηλό διεθνές γόητρο της χώρας και

.δ. υψηλό πατριωτικό φρόνημα του λαού σε συνδυασμό με αντίστοιχες εθνοκεντρικές αξίες στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Ο πόλεμος για την Ελλάδα έχει αρχίσει όχι στα σύνορα αλλά μέσα στην χώρα μας.

Δημοσίευση: Μαρτίου 17, 2015