Η περιουσία των πολιτικών

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος 

Επί εκατόν πενήντα χρόνια, από την Απελευθέρωση μέχρι την Μεταπολίτευση, οι πολιτικοί που άσκησαν εξουσία, πρωθυπουργοί, υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι, βγήκαν από την πολιτική φτωχότεροι απ’ ό,τι μπήκαν. Πολλοί πέθαναν στην «ψάθα». Ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν δεχόταν κάν δώρα και τα επέστρεφε πίσω, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης ήταν πάμπτωχος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την πάμπλουτη Έλενα Σκυλίτζη γιατί ως πρωθυπουργός δεν είχε χρήματα να αγοράσει ένα καινούργιο κοστούμι(!), και όταν πέθανε άφησε στα παιδιά του μόνον το πατρικό του στην Χαλέπα.

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ήταν άπορος και ζούσε φιλοξενούμενος στην αδελφή του, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ζούσε σε μία γκαρσονιέρα στο Κολωνάκι, ο Γεώργιος Πλαστήρας πέθανε άπορος σε ένα σπιτάκι στην Λυκόβρυση, ο Γεώργιος Παπανδρέου άφησε κληρονομιά ένα σπίτι στο Καστρί, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είχε ένα διαμέρισμα και τα βιβλία του, και ο Παπαληγούρας έφαγε στην πολιτική όλη του την κτηματική περιουσία στην Κορινθία και ζούσε σε ένα ημι-υπόγειο δυάρι. 

Ακολούθησε η μοιραία τεσσαρακονταετία της Μεταπολίτευσης. 

Η συνολική διάλυση που επήλθε αυτήν την περίοδο, δεν έχει άραγε καμμία σχέση με το ήθος του πολιτικού προσωπικού; 

Για τους πρωθυπουργούς και υπουργούς της Μεταπολίτευσης, οι αναγνώστες δεν έχουν παρά να διαβάσουν τα «πόθεν έσχες» που υποβάλλονται στην Βουλή. Σημειωτέον ότι δεν είναι «πόθεν έσχες», γιατί απλά παραθέτουν τα περιουσιακά στοιχεία, αλλά δεν εξηγούν τον τρόπο απόκτησής τους, ούτε συγκρίνουν την περιουσιακή κατάσταση των πολιτικών πριν μπουν στην πολιτική, με την τωρινή τους. 

Οι πολίτες, έκπληκτοι, διαβάζουν για τραπεζικές καταθέσεις με εκατομμύρια ευρώ, για κατοχή προσοδοφόρων ομολόγων και μετοχών, για εκατοντάδες διαμερίσματα, για ακίνητα στο εξωτερικό, για εξωχώριες εταιρείες, για λίστες και για πάμπλουτους συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού. 

Οι πολιτικοί καλύπτονται πίσω από δικαιολογίες του τύπου «το νόμιμον είναι και ηθικόν», που δεν πείθουν κανέναν. 

Οι πολίτες δεν είναι ηλίθιοι, δεν χρειάζονται τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις για να καταλάβουν τι γίνεται. 

Άλλωστε οι περιπτώσεις Τσουκάτου, Μαντέλη και Τσοχατζόπουλου μας έδωσαν πλήρη εικόνα του τρόπου λειτουργίας και χρηματοδότησης του πολιτικού συστήματος. 

Η διαφθορά, όμως, δεν είναι μόνον ηθικά αηδής. 

Είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη για το δημόσιο συμφέρον. 

Ο υπουργός που χρηματίζεται, λαμβάνει αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον, με ιδιοτελή κριτήρια, και μία απόφαση με ιδιοτελή κριτήρια μπορεί να βλάψει καίρια το κράτος. 

Όταν την Ελλάδα έπαψαν να κυβερνούν τίμιοι άνθρωποι, η χώρα χρεωκόπησε όχι μόνον οικονομικά αλλά (πρωτίστως) και ηθικά. 

Πρώτιστο, μέγιστο, ύψιστο καθήκον της κυβέρνησης, είναι να θεσπίσει αδιάβλητο, διαφανή και αυστηρό μηχανισμό ελέγχου του τρόπου αύξησης των περιουσιακών στοιχείων των πολιτικών.

Πηγή KontraNews

Δημοσίευση: Απριλίου 12, 2015