Λαμά Σαβαχθανί...εις το διηνεκές?

Η λύπηση του θανάτου, η χαρά της Ανάστασης, η προσδοκία και η ελπίδα της σωτηρίας∙ συναισθήματα διάχυτα μεταξύ των πιστών, αλλά και ημών των υπόλοιπων που απολαμβάνουμε τη μυσταγωγία και συμμετέχουμε στη νηστεία, στην κατανυκτική αυτή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί κατά την τέλεση των Ιερών Ακολουθιών, ετούτες τις ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας. 

(Μία έρευνα που ανακοινώθηκε και κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο, λέει ότι εμείς οι Έλληνες, πιστεύουμε στον Θεό, στο μάτι, στα θαύματα και στους εξωγήινους, αλλά αυτή είναι απλώς η άχρηστη πληροφορία της ημέρας!)

Ευτυχώς όμως που το Άγιο Φως δεν μας έρχεται από άλλον γαλαξία, κι έτσι πληρώνουμε τα ναύλα του, μόνο από το Τελ Αβίβ, έως εδώ, τη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα. 

Στους Αγίους Τόπους, αυτό το έθιμο, ξεκίνησε περίπου 200 χρόνια μετά το Γολγοθά του Ναζωραίου και βέβαια οι ιστορικές πηγές, μιλούν για μια συμβολική αναπαράσταση. Μετά από άλλα 1000 χρόνια, όμως, οι γνωστοί αγιογδύτες και οι άλλοι θεομπαίχτες τοποτηρητές της Βηθλεέμ, μπόλιασαν το έθιμο, μετατρέποντάς το σε χρυσοφόρο «θαύμα». Ο αείμνηστος Τσιφόρος, περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο την εποχή των Φράγκων και τις απίστευτες απάτες τους με αντάλλαγμα το χρυσάφι. Οι Φράγκοι μπορεί να υποχώρησαν, αλλά στην εκμετάλλευση του εθίμου, τίποτα δεν έχει αλλάξει εν τω μεταξύ: πέρασε στους Έλληνες η δικαιοδοσία του Αγίου Φωτός και μαζί πέρασε κι ο έλεγχος αυτής της «χρυσοτόκου τελετής», όπως τη χαρακτηρίζει ο ιστορικός Κυριάκος Σιμόπουλος.

Ίσως, Μεγάλο Σάββατο σήμερα, να μην έπρεπε να πολιτικολογούμε, δεν μπορεί όμως να μην αναρωτηθεί κανείς, πώς είναι δυνατόν, στο όνομα του Χριστού, Αυτού που πριν όχι πολλές ώρες, έπλαινε τα πόδια των μαθητών Του για να διδάξει τη σεμνότητα, το Άγιο Φως να ταξιδεύει με τιμές αρχηγού κράτους.

Δεν είναι ίσια κι όμοια σήμερα με άλλες εποχές, που το κράτος μας είχε το πουγκί του γεμάτο δανεικά και τα ξόδευε αβέρτα. Τώρα στο κοινό πουγκί κουδουνίζουν μόνο αλουμινένιες πενταροδεκάρες και είπαμε, δεν είπαμε? Πρώτα απ’ όλα, είπαμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Δεν μπορεί κανείς λοιπόν να μην αναρωτιέται, πόσα νοικοκυριά που θα περάσουν την αποψινή νύχτα μόνο με το φως του κεριού και με κομμένο το ρεύμα, θα μπορούσαν να ηλεκτροδοτηθούν με αυτά τα χρήματα. Ισοδύναμα μέτρα, για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση του συρμού. 

Αλλά, θα πεις, έθιμο είναι και αν δεν έφερνε η κυβέρνηση το Άγιο Φώς με το προεδρικό αεροπλάνο, θα γινόταν επανάσταση! Όχι κυρία μου, όχι κύριε… Κανείς δεν είπε να μην έλθει το Άγιο Φως. Καθόλου δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει σε κανέναν να πιστεύει ό,τι θέλει, όπου θέλει κι αν θέλει, να πιστεύει και στη Θεία Χάρη. Αλλά αυτή η Θεία Χάρη, δεν μπορεί να έρχεται με το προεδρικό αεροπλάνο! Αυτή έρχεται με την πίστη, με την μετάνοια και με ό,τι τέλος πάντων, προτάσσει ο ψυχισμός και το τυπικό των θεοσεβούμενων. 

Όλοι αυτοί λοιπόν, οι εύποροι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι που θέλουν να βλέπουν τη διαιώνιση του ακριβού αυτού εθίμου, κατά την παράδοση, ας αναλάβουν και την ευθύνη της χρηματοδότησης αυτής της επιχείρησης. Δεν θέλει κανείς να περιορίζονται οι θρησκευτικές και οι άλλες ελευθερίες κανενός. Και αν είναι να παραχωρεί και η κυβέρνηση το προεδρικό αεροπλάνο, δε θα χαλάσει κι ο κόσμος, εδώ που τα λέμε, αρκεί να υπάρχει χορηγός για τα έξοδα της πτήσης. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και το learjet κάποιου από τους μεγαλόσχημους που φιγουράρουν στις φωτογραφίες της Τηλεδημοκρατίας μας, κορδωμένοι με τα εκκλησιαστικά τους παράσημα πλάκα, που λέει ο λόγος. Πρώτη η Εκκλησία της Ελλάδας θα έπρεπε να έχει παρέμβει στην εποχή μας του ζόφου και της οδύνης, για να αναζητήσει τους χορηγούς αυτής της επιχείρησης, αντί για να κάνει, καθ' έξιν, τον ψόφιο κοριό. Διότι όπως κι αν το δει κανείς, ανεξάρτητα της πολιτικής ή της θεοσοφικής τοποθέτησής του, πώς να το κάνομε, δεν είναι κομψό, στην Ελλάδα της ισχνότητας των δημόσιων πόρων, να καλύπτεται αυτή η φαντασμαγορική τελετή από φορολογικούς πόρους που, από την άλλη, μας λένε ότι είναι πατριωτικό μας καθήκον να τους πληρώσουμε -έστω κι αν είμαστε όλοι πεπεισμένοι, ότι είναι παράνομα αυτά τα χαράτσια.

Όχι κυρία, όχι κύριε... Τον οβολό μας, πρόθυμα τον διαθέτομε, και με πατριωτισμό, υπέρ της ανακούφισης των παθών του λαού μας, αλλά όχι για να καίγονται με τους φόρους μας, ασκόπως, ακριβά καύσιμα και πτητικά. Όλοι καταλαβαίνομε ότι η κατάνυξη των πιστών δεν θα είναι υποδεέστερη στα χιλιάδες διάσπαρτα ξωκλήσια σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά μας, εκεί όπου το αποψινό Άγιο Φως, ασφαλώς θα προέρχεται από τα σπίρτα της εκκλησίας ή από τον αναπτήρα του παπά. 

«Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν...». Στρατιαί υποκριτών από τη μια μεριά, στρατιαί άβουλων από την άλλη, κι ας ορκίζονται οι τελευταίοι, κατά πλειοψηφία τουλάχιστον, στην τιμή τους κι όχι στο Θεό. Συγκατάβαση! Η συγκατάβαση είναι καλό πράγμα, αλλά έως πότε η καλή προαίρεση θα εγγυάται τα κακώς κείμενα?

Βέβαια, όπως πάντα, μετά τη βροχή βγαίνει ο ήλιος, έτσι και η Ανάσταση, κατά τις γραφές, ακολουθεί νομοτελειακά τη Σταύρωση. Στις δικές μας τις ζωές, όμως, τα πράγματα δεν μπορούν, δυστυχώς, ν' αλλάξουν προς το καλύτερο με τον ίδιο μυστικιστικό και ακατανόητο τρόπο που διατυμπανίζουν οι γραφές. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, που έλεγε κι ο παππούλης Αίσωπος κι ευχές για το πανσεβάσμιο Πάσχα, λοιπόν, αλλά ας μην παραλείψουμε ετούτη τη φορά να ανταλλάξουμε και μερικές λογικές κουβέντες γύρω από τον οβελία, για να μπορέσουμε, επιτέλους, να συνεννοηθούμε και να καταλάβομε ότι όπως το Άγιο Φώς έρχεται μέσα από την ψυχή των πιστών κι όχι με αεροπλάνο, έτσι και οι ζωές μας αλλάζουν μόνο με δουλειά και με επιβολή της κοινής λογικής και της ευνομίας, υπό τον σταθερό γνώμονα της προσήλωσης στο δημόσιο συμφέρον. 

Πάντως, δεν κρύβεται πια αυτό που έχομε αρχίσει να αισθανόμαστε, όλο και περισσότεροι: οι ευθύνες αυτής της εθνικής κρίσης καθυστερούν πολύ να επιμερισθούν με περισσότερη, όπως τις προάλλες ζητήσαμε, κοινωνική ευαισθησία και δικαιοσύνη ούτε με περισσότερη σπουδή και φροντίδα για την επούλωση των βαθιών πληγών που έχουν χαραχτεί στον ιστό της κοινωνίας μας. 

Δυστυχώς οι συνθήκες είναι πιεστικές και ο χρόνος τρέχει αμείλικτος. Οι σταυροί των προσωπικών μαρτυριών και των μαρτυρίων μας, είναι αμέτρητοι και για πολλούς η Ανάσταση φαντάζει ακόμα, πολύ μακρινή… 

Όπως και νά 'χει, ό,τι έγινε-έγινε, πάλι, και τι να λέμε... Μόνο καλή Ανάσταση να ευχηθούμε κι ότι όλα θα πάνε κατ' ευχήν θα ελπίσουμε, για καλύτερες συνθήκες σφαγής, νυν και αεί και εις το διηνεκές! 

Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Alexandros Raskolnick

Δημοσίευση: Απριλίου 11, 2015