Ποιος κόπτεται για το ευρώ;

Η καθημερινή επιχειρηματολογία δημοσιογράφων, πολιτικών και «ειδικών» περιλαμβάνει την φανατική στήριξη των Ελλήνων προς το ευρώ, που (όπως λένε) προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις… 

Ας μου επιτραπεί να είμαι τουλάχιστον επιφυλακτικός όσον αφορά την γνησιότητα αυτών των δημοσκοπήσεων, γιατί, πρώτον· ζώ ανάμεσα στον λαό και δεν βλέπω πουθενά τέτοια πρεμούρα. Το αντίθετο θα έλεγα· κανείς δεν εκφράζει την παραμικρή αγωνία για το αν θα μείνουμε, ή θα φύγουμε από την ευρωζώνη και πολλοί έχουν ήδη εκφραστεί υπέρ της επιστροφής στην δραχμή.

Δεύτερον· πόσοι έχουν σοβαρό συμφέρον από την παραμονή στο ευρώ; Οσοι δεν έχουμε πλέον ευρώ (οι περισσότεροι δηλαδή) δεν έχουμε καμία τέτοια ανησυχία. Αντίθετα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ευελπιστούμε ότι ένα άλλο νόμισμα, έστω και υποβαθμισμένο, θα μπορούσε να κάνει τις τσέπες μας να κουδουνίζουν λιγάκι. Οσοι έχουν καβατζάρει είτε στο σπίτι, είτε στο εξωτερικό ευρώπουλα, θα δούν την περιουσία τους να αναβαθμίζεται. Οι εξαγωγείς και οι επιχειρηματίες του τουρισμού θα αποκτήσουν πλεονέκτημα. Αλήθεια ποιοι έχουν συμφέρον από το ευρώ πλέον; Οι εισαγωγείς (αυτοί δηλαδή που καταστρέφουν την εγχώρια παραγωγή) και οι πάσης φύσεως αντιπρόσωποι ξένων και αλλότριων συμφερόντων και φυσικά οι τραπεζίτες.

Οσο για το «επιχείρημα» ότι με δραχμή θα γίνει ακριβότερη η αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, είναι απόλυτα ψευδές, πρώτον· η πιθανή υποτίμηση, ή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος δεν έχει καμία απολύτως επίπτωση. Όταν υποτιμάται το νόμισμα, σχεδόν αυτόματα ανατιμώνται τα είδη και οι υπηρεσίες. Με λίγα λόγια, αν σήμερα το χρέος έχει αξία 300 δις ευρώ και αν (π.χ.) το ξοφλάγαμε με 100 εκατομμύρια τόνους ελαιόλαδο (δηλαδή την παραγωγή 400- 500 ετών για εφάπαξ εξόφληση) με το ίδιο ποσό λαδιού θα πληρώναμε το χρέος σε δραχμές, οσοδήποτε αστρονομικό κι αν ήταν το ποσό αυτό εκπεφρασμένο σε υποτιμημένες δραχμές. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για κάθε άλλο περιουσιακό μας στοιχείο. Αν (π.χ.) δίναμε 3.000.000 σπίτια των 100.000 ευρώ έκαστο, για να ξοφλήσουμε εφάπαξ το χρέος, τον ίδιο αριθμό σπιτιών θα χρειαζόμασταν ανεξάρτητα του πόσα τρις, τετράκις, ή πεντάκις μύρια δραχμών θα κοστολογούνται αυτά. [Αν πάλι ξοφλάμε σιγά σιγά πληρώνοντας κι άλλους τόκους, θα χρειαστούν πολλές δεκάδες εκατομμύρια σπιτιών, ή άλλως η ελαιοπαραγωγή τουλάχιστον 10.000 ετών…]

Δεύτερον· βγαίνοντας από το ευρώ, ταυτόχρονα θα κηρύξουμε πτώχευση και θα σταματήσουμε να πληρώνουμε το δημόσιο χρέος, κρατώντας για πάρτη μας τα σπίτια και το λάδι μας...

Σίγουρα εκτός ευρώ δεν περιμένει η ευδαιμονία να μας αγκαλιάσει. Υπάρχουν όμως μεγαλύτερες πιθανότητες για δημιουργική πενία, που σιγά σιγά θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής. Λέγοντας «δημιουργική πενία» εννοώ το γνωστό «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη», δηλαδή θα καταστεί σαφές και αδιαμφισβήτητο ότι μόνο η πραγματική εργασία θα μας προσφέρει ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης και όχι τα ξένα λεφτά, που μας φέρνουν οι αριστεροδεξιοκεντρώοι «διαπραγματευτές» που «μας σώζουν» τόσα χρόνια. Το μόνο που χρειάζεται ο σύγχρονος Ελληνας είναι η ξεκάθαρη πεποίθηση, ότι η τύχη του εξαρτάται αποκλειστικά από την εργατικότητα του. Γι αυτό πρέπει να κλείσει τ` αυτιά του στις πολιτικάντικες σειρήνες που διαρκώς πλειοδοτούν σε υποσχέσεις και παράλληλα με τον ατομικό αγώνα του καθενός μας, να αναπτύξουμε έναν σοβαρό πολιτικό διάλογο για το μέλλον της χώρας και του έθνους.

Η Ελληνική τραγωδία δεν είναι ότι θα βρεθούμε εκτός ευρωζώνης, αλλά ότι θα βρεθούμε εκτός ευρωζώνης χωρίς ίχνος συναλλάγματος στα δημόσια ταμεία και στις τράπεζες. Μας αποστραγγίζουν σιγά σιγά, γιατί δεν θα μπορούσαν να το κάνουν απότομα. Αν μας είχαν διώξει, ή είχαμε φύγει όταν ακόμα υπήρχε (συναλλαγματικό) λίπος, τότε θα το είχαν μετανιώσει οικτρά, γι αυτό και δεν το έκαναν και δεν θα το κάνουν μέχρι την πλήρη αφαίμαξη των αποθεμάτων μας.

Η Ελληνική τραγωδία είναι ότι δεν υπάρχει, ούτε φαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα κάποια φωτισμένη ηγεσία, που θα αποτρέψει το μοιραίο, γιατί εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε ΠΑΝΤΑ όποιον θα γαργαλίσει τα αυτιά μας με υποσχέσεις.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Απριλίου 29, 2015