Αν προσκαλούσε ο νεκρός

Πριν ακριβώς 17 χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δραπέτευσε από το απέραντο τρελοκομείο που αγαπούσε και που υπηρέτησε πιστά. Την Ελλάδα του. Την Ελλάδα που από «χωριό» της Ευρώπης την έκανε ισότιμο μέλος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν αλάνθαστος. Όλοι κάνουμε λάθη. Άλλοι σημαντικά και άλλοι ασήμαντα. Λάθη που καταστρέφουν οικογένειες και προσωπικές ζωές και λάθη που ισοπεδώνουν λαούς, χώρες και ηπείρους. Η ιστορία είναι γεμάτη από λάθη. Έτσι είναι όμως η ζωή. Από τα λάθη μας μαθαίνουμε και αν τυχόν βρούμε την δύναμη αλλά και την καθαρότητα να παραδεχτούμε το λάθος μας, αυτή η πράξη από μόνη της γίνεται όπλο ώστε όταν έρθει η ώρα του επόμενου λάθους να μην ξαναπέσουμε στην παγίδα.

Ο Καραμανλής έμαθε από τα λάθη του και από τη μεταπολίτευση και μετά, έκανε μονάχα καλό στην πατρίδα μας. Με ξένισε ομολογώ που τους είδα όλους αυτούς -από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλο, μέχρι τον κ. Σαμαρά, τον κ. Στυλιανίδη, την κυρία Μπακογιάννη, καθώς και αρκετούς βουλευτές της Ν.Δ- να στέκονται μπροστά στον μαρμάρινο τάφο στα σύνορα Φιλοθέης-Π. Ψυχικού, τιμώντας τον. 

Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον «έζησα» μικρούλης στην αρχή της δεκαετίας του 1960, όταν κατοικούσε με τη γυναίκα του Αμαλία και τον πιστό του Θόδωρο στην οδό Καρνεάδου 24 στο δεύτερο πάτωμα. Τον θυμάμαι να είναι πάντα ντυμένος άψογα, ευγενής και πολύ φιλικός, τουλάχιστον μαζί μου. Ήμουν ζωηρό παιδάκι και το δωμάτιό του ήταν κάτω από το δικό μου. Έπαιζα λοιπόν συχνά μπάλα και χοροπηδούσα. Κάποια μέρα ο Θόδωρος είπε στη μάνα μου ότι ο «Πρόεδρος άλλαξε δωμάτιο γιατί ο γιος σας έκανε πολύ θόρυβο και δεν μπορούσε να αναπαυτεί». Το ότι μετακόμισε σε διπλανό δωμάτιο δίχως να παραπονεθεί, ή να απαιτήσει από την μάνα μου να με μαζέψει (πρωθυπουργός ήταν, ας μην το ξεχνάμε), από μόνο του με συγκινεί ακόμα και τώρα και με έχει κάνει έως και σήμερα να νιώθω νοσταλγία και αγάπη γι' αυτόν. Βλέποντας, λοιπόν, όλους αυτούς να προσέρχονται στο τρισάγιο για τον Κ. Καραμανλή σκέφτηκα πόσοι θα ήταν καλεσμένοι αν καλούσε ο αποθανών. Αν υπήρχε αυτή η διέξοδος από τον θάνατο και η ψυχή ή η ενέργεια ή ότι άλλο θέλετε που αποχωρίζεται το φθαρτό σώμα, είχε τη δυνατότητα να στείλει προσκλητήριο. Δεν εννοώ -προς Θεού- ότι θα καλούσε εμένα, αλλά νομίζω ότι από όλους αυτούς άντε να υπήρχε ένας, άντε δύο, άντε τρεις, ίσως όμως και κανένας.

Και μου μπήκε μια σκέψη ίσως λίγο ρομαντική αλλά οπωσδήποτε πιο ειλικρινής από αυτές τις στημένες ψυχρές τελετές. Δεν θα ήταν καλύτερα, σκέφτηκα, αν αντί αυτού του μαρμαρωμένου παγωμένου «πολιτικού» τρισάγιου όπου οι περισσότεροι από τους καλεσμένους ευχαρίστως θα «τρώγανε» ο ένας τον άλλον, να καλούσαν οι συγγενείς μια παιδική χορωδία που θα τραγουδούσε κάποια από τα αγαπημένα τραγούδια του στενού του φίλου Μάνου Χατζιδάκι; Δεν θα ήταν πολύ πιο αληθινό και έντιμο τόσο για τον νεκρό όσο και για όλους εμάς τους ζωντανούς που νιώθουμε ότι του χρωστάμε πολλά;

Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=40775

Δημοσίευση: Μαΐου 05, 2015