Τι συμβαίνει με την ελληνική δημοκρατία; Ποιος "βραχυκύκλωσε" το Σύνταγμα; Πώς φτάσαμε στη "νεοταξική" δικτατορία του ΠΑΣΟΚ και στην κληρονομική "βασιλεία" του κάθε Γιωργάκη; Ποιες είναι οι ευθύνες των "γκεμπελικών" ΜΜΕ;

Η ελληνική δημοκρατία σήμερα "νοσεί" βαρύτατα. "Νοσεί" σε τέτοιο βαθμό, που θα μπορού­σαμε να μιλήσουμε ακόμα και για "κλινικό θάνατό" της. Συμβαίνει αυτό το οποίο πολύ εύστοχα λέει ο θυμόσοφος λαός. "Ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος". Ήταν που ήταν "στημένη" με λάθος τρόπο η ελληνική δημοκρατία, ήρθε και η Νέα Εποχή και την αποτελείωσε. Σήμερα τα πράγματα είναι τραγικά. Η ελληνική δημοκρατία δεν μπόρεσε να "προσαρμοστεί" στη νέα εποχή της εικόνας και της πληροφορίας και ως εκ τούτου έπεσε θύμα των όσων νέων δυνατοτήτων προ­σφέ­ρονται στους πονηρούς. Κάποιοι εκμεταλλεύονται τα τεχνολογικά μέσα της εποχής, για να διαιωνίσουν την παρουσία τους στην εξουσία. Να τη διαιωνίσουν παράνομα και άρα να δημιουρ­γή­­σουν συνθήκες άτυπης "δικτατορίας". Συνθήκες, που απειλούν να εξανεμίσουν όλες τις κοινω­νικές κατακτήσεις. Ζούμε μια εικονική πραγματικότητα από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις χωρίς γνώσεις. Μια πραγματικότητα, που τη διαμορφώνουν τα ΜΜΕ, τα οποία στην πραγματι­κότητα είναι ανεξέλεγκτα.

Τα ΜΜΕ καθημερινά παραβιάζουν θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις και καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας σ' αυτόν τον τόπο. Γιατί; Γιατί δημιουργούν αγοραίες συνθήκες στην πολιτική σκηνή και "παγιδεύουν" τον κόσμο στις επιλογές τους. Επιλο­γές, που υπηρετούν μόνιμα τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Τα συμφέροντα των "διαπλεκομένων". Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας των αστών, που, αφού καταλήστευσε τη χώρα, σήμερα επιχειρεί να ελέγξει τον λαό, για ν' αποφύγει την αντί­δρασή του. Σ' αυτό το παιχνίδι της παράνομης προπαγάνδας τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν μεθόδους και "εργαλεία" της αγοράς και αυτό είναι εξίσου παράνομο με την όλη στάση τους. Ένα τέτοιο βασικό "εργαλείο" είναι τα γκάλοπ. Μόνιμος στόχος τους είναι να υπηρετούν τα αφεντικά τους. Να υπηρετούν αυτούς που λεηλάτησαν το κράτος και τώρα θα πρέπει να "δουλεύουν" τον λαό για να επιβιώσουν. Αυτοί οι οποίοι μας "δούλευαν" στο παρελθόν σήμερα επιχειρούν να κάνουν το ίδιο, χρησιμοποιώντας τα νέα μέσα που τους παρέχει η τεχνολογία. Το μόνο δηλαδή που αλλάζει είναι ο τρόπος.

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, θα ξεκινήσουμε από τα απολύτως βασικά. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Μπορεί κάποιος —όσο ισχυρός κι αν είναι— να "δουλέψει" έναν ολό­κλη­ρο λαό; Μπορεί να τον εκμεταλλεύεται, χωρίς να βρίσκει την παραμικρή αντίσταση; Μπορεί, αρκεί να μην σέβεται το Σύνταγμα και τις διατάξεις του. Αρκεί να το "παρακάμπτει", για να μην περιορίζεται από τις διατάξεις που αφορούν όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο. Μπορεί κάποιος να παρακάμψει το Σύνταγμα; Έχει το Σύνταγμα εκείνες τις αδυναμίες, που να το κάνουν "διαπερατό" από τους πονηρούς; Αυτό θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε παρακάτω και εκεί θα δούμε πού ακριβώς παίζουν ρόλο τα νέα μέσα της Νέας Εποχής. Τα ΜΜΕ και τα γκάλοπ ως "εργαλεία" των πονηρών. Εκεί θα δούμε πόσο απαραίτητες είναι οι νέες πρακτικές γι' αυτούς που μας "δουλεύουν", αδιαφορώντας παντελώς για το Σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται μας προστατεύει. Το πρώτο πράγμα δηλαδή που πρέπει να δούμε είναι το πώς στέκεται το Σύνταγμα ανάμεσα σ' εμάς και την εξουσία. Να δούμε τη "φύση" του και τον τρόπο λειτουργίας του.

Το Σύνταγμα είναι ένα νομικό "κατασκεύασμα", που, όπως όλα τα κατασκευάσματα έχει τα "επιτρέπεται" και τα "απαγορεύεται". Έχει τα "ανοίγματα" απ' όπου επιτρέπεται να "περνάς" και έχει τους "τοίχους" του, οι οποίοι απαγορεύουν τη διέλευση. Όπως συμβαίνει όμως με όλα τα "κατα­σκευ­άσματα", έτσι κι αυτό έχει την πίσω πλευρά του. Έχει τη "σκιά" του. Τον χώρο απ' όπου μπορείς να "περάσεις" και, χωρίς να παραβείς με ορατό τρόπο τις διατάξεις του, να παρακάμψεις όλα τα εμπόδια που θέτει ο νομοθέτης-αρχιτέκτονας. Εμπόδια, που δεν θα τα βρεις μπροστά σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έχεις στη διάθεσή σου έναν "ανοικτό" δρόμο. Γιατί; Γιατί υποτίθεται η δυναμική της ανθρώπινης κοινωνίας ή της ανθρώπινης φύσης κάνει αυτόν τον δρόμο μη συμφέροντα να δοκιμάσεις να τον χρησιμοποιήσεις. Τον κάνει απαγορευτικό, χωρίς να υπάρχει απαγόρευση. Το θέμα είναι δηλαδή ότι θεωρητικά μπορείς να παραβείς όλους τους νόμους, χωρίς να είσαι επίσημα παράνομος.

Πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής απλό παράδειγμα. Όταν φτιάχνεις ένα ψηλό κτήριο, θεωρείς περιττό να βάλεις σε κάθε άνοιγμά του νόμο, που να λέει ότι απαγορεύεται να πέσεις στο κενό. Δεν υπάρχει νόμος, που να λέει ότι απαγορεύεται να περάσεις από το άνοιγμα, για να φτάσεις γρήγορα στο ισόγειο. Γιατί; Γιατί ο νοήμων άνθρωπος γνωρίζει τη φύση του και γνωρίζει τι συνεπάγεται η διέλευση από το υπάρχον άνοιγμα στο οποίο την ίδια ώρα δεν υπάρχει νόμος που ν' απαγορεύει τη διέλευση. Το γεγονός δηλαδή ότι, αν πέσεις από τον έβδομο όροφο, θα "φτάσεις" πιο γρήγορα στο ισόγειο, δεν σημαίνει ότι θα το επιχειρήσεις σε περίπτωση που θέλεις να φτάσεις γρήγορα στο ισόγειο …Πιο γρήγορα από τους ανταγωνιστές σου, που κινούνται κι αυτοί προς το ισόγειο, έχοντας τον ίδιο στόχο. Δεν σημαίνει ότι είσαι έξυπνος, επειδή παρακάμπτεις τα ελικοειδή σκαλοστάσια που σε καθυστερούν. Δεν σημαίνει ότι είσαι έξυπνος, επειδή παρακάμπτεις πόρτες, που πρέπει να ξεκλειδωθούν. Όσο και να βιάζεσαι, όσο κι αν αυτό επηρεάζει την "επιτυχία" σου, δεν πηδάς από το παράθυρο, γιατί, ναι μεν θα φτάσεις πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους, αλλά δεν θα φτάσεις ως άνθρωπος. Θα φτάσεις ως ένα κομμάτι κρέας. Αυτό από μόνο του σ' αναγκάζει ν' ακολουθήσεις τους νόμους που ισχύουν για όλους, άσχετα αν θεωρητικά υπάρχει τρόπος να τους παρακάμψεις. Η "σκιά" της κατασκευής υπάρχει, αλλά δεν συμφέρει να μπεις σ' αυτήν.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για την περίπτωσή μας; Το Σύνταγμα είναι ένα νομικό "κατα­σκεύ­ασμα", που, όπως και στο παράδειγμα του κτιρίου, έτσι και αυτό έχει τους "ορόφους" του, έχει τα "σκαλοστάσιά" του και έχει κι αυτό τη "σκιά" του. Αν δηλαδή υπάρχει μια κοινωνία, της οποίας τα μέλη αγωνίζονται για την ατομική επιτυχία, το Σύνταγμα είναι αυτό που θέτει τους κανόνες, προκειμένου αυτή ν' επιτευχθεί. Πρέπει να "διαπεράσεις" το Σύνταγμα, για να "επιτύχεις" νόμιμα. Αν όλη η κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε έναν πολυώροφο συνταγματικό "λαβύ­ρινθο" νόμων, πρέπει να μπει μέσα σ' αυτόν, για να φτάσει στην "πλευρά" της επιτυχίας. Χρειάζονται οι κανόνες, γιατί δεν πρέπει η κοινωνία να λειτουργεί ως "ζούγκλα". Χρειάζονται οι κανόνες, γιατί πρέπει να προστατευτούν οι πολλοί από την απληστία ή τη δύναμη των λίγων. Ο συνταγματικός "λαβύρινθος" είναι αυτοί οι κανόνες, οι οποίοι δίνουν στην κοινωνία την οργανωμένη μορφή που βλέπουμε. Αυτός ο "λαβύρινθος" είναι που "χτενίζει" την ανθρώπινη κοινωνία, για να την απαλλάξει από τη βαρβαρότητα. Αν επιχειρήσει κάποιος να τον παρακάμψει τελείως από την πλευρά της "σκιάς" του, απλά δεν θα επιβιώσει.

Γιατί; Γιατί έξω από το Σύνταγμα κυριαρχεί η βαρβαρότητα. Εκεί δεν υπάρχει νόμος. Εκεί δεν υπάρχει ανθρωπισμός. Η βαρβαρότητα ξεκινάει από εκεί που τελειώνει το Σύνταγμα. Εκεί, στην τελευταία φράση του, όπου αναγράφεται το …"με όλα τα μέσα". Μετά από τη φράση αυτήν ακολουθεί το σκότος της βαρβαρότητας. Ακόμα και οι πολιτισμένοι φέρονται βάρβαρα, προκει­μέ­νου να σταματήσουν εκείνους που το παρακάμπτουν. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο "λαβύρινθος" αυτός είναι ταυτόχρονα μια "γέφυρα", που, ναι μεν είναι δύσκολη στη διάβασή της, αλλά γύρω από αυτήν υπάρχει μόνον ο "ωκεανός" της βαρβαρότητας και οι "καρχαρίες" που τον κατοικούν. Όσο δελεαστικό δηλαδή κι αν είναι το γεγονός ότι μπορείς να "πετύχεις" εύκολα αν παρακάμψεις τη "γέφυρα", δεν το αποτολμάς, γιατί στην περίπτωση αυτήν δεν ρισκάρεις μόνον την "επιτυχία", αλλά την ίδια σου την ύπαρξη. Αντιλαμβανόμαστε ότι, όσο πιο ευφυές είναι ένα Σύνταγμα, τόσο πιο πολύ εφάπτεται στη βαρβαρότητα. Γιατί; Για να μην αφήνει κανένα περιθώριο σε κάποιον να το παρακάμψει από το πλάι. Ένα σοβαρό Σύνταγμα αφήνει χώρο να το παρακάμψεις μόνον εξαιτίας απρόβλεπτων αλλαγών. Μόνον αν αλλάξουν τρομερά οι κοινωνικές συνθήκες, πράγμα δύσκολο έως απίθανο. Μόνον τέτοιους είδους αλλαγές αφήνουν "ξέρες" γύρω του, που είναι εκμεταλ­λεύ­σι­μες από τους πονηρούς. Μόνον αν "χαζέψει" ο άνθρωπος αφήνει ατιμώρητους όσους τις χρησιμο­ποιούν.

Οι διατάξεις του Συντάγματος περιγρά­φουν τη δομή του. Τη δομή μέσα στην οποία υπο­χρεούται τόσο ο πολίτης όσο και η εξουσία να "κινείται" με τον προβλεπόμενο τρόπο. Τον τρόπο που συμφέρει την κοινωνία, για να λειτουργεί ως κοινωνία ανθρώπων και όχι σαν "ζούγκλα" ζώων. Γι' αυτόν τον λόγο υπάρχει ο "λαβύρινθος" του Συντάγματος. Υπάρχει, για να λειτουργεί η κοινωνία με τον τρόπο που προβλέπει το Σύνταγμα, το οποίο υπηρετεί τον ανθρώπινο πολιτισμό και αφήνει τη βαρβαρότητα έξω από την κοινωνία. Όλα αυτά όμως μπορούν να συμβούν μόνον όταν η κοινωνία λειτουργεί με βάση το Σύνταγμα και άρα μόνον όταν λειτουργεί με βάση τη φιλοδοξία του νομοθέτη. Τα ΜΜΕ —κι αυτό σκοπεύουμε ν' αποδείξουμε— κινούνται μόνιμα πλέον στη "σκιά" του Συντάγματος. "Δείχνουν" μόνον ό,τι τα συμφέρει να δείξουν και όχι ό,τι συμβαίνει. Με την προπαγάνδα τους "νομιμοποιούν" τους παράνομους, οι οποίοι δεν σέβονται τον νόμο. Τα γκάλοπ είναι "εργαλεία" πολύτιμα γι' αυτόν τον "χώρο". Γιατί; Γιατί απλούστατα η χρήση τους, ενώ δεν παραβαίνει καμία συγκεκριμένη συνταγματική διάταξη, στην πραγματικότητα ακυρώνει όλο το Σύνταγμα στα θέμα­τα όπου γίνεται η χρήση τους.

Τα γκάλοπ είναι ένα "αλεξίπτωτο" για την περίπτωση στην οποία πρέπει να νικηθεί παράνομα το "ύψος" του Συντάγματος ή ένα "ταχύπλοο" για τη περίπτωση στην οποία πρέπει να νικηθεί επίσης παράνομα το "πλάτος" του. Ο νομοθέτης του Συντάγματός μας μπορεί να μην απαγό­ρευσε μέσα στις διατάξεις του τα γκάλοπ, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Μπορεί να μην τα απαγό­ρευσε, είτε γιατί θεώρησε ότι ήταν περιττό είτε γιατί δεν φαντάστηκε ούτε ο ίδιος πόσο επικίνδυνα είναι για τη δημοκρατία, ώστε να τα απαγορεύσει. Δεν μπόρεσε να προβλέψει τις μακρο­πρόθεσμες κοινωνικές εξελίξεις, οι οποίες θα τα εμφάνιζαν ως φαινόμενο. Δεν μπορούσε για παράδειγμα ο νομοθέτης του Συντάγματος του 75 να φανταστεί ότι θα άλλαζαν τόσο πολύ οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα, ώστε να κάνουν τα γκάλοπ "εργαλείο" πολιτικής. Εκείνη την εποχή τα γκάλοπ ήταν καθαρά "εργαλείο" του εμπορίου και δεν μπορούσαν να μπουν στην πολιτική ζωή του τόπου.

Ο νομοθέτης, σε μια κοινωνία που ακόμα δεν μπορούσε να ξεπεράσει τις τραγικές συνέ­πειες ενός ολέθριου εμφυλίου και του κοινωνικού διχασμού που τον ακολούθησε, δεν μπορούσε να φαντα­στεί την εμπορευματοποίηση της πολιτι­κής. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι Έλληνες θα κινούνταν στο χώρο της πολιτικής με βάση τους νόμους της αγοράς. Αν μπορούσε να το φανταστεί αυτό, θα μπορούσε να φανταστεί οτιδήποτε. Θα μπορούσε για παράδειγμα να βάλει διάταξη, η οποία ν' απαγορεύει να πωλείται η ψήφος για μία "Coca Cola". Θα μπορούσε να βάλει διάταξη, η οποία ν' απαγορεύει ν' αποκαλύπτει ο ψηφοφόρος τις προθέ­σεις του στους υπεύ­θυνους "μάρκε­τινγκ" των κομμάτων. Μπορούσε όμως εκείνη την εποχή —όπου μαινόταν ο πόλεμος των ιδεο­λογιών— να φανταστεί κάτι τέτοιο; Να φανταστεί ότι άνθρωποι, που σκόρπιζαν τις ζωές τους στα ξερονήσια εξαιτίας των πεποιθήσεών τους, θα είχαν ανάγκη προστασίας από εμπορικά "τρικ"; Θεωρούσε δεδομένη τη δυναμική της κοινωνίας και άρα έκανε μη προσβάσιμη —και άρα μη εκμεταλ­λεύ­σιμη— τη "σκιά" του Συντάγματος. Την "σκιά" από την κάθε πλευρά της "κατασκευής". Είτε αυτή ήταν η αριστερή του κομμουνισμού είτε αυτή ήταν η δεξιά του φασισμού.

Ο νομοθέτης, δηλαδή, ήταν σίγουρος ότι τόσο η φύση της κοινωνίας όσο και η φύση του ανθρώπου θ' απαγό­ρευαν τη χρήση της "σκιάς" απ' όποια πλευρά κι αν επιχειρούνταν. Πάντα θα υπήρχαν μεγάλες κοινωνικές μερίδες, που θ' αντιδρούσαν στον δογματισμό και στον φασισμό, είτε της μιας πλευράς είτε της άλλης. Η ασφάλεια του Συντάγματος θεωρούνταν σίγουρη, γιατί απέναντι στην οποιαδήποτε απειλή πάντα θα υπήρχαν οι "άλλοι" που θα παρακολουθούσαν και θα ήταν έτοιμοι ακόμα και σκοτώσουν για να σταματήσουν τέτοιου είδους εξελίξεις. Πάντα θα υπήρχε το μίσος, που βαστούσε την κοινωνία σε διαρκή εγρήγορση. Πάντα θα υπήρχαν άνθρωποι, που θα έλεγχαν μέρα-νύχτα τη "σκιώδη" μεριά των "άλλων".

Αν κάποιος δεξιός επιχειρούσε να κάνει χρήση της "σκιάς" του δεξιού μέρους του Συν­τάγματος, θα έπεφταν με λύσσα πάνω του οι κομμουνιστές. Αν κάποιος κομμουνιστής επιχειρούσε το αντίστοιχο από την πλευρά του, θα έπεφταν με ανάλογη λύσσα πάνω του ο φασίστες. Τη δεξιά πλευρά του Συντάγματος θα τη χτυπούσε με λύσσα το κομμουνιστικό "κύμα" και την αριστερή πλευρά του Συντάγματος θα τη χτυπούσε με λύσσα το φασιστικό "κύμα". Τίποτε δεν θα επιβίωνε εκτός Συντάγμα­τος, γιατί τα "κύματα" θα έπεφταν με τρομερή βία πάνω σε οτιδήποτε κινούνταν εκτός Συντάγματος. Ο νομοθέτης για όλους αυτούς τους λόγους θεώρησε περιττό να κάνει πιο "φαρδύ" το Σύνταγμα. Θεώρησε ως δεδομένο ότι οι "τρικυμιώδεις" ιδεολογίες δεν θα υποχω­ρούσαν και άρα ότι δεν θα δημιουργούνταν "ξέρες" γύρω από αυτό. Οι καθαρές και ακραίες ιδεολογίες "πίεζαν" τότε το ελληνικό Σύνταγμα και όχι το αντίθετο. Το πίεζαν σε βαθμό, που με την πίεσή τους να το απειλούν με κατάρρευση.

Αυτό το οποίο ισχυριζόμαστε για τα MME —που σήμερα "παίζουν" με τα γκάλοπ— και το οποίο δεν είναι ορατό, θα πρέπει να το εξηγήσουμε. Θα πρέπει δηλαδή να δούμε τι ακριβώς επιθυμεί ο νομοθέτης του Συντάγματος και πώς τον παρακάμπτει η χρήση του συγκεκριμένου "εργαλείου". Ο νομοθέτης, θέλοντας να εξα­λείψει όλα τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα του ελληνικού λαού, έκανε το εξής ιδανικό. Δανείστηκε στοιχεία απ' όλες τις αντιμαχόμενες ιδεολογίες, ώστε να γίνει εφικτή η συνύπαρξη ανθρώπων, που μέχρι εκείνη την ώρα σκοτώνονταν μεταξύ τους. Ανθρώπων, που μέχρι τότε ανήκαν σε διαφορε­τικές ιδεολογικές παρατάξεις και το μόνο το οποίο τους ενδιέφερε ήταν να επιβάλουν τη δική τους ιδεολογία. Πήρε από κάθε ιδεολογία εκείνη τη "δόση", που θα έκανε το Σύνταγμα ανεκτό από τους οπαδούς των αντιπάλων παρατάξεων. Πήρε τη δεξιά συνιστώσα, πήρε την αριστερή συνι­στώσα και δημιούργησε την κοινή συνταγματική συνισταμένη. Ό,τι δεν μπόρεσε να ενταχθεί στο Σύνταγμα παρέμενε ακραίο και προσθέτονταν στη μανία των "κυμάτων" που "έδερναν" το Σύν­ταγμα. Στη μανία των "κυμάτων" του "ωκεανού" της βαρβαρότητας, που "περιέβρεχε" το Σύνταγμα.

Μοναρχικοί και μπολσεβίκοι βρίσκονταν μέσα σ' αυτόν τον "ωκεανό" και το μίσος τους για τους εχθρούς τους λειτουργούσε προστατευτικά για τη δημοκρατία. Ανάμεσα σ' αυτούς έβρισκες τους "καρχαρίες", που ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον από τους "άλλους" επιχειρούσε να "διαβρώσει" το Σύνταγμα από τη δική του μεριά. "Δόντια" αυτών των "καρχαριών" ήταν οι τρομο­κρατικές οργανώσεις τόσο της ακροδεξιάς όσο και της ακροαριστερός. Με τον σχεδιασμό αυτόν μπορεί να μην ήταν κανένας τέλεια ικανο­ποιημένος, αλλά το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν ιδανικό, εφόσον επιτεύχθηκε ο στόχος της ομαλής συνύπαρξης. Οι Έλληνες μπορεί να μην ανήκαν στην ίδια ιδεολογία, αλλά μπορούσαν πλέον να συνυπάρξουν. Οι Έλληνες μπορεί να μην έγιναν όμοιοι μεταξύ τους, αλλά μπορούσαν πλέον ν' ανέβουν σε μια κοινή —έστω και λίγο "άχρωμη"— ιδεολογική πλατφόρμα. Μια πλατφόρμα, που ήταν όσο σοσιαλιστική έπρεπε, για να είναι ανεκτή από τους δεξιούς και όσο δεξιά έπρεπε, για να είναι ανεκτή από τους σοσιαλιστές.

Οι Έλληνες με τον τρόπο αυτόν, έστω και καθυστερημένα, έστω και μετά από μεγάλες αιματο­χυσίες, έστω και με τις ιδεολογικές διαφορετικότητές τους, ανήκαν σε μια κοινή ιδεολογική "παρά­ταξη". Μια παράταξη, στην οποία το Σύνταγμα αποφάσιζε για την ιδεολογία της. Τι απέμενε; Να βρεθεί τρόπος αυτή η "παράταξη" να κυβερνάται. Αυτό το οποίο έγινε ήταν το πιο λογικό. Απέναντι σε ανθρώπους, οι οποίοι —στο βαθμό που επέτρεπε η εποχή— είχαν κοινά συμφέ­ροντα, έβαλε τα κόμματα. Τι ήταν τα κόμματα; Δεν ήταν αντιπρόσωποι ιδεολογικών παρατάξεων, όπως συνέ­βαινε στις εποχές του διχασμού. Ήταν αυτοτελείς μηχανισμοί, οι οποίοι παρήγαγαν διαχειριστική πολιτική. Ήταν μηχανισμοί, που στελεχώνονταν από ανθρώπους οι οποίοι είχαν τη γνώση να παράγουν τέτοιου είδους πολιτική και όχι βέβαια ιδεολογία. Ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, για να προσφέρουν την καλύτερη διαχειριστική πρόταση σε ένα σχεδόν ομοιογενές κοινό. Ανταγω­νίζονταν μεταξύ τους, για να πουλήσουν το "προϊόν" τους στον κόσμο. Μιλάμε για "πώληση", γιατί εάν και εφόσον ψηφιζόταν, θα πρόσφεραν τις υπηρεσίες έπ' αμοιβή και όχι δωρεάν. Υπήρχε δηλαδή ιδιοτελές συμφέρον γι' αυτούς, όταν επιλεγόταν η "παραγωγή" τους. Δεν ήταν "ευεργέτες" του λαού, που ό,τι έκαναν το πρόσφεραν δωρεάν, αλλά κοινοί "παραγωγοί", που απευθύνονταν σ' αυτόν, για να πουλήσουν την "πραμάτειά" τους. 

Ο κόσμος ήταν πλέον ένας "πελάτης" και τα κόμματα στέκονταν απέναντί του, συμμετέχοντας σε έναν πλειοδοτικό διαγωνισμό. Προσοχή εδώ, γιατί το σημείο είναι πολύ λεπτό. Η έννοια του "πελάτη" δεν είναι κατ' ανάγκη κακή. Δεν έχει σχέση μ' αυτά που ακούμε συχνά περί "πελατειακών" σχέσεων μεταξύ κομμάτων και οπαδών. Αυτά όλα αφορούν μια κατάσταση όπου το κόμμα και ο κρατικός μηχανισμός σχεδόν ταυτίζονται. Αυτό είναι παράνομο. Ο κρατικός μηχα­νισμός είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός, που με βάση το Σύνταγμα έχει συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας και δεν ταυτίζεται με τα κόμματα. Εμείς μιλάμε για κόμματα, τα οποία παράγουν ένα πολιτικό "προϊόν". Ολιγομελή κόμματα που δεν διαθέτουν κεφάλαιο, δεν διαθέτουν μηχανισμό να βολεύουν οπαδούς και άρα δεν έχουν τη δυνατότητα να "εξαγοράζουν" ψήφους και άρα να "νοθεύουν" τον πλειοδοτικό διαγωνισμό. Αυτά τα κόμματα είχε υπόψη του ο νομοθέτης. Όποιος από αυτά τα κόμματα πλειοδοτούσε και ψηφιζόταν από τον λαό, θα έπαιρνε την εξουσία …το ένα μέρος της εξουσίας, η οποία στο μεταξύ είχε χωριστεί σε τρίτα ανεξάρτητα κομμάτια. Η νομοθετική εξουσία θα έλεγχε την κυβέρνηση με βάση τα επιμέρους κοινωνικά συμφέροντα και η δικαστική εξουσία θα "μάζευε" ελεγχόμενους και ελέγχοντες, κάθε φορά που αυτοί θα απειλούσαν το Σύνταγμα.

Αυτό είναι το πνεύμα του Συντάγματος. Εδώ εύλογα θα απορεί ο αναγνώστης γι' αυτά που είπαμε σε άλλο σημείο. Εφόσον έχουμε να κάνουμε με πλειοδοτικές λογικές και πελατειακές σχέσεις, γιατί ο νομοθέτης δεν φαντάστηκε τα εμπορικά "τρυκ", τα οποία θα μπορούσαν να "νο­θεύ­σουν" τη δημοκρατία μας; Δεν υπάρχει αντίφαση σ' αυτά τα οποία λέμε; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί την εποχή κατά την οποία συντάχθηκε το Σύνταγμα οι μάχες των ιδεολογιών μαίνονταν και οι Έλληνες απλά ανέχονταν ο ένας τον άλλον. Ήταν καχύποπτος ο ένας απέναντι στον άλλον και γι' αυτό δεν υπήρχε κλίμα εμπιστοσύνης. Φοβούνταν οι δεξιοί την πλειοδοσία ενός κόμματος που το συνέ­θεταν σοσιαλιστές και το ίδιο γινόταν και από την άλλη πλευρά. Νόμιζαν ότι η πλειοδοσία του "εχθρικού" ιδεολογικά κόμματος είναι παγίδα, για να πάρουν κάποιοι την εξουσία και να κάνουν αυτό το οποίο δεν κατάφεραν στο παρελθόν να το κάνουν με τα όπλα.

Μέσα σ' αυτό το περιβάλ­λον της αμφισβήτησης των προθέσεων των "άλλων" τα πάντα λειτουρ­γούσαν εκτός συνταγματικού "πνεύματος". Όλοι προετοιμάζονταν για ν' αντιμετωπίσουν ένα ενδεχό­μενο συνταγματικής "αντεπανά­στασης". Όλοι προσπαθούσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, που θα τους έδινε την ισχύ ν' αντιμετωπίσουν τον "εχθρό". Οι δεξιοί φοβούνταν τους κομματικούς "δούρειους ίππους" των αριστερών και το αντί­στροφο. Στο όνομα των φοβιών και των ιδεολογικών συμφε­ρόντων τους οι Έλληνες δεν σέβον­ταν το "πνεύμα" του Συντάγματος. Δεν το παρέβαιναν, αλλά δεν το σέβονταν. Σε ένα Σύνταγμα, που τους έβαζε σε μια κοινή πλατφόρμα, αυτοί έφτιαχναν τα "μαγαζάκια" τους με βάση τις προη­γούμενες αρχές τους. Υπήρχε μια σιωπηλή ομοφωνία μεταξύ των κομμάτων και των οπαδών τους στον μη σεβασμό του Συντάγματος. Οι δεξιοί προσπαθούσαν να πάρουν την εξουσία με τη λογική της παράταξης και οι σοσιαλιστές έκαναν το ίδιο. Οι δεξιοί προσπαθούσα να ελέγξουν τον κρατικό μηχανισμό και οι σοσιαλιστές έκαναν το ίδιο. Τα κόμματα δεν παρέβαιναν τον νόμο, αλλά δεν τον σέβονταν κιόλας. Κατ' όνομα ήταν κόμματα, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργού­σαν ως "ιερατεία" παρατάξεων.

Το Σύνταγμα δηλαδή δεν κατάφερε και πολλά πράγματα σ' αυτόν τον τομέα. Το μόνο θετικό ήταν ότι οι Έλληνες δεν έπαιρναν πλέον τα όπλα για να σφάζονται μεταξύ τους. Δεν έχτιζαν "τείχη", για ν' αποκλείσουν τους "άλλους". Τα ιδεολογικά "μικρομάγαζα" διατή­ρη­σαν τους ίδιους στόχους και απλά μπορούσαν πλέον να τους επιτύχουν με μέσον την ψηφο­φορία και όχι την πολεμική σύγκρουση. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν απίθανο ακόμα και να τολμήσει ο νομοθέτης να φανταστεί όρους της αγοράς, έστω κι αν αυτό επιβαλλόταν από το "πνεύμα" του Συντάγματος. Δεν τολμούσε να σκεφτεί ότι κάποιος πολίτης θα άλλαζε ιδεολογικό "μικρομάγαζο", εξαιτίας τακτικών μάρκετινγκ ή διαφήμισης. Οι επικοινωνιακές τακτικές ήταν κάτι το άγνωστο, γιατί απλά δεν είχαν την παραμικρή απόδοση. Κανένας δεν άλλαζε ιδεολογικό "στρατόπεδο", επειδή του φαινόταν συμπαθής ή καλός οικογενειάρχης ο αρχηγός των αντιπάλων. Κανένας δεν άλλαζε "στρατόπεδο", επειδή κάποιος θα του υποσχόταν ένα πεντακοσάρικο αύξηση στη σύνταξη. Οι αντίπαλοι ήταν εχθροί και κανένας δεν πηγαίνει με τον εχθρό για λίγα χρήματα. Αυτό είναι προδοσία και κανένας δεν την αποτολμούσε.

Με τον τρόπο αυτόν λειτουργούσε το πολιτικό "τοπίο" στην Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν "καθαρό" ακόμα και σ' αυτό το επίπεδο. Οι ιδεολογικές "επιλογές" δηλαδή δεν ήταν πάντα καθαρές. Κάποιοι Έλληνες παρέμεναν εξαιτίας της αφέλειάς τους οπαδοί της όποιας ιδεολογίας και κάποιοι άλλοι πονηροί παρίσταναν τους "πελάτες" των κομμάτων, που περίμεναν παράνομες πλειοδοτικές προσφορές, για να δώσουν την ψήφο τους. Κάποιοι δηλαδή δεν κατάλαβαν τι άλλαξε με τη μετα­πολίτευση κι εξακολουθούσαν να λειτουργούν εκτός εποχής και κάποιοι άλλοι εξυπηρετούσαν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα από τη νεφελώδη αυτήν κατάσταση. Αυτό για παράδειγμα το φαινόμενο έδωσε κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο την απόλυτη υπεροχή στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ εκμεταλ­λεύτηκε αυτήν την κατάσταση όσο κανένας άλλος. Γιατί; Γιατί το ευνοούσε η ιδεολογία του. Αντιπροσώπευε τους σο­σια­λιστές και άρα τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων και αυτό ήταν η δύναμή του.

Ήταν δύναμη, γιατί μπορούσε να χρησιμοποιεί το ίδιο το κράτος, προκειμένου να ισχυρο­ποιηθεί ως κόμμα και να ταυτιστεί παράνομα με τα συμφέροντα μεγάλων μερίδων του ελληνικού λαού. Μερίδων, που, εκτός από τα κοινά ιδεολογικά τους συμφέροντα, θα είχαν και κοινά οικονομικά συμφέροντα. Η επιτυχία του ΠΑΣΟΚ δηλαδή ήταν αποτέλεσμα της ικανότητάς του να δημιουργεί "επαγγελματίες" οπαδούς. Πώς; Με τον πάγιο σοσιαλιστικό τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Ο σοσιαλισμός, έχοντας ως στόχο την προστασία των εργαζομένων, μισεί τον φιλελευ­θερισμό. Μισεί εκείνη την ιδεολογία, που, ενώ θεωρητικά υπηρετεί την ελευθερία, εύκολα τη μετατρέπει σε ασυδοσία των ισχυρών. Ο φιλελευθερισμός, δηλαδή, όταν δεν ελέγχεται, τείνει προς τη ζουγκλοποίηση της κοινωνίας, γιατί αυτό συμφέρει τους ισχυρούς. Συμφέρει στα λιοντά­ρια να είναι τα πάντα ελεύθερα στη φύση. Τα συμφέρει να μην υπάρχουν "φράχτες" και "φύλα­κες", γιατί δεν κινδυνεύουν από κανέναν. "Λατρεύουν" την ελευθερία, γιατί μέσα σε συνθή­κες ελευθερίας μπορούν να "κατασπαράξουν" τα πάντα.

Αυτό όμως για μια κοινωνία ανθρώπων είναι ολέθριο. Δεν είναι δυνατόν το ανώτερο όν να αφεθεί απροστάτευτο στις διαθέσεις των ισχυρότερων του "είδους" του. Ο σοσιαλισμός σ' αυτό το σημείο εμφανίζεται με διαφοροποιημένη άποψη. Προσπαθεί να προστατεύσει τον εργαζόμενο. Προσπαθεί να προστατεύσει τους αδύναμους, οι οποίοι για κάποια "θηρία" είναι όμοιοι με "λεία". Ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι και το κρατικό κεφάλαιο. Γιατί; Γιατί υποτίθεται ότι το κεφάλαιο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως "αντίβαρο" στο κεφάλαιο των ιδιωτών. Μπορεί να λειτουργήσει ως "φράχτης", που προστατεύει τα συμφέροντα των αδυνάμων. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος μπορεί να λειτουργήσει ως "φύλακας", που περιορίζει τους ισχυρούς. Αυτό είναι απόλυτα λογικό. Από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ευνόητο είναι ότι το κεφάλαιο αυτό σε συνθήκες δημοκρατίας μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντα της πλειο­ψηφίας. Με μέσον το κρατικό κεφάλαιο μπορεί η επιλογή της πλειοψηφίας να ελέγχει και να απειλεί με τιμωρία τους αιμοβόρους "λέοντες" της οικονομίας. Ελέγχοντας για παράδειγμα το κράτος τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ κλπ., μπορεί να επιβάλει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας που επιθυμούν οι εργαζόμενοι, εφόσον μπορεί να απειλεί τους κεφαλαιοκράτες. Μπορεί να τους απειλεί στον πιο ζωτικό τομέα τους, που είναι η ανταγωνιστικότητά τους.

Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας αυθαίρετα οικειοποιηθεί τα "δικαιώματα" του σοσιαλισμού, ενίσχυσε τον κρατισμό. Δεν αρκέστηκε στην επέκταση του δημοσίου κεφαλαίου, αλλά άρχισε να "κοινωνικο­ποιεί" και μεγάλα μέρη του μέχρι τότε υπάρχοντος ιδιωτικού κεφαλαίου. Δεν αρκέστηκε σε έναν ήδη μεγάλο κρατικό μηχανισμό, αλλά άρχισε να δημιουργεί κεφάλαιο, το οποίο ως εξουσία μπορούσε να διαχειρίζεται αποκλειστικά με τον τρόπο που το ευνοούσε ως κόμμα. Αντιλαμβα­νόμαστε ότι αυτό αποτελεί γενεσιουργό αιτία πολλών προβλημάτων. Όταν ένα κόμμα μπορεί, μέσω της διαχειριστικής εξουσίας που του παραχωρείται από την ψήφο του λαού, να ευνοεί οικονομικά μεγάλες κοινωνικές μερίδες του, δημιουργούνται συνθήκες επικίνδυνες. Γιατί; Γιατί δημιουργούνται συνθήκες συνενοχής μεταξύ των εξουσιαστών και των ευνοημένων. "Νοθεύεται" δηλαδή το πνεύμα της δημοκρατίας, γιατί κάποιοι ψηφίζουν για τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. Ψηφίζουν αυτόν τον οποίο θα τους δώσει αύξηση μεγαλύτερη απ' όση θα πάρουν κάποιοι άλλοι πολίτες. Αύξηση παράνομη, εφόσον γίνεται εις βάρος του κοινού ταμείου. Δεν υπάρχει δημο­κρατία, όταν κάποιοι πολίτες ψηφίζουν για το γενικό καλό και κάποιοι άλλοι μόνον για το δικό τους "καλό". Δεν υπάρχει δημοκρατία, όταν την επόμενη των εκλογών η "νίκη" για κάποιους σημαίνει ηθική ικανοποίηση και για κάποιους άλλους σημαίνει δραχμούλες.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το περίφημο …"Τσοβόλα δώστα όλα"; Σε ποιους απευθυνόταν το μήνυμα; Στους εργάτες των ιδιωτικών εργοστασίων; Στους υπαλλήλους των εμπορικών μαγαζιών; Όχι βέβαια. Ήταν ένα "μήνυμα" προς αυτούς που την επομένη των εκλογών θα μπορούσαν να εισπράξουν. Σ' αυτούς που θα έτρεχαν στα γραφεία της εξουσίας και θα ζητούσαν τα "προσυμφω­νημένα". Απευθυνόταν στους δημοσίους υπαλλήλους, που έχουν "εργοδότη" το ίδιο το κράτος. Το κράτος όμως, του οποίου την εξουσία τη διαχειρίζεται ένα πολύ συγκεκριμένο κόμμα και το οποίο με τον τρόπο αυτόν "εξαγόραζε" ψήφους. Ψήφους, οι οποίοι μας επιτρέπουν να μιλάμε για επαγγελματίες οπαδούς, εφόσον υπάρχει το οικονομικό αντίκρισμα της επιλογής τους.

Από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ με κρατικά χρήματα δημιούργησε έναν βασικό πυρήνα "φανα­τικών" οπαδών, ήταν εύκολο ν' αρχίσει να "δουλεύει" τον λαό. Γιατί; Γιατί τα κοινά οικονομικά συμφέροντα μεταξύ κάποιων πολιτών δημιουργούν συνθήκες παράταξης. Δεν έχει σημασία αν τα συμφέροντα αυτά είναι οικονομικής φύσης και άρα "ταπεινά". Σημασία έχει ότι είναι συμφέροντα και αυτό είναι το ζητούμενο για τη δημιουργία της έννοιας της "παράταξης". Ακόμα και οι αυθεντικές ιδεολογικές παρατάξεις στην έννοια του συμφέροντος στηρίζονταν. Απλά, τα συμφέροντα τους ήταν "ανώτερα", εφόσον συνδέονταν με τα ταξικά ή τα γενικότερα κοινωνικά συμφέροντα. Σημασία έχει όμως ότι οι παρατάξεις δημιουργούνταν πάνω στη βάση της έννοιας του συμφέροντος. Του συμφέροντος που απειλούν κάποιοι "άλλοι", οι οποίοι συνθέτουν επίσης παράταξη.

Το ΠΑΣΟΚ από τη στιγμή που με κρατικά χρήματα δημιούργησε παραταξιακά συμφέροντα, ήταν εύκολο να διεκδικήσει την εξουσία. Με το σύνθημα …"ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά", άλωνε τα πάντα. Δεν ενημέρωσε όμως κανέναν απ' όλους αυτούς τους αντιδεξιούς εργάτες ότι ο σοσια­λισμός του ελληνικού συστήματος εξασφαλιζόταν από το Σύνταγμα και όχι από τη φαντασία του Ανδρέα. Διατήρησε την παραταξιακή λογική, για να ισχυροποιήσει το "μαγαζάκι" του. Έχοντας τη δύναμη της κρατικής χρηματοδότησης, στρατολόγησε τους πονηρούς της κοινωνίας και μονο­πώλησε τα πάντα.

Γιατί μιλάμε για πονηρούς; Γιατί, μέχρι να επιβληθεί το Σύνταγμα, σοσιαλιστές ήταν αυτοί οι οποίοι ανιδιοτελώς αγωνίζονταν πραγματικά εναντίον μιας άδικης κοινωνίας. Εργαζόμενοι, οι οποίοι διεκδικούσαν το δίκιο τους απέναντι σε άδικα και σκληρά αφεντικά, που τα προστάτευαν οι φασιστικοί νόμοι του παρελθόντος. Άνθρωποι, τους οποίους ο γράφων θαυμάζει κι εκτιμά απεριόριστα, τόσο για τη γενναιότητά τους όσο και για την ανιδιοτέλειά τους. Άνθρωποι, που μας λείπουν σήμερα. Το πρόβλημα προέκυψε από τη στιγμή που νίκησαν αυτοί οι άνθρωποι. Από τη στιγμή που επιβλήθηκαν βασικές αρχές της σοσιαλιστικής ιδεολογίας μέσα στο Σύνταγμα, σοσια­λιστές έγιναν όλοι οι πονηροί που ήθελαν να "τρυπώσουν" στο δημόσιο μέσω του ΠΑΣΟΚ, το οποίο υποσχόταν ν' ανοίξει διάπλατα τις "πόρτες" του στα "συντρόφια". Σοσιαλιστές έγιναν οι δημόσιοι υπάλληλοι, που ήθελαν αυξήσεις. Όλοι αυτοί "ξεπούλησαν" την αγωνιστική "προίκα" του σοσιαλισμού για μια θεσούλα. Ξεπούλησαν τον αγώνα κατά της αδικίας, γενόμενοι οι ίδιοι εστία αδικίας. Μέχρι να επιβληθεί το Σύνταγμα, επικεφαλείς του σοσια­λισμού ήταν δίκαιοι άνθρωποι, οι οποίοι με τεράστιο προσωπικό κόστος αγωνίζονταν εναντίον ενός άδικου και σκληρού συστήματος. Μετά την επιβολή του Συντάγματος, τους διαδέχθηκαν καιροσκόποι, που αγωνίζονταν εκ του ασφαλούς και χωρίς κόστος, για να διαχειριστούν την εξουσία και να επωφεληθούν από αυτήν.

Η ήττα των πρώτων ήταν δεδομένη, γιατί κανείς δεν μπορεί να νικήσει τους καιροσκόπους και τα παράσιτα. Πόσο μάλλον όταν αυτοί όλοι αρχίζουν και τρυπώνουν σε θέσεις εξουσίας. Μιλάμε για δεδομένη ήττα, γιατί, όταν δειλοί και άκαπνοι άνθρωποι προσπαθούν να εμφανιστούν σαν "κληρονόμοι" του τεράστιου, δύσκολου και βίαιου αγώνα γενναίων ανθρώπων, λειτουργούν ως συμμορία. Λειτουργούν ως αγέλες σκύλων. Ορμούν ως ομάδες απέναντι σε όσους αντιλαμβά­νονται ως εχθρούς τους και οι οποίοι είναι οι πραγματικοί κληρονόμοι της αγωνιστικής παρά­δοσης μιας παράταξης. Δημιουργούν ένα ομοιογενές και αδιάσπαστο μπλοκ, που απομονώνουν τους γενναίους και τους νικάνε. Απαίσιες "περικοκλάδες", που, αφού "τυλιχθούν" γύρω από τους γενναίους, στο τέλος τους εξουδετερώνουν. "Περικοκλάδες", που χωρίς "κορμό" καταφέρνουν και φτάνουν σε ύψη δυσθεώρητα, που αφορούν μόνον τις μεγάλες μορφές της κοινωνίας.

Αυτό έγινε με τους εισαγόμενους δειλούς, οι οποίοι οικειοποιήθηκαν το σύνολο των κοινω­νικών αγώνων των σοσιαλιστών. Αυτό έγινε με τον δειλό Ανδρέα, που έφτασε από το πουθενά και διεκδίκησε το σύνολο της αντίστασης κατά της Χούντας. Ένας άνθρωπος, που επί Χούντας ζούσε πλούσια και με ασφάλεια στο εξωτερικό, ήρθε και "καπέλωσε" ανθρώπους που "στέγνωσαν" τις ζωές τους στη φτώχεια και στα ερημονήσια. Αυτός ο άνθρωπος κουβάλησε μαζί του και μια "συμμορία" ομοίων του και το αποτέλεσμα ήταν τραγικό.

Οι γνήσιοι αγωνιστές, που θυσιάστηκαν ως σοσιαλιστές με ανιδιοτελή οράματα, "καπελώ­θηκαν" από ανθρώπους που "αγωνίζονταν" ως "σοσιαληστές" με τεράστιο ιδιοτελές κέρδος και κρατικές λιμουζίνες. "Καπελώθηκαν" από ανθρώπους, που παρίσταναν εκ του πονηρού τους φανατικούς σοσιαλιστές, σε μια εποχή που η ιδεολογία τους ήταν διασφαλισμένη από το Σύνταγμα. Από ανθρώπους, που έβγαζαν τη "γλώσσα" στην εξουσία σε μια εποχή που ακόμα κι αυτή η ακρότητα ήταν θεσμοθετημένο δικαίωμα του πολίτη. Από ανθρώπους, που παρίσταναν τους ιδεο­λό­γους και αντιεξουσιαστές, όταν αυτό δεν οδηγούσε στα ξερονήσια και άρα δεν ήταν πλέον επικίνδυνο, μόνο και μόνο για να παρασέρ­νουν τους "κολλημένους" μιας άλλης εποχής. Από αυτές τις ψήφους των "δεινοσαύρων" του οπαδισμού τα παράσιτα "παντρεύτηκαν" στην κυριολεξία την εξουσία και το βόλεμα. Παρίσταναν τους αντιεξουσιαστές, ακόμα κι όταν έφεραν την εξουσία. Οι ίδιοι άνθρωποι, που έβγαζαν τα ΜΑΤ να χτυπάνε τους εργαζομένους, ήταν οι ηγέτες του εργατικού συνδικαλισμού στην Ελλάδα. Μιλάμε για τρομερά πράγματα.

Αναφερόμαστε στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, όχι γιατί έχουμε σε καλύτερη μοίρα τη ΝΔ. Αναφερόμαστε σ' αυτό, γιατί εξαιτίας του γεννήθηκαν τα παθολογικά φαινόμενα της ελληνικής δημοκρατίας, που σήμερα είναι υπεύθυνα για πολύ χειρότερα πράγματα. Τι θέλουμε να πούμε; Το εξής απλό. Το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό το οποίο δημιούργησε τις συνθήκες που "ακύρωσαν" το Σύνταγμα στη φάση της μεταπολίτευσης και το ίδιο είναι αυτό που επιχειρεί να κάνει το ίδιο με βάση τα δεδομένα της Νέας Εποχής. Αν εξετάσει κάποιος την "πορεία" του, μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Το ΠΑΣΟΚ, που παρανόμως ξεκίνησε σαν "κίνημα", δεν ήταν ποτέ τέτοιο. Δεν μπορούσε να είναι τέτοιο, γιατί δεν το επέτρεπε το Σύνταγμα. Το Σύνταγμά μας δεν ανέχεται ούτε παρατάξεις ούτε κινήματα. Το ΠΑΣΟΚ αφέθηκε —για λόγους που υποτίθεται άπτονταν της προηγούμενης "αγωνιστικής" του παράδοσης— να φέρει αυτόν τον τίτλο και αυτό ήταν λάθος, γιατί πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι το εκμεταλλεύτηκαν στην πορεία, για να παρασύρουν τους αφελείς στην παραταξιακή λογική, που συνέφερε ένα κοινό κόμμα.

Αυτό ακριβώς ήταν το ΠΑΣΟΚ. Ήταν ένα κοινό κόμμα, γιατί απαγορευόταν να είναι οτιδήποτε άλλο. Ένας ιδιωτικός οργανισμός παραγωγής διαχειριστικής πολιτικής, ο οποίος θα συμμετείχε στις εκλογές για την ανάδειξη του διαχειριστή του ελληνικού κράτους. Μια απλή εταιρεία, που ως ιδιόκτητη εταιρεία είχε ιδιοτελή συμφέροντα και τα στελέχη της οποίας είχαν επίσης ιδιοτελή συμφέροντα. Μια ιδιωτική εταιρεία συγκεκριμένης ιδιοκτησίας, που ιδρύθηκε νόμιμα, όπως θα μπορούσαν να ιδρυθούν επίσης νόμιμα χιλιάδες άλλες εταιρείες οι οποίες θα είχαν ως στόχο να διεκδικήσουν τη διαχείριση του ελληνικού κράτους. Μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία ανήκε σε κάποιους πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που μπορούσαν να τη διαλύσουν ανά πάσα στιγμή, εφόσον τους ανήκε το copyright των "σημάτων" της.

Αυτό ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μια κοινή εταιρεία παραγωγής πολιτικής. Μια εταιρεία μάλιστα πολύ ύποπτη. Γιατί; Γιατί ως εταιρεία ιδρύθηκε στην πραγματικότητα εκτός Ελλάδας. Ιδρύθηκε με εβραϊκά χρήματα και προβλήθηκε "διαφημιστικά" από τα εβραιοκρατούμενα αμερικανικά ΜΜΕ. Γιατί το έκαναν αυτό οι Εβραίοι; Από μίσος προς τη Χούντα και από αγάπη προς τον ελληνικό λαό; Όχι βέβαια. Χρηματοδότησαν τον Εβραίο Ανδρέα Παπανδρέου, για να έχουν λόγο στη μετά τη Χούντα εποχή στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, που έλεγχε τα μεγαλύτερα νησιά της ανατολικής Μεσογείου. Νησιά, που ήταν ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ. Χρηματοδότησαν τον γιο του νεκρού ηγέτη της παράταξης του Κέντρου, για να μπορούν να ελέγχουν τις εξελίξεις οι οποίες θα προέκυπταν από τη σίγουρη αλλαγή του Συντάγματος.

Αυτή η εβραϊκής ιδιοκτησίας εταιρεία ήρθε στην Ελλάδα και διεκδίκησε την ψήφο του ελληνι­κού λαού. Από τη στιγμή που ανήκε και στελεχωνόταν από Έλληνες υπηκόους, είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να το κάνει αυτό. Από εκείνο το σημείο και πέρα η εταιρεία αυτή άρχισε να εγκληματεί εις βάρος του Συντάγματος και βέβαια εις βάρος του ελληνικού λαού. Άρχισε να οικειοποιείται αυθαίρετα την αγωνιστική κληρονομιά των σοσιαλιστών —τους οποίους αντιλαμβανόταν κάπως σαν υπαλλήλους του πατέρα του ιδρυτή της— και να δημιουργεί συνθήκες συνομωσίας με συγκε­κριμένες κοινωνικές ομάδες.

Πριν όμως αρχίσει να το κάνει αυτό, φρόντισε να δημιουργήσει την "εικόνα" που θα της επέτρεπε να το κάνει. Το πρώτο πράγμα το οποίο έκανε ήταν να συνεργαστεί με τη συμμορία της "εποποιίας" του Πολυτεχνείου και να συμπεριλάβει στις τάξεις της αυτούς οι οποίοι είχαν πιστωθεί την υποτίθεται πιο θεαματική και πιο πρόσφατη τότε αντιδικτατορική ενέργεια. Γιατί μιλάμε για συμμορία; Γιατί η υπόθεση του Πολυτεχνείου "βρωμάει" από παντού. Υπάρχουν πληροφορίες ότι οι "ήρωές" του πηγαινοέρχονταν στην αμερικανική πρεσβεία για να πάρουν εντολές. Υπάρχουν πληροφορίες ότι έξω από το Πολυτεχνείο είχαν στήσει τις "παράγκες" τους όλα τα "ευαγή" ιδρύ­ματα τύπου CIA και Μοσάντ. Ακόμα και η "εικόνα" που έχουμε για το Πολυτεχνείο ανήκει σε ξένο τηλεοπτικό συνεργείο. Συνεργείο, που είχε στηθεί απέναντι από το Πολυτεχνείο πολύ πριν μπουν σ' αυτό οι "ήρωες". Συνεργείο, που γνώριζε τι θα συμβεί την ώρα που το γνώριζαν οι "σκηνοθέτες" και όχι οι "πρωταγωνιστές".

Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι το ιδιωτικό ΠΑΣΟΚ είχε σχέση τόσο με τους Αμερικανούς όσο και με τους Εβραίους, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κάποιος ότι ήταν εύκολη η επαφή του με τους δικούς τους ανθρώπους στην Ελλάδα. Δεν ήταν δύσκολο να οικειοποιηθεί το Πολυτεχνείο, εφόσον οι "ήρωές" του θα συστρατεύονταν μαζί του για τη μεγάλη "αλλαγή". Από εκεί και πέρα έπρεπε να βγουν από τη μέση όλοι όσοι θα μπορούσαν ν' αμφισβητήσουν το Πολυτεχνείο ή να διεκδικήσουν την αντιδικτατορική αντίσταση πριν από αυτό. Άνθρωποι όπως ο Παναγούλης για παράδειγμα. Ήταν "τύχη" του Ανδρέα να σκοτωθεί σε ατύχημα ο χαρισματικός και διάσημος Παναγούλης; Ήταν "τύχη" ή μήπως ήταν "δωρεά" των "επενδυτών" του ΠΑΣΟΚ; Ένας λόγος που ο γράφων θεωρεί επίορκες και επικίνδυνες τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών είναι όλα αυτά.

Αν λειτουργούσαν οι μυστικές υπηρεσίες με τον τρόπο που υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα μιλούσαμε για απλές πληρο­φορίες. Για "off the record" σχόλια και διαδόσεις. Τα πάντα θα είχαν διερευνηθεί και θα είχαν διευκρινιστεί. Οι υπηρεσίες αυτές θα έπρεπε να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που επηρέασαν την πορεία του. Αυτές έπρεπε να γνωρίζουν αν οι Αμερικανοί πλήρωσαν για την "αποστασία" που οδήγησε στη Χούντα και ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι πληρώ­θηκαν. Αυτές θα έπρεπε να γνωρίζουν ποιοι από τους "ήρωες" του Πολυτεχνείου ήταν μόνιμοι "θαμώνες" της αμερικανικής πρεσβείας. Ποιοι περιφέρονταν στην Αθήνα με τις λιμουζίνες της αμερικανικής πρεσβείας. Αυτές θα έπρεπε να γνωρίζουν πώς σκοτώθηκε ο Παναγούλης. Ποιος τον σκότωσε κατά "λάθος" και αν ο ίδιος άνθρωπος είχε ξανασκοτώσει και άλλον κατά "λάθος". Δεν είναι δυνατόν σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος —και για θέματα που αφορούν το σύνολο του λαού— να μην αναζητείται η αλήθεια. Να αφήνεται να αιωρείται η αμφισβήτηση και ο καθένας να επικαλείται τις δικές του "πηγές". Έπρεπε να διερευνηθούν τα στοιχεία όλων των "πηγών" και ν' αποκαλυφθεί η καθαρή αλήθεια. Γι' αυτόν τον λόγο πληρώνονται οι μυστικές υπηρεσίες και όχι για να χαφιεδίζουν τους πολίτες.

Η πορεία του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, από την εμφάνισή του μέχρι το 1981, όπου και ανέλαβε για πρώτη φορά την εξουσία, δεν είναι και τόσο "καθαρή". Ούτε στο επίπεδο της "εικόνας" ούτε στο επίπεδο της "ρητορείας" του. Δεν μπορεί να είναι "καθαρό" ένα κόμμα, του οποίου ο Εβραίος ιδρυτής χρηματοδοτήθηκε από τους Εβραίους και όταν ήρθε στην Ελλάδα "ερωτεύτηκε" τους Παλαιστίνιους. Δεν μπορεί να είναι "καθαρό" ένα κόμμα, του οποίου ο Αμερικανός υπήκοος ιδρυτής "διέπρεψε" στις ΗΠΑ και επιστρέφοντας στην Ελλάδα "επαναστάτησε" εναντίον τους. Δεν μπορεί να είναι "καθαρό" ένα κόμμα, του οποίου ο σοσιαλιστής ιδρυτής απει­λού­σε με τριτο­κοσμικές επιλογές τον καπιταλισμό σε μια εποχή έντασης και σε μια περιοχή ζωτικής σημασίας τόσο για τους Αμερικανούς όσο και για τους Εβραίους. Αυτούς, που αποδεδειγμένα, όταν η Ελλάδα δεν λειτουργούσε υπό τις εντολές τους, είτε πλήρωναν "αποστάτες" είτε εγκαθιστούσαν Χούντες.

Όλα αυτά δεν μπορεί να είναι "καθαρά". Κάποιοι του έδωσαν το ΟΚ να τα κάνει, γιατί προφανώς τους συνέφερε να βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Γιατί τους συνέφερε, θα το δούμε παρακάτω. Αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει σ' αυτό το σημείο είναι ότι το ιδιωτικό ΠΑΣΟΚ με κάποια "άνωθεν" άδεια μπόρεσε και οικειοποιήθηκε τη ρητορεία που "ενεργοποιούσε" τα ένστικτα της ελληνικής κοινωνίας. Ενεργοποιούσε θετικά προς αυτό τα ένστικτα των σοσιαλιστών και ενεργο­ποιούσε αρνητικά προς αυτό τα ένστικτα των δεξιών. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ανδρέας ήταν αυτός ο οποίος πρώτος κινήθηκε προς την εξουσία σαν "σοσιαλιστής". Μέχρι τότε πραγματικά γενναίοι άνθρωποι δεν τολμούσαν να θέσουν ως στόχο την εξουσία, φέροντας αυτόν τον τίτλο. Παρίσταναν τους "κεντρώους", γιατί ο όρος "σοσιαλιστής" μέχρι τότε έστελνε κόσμο στα ξερονήσια. Πόσο μάλλον όταν αυτό συνοδευόταν με την έννοια της εξουσίας, συνδυασμό που κάποιοι τον ταύτιζαν με επανάσταση. Ο Ανδρέας ήταν αυτός ο οποίος "τόλμησε" να πει αυτά που μέχρι τότε δεν λέγονταν. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η ιδιωτική εταιρεία με το καλό μάρκετινγκ και την άνωθεν προστασία να δημιουργήσει δίπολο με τη δεξιά και στη συνέχεια να "καταπιεί" τους "ενδιάμεσους". Καμία ελπίδα δεν είχαν να επιβιώσουν τα κεντρώα κόμματα της μεταπολιτευτικής βουλής. Κόμ­ματα, των οποίων οι ηγέτες "μάτωσαν" πραγματικά επί Χούντας, αλλά που δεν μπο­ρούσαν ν' ακολουθήσουν τη ρητορεία του "πολέμαρχου" Ανδρέα. Του Ανδρέα των ξενοδοχείων, των "ανάρ­μοστων" σχέσεων και του ζεϊμπέκικου.

Αυτός ο καλοπερασάκιας —και κατά διαπιστωμένες και ιστορικές πλέον μαρτυρίες δειλός "πολέμαρχος"— γρήγορα κατά­λαβε τι συνέφερε την ιδιοκτησία του, προκειμένου να εγκατασταθεί μόνιμα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Εκμεταλλεύτηκε το όνομα του πατέρα του, για να κληρο­νομήσει τη "συνέχεια" της παράταξης των σοσιαλιστών. Εκμεταλλεύτηκε τον αντιαμερικανισμό του ελληνικού λαού, εκμεταλλεύτηκε τα ταξικά του πάθη και τέλος εκμεταλλεύτηκε τα ένστικτά του, χρησιμοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό. Σε άλλους υποσχόταν νέες αντι­ιμπερια­λιστικές "εποποιίες", σε άλλους ταξικές νίκες και σε άλλους αυξήσεις μισθών. Αυτό το τελευταίο ήταν και το πιο σημαντικό, γιατί απλούστατα ήταν αυτό το οποίο δημιουργούσε τον μόνιμο "πυρήνα" των επαγγελματιών οπαδών του. Των οπαδών, που ήταν στην πλειοψηφία τους αστοί. Αστοί του δημοσίου, που είχαν μόνιμα το χέρι "απλωμένο". Αυτοί έδωσαν στη συνέχεια τον "ρυθμό" στην ελληνική κοινωνία. Οι ευνοημένοι έγιναν πρότυπα για τους κοινούς εργαζόμενους. Η εργατική τάξη άρχισε να "αιμορραγεί", γιατί τα ικανότερα παιδιά της δεν παρέμεναν σ' αυτήν, αλλά "ονει­ρεύονταν" το βόλεμα του δημοσίου.

Με τον τρόπο αυτόν νοθεύτηκε η δημοκρατία της μεταπολίτευσης, εφόσον δημιουργήθηκε και πάλι η λογική της "παράταξης", πράγμα παντελώς ξένο με τη λογική τού Συντάγματος της μετα­πολίτευσης. Του Συντάγματος, που προβλέπει ότι όλοι οι Έλληνες ανήκουν σε μία και μοναδική παράταξη και απλά κάθε τέσσερα χρόνια ψηφίζουν το κόμμα της επιλογής τους, για ν' αναλάβει τη διαχείριση. Με την εγκληματική πολιτική του Ανδρέα και τη διαπλοκή των συμφερόντων εμφα­νίστηκε και πάλι η έννοια της "παράταξης". Εμφανίστηκαν και πάλι τα δεδομένα που νόμισε ο λαός ότι τα είχε ξεπεράσει. Τα δεδομένα, που ήθελαν κάποιους Έλληνες να επωφελούνται άλλων Ελλήνων σε περίπτωση που θα κατείχαν την εξουσία. Η μόνη διαφορά στην περίπτωση αυτήν ήταν ότι τα μέλη της παράταξης του ΠΑΣΟΚ δεν συνδέονταν μεταξύ τους για λόγους ιδεολογίας, αλλά για λόγους ιδιοτελούς συμφέροντος.

Στο σημείο αυτό ίσως ο αναγνώστης προβάλει κάποιες ενστάσεις σ' ό,τι αφορά την άποψή μας ότι το ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε ως ιδιόκτητη επιχείρηση και παρέμεινε τέτοια. Έστω ό,τι και για λάθος λόγους έγινε παράταξη. Από τη στιγμή όμως που έγινε, δεν μπορούμε να το αντιμετω­πί­σουμε ως ιδιωτική επιχείρηση. Δεκάδες χιλιάδες μέλη έχει ως κόμμα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πιστεύουν σ' αυτό. Είναι δυνατόν εμείς να πιστεύουμε ότι είναι μια οικογενειακή επιχείρηση; Βεβαίως και είναι δυνατόν. Αρκεί να γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργούν ορισμένα πράγματα και θα το καταλάβει εύκολα. Για κάποιον, που γνωρίζει αυτού του είδους τους σχεδιασμούς, το να μετατρέψεις μια ιδιωτική επιχείρηση φαινομενικά σε ανωτέρου είδους παράταξη, είναι παιχνιδάκι. Τι ρόλο παίζουν αυτά τα δεκάδες χιλιάδες μέλη στο παπανδρεϊκής ιδιοκτησίας ΠΑΣΟΚ; Ό,τι ρόλο παίζουν οι κοινοί Αμερικανοί στις αγγλοσαξονικής ιδιοκτησίας ΗΠΑ. Τον ρόλο της ανθρώπινης ασπίδας κάποιας ιδιοκτησίας. Τον ρόλο των "κατώτερων", που με τη σειρά τους "υπερέχουν" κάποιων άλλων.

Τι θέλουμε να πούμε; Το εξής απλό. Σ' αυτού του είδους τους σχεδιασμούς τα πάντα "χτί­ζονται" γύρω από μια ιδιοκτησία. Μια ιδιοκτησία πλούσια και με εχθρούς. Από τη στιγμή που υπάρχει η πλούσια αυτή ιδιοκτησία, αρχίζεις και δημιουργείς ομόκεντρους κύκλους γύρω από αυτήν. Αρχίζεις και "εισάγεις" συμμάχους, για ν' αντιμετωπίσεις τους εχθρούς. Συμμάχους, που παριστάνουν τους "ίσους" με τους ιδιοκτήτες, αλλά που δεν είναι τέτοιοι και ούτε ποτέ θα γίνουν. Συμμάχους, που ούτε μεταξύ τους δεν είναι "ίσοι".

Τα καταστατικά δηλαδή των κομμάτων, που παριστάνουν τις παρατάξεις, είναι πολύ συγκε­κριμένης φιλοσοφίας κείμενα. Το πνεύμα τους είναι ανάλογο με το πνεύμα του Συντάγματος των ΗΠΑ. Τι σημαίνει αυτό; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το παράδειγμα των ΗΠΑ. Οι Αγγλοσάξονες, που αποτελούν μειονότητα στις ΗΠΑ, αφού κατοχύρωσαν στο όνομά τους το σύνολο του κεφαλαίου του αμερικανικού κράτους, "έχτισαν" το Σύνταγμα γύρω από τους εαυτούς τους και τα συμφέροντά τους. Το Σύνταγμα αυτό έχει ως μόνιμο στόχο την προστασία των ιδιοκτητών —που ταυτίζονται με το κράτος— από τον εχθρό. Τον οποιονδήποτε εχθρό. Τον επίσημο εχθρό ή τον δυνάμει εχθρό. Αν ο σύμμαχος ξεφύγει από τα προσυμφωνημένα και αρχίσει να διαφωνεί με την ιδιοκτησία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους εχθρούς και βρίσκει και πάλι απέναντί του το Σύνταγμα. Δεν δίνει δηλαδή το αμερικανικό Σύνταγμα στον "διαφορετικό" το δικαίωμα να δραστη­ριο­ποιείται μέσα σ' αυτό, όπως συμβαίνει μέσα στις δημοκρατίες.

Ο "διαφορετικός" στις ΗΠΑ αποβάλλεται από τη συνταγματική "πλατφόρμα" και αυτόματα γίνεται εχθρός. Όσο και ν' αλλάξουν οι αναλογίες μεταξύ ιδιοκτητών και συμμάχων, τίποτε δεν αλλάζει. Γιατί; Γιατί τα όργανα που μπορούν ν' αλλάξουν το Σύνταγμα ελέγχονται απόλυτα από την ιδιοκτησία. Οι μετανάστες, δηλαδή, που έγιναν Αμερικανοί, θα είναι πάντα "μέλη" και όχι ιδιο­κτήτες του κράτους των ΗΠΑ. Ακόμα κι αν βρίσκονται εκεί επί αιώνες, αν παραβούν τους αρχικούς όρους παραμονής τους, θα γίνουν εχθροί. Εχθροί, που το κράτος έχει δικαίωμα όχι απλά να τους αποβάλει, αλλά ακόμα και να τους εξοντώσει.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς λειτουργούν οι ομόκεντροι κύκλοι; Αν κάποιος ξένος επιτεθεί στο αγγλοσαξονικής ιδιοκτησίας αμερικανικό κράτος, θα βρει απέναντί του το αμερικανικό "έθνος". Αν κάποιος Αμερικανός διεκδικήσει παραπάνω δικαιώματα από αυτά που προσφέρουν οι ιδιοκτήτες Αγγλοσάξονες και πάλι τον ίδιο εχθρό θα βρει απέναντί του. Κάποιοι "συμπολίτες" του θα σπεύσουν να τον εξοντώσουν, για να "ευνοηθούν" από τα "αφεντικά" για την πίστη τους. 

Τα ανάλογα γίνονται και με τα καταστατικά των κομμάτων που παριστάνουν τις παρατάξεις. Η ιδιοκτησία του κόμματος κατοχύρωσε στο όνομά της τα δικαιώματα της ιδεολογίας που υποτίθεται πρεσβεύει και από εκεί και πέρα όρισε τους εχθρούς της. Εχθρός του παραταξιακού ΠΑΣΟΚ είναι υποτίθεται η δεξιά παράταξη. Αυτό είναι το δόγμα του και αυτό ελέγχεται από την ιδιοκτησία του. Από εκεί και πέρα άρχισε η δημιουργία των ομόκεντρων κύκλων. Άρχισε το ιδιόκτητο ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώνει μέλη-συμμάχους. Αυτοί, παρ' όλο που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του "σώματος" του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν καμία απολύτως δύναμη. Όποιος διαφωνεί αποβάλλεται. Όποιος διαφωνεί συγκαταλέγεται στις δυνάμεις της "αντίδρασης" και θα έχει και πάλι απέναντί του το σύνολο του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και όλοι να διαφωνούν με την ιδιοκτησία, δεν μπορούν να στραφούν εναντίον της. Οι "διαφορετικοί" δεν δραστηριοποιούνται μέσα στο κόμμα, προκαλώντας ζυμώσεις ανεπιθύμητες στην ιδιοκτησία. Οι "διαφορετικοί" μόλις διαφωνήσουν, θ' αποβληθούν, αφήνοντας την ιδιοκτησία με τα "καθαρά" της χαρακτηριστικά. Θα την αφήσουν ακόμα και μόνη της να "πολεμήσει" για τους μόνιμους στόχους των ιδιοκτητών της. Αυτό λέει το καταστατικό. Η ιδιοκτησία πάντα θα ελέγχει τα όργανα που μπορούν ν' αλλάξουν το καταστατικό της, εφόσον μέλη της είναι αυτά τα οποία τα στελεχώνουν. Όσο λοιπόν ο πακιστανικής καταγωγής Αμερικανός πολίτης είναι ιδιοκτήτης του αμερικανικού κράτους, άλλο τόσο ο κοινός πασόκος είναι ιδιοκτήτης του ΠΑΣΟΚ. Ο πρώτος νομίζει ότι ανήκει ως ισότιμος στο αμερικανικό έθνος και ο δεύτερος νομίζει ότι ανήκει ως ισότιμος στο παραταξιακό ΠΑΣΟΚ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί ισχυριζόμαστε ότι τα πάντα είναι θέμα σχεδιασμού; Κατάλαβε πώς λειτουργούν οι ομόκεντροι κύκλοι, που εμπλέκουν "άνισους" σε κοινά συμφέροντα; Αυτοί είναι σχεδιασμοί τόσο παλιοί όσο παλιά είναι και η ίδια η εξουσία. Όλοι "ίσοι" μεταξύ τους, όταν πρόκειται για αγώνα και θυσία και όλοι "διαφορετικοί" μεταξύ τους, όταν πρόκειται για μοίρασμα λείας. Όλοι ίσοι χριστιανοί, όταν κινδυνεύει ο χριστιανισμός, αλλά, όταν υπάρχει μοίρασμα, άλλα παίρνει ο Πάπας, άλλα ο Καρδινάλιος και άλλα ο απλός πιστός. Ο πρώτος δεν ξέρει πού να βάλει το χρυσάφι που "δικαιούται" από τον κοινό αγώνα και ο τελευταίος παίρνει μια απλή συστατική επιστολή για τη μεταθανάτιο ζωή. Με τον απλό αυτόν τρόπο το ιδιωτικό ΠΑΣΟΚ παρίστανε την παράταξη και ξεκίνησε την πορεία του προς την εξουσία. Είχε και το ΠΑΣΟΚ τον "Πάπα" του, είχε τους "Καρδινάλιους" του εκτελεστικού γραφείου και είχε τα μιλιούνια των αφελών, που νόμιζαν ότι είναι όμοιοι με τους "από πάνω".

Μέσα σε λίγα χρόνια φτάσαμε εντελώς φυσικά στο θριαμβευτικό 1981. Τι έγινε τότε; Το "έλα να δεις". Του "Κουτρούλη" ο γάμος. Η χαρά του κάθε κακομοίρη. Βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν οι "Πάπες", οι "Καρδινάλιοι" και οι "παπάδες" του ψευδοσοσιαλισμού. Οι τελευταίοι ήταν οι γραφικότεροι και ήταν οι πιο επικίνδυνοι, γιατί ανήκαν πραγματικά στις τάξεις του φτωχού λαού. Ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι φιλόδοξοι πλην άνεργοι και αρκετά τεμπέληδες μορφω­μένοι "εργατοπαίδες". Όλοι αυτοί βγήκαν στους δρόμους, για να πανηγυρίσουν τον θρίαμβο της "δημοκρατίας". Τα πεινασμένα μάτια τους και οι άδειες κοιλιές τους ήταν οι "πυξίδες" τους. Έβλεπαν το ελληνικό κράτος όπως έβλεπαν οι χριστιανοί τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αναγνώρισε τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτο­κρατορίας. Το έβλεπαν ως "λεία", που, αν την έπαιρναν στα χέρια τους, θα "σώνονταν" για πάντα. Ήταν έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν για να μην την χάσουν.

Αυτό το οποίο συνέβη το 1981 ήταν κάτι το πρωτοφανές για τα ελληνικά χρονικά. Οι "νικητές" των εκλογών νόμισαν ότι τους "χαρίστηκε" το κράτος. Το κόμμα του ΠΑΣΟΚ σφιχταγκάλιασε το κράτος και το χρησιμοποίησε για να "εξαγοράζει" ψήφους. Αυτό το οποίο —όπως είπαμε σε άλλο σημείο— απαγορεύεται δια ροπάλου από το Σύνταγμα. Αυτό, που όπως είπαμε δημιουργεί τις κακώς εννοούμενες "πελατειακές" σχέσεις. Τέτοια ταύτιση κόμματος και κράτους έχουμε δει μόνον μετά από επαναστάσεις, όπου κάποιοι επιβάλλονταν με τα όπλα και στη συνέχεια χρησιμο­ποιούσαν την κρατική "μηχανή", για να διατηρούνται στην εξουσία. Αυτό ακριβώς έκανε το ΠΑΣΟΚ. Η μόνη ιδιομορφία του ήταν ότι την εξουσία —που του έδινε τη δυνατότητα ν' "αρπάξει" στην κυριολεξία τον κρατικό μηχανισμό και να τον μετατρέψει σε κομματική περιουσία— την πήρε μέσα από εκλογές και άρα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Από τη στιγμή που το κατάφερε, είδαμε πράγματα πρωτοφανή.

Ήταν η πρώτη φορά που όλοι αυτοί οι πανηγυρίζοντες δεν κοιτούσαν τον αρχηγό τους στα μάτια αλλά στην τσέπη. Κάθε φορά που ο μεγάλος "ηγέτης" έβγαινε στα μπαλκόνια, όλοι περί­μεναν "δώρο". Ο καθένας περίμενε με βάση αυτά που του είχε υποσχεθεί ο αρχηγός. Άλλα περίμεναν τα "στελέχη" και άλλα οι συλλογικοί φορείς, που είχαν επιλεγεί να ευνοηθούν. Άλλα περίμεναν οι "Καρδινάλιοι", άλλα οι "παπάδες" και άλλα το σοσιαλιστικό "ποίμνιο". Άνεργοι οικο­νομο­λόγοι, που τελείωσαν την Πάντειο, παίζοντας τάβλι στα Εξάρχεια, ονειρεύονταν υπουργικές θέσεις και γενικές γραμματείες υπουργείων. Θεολόγοι του γυμνασίου ονειρεύονταν νομαρχίες. Όλοι οι υπόλοιποι περίμεναν αυξήσεις, αναδρομικά, νέες κοινωνικοποιήσεις. Όλοι περίμεναν ως "νεοαμερικανοί" να ευνοηθούν εις βάρος των "Ινδιάνων" της δεξιάς και των "μαύρων" του κομμου­νισμού, που ήταν οι εχθροί τους. Από τη στιγμή που οι ηγέτες τους απέκτησαν την "ιδιοκτησία" τού κράτους, θεωρούσαν δικαίωμά τους να βάλουν τα "χεράκια" τους στα θησαυροφυλάκιά του. Η έννοια της "αλλαγής" για τους περισσότερους από αυτούς σήμαινε αλλαγή μόνον στον οικονομικό τομέα. Άκουγαν τα "παραμυθάκια" περί ιδεολογιών, που απευθύνονταν στους φουκαράδες του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι μορφωμένοι περίμεναν στο τέλος ν' ακούσουν για το "δώρο". Με την καιρο­σκοπική του πολιτική το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε και άλωσε τα πάντα.

Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι όλα αυτά δεν τα έκανε κρυφά. Δεν υπήρχε δηλαδή η πάγια μυστική συνωμοτική πρακτική, που γνώριζαν μόνον οι "μυημένοι". Όλα γίνονταν στα φανερά. Έβγαινε ο άλλος δημόσια παραμονές των εκλογών και έλεγε ότι, αν βγει το ΠΑΣΟΚ, του υποσχέθηκε να τον κάνει νομάρχη. Έβγαιναν και έλεγαν στους δημοσίους υπαλλήλους ότι, αν βγει το ΠΑΣΟΚ, θα καταργηθεί το οργανόγραμμα του δημοσίου. Ότι θα "ξηλωθούν" οι παλιοί διευθυντές και θα διοριστούν νέοι με μόνο κριτήριο την κομματική τους ταυτότητα. Απλά στην περίπτωση αυτήν δεν ξεχνούσαν να υπενθυμίσουν σε όλους —"πιστούς" και "απίστους"— ότι οι αυξήσεις θα δοθούν σε όλους τους υπαλλήλους, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση. Δεν ξεχνούσαν να μιλήσουν για αθρόες προσλήψεις ημετέρων, που θα τους "ξεκούραζαν".

Γιατί γίνονταν αυτά; Για έναν πολύ απλό λόγο. Για να δημιουργήσουν στη δράση μια αντί­δραση. Για να ενεργοποιήσουν τα ένστικτα των ψηφοφόρων της ΝΔ και σταδιακά να τους μεταφέρουν την ίδια παθολογία. Να πάψουν να είναι μια μερίδα του ελληνικού λαού, που απλά ψήφισε ΝΔ και να σκέφτονται σαν παράταξη, που περιμένουν τη σειρά τους για να κάνουν τα ίδια. Με τον τρόπο αυτόν το κόμμα της Δεξιάς, η οποία ποτέ δεν προστάτευσε τους εργάτες και ούτε ποτέ ευνόησε τους δημόσιους υπαλλήλους, απέκτησε εργάτες και υπαλλήλους, οι οποίοι περί­μεναν από αυτήν βόλεμα.

Αυτή η πολιτική ήταν ευφυής, γιατί απλούστατα "ακύρωνε" το Σύνταγμα. Δίχασε την ελληνική κοινωνία και επανέφερε τη λογική της παράταξης. Επανήλθε το πάθος να νικηθεί ο "άλλος". Επανήλθε το μίσος. Επανήλθε η λογική του …."ο θάνατος σου η ζωή μου". Όμως, οι αρνητικές συνέπειες αυτής της πολιτικής ήταν και οικονομικές. Ο πολύς ο κόσμος, που είναι και άσχετος με τα της οικονομίας, δεν κατάλαβε τότε τι ακριβώς συνέβαινε. Άκουγε τον Ανδρέα να λέει στα μπαλκόνια "Τσοβόλα δώστα όλα" και δεν μπορούσε να το αξιολογήσει. Νόμιζε για παράδειγμα ότι όλες αυτές οι παροχές ήταν αποτέλεσμα κάποιας φιλολαϊκής πολιτικής, που εκτελούσε ο "σοσια­λι­στής" Ανδρέας. Νόμιζε δηλαδή ότι γίνεται κατά κάποιο τρόπο μια ανακατανομή του παραγόμενου εθνικού πλούτου. Νόμιζε ότι ο Ανδρέας τα παίρνει από τους πλούσιους, για να τα μοιράσει στους ασθενέστερους. Νόμιζε ότι ο Ανδρέας κάνει αυτό που ποτέ δεν θα τολμούσε να κάνει η Δεξιά απέναντι στα αφεντικά της. Αυτό το οποίο ο κόσμος δεν κατάλαβε ήταν ότι η πολιτική εκείνη ήταν αποτέλεσμα διασπάθισης εθνικών αποθεμάτων και εξωτερικού δανεισμού. Με τα "έτοιμα" και τα "δανεικά" παρίστανε ο Ανδρέας τον γαλαντόμο και χουβαρντά.

Ο Ανδρέας εκτέλεσε μια πολιτική που είχε τη στήριξη των ιμπεριαλιστών και γι' αυτόν τον λόγο έλαβε την οικονομική τους στήριξη γι' αυτήν την αυτοκτονική πολιτική. Εξαιτίας εκείνου του υπερδανεισμού παρατηρήθηκαν φαινόμενα οικονομικής παραδοξότητας μοναδικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Ανδρέας, πάνω στη βιασύνη του να δημιουργήσει στην υπανάπτυκτη Ελλάδα ισχυρή σύμμαχο αστική τάξη, κατόρθωσε και αστικοποίησε μέχρι και τμήματα της κεφαλαιοκρατίας. Αστι­κο­ποίησε βιομηχάνους και αγρότες. Πώς το κατάφερε αυτό; Με την πολιτική της ανοχής της κλοπής για τους πρώτους και της αποζημίωσης για τους δεύτερους. Σ' ό,τι αφορά τους βιομη­χά­νους αυτό το οποίο συνέβη ήταν πολύ απλό. Ο Ανδρέας, κατόπιν συνεννόησης με τους περισ­σότερους από αυτούς, έκανε το εξής: Τους επέτρεπε να λεηλατούν τις δικές τους επιχειρήσεις και στη συνέχεια τους τις εξαγόραζε για "χρυσάφι" σαν προβληματικές. Τους έπαιρνε από την παραγωγή και τους έβαζε στο εμπόριο. Τους αποσπούσε από την κεφαλαιοκρατία και τους τοπο­θετούσε πάμπλουτους στην αστική τάξη.

Οι βιομήχανοι δεν ήταν κορόιδα. Οικειοποιούνταν μεγάλα μέρη των περιουσιών των επιχει­ρήσεων, εξαφάνιζαν δάνεια που λάμβαναν οι επιχειρήσεις τους και μετά τις έκλειναν. Για λόγους κοινωνικής "ευαισθησίας" και για να μην πεταχτούν οι άνεργοι στο δρόμο, πήγαινε ο Ανδρέας στη συνέχεια και τις αγόραζε. Οι βιομήχανοι εισέπρατταν συνολικά δύο και τρεις φορές την αξία του κεφαλαίου τους. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούνται κορόιδα οι βιομήχανοι οι οποίοι μάζευαν δραχμή δραχμή το κέρδος από την αγορά και την πώληση των προϊόντων. "Έξυπνοι" ήταν αυτοί οι οποίοι άδειαζαν τα εργοστάσια από εξοπλισμό και πρώτες ύλες και πουλούσαν υπόστεγα στο κράτος. "Κορόιδα" έγιναν οι παραγωγοί που εργάζονταν και "έξυπνοι" έγιναν οι έμποροι που κονομούσαν αραχτοί στις ταβέρνες. Κοντά σ' αυτούς ακολουθούσαν και οι πρώην εργάτες τους. "Έξυπνοι" εκείνη την εποχή ήταν και οι εργάτες των προβληματικών, που "τρύπωναν" στην κρατι­κή τσέπη μέσω των κοινωνικοποιήσεων. Οι πρώτοι γίνονταν αμύθητα πλούσιοι και οι δεύτεροι έπαιρναν επιτέλους μεροκάματο, χωρίς να εργάζονται. Πραγματικοί δημόσιοι υπάλληλοι.

Κάτι ανάλογο έγινε και με την κεφαλαιοκρατία της γης, που είναι οι αγρότες. Εκεί ο Ανδρέας για λόγους "ευαισθησίας" για την περήφανη αγροτιά έκανε κάτι ανάλογο. Επινόησε την πρακτική των επιδοτήσεων. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Οι αγρότες, είτε εργάζονταν στα χωράφια τους είτε όχι, τα ίδια θα έπαιρναν. Είτε με παραγωγή είτε χωρίς, τα ίδια θα εισέπρατταν. Ένας ύμνος προς την τεμπελιά. Οι αγρότες από πρότυπα εργατικότητας έγιναν ράθυμοι και τεμπέληδες. Δημιουρ­γήθηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο επαγγελματίες οπαδοί του ΠΑΣΟΚ στο ύπαιθρο, που όλη την ημέρα υμνούσαν το κόμμα στα καφενεία. Όλη την ημέρα στο καφενείο με μπύρες, καφέδες και πρέφα. Έβλεπαν τους άλλους να πηγαίνουν στα χωράφια και γελούσαν. Το μήνυμα ήταν σαφές. Όποιος εργάζεται είναι κορόιδο.

Για να δημιουργήσει συνθήκες "ομάδας" ο Ανδρέας, έκανε και κάτι άλλο. Ως γνήσιο "σοσιαλιστικό" κόμμα, άρχισε την "ιδεολογική" επιμόρφωση. Ήταν απαραίτητο να γίνει αυτό, γιατί ο σχεδιασμός απαιτούσε ομοιόμορφη αστική συμπεριφορά από ανθρώπους οι οποίοι δεν ήταν ούτε μορφωμένοι αλλά ούτε και αυθεντικοί αστοί. Όταν ο κύριος όγκος της αστικής σου τάξης είναι ένα συνονθύλευμα από εργάτες κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων και αστιζόντων αγροτών, δεν μπορείς να έχεις την ομοιογένεια που επιβάλουν τα κοινά ταξικά συμφέροντα. Επιπλέον, πρέπει να τους αναγκάσεις στον συγχρωτισμό με αυθεντικούς αστούς, για ν' αρχίσουν ν' αποκτούν την επιθυμητή νοοτροπία. Τι έγινε τότε; Ξεκίνησε η εποχή των συνεδρίων και της επιμόρφωσης των κομματικών στελεχών. Των επικεφαλής όλων αυτών των ταξικών ομάδων, που παρίσταναν τους πραιτοριανούς του σοσιαλισμού. Κάθε τρεις και λίγο κατέβαιναν στην Αθήνα οι πιο απίθανοι άνθρωποι. Ακόμα τους θυμούνται οι πόρνες. Τότε συντελέστηκε και η ταξική ομόνοια στην Ελλάδα. Πάνω στα ίδια κρεβάτια και με τις ίδιες πόρνες "αγκομαχούσε" ο γεωργός, ο δημόσιος υπάλληλος και ο εργάτης. Αυτό έκαναν όλοι τους.

Κατέβαιναν στην Αθήνα, περνούσαν μια βόλτα από τα συνεδριακά κέντρα, έπαιρναν μια κάρτα συνέδρου και στη συνέχεια αμολιόνταν στους κακόφημους δρόμους της πρωτεύουσας να ψάχνουν για πόρνες. Από τα ΚΤΕΛ ακόμα έψαχναν τηλέφωνα σε ροζ αγγελίες. Για όλα φρόντιζε το κόμμα. Εις υγείαν του κορόιδου. Τους πλήρωναν οδοιπορικά, ξενοδοχεία και τους έδιναν και χαρτζιλίκι να "δούνε" την πρωτεύουσα. Απορούσε η "περήφανη" αγρότισσα πώς ο παντελώς αγράμματος σύζυγός της, που δεν διάβαζε ποτέ του τίποτε και πλενόταν μόνον Χριστούγεννα και Πάσχα είχε τόσο πάθος με τις συνεδριάσεις και κάθε φορά που έφευγε για συνέδριο, έπαιρνε μαζί του και όλες τις κολόνιες της οικογένειας. Απορούσε, γιατί δεν γνώριζε τον σοσιαλιστικό "μετασχηματισμό". Δεν γνώριζε ότι οι "πιστοί" πρέπει να πηγαίνουν στη "Μέκκα" για "κατήχηση" και "προσκύνημα". Δεν γνώριζε ότι η συμμορία του ΠΑΚ με τη λογική των ομόκεντρων κύκλων είχε κατορθώσει και είχε δημιουργήσει συνθήκες συνενοχής με μεγάλες κοινωνικές μερίδες. Άλλοι για "φιλέτα", άλλοι για "ψίχουλα" και άλλοι επειδή απλά αντιπαθούσαν τον "διαφορετικό" γείτονα, ήταν όλοι τους συνένοχοι. Αισθάνονταν όλοι τους "κονκισταδόρες", που έπρεπε να προστατεύσουν τις "κατακτήσεις" τους. Έπρεπε να προστατεύσουν το "κάστρο" τους, που ήταν ο κρατικός μηχανισμός.

Με το που συνέβη αυτός οι κοινωνικός "μετασχηματισμός" μπήκε ο σχεδιασμός στην τελική του ευθεία. Άρχισε ο πολλαπλασιασμός της αστικής τάξης. Απλά μέσα στο χρόνο έπρεπε να τεθούν οι βάσεις, ώστε να έχουμε πραγματική αστική τάξη και όχι την "ιμιτασιόν" αστική τάξη των πρώτων χρόνων. Τι έγινε τότε; Η μεγάλη "επένδυση" τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και των ιμπεριαλιστών. Δημιουργήθηκε η "βιομηχανία" παραγωγής αστών. Το ΠΑΣΟΚ, για να "μορφώσει" τα παιδιά του λαού, άνοιξε τις πόρτες των πανεπιστημίων. Γιατί το έκανε αυτό; Για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Φιλοδοξούσε να βάλει μέσα στην κάθε ελληνική οικογένεια από έναν αστό. Έναν αστό, που θ' αναλάμβανε την άμυνα της φιλοπασοκικής αστικής τάξης μέσα στο "κύτταρο" της ελληνικής κοινωνίας.

Η φιλοαστική πολιτική δηλαδή του ΠΑΣΟΚ όχι μόνον θα δίχαζε την κάθε οικογένεια, αλλά και θα της προκαλούσε σύγχυση. Όλοι οι κοινοί εργαζόμενοι θα διαμαρτύρονταν για την φιλοαστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι ίδιοι θα ήταν αυτοί οι οποίοι θα έτρεχαν να "γλείψουν" την εξουσία, για να βολέψουν το μορφωμένο "βλαστάρι" τους. Ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος θα αισθανόταν αδικημένος, είτε ως βιοτέχνης είτε ως αγρότης είτε ως εργάτης, θα υποστήριζε το δίκιο του παιδιού του που μορφώθηκε και θα έπρεπε να βολευτεί στο δημόσιο. Τον ενδιέφερε το προ­σωπικό του εισόδημα, αλλά τον ενδιέφερε και η απόδοση του χρήματος που "επενδύθηκε" στις καφετέριες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, όταν σπούδαζε ο "επιστήμονας" του σπιτιού.

Αυτός ήταν ο στόχος του ΠΑΣΟΚ, όταν άνοιξε τα Πανεπιστήμια χωρίς κανέναν συγκεκριμένο προσανατολισμό. "Παρήγαγε" μορφωμένους, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και βέβαια με τις ανάγκες της ελληνικής παρα­γωγής. Τους "παρήγαγε" με τον τόνο, για να τους βαστά ομήρους. Εκπαίδευε ανθρώπους ολίγον θρασείς, ολίγον απαιτη­τικούς, ολίγον τεμπέληδες, οι οποίοι δεν ήθελαν να εργαστούν στην παραγωγή, γιατί ήταν "επιστήμονες". Ανθρώπους, που συνέρεαν στα γραφεία της ιδιωτικής εταιρείας διαχείρισης του κράτους —που ονομαζόταν ΠΑΣΟΚ— προκειμένου να παρακαλέσουν για μια θεσούλα.

Ο πυρήνας του δηλαδή μεγάλωσε, όχι μόνον εξαιτίας αυτών που ευνοούνταν, αλλά και εξαιτίας αυτών που ήθελαν να ευνοηθούν. Η ταξική καταγωγή όλων αυτών των φτωχών και φανατικών "νεοαστών" επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ να διατηρεί επαφή με την εργατική τάξη και άρα να την "προσανατολίζει" προς το μέρος του. Ποιος θα μπορούσε να το νικήσει; Ποιος θα μπορούσε να σταματήσει τη "θριαμβευτική" πορεία του; Είχε ταυτιστεί απόλυτα με την αστική τάξη και ήταν πραγματικά αήττητο. Αυτοί οι οποίοι είχαν γνώσεις ήταν όμηροί του και αυτοί οι οποίοι δεν είχαν ήταν τα εύκολα θύματα της ρητορείας του και των συνθημάτων του. Κρυφογελούσαν συνωμοτικά οι αστοί πασόκοι με τις αντικαπιταλιστικές και φιλεργατικές "κορώνες" του Ανδρέα, αλλά την ίδια ώρα οι σοσιαλιστές εργάτες το "έτρωγαν" το παραμύθι και καλλιερ­γούσαν ελπίδες.

Με τη συμπεριφορά αυτήν το ΠΑΣΟΚ απέκτησε ως οργανισμός μια πολύ συγκεκριμένη παθολογία. Ποια ήταν αυτή η παθολογία; Να "καταπίνει" και να "καπελώνει" ό,τι βρίσκει μπροστά του. Οι άθλιοι, που κατέλαβαν την εξουσία, "καπέλωσαν" σταδιακά αυτούς που αντιπροσώπευαν. Το κόμμα "καπέλωσε" το κράτος, οι ιδιοκτήτες "καπέλωσαν" τα μέλη, τα μέλη "καπέλωσαν" την αστική τάξη και η αστική τάξη "καπέλωσε" τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις. Οι ομόκεντροι κύκλοι του ΠΑΣΟΚ επεκτάθηκαν στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας και στο σύνολο των κοινωνικών τάξεων. Οι "νεοαστοί", που ανέλαβαν ν' αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των εργατών, άρχισαν να τους "πουλάνε" στην εξουσία, την οποία διαχειρίζονταν πλέον οι "ομοϊδεάτες" τους. Αυτοί, που ανέλαβαν την εξουσία στο όνομα των φτωχών και των εργαζομένων, έγιναν πλούσιοι και τεμπέ­ληδες "καρεκλο­κένταυροι". Αστοί ανέλαβαν ν' αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της αχανούς εργατικής τάξης.

Η παθολογία αυτή σταδιακά άρχισε να μεταφέρεται και στη ΝΔ. Η μόρφωση, η πονηριά και η υπο­κρισία των αστών του ΠΑΣΟΚ άρχισε να δημιουργεί προβλήματα ανταγωνιστικότητας στη ΝΔ. Στη ΝΔ, που δεν μπορούσε να διεκδικήσει τις ψήφους των εργαζομένων, προκειμένου να φτάσει στην εξουσία. Αναγκαστικά από εκείνο το σημείο κι έπειτα θα έπρεπε να το παρακολουθήσει, για να επιβιώσει στον δύσκολο αγώνα. Απέναντι από τους ασυναγώνιστους "δικηγόρους" του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να τοποθετήσει ανάλογα εκπαιδευμένους "δικηγόρους" και η ΝΔ. Το κόμμα, που μέχρι τότε ελέγχονταν από την εθνική κεφαλαιο­κρατία, άρχισε να παραδίδει τη διαχείρισή του σε αστούς. Σταδιακά δηλαδή η διαχείριση έφυγε από τα "αφεντικά" της δεξιάς και πήγε στους "επιστάτες" της. Άρχισαν στη ΝΔ να ισχυροποιούνται σκληροί και πονηροί αστοί, που μπορούσαν να συναγωνιστούν τους όμοιούς τους του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό σημαίνει "μεταφορά" παθολογίας. Το ΠΑΣΟΚ είχε κολλήσει πλέον την "αρρώστια" του και στη ΝΔ. Την ΝΔ, που ιδρύθηκε και η ίδια με βάση τον συνταγματικό νόμο ως ιδιωτική εταιρεία και η οποία στη συνέχεια "καπέλωσε" τη δεξιά παράταξη του παρελθόντος. Η ΝΔ δηλαδή ακο­λούθησε την πορεία του ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτό συνέφερε τον ιδιοκτήτη της. Η ΕΡΕ, για παράδειγμα, δεν ήταν κόμμα. Ήταν παράταξη, που ανήκε στα μέλη της. Ήταν παράταξη και είχε συγκεκριμένο κοινό. Δεν μπορούσε να λειτουργήσει με ομόκεντρους κύκλους. Δεν μπορούσε δηλαδή να "διαβρώσει" ούτε σε "μήκος" ούτε σε "βάθος" την ελληνική κοινωνία. Μετρημένα ήταν τα "κουκιά" της. Ούτε αυξάνονταν ούτε μειώνονταν. Αυτά τα οποία έλεγχε δεν τα έχανε και αυτά τα οποία δεν έλεγχε δεν έκανε καν τον κόπο να τα διεκδικήσει.

Οι ηγέτες της εναλλάσσονταν με τον τρόπο που εναλλάσσονται οι ηγέτες μιας παράταξης. Οι ηγέτες μιας ομάδας ίσων συνοδοιπόρων. Τους μηχανισμούς της τους στελέχωναν μέλη της με βάση τη λογική της παράταξης και την πίστη τους στην κοινή ιδεολογία. Οι "διαφορετικοί" μπορούσαν να επιβιώνουν μέσα της και μπορούσαν να επιδιώκουν την ανατροπή των ηγετών τους, όταν διαπίστωναν ότι έθεταν σε κίνδυνο τα κοινά παραταξιακά συμφέροντα. Ο Καραμανλής, ως ηγέτης της, όταν διαφώνησε με την παράταξη, έφυγε στο Παρίσι. Την εγκατέλειψε, γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Δεν του ανήκε η παράταξη, για να επιβάλλει τους νόμους του. Δεν του ανήκε, για να επιβάλει στους μηχανισμούς της τους ανθρώπους της αρεσκείας του.

Αντίθετα η ΝΔ ήταν ιδιοκτησία του, άσχετα αν παρίστανε τη συνέχεια της ΕΡΕ. Ήταν ιδιο­κτησία του και μπορούσε χωρίς αμφισβήτηση και χωρίς έλεγχο να διορίζει όποιον ήθελε όπου ήθελε. Μπορούσε να βάλει τα αδέρφια του, τα ανίψια του ή τους κολλητούς του σε όποιο κομματικό πόστο ήθελε χωρίς έλεγχο και χωρίς αντίδραση. Μπορούσε να κάνει πράγματα, που, αν επιχειρούσε να τα κάνει στην παράταξη της ΕΡΕ, θα τον σκότωναν οι ομοϊδεάτες του. Η ΝΔ ήταν ιδιοκτησία του και μπορούσε ανά πάσα στιγμή ακόμα και να τη διαλύσει. Μπορούσε να τη χειριστεί ως περιουσία του. Μπορούσε να την "πουλήσει" ή να εκποιήσει ένα μέρος της. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με "αντιπαροχή" μέρους της ιδιοκτησίας του έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μια "αντιπαροχή", η οποία οδήγησε στη συνιδιοκτησία με τον Μητσοτάκη, που ήταν ο "εκλεκτός" των Αμερικανών. Τον Μητσοτάκη, που τον λάτρευαν, επειδή τους είχε "εξυπηρετήσει" όταν τον είχαν ανάγκη.

Αυτές οι εξελίξεις ήταν καθοριστικές για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί; Γιατί το σύνολο της εξουσίας πήγαινε κατευθείαν στους αστούς. Οι αστοί είχαν "καπελώσει" από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ την εργατική τάξη και από την πλευρά της ΝΔ την κεφαλαιοκρατία. Τα πάντα υπηρε­τούσαν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα εις βάρος των συμφερόντων των υπολοίπων. Οι αστικές "περικοκλάδες" του ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν "περικοκλάδες" και στη ΝΔ. Από τη μία πλευρά "καπελώνονταν" οι αγωνιστές εργάτες και από την άλλη πλευρά "καπελώνονταν" οι ισχυροί κεφα­λαιοκράτες. Αστοί έγιναν οι ηγέτες της ΓΣΕΕ, αστοί έγιναν οι ηγέτες των αγροτικών συνεταιρισμών και αστοί έγιναν οι ηγέτες ακόμα και του ΣΕΒ. Το αποτέλεσμα ήταν να "θολώσει" το πολιτικό σκηνικό ακόμα πιο πολύ. Για όσο διάστημα έβλεπαν οι αστοί ότι η κατάσταση αυτή τους ευνοούσε, δεν την άλλαζαν. Για όσο διάστημα έβλεπαν ότι, ελέγχοντας τα υπάρχοντα κόμματα, μπορούσαν να επιτυγχάνουν όλους τους ταξικούς τους στόχους, αλλαγή δεν θα υπήρχε. Τους συνέφερε ο κομματικός διπολισμός και είχαν όφελος αν στήριζαν το μονοπώλιο των ιδιοκτητών των κομμάτων. Είχαν καταφέρει και είχαν βάλει τους ισχυρότερους κοινωνικούς εταίρους στην "άκρη" και τους δούλευαν όλους μαζί.

Εξαιτίας αυτών των συνθηκών υπήρχε η μεταπολιτευτική συνταγματική δυσλειτουργία. Δυσ­λειτουργία, στην οποία συμμετείχε και ο λαός, είτε με την άγνοιά του είτε με την κουτοπονηριά του. Ο λαός δεν ήταν ανεύθυνος γι' αυτήν την κατάσταση. Ήταν συνένοχος. Το όλο πρόβλημα δηλαδή το δημιουργούσαν από τη μία πλευρά οι πολίτες οι οποίοι δεν καταλάβαιναν τη νέα τους ιδιότητα και από την άλλη πλευρά οι πολίτες οι οποίοι εμπορεύονταν παράνομα τη νέα ιδιότητα. Το πρόβλημα το δημιουργούσαν αυτοί οι οποίοι εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι ως κεφαλαιο­κράτες κινδύνευαν από το ΠΑΣΟΚ και αυτοί οι οποίοι εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι ως εργάτες κινδύνευαν από τη ΝΔ. Αυτούς όλους τους "δούλευαν" τα αστικά ιερατεία των κομμάτων, που υποτίθεται συνδέονταν με τις ιδεολογικές απόψεις της κοινωνικής τους τάξης. Τους "δού­λευαν" οι μεγαλοαστοί διαχειριστές των κομμάτων. Οι μεγαλοαστοί, που είχαν αρχίσει να γίνονται πλούσιοι εξαιτίας της διαχείρισης της εξουσίας. Επειδή αυτοί οι αστοί είχαν ανάγκη συμμαχιών, έμπλεξαν στο "παιχνίδι" και τους δημόσιους υπάλληλους, που ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη με τους ίδιους. Στο πρόβλημα, δηλαδή, που δημιουργούσαν οι "κολλημένοι" οπαδοί του σοσιαλισμού, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν ότι είναι πλέον δυνάμει "πελάτες" όλων των κομμάτων και όχι οπαδοί μιας παράταξης, προστέθηκαν κι αυτοί που ναι μεν καταλάβαιναν ότι είναι "πελάτες", αλλά λειτουργούσαν ως επί πληρωμή "κράχτες".

Κανένας δηλαδή δεν περιοριζόταν στα νέα δεδομένα και στη νέα ιδιότητά του. Κανένας δηλαδή δεν έφτανε στις εκλογές ως "πελάτης". "Πελάτης", που θα κρίνει την προηγούμενη κυβέρνηση, θα εξετάσει τα προγράμματα των υποψηφίων και στη συνέχεια θα επιλέξει το κόμμα της αρεσκείας του. Όλοι πήγαιναν στις εκλογές με την ιδιότητα του οπαδού και με τις ιδεολογικές "παρωπίδες". Δεν έκριναν ούτε σύγκριναν τα κόμματα μεταξύ τους. Δεν έβλεπαν καν τα κυβερνη­τικά προγράμματα των κομμάτων. Ψήφιζαν τους δικούς τους, για να μην βγουν οι άλλοι. Εκεί τους έβρισκαν οι "κράχτες" και τους δούλευαν. Οι "κράχτες", που στην πλειοψηφία τους ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και άρα "πληρωμένοι" από τη "διεύθυνση" της αρεσκείας τους.

Αυτοί περιφέρονταν ανάμεσα στους "πελάτες" και σκόρπιζαν την προπαγάνδα των "αφεντι­κών". Αυτοί, παριστάνοντας τους πελάτες, "εκμυστηρευόταν" στους αφελείς το πόσο "ενθουσια­σμέ­νοι" ή το πόσο "δυσαρεστημένοι" ήταν από ένα "προϊόν" το οποίο δοκίμασαν και προσπαθούσαν να βοηθήσουν και τους υπολοίπους για να μην την "πατήσουν". Όπως κάνουν κάποιοι πονηροί στα σούπερ μάρκετ, που, παριστάνοντας τους "πελάτες", ενώ είναι πληρωμένοι υπάλληλοι, "σπρώχνουν" τα "προϊόντα" που τους υποδεικνύουν εκείνοι οι οποίοι τους πληρώνουν. Όλοι αυτοί —ο καθένας για τους δικούς του λόγους— δεν σέβονταν το Σύνταγμα, χωρίς όμως να παρα­βαίνουν τις διατάξεις του. Κανένας δεν μπορούσε να πείσει τον σοσιαλιστή οπαδό να μην ψηφίζει με βάση την ιδεολογία του και κανένας δεν μπορούσε να σταματήσει τον καιροσκόπο πασόκο να εκμεταλλεύεται αυτήν την ψήφο.

Ο Ανδρέας και η εταιρεία του κινούνταν συστηματικά στη "σκιά" του Συντάγματος. Το "διαπερνούσαν" από την αριστερή του πλευρά, για να μονιμοποιηθούν στην εξουσία. Πώς το "διαπερνούσαν"; Μετατρέποντας ένα ιδιωτικό κόμμα σε εθνική παράταξη και ακολουθώντας την πο­λι­τική που ακολουθούσαν τα κομμουνιστικά κόμματα στο πάλαι ποτέ ανατολικό μπλοκ. Έχοντας εξασφαλίσει τη συμμαχία των αστών, και συνδεόμενο ψευδοϊδεολογικά με τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων, ήταν εύκολο να το κάνει. Ταύτισε παράνομα το κόμμα με το κράτος και από εκεί και πέρα ήταν εύκολο να ελέγχει τα πάντα. Ακόμα και σήμερα, παρ' όλο τον "εκσυγχρο­νισμό" και τον φιλελευθερισμό του ΠΑΣΟΚ, η δύναμή του βρίσκεται στον κρατικό μηχανισμό. Από τα 180 στελέχη της κεντρικής επιτροπής του σημερινού "φιλε­λεύθερου" ΠΑΣΟΚ μόνον τα 7 ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Ο κρατικός μηχανισμός ήταν πάντα η δύναμη του ΠΑΣΟΚ. Κάθε φορά που απειλούνταν το ΠΑΣΟΚ, ενεργο­ποιούνταν οι κρατικοί μηχανισμοί, που ήταν στελεχωμένοι από "φανατικούς" πασόκους. Από πρώην πεινασμένους πασόκους, που το δημόσιο γι' αυτούς ήταν ό,τι είναι η "όαση" για τον διαβάτη της ερήμου.

Το ΠΑΣΟΚ για όλους αυτούς τους λόγους δεν κινδύνευε από τις παρανομίες του. Αυτοί οι οποίοι μπορούσαν να το ελέγξουν και να το περιορίσουν ήταν οι δικαστικοί και αυτοί όμως ήταν αστοί δημόσιοι υπάλληλοι. Κάθε φορά που παρανομούσε το ΠΑΣΟΚ έδινε αυξήσεις στους δημόσιους υπάλληλους και μεταξύ αυτών ήταν και οι δικαστικοί. Η μόνη διαφορά που υπήρχε με τα αυθεντικά κομμουνιστικά κόμματα ήταν ότι, ενώ εκείνα ήταν πάντα έτοιμα ν' αντιμετωπίσουν την ιδεολογική αντεπανάσταση την "άλλων", το πασοκικό κόμμα ήταν έτοιμο ν' αντιμετωπίσει τη "δίψα" για βόλεμα και εξουσία των "άλλων". Οι ιδεολογικές "σημαίες" σηκώνονταν εύκολα, αλλά οι ιστοί τους ήταν κοινά "κουτάλια". …"Εμπρός Ανδρέα για μια Ελλάδα Νέα", φώναζαν, αλλά εννοούσαν νέες αυξήσεις και νέους διορισμούς. Αυτός, που με βάση το Σύνταγμα είχε προσ­ληφθεί ως "διευθυντής-υπάλληλος" του εθνικού μας "εργοστασίου", είχε γίνει "κολλητός" με τους επιστάτες του "εργοστασίου" και έκλεβε ταυτόχρονα καί το "αφεντικό" καί τους "εργάτες".

Την ασφαλή παραμονή του το ΠΑΣΟΚ στο χώρο της συνταγματικής "σκιάς" την εξασφάλιζε και για έναν άλλο λόγο. Κάποιοι είχαν φροντίσει να βάλουν μέσα στο Σύνταγμα εντελώς παρά­νομα και δυνάμεις της βαρβαρότητας, που κανονικά θα έπρεπε να "λυσσομανούν" εκτός των τειχών. Κάποιοι δηλαδή φρόντισαν να δημιουργήσουν δομικό πρόβλημα στη συνταγματική "κατα­σκευή". Φρόντισαν ν' ανοίξουν την "κερκόπορτά" του. Φρόντισαν να βάλουν τον "ωκεανό" της βαρβαρότητας μέσα στο σύστημα και κατά παραβίαση του Συντάγματος. Γιατί; Για να "ακυρώσουν" το πνεύμα του συνταγματικού σχεδιασμού. Σε ποιον αναφερόμαστε; Στο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ βρίσκεται παράνομα ανάμεσα στα αστικά κόμματα. Το ΚΚΕ αντιπροσωπεύει παράταξη, της οποίας το δόγμα ως καθαρά αντισυνταγματικό θα έπρεπε να βρίσκεται στον "ωκεανό" της βαρβαρότητας και να "χτυπάει" το Σύνταγμα. Στον ίδιο "ωκεανό" που θα έπρεπε να βρίσκεται και η ακροδεξιά.

Όταν όμως βάζεις μέρος του "ωκεανού" μέσα στο Σύνταγμα, που πρέπει να μείνει "στεγανό", τι επιτυγχάνεις; Το οργανωμένο "ναυάγιο", που συμφέρει αυτούς οι οποίοι δεν επιθυμούν τη δημοκρατία που διασφαλίζει το Σύνταγμα. Το ΚΚΕ με τα παραταξιακά χαρακτηριστικά έδωσε τη δυνατότητα στα αστικά κόμματα να το μιμούνται και να παριστάνουν τις παρατάξεις. Η απειλή που υποτίθεται αντιπροσώπευε και η δυνατότητά του να συμμετάσχει στις εκλογές και άρα στη διεκδί­κηση της εξουσίας, έδινε το άλλοθι στα κόμματα να παριστάνουν τις παρατάξεις που θα προστάτευαν τη δημοκρατία. Η αριστερή πλευρά με τον τρόπο αυτόν άρχισε να "μπάζει" και να δημιουργεί "σκιά" εύκολα διαπερατή. Ποια δύναμη θα τη σταματούσε; Θεωρητικά η άκρα δεξιά, η οποία θα έπνεε τα μένεα εναντίον των "διαβρωτών". Γιατί δεν την σταμάτησε; Γιατί κι εκείνη είχε μπει εξίσου παράνομα στο Σύνταγμα. Φοβόταν να προκαλεί, γιατί ήδη —λόγω Χούντας— αγωνιζόταν να σώσει το τομάρι της. Αυτοί οι οποίοι πήραν "συγχωροχάρτι" και σώθηκαν μέσα στη ΝΔ δεν τολμούσαν ν' αμφισβητήσουν τη νομιμότητα του ΚΚΕ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Για να "βραχυκυκλώσουν" το Σύνταγμα και να δημιουρ­γήσουν τα "υβριδικά" κόμματα που τους συνέφεραν, έβαλαν μέσα σ' αυτά "πυρήνες" των άκρων, για να δίνουν τον "ρυθμό". Εκτός Συντάγματος παρέμειναν μόνον μικρές δυνάμεις, οι οποίες ήταν περισσότερο γραφικές παρά ουσιαστικές. Αντί να υπάρχει εκτός Συντάγματος μια πανίσχυρη ακροδεξιά και μια πανίσχυρη ακροαριστερά, που θα το ανάγκαζαν να λειτουργεί πάντα με τη λογική του αρχικού σχεδιασμού, εκτός βρίσκονταν μόνον οι γραφικοί. Οι "χρυσαυγίτες" οι "βασιλικοί" και οι "τροτσκιστές" με τους "αναρχικούς". Οι "ωκεανοί" της βαρβαρότητας, που θα σταθερο­ποιούσαν το Σύνταγμα, αντικαταστάθηκαν με "λιμνούλες" της γραφικότητας. Οι πρώτοι χτυπούσαν κανέναν φουκαρά μετανάστη και οι δεύτεροι έβαζαν γκαζάκια σε τίποτε πολυεθνικά "ταχυφαγεία" και συσπείρωναν τους "προστάτες" της δημοκρατίας. Τους έδιναν τη δυνατότητα να παριστάνουν εκ του ασφαλούς τους δημοκράτες.

Όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε δεν θ' αρέσει στους "συντρόφους" και φανατικά αντι­αμερικανούς κομμουνιστές, ένα είναι το δεδομένο. Τα πάντα τα χρωστάνε στους Αμερι­κανούς. Οι Αμερικανοί, επειδή φοβούνταν τη δημοκρατία στην Ελλάδα, πίεσαν και έβαλαν το ΚΚΕ στη βουλή. Αυτοί τους έκαναν "ανθρώπους", εφόσον αυτοί τους επέτρεψαν να βάλουν τα χέρια τους στον κρατικό προϋπολογισμό. Οι Αμερικανοί, επειδή φοβούνταν την εθνική κεφαλαιοκρατία, έβαλαν το ΠΑΣΟΚ να κυβερνά κι αυτό δεν γινόταν χωρίς το "δεκανίκι" του ΚΚΕ. Γιατί; Γιατί η δύναμη του ΚΚΕ στα εργατικά συνδικάτα θα ήταν αυτήν η οποία θα έκρινε τη σύγκρουση μεταξύ αστών και κεφαλαιοκρατών. Μόνον ο έλεγχος της ελληνικής εργατικής τάξης θα έδινε τη δυνατότητα στους Αμερι­κανούς να ελέγχουν την Ελλάδα και να επιβάλουν τον ιμπεριαλισμό τους.

Όταν λοιπόν οι κομμουνιστές βγαίνουν στους δρόμους για να "καταγγείλουν" τους ιμπερια­λιστές των λαών, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτοί οι ίδιοι τους δίνουν τη δυνατότητα να ελέγχουν την Ελλάδα. Όταν βγαίνουν στους δρόμους για να "καταγγείλουν" τους εκμεταλλευτές της εργατιάς, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτοί οι ίδιοι δίνουν τη δυνατότητα στους αστούς εκμεταλ­λευτές να ελέγχουν την εργατική τάξη. Χωρίς το ΚΚΕ στη βουλή δεν θα μπορούσαν τα αστικά κόμματα να παραδώσουν γη και ύδωρ στους Αμερικανούς. Χωρίς το ΚΚΕ στα συνδικαλιστικά όργανα των εργατών δεν θα μπορούσαν οι αστοί να παραδώσουν την εργατική τάξη στο ΠΑΣΟΚ.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης το σύνολο των όσων έγιναν στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, μπορεί να καταλάβει και γιατί αυτό συνέφερε τους Αμερικανούς. Γιατί δηλαδή η υπερδύναμη του καπιταλισμού επένδυσε στον "σοσιαλισμό" του Ανδρέα. Γιατί τον άφηναν να "ξιφουλκεί" εναντίον τους. Αυτό ήταν κάτι το οποίο το έκαναν παντού στην Ευρώπη και όχι μόνον στην Ελλάδα. Όλα τα μεγάλα "σοσιαλιστικά" κόμματα της Ευρώπης έχουν στα "σπλάχνα" τους Εβραίους και αμερικανικά χρήματα. Γιατί; Γιατί συνέφερε στους Αμερικανούς τα κράτη-θύματά τους να μην ελέγχονται από τις εθνικές τους κεφαλαιοκρατίες, τις οποίες τις αντιλαμβάνονταν ως εχθρούς του δικού τους κεφαλαίου. Τους συνέφερε η "παθολογία" του σοσιαλισμού να "μολύνει" και τα κόμματα της δεξιάς. Τους συνέφερε η "παθολογία" του σοσιαλισμού να "διαβρώνει" τους κρατικούς μηχα­νισμούς. Γιατί τους συνέφερε; Γιατί μπορούσαν να ελέγχουν εύκολα τους εχθρούς τους.

Γι' αυτόν τον λόγο οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές στήριξαν και χρηματοδότησαν τον ευρωπαϊκό "σοσιαλισμό". Τους συνέφερε να μονοπωλούν τις εθνικές αγορές οι αστοί έμποροι και αντιπρό­σωποι των δικών τους βιομηχανιών, που λειτουργούσαν ως υπάλληλοί τους. Τους συνέφερε να διαπραγματεύονται τις εθνικές τους υποθέσεις με αστούς κρατικούς υπαλλήλους και όχι με ιδιώτες παραγωγούς ή εργάτες. Τους συνέφερε να συνδιαλέγονται με δυνάμεις τους εμπορίου και της διαχείρισης, που εύκολα διαφθείρονται και όχι με τις δυνάμεις της παραγωγής, που αναζητούν την απασχόληση, η οποία απειλούσε τον ιμπεριαλισμό τους. Τους συνέφερε να διαφθείρουν την ολιγομελή τάξη των αστών, για να "καπελώνουν" όλους όσους θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον των συμφερόντων τους. Κανένας δεν βοήθησε τις καπιταλιστικές ΗΠΑ στον ιμπεριαλισμό τους όσο ο κομμουνισμός. Χάρη στον κομμουνισμό οι Αμερικανοί έγιναν "δικτάτορες" του δυτικού κόσμου και χάρη στα εθνικά κομμουνιστικά κόμματα έλεγξαν όσα ισχυρά κράτη δεν μπορούσαν να τα ελέγξουν, επιβάλλοντας δικτατορίες.

Όλα αυτά γίνονταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90. Τι έγινε τότε; Κατέρρευσε οριστικά το ανατολικό μπλοκ και μαζί του συμπαρέσυρε και όλα τα ιδεολογικά "μικρομάγαζα" της Δύσης. Τα "μικρομάγαζα", που παρίσταναν τα "παραρτήματα" των κυρίαρχων συστημάτων και διατηρούσαν την ισχύ τους χάρη στο μίσος τους για τους "άλλους". Η πτώση του κομμουνισμού οδήγησε στην πτώση των ιδεολογιών. Ο καπιταλισμός "νίκησε" κι αυτό ήταν το τέλος των ιδεολογικών διχασμών. Αυτό, δηλαδή, που σχεδόν αναγκαστικά επέβαλε ο νομοθέτης του Συντάγματος στους Έλληνες και το οποίο δεν το σέβονταν, έγινε μια κατάσταση γενική. Μια κατάσταση, που αναγκαστικά τη σέβεσαι, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει άλλη. Αυτό, δηλαδή, που δεν κατάφερε ο νομοθέτης μέσω των νόμων, το κατάφερε η δυναμική των εξελίξεων. Οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκαν πλέον στην απόλυτα ίδια ιδεολογική πλατφόρμα, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε καμία άλλη.

Από τη στιγμή όμως που συνέβη αυτό, υπήρχε εκ νέου κίνδυνος για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Γιατί; Γιατί οι Έλληνες, που αναγκαστικά πλέον θα βρίσκονταν στην ίδια πλατ­φόρμα, θ' αντιμετώπιζαν τα νέα δεδομένα με βάση τις συνθήκες που ήδη είχε δημιουργήσει το ΠΑΣΟΚ και αυτό ήταν κάτι που τρόμαζε τους Αμερικανούς. Γιατί; Γιατί ο ελληνικός λαός εξαιτίας της πασοκικής πολιτικής είχε στην κατοχή του μεγάλη ποσότητα κεφαλαίου και αυτό ήταν κάτι που θα μπορούσε να επιτρέψει στο ελληνικό κράτος ν' ακολουθήσει κλειστή εθνικιστική πολιτική, πράγμα επικίνδυνο για τους Αμερικανούς. Θα μπορούσε να "κλείσει" την αγορά της ως χώρα και αυτό, εκτός του ότι θα απειλούσε τα κέρδη των αμερικανικών πολυεθνικών, θα μπορούσε να γίνει κακό παράδειγμα και για τα υπόλοιπα κράτη. Άρα, προτού καταρρεύσει τελείως το ανατολικό μπλοκ και αποκαλυφθεί η κατάσταση, θα έπρεπε να πάρουν τα μέτρα τους. Ποια ήταν αυτά; Να "εξανεμίσουν" το ελληνικό δημόσιο κεφάλαιο, ώστε, όταν αλλάξουν οι συνθήκες, ο ελληνικός λαός να μην βρεθεί σε θέση να τους απειλήσει.

Τότε χρησιμοποίησαν την άλλη "επένδυσή" τους, που ήταν ο Μητσοτάκης. Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε είχε μετακινηθεί ο δεξιός Καραμανλής στην προεδρεία της Δημοκρατίας. Οι Αμερικανοί ήθελαν τη "δύσκολη" ώρα να μπορούν να ελέγχουν τη ΝΔ και αυτό τους το εξασφάλισε ο μη δεξιός Μητσοτάκης. Ο "άστεγος" και μισητός αποστάτης στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Αφού τον "φόρτωσαν" στη ΝΔ, στη συνέχεια του έδωσαν την ηγεσία του κόμματος. Ποιος ήταν ο ρόλος του; Να θεμελιώσει την πολιτική της Νέας Τάξης. Να δημιουργήσει το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα οδηγούσε στον εξανεμισμό του κρατικού κεφαλαίου και ταυτόχρονα να περάσει τους σκληρούς κατασταλτικούς νόμους, που έγιναν γνωστοί ως τρομονόμοι. Γιατί τον είχαν ανάγκη; Γιατί απλούστατα όλα αυτά θα προκαλούσαν τη λαϊκή αντίδραση και οι Αμερικανοί δεν ήθελαν την αντίδραση αυτή να τη χρεωθούν οι "σοσιαλιστές". Την χρέωσαν στη δεξιά, που έτσι κι αλλιώς η λαϊκή συμπάθεια δεν ήταν ποτέ το δυνατό της χαρακτηριστικό. Τη χρέωσαν σε μια ανύπαρκτη σχεδόν κεφαλαιοκρατία, για να προστατεύσουν τους αγαπημένους τους αστούς.

Στη συνέχεια τον απέσυραν και ξανάδωσαν την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ θα διαχει­ρι­ζόταν την πολιτική που θεμελίωσε και χρεώθηκε η δεξιά, γιατί το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να "δουλεύει" τον κόσμο. Είκοσι χρόνια κυβερνάει και τα πάντα τα χρεώνει στην τριετία της ΝΔ. Η ειρωνεία είναι ότι έχει δίκιο. Απλά το δίκιο του φτάνει μέχρι εκεί. Το ότι υπηρετεί τα ίδια αφεντικά με τον Μητσοτάκη δεν το αναφέρει. Αυτά τα αφεντικά είναι που αποφασίζουν για όλα όσα αφορούν την τύχη του "ελεύθερου" ελληνικού κράτους. Γιατί το υπογραμμίζουμε αυτό; Γιατί αυτά τα αφεντικά είχαν και ένα άλλο πρόβλημα στο μεταξύ να επιλύσουν. Γνώριζαν για παράδειγμα ότι η μετά Μητσοτάκη πολιτική του ΠΑΣΟΚ θα δυσαρεστούσε τις μεγάλες μάζες. Μπορεί δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να έκανε τα θελήματά τους, χωρίς να δεχθεί ακραίες αντιδράσεις, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε δυσαρέσκεια. Έπρεπε δηλαδή στις κρίσιμες φάσεις, στις οποίες θα καταστρεφόταν ο ελληνικός λαός και θα μετατρεπόταν σταδιακά σε "κατοικίδιο" των ισχυρών, να προστατευτεί το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και ταυτόχρονα να προστατευτεί και η ιδιοκτησία του.

Ο στόχος δηλαδή ήταν διπλός. Από τη μία έπρεπε το σύνολο της θεμελίωσης της αρνητικής πολιτικής να το χρεωθεί η δεξιά και από την άλλη το σύνολο της διαχείρισης αυτής της αρνητικής πολιτικής να μην το χρεωθεί η ιδιοκτησία του ΠΑΣΟΚ. Απλά πράγματα. Για τον "Μεσαίωνα" δεν έφταιγε ο "χριστιανισμός", που αιματοκύλισε τον πλανήτη. Έφταιγαν οι "αντίθεοι", που δεν δέχονταν την "αγάπη" του. Τα όσα μπορούσε να χρεωθεί η εξουσία δεν τα χρεώνονταν ο "Πάπας" και οι "Καρδινάλιοι", αλλά οι κακοί "παπάδες". Γι' αυτήν την πολιτική δεν έφταιγε η ιδιοκτησία του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι κακοί "παπάδες" τύπου Πρωτόπαπα, Χριστοδουλάκη, Πάχτα, Πασχαλίδη κλπ.. Η ιδιοκτησία προφανώς κάπου "προσευχόταν" και δεν είχε γνώση των συμβαινόντων. Ο "Πάπας" με μια συγνώμη θα μπορούσε να καθαρίσει τη θέση του. Όπως ο Πάπας ζήτησε συγνώμη για τον Μεσαίωνα, την Ιερά Εξέταση και για τον Γαλιλαίο, έτσι θα ζητούσε και ο νέος "Πάπας" του ΠΑΣΟΚ συγνώμη για τα λάθη, τις παραλείψεις και την αλαζονεία του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτόν τον λόγο ο Γιωργάκης ξεκίνησε τη "θριαμβευτική" πορεία του με συγνώμες.

Πως επιχείρησαν να το μεθοδεύσουν αυτό; Με το να δώσουν τον υπηρεσιακό ρόλο του "Πάπα" σε έναν κοινό "παπά". Τι έκαναν; Προσέλαβαν τον ελεεινό Σημίτη. Ο Σημιτάκος της πλάκας έγινε πρωθυπουργός. Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της χώρας. Αυτός χρεώθηκε την εγκληματική "εκσυγχρονιστική" πολιτική και ταυτόχρονα βαστούσε "ζεστή" τη θέση του ιδιοκτήτη, για να την παραδώσει σ' αυτόν όταν πλέον η πολιτική αυτή θα ολοκληρωνόταν. Ο Σημίτης έστειλε τους "κονκισταδόρες" να αιματοκυλίσουν τον ελληνικό λαό και βαστούσε τη θέση του "Πάπα" ζεστή για την ιδιοκτησία του ΠΑΣΟΚ, που εκείνη τη στιγμή είχε "διάλογο" με τον "θεό" του σοσιαλισμού. Κατά το διάστημα της θητείας του έγιναν όλα όσα συνέφεραν τους ιμπεριαλιστές να γίνουν και αυτό είχε τρομερό κόστος. Εξανεμίστηκε το δημόσιο κεφάλαιο, λεηλατήθηκαν οι αποταμιεύσεις του λαού στο χρηματιστήριο και υπερχρεώθηκε ο λαός στις κερδοσκοπικές τράπεζες, που αφέθηκαν ελεύθερες να τον "ρημάζουν".

Ο Σημίτης δηλαδή προσλήφθηκε για να βαδίσει στη "σκιά" του Συντάγματος. Ποια ήταν η ιδιομορφία της δικής του "πορείας" σε σχέση με την "πορεία" του Παπανδρέου; Η ιδιομορφία του "εκσυγχρονιστικού" ΠΑΣΟΚ σε σχέση με το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ; Η πλευρά της "σκιάς" όπου γινόταν η πορεία. Ο Παπανδρέου "περπατούσε" από την αριστερή πλευρά του Συντάγματος, ενώ ο Σημίτης από τη δεξιά. Ο Σημίτης "περπατούσε" πλέον από τη δεξιά, έχοντας όμως την ίδια πασοκική νοοτροπία. Τι σημαίνει αυτό; Το 1981, όταν κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία του δεν κατάλαβε ότι πήρε απλά τη διαχείριση και νόμισε ότι της παραδόθηκε σαν δώρο το ίδιο το κράτος. Με τη νοοτροπία αυτή διόριζαν αδερφούς και φίλους στον κρατικό μηχανισμό, σαν να επρόκειτο για το χωράφι του πατέρα τους. Αυτό, όπως είπαμε, ήταν αντισυνταγματικό, γιατί η κυβέρνηση και το κράτος δεν ταυτίζονται. Αυτή η ταύτιση υπήρχε μόνον στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Κάτι ανάλογο έγινε και μετά τις εκλογές του 1993, αλλά από την αντίθετη πλευρά.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει ότι το κράτος δεν είναι ιδιοκτησία της. Έχοντας αυτήν την εσφαλμένη εντύπωση, άρχισε να "ξεπουλάει" την κρατική περιουσία. Άρχισε πλέον να τη μοιράζει σε αδερφούς και φίλους. Άρχισε να τη μοιράζει σε κολλητούς ιδιώτες, όπως κάνουν τα ακροδεξιά καθεστώτα. Αυτό είναι αντισυνταγματικό, γιατί η έννοια της "περιουσίας" προστατεύεται από το Σύνταγμα. Περιουσία έχουν καί τα φυσικά πρόσωπα καί τα μη φυσικά. Περιουσία έχει ο πολίτης, αλλά περιουσία έχει και ο λαός. Όλα αυτά προστατεύονται από τους ίδιους μη αναθεωρητέους συνταγματικούς νόμους. Η κυβέρνηση είναι διαχειριστής της κρατικής περιουσίας και όχι ιδιοκτήτης της. Ο διαχειριστής δεν έχει κανένα δικαίωμα να πουλάει περιουσία η οποία δεν του ανήκει. Δεν είναι δυνατόν με το πρόσχημα των "τρυπών" του προϋπο­λογισμού να πουλάς τους κρατικούς γίγαντες. Ακόμα κι αν είναι απαραίτητη η πώληση, δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου. Πρέπει να ρωτήσεις τον ιδιοκτήτη, ώστε αυτός να πάρει την απόφαση. Στην περίπτωση δηλαδή των ιδιωτικοποιήσεων έπρεπε να γίνουν δημοψηφίσματα για τις προς πώληση κρατικές επιχειρήσεις. Δεν μπορεί ο κάθε μισόχαζος Χριστοδουλάκης να που­λάει περιουσία —που κόστισε τρισεκατομμύρια στον λαό, δημιουργήθηκε σε έναν αιώνα και διασφαλίζει την ανεξαρτησία του λαού—, επειδή δεν του βγαίνουν τα νούμερα. Το ΠΑΣΟΚ πουλούσε, γιατί απλούστατα είχε την πάγια αντίληψη ότι του ανήκει το κράτος. Νόμιζε ότι, μοιρά­ζοντας "φιλέτα" σε κολλητούς και αυξήσεις στους εργαζομένους, είναι καλυμμένο. 

Αυτό ήταν το "εκσυγχρονιστικό" έργο του Σημίτη. Ακολούθησε μια φασιστική δεξιά πολιτική, που, αν τολμούσε να την ακολουθήσει η ΝΔ, θα κρεμούσαν τους ηγέτες της στην πλατεία Συντάγματος για συμβολικούς λόγους. Στη θητεία του Σημίτη τέθηκαν οι βάσεις για την "Νέα Εποχή". Ποιος ήταν ο στόχος; Να δημιουργηθούν εκείνες οι κοινωνικές συνθήκες, που θα επέτρεπαν στην εξουσία των αστών να ελέγχουν την κοινωνία. Να δημιουργηθούν εκείνες οι κοινωνικές συνθήκες, που θα επέτρεπαν τον εξαμερικανισμό του ελληνικού συστήματος και βέβαια της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί αυτό ήταν απαραίτητο; Γιατί η Νέα Τάξη δεν αντέχει ιδεολογικές διαφωνίες. Μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία, έστω και σε λανθασμένη βάση, ήταν χωρισμένη στον κάθετο άξονα. Υπήρχε η δεξιά και η αριστερά. Υπήρχαν δηλαδή μερίδες του λαού που στήριζαν διαφορετικού τύπου πολιτικές, οι οποίες στο σύνολό τους πλέον ενοχλούσαν τους Αμερικανούς. Ενοχλούνταν οι Αμερικανοί από τις σοσιαλιστικές πολιτικές, που οδηγούσαν στον κρατισμό και στη δημιουργία μεγάλου δημοσίου κεφαλαίου και ενοχλούνταν επίσης από τις δεξιές πολιτικές, που οδηγούσαν σε προστατευτισμό της εθνικής αγοράς.

Οι Αμερικανοί επιδίωκαν κάτι πολύ συγκεκριμένο. Επεδίωκαν τη δεξιά πολιτική των αστών. Τι σημαίνει αυτό; Επεδίωκαν τη δεξιά πολιτική, η οποία δεν έχει άμεση σχέση με την παραγωγή. Τη δεξιά αντίληψη αυτών που δεν έχουν περιουσία. Είναι παντελώς διαφορετικό πράγμα η δεξιά φιλελεύθερη αντίληψη των παραγωγών–ιδιοκτητών από τη δεξιά φιλελεύθερη αντίληψη των διαχειριστών–στελεχών. Είναι άλλο πράγμα η δεξιά φιλελεύθερη αντίληψη ενός βιομηχάνου —όπως ο Φιλίππου— και άλλο πράγμα η δεξιά φιλελεύθερη αντίληψη ενός τίποτε —όπως ο Ανδριανόπουλος—.

Οι πρώτοι αναζητούν την επιβίωση στην αγορά και ρέπουν σε πολιτικές που την εξασφαλίζουν. Είναι συνδεδεμένοι άμεσα με το εργοστάσιό τους, εφόσον αυτό αντιπροσω­πεύει την περιουσία τους και άρα αυτό είναι που τους προσφέρει το κέρδος το οποίο απο­λαμβάνουν. Ταυτίζονται απόλυτα με την πορεία της επιχείρησής τους. Όταν δυσκολεύονται από τον ανταγωνισμό της φιλελεύθερης πολιτικής, αναζητούν μια κρατική πολιτική, η οποία θα τους εξα­σφα­­λίσει την εθνική αγορά και άρα τον ζωτικό χώρο που θα τους επιτρέψει την επιβίωση. Η ελευθερία δηλαδή γι' αυτούς είναι να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα —και άρα και το κράτος όταν αυτό χρειάζεται—, για να επιβιώσουν στην αγορά και αυτό ενοχλεί τους ιμπεριαλιστές.

Οι δεύτεροι έχουν άλλη αντίληψη για την ίδια πολιτική. Μη έχοντας σχέση με την παραγωγική δραστηριότητα, δεν αναζητούν τα κέρδη της αγοράς. Δεν τους ενδιαφέρει η αγορά, γιατί δεν είναι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου. Αυτοί είναι ιδιοκτήτες μόνον ενός πτυχίου και του κουστουμιού που φορούν. Δεν ταυτίζουν την ύπαρξή τους με το κεφάλαιο το οποίο διαχειρίζονται. Αυτοί αναζητούν ανταμοιβή απ' όποιον μπορεί να τους πληρώσει. Δεν τους ενδιαφέρει δηλαδή αν αυτοί οι οποίοι θα τους πληρώσουν είναι οι ομοεθνείς κεφαλαιοκράτες ή αλλοδαποί κεφαλαιοκράτες. Εάν δεν υπάρχουν "ιδιοκτήτες" να τους ελέγχουν και να τους απειλούν, δεν τους ενδιαφέρει αν το κλεί­σουν το "εργοστάσιο", σε περίπτωση που ο ανταγωνισμός τούς προσφέρει μεγαλύτερο μισθό για να διευθύνουν μια "αποθήκη". Το μόνο που απαιτούν είναι ένα "δώρο", για να υπονομεύσουν το "εργοστάσιο" και έναν καλό μισθό, για να "διευθύνουν" ό,τι θ' απομείνει απ' αυτό. Η ελευθερία γι' αυτούς είναι να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα —και άρα και το κράτος— για να τ' "αρπάξουν" και αυτό δεν ενοχλεί τους ιμπεριαλιστές. Γιατί; Γιατί έχουν τον πλούτο να τους πληρώσουν καλύτερα από τους ομοεθνείς τους και επειδή ένα ισχυρό κράτος τους ενοχλεί, τους επιτρέπουν να το λεηλατούν.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι Αμερικανοί ενίσχυσαν την ήδη άσχημη και αντιλαϊκή πολιτική της εύνοιας των αστών και ταυτόχρονα από τις δυνάμεις αυτές δημιούργησαν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Συμφέροντα, που δεν είχαν σχέση με την παραγωγή και άρα δεν ήταν συγκρουόμενα με τα δικά τους. Γνώριζαν ότι τα αστικά "σκουπίδια", που διαχει­ρίζονταν τις κρατικές επιχειρήσεις, θα μπορούσαν να τις υπονομεύσουν για μερικά "ψίχουλα". Ο "ιδιοκτήτης" λαός δεν μπορούσε να τους ελέγξει και δεν θα είχαν μεγάλο φόβο. Έτσι δημιουργήθηκαν οι "διαπλεκόμενοι" που ελέγχουν τα πάντα και λειτουργούν σαν πιστά "σκυλιά" των Αμερικανών. Τι είναι οι "διαπλεκόμενοι"; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρώην δημόσιοι υπάλληλοι, που, γνωρίζοντας τις ατέλειες του ελληνικού κράτους, άρχισαν να γίνονται στη συνέχεια προμηθευτές του. Πασόκοι, που έκλειναν ασύμφορες συμφωνίες με τις κρατικές επιχει­ρήσεις, οι οποίες διευθύνονταν από πασόκους "συνοδοιπόρους".

Έχοντας αυτόν τον αρχικό πλούτο, που ήταν προϊόν κλοπής, μπόρεσαν και άλωσαν τα πάντα. Πώς; Με τον πιο απλό τρόπο. Με την πολλαπλή δραστηριοποίηση σε πεδία όπου απαγορεύεται η πολυδραστηριότητα αυτή. Αρχικά έγιναν εκδότες, μετά έγιναν καναλάρχες και στο τέλος έγιναν κατασκευαστές δημοσίων έργων. Με τα χρήματα τα οποία είχαν αγόρασαν μερικές μπουλντόζες και παρίσταναν τους κατασκευαστές. Με τις κρατικές τους σχέσεις έπαιρναν χαριστικά συμβόλαια από τα μεγάλα έργα. Αυτές οι μπουλντόζες και αυτά τα συμβόλαια τους έβαλαν στο χρηματιστήριο. Από εκεί και πέρα με τα δικά τους ΜΜΕ παρέσυραν τον λαό μέσα στο χρηματιστήριο και του έφαγαν τα χρήματα. Έκλεψαν τα πάντα από τους πάντες.

Γιατί ήταν απαραίτητο να δημιουργηθούν αυτοί οι "διαπλεκόμενοι"; Γιατί απλούστατα τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα στην Ελλάδα δεν έπρεπε να είναι συγκρουόμενα μ' αυτά των ιμπεριαλιστών. Έπρεπε τα μεγάλα συμφέροντα των Ελλήνων να συμπλέουν με αυτά των Αμερικανών. Έπρεπε τα μεγάλα συμφέροντα να είναι εμπορικά και να επιθυμούν μόνιμα "ανοικτή" την ελληνική αγορά και όχι το αντίθετο. Γιατί; Για να ενταχθεί η Ελλάδα στη Νέα Τάξη. Την Pax Americana. Η Ελλάδα έπρεπε να γίνει μέλος της αμερικανικής τάξης πραγμάτων. Άρα έπρεπε τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα να ευθυγραμμιστούν με αυτά των Αμερικανών. Έπρεπε τα μεγάλα συμφέροντα να είναι εμπορικοί αντιπρόσωποι και άρα υπάλληλοι των αμερικανικών πολυεθνικών. Οι Έλληνες "διαπλεκόμενοι" θα έπρεπε να είναι ο ελληνικός κλάδος των "Αγγλο­σαξόνων", που έλεγχαν τις ΗΠΑ. Αυτό όμως σημαίνει ότι έπρεπε ν' αλλάξει και το σύνολο της δομής της ελληνικής κοινωνίας. Έπρεπε η ελληνική κοινωνία ν' αρχίσει να λειτουργεί όμοια με την αμερικανική και άρα έπρεπε ν' αλλάξει χαρακτηριστικά. Τα μεγάλα ελληνικά ιδιωτικά συμφέροντα, που συνδέονταν με τα απείρως μεγαλύτερα αμερικανικά ιδιωτικά συμφέροντα, υπήρχαν, αλλά ο ελληνικός λαός έπρεπε ν' αλλάξει νοοτροπία.

Έπρεπε η ελληνική κοινωνία ν' αλλάξει τη "γεωμετρία" της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από την κάθετη τομή, που χώριζε την κοινωνία σε αριστερά και δεξιά, θα έπρεπε να πάμε στην οριζόντια γραμμή, που στρωματοποιεί την κοινωνία και τη χωρίζει σε "ανώτερη" και "κατώτερη". Από το φάσμα, που κάλυπτε την ελληνική κοινωνία από το ακροδεξιό άκρο μέχρι το ακροαριστερό, θα έπρεπε να πάμε στο φάσμα που θα καλύπτει την κοινωνία από το "ακροανώτερο" άκρο μέχρι το "ακροκατώτερο". Από τη στιγμή που υπήρχαν οι "Αγγλοσάξονες", έπρεπε να εφευρεθούν οι "μετανάστες", οι "Ινδιάνοι", οι "μαύροι" και βέβαια να γίνουν και πάλι εκμεταλλεύσιμοι οι ξένοι, που είναι οι εθνικοί εχθροί. Έπρεπε δηλαδή να "χτιστεί" το νέο ελληνικό κοινωνικό οικοδόμημα. Από το "μονώροφο" της αμιγούς ελληνικής κοινωνίας θα έπρεπε να πάμε στο "πολυώροφο" της αμερικανικής εμπνεύσεως "οικοδόμημα". Από το "μονώροφο" με τα πολλά διαφορετικά "δωμάτια" στον οριζόντιο άξονα θα έπρεπε να πάμε στο "πολυώροφο" με τα επίσης πολλά διαφορετικά "δωμάτια" στον κάθετο άξονα. Ένα "πολυώροφο" όμως απαιτεί σταθερότητα και ανθρώπους που να δέχονται να κατοικούν μέσα σ' αυτό σαν "άνισοι". Απαιτεί δηλαδή να φτιάξεις ένα "υπόγειο", ένα "ισόγειο", έναν πρώτο όροφο, έναν δεύτερο και ούτω καθ' εξής. Όταν τελειώσεις με τους ορόφους, κάνεις και το "ρετιρέ" όπου κατοικούν οι "διαπλεκόμενοι".

Τι έκαναν για να το πετύχουν αυτό; Εκμεταλλεύτηκαν δύο πολύ βασικά πράγματα. Εκμεταλ­λεύτηκαν τη λαθρομετανάστευση και την "ιεραρχία" που δημιουργεί η εκπαίδευση. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο έκαναν το εξής: Επέτρεψαν την ανεξέλεγκτη μετανάστευση —υποτίθεται από "ευαι­σθησία"—, ενώ αυτό το οποίο αναζητούσαν ήταν ένα ανθρώπινο δυναμικό με αδύναμα νομικά χαρακτηριστικά. Ένα δυναμικό, που δεν θα μπορούσε να το προστατεύσει ο νόμος και άρα θα επιβίωνε χάρη στο έλεος όχι μόνον των "ιδιοκτητών" αλλά και των "ενοίκων". Με τους λαθρο­μετανάστες δημιούργησαν ένα ικανοποιητικό ποσοστό κατοικούντων στην Ελλάδα, που θα συνέθετε το "υπόγειο". Από τη στιγμή που το "υπόγειο" αυτό θα ήταν ορατό από τους υπόλοιπους Έλληνες και ανεκτό από αυτούς που το συνέθεταν, θα άρχιζε το "χτίσιμο" της ανωδομής. Το όλο μυστικό ήταν δηλαδή να δημιουργήσουν μέσα σε μία μέχρι τότε αμιγώς εθνική κοινωνία —και άρα μια κοινωνία ίσων— μια κατάσταση όπου θα υπήρχαν "κατώτεροι", οι οποίοι δεν θ' αμφισβη­τούσαν την "κατωτερότητά" τους. Γιατί; Για να ξεκινήσουν να διαφοροποιούν τους "ανώτερους" μεταξύ τους.

Από τη στιγμή που το κατάφεραν αυτό, εκμεταλλεύτηκαν τα χαρακτηριστικά που δημιουργεί η εκπαίδευση στον άνθρωπο. Προσπάθησαν τη φυσική "ιεραρχία" της παραγωγής να την περάσουν στην κοινωνία και να τη μετατρέψουν σε κοινωνική "ιεραρχία", πράγμα παντελώς παράνομο για το Σύνταγμα. Τι σημαίνει αυτό; Μέσα σε ένα εργοτάξιο όλοι οι εργαζόμενοι είναι ως άνθρωποι ίσοι μεταξύ τους, αλλά ως ρόλοι δεν είναι ίσοι. Υπάρχουν ρόλοι "ανώτεροι" και "κατώτεροι". Ρόλοι τους οποίους ενσαρκώνουν οι πολλοί και ανεκπαίδευτοι και ρόλοι τους οποίους ενσαρκώνουν οι λίγοι και καλά εκπαιδευμένοι. "Κατώτεροι" είναι οι ανειδίκευτοι, που κουβαλάνε λάσπη στο "γιαπί". "Ανώτεροι" από αυτούς είναι οι εξειδικευμένοι εργάτες, που χτίζουν. "Ανώτεροι" από αυτούς είναι οι έμπειροι αρχιεργάτες, που "επιβλέπουν" την εργασία. "Ανώτεροι" από αυτούς είναι οι εκπαιδευμένοι εργοδηγοί των ΤΕΙ, οι οποίοι διαβάζουν τα σχέδια και δίνουν εντολές στους αρχιεργάτες. "Ανώτεροι" από αυτούς είναι οι μηχανικοί, που κάνουν τα σχέδια και δίνουν εντολές στους εργοδηγούς. "Ανώτεροι" αυτών είναι οι ιδιοκτήτες εργοδότες.

Αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε "στρώμα" ανωτέρων διαφοροποιείται σαφώς από το προηγούμενο και αφορά κάθε φορά και λιγότερους. Δεν είναι δυνατόν να γίνει το αντίθετο. Δεν είναι δυνατόν οι ιδιοκτήτες να είναι περισσότεροι και φτωχότεροι από τους ανειδίκευτους εργάτες και να κάθονται να βλέπουν. Δεν είναι δυνατόν οι μηχανικοί να είναι φτωχότεροι και περισσότεροι από τους εργάτες. Οι "όροφοι" δηλαδή μέσα στο εργοτάξιο είναι απολύτως διαχωρισμένοι και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό απ' όλους. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση των ρόλων, γιατί ο ένας είναι εξαρτώ­μενος από την εκπαίδευση και άρα από τη δουλειά του άλλου. Δεν είναι δυνατόν ν' αμφισβητεί ένας εργάτης τον μηχανικό και ν' αναζητά την ισότητα. Δεν είναι δυνατόν ένας μηχανικός ν' αμφισβητεί τον ιδιοκτήτη και ν' αναζητά την ισότητα. Αυτήν την ιδιομορφία τη δημιουργεί η εκπαίδευση και ο κοινός στόχος.

Αυτό προσπάθησαν να περάσουν στην κοινωνία, προκειμένου να την εξαμερικανοποιήσουν. Έβαλαν υποτίθεται εθνικούς στόχους, για ν' ανταγωνιστούν τα άλλα έθνη μέσα στην νέα και ομοιογενή παγκόσμια κοινωνία και αυτό μετέτρεψε την Ελλάδα σε ένα πνευματικό "εργοτάξιο". Έκαναν δηλαδή την ελληνική πνευματική παραγωγή "κέντρο" απ' όπου ξεκινάνε και δημιουρ­γούνται οι ομόκεντροι κύκλοι. Είχαν μια ιδιοκτησία, είχαν εχθρούς και είχαν στόχους. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε μέσα σ' αυτήν την ομάδα των άνισων με τους κοινούς στόχους και τους κοινούς εχθρούς να μπει το "πνεύμα" του εργοταξίου. Τι έκαναν; Τη μεγάλη "βιομηχανία" της εκπαίδευσης την έκαναν ακόμα μεγαλύτερη. Βλάκας μόνον να μην είσαι σήμερα και κάπου θα περάσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος ο οποίος φτάνει στη διαδικασία των πανελληνίων να μην περάσει κάπου. Γιατί το έκαναν αυτό; Για να δημιουργήσουν τη "διαστρωμάτωση" της ελληνικής κοινωνίας. Για να χτίσουν τους "ορόφους" πάνω στο σταθερό και πανίσχυρο "υπόγειο" που συνθέτουν οι λαθρομετανάστες. Πάνω δηλαδή στους "κατώτερους" θα στηριχθεί η ιεραρχία των "ανωτέρων". Αν δεν υπήρχαν οι ξένοι "κατώτεροι", δεν θα μπορούσαν κάποιοι Έλληνες να δεχθούν να είναι η "βάση" του νέου ελληνικού "οικοδομήματος".

Πάνω λοιπόν στους "κατώτερους" ξένους, που αντιπροσωπεύουν τους σκλάβους του ελληνι­κού "εργοταξίου", χτίστηκε ο πρώτος "όροφος" της ελληνικής κοινωνίας. Ο "όροφος" των ανειδί­κευ­των εργατών του παραδείγματός μας, τον οποίο συνθέτουν οι αγράμματοι εργάτες και υπάλ­λη­λοι, που είναι η βάση της ελληνικής κοινωνίας. Ο δεύτερος "όροφος" είναι αυτός των εξειδικευ­μένων "εργατών", που τον συνθέτουν οι απόφοιτοι της μέσης εκπαίδευσης. Ο τρίτος "όροφος" είναι αυτός των "αρχιεργατών", που τον συνθέτουν οι απόφοιτοι της ανώτερης εκπαίδευσης. Ο τέταρτος "όροφος" είναι αυτός των "εργοδηγών", που τον συνθέτουν οι απόφοιτοι της ανώτατης εκπαί­δευσης. Ο πέμπτος όροφος είναι αυτός των "μηχανικών", που τον συνθέτουν οι πολιτικοί. Πάνω απ' αυτούς στο "ρετιρέ" βρίσκονται οι "ιδιοκτήτες", που δεν είναι άλλοι από τους "διαπλεκόμενους" και τα αφεντικά τους, που είναι οι Αμερικανοί. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, τα πάντα είναι εύκολα στον έλεγχό τους.

Οι ιδιοκτήτες θ' αποφασίσουν άπαξ για την ιδεολογία του ελληνικού συστήματος και από εκεί και πέρα θα δημιουργούν "ψευδοδιχασμούς" σε ενιαία πλατφόρμα. Θα δημιουργούν ψευδο­διχασμούς στο ίδιο ιδεολογικό "οικόπεδο", πράγμα πολύ εύκολο στη μεθόδευσή του. Θα ορίζουν δηλαδή μερικούς "μηχανικούς" υπαλλήλους τους από τον κάτω "όροφο", για να παριστάνουν τους ηγέτες των ομοούσιων κομμάτων και αυτοί θα ξεκινούν διαδικασίες, που θα διχάζουν τους υπόλοιπους "ορόφους", χωρίς να απειλείται το γενικό πλαίσιο λειτουργίας της "κατασκευής". Όλοι ίσοι όταν αυτή η κατασκευή "αμύνεται" και όλοι διαφορετικοί όταν έρχεται η ώρα του "μισθού". Αυτό είναι το αμερικανικό κοινωνικό μοντέλο. Οι ξένοι μετανάστες θα είναι οι "μαύροι" που κατοικούν στα γκέτο, οι αγράμματοι εργάτες θα είναι οι "Ινδιάνοι" και από εκεί και πέρα θα είναι οι "μετανάστες". Ανάλογα με το πόσο "ανώτερη" η "κατώτερη" είναι η "χώρα" προέλευσής τους, η "εθνική" τους κοινότητα θα τοποθετείται στο ύψος που της αρμόζει στην κοινωνική ιεραρχία. Όπως στις ΗΠΑ οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν διαφορετικά έναν Γάλλο μετανάστη —που τον θεωρούν περίπου ίσο με τους εαυτούς τους— από έναν Πακιστανό —που τον θεωρούν περίπου ίσο με τους "μαύρους"—, έτσι θα συμβεί και με τους "μετανάστες" της κοινωνίας. Αυτούς, που, μέσω κάποιας σχολής —η οποία θα παριστάνει τη νήσο Έλλις— θα "μπαίνουν" στη γη της επαγγελίας των ανώτερων ορόφων.

Το οποιοδήποτε πτυχίο θα είναι μια "πράσινη" κάρτα για την εισαγωγή κάποιου στους ανώτερους "ορόφους" της ελληνικής νεοταξικής κοινωνίας. Από εκεί και πέρα θα μετρά το από πού προέρχεται ο "μετανάστης". Από ποια εκπαιδευτική "χώρα" προέρχεται, ώστε να γνωρίζουν οι "Αγγλοσάξονες" σε ποιον "όροφο" θα τοποθετήσουν τον ίδιο και τους ομοίους του ως "εθνική" κοινότητα. Το Πολυτεχνείο θα είναι μια "Γαλλία", η ιατρική σχολή μια "Γερμανία", ενώ τα ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας κάτι σαν "Πακιστάν". Αυτά δεν αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μας. Αυτά ήδη ισχύουν στο δημόσιο, που είναι ο "σκελετός" της ελληνικής "κατασκευής". Ας πάρει κάποιος να διαβάσει το ΦΕΚ, που προσδιορίζει τους μισθούς και τα επιδόματα του ελληνικού δημοσίου. Το ΦΕΚ με αριθμό φύλλου 297. Εκεί, χωρίς να προσδιορίζεται η φύση της εργασίας του δημοσίου υπαλλήλου, προσδιορίζεται ο μισθός του. Για την ίδια εργασία αλλιώς θα πληρώ­νεται ο (ΠΕ), αλλιώς ο (ΤΕ) και αλλιώς οι "κατώτεροι" (ΔΕ) και (ΥΕ). "Όπως, Αμερική". Τι γίνεται εκεί; Στο ίδιο εργοστάσιο και για την ίδια εργασία αλλιώς πληρώνονται οι μαύροι, αλλιώς οι Ινδιάνοι, αλλιώς οι Ιρλανδοί και αλλιώς οι Γερμανοί μετανάστες. Οι "Αγγλοσάξονες" μ' αυτόν τον απόλυτα αντι­συνταγμα­τικό τρόπο δημιούργησαν και ευνόησαν την αστική "τάξη" της Νέας Εποχής και εξασφά­λισαν τη συμμαχία της. Θεωρητικά εναντίον μόνον των "κατώτερων", πρακτικά καί εναντίον του εαυτού της.

Αυτό θα σημάνει το τέλος των ιδεολογιών. Δεν θα υπάρχουν ιδεολογίες και άρα δεν θα υπάρχουν διαχωρισμοί στο κάθετο επίπεδο. Η ιδεολογία θα είναι η μία και μόνη, που έχουν επιλέξει τα αφεντικά του "ρετιρέ". Η ιδεολογία του φιλελευθερισμού, που ευνοεί τους "λέοντες" της οικονομίας. Το κεφάλαιο θα ελέγχεται στο σύνολό του από αυτούς και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες θα είναι μέλη-ένοικοι σε ξένη ιδιοκτησία. Μέλη νόμιμα και με προκαθορισμένα δικαιώματα, μόνον όμως για όσο διάστημα θα σέβονται τις εντολές των αφεντικών. Στην αντίθετη περίπτωση θα τιμωρούνται. Από τη στιγμή που όλοι αυτοί —έστω και θεωρητικά— ανήκουν στην ίδια "πλατφόρμα" συμφερόντων, θα ελέγχονται πλέον με τους νόμους της αγοράς. Όπως στην αγορά υπάρχουν αγοραστές με διαφορετικές οικονομικές δυνατότητες και τις ίδιες ανάγκες, έτσι και οι διαφοροποιήσεις μεταξύ των πολιτών θα περιορίζονται σ' αυτό το επίπεδο.

Η ανάγκη του "αυτοκινήτου" για παράδειγμα θα είναι κοινή για όλους, αλλά "αυτοκίνητο" δεν θα σημαίνει για όλους το ίδιο πράγμα. Για τον ιδιοκτήτη η έννοια του "αυτοκινήτου" θα ταυτίζεται με τη Ferrari. Για τον "μηχανικό" μεMercedes, για τον "εργοδηγό" με Volkswagen για τον "αρχιεργάτη" με Seat, για τον ειδικευμένο εργάτη με Fiat και για τον οριακά "κατώτερο" μετανάστη-σκλάβο με μηχανάκι. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Τα αφεντικά, μέσα στα πλαίσια της ίδιας ιδεολογίας και μέσα στα πλαίσια των ίδιων αναγκών, θα μοιράζουν διαφορετικά πράγματα ανάλογα με τη "στάθμη" του καθενός. Θα μοιράζουν ό,τι τους συμφέρει τους ίδιους. Κέρδη θα έχουν απ' όλους, εφόσον όλα τα προϊόντα αυτοί τα κατασκευάζουν και τα πουλάνε. Όποιος κι αν αντιδράσει θα έχει τους πάντες εναντίον του. Αν αντιδράσει αυτός με το "ποδήλατο", θα τους βρει όλους απέναντί του, γιατί όλοι αυτοί γνωρίζουν ότι χάρη στον δικό του κόπο —που λεηλατείται— αυτοί απολαμβάνουν "αυτοκίνητα". Αν αντιδράσει κάποιος με κατώτερο "αυτο­κίνητο", θα βρει απέναντί του ακόμα κι αυτούς με τα "ποδήλατα", γιατί αυτοί θα ευελπιστούν ότι με τον "αγώνα" τους μπορεί να πάρουν μερικά "ψίχουλα" παραπάνω από τα αφεντικά. Όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν λόγο ν' αντιδράσουν.

Τα πάντα δηλαδή θα περιστρέφονται γύρω από την έννοια του ειδικού συμφέροντος. Είτε αυτό το ειδικό συμφέρον είναι προσωπικό είτε συλλογικό. "Όπως, Αμερική". Στην Αμερική ένα εργαζόμενο "σκουπίδι", όπως ο μάνατζερ της Walt Disney, εισπράττει ως μισθό διακόσια εκατομμύρια δολάρια ετησίως και την ίδια ώρα κάποιος άλλος Αμερικανός —και μάλιστα σκληρά εργαζόμενος— προσπαθεί να επιβιώσει με δεκαεφτά χιλιάδες δολάρια το χρόνο. Τόσο αξιο­λογείται η "υψομετρική" διαφορά μεταξύ του "ορόφου" της διαχείρισης και του "ορόφου" της παραγωγής. Ένας πραγματικός "ουρανοξύστης". Τόσο αξιολογείται η διαφορά μεταξύ του Χάρβαρντ και του κοινού αμερικανικού δημόσιου λυκείου. Γιατί τον λέμε "σκουπίδι" αυτόν τον εργα­ζό­μενο "κάτοικο" των τελευταίων "ορόφων" του αμερικανικού "ουρανοξύστη"; Γιατί απλού­στατα από τον ταξικό ιμπεριαλισμό αυτού του βλάκα αστού εις βάρος του Αμερικανού εργάτη της Ford ξεκινάει ο εθνικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ. Αυτοί οι άρπαγες αστοί δίνουν ιμπεριαλιστική τάση στο αμερικανικό σύστημα. Για να βρεθούν τα χρήματα, που απαιτεί η "διάνοια" του Χάρβαρντ και ταυτόχρονα να βρεθούν τα χρήματα, για να κάθεται "ήσυχος" ο Αμερικανός εργάτης, πρέπει οι ΗΠΑ να λεηλατήσουν ολόκληρο τον πλανήτη.

Από τη λεηλασία αυτή κάθεται "ήσυχη" η αμερικανική κοινωνία, χωρίς αυτό να το θεωρούν ως κάτι το απόλυτα δεδομένο οι ιδιοκτήτες των ΗΠΑ. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν σκληρούς νόμους καταστολής. Γι' αυτόν τον λόγο έβγαλαν την εθνοφυλακή στους δρόμους, όταν χτυπήθηκαν οι "δίδυμοι" της Νέας Υόρκης. Γιατί; Γιατί φοβήθηκαν ότι αυτό μπορεί να γινόταν αιτία για να ξεσπάσει ταραχή μεταξύ των "ορόφων". Γιατί φοβήθηκαν ότι η τρομοκρατική ενέργεια ξένων μπορούσε να γίνει "πυροκροτητής" για "έκρηξη" ταξικής και φυλετικής σύγκρουσης. Όπως στην εποχή του αμερικανικού εμφυλίου, όταν ξέσπασαν οι ταραχές στη Νέα Υόρκη. Μεσούντος του πολέμου, που θεωρητικά αφορούσε το σύνολο του Βορά, ξέσπασαν "εμφυλιοπολεμικές" συγκρούσεις ταξικού και φυλετικού χαρακτήρα. Γιατί; Γιατί και πάλι οι ιδιοκτήτες ήθελαν ν' αποφύγουν να πληρώσουν το κόστος της διατήρησης της περιουσίας τους. Ο Βοράς ήθελε να ασκεί ιμπεριαλισμό στον Νότο, αλλά οι ιδιοκτήτες του δεν ήθελαν να τον "πληρώσουν" με το δικό τους αίμα. Τους μαύρους, τους φτωχούς και τους μετανάστες έστελναν στον πόλεμο υποχρεωτικά. Για τους εαυτούς τους είχαν προβλέψει την εξαγορά της θητείας.

Κάτι ανάλογο γίνεται και τώρα. Ο ιμπεριαλισμός ταΐζει τους ιδιοκτήτες των ΗΠΑ, αλλά στα Βιετνάμ, στις Γιουγκοσλαβίες και τα Ιράκ στέλνονται να σκοτωθούν και πάλι οι "κατώτεροι" της αμερικανικής κοινωνίας. Οι "ανώτεροι", όπως ο "πολέμαρχος" Μπους, μαζεύουν μαργαρίτες στην εθνοφυλακή. Ο ιμπερια­λισμός των ΗΠΑ οδήγησε στο τρομοκρατικό χτύπημα κι αυτό αποκάλυπτε πράγματα που δεν έπρεπε ν' αποκαλυφθούν. Γιατί; Γιατί ο στόχος των τρομοκρατών ήταν το "γραφείο" των ιδιο­κτητών. Γιατί οι νεκροί της τρομοκρατικής ενέργειας ήταν σχεδόν στο σύνολο τους μέλη της κοινωνικής τάξης που ασκεί ταξικό ιμπεριαλισμό στις ΗΠΑ. Εκτός από τους συγγενείς τους, τους ομοίους τους και τον Εβραίο Larry King, που τους έκλαψαν, το αμερικανικό σύστημα δεν ήταν σίγουρο ότι θα τους έκλαιγαν και οι υπόλοιποι Αμερικανοί. Δεν γνώριζαν οι ιδιοκτήτες αν το θανατικό στο Penthouse θα συγκινούσε και τους ενοίκους του basement.

Δεν γνώριζαν οι ιδιοκτήτες τι σκέπτονταν οι μαύροι των γκέτο. Μπορεί πολλοί από αυτούς να νόμιζαν ότι, επειδή δεν φτάνουν τα αεροπλάνα να τους σκοτώσουν όλους, καλό θα ήταν να βοηθούσαν κι αυτοί λιγάκι. Γι' αυτό βγήκε η εθνοφυλακή στους δρόμους. Για να μην γίνει ο ένας και μοναδικός θρήνος των "ανώτερων" λόγος να θυμώσουν αυτοί οι οποίοι θρηνούν συνέχεια για τον ίδιο ιμπεριαλισμό. Για να μην επανεξεταστεί το ζήτημα της αμερικανικής πολιτικής στο σύνολο του πλανήτη. Για να μην επανεξεταστεί το ζήτημα του ποιος πραγματικά προκάλεσε αυτό το χτύ­πημα. Τους βόλεψε που σκοτώθηκαν και αθώοι πυροσβέστες μέσα στα κτίρια και δεν δρομο­λογήθηκαν επικίνδυνες εξελίξεις. Τους βόλεψε που, εξαιτίας του ατυχήματος, υπήρχαν νεκροί σε όλους τους "ορόφους". Όλοι είχαν κάποιους να κλαίνε, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί.

Αυτού του είδους την κοινωνία προσπαθούν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα. Αυτό όμως εκτός από άδικο είναι και επικίνδυνο. Απειλείται η ίδια η επιβίωση του ελληνικού λαού και είναι θέμα χρόνου να οδηγηθούμε στην εθνική τραγωδία. Γιατί; Γιατί ο ελληνικός λαός έχασε τη δυνατότητα να επιβιώνει αυτοδύναμα. Έχασε τη δυνατότητα να εργάζεται και να παράγει. Λαός ο οποίος δεν παράγει μόνος του τα υλικά αγαθά τα οποία έχει ανάγκη δεν έχει μέλλον. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τους Έλληνες. Η ανεξέλεγκτη είσοδος οικονομικών μεταναστών, που στην απόλυτη πλειοψηφία τους ασχολούνται με τη χειρονακτική εργασία, η μεγάλη αστικο­ποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η μετακίνησή της στους "ορόφους" της υπηρεσίας, καθώς και η υπογεννητικότητα, θα μας οδηγήσουν στην τραγωδία.

Η ελληνική κοινωνία έχει γίνει μια κοινωνία απαιτητικών τεμπέληδων. Εξαρτάται όλο και περισσότερο από την εργασία των μεταναστών. Από την εργασία των "σκλάβων". Οι Έλληνες δεν εργάζονται. Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει παραγωγή και οι νέοι δεν μπαίνουν στο χώρο της εργασίας, που τους "χωρά" όλους. Η συντριπτική πλειοψηφία των εναπομεινάντων Ελλήνων εργατών είναι πάνω από σαράντα πέντε ετών. Δεν υπάρχουν νέοι εργάτες. Έχει απαξιωθεί παντελώς η έννοια της εργασίας στο χώρο της παραγωγής. Έχει ταυτιστεί με την αποτυχία. Έχει προβληθεί από τα νεοταξικά κέντρα προπαγάνδας σαν "πανού­κλα". Είναι μια δραστηριότητα που αφορά κάποια μυστήρια κίτρινα και μαύρα "ανθρωπάκια".

Οι Έλληνες ντύνονται, τρώνε, ζούνε με υλικά αγαθά που νομίζουν ότι κάπου "φυτρώνουν". Όλοι θέλουν ένα γραφείο για να "διευθύνουν" και κανένας δεν σκέφτεται την πραγματική παρα­γωγική εργασία. Όλοι αναζητούν την εύκολη λύση της υπηρεσίας. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να κάνουν τους καραγκιόζηδες. Όλοι κουβαλάνε από μια "πραμάτεια" και έχουν βγει στο δρόμο να την "πουλήσουν". Άλλος ένα πτυχίο, άλλος τη φωνή του, άλλος το σώμα του. Ό,τι έχει ο καθένας και νομίζει ότι κάτι αξίζει, βγαίνει να το "πουλήσει". Αναζητούν χορηγούς να επενδύσουν στο "κεφάλαιό" τους. Η απόλυτη ξεφτίλα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένας "πετυχαίνει" εκκωφαντικά λόγω των ΜΜΕ και χιλιάδες ξεφτιλίζονται καθημερινά, βάζοντας τους εαυτούς τους σαν "εμπόρευμα" σε ένα ανατολίτικο παζάρι.

Αυτά τα οποία βλέπουμε καθημερινά μας προσβάλουν ως λαό και ως άτομα. Γίνεται ένα τηλεπαιχνίδι της ξεφτίλας και αμέσως σπεύδουν δεκάδες χιλιάδες υποψήφιοι. Ξεφτιλίζονται καθημερινά χιλιάδες συμπολίτες μας, νομίζοντας ότι, αν τους δείξει για λίγο η τηλεόραση, θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Γίνεται μια προκήρυξη θέσης στο δημόσιο και σπεύδουν εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιοι. Γλείφουν τον οποιονδήποτε μπορεί να τους υποσχεθεί βόλεμα. Κοιμούνται με τον οποιονδήποτε, προκειμένου να παραστήσουν τη "γλάστρα" σε κάποιο τηλε­παιχνίδι. Αυτή η κοινωνία είναι αδύνατον να επιβιώσει, γιατί απλούστατα εμπορεύεται και δεν γνωρίζει να εργάζεται. Θέλει να κάθεται σταυροπόδι πίσω από τον "πάγκο" και όχι να εργάζεται όρθια μπροστά από τον "τόρνο". Όταν θ' αποκτήσουν και οι "σκλάβοι" πολιτικά δικαιώματα, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα, γιατί θα είναι οι μόνοι που ακόμα θα γνωρίζουν να εργάζονται. Η ελληνική κοινωνία σύντομα θα πέσει θύμα "εκβιασμού" από αυτούς που θα ξέρουν να εργάζονται. Όταν οι γιατροί ή οι διεθνολόγοι θα είναι παραπάνω από τους υδραυλικούς ή τους ηλεκτρολόγους, τότε θα δούνε όλοι τι σημαίνει λανθασμένος επαγγελματικός προσανατολισμός και έλλειψη παραγωγικής δραστηριότητας.

Ο ελληνικός λαός στην κυριολεξία τείνει να μετατραπεί σε ένα "κατοικίδιο". Ένα "κατοικίδιο", που, μη έχοντας πλέον την ιδιοκτησία της κρατικής περιουσίας, στην ουσία δεν έχει δικαίωμα παρέμβασης στις υποθέσεις του κράτους. Ένα "κατοικίδιο", που, αν δεν το "ταΐσουν", δεν θα μπορεί να επιβιώσει. Ένα "κατοικίδιο", που δεν θα μπορεί ν' αντιδράσει σ' αυτούς που το "ταΐζουν". Σ' αυτούς που μοιράζουν θέσεις στο δημόσιο και επιδόματα ανεργίας. Πώς θα αντιδράσει, όταν δεν ελέγχει τίποτε; Όταν σε "ταΐζουν", δεν μπορείς ν' αντιδράς για τη "μερίδα" που παίρνεις. Ό,τι θέλουν σου δίνουν. Όταν έχουν σου δίνουν μια φέτα ψωμί και όταν δεν έχουν την κόβουν στη μέση. Κάποτε διεκδικούσαν οι Έλληνες οκτάωρη εργασία με πλήρη ασφάλιση και την έπαιρναν. Σήμερα, που δεν υπάρχει τίποτε, αρκούνται στην τετράωρη ανασφάλιστη εργασία. Την ίδια "φέτα" την κόβουν στα δύο, για να "ταΐσουν" τους διπλάσιους. Με τις ίδιες θέσεις εργα­σίας θα βαστούν στα όρια της επιβίωσης διπλάσιους ανθρώπους. Ποιος θα διαμαρτυρηθεί; Με τι θα απειλήσει; Έχουμε βιομηχανία; Έχουμε βιομηχάνους; Είμαστε ανεξάρτητοι; Ελέγχουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της πατρίδας μας; Πώς θα απειλήσεις στη διαπραγμάτευση με τους ιμπεριαλιστές; Θα τους απειλήσεις ότι δεν θα τραγουδήσεις ή ότι δεν θα εμφανιστείς στα ριάλιτυ σώου;

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Το ΠΑΣΟΚ χρεώθηκε την εθνική καταστροφή και την εθνική "μετάλλαξη", αλλά όχι η ιδιοκτησία του. Τα χρεώθηκε ο ταπεινός Σημιτάκος και όχι οι "εκλεκτοί" Παπανδρέου. Από τη στιγμή που έγινε αυτό, ήρθε η "ώρα" του Γιωργάκη. Του γιου και κληρο­νό­μου του Παπανδρέου. Του ελέω "θεού" κληρονόμου. Εδώ βέβαια αποκαλύπτεται και η ορθότητα των ισχυρισμών μας περί ιδιωτικής επιχείρησης συγκεκριμένης ιδιοκτησίας. Αυτοί οι οποίοι το γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους και μπορούν να μας το εξηγήσουν είναι ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος. Οι αφελείς "παπάδες", που νόμισαν ότι ως μέλη του πασοκικού ποιμνίου είναι "papabile" και κατά συνέπεια μπορούν να γίνουν "Πάπες". Οι κοινοί πασόκοι, που νόμισαν ότι μπορούν να διεκδικήσουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και είχαν την αφέλεια να δημοσιοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους. Όταν ήρθε η ώρα της διαδοχής, η οποία έγινε κεκλεισμένων των θυρών, αυτοί έμειναν απ' έξω. Κάποιοι από το εκλεκτορικό "σώμα" των Αμερικανών, που "διόρισαν" τον Παπανδρέου, τους τράβηξαν τα "αυτάκια" και τους ανάγκασαν να βγουν δημόσια και να "λιβανί­ζουν" τον νέο "Πάπα". Κάποιοι από το κονκλάβιο τους απείλησαν και μάλλον τους τρομο­κράτησαν. Προφανώς αυτός ο οποίος το έκανε ήταν ο Camerlengo (προεδρεύον του κονκλαβίου) που κατοικοεδρεύει στην αμερικανική πρεσβεία. Στη συνέχεια βγήκαν καί οι δύο και φώναξαν στα πλήθη "Habemus Papam" (έχουμε Πάπα).

Εδώ βέβαια μπορεί να καταλάβει κάποιος και την αντίληψη που έχουν περί δημοκρατίας όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες. Ακόμα και το φασιστικό Βατικανό δεν παίζει με την έννοια της δημο­κρατίας κι ούτε υποτιμά τη νοημοσύνη του ποιμνίου του. Δέχεται να πληρώνει το κόστος της αντιδημοκρατικής του συμπεριφοράς. Δεν επιλέγει Πάπα και στη συνέχεια χωρίς αντίπαλο να τον βάζει σε ψηφοφορία μεταξύ των πιστών. Ποιος ορισμένος Πάπας, με το σύνολο των ιδιοτήτων που τον περιβάλλουν μετά την εκλογή του και χωρίς αντίπαλο, δεν θα έπαιρνε μονοκούκι τις ψήφους όλων των πιστών; Δεν το κάνουν όμως αυτό στο Βατικανό, γιατί δεν θέλουν να προκαλούν τον κόσμο.

Όμως, αυτό το οποίο δεν τολμά να κάνει το Βατικανό, το έκανε η Χαριλάου Τρικούπη. Έβαλε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ να "συμμετάσχει" στη διαδικασία εκλογής ενός προεκλεγμένου "Πάπα". Υπό αυτήν την έννοια αντιλαμβανόμαστε ότι το ένα εκατομμύριο ψήφων είναι μειοψηφικό πακέτο. "Πάπας", ο οποίος δεν ψηφίστηκε από τα 2/3 των πιστών, είναι "Πάπας" μειοψηφίας. Το γεγονός ότι αυτοί οι οποίοι τον ψήφισαν είναι περισσότεροι από το σώμα των "ιερωμένων", δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Αυτός ο νέος "Πάπας" θα έκανε την "αλλαγή" της "αλλαγής". Φρέσκος, σαν να μην συμμετείχε ποτέ σε τίποτε, άσχετα αν ήταν διαρκώς υπουργός κατά τη σημιτική περίοδο. "Παρθένος", σαν να μην είχε λάβει ποτέ μέρος στα εγκλήματα. "Ανύποπτος", σαν εξωγήινος. Το σενάριο ήταν τέλειο. Η "αγαπημένη" ιδιοκτησία επανερχόταν και το "αγαπημένο" κόμμα των ιμπεριαλιστών θα μπορού­σε να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία. Σαν να μην έγινε τίποτε.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι το γιατί συμφέρει σήμερα τους Αμερικανούς ν' αναλάβει την εξουσία το ΠΑΣΟΚ και πού αποβλέπουν. Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, θα δούμε τι επιδιώκουν και γιατί δεν τους συμφέρει να αναλάβει η ΝΔ την εξουσία. Γιατί δεν συμφέρει τους δεξιούς ιμπεριαλιστές ν' αναλάβουν την εξουσία οι αυθεντικοί εκφραστές της δεξιάς πολιτικής.

Αυτό το οποίο επιδιώκουν είναι να δημιουργήσουν το διαβαθμισμένο σύστημα που περι­γράψαμε παραπάνω. Ένα σύστημα που θα εδράζεται σε μια κοινή ιδεολογία και θα έχει ύψος. Όμως, για να το καταφέρουν αυτό, θα πρέπει να εξασφαλίσουν ευρείες κοινωνικές συμμαχίες, πράγμα δύσκολο για τη ΝΔ. Θα πρέπει να έχουν την απόλυτη συμμαχία της αστικής τάξης κι αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνον το ΠΑΣΟΚ. Γιατί είναι απαραίτητη αυτή η συμμαχία των αστών; Γιατί ελέγχουν απόλυτα τον κρατικό μηχανισμό και αυτός ο μηχανισμός είναι το "κλειδί" της Νέας Τάξης. Αυτός ο μηχανισμός είναι που θα λειτουργεί ως φέρων οργανισμός για το μελλοντικό "πολυώροφο" κοινωνικό οικοδόμημα. Ο φέρων οργανισμός, που θα επιτρέπει στους "διαπλεκό­μενους" να κατοικούν στο ρετιρέ και να ελέγχουν τα πάντα. Από τη "διχασμένη" υποτίθεται αστική τάξη πρέπει να περάσουμε στην ενιαία αστική τάξη, που θα "κατοικεί" τους υψηλούς "ορόφους" και απλά θα "εμπορεύεται" διαφορετικά "προϊόντα" στο ίδιο ιδεολογικό μαγαζί. Η δύναμη αυτού του σχεδιασμού στηρίζεται στον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, τον οποίο η αστική τάξη τον αντιλαμβάνεται σαν ταξική της περιουσία.

Το "κλειδί" του όλου σχεδιασμού δηλαδή είναι η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Ο κρατικός μηχανισμός, που θ' αποτελέσει το "όνειρο-καρότο" για τους πτυχιούχους "μετανάστες" της επιτυχίας, πρέπει ν' απαλλαγεί από τα μέχρι τώρα χαρακτηριστικά του και αυτό δεν είναι εύκολο. Έχει κομματικοποιηθεί μέχρι το μεδούλι από το ΠΑΣΟΚ κι αυτό σημαίνει ότι μόνον το ΠΑΣΟΚ μπορεί να του δώσει την επιθυμητή για το σύστημα μορφή. Μόνον το ΠΑΣΟΚ μπορεί να το "αποχρωματίσει" και να του δώσει την επιθυμητή για το σύστημα νέα μορφή. Όταν ο Γιωργάκης αναφέρεται σε νέο συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολίτη, σ' αυτόν τον νέο σχεδιασμό ανα­φέρεται. Όταν ο Γιωργάκης αναφέρεται σε ταύτιση του υπουργείου εργασίας μ' αυτό της παιδείας, σ' αυτόν τον σχεδιασμό αναφέρεται.

Στον σχεδιασμό, που θ' αλλάξει τα χαρακτηριστικά του κρατικού μηχανισμού απέναντι στους "πολύχρωμους" πτυχιούχους οι οποίοι θα τον στελεχώσουν και απέναντι στον "ιθαγενή" και τον "μαύρο", που θα τον συντηρεί με τον κόπο του. Στον σχεδιασμό, ο οποίος θα φροντίζει ώστε ο κάθε "μετανάστης" να τοποθετείται στον "όροφο" που του αντιστοιχεί. Αυτός ο σχεδιασμός ωφελεί μόνον τους αστούς και κανέναν άλλον. Αυτόν τον επανασχεδιασμό μόνον το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τον επιχειρήσει, γιατί μόνον αυτό μπορεί να συνεννοηθεί με τους δικούς του ανθρώπους. Με τους ανθρώπους που ελέγχουν απόλυτα τον κρατικό μηχανισμό και μόνον αυτοί μπορούν να τον προσφέρουν χωρίς αντιδράσεις στο σύνολο της αστικής τάξης. Μόνον το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τους εξηγήσει τι τους συμφέρει με βάση τα νέα "παραταξιακά" τους συμφέροντα. Γι' αυτόν τον λόγο οι Αμερικανοί επιθυμούν πάση θυσία τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές.

Αν η ΝΔ έρθει στην κυβέρνηση, οι Αμερικανοί θα έχουν σίγουρα προβλήματα. Γιατί; Γιατί θα δέχεται πίεση από τους οπαδούς της και θα πρέπει ν' ασκήσει την παλιά τακτική του "ξήλωνε" και "βόλευε". Αυτό όμως, εκτός του ότι δεν μπορεί να γίνει, γιατί η πασοκική διάβρωση είναι μεγάλη, δεν είναι επιθυμητό, γιατί ο μηχανισμός αυτός θα πρέπει να γίνει "όνειρο" για όλους τους αστούς ανεξαρτήτου χρώματος. Δεν πρέπει δηλαδή οι αστοί να είναι χωρισμένοι σε "δικούς" μας και σε "ξένους". Πρέπει μεταξύ τους να υπάρχει "αξιοκρατία" στο βόλεμα, ώστε να λειτουργήσει ο νεοταξικός σχεδιασμός. Πρέπει οι "άλλοι" να είναι σταθερά οι "κατώτεροι" και όχι οι "διαφο­ρετικοί", όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες ταξικής συνομωσίας που ευνοούν τους αστούς. Πρέπει τόσο οι νεοδημοκράτες αστοί όσο και οι πασόκοι όμοιοί τους ν' αντιλαμβάνονται σαν εχθρούς μόνον τους "μαύρους" και τους "Ινδιάνους" της κοινωνίας, άσχετα αν στις εκλογές θα είναι "πελάτες" των ίδιων "μαγαζιών". Ποτέ η αγγλοσαξονική συμμορία δεν διασπάται στις ΗΠΑ εξαιτίας της πολιτικής. Ποτέ οι ρεπουμπλικάνοι Αγγλοσάξονες ή μετανάστες δεν "άνοιξαν" τις πόρτες του συστήματος στους μαύρους, επειδή τύγχανε να είναι κι αυτοί ρε­που­μπλι­κάνοι. Ήταν "πελάτες" των ίδιων μαγαζιών, αλλά όχι ίδιοι μεταξύ τους. Από το ίδιο "μαγαζί" ο ένας ψώνιζε "χαβιάρι" και ο άλλος απλό "ψωμί".

Σε περίπτωση δηλαδή νίκης της ΝΔ είμαστε πολύ κοντά στη λαϊκή αντίδραση και άρα σε μια πιθανή κατάρρευση. Γιατί; Γιατί δεν θα μπορεί να κυβερνήσει με τον τρόπο που επιθυμούν οι οπαδοί της, οι οποίοι θα θέλουν να μιμηθούν εκείνους του ΠΑΣΟΚ που βολεύτηκαν. Δεν θα μπορεί να επαναλάβει τις παλιές πρακτικές του βολέματος μέσω των αντικαταστάσεων, γιατί απλούστατα θα βρει τεράστιες αντιδράσεις από έναν κρατικό μηχανισμό τον οποίο δεν ελέγχει. Ο κρατικός μηχανισμός θ' αρχίσει να αντιδρά με απρόβλεπτες συνέπειες, εφόσον στο σύνολό του σχεδόν είναι "πράσινος" και έχει δικά του ιδιοτελή συμφέροντα να υπηρετήσει. Συμφέροντα, που αναγκαστικά θα πρέπει να τα περιορίσει η ΝΔ για δύο πολύ βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν τα οικονομικά περιθώρια για να συνεχιστεί η ίδια "σπάταλη" και προνο­μιακή μεταχείριση των αποθρασυμένων δημοσίων υπαλλήλων και ο δεύτερος έχει σχέση με τα δικά της δεξιά ένστικτα, που εκ των δεδομένων αντιλαμβάνονται ως εχθρικά τα προνόμια των υπάλληλων και γενικά των εργαζομένων.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού απέναντι σε ένα δεξιό κόμμα θα είναι σθεναρή, γιατί θα υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης. Η ΝΔ θα ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν τα οικονομικά περιθώρια για νέες παροχές και οι υπάλληλοι θα το μεταφράζουν ότι η δεξιά ΝΔ δεν θέλει να τους δώσει τίποτε, γιατί απλά δεν τους συμπαθεί σε αντίθεση με το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, που ικανοποιούσε όλα τα αιτήματά τους. Όλοι αυτοί, συνδεόμενοι με άρρηκτες σχέσεις και με τα εργατικά συνδικάτα, θα τη φέρουν σε δύσκολη θέση. Θα κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους και θα κατηγορήσουν τη δεξιά για αναλγησία απέναντι στους εργαζό­μενους. Τη δεδομένη οικονομική προβληματικότητα θα της τη χρεώσουν σαν λανθασμένη πολιτική. Είναι θέμα χρόνου να φανεί το αδιέξοδο, εφόσον περιθώρια οικονομικά δεν υπάρχουν και δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί το κράτος. Δεν θα μπορεί η κυβέρνηση να επιβάλει την πολιτική της, όταν απέναντί της θα στέκεται εχθρικά το σύνολο του κρατικού μηχανισμού και τα οργανω­μένα συνδικάτα των εργαζομένων.

Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο συμβαίνει το εξής: Η ΝΔ έχει πολύ μικρά περιθώρια ελιγμών. Καταλαμβάνοντας τον δεξιό χώρο της δημοκρατικής παράταξης, συνδέεται στενά με τα συμφέ­ροντα της κεφαλαιοκρατίας. Αυτή η κεφαλαιοκρατία όμως, όσο κι αν έχει συρρικνωθεί, δεν παύει να έχει συμφέροντα και να έχει προσβάσεις στη ΝΔ. Όσο κι αν έχει συρρικνωθεί, δεν παύει να είναι ο κύριος "επενδυτής" της δεξιάς. Ακόμα και η μικροκεφαλαιοκρατία της αγροτιάς είναι εχθρική απέναντι στην κραυγαλέα φιλοαστική πολιτική. Θυμώνει ο αγρότης των 100 στρεμμάτων όταν βλέπει έναν τεμπέλη δημόσιο υπάλληλο να βγάζει πιο πολλά απ' αυτόν, χωρίς καμία περιουσία και προπαντώς χωρίς να εργάζεται. Τα συμφέροντα δηλαδή της κεφαλαιοκρατίας είναι συγκρουόμενα καί με τα συμφέροντα των πολυεθνικών καί με αυτά των εργαζομένων "πολυ­τελείας". Αυτά τα συμφέροντα θα πιέζουν τη ΝΔ και θα επιβαρύνουν την κατάσταση ακόμα πιο πολύ. Από τη μία η ΝΔ θα δέχεται τον πόλεμο των αντιπάλων της και από την άλλη θα δέχεται και τον πόλεμο των δικών της ανθρώπων, που θα την κατηγορούν για προδοσία. Είναι αδύνατον να μην περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο και πριν από αυτό είναι επίσης αδύνατον να μην πραγματο­ποιήσει λάθη, που θα επιβαρύνουν οριακά την κατάσταση. Αυτό το αδιέξοδο είναι ο τρόμος των Αμερικανών, γιατί είναι πιθανόν να χαθεί ο έλεγχος του κόσμου.

Για όλους αυτούς τους λόγους "επενδύουν" στο ΠΑΣΟΚ. Στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο μπορεί να έρθει συνεννόηση με όλους τους τύπους των εργαζομένων και άρα και με τους δημόσιους υπάλληλους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι δικοί του άνθρωποι και μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, χωρίς να υπάρχει καχυποψία. Τα συνδικάτα τα ελέγχει και μπορεί να τα απειλεί κάθε φορά που θα εγείρουν διεκδικήσεις. Μπορεί να απειλεί τους κρατικοδίαιτους ηγέτες τους που το ίδιο έχει διορίσει και το ίδιο έχει επιτρέψει να διαφθείρονται. Αν σ' αυτούς τους "ηγέτες" πει το ΠΑΣΟΚ ότι δεν "φτάνουν", πράγματι δεν θα "φτάνουν". Αν τους πει να πάψουν ν' αντιμετωπίζουν τα πράγματα με κομματικά κριτήρια και να τα αντικαταστήσουν με τα νεοταξικά κριτήρια, θα το κάνουν. Δεν είναι δύσκολο να πάψουν να βλέπουν κομματικές ταυτότητες και να βλέπουν τα νεοταξικά προσόντα. Δεν είναι δύσκολο δηλαδή να ευνοείς αυτόν με το πτυχίο του Χάρβαρντ και όχι αυτόν με τη συστατική επιστολή από την Τοπική Οργάνωση κάποιας συνοικίας.

Όμως, το μεγαλύτερο ατού του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχει πλέον ιδεολογικά ένστικτα. Είναι το κόμμα της αριστερής πλευράς της δημοκρατικής πλειοψηφίας και άρα της πλευράς των εργαζο­μένων. Από τη στιγμή που το σύστημα των εργατών και η ιδεολογία που αυτό πρέσβευε κατέρ­ρευσε, ευνόητο είναι ότι δεν "δένει" στην αριστερή του άκρη. Άρα δεν έχει ένστικτα που να του "υπενθυμίζουν" την αφετηρία του και άρα να του δίνουν την αδράνεια που είναι ανεπιθύμητη. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να παρακολουθεί σαν "φλοτέρ" τις εξελίξεις. Μπορεί σταδιακά, ως παράταξη που κυβερνάται από υπαλλήλους, να πάρει την οποιοδήποτε μορφή του επιβάλουν τα "αφεντικά" τους.

Αυτό το "φλοτέρ" είναι απαραίτητο για τους Αμερικανούς, οι οποίοι χρειάζονται κόμματα που να τα διαχειρίζονται οι υπάλληλοί τους. Πάνω σ' αυτό φιλοδοξούν να χτίσουν το μελλοντικό πολιτικό σκηνικό της χώρας. Πάνω δηλαδή στη σημερινή πασοκική "πλατφόρμα" θα επιχειρήσουν να βάλουν τους πάντες. Από τη σημερινή πασοκική "ελίτ" θα προκύψει η "δεξιά", το "κέντρο" ή η "αριστερά" του μέλλοντος, όπως την αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί. Πάνω σ' αυτήν θα επιχει­ρή­σουν να προσαρμόσουν ακόμα και τη ΝΔ, που σταδιακά θα τη μετατρέψουν σε ένα πασοκογενές κόμμα χωρίς ένστικτα. Βλέπε Πέτσος. Σε ένα κόμμα κατ' όνομα δεξιό, για να "παραμυθιάζουν" τους δεξιόστροφους ψηφοφόρους. Είναι δυνατόν ν' ανέβει η ΝΔ στην πλατφόρμα του ΠΑΣΟΚ; Είναι δυνατόν, αλλά όχι η ΝΔ του Καραμανλή. Η ΝΔ της Ντόρας είναι αυτή που προβλέπεται να το κάνει αυτό.

Γιωργάκης και Ντόρα ανήκουν στην ίδια "οικογένεια" συμφερόντων και αυτή έχει προγραμ­ματιστεί να κυβερνάει τη χώρα στην επόμενη εικοσαετία. Τώρα καταλαβαίνει ο αναγνώστης γιατί αλληλοϋποστηρίζονται αυτοί οι δύο. Βγαίνει ο Γιωργάκης —που σημειωτέον είναι μεγαλύτερος από τον Καραμανλή— και τον κατηγορεί ότι ανήκει στην παλαιά γενιά των πολιτικών. Γιατί κάνει τέτοιου είδους προσωπική επίθεση στον Καραμανλή; Για να ευνοήσει τη Ντόρα, η οποία προφα­νώς ανήκει στη "μοντέρνα" νεοταξική γενιά. Μια γυναίκα κληρονόμο πολύ χειρότερη από τον επίσης κληρονόμο Καραμανλή. Μια γυναίκα, που, αν δεν σκότωναν τον άντρα της, θα τηγάνιζε ψάρια και δεν θα πλησίαζε την πολιτική. Αυτή συμφέρει την Νέα Τάξη. Αυτοί οι δύο προβλέπονται να κυβερνήσουν την Ελλάδα. Ο μεσόκοπος μαμάκιας και η εύθυμη χήρα, που, ενώ ξανα­παντρεύτηκε, δεν εγκατέλειψε το όνομα του "χρυσοφόρου" νεκρού. Γι' αυτόν τον λόγο ήταν η μόνη που συμφώνησε με τη "συμμετοχή" του κόσμου στην εκλογή του αρχηγού. Περιμένει κι αυτή σαν "Πάπισσα" να εκλεγεί από το αμερικανικό κονκλάβιο και να παραδοθεί στην "κρίση" των πληβείων. Να μπει στο "Κολοσσαίο" και ν' αποθεωθεί από τη μάζα.

Για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να σχηματιστεί η ενιαία "πλατφόρμα", που πάνω της θ' ανα­πτύσσονται τα ψευδοκόμματα. Μόνον αυτή η γνώση μπορεί να εξηγήσει και την άλλη ρήση του Γιωργάκη όπου μιλούσε για αλλαγή του ονόματος του ΠΑΣΟΚ. Όταν αναφερόταν στο όνομα "Δημοκρατική Παράταξη" σ' αυτήν την ενιαία πλατφόρμα αναφερόταν. Δεν αυτοσχεδίαζε κι ούτε είχε πρόβλημα με το όνομα της οικογενειακής του επιχείρησης.

Το ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ότι μπορεί να "καταπιεί" το σύνολο του νόμιμου συνταγματικού χώρου. Γιατί; Για δύο λόγους. Πρώτον έχει συνδεθεί με τα συμφέροντα των μορφωμένων Ελλήνων αστών κι αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να κλέβουν τον κόσμο κάτω από οποιαδήποτε ψευδοϊδεολογική "σημαία". Μπορεί ακόμα και με τα "ψίχουλα" της μερικής απασχόλησης να τους εξασφαλίσει ως συμμάχους στις δύσκολες εποχές που έρχονται και στις οποίες δεν θα υπάρχουν ούτε καν "ψίχουλα" για τους υπόλοιπους. Ο δεύτερος λόγος έχει σχέση με την ιδεολογία του. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει προβλήματα που να το συνδέουν με κάποιο άκρο. Έχοντας κατορθώσει να συνδεθεί με τα συμφέροντα των μορφωμένων αστών, μπορεί να λέει ό,τι θέλει, όποτε θέλει, χωρίς κόστος. Μπορεί ν' ασκεί δεξιά πολιτική και να εκφέρει αριστερό λόγο.

Αν αυτά τα οποία έκανε το ΠΑΣΟΚ με το δημόσιο κεφάλαιο ή το χρηματιστήριο τα έκανε η ΝΔ, θα είχαμε επανάσταση. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, γιατί έχει τη δυνατότητα να εκφέρει τη ρητορεία που θέλει χωρίς κόστος. Δεν έχει κόστος, γιατί αυτοί οι οποίοι μπορούν να το αμφισβητήσουν είναι οι αυτοί που επενδύουν πάνω του. Μπορεί να λειτουργήσει σαν "φλοτέρ" κι αυτό το έχει αποδείξει. Άλλωστε μέσα στον κρίσιμο χρόνο της λεηλασίας η ισχυρότερη αντι­πολίτευση που γνώρισε ήταν η εσωτερική αντιπολίτευση. Αυτή όμως η αντιπολίτευση όσο κι αν το κατήγγειλε ποτέ δεν το έριξε από την κυβέρνηση, γιατί έτσι είναι δομημένα τα συμφέροντα του κόμματος.

Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να εκτελέσει την αποστολή που θα του αναθέσουν οι Αμερικανοί. Μπορεί να "ΚΑΤΑΠΙΕΙ" το σύνολο του δημοκρατικού χώρου και στη συνέχεια να διασπαστεί, χωρίς όμως να απειλούνται τα βασικά πλαίσια συμφερόντων, που θα συνδέουν τους πάντες μεταξύ τους. Όπως κανένα ΔΗΚΚΙ και κανένας Συνασπισμός δεν μπορούν ν' απειλήσουν την κοινή "σοσιαλιστική" πλατφόρμα συμφερόντων, παρ' όλη την αντιπασοκική επιχειρηματολογία τους, έτσι δεν θα κινδυνεύσει κι αυτή η νέα "πλατφόρμα" στο μέλλον.

Το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι ένα τέρας, που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του. Έχοντας βάλει τη δεξιά στο στόχαστρό του, μπορεί και εκτελεί την οποιαδήποτε πολιτική χωρίς κόστος. Ο κύριος άξονας της επιχειρηματολογίας του είναι "ποτέ πια δεξιά", που συγκρατεί τους ψηφο­φόρους στην πλευρά που θέλει και υπό τους όρους που το συμφέρουν. Από εκεί κι έπειτα μπορεί να τους διεκδικεί στο σύνολό τους, γιατί με τη λογική του δίπολου εμφανίζεται σαν ο μόνος που μπορεί να αξιοποιήσει αυτήν την ψήφο. Μόνο του δηλαδή δημιουργεί ή ενισχύει κόμματα όπως το ΔΗΚΚΙ ή ο Συνασπισμός, για να εκτονώσει εκ του ασφαλούς την αντίδραση που προκαλεί με την πολιτική του και το ίδιο μπορεί να τα λεηλατεί, όταν αυτό χρειάζεται για να πάρει την εξουσία. Αυτό είναι το κατόρθωμά του, που το κάνει ένα τέρας, το οποίο μπορεί να συντηρηθεί εκμεταλλευόμενο ακόμα και τα δικά του λάθη. Ένα τέρας, που δεν χάνει ποτέ δυνάμεις και διαρκώς διεκδικεί.

Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι οι ψηφοφόροι οι οποίοι ενέκριναν την πολιτική Σημίτη θα το ψηφίσουν ξανά και όλοι αυτοί οι οποίοι θέλουν ριζική αλλαγή του, θα ψηφίσουν ξανά ΠΑΣΟΚ στο όνομα του Γιωργάκη. Αυτό είναι τρομερό και δείχνει την περίπλοκη δόμηση των εσωτερικών συμφερόντων αυτού του κόμματος. Τους πρώτους δεν τους εμποδίζει να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ένα πρόσωπο το οποίο υπόσχεται αλλαγή πολιτικής και τους δεύτερους δεν τους εμποδίζει να ξαναψηφίσουν το κόμμα το οποίο άσκησε την ανεπιθύμητη πολιτική και δεν άλλαξε πρόσωπα παρά μόνον ηγέτη. Σε φυσιολογικές συνθήκες ο Γιωργάκης θα έπρεπε να δυσαρεστεί αυτούς που εμφανίζονται οπαδοί της σημιτικής πολιτικής και ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ με τη μη αλλαγή προσώπων να δυσαρεστεί αυτούς που αντιπαθούν τη σημιτική πολιτική και επιθυμούν πραγματική αλλαγή πολιτικής. Τίποτε από αυτά δεν γίνεται και αυτή είναι η δύναμη του ΠΑΣΟΚ. Όταν κρίνεις τα πρόσωπα, αμύνεται σαν κόμμα, όταν κρίνεις το κόμμα, προβάλει τα πρόσωπα. Γι' αυτόν τον λόγο αποτελεί την επένδυση των Αμερικανών. Μπορεί ν' αντέξει την οποιαδήποτε πίεση που θα προκύψει από μια ενδεχόμενη οικονομική κρίση. Το κόμμα θα εκτελεί την πάγια φιλοαμερικανική πολιτική και κάθε φορά που θα υπάρχει αντίδραση, θα αναλίσκεται στη γνωστή αριστερή αντιιμπεριαλιστική ρητορεία και στη χειρότερη περίπτωση θ' αλλάζει ηγέτη.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί ν' αντιμετωπίσει τα πάντα. Γιατί; Γιατί έχει δημιουργήσει τα επιθυμητά μπλοκ κοινωνικών συμφερόντων, που πιο πιθανό είναι να δημιουργήσουν συνθήκες εμφυλιο­πολεμικής σύγκρουσης, παρά να στραφούν όλα μαζί εναντίον της εξουσίας. Έχοντας δηλαδή συνδέσει άμεσα τα συμφέροντά του με τους πτυχιούχους Έλληνες και τους ξένους μετανάστες, έχει δημιουργήσει μια "μέγγενη" γύρω από τον απλό λαό, ο οποίος είναι το μεγάλο θύμα του. Έχοντας "ευεργετήσει" τους μορφωμένους και παρουσιαζόμενο σαν εγγυητής των δικαιωμάτων των μεταναστών, έχει συνδεθεί με τα άκρα και μπορεί να ελπίζει ότι θα ελέγξει την κατάσταση με τη μεγάλη μάζα των ενδιάμεσων, που είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Μπορεί κι εξασφαλίζει αυτούς τους πιστούς συμμάχους, γιατί απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτά τους, που έχουν σχέση με την επιβίωσή τους. Οι πτυχιούχοι γνωρίζουν ότι η δεξιά πολι­τική δεν τους ευνοεί. Είναι φυσικό να μην τους ευνοεί, εφόσον η κεφαλαιοκρατία δεν θέλει να χρυσοπληρώνει απλούς υπαλλήλους. Το ίδιο γίνεται και με τους μετανάστες. Οι μετανάστες γνωρίζουν ότι η δεξιά πολιτική τους απειλεί. Είναι θέμα επιβίωσης γι' αυτούς να επενδύσουν στο ΠΑΣΟΚ. Το κατόρθωμά του δηλαδή είναι ότι σε περίπτωση απειλής κατάρρευσης δεν θα μπορούν να ενεργοποιηθούν τα εθνικά ένστικτα, γιατί θα απειλείται εσωτερική σύγκρουση εμφυλιο­πολε­μικών διαστάσεων. Η εθνική κεφαλαιοκρατία δεν θα μπορεί να περιορίσει τα δικαιώματα των "ανωτέρων", γιατί μέσα στην ίδια ενστικτώδη κίνηση θα απειλούνται και τα δικαιώματα των οριακά "κατωτέρων" και άρα θα κλείνει απειλητικά η "μέγγενη".

Αν το καταφέρουν αυτό, θα επιβάλουν εύκολα τον επιθυμητό σχεδιασμό. Θα μετατρέψουν το σύνολο του πολιτικού σκηνικού σε ιδιοκτησία τους και από εκεί και πέρα δεν θα τους ενδιαφέρει πλέον ποιος θα κυβερνά, εφόσον όλοι θα είναι δικοί τους άνθρωποι και το σημαντικότερο ότι όλοι αυτοί δεν θα έχουν δεσμεύσεις απέναντι σε Έλληνες, που μπορεί να έχουν συγκρουόμενα συμφέ­ροντα με τους Αμερικανούς. Το ζητούμενο δηλαδή δεν είναι να επιβάλεις τους δικούς σου ανθρώπους στις ηγεσίες των κομμάτων. Το ζητούμενο είναι οι ηγεσίες αυτές να μην συνδέονται με συμφέροντα ξένα προς τα δικά σου. Το δύσκολο δεν είναι να επιβάλεις τη Ντόρα ή τον Γιωργάκη στις ηγεσίες των υπαρχόντων κομμάτων. Το δύσκολο είναι να επιβάλεις στο πολιτικό σκηνικό μόνον τα κόμματα που επιθυμείς με τα χαρακτηριστικά που σε εξυπηρετούν. Τα κόμματα, που δεν θ' αποτελούν χώρο "επένδυσης" γι' ανθρώπους που δεν είναι δικοί σου. Τα κόμματα, που δεν θα γίνονται "πλατφόρμες", για να εκφράζονται τα μαζικά συμφέροντα αυτών που δεν επιθυμείς. Γι' αυτόν τον λόγο σήμερα είναι ανεπιθύμητα τα ένστικτα των παραδοσιακών ιδεο­λογικών παρατάξεων. Καθηλώνουν τα κόμματα σε ένα χαμηλό επίπεδο, που δεν τους επιτρέπει να παρακολουθούν τις εξελίξεις τις οποίες μεθοδεύουν οι Αμερικανοί. Δεν τους επιτρέπει να "επι­πλέουν" σαν "φελλοί", για να απομακρυνθούν από τον απλό κόσμο και τα επίσης απλά συμφέ­ροντά του.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει πλέον με τον Γιωργάκη. Ο Γιωργάκης είναι ένας "δούρειος ίππος" των Αμερικανών. Με το τίποτε πάει να "καταπιεί" το ΠΑΣΟΚ κι αυτό στη συνέχεια θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στο να "καταπιεί" το σύνολο του δημοκρατικού χώρου. Με κενολογίες και τετριμμένα συνθήματα προσπαθεί να δημιουργήσει μια κατάσταση που θα παρασύρει τον λαό και ταυτόχρονα να επιβάλει ένα νέο πλαίσιο συμφερόντων, που δεν θ' αλλάζει με τίποτε. Γι' αυτόν τον λόγο και εξαιτίας αυτών των στόχων δούλεψε ο Γιωργάκης ακόμα κι όταν ήταν υπουργός εξωτε­ρικών. Δεν ήταν τυχαία η χρηματοδότηση από το υπουργείο εξωτερικών όλων των μη κυβερνη­τι­κών οργανώσεων. Όλων των οργανώσεων που είχαν ως στόχο την οργάνωση και την ισχυρο­ποίηση των όποιων μειονοτήτων υπάρχουν στη χώρα. Όλων των οργανώσεων που ευνοούσαν την αθρόα εισροή οικονομικών μεταναστών στη χώρα. Ενίσχυσαν όλους εκείνους οι οποίοι θα μπο­ρούσαν να θιγούν σε περίπτωση που ενεργοποιούνταν τα εθνικά ένστικτα του ελληνικού λαού. Ενίσχυσαν όλους εκείνους οι οποίοι θα μπορούσαν την κρίσιμη στιγμή ν' αποτελέσουν ισχυρούς συμμάχους τους στη μάχη εναντίον ενός λαού που θ' αντιδρούσε μαζικά και δεν θ' αρκούσε η κρατική καταστολή για να ελεγχθεί. Μέχρι και τουρκική μειονότητα εφεύραν, προκειμένου να εξασφαλίσουν συμμάχους, τους οποίους θα τους ενεργοποιούν ανά πάσα στιγμή. Αυτοί έχτισαν ένα μεγάλο και ισχυρό "υπόγειο", για να μπορέσουν να τοποθετήσουν πάνω του τη νεοταξική υπερκατασκευή της ελληνικής κοινωνίας. Τα πάντα δηλαδή ήταν προμελετημένα κι ο Γιωργάκης γνώριζε προς τα πού "πηγαίνει".

Βαδίζουμε δηλαδή προς την ενιαιοποίηση του δημοκρατικού χώρου και ταυτόχρονα δεν υπάρχουν ιδεολογικοί εχθροί ούτε από τη μία πλευρά του Συντάγματος ούτε από την άλλη. Πάνω σε μία και μοναδική ιδεολογική βάση τα κόμματα θα διεκδικούν την εξουσία. Θ' αντιλαμβάνονται τους πολίτες ως πελάτες τους και θα τους κάνουν προτάσεις. Εδώ εύλογα θ' αναρωτηθεί ο αναγνώστης: Μα αυτό δεν είναι το πνεύμα του Συντάγματος, όπως επιμένει από την αρχή να ισχυρίζεται ο γράφων; Έστω και μετ' εμποδίων, έστω και με καθυστέρηση δεν επιβλήθηκαν οι συνθήκες που επιθυμούσε ο νομοθέτης του ελληνικού Συντάγματος; Περίπου έτσι είναι, γιατί υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες, οι οποίες κάνουν ανενεργές το Σύνταγμα. Η σταθερότητα της δομής του Συντάγματος στηριζόταν στην "πίεση" από τα άκρα και γι' αυτόν τον λόγο προέβλεπε συγκεκριμένα πράγματα. Αν εξαλειφθεί η "πίεση" αυτή, γίνεται ανεπαρκές, γιατί αυτά τα οποία κάποτε τα απαγόρευε η δυναμική της κοινωνίας, θα έπρεπε να τα απαγορεύουν διατάξεις που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν. Διατάξεις που τότε ήταν περιττές και σήμερα είναι αναγκαίες.

Οι σημερινές συνθήκες κάνουν τραγική την προηγούμενη έλλειψη "φαντασίας" του νομοθέτη. Υποχωρώντας η κομμουνιστική ιδεολογία, άφησε "ξέρα" από τη δεξιά πλευρά του Συντάγματος. Το Σύνταγμα δεν το πιέζουν πλέον απ' όλες τις πλευρές του, ώστε να μην υπάρχει προσβάσιμος χώρος από την πλευρά της "σκιάς" του. Ο νικητής καπιταλισμός μπορεί από τη δική του τη μεριά να περνάει ανθρώπους του από τη "σκιά", γιατί ο κομμουνισμός δεν μπορεί πλέον να τον απειλήσει. Αυτό το οποίο δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ο νομοθέτης, σήμερα "λείπει" από το Σύνταγμα. Λείπουν οι διατάξεις, δηλαδή, που απαγορεύουν τα εμπορικά "τρικ" μέσα στην πολιτική. Λείπουν οι διατάξεις, που απαγορεύουν στους ισχυρούς ιδιώτες να "παίζουν" με τον λαό. Λείπουν οι διατάξεις, που προστατεύουν τους πολίτες από τα ιδιωτικά "κόμματα". Τα κόμματα, τα οποία, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και την επιβίωσή τους, θα επιχειρούσαν να εφαρμόσουν μεθοδολογίες του εμπορίου. Τις μεθοδολογίες της δεξιάς "σκιώδους" αντίληψης περί της λειτουργίας της κοινωνίας.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Λείπουν πλέον από το Σύνταγμα εκείνες οι διατάξεις που το 1975 θεωρούνταν περιττές και προσβλη­τικές για όσους εκείνη την εποχή αγωνίστηκαν για τις ιδεολογίες και οι οποίες σήμερα είναι απαραίτητες. Όλες οι διατάξεις που θα προστάτευαν το Σύνταγμα από τη δεξιά του πλευρά και μέχρι τότε αυτό ήταν κάτι που επαφίονταν στο μένος των κομμουνιστών. Μέσα στις διατάξεις αυτές ανήκει τόσο η χρήση της παράνομης διαφήμισης των ΜΜΕ όσο και η χρήση των γκάλοπ. Διατάξεις απαραίτητες, γιατί σήμερα άλλαξε το "περι­βάλλον" γύρω από τη συνταγματική μας "κατασκευή" και μπορούν οι πονηροί να πηγαίνουν μαζικά και χωρίς κίνδυνο από την πλευρά της δεξιάς "σκιάς" του. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού δημιουργήθηκαν μεγάλες "ξέρες" γύρω από το Σύνταγμά μας κι αυτό κάνει εύκολη την παρά­καμψή του. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει το μίσος και ο φόβος για τους "άλλους", αρχίζει και εμπορευματοποιείται η πολιτική.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο. Γιατί; Γιατί με τη χωρίς κανόνες εμπορευμα­το­ποίησή της πολιτικής ακυρώνεται όλη η φιλοσοφία του Συντάγματος. Ακυρώνεται η δυναμική τής κοινωνικής λειτουργίας, που κάνει τον συνταγματικό σχεδιασμό να λειτουργεί υπέρ του πολίτη. Ακυρώνεται ο πλειοδοτικός διαγωνισμός μεταξύ των κομμάτων —που ευνοεί πραγματικά τον πολίτη— και ακυρώνεται το μεγαλύτερο όπλο του, που είναι η ψήφος του. Όλα αυτά ακυρώνονται με τα εμπορικά "τρικ" που χρησιμοποιούνται από τα κόμματα και ανάμεσα σ' αυτά είναι τόσο η "γκρίζα" διαφήμιση όσο και το γκάλοπ. Παράνομα εμπορικά "τρικ", που οδηγούν στο μονοπώλιο και στον απόλυτο έλεγχο των "καταναλωτών"–ψηφοφόρων.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι σημαίνει παράνομη εμπορευματοποίηση, που οδηγεί στο μονοπώλιο και πώς αυτή η εμπορευματοποίηση μπορεί να εφαρμοστεί και σε χώρους εκτός της αγοράς, θα περιγράψουμε εν συντομία δύο διαφορετικές καταστάσεις. Μέχρι τη δεκαετία του 1960 στην Ελλάδα υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος βιομηχανιών παρασκευής αναψυκτικών. Όλες αυτές οι βιομηχανίες κινούνταν πάνω-κάτω στα ίδια πλαίσια. Διεκδικούσαν την ίδια αγορά και οι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν εκείνη τη διαφορά μεταξύ τους, που να επέτρεπε σε κάποιον από αυτούς να δημιουργήσει συνθήκες μονοπωλίου. Ο καθένας είχε το κοινό του και διεκδικούσε τον πολλα­πλασιασμό του μόνον με τον νόμιμο τρόπο, που έχει σχέση με την ποιότητα του προϊόντος και βέβαια με την τιμή.

Ακριβώς, επειδή όλοι αυτοί κινούνταν στο ίδιο περιβάλλον και με περίπου τις ίδιες δυνα­τότητες, δεν μπορούσαν να δημιουργηθούν συνθήκες μονοπωλίου. Δεν μπορούσε κάποιος να μονοπωλήσει την αγορά ούτε εξαιτίας της ποιότητας ούτε εξαιτίας της τιμής. Επειδή δεν υπήρχε κάποια συντριπτική διαφορά μεταξύ των ανταγωνιστών, υπήρχε ο αλληλοέλεγχος. Η διαφήμιση επιτρεπόταν, γιατί αυτός ο οποίος την πραγματοποιούσε έπαιρνε το κόστος της. Το κόστος της διαφήμισης έμπαινε στο κόστος των προϊόντων και αυτό έπρεπε να μελετηθεί αν συμφέρει ή όχι. Η δωρεάν γκρίζα διαφήμιση δεν υπήρχε, γιατί όλοι αυτοί ήταν σχεδόν ισοδύναμοι μεταξύ τους και εύκολα προχωρούσαν σε καταγγελίες, που είχαν σχέση με την προστασία του ανταγωνισμού.

Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι την είσοδο των πολυεθνικών στην Ελλάδα. Ξαφνικά μπήκε στην αγορά η Coca Cola και η Pepsi. Μπήκαν δύο λέοντες στην αυλή των λύκων. Η οικονομική διαφορά αυτών των δύο εταιρειών σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους ήταν τεράστια. Είχαν την οικονομική ευχέρεια να παρακάμψουν τους περιορισμούς του συγκεκριμένου οικονομικού περι­βάλλοντος, για να σαρώσουν τον ανταγωνισμό. Είχαν δηλαδή την ευχέρεια να χρηματοδοτήσουν διαφημιστικές καμπάνιες, χωρίς αυτά τα έξοδα να τα μεταφέρουν στο κόστος παραγωγής. Μπο­ρούσαν για παράδειγμα να λειτουργούν με ζημιά για όσο χρόνο απαιτούνταν για την καταστροφή του ανταγωνισμού. Ο κόσμος θα έπαιρνε ένα προϊόν φτηνότερα απ' όσο κόστιζε στην εταιρεία που το παρήγαγε. Τα χρήματα δηλαδή τα οποία αντλούσαν από την αγορά δεν ήταν χρήματα που ήταν κέρδη, αλλά χρήματα που μείωναν τη ζημιά.

Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι οι δύο αυτές πολυεθνικές ανήκαν στο δίκτυο των πολυεθνικών που προσπαθούσαν να σαρώσουν το σύνολο των αγορών. Γιατί ήταν χειρότερο; Γιατί αλληλο­βοηθούνταν γι' αυτόν τον σκοπό. Αυτοί οι οποίοι έμπαιναν στις εθνικές αγορές με τη "σημαία" του ελεύθερου ανταγωνισμού και της υπηρεσίας προς τον πολίτη, παρανομούσαν. Αλληλοβοηθούνταν και νόθευαν τον ανταγωνισμό, εφόσον "έστηναν" την αγορά. Τι θα πει αλληλοβοήθεια; Να χρησιμοποιεί ο ένας τα μέσα του άλλου για να επικρατήσει στον δικό του τομέα εις βάρος των αντιπάλων του. Να χρησιμοποιεί ο ένας την υποδομή του άλλου εις βάρος των ανταγωνιστών του, οι οποίοι δεν είχαν την ίδια δυνατότητα.

Το Χόλυγουντ για παράδειγμα έπαιρνε χορηγίες από την Coca Cola και σάρωνε την αγορά του κινηματογράφου με ακριβές παραγωγές. Την ίδια ώρα όμως πρόσφερε γκρίζα διαφήμιση στην Coca Cola. Ο αγαπημένος ήρωας των εκατομμυρίων θεατών έπινε το συγκεκριμένο αναψυ­κτικό κι αυτό επηρέαζε την αγορά. Η τεράστια βιομηχανία της Coca Cola έκλεινε συμφωνίες για να καλύψει τις παραγωγικές της ανάγκες με την Texaco και ταυτόχρονα αυτή η εταιρεία της πρόσφερε το δίκτυο των πρατηρίων της, για να "καλύψει" το σύνολο της αγοράς. Ποιος θα τους ανταγωνιζόταν; Ποιος θα έβρισκε τη τζάμπα γκρίζα διαφήμιση, που θα επηρέαζε εκατοντάδες εκατομμύρια καταναλωτών; Ποιος θα έβρισε το τζάμπα δίκτυο διανομής, που θα κάλυπτε το σύνολο του χώρου της αγοράς;

Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου όλοι οι αντίπαλοί τους να καταρρεύσουν. Ήταν θέμα χρόνου από την περίοδο της ζημιάς να περάσουμε στην περίοδο της απόλυτης κερδοφορίας. Στην περίοδο του μονοπωλίου. Αυτοί οι οποίοι επιβίωσαν ήταν οι πολυεθνικές. Η μία δανειζόταν τα δίκτυα και της υποδομές της άλλης και σάρωναν τα πάντα. Αυτές μοιράζονταν την αγορά και το έκαναν με τον τρόπο που τους συνέφερε. Δεν ανταγωνίζονταν μεταξύ τους στα τυφλά με στόχο την αλληλο­εξόντωση. Όριζαν το επίπεδο που τους συνέφερε κι απλά μοιράζονταν την αγορά. Μια αγορά που την έλεγχαν απόλυτα και δεν κινδύνευαν από τις επιλογές τους. Μεταξύ τους καθόριζαν την πολιτική των τιμών και μεταξύ τους καθόριζαν και την "ταρίφα" της διαφήμισης. Ήταν μια "φιλική" συνεργασία, που τους επέτρεπε να μοιράζονται την αγορά και να ελέγχουν τα πάντα. Το ίδιο έγινε και στα τσιγάρα, όπου από τις πολλές και μικρές ελληνικές καπνοβιομηχανίες πήγαμε στα μονοπώλια των πολυεθνικών της Marlboro και της Camel. Αυτά τα παραδείγματα παράνομης εμπορευματοποίησης που αναφέραμε έχουν σχέση καθαρά με τον χώρο της οικονομίας.

Εμπορευματοποίηση όμως δεν έχουμε μόνον σ' αυτόν τον χώρο. Εμπορευματοποίηση έχουμε σε κάθε χώρο όπου υπάρχει "επιλογή" ανθρώπων και άρα σε κάθε χώρο όπου ο άνθρωπος μπορεί ν' αντιμετωπιστεί ως πελάτης. Εμπορευματοποίηση είχαμε και στο χώρο του ποδοσφαίρου. Μέχρι την προ της τηλεόρασης εποχή το ποδοσφαιρικό τοπίο ήταν πολύ συγκεκριμένο. Οι επιλογές των οπαδών περιορίζονταν μέχρι εκεί που μπορούσαν να βλέπουν οι ίδιοι. Η κάθε ομάδα είχε το δικό της φανατικό κοινό και αυτό την υποστήριζε. Ισχυροί υπήρχαν, αλλά αυτοί οι ισχυροί δεν μπορούσαν να οδηγηθούν στο μονοπώλιο. Ο στόχος του πρωταθλήματος ήταν πιο εύκολος γι' αυτούς, αλλά και οι λιγότερο ισχυροί δεν ήταν αποκλεισμένοι από αυτόν. Υπήρχαν οι πολλές και ισχυρές ομάδες της πρωτεύουσας, όπως υπήρχαν και οι πολλές ισχυρές ομάδες της επαρχίας. Ο καθένας στηριζόταν στις δικές του ιδιομορφίες και σε αυτές επένδυε. Άλλος στηρι­ζόταν στο μεγάλο κοινό του και άλλος στα χρήματα της διοίκησής του. Κανένας δεν υπερείχε στον βαθμό που να οδηγηθεί στο μονοπώλιο του πρωταθλήματος. Δεν ήταν δυνατόν. Δεν μπορούσε ο Καστοριανός να γίνει φανατικός μιας ομάδας την οποία δεν έβλεπε. Δεν μπορούσε ο Δραμινός να μην υποστηρίξει τη μόνη ομάδα που μπορούσε να παρακολουθήσει και ήταν η Δόξα.

Όλα αυτά άλλαξαν μετά την είσοδο της τηλεόρασης στη ζωή των Ελλήνων. Γιατί; Γιατί εξαλείφθηκαν οι συνθήκες που απαγόρευαν την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου. Μπορού­σε πλέον ο καθένας να κάνει επιλογή, που δεν συνδεόταν με τη γεωγραφική του θέση. Αυτό το αντιλήφθηκαν εγκαίρως παράγοντες οι οποίοι δεν είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο και "επένδυ­σαν" σ' αυτό. Γιατί; Γιατί οι οπαδοί προσφέρουν πολιτική επιρροή. Όταν κάποιος είναι μεγαλο­παράγοντας της κοινωνίας, έχει ανάγκη την πολιτική επιρροή. Έχει ανάγκη τον "μοχλό" που λέγεται "κόσμος". Όταν μπορείς να "ταΐζεις" αυτόν τον κόσμο με μεταγραφές, εύκολα μπορείς να τον επηρεάζεις και σε θέματα που αφορούν τα δικά σου συμφέροντα. Αυτό και έγινε. Οι μεγαλοπαράγοντες της πρωτεύουσας γρήγορα αντιλήφθηκαν το "ψητό" και μπήκαν στο ποδό­σφαιρο. Στο ποδόσφαιρο, που μέχρι τότε στο επίπεδο των παραγόντων αφορούσε τα "ψώνια", τους "αλήτες" και τους "ρομαντικούς". Στο ποδόσφαιρο, που μέχρι τότε ήταν κάτι το "tre banal" ή "too bulbar" για τα μεγάλα σαλόνια της κοινωνίας.

Με την εμφάνιση της τηλεόρασης αυτό άλλαξε. Η δημοσιότητα που απολάμβαναν οι ισχυροί παράγοντες, η λατρεία που τους πρόσφεραν οι οπαδοί και η ισχύς τους απέναντι στην εξουσία, έκανε δελεαστική την παρουσία τους στο χώρο. Για να τα διατηρήσουν όμως όλα αυτά, θα έπρεπε να παίρνουν πρωταθλήματα. Τότε άρχισε η βρωμιά του παρασκηνίου. Η βρωμιά της αγοράς σε μια δραστηριότητα που δεν ανήκε στην αγορά. Το τραγικό ήταν ότι ακόμα και η αθλιότητα λειτουργούσε υπέρ τους. Γιατί; Γιατί τους πρόσφερε δωρεάν δημοσιότητα. Γιατί συσπείρωνε τους οπαδούς που υποστήριζαν τον παρανομούντα παράγοντα, ο οποίος τα έκανε όλα για το "καλό" της ομάδας. Γιατί τους πρόσφερε δωρεάν "γκρίζα" διαφήμιση εις βάρος του ανταγωνισμού. Αυτό δημιουργούσε εξελίξεις και από την άλλη πλευρά. Οι συσπειρώσεις δημιουργούν αντισυσπει­ρώσεις. Όταν το πρωτάθλημα το μονοπωλεί παράνομα ο ένας, όλοι οι άλλοι "επενδύουν" σ' αυτόν που δείχνει ότι μπορεί να σπάσει το μονοπώλιο.

Σταδιακά δηλαδή ο οπαδός του Απόλλωνα, της Λάρισας, της Δράμας της Προοδευτικής κλπ., αρχίζει κι εγκαταλείπει την ομάδα του, γιατί δεν υπάρχει ούτε μαθηματική πιθανότητα να χαρεί το πρωτάθλημα. Αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν θέμα χρόνου ν' αλλάξουν τα δεδομένα στο χώρο του ποδοσφαίρου και να οδηγηθούμε στο μονοπώλιο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Στο μονοπώλιο, που έσβησε τις άλλες ομάδες και έχει βάλει όλη τη "σαβούρα" της κοινωνίας μέσα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Η επιχειρηματολογία που δικαιολογεί αυτήν την κατάσταση είναι η πάγια επιχειρηματολογία των ισχυρών. Όπως η Coca Cola επιχειρηματολογεί ότι δρα υπέρ του Έλληνα καταναλωτή, για να μην μειονεκτεί έναντι των ξένων καταναλωτών που την απολαμβάνουν, έτσι κάνουν και οι μεγάλες ομάδες. Για ν' ανταγωνιστούν τις μεγάλες ομάδες του εξωτερικού, θα πρέπει να διαλύσουν τις υπόλοιπες. Δεν μπορεί το ελληνικό ποδόσφαιρο να συναγωνιστεί το ξένο. Είναι μικρή η Ελλάδα. Επειδή όμως είναι μικρή για να έχει είκοσι ισοδύναμες ομάδες, πρέπει να περιοριστεί στις δύο.

Τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα περιορίζονται στο να είναι χορηγοί αυτών των δύο ομάδων και αποκτούν πολιτική ισχύ. Πολιτική ισχύ, που τρομάζει την εξουσία και τους εξασφαλίζει συμβόλαια με το κράτος ή ατιμωρησία σε περίπτωση που παρανομούν. Πάντα θα είναι έτοιμοι οι επαγγελματίες αλήτες της κερκίδας να φωνάξουν "κάτω τα χέρια από τον προεδράρα". Κατάλαβε ο αναγνώστης τι γίνεται; Όταν λοιπόν οι οικονομικοί παράγοντες της κοινωνίας μπορούν ν' αντλή­σουν πολιτική ισχύ από άσχετα πράγματα, είναι δυνατόν να μην το επιχειρήσουν στους χώρους της πραγματικής πολιτικής; Είναι δυνατόν —αν μπορούν— να μην δημιουργήσουν συνθήκες ποδο­­σφαιρο­ποίησης και στην πολιτική ζωή του τόπου; Να μην "επενδύσουν" στα δύο μεγάλα κόμματα; Να μην εξαφανίσουν τα μικρά; Να μην μετατρέψουν ένα ΠΑΣΟΚ σε Ολυμπιακό με "αιώνιο" αντίπαλο τη ΝΔ, που θα παριστάνει τον Παναθηναϊκό. Να μην μετατρέψουν έναν Συνασπισμό ή ένα ΔΗΚΚΙ σε Προοδευτική και Απόλλωνα, που αρκείται στον στόχο να παραμείνει στην κατηγορία; Οι δύο μεγάλοι θ' ανταγωνίζονται με όλα τα μέσα για το πρωτάθλημα και οι μικροί θ' αγωνίζονται για την επιβίωση.

Όταν λοιπόν εμείς γνωρίζουμε ότι το σύνολο των ιδιοκτητών των ΜΜΕ έχουν άνομες σχέσεις με την εξουσία, ευνόητο είναι ότι θα υποστηρίξουν εκείνα τα κόμματα που τους συμφέρουν. Τα κόμματα που παρανόμησαν εξίσου μ' αυτούς και έχουν μεταξύ τους σχέση συνενόχων. Όταν οι μεγάλοι εκδότες φοβούνται όχι απλά μήπως χάσουν τα κανάλια τους, αλλά μήπως πάνε φυλακή, γιατί έφαγαν τα χρήματα του κόσμου στο χρηματιστήριο, ευνόητο είναι ότι οι επιλογές τους είναι πολύ συγκεκριμένες. Θα υποστηρίζουν με φανατισμό το ΠΑΣΟΚ και δεν θα παραβλέπουν να βοηθήσουν και τη ΝΔ, γιατί πρέπει να μπορούν να προβλέπουν και τον παράγοντα εκλογές. Υποστηρίζουν δηλαδή ΠΑΣΟΚ και στηρίζουν το δίπολο. Υποστηρίζουν φανατικά τον συνένοχο-συνέταιρο, αλλά στηρίζουν την κατάσταση που τους εξασφαλίζει την ατιμωρησία σε κάθε περί­πτωση. Αυτοί οι οποίοι μπορούν να τους τιμωρήσουν είναι αυτοί οι οποίοι βρίσκονται εκτός δίπολου κι αυτούς τους αποκλείουν τελείως.

Αυτό όμως είναι συνταγματικά παράνομο και ανήκει στη "σκιά" του Συντάγματός μας. Ο αναγνώστης, που δεν γνωρίζει τους νόμους, ίσως αναρωτηθεί για την ορθότητα αυτού που ισχυριζόμαστε. Ιδιωτικά δεν είναι τα κανάλια; Δικαίωμά τους δεν είναι να υποστηρίζουν ό,τι θέλουν; Δικαίωμά τους δεν είναι να κάνουν προπαγάνδα υπέρ της δικής τους επιλογής; Όσο παράνομος είναι ο απλός ιδιώτης, που πηγαίνει και μαλώνει στο καφενείο για τα κόμματα άλλο τόσο είναι κι αυτοί. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όχι βέβαια. Όταν τα κανάλια τρέχουν έξω από το σπίτι του Γιωργάκη, για να τον δείξουν να κερνάει κουραμπιέδες, είναι όχι απλά παράνομα, αλλά παραβαίνουν το ίδιο το Σύνταγμα. Εκείνη την ώρα κινούνται στη "σκιά" του Συντάγματος και νομιμοποιούν ακόμα και τη βαρβαρότητα εις βάρος τους. Όταν τα κανάλια καλούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα "παράθυρα", κινούνται στην ίδια "σκιά". Κινούνται σ' έναν χώρο που επιτρέπει στον πολίτη να πάει και να κάνει "μπαούλο" στο ξύλο καί τον Κυριάκο καί τον δημοσιογράφο που τον καλεί για να "ενημερωθεί" ο κόσμος.

Απλά, για να τα καταλάβει όλα αυτά ο αναγνώστης, θα πρέπει να γνωρίζει τους νόμους που διέπουν τη λειτουργία των ΜΜΕ. Να γνωρίζει τις διαφορές μεταξύ του έντυπου τύπου και του ηλεκτρονικού τύπου. Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για ν' αντιληφθεί ο παραλήπτης του κειμένου σε τι πράγμα αναφερόμαστε και από πού προκύπτουν οι όποιες ενστάσεις μας εναντίον των ΜΜΕ και των διαχειριστών τους. Τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, όπως και τα ραδιοφωνικά, είναι δεσμευμένα στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος. Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, τα ιδιωτικά κανάλια στον τομέα των ειδήσεων αποτελούν έκφραση του δημόσιου τύπου. Το σύνο­λο των ειδησεογραφικών εκπομπών τους είναι υποχρεωμένα να σέβονται αυτήν τη δέσμευση. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση παρανομούν.

Στη λειτουργία τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον έντυπο ιδιωτικό τύπο. Επειδή η φύση αυτών των τηλεοπτικών ενημερωτικών εκπομπών μοιάζει με τη φύση της ύλης των αντίστοιχων εντύπων, πολλοί παράγοντες της ενημέρωσης παρανοούν τόσο τον ρόλο του μέσου στο οποίο εργάζονται όσο και τον δικό τους ρόλο. Αυτό, μέχρι ενός σημείου, ήταν ένα φυσιολογικό κι αναμενόμενο φαινόμενο, εφόσον δεν υπήρχε η προηγούμενη εμπειρία από πλευράς των εργαζομένων στον ηλεκτρονικό τύπο. Ήταν όμως φυσιολογικό πριν από δέκα χρόνια και όχι τώρα. Ήταν φυσιολογικό για όσο διάστημα το νέο ηλεκτρονικό μέσο "δανείζονταν" στελέχη από τα άλλα μέσα ενημέρωσης και υπήρχαν παγιωμένες νοοτροπίες, που δεν άλλαζαν εύκολα. Ήταν φυσιολογικό για όσο διάστημα ο ηλεκτρονικός τύπος δεν "παρήγαγε" μόνος του τα δικά του στελέχη.

Λόγω δηλαδή του νεαρού της εμφάνισης των ηλεκτρονικών μέσων, τα "ιδιωτικά" κανάλια "απορρόφησαν" δυναμικό από τον ιδιωτικό έντυπο τύπο κι απέκτησαν την "παθολογία" τους. Αυτά τα στελέχη προφανώς αγνοούσαν και μάλλον εξακολουθούν να αγνοούν τον ρόλο του μέσου στο οποίο εργάζονται. Λόγω κεκτημένης "ταχύτητας" και λόγω ανεπαρκούς ελέγχου —τόσο από τα θεσμοθετημένα όργανα του κράτους όσο και από την πλευρά των πολιτών—, λειτουργούν όπως λειτουργούσαν όταν εργάζονταν στον ιδιωτικό έντυπο τύπο. Λειτουργούν με έναν τρόπο, που σε κάποιες περιπτώσεις είναι προκλητικά παράνομος.

Την παρανομία τους μπορεί να την αντιληφθεί κάποιος, μόνον αν καταλάβει τη διαφορά που έχουν τα δύο αυτά μέσα μεταξύ τους. Ο ιδιωτικός έντυπος τύπος έχει δικαίωμα να "φιλτράρει" την είδηση, ακόμα και μέσα από τα στενά ιδιοτελή συμφέροντα των ιδιοκτητών του. Συμφέροντα προσωπικά, οικονομικά, πολιτικά ή ιδεολογικά. Έχει αυτό το δικαίωμα, όχι επειδή αυτό είναι σωστό ή νομικά κατοχυρωμένο, αλλά γιατί απλούστατα δεν μπορεί να ελεγχθεί. Ο κάθε εκδότης μπορεί στο όνομα των ιδιωτικών ή ιδεολογικών του συμφερόντων να "προωθεί" μόνον τις ειδήσεις που συμφέρουν, είτε τον ίδιο είτε την παράταξή του. Μπορεί δηλαδή να "προβάλει" ή να "αποσιωπά" τις ειδήσεις ανάλογα με τα συμφέροντά του.

Το μόνο το οποίο δεν μπορεί να κάνει είναι να παρανομεί. Δεν μπορεί να "κατασκευάζει" ειδήσεις. Όχι επειδή απαγορεύεται από κάποιους νόμους μιας δήθεν δημοσιογραφικής δεοντο­λογίας, αλλά επειδή η "κατασκευασμένη" είδηση, που υπηρετεί τα ιδιοτελή του συμφέροντα, με τη δημοσίευσή της απειλεί τα επίσης ιδιωτικά συμφέροντα αυτών των οποίων θίγει. Οι εκδότες δηλαδή —για πρακτικούς κυρίως λόγους που έχουν σχέση με την καταβολή αποζημιώσεως στους θιγέντες— σέβονται τη λεγόμενη δεοντολογία. Όπου βέβαια αισθά­νονται ότι δεν κινδυνεύουν, έχουν αποδείξει επανειλημμένως ότι δεν τη σέβονται καθό­λου.

Το θέμα είναι ότι τα συμφέροντά τους δημιουργούν έναν πάγιο κανόνα στη γενικότερη λειτουργία και συμπεριφορά τους. Σε γενικές γραμμές προωθούν —όπως και όσο μπορούν— τα συμφέροντά τους μέχρι το σημείο εκείνο, όπου αρχίζουν τα συμφέροντα των άλλων. Μέσα στα πλαίσια των συμφερόντων τους μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν για να τα υπηρετούν, αλλά μέχρι του σημείου εκείνου που αγγίζουν τα συμφέροντα των άλλων.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί απλούστατα ο εκδότης προστατεύεται από τους νόμους της ιδιοκτησίας. Όπως ο κάθε γεωργός μπορεί —μέσα στα πλαίσια των γενικών νόμων που διέπουν τη λειτουργία της κοινωνίας— να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο χωράφι του, έτσι μπορεί να κάνει και ο εκδότης μέσα στην εφημερίδα ή το περιοδικό του. Όπως ο κάθε αγρότης μπορεί μέσα στο χωράφι του να καλλιεργεί ό,τι θέλει, έτσι και ο εκδότης μπορεί στην εφημερίδα ή το περιοδικό του να "καλλιεργεί" όποια είδηση θέλει. Όπως ο κάθε αγρότης σταματάει έξω από τους φράχτες των ομοίων του, έτσι και ο εκδότης σταματάει έξω από τους "φράχτες" των συμφερόντων, είτε των ανταγωνιστών του είτε των υπολοίπων πολιτών.

Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί είναι ιδιοκτήτης. Είναι ιδιοκτήτης ενός "προϊόντος" και έχει πρόσβαση στην "αγορά" της είδησης. Έχει πρόσβαση που τη δημιουργεί ο ίδιος, ακολουθώντας τους νόμους της αγοράς και της οικονομίας. Κλείνει με ιδιώτες οικονομικού τύπου συμφωνίες, τόσο για τη μεταφορά όσο και για τη διάθεση του "προϊόντος" του. Κοστολογεί την αξία τού "προϊόντος" του και με δικά του μέσα το διαθέτει στην "αγορά". Από εκεί και πέρα, αν με την ιδιοτέλεια ή την εμπάθειά του απωθεί τους "πελάτες" του, αυτό είναι δικός του λογαριασμός. Αυτός θα κληθεί να πληρώσει την ιδιοτέλειά του ή την εμπάθειά του σε μια αγορά, που, αν αντιληφθεί τα χαρακτηριστικά του, θα τον "απορρίψει". Αν το προϊόν σου είναι μονίμως "σάπιο" και ως εκ τούτου άχρηστο δεν έχεις μέλλον στην αγορά. Αν η είδηση σου εξυπηρετεί μονίμως την εμπάθειά σου και την μεροληψία σου, είναι θέμα χρόνου να κλείσεις την εφημερίδα.

Όλα αυτά τα απλά, που αφορούν τους εκδότες, δεν ισχύουν για τους "καναλάρχες". Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν είναι ιδιοκτήτες του μέσου, που τους δίνει πρόσβαση στην "αγορά" τους. Οι ραδιοσυχνότητες, που φέρνουν το "προϊόν" τους στην "αγορά", ανήκουν στον λαό και άρα στο κράτος. Η ιδιομορφία τους δηλαδή είναι ότι, ενώ είναι πραγματικοί ιδιοκτήτες του "προϊόντος" που διαθέτουν, δεν είναι ιδιοκτήτες του μέσου, που τους δίνει πρόσβαση στην αγορά.

Αυτό το μέσον ανήκει στο κράτος και άρα στον λαό. Αυτή η ιδιομορφία τούς δεσμεύει στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος. Ο δημόσιος χαρακτήρας των ειδησεογραφικών εκπομπών των ιδιωτικών καναλιών είναι το αντισταθμιστικό όφελος που εισπράττει ο λαός για την παρα­χώρηση της χρήσης της ιδιοκτησίας του στους "καναλάρχες".

Αυτό το ιδιοκτησιακό δικαίωμα του λαού δεν είναι ένα θεωρητικό δικαίωμα "τιμής ένεκεν". Δεν είναι ένα δικαίωμα από αυτά που συνήθως δίνουν στον "κυρίαρχο" λαό, για να τον "δουλεύουν" και να "χαϊδεύουν" τη ματαιοδοξία του οι εκάστοτε ισχυροί. Είναι πραγματικό ιδιοκτησιακό δικαίωμα, που έχει την απαιτούμενη νομική "θωράκισή" του. Γιατί; Γιατί απλούστατα αυτό συνέφερε περισσότερο τους ιδιώτες. Δεν συνέφερε τους ιδιώτες —που συνήθως είναι υπέρ του ελεύθερου ανταγωνισμού και της αρπαγής της δημόσιας περιουσίας— να υπάρχουν συνθήκες ιδιοκτησίας στο ραδιοτηλεοπτικό "τοπίο". Δεν τους συνέφερε, γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα τους πρόσφεραν την απαιτούμενη εμβέλεια και άρα το αντίστοιχο κέρδος με ένα λογικό κόστος.

Δεν τους συνέφερε για πολλούς και διάφορους λόγους, που όλοι ξεκινάνε και καταλήγουν στην έννοια του κόστους. Οι καναλάρχες επιδιώκουν μόνον το κέρδος. Το κόστος το αφήνουν στον "κυρίαρχο" λαό. Ο κυριότερος λόγος, που δεν τους συνέφερε η "ιδιοκτησία" στο ραδιο­τηλε­οπτικό τοπίο ήταν ότι, αν η κεντρική εξουσία αποφάσιζε να κεφαλαιοποιήσει τις ραδιοσυχνότητες και στη συνέχεια να τις "πουλήσει" σε ιδιώτες, θα έβρισκε μπροστά της εμπόδιο την τοπική αυτοδιοίκηση. Η τοπική αυτοδιοίκηση θα ζητούσε το δικό της "μερίδιο" στην ιδιοκτησία, για να μοιράσει "συχνότητες" στους δικούς της εκλεκτούς, αλλά και για να διαπραγματευτεί μόνη της τα δικαιώματα των εκλεκτών της κεντρικής εξουσίας. Ένας πραγματικός "μύλος" συγκρούσεων, που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει τον τελικό του στόχο. Τον στόχο της πανελλήνιας εμβέλειας. Τον στόχο της "κάλυψης" της εθνικής αγοράς.

Επιπλέον, ακόμα κι αν ξεπερνιόταν αυτό το πρόβλημα των πολλαπλών διαπραγματεύσεων, η κατάσταση και πάλι δεν θα ήταν ιδανική. Γιατί; Γιατί δεν θα υπήρχε περίπτωση να επιβιώσουν οι ιδιώτες ως ιδιοκτήτες ραδιοσυχνοτήτων σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν μπορεί να ελεγχθεί με τα μέσα που διαθέτουν οι πολίτες. Οι πολίτες μπορούν να ελέγξουν μόνον ό,τι μπορούν να περι­φράξουν ή να κλειδώσουν στις αποθήκες τους. Δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι ιδιώτες ως καναλάρχες, εξαιτίας των μακροχρόνιων διαδικασιών που προβλέπονται συνήθως για την επίλυση των μεταξύ τους διαφορών. Θα "έκλεινε" ένα κανάλι, μέχρι ν' αποφαινόταν η δικαιοσύνη για το εάν είχε ή δεν είχε δίκιο σε μια διένεξη με έναν ανταγωνιστή του ή με έναν κοινό "πειρατή" που τον "σκέπαζε".

Αυτός είναι κι ο λόγος που οι συνήθως αρπακτικοί ιδιώτες δεν επεδίωξαν να "θωρακιστούν" πίσω από δικαιώματα ιδιοκτησίας ραδιοσυχνοτήτων. Περιορίστηκαν στο δικαίωμα χρήσης τής κρατικής ιδιοκτησίας ραδιοσυχνότητας. Το κράτος θα ήταν ιδιοκτήτης της ραδιοσυχνότητας σε όλη την επικράτεια κι αυτοί με μια απλή συμφωνία που θα έκλειναν με κάποιους κολλητούς κρατικούς υπάλληλους θ' αποκτούσαν πανελλήνια εμβέλεια, προστατευόμενοι από το ίδιο το κράτος. Το ίδιο το κράτος και οι υπάλληλοί του θα προστάτευαν τα ιδιωτικά συμφέροντα των "ενοικιαστών" των ραδιοσυχνοτήτων.

Μόνον με τον τρόπο αυτόν θα μπορούσε ένα ιδιωτικό κανάλι να λειτουργήσει οριακά φτηνά με πλήρη ασφάλεια και στη μέγιστη εμβέλεια. Μόνον με τον τρόπο αυτόν θα μπορούσε να εισπράξει έσοδα διαφημίσεων από το σύνολο της διαφημιστικής "πίττας", που αφορούσε το σύνολο της αγοράς. Δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ένα ιδιωτικό κανάλι, αν δεν κατάφερνε να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη μεταφορά του "προϊόντος" του στο σύνολο της επικράτειας. Δεν θα μπορούσε να "πουλήσει" τις παραγωγές του, αν δίπλα του κάποιο άλλο κανάλι το "σκέπαζε" ηλεκτρονικά, "πουλώντας" τη δική του "πραμάτεια".

Το άυλο δηλαδή της συχνότητας και κάποιες τεχνικές δυσκολίες στην ανάπτυξη της συμφέ­ρουσας εμβέλειας έκανε μη εκμεταλλεύσιμη για τους ιδιώτες την έννοια της "ιδιοκτησίας" κάποιας ραδιοσυχνότητας. Οι ιδιώτες, εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας, "παραχώρησαν" αυτήν την έννοια στο κράτος και από "αγάπη" προς τον λαό περιορίστηκαν στο "δικαίωμα χρήσης", που είναι το πραγματικά εκμεταλλεύσιμο μέγεθος στην προκειμένη περίπτωση.

Από εκεί και πέρα το κράτος, ως ιδιοκτήτης, αναλαμβάνει το πραγματικό κόστος ελέγχου των ραδιοσυχνοτήτων και οι ιδιώτες απλά "κονομάνε" υπό την προστασία του. "Κονομάνε" όμως υπό την προϋπόθεση ότι θα σέβονται κάποιες πάγιες απαιτήσεις του. Το κράτος με τους μηχανισμούς του "περιφρουρεί" τις συχνότητες και το κράτος παραχωρεί στους ιδιώτες πανάκριβο και πολύτιμο δημόσιο κεφάλαιο, για να εγκαταστήσουν οι ιδιωτικοί σταθμοί τους αναμεταδότες τους.

Το κράτος, δηλαδή, στο όνομα του πλουραλισμού και της ελευθερίας λειτουργεί στην πραγμα­τικότητα εις βάρος των οικονομικών του συμφερόντων. Εις βάρος των δικών του καναλιών ενημέρωσης, που είναι τα μόνα τα οποία εξασφαλίζουν την πανελλήνια εμβέλεια με βάση τις δυνατότητες του "αφεντικού" τους. Το ίδιο το κράτος προστατεύει και βοηθάει ν' αναπτυχθούν οι ιδιώτες ανταγωνιστές των δημόσιων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αυτό, παρ' όλο που είναι αντι­οικονομικό για το δημόσιο συμφέρον, είναι κάτι το θεμιτό για τη δημοκρατία. Προστατεύεται η δημοκρατία από το δημόσιο μονοπώλιο της ενημέρωσης. Προστατεύεται η δημοκρατία από τον πλουραλισμό τον οποίο προσφέρουν τα ιδιωτικά κανάλια ενημέρωσης.

Αυτό όμως δεν παύει σε καμία περίπτωση να είναι αντιοικονομικό. Είναι αντιοικονομικό να προστατεύει το δημόσιο με δικούς του υπαλλήλους και δικά του τεχνικά μέσα την "τάξη και τον νόμο" μέσα στο ηλεκτρονικό "τοπίο", όπου αναπτύσσονται τα ιδιωτικά κανάλια. Αυτήν την αντιοικονομικότητα προσπαθεί να τη "μειώσει" με έμμεσο τρόπο. Αυτός ο έμμεσος τρόπος δημιουργεί κόστος για τα κανάλια. Αυτό το κόστος το "εισπράττει" με αντισταθμιστικό τρόπο η κοινωνία, με τον δημόσιο χαρακτήρα των ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι για τον τομέα των ειδήσεων απαγορεύεται στους ιδιώτες "καναλάρχες" να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες τού μέσου, που έχουν υπό τη δια­χειριστική ιδιοκτησία τους. Απαγορεύεται δηλαδή να δίνουν ιδιωτικό χαρακτήρα στο "προϊόν" της είδησης, που, λόγω των παραπάνω δεδομένων, χαρακτηρίζεται "δημόσιο". Απαγορεύεται να το χρησιμοποιούν και να το "φιλτράρουν" με γνώμονα τα δικά τους ιδιωτικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα είναι διαχειριστές του μέσου και όχι ιδιοκτήτες του. Είναι εργολάβοι της ενημέρωσης σε ένα μέσον που ανήκει στον λαό και ο οποίος απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα στη διαχείριση του "προϊόντος" που διακινείται μέσω του δικού του μέσου.

Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να αποκλείουν κανέναν πολίτη από το δικαίωμα της πρόσβασης στο μέσον. Το μέσον κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται ένα δημόσιο "βήμα", που συνδέεται με την έννοια του "δημοσίου συμφέροντος" και όχι με αυτήν του "ιδιωτικού συμφέροντος" του "καναλάρχη". Ενώ, για παράδειγμα, είναι στην ευχέρεια του οποιοδήποτε δεξιού εκδότη να μην προσφέρει ποτέ το ιδιωτικό "βήμα" της εφημερίδας του σε έναν αριστερό αρθρογράφο, αυτό είναι κάτι το οποίο απαγορεύεται ρητά για τους "καναλάρχες".

Δεν μπορεί ένας "καναλάρχης" —όποια κι αν είναι τα συμφέροντά του, ιδιωτικά ή ιδεολογικά— ν' αποκρύψει μια είδηση γενικού ενδιαφέροντος. Μια είδηση που αφορά το δημόσιο συμφέρον. Όσο κι αν αντιπαθεί μια ιδεολογία ή μια παράταξη, είναι υποχρεωμένος να "φιλοξενεί" στα ηλεκτρονικά "σαλόνια" του τους αντιπροσώπους της. Είναι υποχρεωμένος να φιλοξενήσει και τον αντίλογο απέναντι στον λόγο, είτε τον δικό του είτε αυτόν της εξουσίας. Είναι υποχρεωμένος να παραχωρήσει το "βήμα" ακόμα και σ' αυτούς που μπορούν να τον βλάψουν στο προσωπικό ή στο ιδεολογικό επίπεδο.

Η μόνη πολυτέλεια η οποία απολαμβάνει έχει σχέση με την επιλογή των περιστατικών που "γεννούν" την είδηση ανάμεσα σε ομοειδή περιστατικά. Δεν μπορεί ν' αποκλείσει δηλαδή έναν τύπο ειδήσεων, αλλά είναι στη διακριτική του ευχέρεια να ξεχωρίσει, ανάμεσα στις πολλές ομοειδείς περιπτώσεις που αφορούν κάποιον τύπο είδησης, την περίπτωση που κατά τη δική του υποκειμενική γνώμη έχει περισσότερη τηλεοπτική "απόδοση". Δεν μπορεί να "παίξει" με το αντικειμενικό μιας είδησης, αλλά να περιοριστεί μόνον στο υποκειμενικό της περιπτωσιολογίας που αποκαλύπτει την είδηση αυτήν.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ένας "καναλάρχης" δεν μπορεί για παράδειγμα, επειδή έχει φιλο­κυβερνητική ιδεολογία, ν' αποκρύψει τα ιατρικά σφάλματα ή τις παραλήψεις που συμβαίνουν στο κρατικό σύστημα υγείας. Η δέσμευσή του στο δημόσιο συμφέρον τον αναγκάζει ν' αποκαλύψει την είδηση, όσο κι αν αυτό κοστίζει στο ίδιο ή στην παράταξή του. Ν' αποκαλύψει στο παράδειγμά μας την είδηση ότι στο ΕΣΥ έχουμε μια κατάσταση επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο.

Αυτό είναι η είδηση που αφορά τον λαό και είναι υποχρεωμένος να τον ενημερώσει. Από εκεί και πέρα απλά μπορεί να επιλέξει, ανάμεσα στα πολλά ατυχή συμβάντα, εκείνο το οποίο θα χρησιμοποιήσει ως "περιστατικό–πλατφόρμα" για να προβάλει την είδηση. Στο σημείο αυτό μπορεί να "παίξει" με τα συμφέροντά του. Αν είναι φιλοκυβερνητικός, θα προβάλει με τον πλέον ανώδυνο τρόπο το περιστατικό και, αν όχι, θα κάνει το αντίθετο. Ποτέ όμως εις βάρος της ίδιας της είδησης. Ποτέ με απόκρυψη των πραγματικών περιστατικών ή με αποκλεισμό της αντίθετης άποψης.

Απλά, από μια είδηση, που είναι συχνή ως φαινόμενο, μπορεί να επιλέξει την περίπτωση που τον "βολεύει" περισσότερο, χωρίς να ακυρώνει την ίδια την είδηση. Μπορεί να επιλέξει αυτήν που του αποδίδει περισσότερα οικονομικά οφέλη, χωρίς όμως να στρέφεται απευθείας εναντίον των συμφερόντων κάποιων άλλων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αυτά τα "παιχνίδια" των υποκειμενικών επιλογών ανάμεσα σε ομοειδείς περιπτώσεις είναι αυτά που δίνουν το "χαρτζιλίκι" στους παρά­γοντες της ενημέρωσης.

Όμως, όταν μια είδηση είναι μοναδική και προκύπτει από ένα και μόνον συγκεκριμένο πρόσωπο, είναι υποχρεωμένοι να τη δημοσιοποιήσουν, είτε τους αρέσει το πρόσωπο που την προκαλεί είτε όχι. Γιατί; Γιατί είναι δια νόμου υποχρεωμένοι να διατηρούν μόνιμα τον δημόσιο χαρακτήρα της ενημέρωσης. Είναι υποχρεωμένοι να σέβονται τους νόμους που προστα­τεύουν τον ιδιοκτήτη του μέσου το οποίο εκμεταλλεύονται και αυτός ο ιδιοκτήτης είναι ο λαός. Αυτό είναι κάτι, που το καταλαβαίνει κάποιος, αν παρακολουθήσει τις διαβουλεύσεις των καναλιών με τα πολιτικά κόμματα στις παραμονές των εκλογών. Δεσμεύονται τα ιδιωτικά κανάλια να μοιράσουν δίκαια τον τηλεοπτικό χρόνο ανάμεσα στους "μονομάχους". Δεσμεύονται, όχι για λόγους "ευαισθησίας", αλλά για λόγους οι οποίοι προκύπτουν από τον νόμο που αφορά τη διαχείριση των δημόσιων ραδιοσυχνοτήτων.

Αυτή είναι μια διαδικασία που δεν αφορά τον έντυπο τύπο, γιατί απλούστατα αυτός ο τύπος έχει καθαρά ιδιωτικό χαρακτήρα. Αυτός είναι κι ο λόγος που μια δεξιά εφημερίδα θα έχει μόνιμα αποκλεισμένη την αριστερή άποψη και από την άλλη ο "Αντένα", για παράδειγμα, του φιλο­βασιλικού ιδιοκτήτη, θα έχει καλεσμένους του τους πιο "σκληροπυρηνικούς" κομμουνιστές. Αυτός είναι κι ο λόγος που κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει μια ιδιωτική εφημερίδα να δημοσιεύει μόνο τις θέσεις που βρίσκουν "σύμφωνη" τη διεύθυνσή της ή τέλος πάντων εκφράζουν την άποψή της περί ελευθερίας έκφρασης, όπως είναι η δημοσίευση των προκηρύξεων των τρομοκρατικών οργανώσεων.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η διαφορά μεταξύ εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέ­ρωσης δεν είναι θέμα "ευαισθησίας" των ιδιοκτητών των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Είναι αποτέλεσμα των δεσμεύσεων που έχουν λάβει αυτοί οι οποίοι χρησιμοποιούν την περιουσία του λαού. Αυτή η άμεση δέσμευση των ιδιωτικών καναλιών απέναντι στο δημόσιο συμφέρον είναι αυτή που καθορίζει και τη συμπεριφορά τού κάθε πολίτη απέναντι σ' αυτά. Καθορίζει τις απαιτήσεις του πολίτη από τα κανάλια, τα οποία στην πραγματικότητα είναι δεσμευμένα απέναντί του.

Γι' αυτόν τον λόγο κάναμε αντιπαραβολή των ηλεκτρονικών μέσων με αυτά των εντύπων. Ο εκδότης δεν έχει υποχρέωση έναντι κανενός. Δημοσιοποιεί μόνον ό,τι θέλει εκείνος και τίποτε άλλο. Σου λέει ένα …"δεν μας ενδιαφέρει η περίπτωσή σου" και τέλος. Δεν έχεις κανένα νομικό ή άλλο δικαίωμα για ν' απαιτήσεις τη δημοσιοποίηση της περίπτωσής σου.

Αυτό δεν ισχύει για τους "καναλάρχες", γιατί υποτάσσονται στους νόμους που "θωρακίζουν" τη δημόσια ιδιοκτησία των ραδιοσυχνοτήτων. Είναι μέσα στα δικαιώματα του πολίτη να απαιτεί να δημοσιοποιείται η δική του μοναδική περίπτωση, όταν αυτή συνιστά είδηση και η αποκάλυψή της μπορεί να ωφελήσει το κοινωνικό σύνολο. Είναι όχι μόνον δικαίωμά του, αλλά και υποχρέωσή του να χρησιμοποιεί τη δική του περίπτωση, για να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον. Αυτό το οποίο δεν είναι δικαίωμά του είναι να απαιτεί να επιβάλει τη δική του περίπτωσή εις βάρος άλλων ομοίων περιπτώσεων.

Είναι δικαίωμά του δηλαδή να κινηθεί ακόμα και νομικά εναντίον των καναλιών, όταν δεν δημοσιοποιούν ένα πρόβλημα γενικότερου κοινωνικού ενδιαφέροντος, χρησιμοποιώντας τη μοναδικότητα της δικής του περίπτωσης. Δεν έχει δικαίωμα να το κάνει αυτό μόνον όταν το κανάλι έχει ασχοληθεί κι ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα και απλά αδιαφορεί για τη δική του περίπτωση, που, σύμφωνα με τη λογική του καναλιού, δεν είναι μοναδική και δεν είναι και αντιπροσωπευτική του είδους που χαρακτηρίζει την είδηση. Το κανάλι, για παράδειγμα, είναι υποχρεωμένο ν' αποκαλύψει μια δυσλειτουργία του ΕΣΥ και όχι απαραίτητα τη δική σου περίπτωση. Έχει δικαίωμα να δημοσιοποιεί τις ειδήσεις με βάση τις περιπτώσεις που το ίδιο θεωρεί αντιπροσωπευτικές του είδους.

Γιατί αναφερόμαστε σε όλα αυτά; Γιατί τα ΜΜΕ είναι συνυπεύθυνα για τα όσα άσχημα συμβαίνουν τόσο στην αγορά όσο και στην πολιτική σκηνή και στην κοινωνία γενικότερα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί "δολοφόνοι–πιστολάδες" της δημοκρατίας και του ελληνικού πολιτισμού, ενώ οι ιμπεριαλιστές είναι οι ηθικοί αυτουργοί. Θα ξεκινήσουμε από τον εγκληματικό ρόλο των ΜΜΕ στην προηγούμενη εποχή και θα αναλύσουμε στη συνέχεια τον ρόλο τους στη Νέα Εποχή των Γιωργάκηδων. Ο εγκληματικός τους ρόλος είναι αποτέλεσμα της ισχύος του δημοσίου κεφαλαίου και της έλλειψης πραγματικού ελέγχου αυτών που έχουν δεσμευτεί να σέβονται το Σύνταγμα και άρα και τις διατάξεις του περί ισονομίας και ισοπολιτείας.

Τον συνδυασμό πολυτιμότητας του δημοσίου κεφαλαίου και έλλειψης ελέγχου από την πλευρά του κράτους μπορεί κάποιος να την καταλάβει αν σκεφτεί το εξής απλό. Υπάρχει πιο γνωστό μέρος στην Ελλάδα από την Ακρόπολη των Αθηνών; Υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό που να μην το γνωρίζει; Όχι βέβαια. Η Ακρόπολη δηλαδή ως κεφάλαιο είναι γνωστό, μοναδικό και υπερπολύτιμο. Ακόμα και σε ένα πραγματικό γαϊδούρι να δώσεις τα δικαιώματα να φτιάξει μέσα στην Ακρόπολη μια καφετέρια, θα γίνει πολυεκατομμυριούχος. Γιατί; Γιατί η πολυτιμότητα και η μοναδικότητα του κεφαλαίου που διαχειρίζεται κάνει περιττή την προσπάθεια για επιτυχία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις κρατικές συχνότητες, που αποτελούν κρατική περιουσία. Περιουσία μοναδική και υπερπολύτιμη. Όποιος μπορεί να τις χρησιμοποιεί, "επιτυγχάνει" σε κάθε περίπτωση. Όπως όμως η Ακρόπολη δεν δίνεται σε κανέναν να την εκμεταλλευτεί, παρά μόνον για λόγους δημόσιου και εθνικού συμφέροντος, έτσι κρίνεται ότι και η "ακρόπολη" των "ειδήσεων" στα κρατικά κανάλια δεν δίνεται παρά μόνον σε περιπτώσεις που άπτονται της ίδιας λογικής.

Τα ιδιωτικά κανάλια, που τους δόθηκε η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, αυτό δεν το σεβάστηκαν. "Παίζοντας" με την έννοια της "είδησης" οδήγησαν τόσο την αγορά όσο και την κοινωνία στην καταστροφή. Αυτό το οποίο λέμε δεν είναι υπερβολικό και θα το αποδείξουμε. Καταστροφή για μια αγορά και μια κοινωνία είναι το μονοπώλιο αυτών που την εκμεταλλεύονται. Αυτών που μονοπωλούν χωρίς έλεγχο την αγορά και αυτών που "οδηγούν" την κοινωνία εκεί όπου βολεύει τους ίδιους για να την εκμεταλλεύονται.

Αν ανοίξει κάποιος τυχαία την τηλεόρασή του, θα τα δει όλα αυτά να συμβαίνουν στα δελτία ειδήσεων και στις υποτιθέμενες ειδησεογραφικές εκπομπές. Ποιος δεν έμαθε για παράδειγμα από τις ειδήσεις ότι εκδόθηκε νέο βιβλίο του Χάρυ Πότερ; Ποιος δεν έμαθε για παράδειγμα από τις ειδήσεις ότι βγήκε η νέα ταινία του Τομ Κρούζ; Ποιος δεν έμαθε από τις ειδήσεις ότι βγήκε ο καινούργιος δίσκος της Βίσση; Ποιος δεν έμαθε από τις ειδήσεις ότι χορηγός των ολυμπιακών αγώνων είναι η Coca Cola; Ποιος δεν έμαθε από τις ειδήσεις για την νέα μεταγραφή του Ολυμπιακού; Ποιος δεν έμαθε από τις ειδήσεις την άποψη του Κυριάκου Μητσοτάκη; Όλα αυτά, τα οποία περνάνε σαν ειδήσεις, δεν είναι τέτοιες. Είναι γκρίζα διαφήμιση. Είναι παράνομη διαφήμιση, γιατί την πληρωμένη διαφήμιση την αντιμετωπίζει ο τηλεθεατής με άλλα κριτήρια από την ύπουλη γκρίζα διαφήμιση. Η γκρίζα διαφήμιση, επειδή ακριβώς παρουσιάζεται σαν είδηση, παραπλανεί τον τηλεθεατή. Ο τηλεθεατής θεωρεί ότι κάποιοι έλεγξαν αυτήν την "είδηση" και έκριναν ότι "συμφέρει" τον πολίτη να τη μάθει.

Σ' αυτήν την περίπτωση, επειδή τα πράγματα είναι ιδιαίτερα "λεπτά", χρήσιμο είναι να πούμε το εξής: Αν εφευρεθεί ένα φάρμακο για τον καρκίνο, αποτελεί είδηση μείζονος σημασίας. Είδηση αποτελεί και το όνομα της εταιρείας που το παρασκευάζει, εφόσον ο τηλεθεατής πρέπει να γνωρίζει καί τι να ζητήσει αλλά και από ποιον πρέπει να το ζητήσει. Σε μια τέτοια περίπτωση το "γκρίζο" της διαφήμισης μιας φαρμακοβιομηχανίας παραβλέπεται μπροστά στο δημόσιο συμφέ­ρον. Παραβλέπεται επίσης και λόγω του ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντίδραση για λόγους μονο­πωλίου. Έτσι κι αλλιώς για όσο διάστημα δεν θα έχει ο ανταγωνισμός ανάλογο προϊόν, θα υπάρχει φυσικό μονοπώλιο. Όταν όμως διαφημίζεται μια εταιρεία για την παραγωγή προϊόντων, τα οποία υπάρχουν στην αγορά και από την πλευρά των ανταγωνιστών της, αυτό είναι γκρίζα διαφήμιση. Γκρίζα διαφήμιση, που εμπίπτει στους νόμους περί μονοπωλίων. Ο πρώτος δίσκος στην Ελλάδα αποτελούσε είδηση. Ο δίσκος της Βίσση είναι γκρίζα διαφήμιση. Το πρώτο βιβλίο στην Ελλάδα αποτελούσε είδηση. Το βιβλίο του Χάρυ Πότερ είναι γκρίζα διαφήμιση. Αυτή η διαφήμιση απαγορεύεται να περνάει στις ειδήσεις. Γιατί; Γιατί η γκρίζα διαφήμιση οδηγεί στο μονοπώλιο. Είναι δωρεάν και επειδή δεν επιβαρύνει οικονομικά αυτόν που την απολαμβάνει, δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και άρα οδηγεί στο μονοπώλιο.

Αυτό είναι παράνομο και γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι τα κανάλια παραβιάζουν την αρχή της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Είναι το παράδειγμα της Ακρόπολης. Το Σύνταγμα αποφάσισε ότι, από τη στιγμή που δεν μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν όλοι οι Έλληνες, για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους, δεν θα τη χρησιμοποιεί κανένας. Αυτό όμως δεν υφίσταται στην τηλεόραση, που διαχειρίζεται κρατική περιουσία. Κάποιοι ιδιώτες εξυπηρετούν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα μέσα από την κρατική περιουσία. Η στάση του τηλεθεατή θα ήταν διαφορετική, αν γνώριζε ότι όλοι οι "διαπλεκόμενοι" είναι κολλητοί μεταξύ τους. Ότι είναι "κολλητοί" και επιχει­ρούν να μονοπωλήσουν την αγορά, όπως το έκαναν οι πολυεθνικές του παραδείγματος μας. Ότι ο ένας "ταΐζει" τον άλλον. Ότι ο ένας περνάει κάθε νέο προϊόν του παράνομα ως είδηση και στη συνέχεια εισπράττει το παράνομο αντίτιμό του σε δισεκατομμύρια για τις διαφημίσεις.

Όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια σφαίρα συμφερόντων. Αυτός ο οποίος εκδίδει το βιβλίο του Χάρυ Πότερ είναι "συνέταιρος" μ' αυτόν που φέρνει τις ταινίες του Χόλυγουντ, μ' αυτόν που βγάζει τον καινούργιο δίσκο της Βίσση, μ' αυτόν που εισάγει την Coca Cola, μ' αυτόν είναι πρόεδρος του Ολυμπιακού και μ' αυτόν που "σπρώχνει" τους Μητσοτάκηδες και εξασφαλίζει την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα όλης της "παρέας". Μερικές οικογένειες στην Ελλάδα μονοπωλούν το σύνολο της αγοράς, επειδή έχουν άνομες δοσοληψίες με τους καναλάρχες. Μονοπωλούν τα πάντα, γιατί οι καναλάρχες τους προσφέρουν "πάγκο" στην Ακρόπολη.

Τα ιδιωτικά κανάλια δηλαδή ήταν αυτά τα οποία "πληρώθηκαν" για να παραδώσουν την αγορά στις πολυεθνικές. Στις πολυεθνικές, που αντιπροσωπεύουν οι "κολλητοί" των καναλαρχών. Τα ιδιωτικά κανάλια ήταν αυτά τα οποία "πληρώθηκαν", για να δώσουν πολιτική ισχύ σε εξωθεσμι­κούς παράγοντες, όπως είναι οι παράγοντες των ποδοσφαιρικών σωματείων. Αυτά δηλαδή εξουδετέρωσαν κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού στην αγορά. Αυτοί οι οποίοι παριστάνουν τους "σημαιοφόρους" της ελεύθερης αγοράς ήταν αυτοί οι οποίοι την "καπέλωσαν". Γιατί; Γιατί αυτό τους συνέφερε, όντας τσιράκια των πολυεθνικών, που ταΐζουν τα κανάλια με διαφημίσεις. Γιατί; Γιατί ήταν μέσα στις δυνατότητές τους να προσφέρουν αυτές τις υπηρεσίες, εφόσον τους το επέτρεπε η μοναδικότητα και η πολυτιμότητα του δημοσίου κεφαλαίου που διαχειρίζονταν.

Αυτό ήταν το πρώτο έγκλημα, που αφορά την αγορά. Υπάρχουν άλλα δύο εγκλήματα, που αφορούν την κοινωνία και την εξουσία. Τα ιδιωτικά κανάλια στην κυριολεξία είναι υπεύθυνα για το σημερινό κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτά μετέτρεψαν τον ελληνικό λαό σε έναν τεμπέλη και άβουλο λαό, που περιμένει από τον καναπέ να ζήσει. Που περιμένει να τον "ταΐσουν" στο στόμα. Πώς το έκαναν αυτό; Με την πλύση εγκεφάλου. Με την προβολή αστικών προτύπων, που βολεύουν τους κλέφτες της κοινωνίας. Παίρνουν τα κανάλια έναν Έλληνα, που γνωρίζει να κάνει καλά τη μαϊμού και αφού τον υπερπροβάλουν, τον προσλαμβάνουν στο δικό τους "τσίρκο" και τον κάνουν πλούσιο. Η επιτυχία αυτού του ανθρωποειδούς δημιουργεί ένα δυναμικό που θέλει να το μιμηθεί στην "επιτυχία" του και λατρεύει τα κανάλια που παίρνουν έναν τεμπέλη και τον κάνουν πλούσιο.

Σε κάθε τομέα που ευνοεί την αστική λογική κάνουν το ίδιο και δημιουργούν μια κατάσταση άρρωστη στην κοινωνία. Αυτοί απαξίωσαν την έννοια της εργασίας και της αξιοπρέπειας. Αυτοί έχουν κάνει πρότυπο το κάθε ζώο που κοιμάται με τους καναλάρχες, που κοιμάται με τους μάνατζερ, προκειμένου να "πετύχει". Αυτά τα "πετυχημένα" ζώα στη συνέχεια δίνουν τον ρυθμό στην κοινωνία. Πώς θα κοιτάξει η νέα κοπέλα τον νεαρό εργάτη, όταν το πρότυπό της ζει "παρα­δεισένια" με τον γέρο που την ταΐζει; Πώς θα προσανατολιστεί ο νέος προς την εργασία, όταν αυτή δεν "αποδίδει"; Όταν οι γυναίκες στις οποίες στοχεύει έχουν "πρότυπα" τα οποία δεν έχουν σχέση με την εργατική τάξη; Με τον τρόπο αυτόν "προσανατολίζεται" μια ολόκληρη κοινωνία. Οι χαζές παίρνουν τον "κώλο" τους ως κεφάλαιο και περιφέρονται στην "αγορά" για να τον "πουλήσουν" και οι χαζοί παίρνουν ό,τι βρουν για να κάνουν το ίδιο. Άλλοι καλλιεργούν τη φωνή τους, άλλοι το σώμα τους. Ό,τι βρει ο καθένας. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αυτόν τον "οχετό" προβάλουν τα κανάλια και επειδή τους κάνουν πλούσιους, τους μετατρέπουν σε πρότυπα. Αυτές που παλαι­ότερα τις έλεγαν αλλιώς κι αυτούς που παλαιότερα τους έλεγαν καραγκιόζηδες και ήταν τα απόλυτα αντιπρότυπα, σήμερα τους ονομάζουν celebrities και τους κάνουν πλούσιους.

Ο λαός, που ευτύχισε να έχει την τύχη να διαπαιδαγωγείται από τα Ομηρικά Έπη, που τον οδήγησαν στην παγκόσμια καταξίωση, έφτασε τώρα να παραδίδει τα παιδιά του στην διαπαιδα­γώγηση των "σκουπιδιών". Αντί να είναι ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη ή ο Αχιλλέας και η Ιφιγένεια τα πρότυπα των σύγχρονων Ελλήνων, έγιναν τα ανεπάγγελτα νούμερα. Οι ζωντανοί "δονητές" των "διαπλεκομένων". Ο Βλάσης, η Ρούλα, η Ελένη, η Τατιάνα, ο Φώτης, ο Γρηγόρης και το κακό συναπάντημα. Αντί οι Έλληνες να επηρεάζονται από τους γίγαντες του πνεύματος, επηρεάζονται από τα "παρατράγουδα". Ούτε καν από τα "σκουπίδια". Από τα "ξύσματα" του πάτου του σκουπιδο­τενεκέ της κοινωνίας. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ήταν επιλογή αυτών που ήθελαν να διαβρώσουν την ελληνική κοινωνία. Έβαλαν όλους τους ανεπάγγελτους, τους "γλείφτες", τους τεμπέληδες, τους ανώμαλους και τους άχρηστους να γίνουν πρότυπα της κοινωνίας. Όλους αυτούς αν τους βγάλεις από τα κανάλια όχι απλά δεν θα "επιτύχουν" σε κανέναν τομέα, αλλά δεν θα μπορέσουν ούτε καν να επιβιώσουν.

Γιατί επιλέχθηκαν αυτοί; Γιατί είναι έμπειροι στην παρασιτική ζωή. Όλοι αυτοί πουλάνε "φιλία" στους τηλεθεατές και η προσωπική τους οικονομική επιτυχία τούς κάνει πρότυπα. Αυτό δεν ήταν δύσκολο να το πετύχουν. Υπάρχει πιο διασκεδαστικός "φίλος" από τον τεμπέλη της παρέας; Από τον ανώμαλο; Από τον καραγκιόζη; Ο σοβαρός άνθρωπος έχει φίλους, αλλά, επειδή ακριβώς έχει, δεν είναι έμπειρος στο να δημιουργεί φιλίες. Ο καραγκιόζης δεν έχει φίλους, αλλά μπορεί να δημιουργεί φιλίες έστω και για μια βραδιά. Γιατί; Γιατί απλούστατα είναι παράσιτο. Δημιουργεί φίλους, τους εκμεταλλεύεται και όταν τους "στύψει" ή καταλάβουν τον ρόλο του, ψάχνει να βρει άλλους. Όταν αυτόν τον καραγκιόζη τον κάνεις πρότυπο της πανελλήνιας τηλεοπτικής "παρέας", τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Αλλοιώνεις τον τρόπο σκέψης της. Αλλοιώνεις τον τρόπο αντίδρα­σής της. 

Όλα αυτά έγιναν γιατί συνέφεραν τους αστούς και τα "αφεντικά" τους. Τους αστούς, που ήθελαν τον πολίτη απλό "καταναλωτή" των όσων του πρόσφεραν. "Καταναλωτή" των προϊόντων των αφεντικών τους, που ήθελαν να μονοπωλούν την αγορά χωρίς αντίσταση. Επειδή αυτός ο χωρίς αντίσταση "καταναλωτής" ήταν ταυτόχρονα και πολίτης, αυτό ήταν κάτι που τους ανησυ­χούσε. Τι έκαναν μέσω των ΜΜΕ; Ό,τι κάνει μια πονηρή μάνα, που θέλει να κατευθύνει το παιδί της, χωρίς να φαίνεται ότι το καταπιέζει. Τι κάνει; Του πλασάρει τον φίλο της αρεσκείας της, ώστε αυτό να είναι "οδηγός" προς την κατεύθυνση που η ίδια έχει επιλέξει. Αυτό ακριβώς έγινε με τα ΜΜΕ. Οι "διαπλεκόμενοι" μας πλάσαραν "φίλους". Από εκεί και πέρα ήταν εύκολο να κατευ­θύνουν ολόκληρη την κοινωνία εκεί όπου τους βολεύει. Όταν το τεμπελόσκυλο που σου κάνει τον "φίλο" είναι υπάλληλος του "διαπλεκόμενου" που κλέβει τον ΟΤΕ, τι περιμένεις; Να σου πει …σήκω από τον καναπέ, για να πάμε να σταματήσουμε την κλοπή; Θα σου πει τα αντίθετα, εφόσον, λόγω βλακείας, δεν "χρεώνεται" τίποτε. Θα σου πει …"Χαλαρά, τώρα με τον ιδιωτικό ΟΤΕ θα μιλάμε πιο πολύ με τη γκόμενα". Όταν οι χορηγοί της εκπομπής του παρασίτου είναι οι χρηματιστηριακές εταιρείες και οι "φούσκες" του χρηματιστηρίου, τι περιμένεις να σου πει; "Φορτώστε".

Ας παρατηρήσει κάποιος ποιοι κάνουν τις διαφημίσεις των "διαπλεκομένων". Αυτοί οι οποίοι έγιναν ως χαρακτήρες τηλεοπτικών σειρών "φίλοι" με το κοινό. Ο "ακάλυπτος", ο Σπύρος, ο "…χαλαρά", ο "Θοδωρής", η "Δήμητρα", ο "γιατρός", ο Θανάσης. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα σκουπίδια από όλους. Γιατί; Γιατί προδίδουν τους "φίλους" τους. Γιατί ο κόσμος τους εμπιστεύεται, μη μπορώντας να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ του χαρακτήρα που ενσάρκωνε στην τηλεόραση και του πραγματικού του χαρακτήρα. Εμπιστεύεται κάποιον, που υποσυνείδητα τον αντιλαμβάνεται σαν "φίλο". Φτάσαμε στο σημείο ένα τίποτε —όπως είναι ο τηλεοπτικός "ακάλυπτος"— να μιλάει εξ' ονόματος ενός υποψηφίου πρωθυπουργού. Ο ατάλαντος ηθοποιός, ο οποίος βγάζει τα προς του ζην διαφημίζοντας τηλέφωνα, ανέλαβε να διαφημίσει και πρωθυπουργό. Φτάσαμε στο σημείο το απόλυτο "τίποτε" να καθο­δηγεί τον λαό. Αυτά είναι τα εγκλήματα της τηλεόρασης.

Και τι μπορεί να γίνει, θα πει ο αναγνώστης. Εφόσον ο κόσμος τα βλέπει και ταυτόχρονα τα κανάλια είναι ιδιωτικά, ποιος θα τους σταματήσει. Αυτό είναι λάθος. Και τσόντες θέλει να βλέπει ο κόσμος, αλλά απαγορεύεται. Και βαρβαρότητες θέλει να βλέπει ο κόσμος, αλλά απαγορεύεται. Και από την κλειδαρότρυπα των επωνύμων θέλει να βλέπει ο κόσμος, αλλά αυτό επίσης απαγο­ρεύεται. Όλα αυτά είναι συνταγματικώς παράνομα. Γιατί; Γιατί εμπίπτουν στους νόμους περί "χρηστών ηθών". Αλλοιώνουν τα ήθη της κοινωνίας όλοι αυτοί οι "κοπρίτες". Ακυρώνουν τη διαπαιδαγώγηση ενός λαού, που πληρώνει δισεκατομμύρια για τη δημιουργία σχολείων και μετά από πολλούς αγώνες έχει επιλέξει τον τύπο διαπαιδαγώγησής του. Αίμα πραγματικό έχει χυθεί, για να μπουν τα Ομηρικά Έπη στη βασική εκπαίδευση των Ελλήνων.

Ο ελληνικός λαός έχει επιλέξει τη διαπαιδαγώγησή του και αυτή δεν είναι η άποψη του κάθε καραγκιόζη, που τον άφησαν στην τηλεόραση να "πλάθει" την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι η άποψη του κάθε καραγκιόζη που "γράφει" σενάρια και προκαλώντας ήθη και έθιμα, προσπαθεί να γίνει φίρμα. Δεν είναι η άποψη του κάθε καραγκιόζη, που νομίζει ότι είναι δικαίωμά του να κάνει "υψηλή" τέχνη στην τηλεόραση. Αυτό το οποίο λέμε δεν έχει σχέση με την έννοια της τέχνης. Έχει σχέση με τη φύση της. Μέσα στη φύση της είναι η υπερβολή και πολλές φορές και η ασυδοσία. Μέσα στη φύση της τέχνης είναι καί το φως καί το σκότος. Μέσα στην τέχνη μπορεί να μπει και ο "οχετός". Όλα αυτά δεν είναι κακά για την τέχνη. Ο κάθε δημιουργός διαλέγει μόνος του τον "δρόμο", για να πει αυτό που θέλει. Η τέχνη όμως ποτέ δεν διεκδίκησε ούτε το "αλάθητο" ούτε την "αλήθεια". Γι' αυτόν τον λόγο η τέχνη δεν κρίνεται και δεν λογοκρίνεται. Ακριβώς, επειδή συμβαίνει αυτό, μπορεί να γίνει επικίνδυνη για κάποιες πληθυσμιακές μερίδες. Γι' αυτόν τον λόγο η τέχνη έχει δικούς της χώρους να εκφραστεί. Χώρους ασφαλείς για όλους. 

Στο όνομα της δημοκρατίας πρέπει να προστατεύεις την τέχνη, χωρίς να την κρίνεις. Πρέπει να διασφαλίζεις τους χώρους όπου αυτή μπορεί να εκφραστεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τη "βάζεις" μέσα στα σπίτια. Το να τη "βάζεις" μέσα στα σπίτια συνεπάγεται ευθύνη και άρα η τέχνη θα πρέπει να υποστεί κριτική κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Ακόμα δηλαδή και στο επίπεδο των σήριαλ ή των ψυχαγωγικών εκπομπών πρέπει να υπάρχει έλεγχος και μάλιστα αυστηρός. Όποιος θέλει να κάνει "υψηλή" τέχνη δεν πηγαίνει στην τηλεόραση, γιατί εκεί υπάρχει έλεγχος. Δεν μιλάμε για τη λογοκρισία της είδησης, που είναι η λογοκρισία του φασίστα. Μιλάμε για τη λογοκρισία αυτού, που από τον νόμο είναι υπεύθυνος για την ακίνδυνη λειτουργία ενός μέσου. Μιλάμε για τη λογοκρισία του διαχειριστή, ο οποίος πρέπει να προστατεύσει αυτούς που του εμπιστεύτηκαν τη διαχείριση της περιουσία τους. Αυτούς, που έχουν παιδιά τα οποία κινδυνεύουν από την κακή χρήση της ιδιοκτησίας αυτής. Σε όλα τα παιδιά είναι πιο ευχάριστα τα χάμπουργκερ και οι πίτσες, αλλά θ' αναγκαστούν να φάνε και το σπανακόρυζο και τα φασόλια. Είναι φασίστες οι γονείς; Γιατί να είναι φασίστας το κράτος, όταν κόβει ή ελέγχει τα σκουπιδοθεάματα;

Απλά είναι τα πράγματα. Όποιος δεν δέχεται τον έλεγχο του ιδιοκτήτη, αφήνει την εκμετάλ­λευση της ιδιοκτησίας του κι αγωνίζεται για τη θέσπιση νέου καθεστώτος. Καθεστώτος πολυ­δάπανου, που δεν συμφέρει αυτούς οι οποίοι έχουν μάθει στο "τζάμπα". Καθεστώτος συνδρο­μητικής καλωδιακής τηλεόρασης. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Απόλυτη ελευθερία μέχρι ασυδοσίας στην έκφραση υπάρχει μόνο στα ιδιωτικά μέσα. Στα βιβλία, στις εφημερίδες, στον κινηματογράφο, στα συνδρομητικά κανάλια, στα βιντεοκλάμπ, στα θέατρα, στις γκαλερί κλπ.. Στα μέσα με τα οποία έρχεται σε επαφή ο καθένας με δική του ευθύνη. Στα μέσα όπου ο καθένας παίρνει την ευθύνη και γι' αυτούς που είναι υπεύθυνος. Τα κανάλια δεν είναι τέτοια μέσα. Είναι δημόσια μέσα. Με ευθύνη του κράτους μπαίνουν μέσα σε όλα τα σπίτια των πολιτών. Ο πολίτης εμπιστεύεται το κράτος και αφήνει το παιδί του να βλέπει τηλεόραση. Εμπιστεύεται τους θεσμούς του και μεταφέρει στο κράτος την ευθύνη του ελέγχου. Τη μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να αναλάβει το κράτος. Η ευθύνη για την ψυχική "υγεία" του λαού είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την ευθύνη της άμυνας. Δεν είναι δυνατόν το ελληνικό κράτος να ξοδεύει δισεκατομμύρια και να χρησιμοποιεί τεράστιες υποδομές για να εκπαιδεύσει τα παιδιά του και την ίδια ώρα να τα "αντιεκπαιδεύουν" οι καραγκιόζηδες. Δεν είναι δυνατόν το κράτος να χτίζει δημόσια σχολεία στις αλάνες και να δίνει στους καραγκιόζηδες τη δημόσια "Ακρόπολη" να χτίζουν τα ιδιωτικά "χαμαιτυπεία" τους. Όποιος θέλει να φτιάξει τέτοιο "ίδρυμα", ψάχνει τον δικό του ιδιόκτητο χώρο και το φτιάχνει.

Τα ίδια εγκλήματα έκανε η τηλεόραση και στον τομέα της πολιτικής. Έπαιξε και εκεί με την "γκρίζα" διαφήμιση υπέρ συγκεκριμένων κομμάτων και συγκεκριμένων προσώπων. Τα ΜΜΕ δημιούργησαν το μονοπώλιο των δύο μεγάλων κομμάτων. Πώς το κατάφεραν αυτό; Παριστά­νοντας τους δίκαιους. Στο όνομα του δικαίου παραβίασαν το Σύνταγμα. Πώς; Μοιράζοντας τον τηλεοπτικό χρόνο στα κόμματα ανάλογα με το ποσοστό τους στις εκλογές. Αυτό είναι παράνομο, γιατί παραβιάζει το πνεύμα του Συντάγματος. Τα κόμματα με βάση το Σύνταγμα είναι απόλυτα ίσα μεταξύ τους. Συναγωνίζονται μεταξύ τους στις εκλογές με στόχο τη λήψη της διαχείρισης. Κάθε φορά που διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Όπως ένας διάσημος ολυμπιονίκης δεν ξεκινάει πιο νωρίς την κούρσα από τους άσημους αντιπάλους του, έτσι δεν έχουν πλεονέκτημα και τα ισχυρά κόμματα έναντι των αδυνάτων. Τα κόμματα δεν ταυτίζονται με τα ποσοστά που παίρνουν στις εκλογές, γιατί δεν αντιπροσωπεύουν παρατάξεις.

Τα κόμματα συναγωνίζονται μεταξύ τους και δεν πολεμάνε μεταξύ τους. Ο συναγωνισμός έχει πολύ συγκεκριμένους κανόνες. Κανόνες, που τον διαφοροποιούν από τον πόλεμο. Στον συναγω­νισμό όλοι ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία, άσχετα με το αποτέλεσμα του προηγούμενου αγώνα. Στον πόλεμο όλοι ξεκινάνε με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της προηγούμενης μάχης. Οι παρατάξεις "πολεμάνε" μεταξύ τους κι αυτές διατηρούν τις "κατακτήσεις" τους μέχρι την επόμενη μάχη. Στον πόλεμο επιτρέπονται όλα τα μέσα, ενώ στον συναγωνισμό κυριαρχούν οι κανόνες. Μέσα σ' αυτούς τους κανόνες είναι και η ισότιμη αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ όλων των κομμάτων. Μόνον οι παρατάξεις παίρνουν από το δημόσιο κεφάλαιο τον χρόνο που τους αντιστοιχεί ως συνιδιοκτήτες. Τι σημαίνει αυτό για την περίπτωσή μας; Ότι μόνον το ΚΚΕ θα έπρεπε να λαμβάνει χρόνο με βάση το ποσοστό του. Από το σύνολο δηλαδή του τηλεοπτικού χρόνου, που θα διατίθονταν για την πολιτική, το ΚΚΕ θα έπρεπε να παίρνει το ποσοστό του χρόνου που αντιστοιχούσε στο εκλογικό του ποσοστό. Γιατί; Γιατί αντιπροσωπεύει παράταξη. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα, επειδή ανήκουν στην ίδια παράταξη, θα έπρεπε να μοιράζονται εξίσου τον εναπομείναντα χρόνο.

Στο χρόνο δηλαδή των ειδήσεων όσο χρόνο δικαιούται ο "Παναθηναϊκός" της πολιτικής άλλο τόσο δικαιούται και η "Προοδευτική". Ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω εξαιτίας των ποσοστών του στις εκλογές. Γιατί; Γιατί είναι όμοιοι μεταξύ τους και συναγωνίζονται σε έναν κοινό αγώνα για έναν κοινό στόχο. Μόνον οι διαφορετικοί παίρνουν αυτό το οποίο τους αντιστοιχεί. Για να καταλάβει ο αναγνώστης τη λεπτή διαφορά σ' αυτές τις φαινομενικά ομοειδείς περιπτώσεις, θα χρησιμοποιήσουμε ένα απλό παράδειγμα, όπου υπάρχουν "κόμματα" και "παρατάξεις". Ένα παράδειγμα από το χώρο του αθλητισμού. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι ίσες μεταξύ τους. Είναι "κόμματα" στην ίδια "παράταξη" που είναι αυτή του ποδοσφαίρου. Την "παράταξη" που πιστεύει ότι η μπάλα πρέπει να "παίζεται" με τα πόδια. Απέναντι σ' αυτήν την "παράταξη" στέκονται οι εχθροί της.

Παράταξη στην περίπτωση αυτήν είναι ένα άλλο σπορ, που έχει τις δικές του ομάδες και το δικό του εσωτερικό πρωτάθλημα. Το χάντμπολ, για παράδειγμα, είναι άλλη "παράταξη". Είναι η παράταξη αυτών που πιστεύουν ότι η μπάλα πρέπει να "παίζεται" με τα χέρια. Αυτή η "παράταξη" μπορεί να διεκδικεί ποσοστό χρόνου στα ΜΜΕ ανάλογα με τον αριθμό των φίλων του. Αυτή η "παράταξη" πολεμά με τον αντίπαλό της, που είναι εχθρός της και δεν συναγωνίζεται μ' αυτόν. Πολεμά, γιατί προσπαθεί να επιβάλει τη δική της άποψη για τα πράγματα. Όσο βλακώδες είναι να συμμετέχουν στο ίδιο πρωτάθλημα ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός και ο χαντμπολικός Φίλιππος Βέροιας, άλλο τόσο βλακώδες είναι να συμμετέχουν στις ίδιες εκλογές και στην ίδια βουλή η ΝΔ και το ΚΚΕ.

Γιατί γίνεται όμως αυτό; Για να γίνει μονοπώλιο ο Παναθηναϊκός. Για να γίνει η αιχμή του δόρατος της "παράταξής" του εις βάρος των πραγματικών αντιπάλων του. Για να χρησιμοποιήσει τα δικαιώματα της "παράταξης" του χάντμπολ και να μονοπωλήσει τη δική του "παράταξη". Χρησιμο­ποιείται δηλαδή στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα ο χαντμπολικός "Φίλιππος" εκ του πονηρού, για να αδικηθούν οι ποδοσφαιρικές "Προοδευτικές". Ο "Φίλιππος" συμμετέχει στο "πρωτάθλημα" εκ του πονηρού, γιατί επωφελείται κι αυτός από τα προνόμια μιας παράταξης στην οποία δεν ανήκει. Αυτός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ. Εξαιτίας του φτάσαμε στον δικομματισμό. Στα πανίσχυρα κόμματα που "εξασφαλίζουν" δήθεν την επιβίωση της παράταξής τους, επειδή κάποιος εχθρός της βρίσκεται εντός των "τειχών" της και την πολεμά.

Αυτό δηλαδή το οποίο πρέπει να μας μείνει είναι ότι τα κόμματα στο σύνολό τους είναι ισότιμα. Αυτό επιβάλει η λογική του Συντάγματος. Όπως απαγορεύει το Σύνταγμα στα μεγάλα κόμματα να χρησιμοποιούν άνισα δημόσια περιουσία για τις ανάγκες τους, έτσι απαγορεύει και την άνιση χρήση των καναλιών, που είναι το ίδιο. Τα κόμματα, παριστάνοντας ψευδώς τις παρατάξεις, καταφέρνουν κι αποσπούν χρόνο ανάλογο με το ποσοστό τους και "νοθεύουν" τη δημοκρατία μας. Καταφέρνουν και δημιουργούν συνθήκες που δεν προβλέπονται από το Σύνταγμά μας. Εξασφαλίζουν την πολύτιμη "γκρίζα" διαφήμιση, που τα κάνει μονοπώλια. Κανονικά —και με βάση αυτό το Σύνταγμα— θα έπρεπε στις ειδήσεις να προβάλλονται με τον απόλυτα ίδιο τρόπο και από τους ίδιους δημοσιογράφους μόνον τα προγράμματά τους. Μόνον αυτά τα κυβερνητικά προγράμματα των κομμάτων αποτελούν είδηση. Τίποτε άλλο. Το τι κάνουν τα ιδιωτικά κόμματα στις εκδηλώσεις τους δεν ενδιαφέρουν το σύνολο του κόσμου και ως εκ τούτου δεν αποτελούν είδηση.

Το σύνολο της παρανομίας πραγματοποιείται στα "παράθυρα" των ειδήσεων, όπου οι πολιτικοί υποτίθεται "εξηγούν" στον κόσμο την άποψή τους. Αυτό είναι λάθος από πολλές πλευρές. Κατ' αρχήν δεν αποτελεί είδηση η άποψη του κάθε πολιτικού. Η άποψη είναι σαν τον "πισινό" μας. Όλοι έχουμε από έναν. Είδηση είναι πάντα η γνώση και ποτέ η άποψη. Η άποψη κινείται στη σφαίρα του υποκειμενικού και δεν μπορεί ν' αποδειχθεί. Όταν χάσει αυτά τα χαρακτηριστικά και ο φέρων την άποψη μπορεί να την εμφανίσει με τα αντίθετα χαρακτηριστικά, παύει να είναι άποψη και γίνεται γνώση. Άποψη είναι να ισχυρίζεται κάποιος για κάποιον άλλον άνθρωπο ότι μπορεί να είναι κλέφτης. Είδηση είναι να πιαστεί κάποιος με τα κλοπιμαία στα χέρια. Απόψεις για όλα τα θέματα έχουν όλοι οι άνθρωποι. Άποψη για την εγχείριση ανοικτής καρδιάς έχει και ο γράφων. Όταν όμως χρειάστηκε για τον πατέρα του αντίστοιχη γνώση, στους καρδιολόγους με γνώσεις απευθύνθηκε και δεν εμπιστεύτηκε την άποψή του. Είδηση ήταν το πρώτο αεροπλάνο που πετούσε και όχι η άποψη περί ιπταμένων αντικειμένων του Ιουλίου Βερν. Είδηση θα είναι το φάρμακο του καρκίνου και όχι οι απόψεις των ειδικών και μη πάνω στο ανύπαρκτο σήμερα φάρμακο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για την περίπτωσή μας; Είδηση μείζονος σημασίας είναι τα προγράμ­ματα των κομμάτων. Γιατί; Γιατί αυτά διαγωνίζονται μεταξύ τους και από αυτά θα κληθεί να διαλέξει ο ψηφοφόρος. Τα πρόσωπα, που αντιπροσωπεύουν τα προγράμματα αυτά είναι επίσης είδηση, αλλά ήσσονος σημασίας. Το πρόγραμμα της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ είναι είδηση μείζονος σημασίας, ενώ τα πρόσωπα τα οποία θα κυβερνήσουν —αν αυτό επιβληθεί— είναι ήσσονος σημασίας. Αυτό είναι εσωτερικό θέμα των κομμάτων. Απόδειξη αυτού του οποίου λέμε είναι το γεγονός ότι ο κόσμος δεν επιλέγει ούτε τους αρχηγούς των κομμάτων ούτε τους υπουργούς των κυβερνήσεων. Η άποψη του κάθε πολιτικού για τα συμβαίνοντα στην κοινωνία δεν είναι καν είδηση. Δεν είναι είδηση η άποψη του Κυριάκου και του κάθε Κυριάκου για κανένα θέμα. Κανένας δηλαδή πολιτικός δεν βρίσκεται νόμιμα στα "παράθυρα" των ειδήσεων. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να παρελάσουν όλοι οι πολίτες ως φορείς απόψεων από τα "παράθυρα", απαγορεύεται να παρελάσουν και οι πολιτικοί και να μας εκθέσουν τις προσωπικές τους απόψεις.

Αν έχουν σωστή άποψη, που μπορούν ν' αποδείξουν την ορθότητά της και τη λειτουργικότητά της και άρα να τη μετουσιώσουν σε είδηση, ας τη βάλουν στα κυβερνητικά προγράμματα των κομμάτων στα οποία ανήκουν και τότε θ' αποτελούν είδηση καί ως γνώση καί ως πρόσωπα που την παρήγαγαν. Τα έργα των πολιτικών κρίνονται κι αυτά ανήκουν στη σφαίρα του αντικειμενικού και άρα της είδησης. Οι απόψεις τους είναι για τα κόμματά τους. Για τα "παράθυρα" των συνεδριά­σεων της Ρηγίλλης ή της Χαριλάου Τρικούπη. Για εκείνους δηλαδή που θεωρητικά δεν έχουν λόγο να τους "δουλέψουν", εφόσον δεν έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, όπως έχουν με τον "εργοδότη" λαό. Όταν το αφεντικό σε κρίνει, δεν σου ζητάει την άποψή σου για την παραγωγή, ώστε να την κρίνει. Κρίνει τα έργα σου με βάση τη δική του κρίση και με βάση τα αντικειμενικά στοιχεία που έχει στη διάθεσή του. Πηγαίνει στην αποθήκη και βλέπει την παραγωγή σου. Αν η αποθήκη είναι άδεια, παίρνεις την άποψή σου και φεύγεις με τις κλωτσιές από το εργοστάσιο.

Πού υπηρετεί το σύστημα αυτή η κραυγαλέα παρανομία; Με τον τρόπο αυτόν μπορούν οι "διαπλεκόμενοι" να επιβάλουν τον δικομματισμό που τους ευνοεί και ταυτόχρονα να επιβάλουν τα πρόσωπα που θα στελεχώνουν τα κόμματα. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Με τα "παράθυρα" υπάρχει γκρίζα διαφήμιση, που οδηγεί στο μονοπώλιο της πολιτικής από τα μεγάλα κόμματα. Επιπλέον τα κανάλια, με τη συνεχή ενασχόλησή τους με την πολιτική, εξασφαλίζουν το άλλοθί τους, ώστε να αποκλείουν όλους όσους θα απειλούσαν τον δικομματισμό με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Όλους όσους θα είχαν τα προσόντα ν' αποτελέσουν πραγματική είδηση. Μια είδηση όμως άσχημη καί για τα κυρίαρχα κόμματα καί για τα ΜΜΕ των εργολάβων. Αν δηλαδή ο κόσμος "διψά" για πολιτική είδηση και ταυτόχρονα τα μεγάλα κανάλια δεν κατανάλωναν το σύνολο του τηλεοπτικού χρόνου, θα "έμπαιναν" μέσα στα σπίτια και όλοι αυτοί οι οποίοι θα είχαν να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό.

Αυτός είναι κι ο λόγος που ποτέ δεν τέθηκαν προδιαγραφές στην έννοια "κόμμα". Τι εννοούμε προδιαγραφές; Όχι ν' αλλάξει το δεδομένο ότι ο κάθε πολίτης μπορεί να ιδρύσει κόμμα. Αυτό είναι απαράβατο συνταγματικό δικαίωμα του πολίτη και ένα από τα πιο βασικά θεμέλια της δημο­κρατίας. Εννοούμε ένα υποχρεωτικό "πακέτο" προτάσεων, ώστε μια ομάδα ανθρώπων να εμφανί­ζεται ως κόμμα. Ένα "πακέτο", που θα επιτρέπει την αντικειμενική κρίση της. Ένα "πακέτο" προτάσεων σε όλα τα μείζονα θέματα, το οποίο θα κατατίθεται στη βουλή, για να καταλάβει ο πολίτης περί τίνος πρόκειται. Για να μπορεί ο κάθε πολίτης να το παίρνει στα χέρια του και να το μελετά. Γιατί; Γιατί τα γραπτά μένουν. Κρίνονται και συγκρίνονται. Δεν αλλοιώνονται. Δεν είναι σαν τον προφορικό λόγο, που είναι "αέρας" και χάνεται. Που αλλοιώνεται, εφόσον το "εκ παραδρομής" ή το "δεν το εννοούσα όπως ακούστηκε" δικαιολογεί τα πάντα. Όχι να ιδρύονται κόμματα με το σκεπτικό ότι …τις λύσεις τις γνωρίζει ο αρχηγός. Τι θα κάνουμε για να τον κρίνουμε; Θα του ανοίξουμε το κεφάλι για να δούμε τι έχει μέσα; Εφόσον έχει τις λύσεις, ας καθίσει κι ας τις γράψει. Δεν είναι μεγάλος κόπος κι ούτε απειλεί τα δικαιώματά του.

Παρουσιάστηκε κανείς στην επιτροπή που κρίνει κι αναγνωρίζει τα φάρμακα, χωρίς να έχει μαζί του το φάρμακο που εφεύρε; Παίρνει άδεια για κυκλοφορία ενός φαρμάκου που δεν το έχει δει κανείς; Επηρεάζεται η ελευθερία της αγοράς από μια τέτοια υποχρέωση των παραγωγών; Άρα είναι λογικό να είναι υποχρεωτικό για την έννοια του κόμματος να υπάρχουν προδιαγραφές. Γιατί δεν υπάρχουν; Γιατί αυτό συμφέρει τους πονηρούς. Ενισχύουν —έστω και στοιχειωδώς— τον κάθε τρελό ή τον κάθε γραφικό ή τον κάθε καραγκιόζη, για να δημιουργούν σύγχυση στον κόσμο. Ενισχύουν τον κάθε "Βεργή" να παριστάνει τον κομματάρχη και να συμμετέχει στις εκλογές. Από τη στιγμή που ο κάθε "νεογέννητος" εχθρός τους εκ των δεδομένων θα ξεκινάει ως "μικρός" —εφόσον τα κόμματα συγκρίνονται παρανόμως με τα αριθμητικά μεγέθη που αφορούν τις παρατάξεις— θα μένει τέτοιος, γιατί τα ΜΜΕ θα τον ταυτίζουν με τους καραγκιόζηδες. Όσο χρόνο θα δικαιούται ο τρελός, τόσο θα δικαιούται και ο εχθρός τους. Πόσο; Καθόλου. Για να προστατεύσουν τη δημοκρατία, θ' αποκλείουν τους τρελούς από τα ΜΜΕ και μαζί μ' αυτούς και όλους τους ανεπιθύμητους.

Σ' αυτό το παιχνίδι του αποκλεισμού όλοι έχουν κέρδος. Κέρδος έχουν τα κόμματα, που αποκλείουν τους αντιπάλους τους, κέρδος έχουν οι καναλάρχες, που παρέχουν "προστασία" στα κόμματα εξουσίας και κέρδος έχουν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Όλοι κερδίζουν από αυτήν την αθλιότητα, που αφορά τη διαχείριση της είδησης. Τα κόμματα γίνονται πανίσχυρα και οι καναλάρχες —που τους εξασφαλίζουν την ισχύ— μπορούν και τα εκβιάζουν. Μπορούν και γίνονται πλούσιοι σε εξωτηλεοπτικές δραστηριότητες, που συνδέονται άμεσα με τις επιλογές αυτών που φέρουν την εξουσία. Γίνονται εργολάβοι, που παίρνουν με απευθείας αναθέσεις τα δημόσια έργα από αυτούς που τους "χρωστάνε". Γίνονται προμηθευτές του δημοσίου, εφόσον ο παρά­γοντας της εξουσίας που τα ίδια "δημιούργησαν" είναι αυτός ο οποίος θα διαχειρίζεται τις ΔΕΚΟ. Το ίδιο πλούσιοι γίνονται και οι δημοσιογράφοι. Αυτοί οι οποίοι προσλήφθηκαν ως εκφωνητές ειδήσεων με μοναδικά προσόντα την καλή εξωτερική εμφάνιση, την ορθοφωνία και τη γνώση ανάγνωσης έγιναν παράγοντες της εξουσίας. Εντελώς παράνομα όχι μόνον επιτρέπουν τη δημιουργία των "παραθύρων", αλλά συμμετέχουν σ' αυτά ως ίσοι προς ίσον με τους συνομιλητές τους. Ξαφνικά το τίποτε αποκτά τη δυνατότητα να σχολιάζει την είδηση. Ξαφνικά το τίποτε αποκτά τη δυνατότητα να εκφέρει άποψη. Ξαφνικά το τίποτε αποκτά το δικαίωμα να κατευθύνει τον κόσμο.

Αυτό είναι πέρα για πέρα παράνομο για τους ίδιους λόγους που είναι παράνομη η "παρέλαση" των πολιτικών στην τηλεόραση. Στο επίπεδο των ειδήσεων δικαίωμα να εκφράζει άποψη σε επίπεδο "παραθύρων" έχει μόνον αυτός ο όποιος έχει τα αντικειμενικά προσόντα να το κάνει αυτό. Αυτός, του οποίου το πνευματικό έργο ή η επιστημοσύνη έχει αναγνωριστεί από την επιστημονική κοινότητα στην οποία ανήκει. Αυτός, που δεν έχει —ορατά τουλάχιστον— καμία σχέση με τα κόμματα και βέβαια δεν έχει λόγο ως άτομο να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα που προσφέρει το μέσο. Δικαίωμα δηλαδή να δημοσιοποιούν τις απόψεις τους έχουν μόνον οι καταξιωμένοι επιστή­μονες, οι οποίοι θα κληθούν να εξηγήσουν στον κόσμο αυτά τα οποία συμβαίνουν στον τομέα τους και ο κόσμος χρειάζεται την ενημέρωση. Άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι θα έχουν τον ρόλο των επιστημονικών "συμβούλων" του κόσμου.

Για τον λόγο αυτόν και σ' αυτούς πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί. Όπως δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος επιστημονικός σύμβουλος ταυτόχρονα δύο ανταγωνιστών ή δύο εχθρών, έτσι πρέπει να ισχύει και με τους επιστημονικούς "συμβούλους" του λαού. Δεν μπορεί να καλείται κάποιος να δώσει τη συμβουλευτική του άποψη στον λαό, όταν την ίδια ώρα παρέχει επί πληρωμή τις "υπηρεσίες" του σε κομματικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα. Ο λαός έχει συγκρουόμενα συμφέροντα μ' αυτούς και δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεται τη συμβουλή αυτού, που η δουλειά του είναι να τα προάγει. Στα τηλεοπτικά "παράθυρα" των ειδήσεων καλούνται άνθρωποι, οι οποίοι θα πάρουν την ευθύνη να εξηγήσουν στον κόσμο τι συμβαίνει πραγματικά πίσω από αυτά που φαίνονται. Άνθρωποι όμως με επιστημονικό κύρος, του οποίου την αξία δεν θα τους συνέφερε να απειλήσουν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν κομματικά συμφέροντα. Άνθρωποι των οποίων η επιστημονική καριέρα θα ήταν τόσο σημαντική, που δεν θα τους επέτρεπε ν' αναζητούν την άνευ λόγου δημοσιότητα, προκειμένου να εισέλθουν στην πολιτική, εκμεταλλευόμενοι τη "γκρίζα" διαφήμιση που θα τους εξασφαλίζει ο ρόλος τους.

Αυτούς όμως οι "δημοσιογράφοι" της πλάκας δεν τους επιθυμούν στα πάνελ τους. Γιατί; Για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι καθαρά θέμα προσωπικών φιλοδοξιών των ίδιων των δημοσιογράφων. Δεν μπορεί το εκφωνητικό "τίποτε" να σταθεί απέναντί τους και να διεκδικήσει τον ρόλο που νομίζει ότι δικαιούται. Το "τίποτε" της δημοσιογραφίας στέκεται μόνο απέναντι στο "τίποτε" της πολιτικής, που σημειωτέον τον φοβάται και δεν τολμά να τον περιορίσει. Ο άνθρωπος με γνώση είναι απόλυτα σκληρός με τον άσχετο που εκφέρει μια άποψη επιπέδου καφενείου. Πώς θα μπορέσει λοιπόν ο "επαΐων" της δημοσιογραφίας με δύο χρόνια σπουδές σε κάποιο ιδιωτικό ΙΕΚ να εκφράζει άποψη επί παντός του επιστητού; Μόνον απέναντι σε κάποιον εξίσου άσχετο πολιτικό μπορεί να το κάνει και γι' αυτό τον καλεί στην εκπομπή του. Γι' αυτόν τον λόγο αγαπημένοι των δημοσιογράφων είναι οι πολιτικοί, που το "επιστημονικό" τους αντικείμενο είναι η άνευ αντικειμένου δικηγορία. Γι' αυτόν τον λόγο εξίσου αγαπημένοι τους είναι όλοι οι πρώην "celebrities" όλων των χώρων. Όλοι αυτοί είναι καλοί χειριστές της γλώσσας, έμπειροι στη δημοσιότητα και άσχετοι με όλα τα θέματα στα οποία εκφράζουν άποψη. Οι πολιτικοί παριστάνουν τους "δικηγόρους" των κομμάτων, οι δημοσιογράφοι παριστάνουν τους "δικηγόρους" των τηλε­θεατών και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Όλοι "εχθροί" μεταξύ τους και όλοι "φίλοι". Οι "πελάτες" να είναι καλά που τους πληρώνουν.

Ο δεύτερος λόγος είναι καθαρά οικονομικός. Εκατοντάδες εκατομμύρια μοιράζονται ανάμεσα στους δημοσιογράφους κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές. Οι πολιτικοί, που έχουν ανάγκη τη "γκρίζα" διαφήμιση, πληρώνουν όσο-όσο για να "κληθούν" σε μια γνωστή δημοσιογραφική εκπομπή, προκειμένου να καταθέσουν την άποψή τους. Οι δημοσιογράφοι στην κυριολεξία τους "μαδούν" προκειμένου να τους εξασφαλίσουν την πολυπόθητη εμφάνιση στις τηλεοπτικές "κοκορομαχίες". Αυτήν τη δυνατότητα δεν την έχουν με τους επιστήμονες. Η δημοσιότητα δεν είναι για τους επιστήμονες θέμα ζωής ή θανάτου. Ο επιστήμονας δεν επιβιώνει χάρη στη δημοσιότητα. Μπορεί η δημοσιότητα να του καλύπτει κάποια ματαιοδοξία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, ώστε να τον κάνει εκβιάσιμο. Δεν είναι αρκετό, ώστε να τον κάνει να την πληρώσει όσο-όσο. Δεν είναι αρκετό, ώστε να τον κάνει να θέσει υπό αμφισβήτηση το επιστημονικό του κύρος και άρα το έργο της ζωής του.

Το άλλο ζητούμενο από την επινόηση των τηλεοπτικών "παραθύρων", που είναι εξίσου σημαντικό, έχει σχέση με την όλη λειτουργία των κομμάτων και της κοινωνικής ζωής. Τα μεγάλα κόμματα, που κυβερνάνε τον τόπο, κλέβουν την κοινωνία. Κλέβουν τα ίδια και βοηθούν και τους πάτρωνές τους να κάνουν το ίδιο. Η μόνιμη επαφή των κομμάτων με τους τηλεθεατές έχει σχέση με την έννοια της "κλοπής" και τη διαχείρισή της. Αλλιώς κλέβεις έναν ξένο κι αλλιώς έναν δικό σου άνθρωπο. Στη δεύτερη περίπτωση ακολουθείται διαφορετική μεθοδολογία κι αυτό κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα. Τι θέλουμε να πούμε; Το εξής απλό. Όταν κλέβεις κάποιον ξένο, το κάνεις κρυφά και στιγμιαία, γιατί, αν πιαστείς να κλέβεις, θα χορτάσεις ξύλο πολύ πριν παραπεμφθείς στη δικαιοσύνη. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος ο οποίος πέφτει θύμα κλοπής παθαίνει ένα σοκ. Παθαίνει το σοκ της απώλειας. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι η καταμέτρηση των περιουσιακών του στοιχείων, ώστε να δει τι λείπει. Σ' αυτήν την καταμέτρηση, που είναι απόλυτη και ψυχρή —εφόσον δεν υπάρχει εξωγενής παράγοντας που να επηρεάζει την κρίση του θύματος— καταμετρώνται τα πάντα. Ακόμα κι αυτά που ο άνθρωπος θεωρούσε περιττά ή άχρηστα. Ακόμα κι αυτά, όταν τα χάνει παρά τη θέλησή του, γίνονται πολύτιμα κι αυτό τον εξαγριώνει περισσότερο. Γίνονται πολύτιμα, γιατί απλούστατα ανήκουν στη σφαίρα της ιδιοκτησίας και ο άνθρωπος θέλει για την ιδιοκτησία του —όποια κι αν είναι αυτή— ν' αποφασίζει ο ίδιος και όχι οι άλλοι. Η κλοπή σ' αυτήν την απλή περίπτωση είναι βεβαιωμένη πράξη και αφορά το σύνολο των κλοπιμαίων. Είναι βεβαιωμένη πράξη κι αναζητείται ο κλέφτης για να τιμωρηθεί.

Σε αντίθεση μ' αυτήν την περίπτωση, που είναι απλή και κατανοητή, υπάρχει και η πονηρή κλοπή, που δεν είναι ούτε απλή ούτε κατανοητή. Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να σε κλέβει ένας "φίλος" και να μην το καταλαβαίνεις. Να εκμεταλλεύεται την έννοια της φιλίας και να μην τον αντιλαμβάνεσαι. Να επεμβαίνει ως εξωγενής παράγοντας, που αλλοιώνει την κρίση σου. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πηγαίνεις στο σπίτι ενός αγαθού φίλου και βλέπεις στο σαλόνι του έναν ωραίο πίνακα που τον θέλεις. Αν τον κλέψεις, θα το καταλάβει ο φίλος κι αν τον βάλεις σπίτι σου, θα σε καταγγείλει στην αστυνομία. Τι κάνεις σ' αυτήν την περίπτωση; Τον "αναγκάζεις" να στον δώσει, εκμεταλλευόμενος την έννοια της φιλίας. Αρχίζεις και του "πουλάς" αγάπη και φιλία. Μέσα σ' αυτήν την "αγάπη" είναι και η "υπηρεσία" του γούστου σου …"Αυτός ο πίνακας δεν πηγαίνει με το "στυλ" του σπιτιού σου. Επειδή το απαράμιλλο "στυλ" του σπιτιού σου σε εκφράζει και τα έπιπλα που το δημιουργούν είναι πολύ ακριβά για ν' αντικατασταθούν, σε συμφέρει να βγάλεις τον πίνακα. Να προστατεύσεις το "στυλ" σου και να μην δείχνεις "γύφτος". Τι θα τον κάνεις τον "άχρηστο" πίνακα; Αντί να τον πετάξεις ή να τον βάλεις στην αποθήκη, δεν μου τον δίνεις σ' εμένα τον ταπεινό, που δεν έχω καθόλου "στυλ" και έχω κάτι τρύπες στον τοίχο να καλύψω;"

Με τον τρόπο αυτόν μπορείς να λεηλατήσεις στην κυριολεξία κάποιον αγαθό, που νομίζει ότι είσαι φίλος του. Μπορείς να τον λεηλατήσεις, γιατί σε εμπιστεύεται ως φίλο και δεν σε κρίνει αντικειμενικά. Ακόμα κι όταν του περνάει από το μυαλό μια τέτοια σκέψη, είσαι πάντα δίπλα του για να τη σταματάς. Αν υπάρχει εμπιστοσύνη και μόνιμη επαφή, τα πάντα είναι εύκολα. Ξεκινάς από αυτά που ο ίδιος θεωρεί άχρηστα και πηγαίνεις σιγά-σιγά στα πολύτιμα. Από τον πίνακα που δεν "πάει" με τα έπιπλα, εύκολα φτάνεις στο "άχρηστο" ψυγείο που καίει πολύ ρεύμα και στο πλυντήριο, που είναι περιττό, γιατί το καθαριστήριο είναι φτηνό. Για τα πάντα υπάρχει και ένα επιχείρημα. Ξεκινάς από τα πιο φτηνά και τα πιο άχρηστα και φτάνεις στα ακριβά και πολύτιμα. Ξεκινάς από τα άχρηστα για να τον "εκπαιδεύσεις" ότι, παρ' όλο που εσύ παίρνεις τα "άχρηστα", στην ουσία δεν επωφελείσαι εις βάρος του. Τον "εκπαιδεύεις" μέχρι να τον πείσεις ότι ο μινιμαλισμός είναι το "στυλ" που του ταιριάζει. Να τον αφήσεις σε ένα άδειο σπίτι, που είναι η αποθέωση του μινιμαλισμού.

Αυτό ακριβώς γίνεται με τα μεγάλα κόμματα. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ εξασφάλισαν τη γκρίζα διαφήμιση που τα έκανε μονοπώλια και με το "παραμύθι" της ενημέρωσης απέφευγαν την κριτική για τα εγκλήματα που πραγματοποιούσαν ως μονοπώλια. Έκλεβαν τον λαό, "περπατώντας" δίπλα του, για να μπορούν να του "ψιθυρίζουν" αυτά τα οποία τους συνέφεραν και αλλοίωναν την κρίση του. Ξεγύμνωσαν το κράτος στο όνομα του μινιμαλισμού της φιλελεύθερης οικονομίας. Αυτό το έκαναν γιατί ήταν "φίλοι" μας και μέσω των "παραθύρων" μας εξηγούσαν τι μας "πάει" και τι "όχι". Μας εξήγησαν τι είναι της "μόδας" στη Λόντρα και στο Παρίσι. Τι θα ήμασταν εμείς; Κακόγουστοι και άσχετοι Βαλκάνιοι "επαρχιώτες"; Όταν είναι της "μόδας" οι ιδιωτικοποιήσεις, τι θα κάνουμε εμείς; Όταν οι "μοντέρνοι" Βρετανοί ιδιωτικοποιούν τους σιδηροδρόμους τους, είναι βαλκανική "γυφτιά" να κρατάς τον ΟΣΕ δημόσιο. Τι θα πουν οι ξένοι, αν σε δουν σαν "γύφτο"; Αν κάποια κυβέρνηση επιχειρούσε να πουλήσει τη ΔΕΗ ή τον ΟΤΕ, χωρίς να "παραμυθιάσει" τον κόσμο, θα είχε κρεμαστεί στην πλατεία Συντάγματος. Πούλησαν όμως αυτά τα "φιλέτα", γιατί η δύναμη των ΜΜΕ τους το επέτρεψε. Αυτοί, για λόγους "φιλίας", μας εξήγησαν ότι δεν τις χρειαζόμασταν. Τι να την κάνεις τη ΔΕΗ; Είναι αντιπαραγωγική, οι υπάλληλοί της τεμπέληδες και τα τιμολόγιά της πανάκριβα. Δεν την πουλάμε, μπας κι εξασφαλίσουμε πόρους να κάνουμε "κοινωνική" πολιτική; Δεν τη δίνουμε σε ιδιώτες, μπας κι εξαιτίας του ανταγωνισμού εξασφαλίσουμε χαμηλές τιμές;

Στην έννοια της "φιλίας" στηρίχθηκαν, για να δημιουργήσουν και τα λεγόμενα "τζάκια" της πολιτικής. Οι ιμπεριαλιστές δεν επιθυμούσαν μόνον να κυβερνούν την Ελλάδα τα κόμματα της αρεσκείας τους, αλλά ήθελαν αυτά τα κόμματα να στελεχώνονται και από τους ανθρώπους της αρεσκείας τους. Πώς θα τους επέβαλαν όμως; Μέσω των ΜΜΕ. Μέσω των "παραθύρων". Θα εκπαίδευαν τους πολιτικούς να μοιάζουν με τους καραγκιόζηδες που αναφέραμε πιο πάνω. Θα τους έκαναν ευπαρουσίαστους, ευχάριστους, πολιτισμένους και κραυγαλέα "ανιδιοτελείς". Αυτοί πάντα θα ήταν οι καλοί "φίλοι", που θα έκριναν τα πάντα για το "καλό" του πολίτη. Ακόμα και τα ίδια τους τα κόμματα θα "τολμούσαν" να κρίνουν. Γιατί; Γιατί είναι "καλοί" άνθρωποι. Γιατί ακόμα και τα κομματικά τους συμφέροντα μπορούν να τα βάλουν στην άκρη, για να "τιμήσουν" τους "φίλους" τους. Αυτοί θα βγουν και θα καταγγείλουν ότι δεν πρέπει να πουληθεί το "πλυντήριο", γιατί δεν συμφέρει. Αυτό το οποίο πρέπει να πουληθεί είναι ο "κάδος" του, γιατί αυτό συμφέρει τον κόσμο. "Ως εδώ και μη παρέκει. Τα πάντα για το συμφέρον του λαού".

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι γίνεται; Κατάλαβε πώς πήγαμε στο μονοπώλιο των κομμάτων; Οι μεν κατήγγειλαν τους δε μόνον για όσα τους επέτρεπαν τα κοινά "αφεντικά" τους. Οι μισοί έκαναν τους "καλούς" στους πολίτες που είχαν την ίδια περίπου άποψη μ' αυτούς και οι άλλοι μισοί έκαναν το ανάλογο από την άλλη πλευρά. Ο ένας ήθελε να πουλήσει το "πλυντήριο" και τον κατήγγειλε αυτός ο οποίος ήθελε να πουλήσει την "τηλεόραση". Ο ένας ήθελε να τρώει μόνος του τα "ψητά" και τον κατήγγειλε αυτός ο οποίος ήθελε να τρώει μόνος του τα "γλυκά". Αυτός ήταν ο λόγος που εμφανίστηκαν τα "παράθυρα", για να ενημερώνουν τον κόσμο. Οι πολιτικοί "φλέρτα­ραν" με τον κόσμο και δικαιολογούσαν τα αδικαιολόγητα. Για τα πάντα είχαν μια δικαιολογία. Πάντα έφταιγαν οι "άλλοι" και όταν τα συμφέροντα ήταν κοινά τα δικαιολογούσαν όλοι μαζί.

Θυμάται κανείς κανέναν πολιτικό στα παράθυρα να διαμαρτύρεται για την αύξηση στους μισθούς τους; Θυμάται κανείς κανέναν πολιτικό στα παράθυρα να διαμαρτύρεται για την ειδική συνταξιοδοτική πολιτική που θ' ακολουθείται για την περίπτωσή τους; Αν δεν υπήρχαν τα "παρά­θυρα" για να "παραμυθιάσουν" τους αφελείς, ακόμα θα τους κυνηγούσαν να τους σκοτώσουν. Μπορείς όμως να κυνηγήσεις τον "φίλο"; Αυτόν που σε βοηθάει καθημερινά. Αυτόν που παρατάει την οικογένειά του, για να τρέξει στο κανάλι και να σε ενημερώσει; Αυτόν που ξυπνάει πριν χαράξει, για να προλάβει τις πρωινές εκπομπές και να "πιει" τον καφέ μαζί σου; "Δικαιούται" ένα "δωράκι" κι αυτός που σε "νοιάζεται".

Όλα αυτά τα άθλια συνέβαιναν στην περίοδο του "νεοφιλελευθερισμού" του Σημίτη. Τα λαμόγια έκαναν το ελληνικό κράτος "μινιμαλιστικό" χωρίς καμία αντίδραση. Έδωσαν αυτά τα οποία ήθελαν στα αφεντικά τους και πήραν κι αυτοί αυτά τα οποία "δικαιούνταν". Αυτό όμως —όπως είπαμε— αποτελούσε ένα ενδιάμεσο στάδιο. Ένα στάδιο πριν μπούμε στη Νέα Εποχή. Πριν μπούμε στην εποχή του Γιωργάκη και της Ντόρας. Στην εποχή του ενιαίου φιλελεύθερου χώρου με το κόμμα των "δημοκρατικών" και των "ρεπουμπλικάνων". Η νέα κατάσταση όμως απαιτεί και νέο τρόπο ελέγχου. Απαιτεί νέα διαχείριση από την πλευρά των μέσων που ασκούν προπαγάνδα. Άρα αυτό το οποίο πρέπει να δούμε είναι η σημερινή κατάσταση. Αυτό το οποίο πρέπει να δούμε είναι ο νέος ρόλος των ΜΜΕ. Αν γνωρίζει κάποιος ποιο είναι το ζητούμενο και ποιες είναι οι δυσκολίες στην επίτευξή του, εύκολα θα καταλάβει τα συμβαίνοντα.

Το ζητούμενο, όπως είπαμε σε άλλο σημείο, είναι να βγει νικητής στις προσεχείς εκλογές το ΠΑΣΟΚ. Είναι το ζητούμενο, γιατί μόνον αυτό μπορεί να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς. Μόνον αυτό μπορεί να "καταπιεί" το σύνολο του νόμιμα συνταγματικού χώρου και ν' αποτελέσει τη βάση για τη μελλοντική ενιαία "πλατφόρμα" του φιλελευθερισμού. Την "πλατφόρμα", που δεν θα τους ενδιαφέρει αν στο μέλλον θα έχει ακόμα και εκατό κόμματα. Αυτό είναι μια εξέλιξη που δεν τους ενοχλεί, γιατί είναι κάτι που μπορούν να το ελέγξουν με τις προηγούμενες μεθόδους της γκρίζας διαφήμισης. Εύκολα δηλαδή από τα εκατό κόμματα πηγαίνεις ξανά στα δύο κυρίαρχα. Αυτό το οποίο τους ενδιαφέρει τώρα είναι να βγει πάση θυσία το ΠΑΣΟΚ, για να ελέγξουν το σύνολο του πολιτικού σκηνικού.

Το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό το οποίο μπορεί να επιβάλει το νέο πολιτικό πλαίσιο της μίας και μοναδικής ιδεολογίας. Αν συμβεί αυτό, είναι εύκολο να ελεγχθούν τα πάντα. Πώς γίνεται ο έλεγχος; Με την αλλαγή του γενικότερου σχεδιασμού και της κλίμακας των πραγμάτων. Στον προηγούμενο σχεδιασμό οι ισχυροί της κοινωνίας βρίσκονταν πίσω από τα κόμματα που μονοπωλούσαν το σύνολο του ιδεολογικού φάσματος. Χρηματοδοτούσαν τα κόμματα, για να "εμπορεύονται" μονοπωλιακά τις κυβερνητικές προτάσεις που διατίθονταν στο λαό. Στο μέλλον αυτό θ' αλλάξει, γιατί δεν θα υπάρχει ιδεολογικό φάσμα. Η ιδεολογία θα είναι μία και μοναδική. Οι ισχυροί της κοινωνίας θα βρίσκονται πάνω από τα κόμματα και θα "εμπορεύονται" πρόσωπα. Το ενιαίο πλαίσιο με τον τρόπο αυτόν δεν θ' απειλείται, γιατί στην ουσία δεν θα έχει αντίπαλο. Τη φθορά του συστήματος ή την προβληματικότητα της ιδεολογίας θα τη "χρεώνονται" πρόσωπα. Κάθε φορά που αυτά θ' αντικαθίστανται, οι διάδοχοί τους θα ξεκινούν από το "μηδέν". Ποτέ δεν θα φταίει η ιδεολογία, αλλά ο διαχειριστής της. Τον έναν διαχειριστή θα τον διαδέχεται ο άλλος και ο κόσμος θα "σέρνεται" πίσω από τις επιλογές των ισχυρών, εφόσον αυτοί θα "διορίζουν" τους υποψήφιους που θα διεκδικούν τη νίκη στις ψευδοεκλογές. Οι εκλογές θα γίνουν η "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" για την ιδεολογία του φιλελευθερισμού.

Το ΠΑΣΟΚ γι' αυτόν τον λόγο είναι πολύτιμο για την επιβολή του νέου σχεδιασμού. Είναι πολύτιμο, εφόσον μόνον αυτό μπορεί να ελέγξει τον απαραίτητο για αυτόν τον σχεδιασμό κρατικό μηχανισμό και μόνον αυτό μπορεί να δώσει τον νεοεποχίτικο "ρυθμό" σε όλα τα μελλοντικά κόμματα. Τα όμοια μεταξύ τους κόμματα, τα οποία θα είναι προσωποπαγή και θα συνδέονται με άμεσο τρόπο με την κοινωνία. Γι' αυτόν τον λόγο και όχι τυχαία αναφερθήκαμε σε "εμπορευματο­ποί­ηση" των πολιτικών προσώπων. Ο Γιωργάκης είναι το πρώτο "εμπόρευμα" που θα δημιουργή­σει τις συνθήκες "αγοράς" στην πολιτική σκηνή και αυτόν θα τον ακολουθήσουν και άλλα έμψυχα "προϊόντα" των ιμπεριαλιστών.

Πολλοί ρώτησαν τον γράφοντα τι μπορεί να σημαίνει το ένα εκατομμύριο πολιτών, που, συμμετέχοντας στη "συμμετοχική δημοκρατία" "ψήφισαν" τον Γιωργάκη ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Η απάντηση είναι απλή. Τίποτε απολύτως. Γιατί; Γιατί ήταν "ψήφοι" οι οποίοι πάρθηκαν με εμπορικούς και όχι με πολιτικούς όρους. Το να σε επιλέξει για παράδειγμα ένας πολίτης για ηγέτη του ανάμεσα σε όλους τους πολίτες είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο. Το να σε επιλέξουν χίλιοι πολίτες για ηγέτη τους είναι κάτι το μεγαλειώδες. Το να σε επιλέξουν ένα εκατομμύριο πολίτες για ηγέτη τους είναι κάτι το σχεδόν θεϊκό. Γιατί; Γιατί αυτή η επιλογή γίνεται με πολιτικά κριτήρια. Γιατί αυτοί οι οποίοι σε επιλέγουν σε κρίνουν ως πρόσωπο κι αποφασίζουν να σου εμπιστευτούν ό,τι έχουν και δεν έχουν. Σου εμπιστεύονται το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Σου εμπιστεύονται τα πάντα. Όχι λοιπόν ένα εκατομμύριο πολίτες αλλά ένας πολίτης να σε εμπιστευτεί είναι κάτι το πολύ σοβαρό. Τι συμβαίνει λοιπόν στην περίπτωση του Γιωργάκη και θεωρούμε τις ψήφους των πολιτών ασήμαντες και άνευ πολιτικού περιεχομένου;

Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι οι ψήφοι αυτοί δεν είναι ψήφοι πολιτών, αλλά ψήφοι κατα­ναλωτών. Ψήφοι ασήμαντης αξίας, εφόσον μπορούν να παρθούν υπό διαφορετικές συνθήκες, χωρίς να έχουν το περιεχόμενο που προαναφέραμε. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Το γεγονός ότι το 60% των Ελλήνων "ψηφίζει" την Coca Cola ως το αναψυκτικό της αρεσκείας του, δεν σημαίνει ότι το κολοσσιαίο αυτό ποσοστό μπορεί να δώσει στο συγκεκριμένο προϊόν σημασία διαφορετική από αυτήν που έχει. Δεν σημαίνει ότι η Coca Cola θα πάψει να είναι ένα κοινό προϊόν και ότι θα πρέπει να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε ότι το ένα εκατομμύριο "ψήφων" που πήρε το "προϊόν" το οποίο λέγεται Γιωργάκης δεν είναι μεγάλο. Τα φουντούνια ή η Coca Cola θα έπαιρναν πολύ περισσότερες.

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει μερικές από τις βασικές αρχές της αγοράς και του μάρκετινγκ. Πολλές φορές οι εταιρείες, για λόγους εμπορικής πολιτικής και για να "κολακεύσουν" τον καταναλωτή, προσπαθούν να τον "εμπλέξουν" στις επιλογές τους. Προσπα­θούν να τον κάνουν να νομίζει ότι είναι συμμέτοχος στις πράξεις της εταιρείας, για να τον "δέσουν" ως πελάτη τους. Για να του δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι οι επιλογές της εται­ρείας είναι δεσμευμένες στα συμφέροντά του. Για να του δημιουργήσουν την ηθική "υποχρέωση" ότι πρέπει να στηρίζει την εταιρεία, γιατί είναι συνυπεύθυνος για τις πράξεις της. Η εταιρεία δηλαδή, χωρίς να δεσμεύεται πραγματικά έναντι των πελατών της, τους "εμπλέκει" στις ενέργειές της. Ενώ κάνει ό,τι θέλει ερήμην των πελατών της, "αρπάζει" πειρατικά τη "συγκατάθεσή" τους και δημιουργεί τις συνθήκες που την ευνοούν.

Έστω ότι για παράδειγμα η εταιρεία που παράγει την Coca Cola ετοιμάζει ένα καινούργιο προϊόν, που θέλει να το ρίξει στην αγορά. Την Coca Cola light. Μόνη της εξέλιξε το προϊόν, μόνη της αποφάσισε να το διαθέσει στην αγορά και μόνη της επέλεξε τον τρόπο προώθησής του. Αυτές όμως οι επιλογές, που πάρθηκαν ερήμην των καταναλωτών, της δημιουργούν ανασφάλεια. Φοβάται την κρίση των καταναλωτών, που μπορεί να μην αγοράσουν και άρα να μην στηρίξουν το νέο της προϊόν. Τι κάνει στην περίπτωση αυτήν. Προχωρά σε μια τεράστια διαφημιστική καμπάνια και προσπαθεί να εμπλέξει στις πράξεις της το καταναλωτικό κοινό. Το κοινό το οποίο —όπως ήταν δικαίωμά της— δεν το ρώτησε, όταν έπαιρνε τις αποφάσεις της για το νέο προϊόν. Το κοινό που δεν ανήκει στους ιδιοκτήτες της εταιρείας και ως εκ τούτου δεν έχει δικαίωμα να συμμετέχει στις εσωτερικές της διαδικασίες.

Επειδή όμως αυτό το κοινό το έχει ανάγκη, η εταιρεία προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που θα της εξασφαλίσουν τη στήριξή του. Τι κάνει σ' αυτήν την περίπτωση; Στήνει "κάλπες" μέσα στα σούπερ μάρκετ και καλεί τους καταναλωτές να "ψηφίσουν". Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται η παγίδα του μάρκετινγκ. Με τη διαδικασία αυτήν δημιουργούνται συνθήκες που δεν έχουν σχέση με τους νόμους της αγοράς και μοιάζουν με τις διαδικασίες που ισχύουν στην πολιτική. Το λεπτό σημείο είναι ότι μέσα στη ζούγκλα της αγοράς αυτές οι διαδικασίες μπορούν να "νοθεύονται", χωρίς να υπάρχει έλεγχος. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό το οποίο λέμε; Το εξής απλό. Η Coca Colaαπό "ευαισθησία" προς τον καταναλωτή και επειδή τον αντιλαμβάνεται σαν "συνέ­ταιρο", του λέει ότι θα διατηρήσει το νέο προϊόν στην αγορά μόνο εάν το κοινό του δώσει την "ψήφο" εμπιστοσύνης.

Αυτοί δηλαδή οι οποίοι αποφάσισαν ερήμην του κοινού να εξελίξουν, να παράγουν και να διαθέσουν το προϊόν, βάζουν το κοινό ν' αποφασίσει για την παραμονή του προϊόντος στην αγορά. Δημιουργούν δηλαδή μια κατάσταση που μοιάζει με τις δημοκρατικές διαδικασίες, εφόσον η πλειοψηφία αποφασίζει για την επιβίωση ενός προϊόντος. Αυτό όμως, επειδή συμβαίνει στην αγορά, είναι ένα "παιχνίδι". Ένα "παιχνίδι" του οποίου οι κανόνες δεν ελέγχονται και ως εκ τούτου μπορούν να "νοθευτούν". Πώς μπορεί να γίνει η νοθεία; Με τον εξής απλό τρόπο. Η εταιρεία σου λέει ότι, αν ψηφίσεις υπέρ του προϊόντος, θα πάρεις εκπτωτικά κουπόνια αυτού του προϊόντος, τα οποία θα ενεργοποιηθούν εφόσον και εάν η απόφαση του κοινού θα είναι θετική απέναντι το προϊόν. Μπαίνει δηλαδή στη μέση το ιδιοτελές συμφέρον και στην ουσία η εταιρεία "αγοράζει" την ψήφο του καταναλωτή, πράγμα το οποίο απαγορεύεται στην πολιτική, αλλά είναι νόμιμο στην αγορά.

Ποιοι θα πάνε να ψηφίσουν σ' αυτήν τη "συμμετοχική" διαδικασία; Οι πελάτες της εταιρείας. Αυτοί οι οποίοι είναι ήδη πελάτες της και θέλουν να εξασφαλίσουν το νέο προϊόν σε μια τιμή καλύτερη από την τιμή διάθεσής του. Αυτοί οι οποίοι δεν είναι πελάτες της εταιρείας δεν θα πάνε καθόλου. Δεν έχουν λόγο να συμμετέχουν στα "παιχνίδια" της και δεν τους ενδιαφέρει να πάρουν το προϊόν της σε καλύτερη τιμή. Μια εταιρεία λοιπόν, όπως η CocaCola, που έχει εκατομμύρια πελατών, μπορεί να εξασφαλίσει μέσα στα σούπερ μάρκετ εκατομμύρια ψήφων για ένα προϊόν της. Μπορεί ακόμα και να εξαγοράσει αυτές τις ψήφους, εφόσον δεν είναι κάτι το παράνομο.

Αυτό ακριβώς έγινε και με τον Γιωργάκη στην περίπτωσή μας. Η ιδιοκτήτες του ΠΑΣΟΚ αποφά­­σισαν να ορίσουν αρχηγό του τον Γιωργάκη. Δικαίωμά τους είναι αυτό, εφόσον είναι ιδιοκτήτες. Από εκεί και πέρα αρχίζει το παιχνίδι της "αγοράς". Βάζουν τους "πελάτες" του ΠΑΣΟΚ ν' αποφασίσουν αν θα παραμείνει η επιλογή τους στην αγορά. Ταυτόχρονα υπάρχει και το ιδιοτελές συμφέρον, εφόσον αυτοί οι "πελάτες" έχουν ιδιοτελή συμφέροντα από το ΠΑΣΟΚ και άρα πείθονται εύκολα να στηρίξουν την καμπάνια του. Από τη στιγμή που τους πείθει η "εταιρεία" ότι, για να κερδίσει τις εκλογές το κόμμα με το οποίο συνδέονται τα συμφέροντά τους, πρέπει να ηγηθεί ο Γιωργάκης και άρα να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης, ευνόητο είναι θα συμμετάσχουν στο "παιχνίδι" της.

Απλά πράγματα. Έξυπνα για την αγορά και το μάρκετινγκ, αλλά αδιάφορα για την πολιτική τους αξία. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε ότι το ένα εκατομμύριο ψήφων είναι ασήμαντο. Είναι ψήφοι "καταναλωτών", που έχουν συμφέρον από την ιδιωτική εταιρεία η οποία ονομάζεται ΠΑΣΟΚ. Είναι ψήφοι ανθρώπων που εμπιστεύονται τις γνώσεις του μάρκετινγκ της εταιρείας και τη στηρίζουν στα παιχνίδια της. Αυτό το παιχνίδι σύντομα θα κληθούν να το "παίξουν" και οι ανταγωνίστριες εται­ρείες του ΠΑΣΟΚ. Τα πετυχημένα "παιχνίδια" της Coca Cola τα ακολουθεί σχεδόν αναγκαστικά και η Pepsi. Αν το "παιχνίδι" του ΠΑΣΟΚ του αποφέρει κέρδος, είναι θέμα χρόνου να το ακολουθήσει και η ΝΔ. Το είπε άλλωστε και η ίδια η Ντόρα. Είναι "καλό" να επιλέγεται ο αρχηγός του κόμματος από την κοινωνία. Η Ντόρα, που, αν χάσει τις εκλογές η ΝΔ, θα διεκδικήσει την ιδιοκτησία της. Ως ιδιοκτήτης θα οριστεί ερήμην των νεοδημοκρατών υποψήφια αρχηγός της και θα επαναλάβει το "σώου" του Γιωργάκη. Η Ντόρα, που περιμένει να επιβληθεί στην "αγορά" ως το νέο προϊόν της Pepsi. Απλά, για ευνόητους λόγους δεν θα είναι light.

Όμως, όλα αυτά τα "παιχνίδια" έχουν έναν στόχο. Τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, ώστε να έχουμε τη γενική αλλαγή του σχεδιασμού. Αυτό όμως σήμερα είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Ο κόσμος είναι θυμωμένος με την πολιτική του Σημίτη και άρα με το ΠΑΣΟΚ. Βλέπει τι γίνεται και κρίνει. Μπορεί στο κρίσιμο διάστημα της μεγάλης λεηλασίας του ελληνικού κράτους να "παραμυ­θιάστηκε" από τους "φίλους" του στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά η κατάσταση είναι πλέον εξωφρενική. Το σπίτι του έγινε "μινιμαλιστικό" σε σημείο που να μην κατοικείται. Μέχρι και τα "κουφώματα" του ελληνικού κράτους αφαίρεσαν οι καραγκιόζηδες. Για να εξυπηρετήσουν "κολ­λητούς", έφτασαν στο σημείο να παραδώσουν τη σίτιση του ελληνικού στρατού σε ιδιωτικές εταιρείες. Θεωρητικά, όταν θα πολεμάει, θα περιμένει τους ντελιβεράδες με τα παπάκια να του φέρουν να φάει.

Η κρίση του ελληνικού λαού δηλαδή —ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά ή ταξικά αισθήματά του— τον κάνει να είναι θυμωμένος με το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ. Το "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ, που θεωρεί ότι τον πρόδωσε. Που θεωρεί ότι τον λεηλάτησε, για να κάνει πλούσιους τους πραιτοριανούς του. Σήμερα αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν το ακούει πλέον, γιατί δεν το εμπιστεύεται. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί υποσχέσεις της τελευταίας στιγμής από ένα κόμμα το οποίο κυβέρνησε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Δεν νοιάστηκαν είκοσι χρόνια και θα το κάνουν τώρα; Τι άλλαξε; Αυτά σκέφτεται ο κόσμος και δεν παγιδεύεται εύκολα με τα λόγια.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το πρόβλημα των ιμπεριαλιστών. Η κρίση του κόσμου τους τρομάζει. Η κρίση, που πλέον δεν μπορεί να επηρεαστεί από τους φιλικούς "ψιθύρους", τους οποίους βαρέθηκε ο κόσμος. Ποιο όμως είναι το αντίδοτο της κρίσης; Η πρόκληση των ενστίκτων. Για να επηρεάσεις την κρίση ενός ανθρώπου, πρέπει να καταφέρεις να ενεργοποιήσεις τα ένστικτά του. Στην περίπτωση αυτήν κάνει αυτά τα οποία "προβλέπεται" ως ζώο να κάνει και τα οποία μπορεί σε ένα τεχνητό περιβάλλον να είναι λάθος. Έναν λογικό άνθρωπο, που στέκεται στον γκρεμό, πώς μπορείς να τον ρίξεις μέσα σ' αυτόν; Μόνον αν τον τρομάξεις και στιγμιαία ενεργοποιήσεις τα ένστικτά του, ώστε να τον ωθήσεις να κάνει το πρώτο λάθος βήμα. Το βήμα που θα κάνει ενστικτωδώς και θα επισκιάσει την κρίση του. Το ένα και μοναδικό βήμα που σου χρειάζεται, για να δρομολογήσεις τις καταστάσεις. Το ένα και μοναδικό βήμα, που, ακόμα κι αν καταλάβει αυτός ο οποίος το έκανε ότι είναι λάθος, δεν μπορεί ν' αναστρέψει την κατάσταση.

Αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα τα ΜΜΕ. Θέλουν το ένα και μοναδικό λάθος "βήμα" του ελλη­νι­κού λαού σ' αυτές τις εκλογές. Αν το επιτύχουν, θα δρομολογήσουν καταστάσεις μη αναστρέ­ψιμες. Αν το επιτύχουν και επιβάλουν το ΠΑΣΟΚ εκ νέου στην κυβέρνηση, θα μπορέσουν να δρομο­λο­γήσουν τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση που τους ευνοεί. Απλά, για να καταλάβει κάποιος τι ακριβώς κάνουν, θα πρέπει να έχει κάποιες ειδικές γνώσεις τις οποίες το σύστημα έχει εδώ και αιώνες. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το σύστημα έχει πρόβλημα με τη δημοκρατία. Δεν την ανέχεται, γιατί απειλεί τα συμφέροντα των ισχυρών. Επειδή όμως δεν μπορεί να την καταργήσει, προσπαθεί να την "καπελώσει". Για να καταλάβουμε πώς γίνεται το "καπέλωμα" αυτό και πώς μέσα σ' αυτό μπορεί κάποιος να ενεργοποιήσει τα λαϊκά ένστικτα, θα πρέπει να γνωρίζουμε τη διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων μέσα σ' ένα σύστημα.

Μέσα σ' ένα καθαρά δημοκρατικό σύστημα δεν υπάρχουν παρατάξεις. Η δημοκρατία είναι από μόνη της μια ιδεολογία. Η κοινωνία μέσα σ' αυτό το σύστημα στέκεται μπροστά σε ένα "βήμα". Το "βήμα" όπου ανεβαίνουν οι άριστοι της κοινωνίας και κάνουν προτάσεις. Οι προτάσεις οι οποίες είναι οι πιο συμφέρουσες είναι αυτές που ψηφίζονται και την εξουσία την ασκεί εκείνος που τις προτείνει. Την εξουσία την ασκεί μέχρι να έρθει ο χρόνος να κριθεί εκ νέου. Την εξουσία δηλαδή την ασκεί μια επιλογή της πλειοψηφίας. Μια επιλογή, η οποία έγινε με βάση τις ανάγκες του χρόνου κατά τον οποίο ο κόσμος κλήθηκε να ψηφίσει. Ο κόσμος όμως δεν ταυτίζεται με την επιλογή του. Απλά πράγματα. Όταν επιλέγεις τζατζίκι, δεν αισθάνεσαι τζατζίκι και ο ίδιος. Άλλο επιλογή και άλλο ταύτιση.

Στη δημοκρατία ο κόσμος δεν ακολουθεί με αντιδημοκρατικές λογικές τους ηγέτες. Δεν ακολουθεί όπως ο στρατιώτης τον στρατηγό του, με τον οποίο ταυτίζεται. Στη δημοκρατία ο κόσμος ως "εργοδότης" επιλέγει τον έμμισθο "υπηρέτη" του. Στη δημοκρατία ο κόσμος αφήνει "χώρο", για να εμφανιστεί στο "βήμα" και κάτι το νεώτερο, που μπορεί να είναι και καλύτερο. Δεν εμποδίζει κανέναν να πλησιάσει το "βήμα" και δεν ταυτίζεται με κανέναν. Πάντα αναζητεί τον καλύτερο "υπηρέτη". Όποιος θέλει να τον "υπηρετήσει", ανεβαίνει στο "βήμα" και κρίνεται. Στη δημοκρατία δηλαδή η κυρίαρχη έννοια είναι η σύγκριση. Πάντα συγκρίνεις ανάμεσα σ' αυτά που σου προτείνουν αυτό το οποίο θεωρείς το καλύτερο. Την εξουσία την παίρνει εκείνος ο οποίος ψηφίζεται, εφόσον κανένας δεν την "παντρεύεται" ελέω Θεού ή ελέω ανθρωπί­νων δικαιωμάτων.

Αντίθετα με το σύστημα αυτό ένα βαρβαρικό λειτουργεί ως πυραμίδα. Οι ηγέτες που βρίσκονται στην κορυφή της αποφασίζουν μόνοι τους για όλους τους υπόλοιπους. Πάνω στο "βήμα" έχουν τα "κρεβάτια" τους. Είναι οι ελέω θεού ηγέτες. Αυτοί έχουν το αλάθητο. Αυτοί είναι οι υπεράνω κρίσεως "ποιμένες". Αυτοί μόνον γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει και κανένας άλλος. Ο πολίτης στα συστήματα αυτά είναι ένα άβουλο ζώο, που δεν μπορεί και δεν έχει δικαίωμα ν' αποφασίσει ούτε και γι' αυτά που τον αφορούν στο προσωπικό επίπεδο. Στον Μεσαίωνα της βαρβαρότητας η εξουσία σου επέβαλε ακόμα και την ερωτική στάση που θ' ακολουθήσεις όταν αναπαράγεσαι. Σ' αυτά τα συστήματα δεν συγκρίνεις τίποτε, γιατί δεν σου προτείνεται τίποτε διαφορετικό απ' αυτό που έχουν αποφασίσει μόνοι τους οι ισχυροί της κοινωνίας. Αυτά τα δύο διαφορετικά συστήματα συνθέτουν τα άκρα. Το ένα είναι το άκρο της δημοκρατίας και το άλλο το άκρο της βαρβαρότητας. Ανάμεσα στα συστήματα αυτά βρίσκεται η "ψευδοδημοκρατία". Σ' αυτό το ενδιάμεσο είδος ανήκει τόσο η "δημοκρατική" βαρβαρότητα των ΗΠΑ όσο και η αστική "δημοκρατία" της Ευρώπης.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Το σύστημα των ΗΠΑ —που παριστάνει το δημοκρατικό— είναι καθαρά βαρβαρικό. Η "δημοκρατία" είναι μια απλή βιτρίνα, γιατί έτσι συνέφερε περισσότερο τα εθνικά τους συμφέροντα να δείχνει. Το σύστημά τους έχει τη μορφή μιας πυραμίδας, που απλά διαφέρει με τα καθαρά βαρβαρικά συστήματα στο γεγονός ότι δεν την "κατοικούν" ιδιώτες ως πρόσωπα, αλλά ένας λαός ως μειονότητα. Αυτοί είναι οι Αγγλοσάξονες. Αυτοί είναι οι ελέω αποικιοκρατίας ιδιοκτήτες και άρχοντες των ΗΠΑ. Από εκεί και πέρα αυτοί μόνοι τους αποφασίζουν για όλους τους υπόλοιπους. Έχουν καταφέρει και έχουν "ρυθμίσει" τα κοινωνικά συμφέροντα με τέτοιον τρόπο, που να τους επιτρέπεται να ελέγχουν τα πάντα. Αυτοί "διορίζουν" τους ηγέτες των ΗΠΑ με "δημοκρατικές" διαδικασίες. Πώς; Αυτοί προτείνουν τις μοναδικές επιλογές που έχει ο λαός, όταν θα πάει να ψηφίσει. Ο λαός με την ψήφο του απλά νομιμοποιεί το ένα από τα πρόσωπα τα οποία του προτείνουν οι Αγγλοσάξονες. Και σ' αυτό το σύστημα κυρίαρχη έννοια είναι η "σύγκριση", αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Όταν "συγκρίνεις" ανάμεσα στα ίδια που σου προτείνουν τα "αφεντικά", δεν υπάρχει "σύγκριση". Η "δημοκρατία" των ΗΠΑ είναι μια ιδιόκτητη δημοκρατία, η οποία αφορά μόνον τους Αγγλοσάξονες —και αυτούς όχι στο σύνολό τους—.

Το πιο περίπλοκο μοντέλο ανάμεσα στις "δημοκρατίες" είναι η αστική "δημοκρατία" ευρω­παϊ­κού τύπου. Στην αστική "δημοκρατία" κυρίαρχες είναι οι παρατάξεις. Οι άνθρωποι υποτάσσονται τυφλά και χωρίς δικαιώματα στις ηγεσίες της επιλογής τους και πολεμάνε τους "άλλους". Η κάθε παράταξη λειτουργεί ως πυραμίδα με "ελέω κάτι" ηγέτες. Για όλα φταίνε οι "άλλοι" και ποτέ οι ίδιοι. Ακόμα και για την έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας μέσα στην παράταξή τους φταίνε οι "άλλοι" και όχι οι φασίστες, που είναι οι ηγέτες τους. Γιατί; Γιατί, όταν υπάρχει πόλεμος και άρα ένας μεγάλος στόχος, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία, εφόσον μειώνει την "πολεμική" ισχύ της παράταξης. Υποτίθεται ότι, όταν και εάν επιβληθούν οι ιδέες τους, θα προχωρήσουν σε εκδημο­κρατισμό. Αυτό δεν γίνεται ποτέ, γιατί, όταν ξεκινάνε ν' ανατρέψουν τον αντίπαλο, λειτουργούν φασιστικά και όταν τα καταφέρουν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, για να μην ανατραπούν και οι ίδιοι. Η λειτουργία της "δημοκρατίας" αυτού του τύπου στηρίζεται στην έννοια της "εκμετάλλευσης" των "μισών" εις βάρος των άλλων "μισών".

Η ύπαρξή της δηλαδή στηρίζεται στην αδικία, η οποία την οδηγεί στην "αυτοσυντήρηση". Επειδή κάποιοι κλέβουν μαζικά, δημιουργούν αντίπαλες παρατάξεις και επειδή υπάρχουν παρα­τάξεις, κάποιοι θα έχουν μόνιμα ως στόχο την κλοπή. Λειτουργούν δηλαδή οι "ομόκεντροι" κύκλοι, που δημιουργούν συνενοχές. Συνενοχές μεταξύ άνισων. Είναι άνισος αυτός ο οποίος κλέβει από μια ιδιοκτησία ένα αυτοκίνητο από εκείνον που κλέβει ένα πιρούνι. Έτσι λειτουργούν οι παρατάξεις μέσα στις αστικές δημοκρατίες. Όταν εναλλάσσονται μεταξύ τους στην εξουσία, μεγάλα πλήθη οπαδών τους περιμένουν τη σειρά τους για να επωφεληθούν. Σ' αυτό το σύστημα η κυρίαρχη έννοια είναι η "σύγκρουση".

Οι αστοί, που είναι οι κυρίαρχοι αυτού του συστήματος, έχουν βρει τη λύση. Διχάζονται μεταξύ τους και "κουρδίζουν" τους οπαδούς. Ενώ έχουν μεταξύ τους συμπλέοντα συμφέροντα, που υπηρετούνται πάντα ανεξάρτητα με την παράταξη η οποία κυβερνά, παριστάνουν τους εχθρούς. Με τον τρόπο αυτόν "καπελώνουν" τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί τη μετατρέπουν σε βαρβαρότητα. Έχοντας μεταξύ τους κοινά ταξικά συμφέροντα, υπηρετούν τους ισχυρούς της κοινωνίας, εφόσον αυτοί μπορούν να τους ευνοήσουν. Επειδή τους υπηρετούν, είναι αναγκασμένοι να "δουλεύουν" τον κόσμο. Επειδή τους υπηρετούν, είναι αναγκασμένοι να φέρονται βαρβαρικά στους οπαδούς τους, εφόσον κινδυνεύουν με αμφισβήτηση. Ο πολίτης δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και διαρκώς προσανατολίζεται προς αυτούς που οι αστοί ηγέτες τού παρουσιάζουν σαν εχθρούς. Για τους σοσιαλιστές φταίνε για όλα οι δεξιοί και το αντίστροφο. Το ότι οι αστοί ηγέτες τόσο των σοσιαλιστικών όσο και των δεξιών παρατάξεων είναι εξίσου πλούσιοι δεν το κοιτάζει κανένας. Γιατί; Γιατί στον πόλεμο δεν κοιτάζεις το "πιάτο" του στρατηγού και των αξιωματικών του. Για να νικήσεις πρέπει να είναι "καλά" ο αναντικατάστατος στρατηγός και οι πολύτιμοι αξιωματικοί. Ο αναλώσιμος φαντάρος δεν πειράζει κι αν πεινάει. Αυτός θα φάει σε περίπτωση νίκης από τα λάφυρα. Μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα, θα "τρώει" μόνον παραμύθι.

Για να σχηματοποιήσει ο αναγνώστης τη διαφορά μεταξύ των συστημάτων, θα πρέπει να έχει στο μυαλό του την εξής εικόνα. Ένα πραγματικά δημοκρατικό σύστημα μοιάζει με μια πλατφόρμα όπου η έννοια της "δημοκρατίας" αφορά τον καθένα από τους πολίτες οι οποίοι βρίσκονται πάνω σ' αυτήν. Το αμερικανικό "δημοκρατικό" σύστημα μοιάζει με πλατφόρμα, όπου η έννοια της "δημοκρατίας" αφορά μόνον τους Αγγλοσάξονες. Αυτή η πλατφόρμα είναι το "κεφάλι" ενός βαρβαρικού τέρατος, του οποίου τα "κύτταρα" παριστάνουν τους Αμερικανούς πολίτες. Τέλος το ευρωπαϊκό αστικό σύστημα μοιάζει με πλατφόρμα, που αφορά τους μετρημένους στα δάκτυλα παραταξιακούς γίγαντες. Τους πολίτες δεν τους αφορά η δημοκρατία αυτή, γιατί απλούστατα είναι κατανεμημένοι ως "κύτταρα" στα βαρβαρικά "κορμιά" των γιγάντων υπό όρους οι οποίοι δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία. Για όλους αυτούς το κέρδος της δημοκρατίας είναι η αναίμακτη συνύπαρξη. Είναι και αυτό ένα κέρδος. Καλύτερα να κλέβουν οι "δημοκράτες", παρά να αλληλο­σφάζονται.

Γιατί αναφερόμαστε σε όλα αυτά; Γιατί η ελληνική "δημοκρατία" σύντομα θα κάνει "άλμα". Ενώ το Σύνταγμά της επιθυμεί για το πολίτευμά της να είναι δημοκρατικό, αυτή μέχρι τώρα λειτουργούσε παράνομα ως αστική "δημοκρατία". Αυτό όμως σήμερα είναι ανεπιθύμητο από τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί θέλουν να βάλουν τη "δημοκρατία" μας να κάνει "άλμα" και να γίνει όμοια με το αμερικανικό βαρβαρικό σύστημα. Όμως, για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει να κερδίσει τις εκλογές η "παράταξη" του ΠΑΣΟΚ. Μια "παράταξη" όμως την οποία έχουν αρχίσει να την εγκαταλείπουν οι "πιστοί" της και ως εκ τούτου δεν είναι βέβαιον ότι θα κερδίσει τις εκλογές. Άρα αυτό το οποίο πρέπει να κάνουν είναι να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που θα συσπειρώσουν ξανά τους οπαδούς οι οποίοι χάθηκαν λόγω της κρίσης τους. Πρέπει να ξυπνή­σουν ένστικτα, χωρίς να εμφανίζονται ότι απειλούν ευθέως τη δημοκρατία και το Σύνταγμα. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με την ειδική διαχείριση των "μονομάχων", που θα διεκδικήσουν την εξουσία.

Εδώ ακριβώς χρειάζεται η γνώση της διαχείρισης της μαζικής ψυχολογίας. Αυτήν τη γνώση μπορεί να την αντιληφθεί ο αναγνώστης σε ομοειδή παραδείγματα, που είναι πιο απλά στη λειτουργία τους, αλλά στηρίζονται στις ίδιες αρχές. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι αυτό του αθλητισμού. Ο αθλητισμός έχει πέσει "θύμα" της εξουσίας με βάση τις ίδιες αρχές κι εξαιτίας των ίδιων αναγκών. Αυτό δεν είναι κάτι το παράξενο, εφόσον δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι τα περισσότερα "κακά" που βασανίζουν τους ανθρώπους προέρχονται από κακή χρήση των "καλών". Από το "καλό" του Χριστού βρέθηκε η ανθρωπότητα στον Μεσαίωνα της Ιεράς Εξέτασης. Ανάμεσα στα πολλά "καλά", που έχει επινοήσει ο άνθρωπος για να "ευφραίνει" την ψυχή του και να καλλιεργεί το πνεύμα του, είναι και ο αθλητισμός. Ο αθλητισμός, που όπως έχουμε μάθει ν' ακούμε από τους διάφορους "επαΐοντες" προάγει τον πολιτισμό και ενώνει τους ανθρώπους. Όλα αυτά είναι σωστά, αλλά υπάρχει μια τρομερή διαφορά. Άλλο πράγμα είναι ο αθλητισμός και άλλο πράγμα το αθλητικό παιχνίδι.

Το σύστημα αυτήν τη διαφορά τη γνωρίζει, αλλά ποτέ δεν την διευκρινίζει, γιατί δεν το συμφέρει. Είναι σίγουρο ότι τη γνωρίζει, γιατί επί αιώνες "παίζει" κι αυτό τα παιχνίδια του με τα αθλητικά παιχνίδια. Από την αρχαία Βαβυλώνα και τη Ρώμη μέχρι και τους Μάγιας ή του Ίνκας οι πάντες στην εξουσία γνώριζαν τη χρηστικότητα για την εξουσία της έννοιας του αθλητικού παιχνιδιού. Από τους νομάδες Αφγανούς, που παίζουν ένα περίεργο "χόκεϊ" με "μπάλα" ένα πρόβατο, μέχρι το σημερινό πολυδιαφημισμένο "μουντιάλ" του ποδοσφαίρου, τα δεδομένα είναι ίδια. Με μέσον τα αθλητικά παιχνίδια εξυπηρετεί η εξουσία τις ανάγκες της.

Η διαφορά μεταξύ του αθλητισμού και του αθλητικού παιχνιδιού είναι τεράστια. Ο αθλητισμός απευθύνεται στην ευφυΐα του ανθρώπου, ενώ το αθλητικό παιχνίδι απευθύνεται στο ένστικτο του ανθρώπου. Ως εκ τούτου ο αθλητισμός είναι ελάχιστα εκμεταλλεύσιμος για την εξουσία, ενώ με τα αθλητικά παιχνίδια συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το αθλητικό παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό και την ειρήνη. Το αθλητικό παιχνίδι είναι μια σύγκρουση αντιπάλων και έχει "συγγένεια" με την έννοια του "πολέμου". Δεν ενώνει τους ανθρώπους. Τους διχάζει και μπορεί να τους φέρει στα πρόθυρα της σύγκρουσης. Τους "φορτίζει" μέχρι του σημείου να τους οχλοποιεί και να τους παραδίδει στην εξουσία προς εκμετάλλευση.

Είναι σε θέση και έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι, εξαιτίας ενός αθλητικού παιχνιδιού, μπορεί να προκληθεί πόλεμος. Μπορεί να μαλώσουν αδέρφια μεταξύ τους ή να μαλώσουν ερωτευμένοι μεταξύ τους. Από ένα ασήμαντο αθλητικό γεγονός, που γίνεται για την ειρήνη και την ομόνοια, μπορεί να γεννηθούν άσβεστα μίση. Όταν θέλεις να μονιάσεις δύο ανθρώπους ή δύο λαούς, το τελευταίο που κάνεις —αν θέλεις πραγματικά να πετύχεις τον στόχο σου— είναι να διοργανώσεις ένα αθλητικό παιχνίδι προς τιμήν τους. Ακόμα και το πιο ακίνδυνο και βαρετό παιχνίδι μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα. Γιατί; Γιατί μπορεί να διχάσει το κοινό που το παρακολουθεί.

Όλα αυτά το σύστημα τα γνωρίζει. Γνωρίζει πώς να εκμεταλλεύεται την έννοια του "παιχνιδιού", για να παθιάζει και να "χειραγωγεί" τις μάζες. Από τον αυτοκράτορα της Ρώμης, που έλεγχε τους πληβείους της Ρώμης με τα πάθη του Κολοσσαίου, ως τους σημερινούς "σπόρτσμεν" πολιτικούς, τα πάντα είναι ίδια. Οι ίδιες επιδιώξεις, οι ίδιες υστεροβουλίες και τα ίδια ψέματα. Με "όχημα" τον αθλητισμό του πολιτισμού το σύστημα περνάει μέσα στην κοινωνία και τα αθλητικά παιχνίδια της βαρβαρότητας.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι ακριβώς αναφερόμαστε. Ο "αθλητισμός", ως έννοια, είναι εφεύρημα των αρχαίων Ελλήνων. Των ανθρώ­πων που εφεύραν και τη δημοκρατία. Ως έννοια ο αθλητισμός συνδέεται με την έννοια του "άθλου". Του άθλου που πραγματοποιεί ο άνθρωπος και τον θαυμάζουν γι' αυτό οι συνάνθρωποί του. Αθλητές δηλαδή είναι αυτοί οι οποίοι θα προσπαθήσουν να δοκιμάσουν τις δυνατότητές τους εκεί όπου ο μέσος άνθρωπος —ενώ τον αφορά ο "στίβος"— δεν μπορεί να παρακολουθήσει. Εκεί όπου ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να διακριθεί, γιατί δεν έχει το απαραίτητο ταλέντο και βέβαια την κατάλληλη προετοιμασία. Αθλητές δηλαδή είναι αυτοί οι οποίοι θα δοκιμάσουν να πετύχουν τον άθλο.

Ο άνθρωπος, όπως όλα τα ζώα, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αλλάζουν όσο και να προσπαθήσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει από τα όρια που καθορίζουν το "είδος" του ως "ζώο". Δεν θα μπορέσει ποτέ να πετάξει στους ουρανούς ως αετός και ούτε θα μπορέσει ποτέ να καταδυθεί στους ωκεανούς ως ψάρι. Είναι ένα ζώο χερσαίο και ως εκ τούτου τα μετρήσιμα σωματικά χαρακτηριστικά του είναι όμοια μ' αυτά που αφορούν και τα υπόλοιπα χερσαία ζώα. Μπορεί ν' μετρηθεί η ταχύτητά του, η δύναμή του, η αλτικότητά του κλπ..

Ως "είδος" όμως έχει κάποιες απόλυτες τιμές σ' ό,τι αφορά τα χαρακτηριστικά αυτά. Τιμές που έχουν υπολογιστεί για το ανθρώπινο είδος, όπως έχουν υπολογιστεί και για τα άλλα χερσαία είδη. Αν ανοίξει κάποιος μια εγκυκλοπαίδεια θα δει ποιες ακριβώς είναι οι τιμές αυτές. Θα μάθει για παράδειγμα ότι το γρηγορότερο χερσαίο είδος είναι το τσιτάχ και μάλιστα θα δει και μία τιμή αυτής της ταχύτητάς του. Τέτοιου είδους μέγιστες τιμές έχουν όλα τα είδη για κάποια επιμέρους χαρακτηριστικά τους και αυτές είναι οι τιμές που διαφοροποιούν τα "είδη" μεταξύ τους.

Ανάμεσα σ' αυτά τα "είδη" είναι και το ανθρώπινο. Ένα "είδος" που είναι πιο αργό από το τσιτάχ ή τη γαζέλα, αλλά πολύ πιο γρήγορο από τη χελώνα ή το πρόβατο. Ένα είδος που έχει πιο μεγάλη δύναμη έλξης από την αλεπού αλλά μικρότερη δύναμη από έναν ελέφαντα. Γιατί τα λέμε όλα αυτά τα προφανή; Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς είναι ο άθλος. Άθλος είναι να τρέξει ένας άνθρωπος πιο γρήγορα από ένα τσιτάχ. Άθλος είναι να τραβήξει πιο πολλά κιλά από έναν ελέφαντα. Άθλος είναι δηλαδή να ξεπεράσεις τις δυνατότητες του "είδους" σου.

Είναι αυτό δυνατόν; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί δεν μπορείς να νικήσεις τη φύση σου. Δεν μπορείς να ξεπεράσεις τα όρια που έχει θέσει η φύση. Άρα τι συμβαίνει σ' αυτήν την περίπτωση; Περιοριζόμαστε στη βάση της έννοιας του άθλου, που είναι να είσαι ο καλύτερος του είδους σου. Ο ταχύτερος ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο ισχυρότερος ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο αλτικό­τερος ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός ο οποίος θα καθορίζει τις απόλυτες τιμές του είδους. Ο άνθρωπος, που, για όσο διάστημα θα είναι ο καλύτερος σ' ό,τι αφορά το επίτευγμά του, θα είναι αθάνατος.

Βασικό επίπεδο δηλαδή του άθλου είναι να είναι κάποιος ο "καλύτερος" της γενιάς του και το ανώτατο επίπεδο του άθλου είναι να είναι ο "καλύτερος" όλων των γενιών. Ο βασικός στόχος δηλαδή του αθλητή είναι να γίνει πρωταθλητής και από εκεί και πέρα το όνειρό του είναι να κάνει ένα ακατάρριπτο παγκόσμιο ρεκόρ. Με την έννοια του "παγκοσμίου ρεκόρ" στην πραγματικότητα καθορίζουμε τη μέγιστη τιμή σε κάποιο χαρακτηριστικό του χερσαίου ζώου που λέγεται άνθρωπος.

Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο του αθλητισμού. Ο άνθρωπος στον αθλητισμό έρχεται αντιμέτωπος με ένα φυσικό μέγεθος. Αν "νικήσει" αυτό το μέγεθος "σπρώχνει" τα όρια. Στη συνέχεια ταυτίζεται με το μέγεθος αυτό —που συνδέεται με τις προσωπικές του δυνατότητες— και αυτό του δίνει τη δόξα και την αθανασία. Για όσο διάστημα το όνομά του συνδέεται με το καλύτερο μέγεθος, θα είναι αθάνατος. Τόσο οι σύγχρονοί του αθλητές όσο και οι επόμενοι αυτόν θα έχουν μπροστά τους και όχι εκείνους που έτυχε να είναι αντίπαλοί τους σε έναν αγώνα. Αυτόν θ' ανταγωνίζονται και μ' αυτόν θα συγκρίνονται. Όχι για να νικήσουν τον ίδιο σε έναν αγώνα, αλλά για να ξεπεράσουν το φυσικό μέγεθος που αυτός αντιπροσωπεύει.

Μπορεί δηλαδή ένας άνθρωπος να έχει νικήσει όλους τους σύγχρονούς του και να μην γίνει ποτέ αθάνατος. Μπορεί να είναι μόνιμος πρωταθλητής, αλλά δεν θα έχει καταφέρει να πραγματο­ποιήσει τον ανώτατο στόχο του αθλητή. Γιατί; Γιατί στον αθλητισμό σημασία δεν έχει η νίκη, αλλά ο άθλος. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, ας σκεφτεί το εξής απλό. Μπορεί μια γενιά ανθρώπων να είναι αδιάφορη για τον αθλητισμό ή να έχει περάσει από μια δύσκολη κατάσταση επιβίωσης και να μην έχει καλά σωματικά χαρακτηριστικά. Να είναι οι περισσότεροι από αυτούς καχεκτικοί κι αδύναμοι. Ο αθλητισμός ακόμα και γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι δυνατός. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να συναγωνίζονται μεταξύ τους και να βγαίνουν νικητές. Πρωταθλητές των 100 μέτρων, οι οποίοι θα χρειάζονται 20 δευτερόλεπτα για να καλύψουν την απόσταση. Αυτοί, όπως αντι­λαμβα­νόμαστε δεν είναι αθάνατοι. Γιατί; Γιατί είναι απλά οι καλύτεροι των καχεκτικών. Η επόμενη γενιά με καλύτερα χαρακτηριστικά θα τους ξεπεράσει εύκολα και από τα δικά της τα μέλη θα προκύψουν οι αθάνατοι. Αθάνατοι, που θα συνδέσουν το όνομά τους με το φυσικό μέγεθος που αντιπροσωπεύει ο άθλος. Άθλος είναι να κάνεις τα 100 μέτρα σε 8 δευτερόλεπτα.

Αυτό το μέγεθος μάχεται ο αθλητής και αυτός είναι ο εχθρός του. Δεν είναι εχθρός του ο αντίπαλος αθλητής. Δεν είναι εχθρός, που, αν του βάλει μια "τρικλοποδιά", θα πετύχει κάτι σημαντικό. Ο αντίπαλος είναι απλά "συνοδοιπόρος" σε μια σκληρή πορεία που οδηγεί στη δόξα. Στην άφθαρτη δόξα όμως, που έχει χώρο μόνο για τον πρώτο. Το μέγεθος διαχωρίζει τον πρώτο από όλους τους υπόλοιπους. Δεν χρειάζεται δηλαδή ο πρώτος να νικήσει τους πάντες σε συγκεκριμένους αγώνες. Τα μεγέθη του πρώτου αποκλείουν τους υπόλοιπους. Μπορεί κάποιος να μπαίνει σ' ένα στάδιο, ν' αγωνίζεται μόνος του και να είναι αθάνατος. Να μην γεύεται τη νίκη σε αγώνα, αλλά, κάθε φορά που αγωνίζεται —έστω και μόνος του— να πραγματοποιεί άθλο.

Στον αθλητισμό δηλαδή τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν μεγέθη, που συγκρίνονται μεταξύ τους με απόλυτη αντικειμενικότητα. Δεν χρειάζεται κάποιος από εμάς να νικηθεί σε αγώνα από έναν παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο αγώνας αφορά τους ομοίους αθλητές και όχι εμάς τους καθημε­ρινούς ανθρώπους. Όποιος από εμάς έχει ενστάσεις, δεν χρειάζεται να προβάλει ενστάσεις γι' αποκλεισμό του από τους αγώνες και να ζητά ν' αγωνιστεί εναντίον τους. Ο καθένας από εμάς μπορεί να πάει στο στάδιο της γειτονιάς του και να "μετρηθεί". Από αυτό το "μέτρημα" θα γελάσει ή θα κλάψει για τον εαυτό του. Από αυτό το "μέτρημα" θ' αποφασίσει αν τον συμφέρει να συνεχίσει την προσπάθεια ή αν τον συμφέρει ν' αράζει στις καφετέριες.

Αντιλαμβανόμαστε ότι ο ανταγωνισμός των αθλητών μεταξύ τους δεν είναι το ζητούμενο για τον αθλητισμό. Δεν είναι το ζητούμενο η νίκη έναντι των συναθλητών. Το ζητούμενο είναι ο άθλος. Το ζητούμενο είναι η ταύτιση με το απόλυτο μέγεθος. Το μέγεθος με το οποίο θα συγκρίνονται καί οι προηγούμενοι καί οι επόμενοι αθλητές. Ο συναγωνισμός απλά βοηθά τον καλύτερο να πραγματοποιήσει τον στόχο του, που είναι ο άθλος. Ο συναγωνισμός "σπρώχνει" τον "υπεράνθρωπο" αθλητή προς τον άθλο. Ο συναγωνισμός ισχυρών αθλητών συμφέρει τους πάντες, γιατί θα οδηγήσει αυτόν που έχει τις δυνατότητες στον άθλο και την αθανασία.

Αυτός ήταν κι ο λόγος που οι Έλληνες περιέβαλαν με μεγάλη τιμή τους νικητές των ολυμπια­κών αγώνων. Ο ολυμπιονίκης δηλαδή εκείνη την εποχή απολάμβανε τιμές όχι γιατί ήταν ο νικητής των συναθλητών του, αλλά γιατί αντιπροσώπευε μέγεθος. Ήταν τίτλος τιμής να είναι κάποιος ολυμπιονίκης. Ήταν τίτλος τιμής, γιατί εκείνα τα τέσσερα χρόνια ήταν ο γρηγορότερος ή ο αλτικότερος κλπ. άνθρωπος του ελληνικού κόσμου. Ο ολυμπιονίκης ήταν το "ζωντανό" ρεκόρ, εφόσον δεν μπορούσε να μετρηθεί διαφορετικά. Ήταν σαν να λέμε το "ζωντανό" 9,10 sec για τα σημερινά 100 μέτρα. Ήταν αυτός ο οποίος, συγκρινόμενος με όλους τους υπόλοιπους πολίτες, ήταν ο καλύτερος του είδους του. Κυρίαρχη δηλαδή έννοια στον αθλητισμό είναι η σύγκριση.

Τα αθλητικά παιχνίδια θα έπρεπε να συνθέτουν μια ξεχωριστή κατηγορία δραστηριοτήτων, που θα μπορούσε να ονομάζεται "αγωνισμός" και όχι αθλητισμός. Γιατί; Γιατί σ' αυτά κυρίαρχος στόχος είναι η νίκη στον αγώνα και όχι η επίτευξη του άθλου. Οι συμμετέχοντες σ' αυτά θα έπρεπε να ονομάζονται "αγωνιστές" και όχι αθλητές. Κατ’ αρχήν σ' ό,τι αφορά τη φαινομενική ομοιότητά τους —λόγω των αθλητικών προσόντων που έχουν οι συμμετέχοντες σ' αυτά— θα πούμε το εξής: Παιχνίδι μπορεί να είναι η οποιαδήποτε διαδικασία βάζει δύο αντιπάλους να διεκδικούν τη νίκη σε μια μεταξύ τους σύγκρουση. Τα αθλητικά προσόντα απλά βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση και δεν αποτελούν τη βασική προϋπόθεση για τη νίκη.

Αν για παράδειγμα ήταν όλοι οι άνθρωποι αδιάφοροι για το ποδόσφαιρο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπήρχε ποδόσφαιρο. Απλά οι λίγοι οι οποίοι θα ασχολούνταν θα είχαν μηδαμινά σωματικά προσόντα αθλητικής φύσεως. Θα μπορούσαν αγύμναστοι, ανάπηροι κλπ., να παίζουν ποδόσφαιρο και άρα ν' αγωνίζονται για τη νίκη με το ίδιο πάθος που το κάνουν και οι γυμνα­σμένοι. Οι θεατές θα πανηγύριζαν τη νίκη με την ίδια ένταση που θα την πανηγύριζαν και υπό άλλες συνθήκες.

Παιχνίδι δηλαδή μπορεί να γίνει το οτιδήποτε κι απλά ο ανταγωνισμός ανεβάζει τον "πήχη" των προσόντων των συμμετεχόντων. Ακόμα και η κλοπή μπορεί να γίνει μια μορφή "παιχνιδιού". Υπάρχουν και σ' αυτήν την περίπτωση αντίπαλοι οι οποίοι συγκρούονται. Ο ένας προσπαθεί να φυλάξει την περιουσία του και ο άλλος να την κλέψει. Ο καθένας από αυτούς, για να επιτύχει τον στόχο του, επενδύει στα προσόντα του. Έχει δει κανένας διαρρήκτη υπέρβαρο; Γιατί δεν έχει δει; Γιατί απλούστατα για να νικήσεις στο "παιχνίδι" της κλοπής θα πρέπει το σώμα να μπορεί να "πα­ρα­κολουθεί" το μυαλό. Να έχει τις δυνατότητες να εφαρμόζει αυτά τα οποία το μυαλό σκέφτεται.

Αν ένας διαρρήκτης έχει πονηρό μυαλό και το σώμα του έχει δυνατότητες να περνάει μόνον από ανοικτές πόρτες, δεν μπορεί να "νικήσει". Θα "νικήσει" μόνον αυτός ο οποίος έχει τον καλύτερο συνδυασμό προσόντων. Αυτός ο συνδυασμός δίνει το καλύτερο αποτέλεσμα, που είναι η νίκη. Δεν μπορείς να νικήσεις, αν δεν έχεις καλό συνδυασμό. Δεν μπορείς να "νικήσεις" ως διαρρήκτης, αν είσαι βλάκας, ακόμα κι αν έχεις προσόντα ακροβάτη. Δεν μπορείς να "νικήσεις" ως διαρρήκτης, αν είσαι ανάπηρος, ακόμα κι αν έχεις μυαλό ιδιοφυΐας. Βλέπουμε δηλαδή ότι, ακόμα και η κλοπή, κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να γίνει αγώνισμα.

Αυτά σ' ό,τι αφορά τη φαινομενική ομοιότητα των αθλητών του αθλητισμού και των "αθλητών" των παιχνιδιών. Την ομοιότητα μεταξύ αθλητών και "αγωνιστών". Σ' ό,τι αφορά την πραγματική ουσία των διαφορών μεταξύ του αθλητισμού και του παιχνιδιού συμβαίνει το εξής: Το παιχνίδι δεν έχει σχέση με τον άθλο. Στο παιχνίδι κυρίαρχη έννοια είναι η σύγκρουση και όχι η σύγκριση, όπως συμβαίνει στον αθλητισμό. Ο νικητής ενός παιχνιδιού δεν μπορεί ν' αποδείξει ούτε ότι είναι ο καλύτερος της γενιάς του ούτε ο καλύτερος όλων των γενεών. Τα πάντα είναι σχετικά στην έννοια του "παιχνιδιού". Μπορεί ο άλλος να είναι παγκόσμιος πρωταθλητής σε ένα ατομικό αγώνισμα και να υπάρχουν χιλιάδες συνάδερφοί του που μπορούν να τον νικήσουν. Μπορεί μια ποδοσφαιρική ομάδα να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια και μέχρι να φτάσει στον τελικό να έχει χάσει από ένα μεγάλο πλήθος αντίπαλων. Στο παιχνίδι δηλαδή ο νικητής είναι απλά καλύτερος από τον αντίπαλό του στον συγκεκριμένο αγώνα κι αυτό όχι απόλυτα, γιατί στα παιχνίδια υπάρχει και η αμφισβήτηση του νικητή.

Ο μόνος στόχος που υπάρχει για τον νικητή είναι η νίκη και τίποτε άλλο. Αυτό δηλαδή το οποίο στον αθλητισμό είναι δευτερεύων στόχος, για το παιχνίδι είναι ο μοναδικός. Στο παιχνίδι έχει σημασία ακόμα και η "τρικλοποδιά", εφόσον μπορεί να δώσει τη νίκη και η νίκη είναι το ζητούμενο. Αυτή η ιδιομορφία του παιχνιδιού είναι που το κάνει εκμεταλλεύσιμο για την εξουσία. Γιατί; Γιατί η νίκη δίνει χαρά και η ήττα λύπη. Γιατί η νίκη κάποιων ανθρώπων εις βάρος άλλων ανθρώπων εισπράττεται διαφορετικά από αυτούς που παρακολουθούν το παιχνίδι. Από αυτό το σημείο αρχίζουν τα άσχημα. Το παιχνίδι απευθύνεται καθαρά στα ζωικά ένστικτα του ανθρώπου. Για τους ίδιους λόγους που, όταν ένας σκύλος κυνηγάει μια γάτα, στο πέρασμά του παρασέρνει όλους τους σκύλους στη "μάχη" του —που τη μετατρέπει σε μάχη του "είδους" του—, έτσι συμβαίνει και στο παιχνίδι.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης των "ειδών" παρασέρνει τους πάντες στη μάχη. Παρασέρνει τους πάντες στην υποστήριξη αυτών που θεωρούν όμοιούς τους. Παρασέρνει αυτούς, που τα ένστικτα του "είδους" τούς ωθούν στο να υποστηρίξουν τον όμοιό τους. Είναι καθαρά ενστικτώδης η αντίδραση. Επειδή πρόκειται περί σύγκρουσης, τα πάντα βρίσκονται στη λογική της δράσης και της αντίδρασης. Όταν χαίρεσαι με τη νίκη του ομοίου σου, κάποιοι λυπούνται αναγκαστικά με την ήττα του δικού τους ομοίου.

Από εκείνο το σημείο τα πάντα είναι εύκολα και "ρυθμίζονται". Το οποιοδήποτε μίσος που υπάρχει στην κοινωνία μπορεί να γίνει εκμεταλλεύσιμο, γιατί μπορεί να "μαντρώσει" εκείνους που μισούν κάποιους άλλους. Αυτά τα οποία λένε οι αφελείς ότι τα παιχνίδια ενώνουν τον κόσμο είναι αηδίες. Και η βία μπορεί να αρέσει σε πολλούς ανθρώπους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους ενώνει. Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, για παράδειγμα, αγαπούν το ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο ενώνει τον κόσμο. Σημαίνει ότι οι άνθρωποι αγαπούν το συγκεκριμένο παιχνίδι. Γιατί; Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Πολλοί το αγαπούν ως θέαμα και άλλοι το αγαπούν γιατί θέλουν να υπάρχουν οι συνθήκες που τους δίνουν χαρά εις βάρος κάποιων άλλων.

Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, πού θα έβρισκαν την ευκαιρία να στεναχωρήσουν εκείνους που μισούν; Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, οι φτωχοί, που είναι τα αιώνια θύματα των ισχυρών, πού θα έβρισκαν "στίβο" για να τους "πληγώσουν"; Πού θα έβρισκαν χώρο, όπου θα μπορούσαν αυτοί να γελούν και οι μόνιμα κυρίαρχοι της κοινωνίας να είναι στεναχωρημένοι; Αυτή είναι η λογική του παιχνιδιού κι αυτό είναι που εκμεταλλεύεται η εξουσία. Στο παιχνίδι δεν υποστηρίζεις μόνον αυτόν που μπορεί να σου δώσει χαρά με τη νίκη του. Υποστηρίζεις αυτόν που μπορεί με τη νίκη του να δώσει λύπη σ' αυτόν που μισείς.

Τα πάντα στα παιχνίδια έχουν τη λογική του πολέμου. Ο καλύτερος φίλος σου στον πόλεμο είναι ο εχθρός του εχθρού σου. Ένας άνθρωπος μπορεί να φανατιστεί με το πιο αδιάφορο παιχνίδι της πιο αδιάφορης ομάδας, μόνο και μόνο αν δει αυτόν τον οποίο μισεί να κάνει επιλογή υπέρ κάποιου από τους αντιπάλους. Του αρκεί να εκδηλώσει ο μισητός εχθρός του τη συμπάθειά του υπέρ το ενός και αυτός θα υποστηρίξει τον άλλο.

Μπορείς δηλαδή να μετατρέψεις σε φανατισμένη "κόλαση" ακόμα κι ένα παιχνίδι σχολικού πίγκ-πόγκ. Αρκεί να γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις και πώς. Αρκεί ένας προβοκάτορας και είναι θέμα χρόνου να σκοτωθούν άνθρωποι για έναν σχολικό αγώνα πίγκ-πόγκ. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Αρκεί κάποιος πονηρός να βρει ένα κοινό σημείο μεταξύ του ενός από τους αντιπάλους με τον εαυτό του και με μια μερίδα της κερκίδας. Αυτό είναι κάτι το εύκολο, γιατί ο κάθε "αγωνιστής" μπορεί να διαφέρει από τον άλλο σε εκατομμύρια πράγματα, που διαφο­ρο­ποιούν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Αν κάποιος "παίξει" με αυτά τα πράγματα μπορεί να οδηγήσει στον φανατισμό. Μπορεί για παράδειγμα το ένα παιδί που αγωνίζεται να είναι πλούσιο και το άλλο φτωχό. Μπορεί το ένα να είναι λευκό και το άλλο μαύρο. Μπορεί το ένα να είναι από τον "Πάνω μαχαλά" και το άλλο από τον "Κάτω μαχαλά". Εκατομμύρια "μπορεί" είναι σε θέση να διαφοροποιούν το ένα παιδί από το άλλο. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να διχαστούν οι πάντες και οι αντίπαλοι να γίνουν μονομάχοι-αντιπρόσωποι της κερκίδας. Αρκεί να φωνάξει κάποιος "παίξε" γι' αυτόν τον λόγο και θα δημιουργηθεί η απαραίτητη ένταση.

"Παίξε" για τον μαχαλά σου, για την κοινωνική σου τάξη, για τη φυλή σου κλπ. "Παίξε" για ν' αποδείξεις όχι μόνον την "ανωτερότητά" σου, αλλά και την "ανωτερότητα" των ομοίων σου. Ο ένας βλάκας προβοκάτορας, ο οποίος θα εκδηλώσει την υποστήριξή του για βλακώδεις λόγους υπέρ του ενός αγωνιζόμενου, αμέσως θα συσπειρώσει τους "άλλους" υπέρ του άλλου. Αυτή η συσπεί­ρωση θα οδηγήσει και σε αντισυσπείρωση των υπολοίπων και το γήπεδο θα γίνει κόλαση. Με τον πιο απλό τρόπο μπορεί κάποιος να προκαλέσει τα ένστικτα του ανθρώπου και να τον παρασύρει σε αθλιότητες. Αυτό είναι μια διαδικασία, που δεν αφορά την ευφυΐα. Είναι καθαρά ζωώδης αντίδραση, που αφορά τους πάντες μηδενός εξαιρουμένου.

Είναι αναπόφευκτο να συμβεί αυτό. Ακόμα και να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη ζωική σου φύση. Ακόμα κι αν γνωρίζεις ότι κάποιος επίτηδες σε προκαλεί και σε "κουρδίζει", είναι αδύνατον να μην υποστηρίξεις έστω και υποσυνείδητα εκείνον που με τη νίκη του θα "τιμωρήσει" με στεναχώρια τον προβοκάτορα. Είναι φυσικό φαινόμενο, όπως είναι η βαρύτητα. Είτε έξυπνος είναι κάποιος είτε βλάκας, όταν πέσει από μια πολυκατοικία, προς τα κάτω θα πάει και όχι προς τα επάνω.

Γιατί συμβαίνουν αυτά με τα παιχνίδια; Γιατί απλούστατα το επιτρέπουν τα χαρακτηριστικά της έννοιας του "παιχνιδιού" και βέβαια τα χαρακτηριστικά του ίδιου του ανθρώπου. Τι σημαίνουν αυτά τα οποία λέμε; Το έξής απλό. Στο παιχνίδι στόχος είναι η νίκη και η έκβαση του είναι εκ των προτέρων αβέβαιη, γιατί κανένας δεν γνωρίζει σε τι κατάσταση θα βρεθούν οι άνθρωποι που θ' αγωνιστούν. Μάλιστα, όσο πιο αβέβαιη είναι η έκβασή του, τόσο πιο αγαπητό είναι ως παιχνίδι.

Στον αθλητισμό όλα αυτά τα οποία φανατίζουν το κοινό δεν υπάρχουν. Αντίπαλος είναι το μέγεθος και ο αθλητής "αντιπροσωπεύει" τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο ως όν και όχι τον άνθρωπο που έχει κάποια ιδιόμορφη καταγωγή ή έχει ακολουθήσει κάποια ιδιόμορφη θρησκευτική ή ιδεολογική επιλογή. Δεν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα ταυτιστούν με το μέγεθος και θα εύχονται να μην νικηθεί αυτό, ώστε να μην "νικηθούν" και οι ίδιοι. Ο άνθρωπος νικάει και όλοι οι θεατές είναι άνθρωποι. Κανένας δηλαδή δεν θα φύγει από το στάδιο ως "ηττημένος", επειδή "ηττήθηκε" ένα μέγεθος.

Επιπλέον ο αθλητισμός εν αντιθέσει με τα παιχνίδια, ελάχιστα επηρεάζεται κατά τη διάρκεια του αγώνα από εξωγενείς παράγοντες. Δεν μπορεί να επηρεασθεί η έκβασή ενός αγώνα από τους κριτές για παράδειγμα. Αν τρέχεις γρήγορα ή πηδάς ψηλά, κανένας κριτής δεν μπορεί να σε κάνει να χάσεις.

Αντίθετα μ' αυτήν την κατάσταση στα παιχνίδια υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Όταν υπάρχει μια σύγκρουση, που πρέπει να γίνει μέσα από κάποιους κανόνες κι επιπλέον είναι αμφίρροπη, πιο καθοριστικός παράγοντας για την τελική νίκη είναι ο διαιτητής που επιβλέπει την τήρηση των κανόνων παρά η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των αντιπάλων. Η ύπαρξη όμως του διαιτητή και άρα της υποκειμενικής εκτίμησης δημιουργεί εντάσεις και άρα την έννοια της αμφισβήτησης του αποτελέσματος του αγώνα.

Το αποτέλεσμα δηλαδή του παιχνιδιού δεν έχει την απολυτότητα του αθλητικού αποτελέ­σματος. Όταν τελειώνει ο αθλητικός αγώνας δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθούν εντάσεις και πάθη. Η κατάσταση δηλαδή στον αθλητισμό είναι "καθαρή" και απόλυτη τόσο πριν όσο και μετά τον αγώνα. Το υποκειμενικό, που διχάζει τους ανθρώπους, δεν παίζει ρόλο ούτε πριν από τον αγώνα ούτε μετά. Δεν μπορεί δηλαδή να πάει κάποια μερίδα ανθρώπων —ακόμα και να το θέλει— να υποστηρίξει ως τον καλύτερο τον δικό της άνθρωπο, όταν το ρεκόρ του τον παρουσιά­ζει ως "κουτσάλογο". Αν νικήσει ο αντίπαλος, δεν μπορεί και πάλι ν' αντιδράσει, γιατί αυτό δεν έχει νόημα. Το φυσικό μέγεθος δεν είναι ποτέ ούτε δίκαιο ούτε άδικο. Το φυσικό μέγεθος είναι απόλυτο.

Για όλους αυτούς τους λόγους η εξουσία επενδύει στα "παιχνίδια" όλων των ειδών, γιατί μπορεί να ελέγχει τους λαούς. Η εξουσία δηλαδή "παίζει" με τα ένστικτα των ανθρωπίνων "ειδών", που αγωνιούν για την επιβίωση τους —όποια κι αν είναι αυτήν—. Παίζει με τα ταξικά, τα εθνικά, τα ιδεολογικά ή θρησκευτικά ένστικτα. Μπορεί να εκμεταλλευτεί τα πάντα για τον οποιονδήποτε λόγο. Βάζει τους ανθρώπους της να "δρουν" και στη συνέχεια χρηματοδοτεί η ίδια την "αντί­δραση". "Μαντρώνει" τους φίλους της και "μαντρώνει" τους εχθρούς της. Τα πάντα είναι εκμεταλ­λεύ­σιμα, γιατί οι πάντες μπορούν να "μαντρωθούν" για τον οποιονδήποτε λόγο. Μπορεί να "μαντρωθούν" για θρησκευτικούς, εθνικούς, ταξικούς ή ιδεολογικούς λόγους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί αναφερόμαστε σε όλα αυτά; Βλέποντας οι ιμπεριαλιστές ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί ν' αγωνιστεί για τη νίκη με βάση την "αθλητική" λογική του Συντάγματος της ενιαίας πλέον ιδεολογίας, τι κάνουν; Προσπαθούν να δημιουργήσουν συνθήκες "παιχνιδιού". Αυτοί δίνουν τη "γραμμή" στο ΠΑΣΟΚ. Βάζουν τον Γιωργάκη να λειτουργήσει ως "παίκτης". Το ΠΑΣΟΚ σήμερα προσπαθεί να επιβιώσει, στηριζόμενο στα ένστικτα των "ειδών". Δοκιμάζει τα πάντα και προσπαθεί να επωφεληθεί. Προσπαθεί να ερεθίσει το "είδος" των αριστερών, το "είδος" των εργαζομένων, το "είδος" των παπανδρεϊκών, το "είδος" των αστών κλπ.. Οπουδήποτε υπάρχει "συγγένεια" ή κάποια σχέση με το παρελθόν προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί. Το πρόβλημά του είναι ότι έχει διαταράξει ως κόμμα τη σχέση του με όλα τα "είδη" της ελληνικής "πανίδας". Η διαχείριση Σημίτη κατέστρεψε τον "ιστό" που συνέδεε το κόμμα με την κοινωνική βάση. Οι ομόκεντροι κύκλοι δεν μπορούν να λειτουργήσουν πλέον. Οι λίγοι, που επωφελήθηκαν πάρα πολύ, δεν επικοινωνούν πλέον με τους πολλούς, που δεν επωφελήθηκαν καθόλου. Δεν αλληλοεπηρεάζονται και άρα δεν μπορούν όλοι μαζί να λειτουργήσουν υπέρ του κόμματος.

Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, εκείνοι οι οποίοι το στηρίζουν έπρεπε ν' αλλάξουν την πάγια εκλογική στρατηγική του. Προσπαθούν να κρύψουν το παρελθόν του, υποσχόμενοι καλύτερο μέλλον. Γι' αυτόν τον λόγο αλλάζει το "φόκους" του εκλογικού αγώνα και το βάρος της προπαγάνδας μετακινείται από το ιδεολογικό στο προσωπικό. Αυτό παρασέρνει και τη ΝΔ. Το κύριο βάρος της προεκλογικής εκστρατείας πέφτει στα πρόσωπα που ηγούνται των κομμάτων και όχι στα ίδια τα κόμματα. Αυτό τους συμφέρει, γιατί, αν "επενδύσουν" στα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ είναι χαμένο, εφόσον έχει υποστεί τρομερή φθορά. Πέρα δηλαδή από το γεγονός ότι ιδεολογικά δεν τους συμφέρει η παραδοσιακή παραταξιακή σύγκρουση των κομμάτων, ακόμα όμως κι αν την άφηναν να εξελιχθεί, θα ήταν εις βάρος τους, εφόσον δεν θα τους έφερνε το επιθυμητό απο­τέλεσμα. Γι' αυτόν τον λόγο επέλεξαν να "επενδύσουν" στα πρόσωπα. Τα πρόσωπα μπορούν να εμφανιστούν "άφθαρτα" κι απαλλαγμένα από τη φθορά των κομμάτων. Αυτά τα πρόσωπα θα κληθούν να "μονομαχήσουν". Θα μονομαχήσουν για τη νίκη και δεν θ' αγωνιστούν για τον άθλο. Δεν θα συγκριθούν μεταξύ τους, αλλά θα συγκρουστούν.

Το πρόσωπο στο οποίο επενδύουν τώρα είναι ο Γιωργάκης. Αυτόν σήμερα υπερπροβάλουν, για να βάλουν τον κόσμο στο "πνεύμα" του παιχνιδιού. 227 φορές εμφανίστηκε στην τηλεόραση στις λίγες εβδομάδες που είναι ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές. Τοστιέρα να ήταν, μ' αυτήν τη συχνότητα εμφάνισης θα την είχες κάνει "φίλο". Απλά, για ευνόητους λόγους είναι αναγκασμένοι να υπερπροβάλουν και τον αντίπαλο μονομάχο, που είναι ο Καραμανλής. Αυτοί θα συγκρουστούν ως μονομάχοι στον πόλεμο που οδηγεί στην εξουσία. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος ο Γιωργάκης …Γιατί να κάνουμε διάλογο με τους αρχηγούς όλων των κομμάτων; Θα κάνουμε διάλογο εμείς που έχουμε στόχο την πρωθυπουργία. Τόσο πολύ την κατέχει τη δημοκρατία και το Σύνταγμα ο Αμερικανός πολίτης. Αγνόησε παντελώς την ισοτιμία των κομμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα και προεξόφλησε τη βούληση του ελληνικού λαού. Ο λαός γι' αυτόν είναι προφανώς μια "περιουσία", που μπορείς να τη μοιράζεσαι μόνον με τον συνεταίρό σου και με κανέναν άλλο.

Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι, για να καταλάβει κάποιος το τι θα συμβεί και πώς θα συμβεί, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τους πολιτικούς όρους και να πάμε κατ' ευθείαν στους όρους των παιχνιδιών. Μόνον με την ποδοσφαιρική ορολογία μπορούμε να περιγράψουμε αυτά τα οποία συμβαίνουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Από τη στιγμή λοιπόν που καταφέρουν και εμφανίσουν τους μονομάχους στον αγωνιστικό χώρο, τι πρέπει να κάνουν για να ενεργοποιήσουν τα ένστικτα; Τα ένστικτα που θα διχάσουν την κοινωνική "κερκίδα" και θα τους προσφέρουν τις ψήφους που επιθυμούν. Τα ένστικτα δεν ενεργοποιούνται σε περιπτώσεις που υπάρχει μεγάλη διαφορά δυναμικού μεταξύ των μονομάχων. Κανένας δεν επενδύει σ' αυτόν που εξαρχής φαίνεται χαμένος. Αν αυτός που προσπαθείς να παρασύρεις είναι ταυτόχρονα και αδιάφορος δεν υπάρχει περίπτωση να επενδύσει εκεί που όχι μόνον δεν τον ενδιαφέρει, αλλά είναι σίγουρος ότι θα στεναχωρηθεί με το τελικό αποτέλεσμα.

Άρα θα πρέπει να δώσουν σε όλους την εντύπωση ότι πρόκειται περί "ντέρμπυ". Πώς μπορείς σε μια τέτοια περίπτωση να εμφανίσεις συνθήκες "ντέρμπυ"; Μα φυσικά με τις δημοσκοπήσεις. Ο γράφων έχει την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι δημοσκοπήσεις που παρουσιάζονται καθημερινά είναι "κατασκευασμένες". Είναι "κατασκευασμένες" με στόχο να δημιουργήσουν τις επιθυμητές συνθή­κες, που θα ενεργοποιήσουν τα ένστικτα των εργαζομένων υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Η πραγματική δυναμικότητα του ΠΑΣΟΚ αποκαλύφθηκε στην πρόσφατη "εκλογή" του αρχηγού του, όπου κινητοποιήθηκαν οι πάντες και δεν μπόρεσαν να μαζέψουν πάνω από το 30% των ψηφοφόρων τους. Ποσοστό το οποίο είναι ακόμα μικρότερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι "ψήφισαν" και ανήλικοι, που δεν έχουν εκλογικά δικαιώματα. Αυτό το τραγικό ποσοστό μπορεί ν' αλλάξει μόνον αν ενεργοποιηθούν τα ένστικτα κι αυτό σημαίνει μόνον αν μπορέσει ο Γιωργάκης να δημιουργήσει συνθήκες παιχνιδιού, στο οποίο έχει πιθανότητες να κερδίσει.

Μέσα στα πλαίσια αυτού του παιχνιδιού κινείται η "επιχειρηματολογία" του. Οι όροι που χρησιμοποιεί είναι πολύ συγκεκριμένοι και έχουν σχέση με την έννοια του "παιχνιδιού". Είναι όροι "ποδοσφαιρικοί". Μιλάει για νίκη, για ομάδα, για ανατροπή αρνητικού αποτελέσματος, για βοήθεια από την κερκίδα. "Θα νικήσουμε", "η μεγάλη δημοκρατική παράταξη", "ανατροπή" κλπ. είναι οι μόνιμες επωδοί του λόγου του. Δίνει στόχους, ορίζει την "ομάδα" και αποποιείται το παρελθόν του κόμματός τους. Προσπαθεί ο φουκαράς με τα τραγικά Greeklish να παρασύρει τους Έλληνες. Προσπαθεί ο φουκαράς με προφορά όμοια μ' αυτήν της γριάς μάνας του να παρασύρει τους Έλληνες σε "ωραίο αγκώνα". Προσπαθεί ο άτονος να δώσει τόνο στον λαό. Ακριβώς, επειδή αντιπροσωπεύει ένα φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν μπορεί να παίξει "επιθετικά", παίζει "άμυνα". Τι σημαίνει αυτό; Ότι αιχμή του δόρατος στη "μάχη" του το νεοεποχήτικο ΠΑΣΟΚ δεν έχει την επίθεση. Παίζει με "αντεπιθέσεις", στηριζόμενο στα επιθετικά λάθη του αντιπάλου του. Περιμένει δηλαδή να δει το πρόγραμμα της ΝΔ, για να της επιτεθεί. Δεν στηρίζεται δηλαδή στο "σωστό" της δικής του πρότασης, παρά προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα "λάθη" της πρότασης του άλλου.

Όλοι είδαμε την αδυναμία του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να κάνει νέες προτάσεις. Όλοι είδαμε την αμηχανία του, όταν "ψελλίζει" τον ανερμάτιστο πολιτικό του λόγο. Όλοι όμως είδαμε και τη χαρά του ΠΑΣΟΚ, όταν υπήρξε ασυνεννοησία μεταξύ των στελεχών της ΝΔ στην πρότασή της περί ασφαλιστικού. Έτσι προσπαθούν να κερδίσουν το "παιχνίδι". Ελπίζοντας στο "αυτογκόλ". Ήταν η μόνη φορά που μπόρεσαν ν' αυξήσουν τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις. Αυτό ήταν κάτι που το κατάλαβαν ακόμα και οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι χρησιμοποίησαν την έννοια του "αυτογκόλ", άσχετα αν δεν γνωρίζουν τον σχεδιασμό της μάχης. Η ΝΔ τους κατάλαβε και προσάρμοσε κι αυτή το "παιχνίδι" σ' αυτήν την νέα κατάσταση.

Ο Καραμανλής αποδείχθηκε εξυπνότερος απ' ό,τι προέβλεπαν κάποιοι μεταξύ των οποίων και ο Μητσοτάκης. Τι έκανε; Μείωσε τις επιθέσεις, για να μειώσει τις πιθανότητες να δεχθεί "γκολ" από λάθος στην επίθεση. Μείωσε τις επιθέσεις, βλέποντας ότι το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη δεν έχει πιθανότητες να βάλει "γκολ". Το αποτέλεσμα; Καθόλου σχεδόν "θέαμα". Πάμε για εκλογές και δεν υπάρχουν "επιθέσεις". Παίζουν καί οι δύο μονομάχοι "κλειστά". Το ΠΑΣΟΚ παίζει "κλειστά", γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο και η ΝΔ παίζει επίσης "κλειστά", γιατί την συμφέρει το υπάρχον "σκορ". Δεν έχει λόγους ο Καραμανλής να προσπαθήσει ν' "ανοιχθεί" και να διακινδυνεύσει το "αυτογκόλ" από ασυνεννοησία ή ανικανότητα των "επιθετικών" συνεργατών του. Ακριβώς, επειδή δεν "ανοίγεται", είναι βέβαιον ότι θ' αναγκάσει τον Γιωργάκη να χαλάσει το "μοντέρνο" και "νέο­εποχήτικο" αμερικανικό προφίλ του και να χρησιμοποιήσει τα διχαστικά αντιδεξιά "συνθή­ματα" του παππού του. Θα τον αναγκάσει να σταματήσει να μιλάει για internet και PC και να μιλάει για "φάλαγγες" και "βούρδουλες". Μόνον έτσι μπορεί να "βγάλει" τον Καραμανλή από την "άμυνα". 

Ο αναγνώστης τώρα μπορεί να καταλάβει γιατί σ' αυτές τις εκλογές χρησιμοποιήθηκε το γκάλοπ όσο ποτέ άλλοτε. Δεν υπάρχει αγώνας χωρίς "αναμετάδοση". Χωρίς "εικόνα" του 

"αγώνα". Χωρίς "πίνακα" του "σκορ". Όταν από τη διακύμανση του σκορ εξαρτάται ο φανατισμός της κερκίδας, ευνόητο είναι ότι πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να ακούγονται τα "χειροκροτήματα" της εξέδρας για να "ζεσταίνεται" η κατάσταση. Πρέπει να ακούγονται οι "ζητωκραυγές", για να φανατίζεται ο κόσμος. Αυτόν τον ρόλο παίζουν οι ανοικτές συγκεντρώσεις των κομμάτων και τα γκάλοπ. Η τηλεόραση μεταδίδει ζωντανά τον "αγώνα" και περιγράφει τις "φάσεις". Από εκεί και πέρα τα γκάλοπ είναι αυτά τα οποία δείχνουν πότε αυτές οι "φάσεις" μετουσιώνονται σε "γκολ" και άρα πότε αλλάζει το σκορ.

Τα γκάλοπ δημιουργούν συνθήκες "ντέρμπυ" και τα γκάλοπ προσπαθούν να παρασύρουν την "κερκίδα". Τα "κατασκευασμένα" γκάλοπ. Γιατί το λέμε αυτό με τόση βεβαιότητα; Γιατί όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών δημοσκοπήσεων και με ποιους είναι ταυτισμένα τα συμφέροντά τους. Από τη στιγμή που το γνωρίζουμε αυτό, δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι προσπαθούν να "βοηθήσουν" λίγο την ομάδα τους. Όταν στο ποδόσφαιρο οι αλήτες "στήνουν" ματς για την πλάκα τους, δεν θα επιχειρήσουν οι πολύ χειρότεροί τους "διαπλεκόμενοι" —που κλέβουν την κοινωνία— να "στήσουν" το μεγαλύτερο "ματς" της κοινωνίας, το οποίο τους εξασφαλίζει πολλά ακόμα χρόνια κλοπής και ατιμωρησίας;

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε στο κείμενό μας για τη συνταγματική "σκιά". Η ιδιωτική εταιρεία που λέγεται ΠΑΣΟΚ βλέπει ότι έχει μοιράσει τα "κλοπιμαία" στους "διαπλεκόμενους" και ότι δεν περισσεύει τίποτε πλέον. Δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτε παραπάνω, για να διατηρήσει τις συνθήκες συνενοχής με τον κόσμο του. Προκειμένου να επιβιώσει, έχει αρχίσει να κινείται βαθιά μέσα στη "σκιά" της συνταγματικής παρανομίας. "Επενδύει" απροκάλυπτα σε όποιον μπορεί να το βοηθήσει να επιβιώσει. "Επενδύει" σ' αυτούς που μπορούν από τη μια να διασφαλίσουν τα δικαιώματα των ιδιοκτητών του και από την άλλη να διασφαλίσουν την επιβίωση αυτής της ιδιοκτησίας. "Επενδύουν" καθαρά στους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι "έχρισαν" τον Γιωργάκη αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν κινητοποιήσει "λυτούς και δεμένους", προκειμένου να νικήσει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές. Πάουελ, Ολντμπράιτ, Ανάν, Τζέμ και το κακό συναπάντημα δεν παύουν να μας "θυμίζουν" πόσο καλός και άξιος είναι ο Γιωργάκης για να μας κυβερνήσει. Στην αμερικανική πρεσβεία αποφασίστηκε η τακτική μάχης του ΠΑΣΟΚ. Οι Αμερικανοί αποφάσισαν να μεταφέρουν συνθήκες της αγοράς στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οι Αμερικανοί μετέφεραν την "τεχνογνωσία" της Coca Cola και της Pepsi στο επιτελείο του Γιωργάκη.

Όλα αυτά τα κάνουν για να ευθυγραμμίσουν την Ελλάδα στη Νέα Τάξη. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν και κάποιες δεσμεύσεις από την πλευρά του Γιωργάκη. Προϋποθέτουν εθνική προδοσία, εφόσον αυτά που συμφέρουν τους Αμερικανούς δεν συμφέρουν τους Έλληνες και για να πραγματοποιηθούν πρέπει να υπάρξει παρανομία. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και το ρίσκο του Γιωργάκη και βέβαια της οικογένειάς του. Της οικογένειας, που έχει καταγραφεί πλέον με τον πιο απόλυτο τρόπο το τι είναι και πώς αισθάνονται. Δια συγγραφικού χειρός Παπανδρέου —και άρα χωρίς να υπάρχει αμφισβήτηση περί λάθους διατύπωσης— δηλώνουν ότι αισθάνονται ως "μεταμ­φιε­σμένοι" Έλληνες, που έχουν αμερικανική "καρδιά". Αυτοί είναι οι εναπομείναντες στην Ελλάδα Παπανδρέου. Η "ελληνική" οικογένεια με την αμερικανική υπηκοότητα και μητρική γλώσσα την αμερικανική. Η οικογένεια, που έχει τον πλούτο της "ασφαλή" στις ΗΠΑ και εδώ παριστάνει την άπορη. Αυτή η οικογένεια πλέον κινείται βαθιά μέσα στη συνταγματική "σκιά" για να εξυπηρετήσει τα "αφεντικά" και "ευεργέτες" της. Όσο πιο βαθιά "κινείται", τόσο πιο πολύ ρισκάρει. Γιατί; Γιατί το σύνολο του σχεδιασμού, που επιτρέπει στο κόμμα να ταυτίζεται με το κράτος και άρα να δημιουργούνται οι ομόκεντροι κύκλοι συμφερόντων μοιάζει με έναν αραχνοΰφαντο "χιτώνα".

Αυτός ο λεπτός "χιτώνας" σκεπάζει τον παράνομο σχεδιασμό, που θέτει το ΠΑΣΟΚ επι­κε­φαλές του κρατικού μηχανισμού. Όταν μπαίνει ο Γιωργάκης βαθιά στη συνταγματική "σκιά", είναι σαν να περπατάει σε έναν άγριο τόπο γεμάτο από άγριους θάμνους. "Θάμνους", που σκίζουν τον "χιτώνα". Όσο δηλαδή δυσκολεύουν τα πράγματα στην οικονομία —λόγω της Νέας Τάξης— τόσο το ΠΑΣΟΚ θα αποσυνδέεται από μερίδες της κοινωνίας, τις οποίες δεν θα μπορεί πλέον να ευνοήσει. Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα, τόσο πιο πολύ θα ταυτίζεται με συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα και στα όρια θα ταυτίζεται με τα ατομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών του. Έχασε τους αγρότες, που δεν μπορεί να τους "εξαγοράζει" με τις επιδοτήσεις. Έχασε τους χαμηλο­συνταξι­ούχους των 400 Ευρώ, εφόσον είναι βέβαιον ότι το "χαμόγελο" των δημοσίων υπαλλήλων ούτε τους γοητεύει ούτε τους συμπληρώνει το εισόδημα. Έχασε ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, που βλέπει ότι η ανεργία της είναι αποτέλεσμα της "εκσυγχρονιστικής" πολιτικής.

Όσο πιο "βαθιά" πηγαίνει, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι απώλειες. Θα χάνει μεγάλες μερίδες οπαδών του και θα ταυτίζεται μόνον με τις "μειονότητες", που μπορεί να βοηθήσει ή να προστα­τεύσει. Όσο πιο "βαθιά" πηγαίνει, τόσο πιο πολύ θα φαίνεται ο "σκελετός" της δομής του. Θ' αρχίσει να φαίνεται η παράνομη σχέση με τον κρατικό μηχανισμό και η σχέση του με τους "διαπλεκόμενους" προμηθευτές του. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι, αγωνιζόμενο τώρα να κερδίσει την εξουσία πάση θυσία και παρ' όλη την ενόχληση του λαού, χρησιμοποιεί νέες μεθόδους. Θέλοντας να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ιδιοκτητών του και των Αμερικανών, τα "παίζει" όλα για όλα υπό άσχημες γι' αυτό συνθήκες. Χρησιμοποιεί μεθόδους υψηλού ρίσκου.

Αυτές οι νέες μέθοδοι είναι οι μέθοδοι της αγοράς και τις οποίες περιγράψαμε παραπάνω. Γιατί είναι επικίνδυνες αυτές οι μέθοδοι; Γιατί ναι μεν είναι αποδοτικές στην εξασφάλιση κάποιων βραχυπρόθεσμων κερδών, αλλά έχουν μειονεκτήματα. Είναι ακίνδυνες και αποτελεσματικές για την αγορά, αλλά όχι για την πολιτική σκηνή. Το κύριο μειονέκτημα αυτών των μεθόδων είναι ότι είναι αποκαλυπτικοί. Υπάρχουν διακριτοί ρόλοι στην αγορά. Στην αγορά τα πάντα είναι ορισμένα και όλοι οι παράγοντές της γνωρίζουν τους ρόλους τους και βέβαια τους αποδέχονται. Όσο φανατικός κι αν είναι κάποιος με μια εταιρεία, δεν παύει να αισθάνεται ένας απλός καταναλωτής και τίποτε παραπάνω. Όσο και να συμπαθεί κάποιος μια ιδιωτική εταιρεία, δεν ταυτίζεται μ' αυτήν. Όσο κι αν νομίζει ότι συμμετέχει στις εκδηλώσεις της, δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι ανήκει στην κατηγορία των ιδιοκτητών. Καταλαβαίνει ότι συμμετέχει απλά σε ένα "παιχνίδι" και αυτό είναι εις γνώση του.

Στην πολιτική τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το κόμμα δεν πρέπει να έχει διακριτό ρόλο σε σχέση με τους οπαδούς του. Το ιδιωτικό κόμμα πρέπει να "κρύβει" την ιδιωτικότητά του. Δεν μπορεί να συμπεριφερθεί σαν να είναι ηCoca Cola. Είναι καθοριστικό για την επιβίωσή του να νομίζουν οι οπαδοί του ότι είναι "μέτοχοί" του. Πρέπει να ταυτίζονται μ' αυτό. Όταν ακολουθείς μεθόδους της αγοράς, αυτά όλα καταστρέφονται. Καταστρέφεται η σχέση του κόμματος με τον οπαδό του, όταν ο ηγέτης του παρουσιάζεται ως "προϊόν" που ανήκει σε κάποιους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ιδιοκτήτη της Coca Cola να πάει κατ' ευθείαν στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας του και να κάνει φασαρία με τους διευθύνοντες υπαλλήλους του, όταν αντιλαμβάνεται ότι δεν διαχειρίζονται καλά την περιουσία του. Όταν όμως αυτό το κάνει η Μάργκαρετ Τσαντ είναι επικίνδυνο.

Καταστρέφεται η σχέση του κόμματος με τον οπαδό του, όταν αρχίσουν και εμφανίζονται ιδιω­τικά συμφέροντα. Όταν αρχίζουν να εμφανίζονται ως "ρυθμιστές" των εσωτερικών του "λαϊ­κού" κόμματος κοινοί ιδιώτες, οι οποίοι παρακάμπτουν τις διαδικασίες ή τα όργανα του. Όσο πιο πολύ βλέπουν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ τη Μαργαρίτα να μάχεται για τα συμφέροντα του γιου της, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από αυτό. Όσο πιο πολύ βλέπουν τα αδέρφια του να εμπλέκονται στα εσωτερικά του κόμματος, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από αυτό. Γιατί; Γιατί καταλαβαίνουν την αλήθεια. Γιατί καταλαβαίνουν ότι πρόκειται περί ιδιωτικής εταιρείας.

Η Μάργκαρετ Τσαντ έχει λόγους —που άπτονται των ιδιωτικών συμφερόντων της— ν' αγωνίζεται να κερδίσει τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Έχει συμφέρον να πάει στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και να κάνει φασαρία υπέρ του γιου και "συνεταίρου" της. Τα αδέρφια του Γιωργάκη έχουν λόγους —που άπτονται του ιδίου τύπου συμφερόντων— ν' αγωνίζονται υπέρ του αδερφού και "συνεταίρου" τους. Όλοι αυτοί έχουν "δικαιώματα" ιδιοκτητών, όταν "παρακάμπτουν" τους αξιωμα­τούχους του ΠΑΣΟΚ σε θέματα που αφορούν την εκλογική μάχη. Όταν όλοι αυτοί οι "μη αξιωματούχοι" του κόμματος αρχίζουν κι εμφανίζονται στο προσκήνιο, αποκαλύπτουν ότι τα "όργανα" του κόμματος είναι μια απλή "βιτρίνα" και τίποτε παραπάνω. Αποκαλύπτουν ότι οι "αξιωματούχοι" είναι απλά ανδρείκελα. Όταν αυτοί οι φαινομενικά πανίσχυροι κομματικοί παράγοντες είναι απλά ανδρείκελα, πώς μπορεί να αισθάνεται ο οπαδός για τον εαυτό του;

Όταν ο οπαδός βλέπει έναν παράγοντα του επιπέδου του Βενιζέλου να "λιποθυμάει" μπροστά στη γριά Αμερικανίδα με τα "σπασμένα" ελληνικά, πώς μπορεί να θεωρήσει το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικό κόμμα και τη νίκη του ως μια λαϊκή κατάκτηση; Πώς μπορεί να αισθάνεται ως Έλληνας, όταν οι ηγέτες του μιλούν μεταξύ τους αγγλικά, γιατί απλά δεν γνωρίζουν όλοι τους ελληνικά; Πώς μπορεί να αισθάνεται ως αριστερός, όταν βλέπει να κυβερνάται η χώρα με "ραβασάκια" από την αμερικανική πρεσβεία; Πώς μπορεί να φωνάξει "ο αγώνας τώρα δικαιώ­νεται"; Ποιος αγώνας; Ο δικός του; Της Μάργκαρετ ή της αμερικανικής πρεσβείας; Αυτό είναι το ρίσκο της νέας μεθοδολογίας που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές. Άρχισαν να "φαίνονται" ρόλοι και ιδιότητες, που δεν πρέπει να είναι ορατοί.

Αυτός είναι ο λόγος που οι Παπανδρέου τα "δίνουν" όλα στους Αμερικανούς, προκειμένου να κερδίσουν τις εκλογές. Αυτός είναι ο λόγος που δεν διατηρούν καν τα προσχήματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μιλάμε ευθέως για δικτατορία του ΠΑΣΟΚ. Δικτατορία του ΠΑΣΟΚ των ιδιοκτητών του και όχι βέβαια των ψηφοφόρων του. Υπάρχει δικτατορία, όταν συγκεκριμένοι ιδιώτες ελέγχουν το κράτος και το "διαπραγματεύονται" υπέρ των προσωπικών τους συμφερόντων. Υπάρχει δικτατορία, όταν τα δικαιώματα του λαού ή του πολίτη μπαίνουν στη ζυγαριά για να "εισπράξουν" κάποιοι ιδιώτες προσωπικά οφέλη. Δεν διαφέρει σε τίποτε ο "ιρακινός" Μπρέμερ από τον "έλληνα" Παπανδρέου. Αμερικανοί υπήκοοι είναι καί οι δύο και "διορισμένοι" από τους ίδιους ανθρώπους, για να υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. "Δημοκρατία" υπόσχονται καί οι δύο στις "αποικίες".

Αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε είναι εύκολο ν' αποδειχθούν. Ο Γιωργάκης, για να εξασφαλίσει τη βοήθειά τους, αυτή τη στιγμή πραγματοποιεί συνταγμα­τικά εγκλήματα. Για να ευθυγραμμίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα με το αμερικανικό, έβαλε τον λαό να τον ψηφίσει ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, παραβιάζοντας το πνεύμα του ελληνικού Συντάγματος. Παρα­βιά­ζοντας το ίδιο το πολίτευμα, εφόσον απαγορεύεται να εμπλέκεται η κοινωνία στα εσωτερικά των κομμάτων, για να μην τα μετατρέπει σε παρατάξεις. Ένα άλλο συνταγματικό έγκλημα που εκτέλεσε ήταν η αναγνώριση εθνικής μειονότητας στη Θράκη. Παραβίασε το Σύνταγμα, εφόσον αλλοίωσε μια διεθνή συνθήκη του ελληνικού κράτους, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί έχουν συμφέρον να μας φορτώσουν μια "εθνική" μειονότητα, για να μπορούν να μας απειλούν, χρησιμοποιώντας την ως μοχλό πίεσης. Για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς "ξεπούλησε" την Κύπρο, εφόσον το σχέδιο Ανάν είναι το σχέδιο που συμφέρει τους Αμερικανο­εβραίους και κανέναν άλλον. Για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς δεν βοήθησε τους "φίλους" του Παλαιστίνιους στη δικαστική διένεξη που έχουν με το Ισραήλ για το "τείχος". Για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς δημιούργησε και χρηματοδότησε όλους εκείνους τους "μη κυβερνητικούς" οργανισμούς, που ασχολούνται με τα μειονοτικά θέματα και στην πραγματικότητα εκτελούν κατασκοπία εις βάρος της χώρας μας.

Υπό αυτές τις συνθήκες θα πάμε στις εκλογές. Ο Γιωργάκης έχει "προπληρώσει" τις περισ­σότερες από τις υποχρεώσεις του έναντι των Αμερικανών και δημιουργεί δεσμεύσεις στις επόμενες κυβερνήσεις. Ο γράφων δεν είναι μάντης, για να γνωρίζει το αποτέλεσμα των εκλογών. Κανένας δεν μπορεί να το προεξοφλήσει, γιατί απλά δεν μπορεί να γνωρίζει το τι θα συμβεί μέχρι την τελευταία μέρα πριν από τις εκλογές. Μπορεί ξαφνικά η ΝΔ να κάνει το μεγάλο λάθος και ν' "αυτοκτονήσει". Μπορεί ακόμα και να οδηγηθεί στην "αυτοκτονία". Αυτό δεν είναι παράξενο να συμβεί. Τα ίδια "αφεντικά" έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Μπορεί σε κάποια στιγμή να της ζητηθεί από τους Αμερικανούς το "λάθος" για να χάσει τις εκλογές. Και ο Μπαριτσέλο νόμιζε ότι είναι "ίσος" με τον Σουμάχερ, μέχρι που του ζητήθηκε από τα "αφεντικά" να κάνει στην άκρη για να νικήσει ο "εκλεκτός" τους.

Αυτό το οποίο φοβάται ο γράφων είναι άλλο. Φοβάται για τη στάση του κρατικού μηχανισμού σ' αυτές τις εκλογές. Φοβάται τη στάση του βασικότερου συμμάχου του ΠΑΣΟΚ, που δεν έχει πρόβλημα να το ακολουθήσει στην κακοτράχαλη "σκιά" του Συντάγματος, προκειμένου να επωφε­λη­θούν οι κουτοπόνηροι υπάλληλοι ή να μην τιμωρηθούν οι διεφθαρμένοι συνάδερφοί τους. Ο κρατικός μηχανισμός σήμερα δεν είναι "ουδέτερος", όπως επιβάλει το Σύνταγμα. Υπάρχουν άνθρωποι στο δημόσιο, που είναι μέχρι τον "λαιμό" βουτηγμένοι στην παρανομία. Άνθρωποι που ταυτίζονται με το ΠΑΣΟΚ και γνωρίζουν ότι η αλλαγή ηγεσίας μπορεί να σημαίνει γι' αυτούς φυλακή. Αυτοί είναι βέβαιον ότι θα σκεφτούν να βοηθήσουν το ΠΑΣΟΚ με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ήδη άρχισαν να το κάνουν. Χιλιάδες ξένοι μετανάστες αποκτούν με τη διαδικασία του επείγοντος δικαίωμα ψήφου, για να εξυπηρετήσουν κομματικές ανάγκες. Κάποτε το κρατικό παρακράτος έβαζε τα "δένδρα" να ψηφίζουν. Σήμερα στη Νέα Εποχή κάποιοι σκέφτονται να βάλουν τα "κομπιούτερ" να ψηφίζουν. Μέχρι και πραξικο­πημα­τικές πράξεις μπορεί να σκέφτονται.

Αυτά όλα σημαίνουν ότι ακόμα και σ' αυτήν την κατάσταση το ΠΑΣΟΚ είναι αξιόμαχος αντίπαλος. Θ' αγωνιστεί με όλα τα μέσα και δεν πρόκειται να καταθέσει χωρίς μάχη τα "όπλα". Πόσο μάλλον το ισχυρότερο των "όπλων" του, που είναι ο κρατικός μηχανισμός. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε ότι κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια το εκλογικό αποτέλεσμα. Για το μόνο το οποίο είμαστε σίγουροι είναι ότι το ΠΑΣΟΚ και ο Γιωργάκης δεν μπορούν να κερδί­σουν αυτές τις εκλογές. Αυτές τις εκλογές μπορεί να τις χάσει μόνον η ΝΔ. Εκεί είναι το όλο θέμα. Εκεί θα πέσει το κύριο βάρος της μάχης. Σ' αυτήν τη μάχη θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν ακόμα και την προδοσία. Υπάρχουν πολλοί μέσα στη ΝΔ που έχουν συμφέρον να την προδώσουν, για να την οδηγήσουν στην ήττα. Από πρώην δεξιούς οικονομικούς παράγοντες, που σήμερα έχουν ταυτισμένα συμφέροντα με την Νέα Εποχή του ΠΑΣΟΚ μέχρι και τον Μητσοτάκη, που είναι θέμα επιβίωσης για τον ίδιο και την οικογένειά του να χάσει τις εκλογές ο Καραμανλής.

Ενώ όλα αυτά δεν τα γνωρίζουμε, αυτό το οποίο γνωρίζουμε και είμαστε απόλυτα βέβαιοι γι' αυτό είναι ότι εκείνος ο οποίος θα κλάψει περισσότερο στο τέλος του αγώνα θα είναι εκείνος που θα νικήσει. Γιατί; Γιατί δεν θα μπορεί να κυβερνήσει. Θα έρθει αντιμέτωπος με τον ελληνικό λαό, που θα αδυνατεί να επιβιώσει. Δεν μπορεί να κυβερνηθεί ένα κράτος ανέργων. Ανέργων, που μάλιστα λόγω της πασοκοτηλεοπτικής "διαπαιδαγώγησης" είναι και απαιτητικοί. Είναι απαιτητικοί οι Έλληνες άνεργοι όταν επιλέγουν εργασία. Έχουν πτυχία κομμωτικής, έχουν μεταπτυχιακά έστω και στο μανικιούρ. Μπορούν αυτοί να πάνε στα εργοστάσια; Αυτοί ψάχνουν "καρέκλες" να "ξεκουραστούν". Όλοι οι άνθρωποι θεωρούν την εκπαίδευση "προπόνηση" και την εργασία ως έναν κουραστικό "αγώνα", ενώ οι σύγχρονοι Έλληνες τα βλέπουν ανάποδα. Αυτοί "κουράζονται" στις σπουδές τους και στο χώρο εργασίας θέλουν να μπουν για ν' "αράξουν". Ακόμα όμως κι αν η ανάγκη τους οδηγήσει στο ν' αναζητήσουν πραγματική εργασία, δεν υπάρχει πιθανότητα να βρουν θέση εργασίας. Η ελληνική παραγωγή έχει διαλυθεί στην κυριολεξία και δεν υπάρχει περίπτωση να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας. Ταυτόχρονα μετά τις εκλογές τελειώνουν και τα μεγάλα έργα. Τα έργα υποδομών και τα έργα που αφορούν τους ολυμπιακούς αγώνες. Τότε τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Στους υπάρχοντες άνεργους θα προστεθούν άλλοι τόσοι. Ακόμα και οι "φτηνοί" ξένοι μετανάστες θα ψάχνουν θέση εργασίας. 

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Αυτοί οι οποίοι λεηλάτησαν το κράτος και το έκαναν θεόφτωχο, θα πρέπει να το κυβερνήσουν. Θα πρέπει να κυβερνήσουν έναν φτωχό λαό, που, μετά τη μεγάλη ολυμπιακή "δεξίωση" που θα δώσει, θα είναι ταυτόχρονα και άνεργος και θα τον πνίγουν τα χρέη. Μόλις τελειώσει η "φιέστα" των ολυμπιακών αγώνων όλα αυτά θα φανούν. Το ελληνικό κράτος στην κυριολεξία είναι υπό πτώχευση. Η απειλή της "αργεντινοποίησης" είναι κάτι παραπάνω από ορατή. Με δανεικά πλήρωσαν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων για να βγάλουν τα Χριστούγεννα. Με δανεικά προσπαθούν να φτάσουν στις εκλογές και να μην κάνει "κοιλιά" ο σχεδιασμός τους. Η παροχολογία των τελευταίων ημερών είναι κενό γράμμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να δώσουν ούτε ένα Ευρώ παραπάνω σε κανέναν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα. Η κοινωνική πολιτική απαιτεί χρήματα κι αυτά δεν υπάρχουν. Ο κρατικός μηχανισμός, που χρηματοδοτεί την κοινωνική πολιτική, είναι στην κυριολεξία "νταντέλα". Έχει χάσει τους κύριους χρηματοληπτικούς πόρους του, που ήταν οι μεγάλες ΔΕΚΟ.

Δύο εβδομάδες μας χωρίζουν από τη "μητέρα των όλων των μεταπολιτευτικών εκλογών". Των εκλογών, που θα οδηγήσουν στην αλλαγή του πολιτεύματος. Αν χαθεί ο έλεγχος του ελληνικού λαού, θα δούμε απίστευτα πράγματα. Θ' αποκαλυφθούν πρόσωπα και πράγματα. Πολλοί θ' αναγκα­στούν να φύγουν "νύχτα" από τη χώρα. Αν το ΠΑΣΟΚ ηττηθεί με μεγάλη διαφορά, κανέ­νας από αυτούς που σήμερα "παρακάμπτονται" από τους ιδιοκτήτες του δεν θα τους ανεχθεί. Σήμερα κάνουν στην "άκρη", γιατί οι ιδιοκτήτες τους έχουν διαβεβαιώσει ότι έχουν την "άνωθεν" υποστήριξη για να νικήσουν. Κάνουν στην "άκρη", γιατί προέχει η παραμονή τους στην εξουσία. Γιατί προέχουν τα συλλογικά τους συμφέροντα. Αν χάσουν τις εκλογές πανηγυρικά κι αποδειχθεί η "άνωθεν" βοήθεια αδύναμη να τους διατηρήσει στην εξουσία, πολλοί θ' αντιδράσουν. Οι πασόκοι "Soul-asses", για όσο διάστημα θα ελπίζουν ότι μπορούν να επωφεληθούν από τις αμερικανικές "πλάτες" της "αγίας" οικογένειας, θα τους ανέχονται. Αν το πάρουν απόφαση ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτε από την οικογενειακή συμμορία που τους προσβάλει καθημερινά, θα τους κατασπαράξουν". Νύχτα θα φύγουν. Θα φύγουν όπως φεύγουν πάντα οι δικτάτορες, όταν ο κόσμος αντιλαμβάνεται τον ρόλο τους. Θα φύγουν εν μέσω πανηγυρισμών και τυφλής βίας.

Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ

Internet: www.ydrohoos.gr

Δημοσίευση: Μαΐου 08, 2015