Αμερικανικός Ιμπεριαλισμός... το "Virtual" θηρίο του πλανήτη, που δεν αξίζει να το φοβάται κανείς

Ξεκινώντας κάποιος να καταγράψει την άποψή του πάνω σε θέματα όπως, …ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, …η εκμετάλλευση ή …η ανελευθερία, γρήγορα διαπιστώνει μια προβληματικότητα. Αυτή η προβληματικότητα συνδέεται με το γεγονός ότι –σε αντίθεση με το παρελθόν— η γνώση περί των θεμάτων αυτών υπάρχει σήμερα διάχυτη μέσα στην κοινωνία και δεν είναι πια προνόμιο των λίγων "εκλεκτών". Δεν αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό που διακρίνει μόνο τους εξουσιαστές ή μόνον αυτούς που εξαιτίας της αμφισβήτησης τους πολεμούν. Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν άγνοια των πάντων· δεν γνώριζαν ποιος τους εκμεταλλεύεται, γιατί το κάνει αυτό και ποιες οι πιθανές επιδιώξεις του. Σήμερα όλοι γνωρίζουν βασικά όσο και ουσιαστικά πράγματα, που αφορούν τη λειτουργία του συστήματος. Όλοι γνωρίζουν τους εχθρούς του ανθρώπου και όλοι έχουν θεωρητικά κάποιους στόχους για τους οποίους αγωνίζονται. Όπως βλέπει ο αναγνώστης, το πρόβλημα, για κάποιον που ξεκινάει να γράψει οτιδήποτε πάνω σ' αυτά τα θέματα, είναι ότι κινδυνεύει να βυθιστεί σε ένα τέλμα ανείπωτης κοινοτυπίας. Τα πάντα –εξαιτίας της κοινής γνώσης που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων— φαίνονται χιλιοειπωμένα κι ως εκ τούτου δύσκολα μπορεί να προσφέρει κάποιος στον άνθρωπο την αίσθηση του νέου λόγου και κατά συνέπεια τη δυνατότητα να κάνει νέα οράματα και ν' αγωνιστεί γι' αυτά.

Αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε ως διά μαγείας, αλλά επιδιώχθηκε από το ίδιο το σύστημα εξουσίας. Αυτό το σύστημα επέλεξε κάποτε να βυθίσει ολόκληρο τον κόσμο στο σκοτάδι και να δώσει στους δούλους του τη γνώση να τον εκμεταλλεύονται. Το ίδιο σύστημα επέλεξε σήμερα να δώσει στον κόσμο γνώση –σε τέτοια ποιότητα και ποσότητα—, ώστε η ατομική άποψη του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά να δίνει στην κοινωνία συνολικά μια αδράνεια όμοια μ' αυτήν που χαρακτήριζε το Μεσαίωνα, όπου κανένας δεν γνώριζε τίποτε. Σήμερα η κοινωνία είναι αδρανής και άρα ακίνδυνη για την εξουσία, επειδή όλοι έχουν άποψη και αρνούνται ν' ακούσουν ο ένας τον άλλο. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι όλοι εκείνοι που πιθανώς να έχουν να πουν κάτι πραγματικά εχθρικό για την εξουσία να φαίνονται κοινότυποι και ως εκ τούτου να είναι αδιάφοροι στον κόσμο. Δεν μπορείς να ξεσηκώσεις τον άνθρωπο, όταν αυτά που λες είναι περίπου ίδια μ' αυτά που σκέφτεται και ο ίδιος. Το σύστημα ευνοείται απ' αυτήν την κατάσταση, γιατί στο μεταξύ έχει αλλάξει τον τρόπο που αμύνεται στις επιθέσεις του ανθρώπου. Δεν ενδιαφέρεται πλέον για το τι γνωρίζουν και το τι λένε οι άνθρωποι μεταξύ τους. Ενδιαφέρεται να ελέγχει συνολικά την κοινωνία και να περιορίζει τις κινήσεις της μέσα σε προκαθορισμένα όρια. Έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο περιοριστικό σκηνικό γύρω από την κοινωνία και ελέγχει τα πάντα. Έχει εντάξει την κοινωνία σε ένα περιβάλλον-πλαίσιο που είναι τεχνητό και την εκμεταλλεύεται. Στηρίζεται στην άγνοια του ανθρώπου, όχι στο επίπεδο που αφορά τον ίδιο ως άτομο και έχει γνώση, αλλά στο επίπεδο που αφορά το τεχνητό περιβάλλον που τον έχει εισάγει. Ο άνθρωπος σήμερα έχει γνώση του εαυτού του και των προβλημάτων του, αλλά έχει άγνοια σ' ό,τι αφορά τις ιδιότητες του χώρου μέσα στον οποίο βρίσκεται. Αυτή η άγνοια τον καθιστά ακίνδυνο για το σύστημα, γιατί αδυνατεί να γκρεμίσει τους τεχνητούς περιορισμούς που του επιβάλλουν με τη βοήθεια αυτού του τεράστιου σκηνικού. Γνωρίζει τα δικαιώματα και τις επιθυμίες του και προσπαθεί με τη βοήθεια της δικής του γνώσης να διαπιστώσει αν αυτά που έχει ως στόχους είναι εφικτά ή όχι. Δεν ακολουθεί όπως παλαιότερα αυτόν που αναγνωρίζει ως φορέα ανώτερης γνώσης και του υπόσχεται καλύτερη ζωή, αλλά αυτόν που απλά διεκδικεί την εξουσία, προσεγγίζοντας τα προβλήματα με τον πλησιέστερο ως προς τον δικό του τρόπο. Η άγνοια του ανθρώπου σήμερα έχει σχέση με το αν είναι ή όχι στις δυνατότητες του συστήματος –και άρα του περιβάλλοντος που είναι ο ίδιος ενταγμένος— να προσφέρει σε όλους τους ανθρώπους κάποιες ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης. Αυτή η αξιολόγηση των δυνατοτήτων του συστήματος απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις, που ο μέσος άνθρωπος είναι αδύνατον να έχει. Σ' αυτό το σημείο παγιδεύεται. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα αγνοούσε τον εαυτό του, ενώ σήμερα αγνοεί το σύστημα του οποίου είναι μέλος. Κανένας πλέον δεν αμφισβητεί τα δικαιώματα του ανθρώπου, αλλά αυτό πρακτικά δεν σημαίνει και τίποτε σπουδαίο. Αυτοί όμως που τον εκμεταλλεύονται τον ωθούν στον αυτοπεριορισμό, αφού πρώτα τον πείθουν ότι είναι έξω από τις δυνατότητες του συστήματος να προσφέρει στους πάντες αυτά που "δικαίως" επιθυμούν. Το πρόβλημα δηλαδή μετατοπίζεται από το "δίκαιο" στο "δυνατό". Αυτό το "δυνατό" προσδιορίζεται αυθαίρετα από το σύστημα στο επίπεδο που το συμφέρει. Όταν αμφισβητείται, εννοείται ότι το σύστημα νομιμοποιείται να επέμβει εναντίον των υπευθύνων, εφόσον αυτοί παρουσιάζονται ως απειλή για τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αυτό βέβαια είναι άλλοθι και συμβαίνει κάθε φορά που το σύστημα αντιλαμβάνεται ότι απειλείται.

Το σύστημα, υπερασπιζόμενο τα συμφέροντά του, φρόντισε και πάλι να έχουν οι δούλοι του περισσότερη γνώση από τον απλό άνθρωπο. Η διαφορά είναι ότι δεν γνωρίζουν όπως παλαιότερα κάτι διαφορετικό σ' ό,τι αφορά τον άνθρωπο και τη φύση του –ώστε να τον εκμεταλλεύονται με ασφάλεια—, αλλά γνωρίζουν πώς λειτουργεί και πώς προστατεύεται το τεχνητό αυτό περιβάλλον. Μ' αυτήν τη γνώση προστατεύουν το τεχνητό περιβάλλον, που –και μόνο που υπάρχει— τους προσφέρει όσα επιθυμούν εις βάρος των ανθρώπων. Για όσο διάστημα αυτό το περιβάλλον λειτουργεί περιοριστικά, ο ιμπεριαλισμός, η εκμετάλλευση και όλα όσα συνεπάγεται η λειτουργία του συστήματος εξουσίας, δεν απειλούνται.

Όλα αυτά μας υπαγορεύουν και τον τρόπο με τον οποίο θα προσεγγίσουμε τα θέματα που στη συνέχεια θ' αναλύσουμε. Προσπαθώντας ν' αποφύγουμε τον κίνδυνο να φανούμε κοινότυποι, θα μιλήσουμε πρώτα περί τεχνητού ή "Virtual" περιβάλλοντος, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να πάρει μια πρώτη γεύση για το πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί να προστατευτεί με την γνώση του, η οποία ουσιαστικά ακυρώνεται εξαιτίας του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κατοικεί. Θα δούμε πώς είναι δυνατόν να πέσει ο άνθρωπος θύμα, όχι ανθρώπου, αλλά θύμα ενός μυστηριώδους και πολύπλοκου περιβάλλοντος.

"Virtual Reality", ή επί το ελληνικότερον "εικονική πραγματικότητα", είναι μια κατάσταση, όπου ο άνθρωπος –με τη βοήθεια της τεχνολογίας και χωρίς να μετακινηθεί από το πραγματικό του περιβάλλον— δημιουργεί κατά βούληση μια κατάσταση, που δίνει στις αισθήσεις του εκείνες τις πληροφορίες, τις οποίες θα λάμβανε μόνον αν ο ίδιος βρισκόταν σε κάποιο άλλο περιβάλλον. Στο χρονικό διάστημα που διαρκεί αυτή η κατάσταση, ο άνθρωπος "ζει" σ' ένα περιβάλλον το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό. Μπορεί, δηλαδή, μέσα στο σπίτι του να "ζήσει" με τη βοήθεια της τεχνολογίας μέσα σε συνθήκες ζούγκλας. Το σύνολο των αισθητηρίων οργάνων του, καθώς και το σύνολο του σώματός του, είναι δυνατόν να λαμβάνουν "ψευδοπληροφορίες-ερεθίσματα" σε τέτοια ποσότητα και ποιότητα, που να τον παρασύρουν σε λανθασμένα συμπε­ράσματα. Αυτά, τα κατά παραγγελίαν λανθασμένα συμπεράσματα, είναι η "εικονική πραγματικότητα". Όταν ο άνθρωπος πάψει να έχει επαφή με το με το πραγματικό του περιβάλλον, τότε τα πάντα είναι δυνατά. Μπορεί να παγιδευτεί μέχρι τέτοιου σημείου, που να φαίνεται γελοίος για έναν ουδέτερο παρατηρητή. Μπορεί να ουρλιάζει από τον τρόμο, νομίζοντας ότι πέφτει σ' έναν γκρεμό με τ' αυτοκίνητό του, τη στιγμή που βρίσκεται στο σαλόνι του σπιτιού του.

Το μέγα πρόβλημα —για να επιτευχθεί αυτή η παγίδευση— είναι να παρασυρθεί ο εγκέφαλος σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο άνθρωπος να μην έχει τη δυνατότητα να διακρίνει τα όρια μεταξύ του τεχνητού και του πραγματικού περιβάλλοντος. Ας πάρουμε για παράδειγμα την τηλεόραση. Η τηλεόραση μπορεί να προσφέρει μια υποτυπώδη αίσθηση "εικονικής πραγματικότητας". Τα μάτια του θεατή βλέπουν αυτά που βλέπει η κάμερα και τ' αυτιά του ακούνε αυτά που συλλαμβάνουν τα μικρόφωνα. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου λαμβάνει μηνύματα, τα οποία θα λάμβανε αν αυτός ο άνθρωπος βρισκόταν μέσα στις συνθήκες που δείχνει η τηλεόραση. Όμως, δεν παρασύρεται απ' αυτές τις πληροφορίες, γιατί λαμβάνει ταυτόχρονα κι ένα πλήθος αντιφατικών μηνυμάτων, που προέρχονται από το πραγματικό του περιβάλλον. Βλέπει έρημο το κατα­μεσήμερο και αισθάνεται τη δροσιά του σπιτιού του. Βλέπει εικόνες κίνησης και αισθάνεται την πολυθρόνα στην οποία κάθεται. Ο εγκέφαλος δεν παρασύρεται, γιατί η επεξεργασία των μηνυμάτων είναι μια μη συνειδητή λειτουργία, που έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να παραμένει θεατής και ως εκ τούτου μακριά από την προβαλλόμενη κατάσταση.

Γιατί τα γράφουμε αυτά; Γιατί η "Virtual Reality" κατάσταση μπορεί να παρασύρει τον άνθρωπο και να τον κάνει θύμα της. Για ν' αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει, θα ξεκινήσουμε την ανάλυση με την περίπτωση της τηλεόρασης, γιατί η αδυναμία της να προσφέρει πραγματική "Virtual Reality" κατάσταση, θα μας δώσει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε ορισμένα πράγματα. Εξετάζοντας δηλαδή τους παράγοντες που σ' αυτόν τον τομέα την κάνουν αναποτελεσματική, θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς οι ίδιοι αυτοί παράγοντες σε άλλες περιπτώσεις δεν έχουν τον ίδιο καθοριστικό ρόλο.

Έστω ότι ο άνθρωπος βλέπει ένα θρίλερ. Το θρίλερ είναι στημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε η υπόθεση να απορροφά τη σκέψη εις βάρος των αισθήσεων. Αποσπά την προσοχή του θεατή σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε οι πληροφορίες των αισθήσεων να παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Ο θεατής βρίσκεται συνήθως σε περίπου κοινές συνθήκες με τον πρωταγωνιστή —σ' ένα σπίτι, για παράδειγμα— και φοβάται πράγματα που δεν μπορεί να τ' αντιληφθεί μέσω των αισθήσεων. Δεν φοβάται, για παράδειγμα, κάτι που αντιλαμβάνεται μέσω των αισθήσεων, όπως συνήθως επιδιώκεται στις "Virtual Reality" καταστάσεις. Δεν φοβάται μήπως σκοτωθεί, επειδή αισθάνεται ότι πέφτει. Εξαιτίας αυτής της υποβάθμισης των πληροφοριών των αισθήσεων, το θρίλερ μπορεί και προκαλεί έντονο φόβο, έστω και με τις αδυναμίες της τηλεόρασης. Ο θεατής ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή και μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα μ' αυτόν. Όταν όμως ο άνθρωπος αρχίζει και φοβάται, μπαίνουν αυτόματα σε λειτουργία όλοι οι μηχανισμοί αυτοπροστασίας. Η αίσθηση του κινδύνου ενεργοποιεί το σύνολο των αισθητηρίων οργάνων κι αυτό σημαίνει ότι αναβαθμίζεται η αξία των πληροφοριών που αυτά παρέχουν. Ο εγκέφαλος, θέλοντας να δώσει την καλύτερη δυνατή λύση για τον άνθρωπο που νομίζει ότι κινδυνεύει, χρησιμοποιεί το σύνολο των δεδομένων. Οι πληροφορίες των αισθητηρίων οργάνων τού δίνουν τη δυνατότητα ν' αντιλαμβάνεται πάντα δύο διαφορετικά περιβάλλοντα. Ένα το περιβάλλον του κινδύνου, που έχει σχέση με την τηλεόραση και ένα το περιβάλλον της ασφάλειας, που έχει σχέση με το σπίτι του τηλεθεατή. Η όραση και η ακοή δίνουν πληροφορίες κινδύνου, ενώ οι υπόλοιπες όχι. Όταν ο άνθρωπος φοβάται, αναβαθμίζονται οι πληροφορίες των υπολοίπων αισθή­σεων, με αποτέλεσμα να αποσπάται η προσοχή του και να καταστρέφεται η ταύτισή του με τον πρωταγωνιστή. Οι αισθήσεις αυτές του υπενθυμίζουν ότι είναι θεατής και τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα κάθε φορά που αυτός παρασύρεται.

Ο εγκέφαλος δε —για τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα— δεν επιτρέπει ούτε στις δύο αισθήσεις, που δίνουν πληροφορίες κινδύνου, να λειτουργούν αποκλειστικά κατ' αυτόν τον τρόπο. Σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλάζει την εστίαση των ματιών, ώστε ο άνθρωπος να μην περιορίζεται μόνο στην πληροφορία της εικόνας της τηλεόρασης. Η αλλαγή της εστίασης έχει ως στόχο να δώσει στο θεατή μια πιο οικεία και γενικότερη εικόνα, μέσα στην οποία περιέχεται και η εικόνα της συσκευής-τηλεόρασης. Ο θεατής βλέπει τη συσκευή στο σύνολό της κι αυτό είναι καθησυχαστικό. Με την ίδια συχνότητα αγνοεί επίσης και τον ήχο της και επεξεργάζεται ήχους του πραγματικού περιβάλλοντος. Είναι αδύνατον δηλαδή για κάποιον, όσο κι αν συγκεντρωθεί στην τηλεόραση, να γευθεί συνθήκες "Virtual Reality". Δεν το επιτρέπει ο εγκέφαλος, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να υπάρξει γενικός συναγερμός. Όταν οι πληροφορίες που δέχεται επιβεβαιώνουν στο σύνολό τους κίνδυνο, αυτό σημαίνει κίνηση. Ο άνθρωπος κινείται, ώστε ν' αλλάξει κάποια δεδομένα, τα οποία θ' αυξήσουν τις πιθανότητες επιβίωσης. Θυμηθείτε τι συμβαίνει σε συναγερμούς πυρκαγιάς. Όταν τα μηνύματα κινδύνου προέρχονται από την τηλεόραση, η παραπάνω λειτουργία του εγκεφάλου επιβάλλεται, γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ο τηλεθεατής ενστικτωδώς θα κινούνταν. Η στατικότητα είναι εφικτή μόνο όταν υπάρχει τακτική αν όχι συνεχής επιβεβαίωση από το πραγματικό περιβάλλον ότι δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος. Ο θεατής σ' αυτήν την περίπτωση αισθάνεται ασφαλής, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνεται τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του πραγματικού περιβάλλοντος και αντίστοιχου τεχνητού. Όταν ο φόβος αρχίσει και γίνεται οριακός, ο θεατής έχει πάντα τη δυνατότητα να περιοριστεί στο πραγματικό περιβάλλον και μέσα σ' αυτό υπάρχει και ο διακόπτης που κλείνει την τηλεόραση και άρα η δυνατότητα να εξαλειφθεί ο αρνητικός ερεθισμός.

Τι όμως μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο μέσα σ' ένα πραγματικά "Virtual Reality" περιβάλλον; Η σύγχρονη τεχνολογία παρέχει θεωρητικά τη δυνατότητα να εντάξει κάποιος έναν άνθρωπο μέσα σ' ένα τεχνητό περιβάλλον και να τον καταδικάσει να μείνει μέσα σ' αυτό για όλη του τη ζωή. Μπορεί δηλαδή κάποιος να πάρει έναν άνθρωπο και να τον καταδικάσει να ζήσει σε συνθήκες ζούγκλας, όπου θα τον κυνηγούν τέρατα κι αυτός να μην αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Πώς όμως είναι δυνατόν να συμβεί αυτό; Αυτό είναι δυνατόν να επιτευχθεί όταν η ποιότητα και η ποσότητα των ερεθισμάτων που λαμβάνει ο εγκέφαλος είναι τέτοια ώστε τον παρασύρει ολοκληρωτικά· όταν πάψει ν' αντιλαμβάνεται το πραγματικό περιβάλλον και προσπαθεί να βρει λύσεις σε προβλήματα, που στο μεταξύ προκύπτουν αποκλειστικά με βάση τα δεδομένα του τεχνητού περιβάλλοντος. Αυτό όμως είναι υπερεπικίνδυνο για τον άνθρωπο, γιατί τον κάνει υποχείριο εκείνου που χειρίζεται το τεχνολογικό μέσο που ερεθίζει τις αισθήσεις. Είναι απόλυτα στο έλεος αυτού του χειριστή, γιατί ο άνθρωπος ως ον λειτουργεί μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αυτόν τον τρόπο θα εξετάσουμε για ν' αντιληφθούμε το μέγεθος του κινδύνου.

Ο άνθρωπος, όταν κινδυνεύει, λειτουργεί σε πρώτη φάση ενστικτωδώς κι αυτό είναι θετικό αλλά και αρνητικό ταυτόχρονα. Θετικό είναι γιατί περιορίζεται κατ' αυτόν τον τρόπο ο παράγοντας του χρόνου, που σε περίπτωση κινδύνου είναι καθοριστικός. Ακόμα κι ένα δευτερόλεπτο σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Η ενστικτώδης αυτή λειτουργία δεν είναι τυχαία, παρά είναι αποτέλεσμα μιας πλούσιας γενετικής "προίκας" που φέρει ο άνθρωπος ως ον από τη στιγμή που γεννιέται. Μέσα στον εγκέφαλό του υπάρχουν αποθηκευμένες πληροφορίες, που ο ίδιος ο εγκέφαλος τις επεξεργάζεται σε καταστάσεις ανάγκης, χωρίς να θέτει σε λειτουργία τις χρονοβόρες διαδικασίες σκέψης, οι οποίες έχουν σχέση με την κρίση. Γι' αυτόν το λόγο απορεί ο άνθρωπος πολλές φορές για μια αντίδρασή του, όχι επειδή την αντι­λαμβάνεται όταν αυτή εξελίσσεται, αλλά εξαιτίας των αποτελεσμάτων της. Αντιλαμβάνεται ένα κενό μνήμης μεταξύ του χρόνου που εκδηλώθηκε ο κίνδυνος και του χρόνου που έχει τη δυνατότητα να αναλύσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, έχοντας όμως στο μεταξύ επιβιώσει. Ο άνθρωπος θυμάται μόνον αυτά που κάνει συνειδητά και άρα αυτά που επεξεργάζεται ο ίδιος. Δεν έχει τη δυνατότητα να θυμάται αυτά που ο εγκέφαλος πραγματοποιεί ανεξάρτητα και άρα ανεξέλεγκτα. Βλέπουμε δηλαδή ότι ο άνθρωπος μέσα σ' ένα περιβάλλον —και υπό καθεστώς κινδύνου— έχει τη δυνατότητα να προστατευτεί, χρησιμοποιώντας δύο τύπους μνημών. Ο ένας είναι ο γενετικός και ο άλλος είναι ο γνωστός τύπος μνήμης, που συνδέεται με την εμπειρία και άρα με τη γνώση.

Το σύνολο των προβλημάτων που αναζητούμε, γεννάται από το γεγονός ότι, αν κάποιος γνωρίζει πώς λειτουργεί ο άνθρωπος, μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτό το κενό που μεσολαβεί στη χρήση των δύο διαφορετικών τύπων μνήμης. Μπορεί κάποιος να δυσχεράνει τη θέση ενός ανθρώπου, εκμεταλλευόμενος τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του, ώστε στη συνέχεια η κρίση του να έχει ν' αντιμετωπίσει δυσχερέστερες καταστάσεις απ' αυτές που θ' αντιμετώπιζε φυσιολογικά. Τρομάζεις, για παράδειγμα, κάποιον τόσο πολύ, που, ξεπερνώντας τον εαυτό του, σκαρφαλώνει σ' ένα δέντρο για να σωθεί. Όταν αντιληφθεί την ασημαντότητα του κινδύνου, έρχεται αντιμέτωπος μ' ένα πρόβλημα, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχε ν' αντιμετωπίσει. Χρησιμοποιεί την κρίση και τη γνώση του, για να καταφέρει να κατέβει με ασφάλεια από το δέντρο. Αυτή η κατάσταση έχει σχέση με τη δυνατότητα του εγκεφάλου να λειτουργεί αυτόνομα. Ο εγκέφαλος καθορίζει τις προτεραιότητες κι αυτό σε κάποιες περιπτώσεις είναι επικίνδυνο. Ο κίνδυνος αυτός προέρχεται από το γεγονός ότι, αν κάποιος μπορεί να δημιουργεί ερεθίσματα, μπορεί να χειρίζεται τον άνθρωπο σαν ζώο. Αν βρει τον κατάλληλο τύπο ερεθισμάτων, μπορεί να τον κάνει να αντιδρά ενστικτωδώς και να εκμεταλλεύεται αυτήν την αντίδραση. Αν τώρα αυτή η διαδικασία γίνεται με μια συχνότητα εξίσου μελετημένη, μπορεί να γίνει μόνιμη κατάσταση και άρα είναι δυνατόν να γίνει εκμεταλλεύσιμη.

Θα δούμε δύο παραδείγματα, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει με τους δύο τύπους μνημών. Έστω ότι δύο άνθρωποι βρίσκονται κοντά στο χείλος ενός γκρεμού. Ο ένας είναι ελεύθερος να κινείται και ο άλλος είναι δεμένος χειροπόδαρα. Ο δεύτερος έχει επιπλέον τη δυνατότητα να δημιουργεί ηχητικά ερεθίσματα μέσω ενός συστήματος ήχου. Έστω ότι αυτός ο δεύτερος θέλει να εξοντώσει τον πρώτο. Τι μπορεί να κάνει; Να κινηθεί, για να τον πιάσει, δεν μπορεί. Ακόμα όμως κι αν βρεθεί κοντά του είναι δεμένος και άρα ανίκανος να επιτύχει το στόχο του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές του και τις ιδιομορφίες του περιβάλλοντος. Τον ήχο δηλαδή και τον γκρεμό. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα τα πάντα είναι θέμα "timing" και γνώσης. Θα πρέπει να περιμένει ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες: Το υποψήφιο θύμα να βρίσκεται δηλαδή κοντά στο γκρεμό κι επίσης να βρίσκεται σε κατάσταση χαλάρωσης και όχι εγρήγορσης. Όταν ο άνθρωπος εξοικειωθεί με ένα περιβάλλον, ο εγκέφαλος παύει να του υπενθυμίζει διαρκώς τις επικινδυνότητές του. Αυτό σημαίνει χαλάρωση. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι ο γκρεμός είναι δίπλα του, αλλά δεν ασχολείται πλέον μ' αυτόν. "Ξεχνάει" δηλαδή το γκρεμό και φέρεται σαν να μην υπάρχει. Όταν στο παράδειγμά μας, ο δεμένος χειροπόδαρα, λέμε ότι περιμένει την κατάλληλη στιγμή, αυτό σημαίνει ότι προσπαθεί να καταλάβει πότε το υποψήφιο θύμα θα "ξεχάσει" τον γκρεμό. Η γνώση που έχει είναι ότι οι άνθρωποι —όπως και τα ζώα— κινούνται ενστικτωδώς πάντα αντίθετα από την κατεύθυνση που έρχεται η απειλή. Όταν το υποψήφιο θύμα δεν κοιτά το γκρεμό, αλλά ταυτόχρονα δεν κοιτά και το μέρος απ' όπου θα εκδηλωθεί το ερέθισμα, είναι εύκολος στόχος. Αρκεί ένας τρομερός ήχος και ο άνθρωπος θα πέσει στο γκρεμό, πέφτοντας κατ' αρχήν θύμα του εγκεφάλου του. Ο εγκέφαλος δεν του δίνει χρόνο να σκεφτεί, ενώ ταυτόχρονα "ξέχασε" και τον γκρεμό. Αν ο άνθρωπος έβλεπε τον γκρεμό, θα κέρδιζε χρόνο κι αυτό είναι σωτήριο. Ο εγκέφαλος θα λειτουργούσε και πάλι αυτόνομα, αλλά θα λάμβανε υπ' όψιν του και τον γκρεμό. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να κινηθεί και πάλι ο άνθρωπος, αλλά αυτήν τη φορά θα κινούνταν παράλληλα με τον γκρεμό. Αυτό εξασφαλίζει χρόνο κι αποκαλύπτει την ποιότητα της απειλής, που σ' αυτήν την περίπτωση είναι ένα ηχητικό ερέθισμα, που κατά τ' άλλα είναι ακίνδυνο. Ο χρόνος δηλαδή είναι απαραίτητος, για να μπει σε λειτουργία η κρίση και άρα ο δεύτερος τύπος μνήμης.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο θετική είναι σε γενικές γραμμές η αυτονομία του εγκεφάλου και πόσο αρνητική μπορεί να γίνει κάτω από ορισμένες συνθήκες. Μ' αυτό το παράδειγμα είδαμε πώς η γενετική μνήμη μπορεί να λειτουργήσει εις βάρος της λογικής και άρα της κρίσης του νοήμονος όντος που λέγεται άνθρωπος. Αυτό που θα δούμε τώρα είναι, πώς είναι δυνατόν να παγιδευτεί ο άνθρωπος σε μόνιμη βάση μέσα από κάποιες συνθήκες. Η ιδιότητα του εγκεφάλου να λειτουργεί αυτόνομα μας δίνει κάποιες δυνατότητες να ελέγξουμε τον άνθρωπο, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο στιγμιαία. Μόλις εξασφαλίσει ο άνθρωπος-θύμα κάποιον ελάχιστο χρόνο, θα σκεφτεί και θ' αντιληφθεί τι συμβαίνει. Βλέπουμε λοιπόν ότι, όταν κάποιος επιθυμεί να παγιδεύσει σε μόνιμη βάση τον άνθρωπο, έχει ν' αντιμετωπίσει ως αρνητικούς παράγοντες το μέγεθος του χρόνου και τη δυνατότητα του υποψήφιου θύματος να σκέφτεται. Αυτοί οι αρνητικοί παράγοντες είναι πρακτικά αδύνατον να εξαλειφθούν, χωρίς να προκαλέσουμε σωματική βλάβη στον άνθρωπο. Αυτό όμως που μπορεί να γίνει είναι να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες, όπου ο άνθρωπος δεν θα μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτούς τους παράγοντες με καθοριστικό τρόπο.

Το δεύτερο παράδειγμα που θα περιγράψουμε έχει ως στόχο να δείξει το πώς μπορεί να επιτευχθεί η παγίδευση. Θεωρούμε ως δεδομένο ότι έχουμε τεχνολογία να δημιουργούμε τη "Virtual Reality" κατάσταση. Στο θέμα της τεχνολογίας δεν θα επιμείνουμε ιδιαίτερα, γιατί στην περίπτωση που μελετάμε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία κι αυτό για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι η σύγχρονη τεχνολογία κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση με μεγάλες ταχύτητες και άρα δεν έχει σημασία αν κάτι ανάλογο είναι δυνατό σήμερα ή αν θα πρέπει να περιμένουμε κάποιο χρονικό διάστημα. Υπάρχει εφαρμοσμένη τεχνολογία, που δίνει στις αισθήσεις πληροφορίες που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η μικροηλεκτρονική έχει φτάσει στο σημείο να δημιουργεί κάμερες που χωράνε μέσα στις ανθρώπινες αρτηρίες. Ο δεύτερος λόγος —και σημαντικότερος— είναι ότι σ' αυτό το παράδειγμα στόχος μας είναι να παρασύρουμε το μυαλό και άρα στόχος μας είναι η κρίση του ευφυούς ανθρώπου. Μας ενδιαφέρει πώς παρασύρεται η κρίση και στη συνέχεια αυτή παγιδεύεται, κι αυτό, γιατί η κρίση έχει τη δυνατότητα να βγάλει τον άνθρωπο από τη δύσκολη θέση, όταν οι αισθήσεις του τον παραπληρο­φορούν. Αν κάποιος για τον οποιονδήποτε λόγο έχει παραισθήσεις, γρήγορα αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, όταν βλέπει ότι το περιβάλλον του δεν αντιδρά με τον ίδιο μ' αυτόν τρόπο στα "φανταστικά" ερεθίσματα. Αυτός ο άνθρωπος από ένα σημείο κι έπειτα παύει να στηρίζεται στις αισθήσεις του και, μέχρι ν' αντιληφθεί τι συμβαίνει και να λύσει το πρόβλημά του, καλύπτει αυτό το κενό με την κρίση του. Στο παράδειγμά μας θα περιγράψουμε μια διαδικασία που είναι δυνατόν να παραπλανήσει την κρίση του ανθρώπου.

Έχοντας λοιπόν υπ' όψιν μας τα παραπάνω και γνωρίζοντας τη θέση των αισθητηρίων οργάνων στο ανθρώπινο σώμα, βλέπουμε ότι, αν θέλουμε να "εισάγουμε" τον άνθρωπο-θύμα σε μια παντελώς διαφορετική κατάσταση από την πραγματική, απαιτείται ολόσωμος εξοπλισμός. Υπάρχει όμως και η περίπτωση να θέλουμε απλώς να τον παρασύρουμε, χρησιμοποιώντας στοιχεία του πραγματικού περιβάλλοντος. Σ' αυτήν την περίπτωση είναι αρκετό να ελέγχουμε μόνο τα αισθητήρια όργανα της κεφαλής. Έστω, στο παράδειγμά μας, ότι για κάποιο λόγο έχουμε την ανάγκη να παράγουμε ενέργεια με τρόπο μηχανικό. Έχουμε δηλαδή μια ηλεκτρική γεννήτρια που λειτουργεί μηχανικά. Ας φανταστεί ο αναγνώστης τις αντλίες νερού, που για να λειτουργήσουν απαιτούνται υποζύγια. Εμείς δηλαδή έχουμε ως στόχο ν' αντικαταστήσουμε για κάποιο λόγο το υποζύγιο με άνθρωπο. Δέχεται όμως ένας φυσιολογικός άνθρωπος να λειτουργεί σαν υποζύγιο, για ν' απολαμβάνουν άλλοι; Αυτό είναι αδύνατον. Αυτό όμως που είναι δυνατόν είναι η παγίδευση. Με το κατάλληλο πρόγραμμα στον υπολογιστή, που δημιουργεί τη "Virtual Reality" κατάσταση, μπορεί ένας άνθρωπος να περιστρέφει τον μύλο με το σύνολο των δυνάμεών του για απροσδιόριστα μεγάλο χρονικό διάστημα. Κατάλληλο πρόγραμμα σ' αυτήν την περίπτωση σημαίνει ότι στη "Virtual Reality" κατάσταση ο ακίνδυνος και αδιάφορος για τον άνθρωπο μύλος, θα εμφανίζεται ως μια κατασκευή σωτήρια γι' αυτόν. Εμείς θα αποσπούμε εν αγνοία του το ανθρώπινο έργο που χρειαζόμαστε, ενώ αυτός θα καταλαβαίνει μόνον αυτά που έχουν προβλεφθεί να καταλαβαίνει. Αυτό γίνεται ως εξής: Στη "Virtual Reality" κατάσταση βλέπεις, ακούς, μυρίζεις κλπ. ό,τι επιθυμεί αυτός που ελέγχει τον υπολογιστή. Αν ο υπολογιστής συνδεθεί με μια κάμερα, που φροντίζουμε να βρίσκεται στο κεφάλι του θύματος, το θύμα βλέπει ό,τι ακριβώς θα έβλεπε και στο πραγματικό περιβάλλον. Αν δηλαδή ο εξοπλισμός το επιτρέπει, μπορείς να κινείσαι στο περιβάλλον με τον ίδιο απόλυτο τρόπο, όπως θα κινιόσουν και χωρίς αυτόν. Βλέπεις τα πάντα και κινείσαι με την ευχέρεια και την ασφάλεια που κινείται ο άνθρωπος στο φυσικό του περιβάλλον. Τα προβλήματα ξεκινούν απ' αυτό το σημείο και έπειτα. Ο υπολογιστής έχει δυνατότητα επεξεργασίας εικόνας. Η κάμερα στέλνει την εικόνα πρώτα στον υπολογιστή και μετά στο θύμα. Εξαιτίας αυτής της διάταξης είναι δυνατόν να γίνει η επεξεργασία που παγιδεύει. Μπορεί για παράδειγμα η πραγματική εικόνα με την επεξεργασμένη να είναι κοινές σ' ό,τι αφορά μια ακτίνα 100 μέτρων, αλλά στην επεξεργασμένη από εκείνο το σημείο κι έπειτα να εμφανίζεται θάλασσα, γκρεμός, κλπ. Υπάρχει δυνατότητα να ακούγεται ο ήχος της θάλασσας ή να δημιουργηθεί τεχνητή ηχώ, ανάλογα με την περίπτωση.

Όπως βλέπει ο αναγνώστης, ο άνθρωπος-θύμα μπορεί πολύ εύκολα να αισθανθεί αποκλεισμένος σ' έναν χώρο. Ποιο όμως είναι το ζητούμενο; Να τον βάλουμε να περιστρέφει το μύλο. Ο σχεδιασμός δηλαδή πρέπει να είναι τέτοιος, που να μην επιτρέπει στον άνθρωπο-θύμα καμία δυνατότητα πέρα από την επιθυμητή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες που θα τον οδηγούν προς τον μύλο και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πρέπει να τον βάζουν και να τον περιστρέφει. Για να είναι αποτελεσματικό ένα "Virtual Reality" περιβάλλον –που χρησιμοποιεί στοιχεία του πραγματικού περιβάλλοντος—, θα πρέπει τα μη πραγματικά στοιχεία που προστίθενται να προστατεύονται από την κρίση του ανθρώπου. Εχθρός του σχεδιασμού μας δηλαδή είναι η θάλασσα του παραδείγματός μας, που δεν είναι πραγματική και σε περίπτωση που την πλησιάσει ο άνθρωπος-θύμα ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Πρέπει δηλαδή ο σχεδιασμός να προστατεύει τα πρόσθετα στοιχεία με τρόπο που να μη δημιουργεί υπόνοιες. Αυτό γίνεται με επίσης πρόσθετα στοιχεία, που ποτέ δεν θα διαπιστώσει ο άνθρωπος ότι είναι φανταστικά, γιατί ποτέ δεν θα θελήσει να τα πλησιάσει. Προσθέτεις δηλαδή ένα άγριο κι επικίνδυνο ζώο και το βάζεις να βρίσκεται πάντα ανάμεσα στη φανταστική θάλασσα και τον άνθρωπο. Κατ' αυτόν τον τρόπο προστατεύεται η θάλασσα, εφόσον ο άνθρωπος δεν την προσεγγίζει. Πρόσθετο στοιχείο δεν μπαίνει ποτέ κάτι που ο άνθρωπος θα επιχειρήσει να αγγίξει· ένα σκυλάκι για παράδειγμα ή ένα αυτοκίνητο. Στοιχεία, που ο κάθε άνθρωπος θα επιχειρήσει για κάποιο λόγο να αγγίξει, είναι μόνο αυτά που ανήκουν στο πραγματικό περιβάλλον. Δεν βάζεις, για παράδειγμα, προς χάρη του ντεκόρ, ένα "Virtual" δέντρο γεμάτο με καρπούς, που θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του ανθρώπου. Μ' αυτόν τον τρόπο περιορίζουμε την ακτίνα δράσης του και τον περιορίζουμε σ' έναν συγκεκριμένο χώρο. Το θύμα στην προκειμένη περίπτωση αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σ' ένα νησί, όπου η πρόσβαση στη θάλασσα είναι αδύνατη λόγω των αγρίων ζώων.

Από τη στιγμή που το επιτυγχάνουμε αυτό, ο επόμενος στόχος είναι να τον εκμεταλλευτούμε. Δημιουργούμε συνθήκες απειλής και άρα φόβου. Αυτό γίνεται εύκολα με τη βοήθεια του ήχου. Ο άνθρωπος, όταν αισθάνεται ότι κινδυνεύει, προσπαθεί να εντοπίσει ασφαλή σημεία στο χώρο κι επιπλέον προσπαθεί να οργανώσει την άμυνά του. Στο χώρο όμως που εμείς επιλέξαμε δεν υπάρχουν σπηλιές ή δέντρα, παρά αυτός ο χώρος είναι ανοικτός. Το μόνο σημείο στο χώρο που μπορεί να οργανωθεί για άμυνα είναι το σημείο του μύλου. Εκεί έχουμε φτιάξει μια κατασκευή που μοιάζει με περιστρεφόμενη πόρτα και η οποία έχει δύο ανοίγματα. Η ιδιομορφία της είναι ότι, όταν δεν περιστρέφεται το ένα από τα δύο ανοίγματα μένει πάντα ανοικτό κι επιτρέπει την είσοδο στον εσωτερικό χώρο. Αντίθετα, όταν περιστρέφεται, δεν επιτρέπει την είσοδο από καμιά από τις δύο εισόδους. Βλέποντας ο άνθρωπος-θύμα ότι δεν βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον, αρχίζει και μελετά τη συγκεκριμένη κατασκευή, ώστε ν' ανακαλύψει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Αφού του επιτρέψουμε αυτή τη μελέτη, δημιουργούμε συνθήκες κινδύνου.

Τα "Virtual" θηρία, όταν εκδηλώσουν την επίθεσή τους, θα πρέπει να είναι τόσο κοντά, ώστε να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας του ανθρώπου που προαναφέραμε, έτσι ώστε ν' αρχίσει ο άνθρωπος-θύμα να τρέχει, αλλά όμως όχι τόσο κοντά, ώστε πάνω στην απελπισία του ν' αποφασίσει να τ' αντιμετωπίσει. Δεν πρέπει δηλαδή να έχει χρόνο να τα μελετήσει, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να έχει χρόνο να προσπαθήσει να τ' αποφύγει. Χρόνος μελέτης υπάρχει όταν αισθάνεται αρκετά ασφαλής, ώστε να δοκιμάσει να πετάξει για παράδειγμα μια πέτρα, για να δει πώς αντιδρούν τα θηρία. Αν όμως πετάξει μια πέτρα, τα πάντα καταστρέφονται, γιατί θα καταλάβει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, εφόσον το "Virtual" θηρίο δεν διακόπτει την τροχιά της. Έχοντας αυτά υπ' όψιν μας, δημιουργούμε συνθήκες κινδύνου και ο άνθρωπος-θύμα μπαίνει μέσα στην κατασκευή που του προσφέρεται σαν σωτήρια λύση. Αν το "Virtual" θηρίο είναι ένα, το θύμα φροντίζει πάντα αυτό το θηρίο να βρίσκεται μπροστά στο κλειστό άνοιγμα. Τι γίνεται όμως όταν τα θηρία είναι δύο; Αυτό που έχουμε ως στόχο. Περιστρέφει διαρκώς τον μύλο, γιατί στην αντίθετη περίπτωση αισθάνεται ότι κινδυνεύει. Πόση ώρα όμως μπορεί να περιστρέφει τον μύλο; Μέχρι να εξαντληθεί. Εμείς, παρακολουθώντας τον, μπορούμε ν' αντιληφθούμε πότε αγγίζει τα όριά του. Πριν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια και αφεθεί στη μοίρα του πρέπει να προστατέψουμε το σχεδιασμό. Αν εγκαταλείψει τον εαυτό του, θα διαπιστώσει ότι τα θηρία είναι φανταστικά και άρα ανίκανα να του κάνουν κακό. Βλέπουμε δηλαδή ότι, πριν φτάσει ο άνθρωπος στα όριά του, θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια κατάσταση που δήθεν θα αποσπάσει την προσοχή των θηρίων και θα τα απομακρύνει. Μ' αυτόν τον τρόπο του δίνουμε χρόνο να ξεκουραστεί και αποφεύγουμε τις αποκαλύψεις. Αν τώρα του επιτρέπουμε για κάποιο χρονικό διάστημα να κινείται εκτός κατασκευής, ώστε να βρίσκει την τροφή που εμείς φροντίζουμε να βρίσκει, τότε μπορούμε να διαιωνίσουμε την κατάσταση.

Αρκούν όμως αυτά; Τι είναι δυνατόν να απειλήσει το σχεδιασμό; Τα ζώα παγιδεύονται όταν ελέγχουμε τις αισθήσεις τους, ο άνθρωπος όμως; Μπορεί ο άνθρωπος να παρακάμψει τις πληροφορίες που δέχεται μέσω των αισθήσεών του; Μπορεί, γιατί, ως ευφυές ον που διαθέτει κρίση, έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει δεδομένα που δεν συνδέονται με τις αισθήσεις. Μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μνήμη του. Όπως βλέπει ο αναγνώστης, η μνήμη του ανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός ενός τέτοιου σχεδιασμού. Αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα, θα θυμηθεί και θα συγκρίνει. Θα θυμηθεί πώς ήταν οι συνθήκες πρίν βρεθεί σ' αυτήν τη δυσμενή κατάσταση και θ' αναζητήσει τα αίτια. Αν θυμηθεί όμως τα γεγονότα που μεσολάβησαν, τότε θα θυμηθεί κι μας, εφόσον εμείς του προτείναμε να φορέσει τον "Virtual Reality" εξοπλισμό. Αυτό θα είναι και το τέλος του σχεδιασμού, γιατί ο άνθρωπος-θύμα βρίσκει μια άκρη και άρα μια επαφή με το πραγματικό περιβάλλον. Η ένταση ή η κούραση μπορούν να καθυστερήσουν, αλλά όχι και να ματαιώσουν το τέλος. Η μνήμη του ανθρώπου θα τον βοηθήσει να μας συνδέσει με την αρνητική γι' αυτόν κατάσταση και από εκείνο το σημείο τα πάντα είναι θέμα χρόνου.

Τι μπορούμε να κάνουμε σ' αυτήν την περίπτωση; Πώς μπορούμε να τον παραπλανήσουμε, ώστε να μη βρισκόμαστε στο κρίσιμο σημείο όπου ο άνθρωπος θα εστιάσει το ενδιαφέρον του; Αυτό είναι αρκετά απλό να το πετύχουμε, όταν γνωρίζουμε πώς σκέφτεται ο άνθρωπος και πώς παρασύρεται. Θεωρούμε ως δεδομένο –ώστε να εξετάσουμε τη δυσμενέστερη περίπτωση— ότι θα υπάρξει φυσική επαφή μ' εμάς, όταν του προσφέρουμε τον "Virtual Reality" εξοπλισμό. Από τη στιγμή που είναι απαραίτητο να τον πλησιάσουμε και άρα να μας δει, όταν θα του μιλήσουμε για "Virtual Reality" εξοπλισμό, η μεθοδολογία είναι συγκεκριμένη. Αυτό που κάνουμε είναι το εξής: Μόλις ο άνθρωπος-θύμα φορέσει τον εξοπλισμό, του προσφέρουμε ένα άσχετο και χαμηλής ποιότητας "Virtual Reality" θέαμα. Ένα θέαμα με μεγάλες ατέλειες, ώστε να υποτιμήσει τη "Virtual Reality" κατάσταση. Υποτίμηση σημαίνει να νομίζει ότι μπορεί να αντιλαμβάνεται πάντα τη διαφορά μεταξύ αυτής της κατάστασης και της πραγματικής. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή διακόπτουμε τη μετάδοση και εμφανιζόμαστε μπροστά του, ώστε να ζητήσουμε πίσω τον εξοπλισμό. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και το μυστικό. Η εκ νέου εμφάνισή μας δεν είναι πραγματική, αλλά "Virtual". Η μετάδοση των δεδομένων που παραπλανούν τις αισθήσεις δεν σταματά, παρά αλλάζει. Από το απαράδεκτα χαμηλής ποιότητας θέαμα πάμε στο αντίστοιχο υψηλό, όπου υπάρχει και η δική μας εικόνα. Ο άνθρωπος-θύμα βλέπει το είδωλό μας να του ζητά πίσω τον εξοπλισμό. Αρχίζει και ξεφορτώνεται από πάνω του άσχετα και ογκώδη πράγματα που του φορτώσαμε επίτηδες και νομίζει ότι μας επιστρέφει τον εξοπλισμό. Μετά απ' αυτήν την "παράδοση" ο καθένας συνεχίζει τον δρόμο του. Η "παράδοση" αυτή φροντίζουμε να γίνει από κάποια απόσταση, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα φυσικής επαφής ανάμεσα σε θύτη και θύμα, γιατί είναι δυνατόν να καταλάβει τι συμβαίνει. Για τη μέγιστη ασφάλεια της παγίδευσης, στο μεσοδιάστημα, από τη στιγμή που μας είδε μέχρι τη στιγμή που θα εκδηλωθεί η απειλή, εμφανίζουμε μπροστά του διάφορους ανθρώπους, που συνήθως τους βλέπει από μακριά και οι οποίοι λένε, αλλά και κάνουν περίεργα πράγματα. Με τις εμφανίσεις αυτών των "Virtual" μυστηριωδών ανθρώπων υποβαθμίζουμε τη σημαντικότητα της δικής μας επαφής και επιπλέον παγιδεύουμε το μυαλό του ανθρώπου στο να προσπαθεί να λύσει κάποια άσχετα αινίγματα που θα του δοθούν και τα οποία σε κάποια στιγμή θα τα θεωρήσει υπεύθυνα για τη δύσκολη κατάσταση μέσα στην οποία ο ίδιος βρίσκεται.

Ο αναγνώστης εύλογα θ' αναρωτηθεί για ποιο λόγο αναφερόμαστε σ' όλα αυτά τα πράγματα, τη στιγμή που το θέμα μας είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να προσέξει. Εδώ και αιώνες υπάρχει μια αόρατη εξουσία, που βλέπει και χειρίζεται τον άνθρωπο από απόσταση, χωρίς αυτή να γίνεται αντιληπτή. Τον παρακολουθεί διαρκώς και μπορεί να εκμεταλλεύεται την οποιαδήποτε ενέργειά του εις βάρος του. Η φιλοσοφία της πρακτικής που εφαρμόζει είναι μία και μοναδική. Αυτοί που ασκούν την εξουσία διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την ισχύ τους –και άρα με βάση τα συμφέροντά τους– σε ισχυρούς και σε αδύναμους· σε θηρία και σε απροστάτευτους ανθρώπους. Στόχος τους είναι η διαιώνιση της εξουσίας και των προνομίων τους κι αυτό απαιτεί να δουλεύει ο άνθρωπος ασταμάτητα και χωρίς καμιά απαίτηση για λογαριασμό τους. Αυτό είναι δυνατόν να επιτευχθεί μόνο με τον εκφοβισμό του απλού ανθρώπου. Έχοντας επιτύχει το διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων, χρησιμοποιούν ανθρώπους για να τρομάζουν ανθρώπους. Κάθε φορά που ο αδύναμος άνθρωπος δεν συμβιβάζεται, οι ισχυροί άνθρωποι επιχειρούν να τον τρομάξουν και, όταν αυτό δεν είναι δυνατόν, να τον κατασπαράξουν. Αν καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει στα παραπάνω παραδείγματα, θα κατα­λάβει τι σημαίνει "αόρατη εξουσία", που έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί περιοριστικά σκηνικά κι επιπλέον θα καταλάβει την ιδιομορφία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Θα καταλάβει ότι κάποιοι παρασέρνουν την κρίση του, ώστε ν' αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τον τρόπο που τους ευνοεί και στη συνέχεια –όποτε το επιθυμούν— εκμεταλλεύονται τα ένστικτά του, ώστε να δυσχεράνουν τη θέση του και να περιορίσουν το κόστος των αντιδράσεών του.

Η διαφορά που κάνει τη σημερινή κατάσταση ιδιόμορφη είναι η εξής: Ενώ οι πρακτικές ελέγχου είναι ίδιες δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα θηρία που επιστρατεύονται για να τρομάξουν τους ανθρώπους. Το θηρίο που λέγεται "αμερικανικός ιμπεριαλισμός" είναι ένα "Virtual" θηρίο, που την οποιαδήποτε ισχύ του τη λαμβάνει από τον τρόμο μας. Αυτό απλά σημαίνει ότι, αν δεν τρομάξουμε, ώστε να ευθυγραμμιστούμε με τις εντολές του, δεν έχει τη δυνατότητα να μας κατασπαράξει. Όπως, ο άνθρωπος-θύμα του παραδείγματός μας, εάν έρθει αντιμέτωπος με το θηρίο, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φοβερή εικόνα, έτσι και η ανθρωπότητα, αν αποφασίσει να έρθει σε αντιπαράθεση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, θα διαπιστώσει τα ίδια ακριβώς πράγματα.

Για ν' αντιληφθούμε τα πράγματα στο σύνολο του εύρους τους, θα τα πάρουμε με τη σειρά. Μιλάμε για θηρία και άρα θα πρέπει να καταλάβουμε πρώτα τι ακριβώς είναι αυτά και γιατί είναι επικίνδυνα. Θηρίο είναι ένα σύστημα ή ένας άνθρωπος του οποίου η ισχύς είναι τέτοια, που μπορεί –εάν αυτό είναι επιθυμία του— να καταστρέψει ένα άλλο σύστημα ή έναν άλλο άνθρωπο. Έχουμε δηλαδή σ' αυτήν την περίπτωση να εξετάσουμε δύο παραμέτρους. Η πρώτη έχει να κάνει με την επιθυμία και άρα με τη βούληση του θηρίου και η δεύτερη με τη δυνατότητά του να καταστρέφει όποιους θεωρεί εχθρούς του. Επιθυμία τού κάθε θηρίου είναι να λειτουργεί το περιβάλλον του με τέτοιον τρόπο, ώστε το ίδιο να ευνοείται. Το θηρίο, δηλαδή, επιβάλλει με την ισχύ του στους υπολοίπους έναν τρόπο λειτουργίας, που όχι μόνο το συντηρεί, αλλά και το ενισχύει. Στόχος είναι η διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Αυτή η συμπεριφορά, που έχει σχέση με την εκδήλωση της επιθυμίας, σ' ό,τι αφορά το επίπεδο των συστημάτων ονομάζεται ιμπεριαλισμός, ενώ σ' ό,τι αφορά το επίπεδο των ανθρώπων ονομάζεται εκμετάλλευση. Καί στις δύο περιπτώσεις το θύμα κάνει ό,τι του υποδεικνύουν και λαμβάνει σαν ανταμοιβή ό,τι επιθυμεί ο θύτης. Το θύμα δηλαδή υπακούει, όχι επειδή είναι κουτό, αλλά επειδή είναι αδύναμο. Όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της ισχύος του θηρίου να απειλεί το θύμα με εξόντωση. Βλέπουμε ότι αυτόματα ερχόμαστε στη δεύτερη παράμετρο, που είναι η δυνατότητα κάποιων να καταστρέφουν κάποιους άλλους. Σ' αυτήν την περίπτωση δεν μιλάμε για απλή ενόχληση, μιλάμε για κάποιους που είναι απείρως πιο δυνατοί από τους αντιπάλους τους, ώστε οι απειλές να οδηγούν σε φόβο και υποταγή και όχι σε σύγκρουση.

Έχοντας αυτά κατά νου, προσπαθούμε να εντοπίσουμε την ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει, είτε τους ανθρώπους είτε τα συστήματα, και που έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη αυτών των τρομερών δυνάμεων. Η ιδιαιτερότητα που αναζητούμε δεν είναι άλλη παρά η κατοχή κεφαλαίου. Αυτός που κατέχει κεφάλαιο είναι απείρως πιο δυνατός από κάποιον που δεν κατέχει. Η ισχύς δηλαδή είναι απολύτως ανάλογη του κεφαλαίου. Μικρό κεφάλαιο σημαίνει μικρή ισχύς, ενώ μεγάλο κεφάλαιο σημαίνει μεγάλη ισχύς. Κεφάλαιο διαχειρίζονται κι απ' αυτό λαμβάνουν ισχύ καί άνθρωποι καί συστήματα. Τι είναι όμως το κεφάλαιο και ποιες είναι οι μορφές του; Κεφάλαιο είναι το υλικό ή άυλο αγαθό, που η κατοχή του δίνει σ' αυτόν που είναι κύριός του τη δυνατότητα να επιβιώνει ευκολότερα από αυτούς που δεν είναι κύριοι αναλόγων αγαθών. Εξαιτίας του πλεονάσματος, που προκύπτει από την ευκολότερη επιβίωση, έχουμε το φαινόμενο της συγκέντρωσης πλούτου και άρα ισχύος. Αυτή η ισχύς είναι δεδομένη, εφόσον το πλεόνασμα δίνει τη δυνατότητα σ' αυτόν που το διαχειρίζεται να ευεργετεί και άρα οι ευεργετημένοι, για να μη χάσουν τα προνόμιά τους, υπακούν στις εντολές του. Αυτή είναι η ισχύς που οδηγεί τελικά στη χρήση του κεφαλαίου εις βάρος των υπολοίπων. Αυτός που κατέχει κεφάλαιο –σε οποιαδήποτε μορφή— προσπαθεί να το ενισχύσει, ώστε να διατηρεί πάντα το πλεονέκτημα που του προσφέρει. Η αξία αυτού του πλεονεκτήματος και η προσπάθεια ενίσχυσής του οδηγεί στον ιμπεριαλισμό και στην εκμετάλλευση. Η συνέχεια είναι γνωστή, εφόσον ο άνθρωπος γοητεύεται από την εξουσία που του προσφέρει το κεφάλαιο και γρήγορα ξεχνά ότι στόχος ήταν η εύκολη επιβίωση και όχι η ματαιότητα της εξουσίας.

Οι κύριες μορφές του κεφαλαίου είναι τρεις. Θα τις αναφέρουμε, όχι με τη σειρά απόδοσης κέρδους, αλλά με τη σειρά που η κάθε μια από αυτές ήταν η κυρίαρχη μορφή του μέσα στην ιστορία. Οι μορφές αυτές είναι η γη, το εργοστάσιο και η γνώση. Από την εποχή της Βαβυλώνας έως τη βιομηχανική επανάσταση η γη ήταν η κυρίαρχη μορφή κεφαλαίου. Από τη βιομηχανική επανάσταση έως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν το εργοστάσιο, ενώ σήμερα είναι η γνώση. Το κύριο χαρακτηριστικό τού κεφαλαίου είναι η υψηλή αξία του σ' οποιαδήποτε μορφή κι αν βρίσκεται. Απλά η κάθε εποχή δίνει το πλεονέκτημα σε κάποια μορφή του εις βάρος των άλλων μορφών. Ενώ δηλαδή σε όλες τις εποχές υπάρχουν ενεργείς όλες οι μορφές τού κεφαλαίου, η κάθε εποχή έχει τη δική της κυρίαρχη μορφή κεφαλαίου. Στο Μεσαίωνα, για παράδειγμα, υπήρχαν οι κυρίαρχοι φεουδάρχες, αλλά υπήρχαν κι άνθρωποι που παρήγαγαν άλλα προϊόντα που δεν συνδέονταν με τη φύση, όπως υπήρχαν κι άνθρωποι που κατείχαν ή παρήγαγαν γνώση. Στον αγώνα για την επικράτηση, το μίσος και οι συγκρούσεις εξελίσσονται στο σύνολο των επιπέδων. Οι κεφαλαιοκράτες δεν μισούν μόνο τους φτωχούς ανθρώπους, βλέποντάς τους σαν εχθρούς, αλλά μισούνται και μεταξύ τους. Οι κύριοι του κεφαλαίου της μορφής που τη δεδομένη στιγμή έχει την υπεροχή, προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να διατηρήσουν την κατάσταση στο επίπεδο που τους συμφέρει. Συμφέρον τους είναι να αποκλείσουν από την εξουσία όλους τους πιθανούς μνηστήρες. Γι' αυτόν το λόγο στο Μεσαίωνα οι φεουδάρχες πολεμούσαν τους κεφαλαιοκράτες της παραγωγής και της γνώσης· για να διατηρούν την υπεροχή. Μετά τη βιομηχανική επανάσταση αντιστράφηκαν οι όροι και οι φεουδάρχες παραμερίστηκαν. Σήμερα την υπεροχή την έχουν οι κύριοι της γνώσης.

Σ' αυτόν τον πόλεμο μεταξύ των κεφαλαιοκρατών καθοριστικό ρόλο παίζει η ίδια η εξουσία. Κεφαλαιοκράτες και εξουσία έχουν μια ιδιόμορφη και αμφίδρομη σχέση. Οι κεφαλαιοκράτες δεν αποτελούν ένα ομοιογενές σύνολο, παρά χωρίζονται σε υποσύνολα, που τα μέλη τους συσπειρώνουν τα συμφέροντά τους γύρω από τη μορφή του κεφαλαίου που κατέχουν. Αυτά τα υποσύνολα αγωνίζονται ενωμένα μόνο εναντίον των απλών ανθρώπων. Σ' όλες τις άλλες περιπτώσεις συγκρούονται μεταξύ τους για να πάρουν την εξουσία, ώστε να επιβάλλουν ως κυρίαρχη μορφή κεφαλαίου τη δική τους. Πρακτικά, από την άλλη πλευρά, η εξουσία ασκείται απ' αυτούς που κατέχουν την κυρίαρχη μορφή κεφαλαίου κι ελέγχουν τους υπόλοιπους. Εξαιτίας αυτής της σχέσης μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εξουσίας παρατηρείται το εξής φαινόμενο: Όταν υπάρχει ανατροπή των κρατούντων, αυτοί, για να μη χάσουν την επαφή με την εξουσία, αλλάζουν τη μορφή του κεφαλαίου τους κι εγκαταλείπουν την προηγούμενη. Η νικήτρια μορφή του κεφαλαίου αποδίδει το μεγαλύτερο κέρδος και όποιος δεν το αντιληφθεί εγκαίρως κινδυνεύει να βρεθεί εκτός εξουσίας. Οι κυρίαρχοι φεουδάρχες έγιναν εγκαίρως βιομήχανοι και στη συνέχεια κύριοι γνώσης. Η τελευταία πράξη αυτών που ανατρέπονται είναι να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε η αλλαγή του κεφαλαίου να έχει γι' αυτούς το μικρότερο δυνατό κόστος, να μην αλλάζει δραματικά τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ των ισχυρών και να γίνει με απόλυτη ασφάλεια. Ο απλός άνθρωπος έχει πρόσβαση μόνο στη μορφή τού κεφαλαίου που εγκαταλείπουν οι ισχυροί και άρα όταν παύει αυτή η μορφή να συνδέεται με την εξουσία. Σήμερα, για όλους αυτούς τους λόγους, οι άνθρωποι που κυβερνούν τον κόσμο έχουν συσπειρώσει τα συμφέροντά τους γύρω από τη γνώση, ενώ οι απλοί άνθρωποι έχουν δικαίωμα πλέον να κατέχουν, είτε γη είτε εργοστάσια.

Αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα είναι να καταλάβουμε πώς το κεφάλαιο δίνει την ισχύ, ώστε ο κεφαλαιοκράτης, είτε σύστημα είτε άνθρωπος, να εκφράζει μια επιθυμία και όσοι αντιστέκονται σ' αυτήν να καταστρέφονται. Πρέπει να καταλάβουμε δηλαδή πώς λειτουργούν τα θηρία. Όταν το κεφάλαιο ήταν η γη, ισχυροί ήταν αυτοί που κατείχαν τα πλούσια κομμάτια της. Τα πλούσια μέρη συντηρούσαν μεγάλους πληθυσμούς και κατά συνέπεια μεγάλους στρατούς, που προστάτευαν τα κεκτημένα κι απειλούσαν τον περίγυρο με πόλεμο. Μέχρι όμως να πραγματοποιηθεί η σύγκρουση υπάρχει ένα μεσοδιάστημα όπου οι απειλές κάνουν τον περίγυρο ελεγχόμενο. Το πλούσιο σύστημα απειλεί τον περίγυρό του, όταν λειτουργεί μ' έναν τρόπο που δεν είναι επιθυμητός. Αυτό ακριβώς είναι ο ιμπεριαλισμός. Ο περίγυρος φοβάται, γιατί ο ισχυρός είναι ένα θηρίο, που μπορεί όχι απλά να τον εξασθενίσει, αλλά να τον καταστρέψει. Το ισχυρό σύστημα, εξαιτίας του κεφαλαίου του, έχει τη δυνατότητα ν' αρπάξει το κεφάλαιο του πιο αδύναμου, με αποτέλεσμα να τον καταστρέψει. Το θηρίο είναι πραγματικό και όχι "Virtual", γιατί δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Δεν μπορείς να αγνοήσεις κάποιον που έχει τη δυνατότητα να σε εξοντώσει. Τα συστήματα, όταν κυρίαρχη μορφή κεφαλαίου είναι η γη, δεν μπορούν να αγνοούν τις εντολές των ισχυροτέρων. Κινδυνεύουν με πόλεμο και προσάρτηση. Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο των ανθρώπων. Τους φεουδάρχες δεν μπορείς να τους αγνοείς. Αν επιχειρήσεις σύγκρουση μ' αυτούς, γίνεται προβληματική υπόθεση ακόμα και η επιβίωση. Σ' αυτό ας προσθέσει κάποιος και το γεγονός ότι οι φεουδάρχες μεταξύ τους, λόγω συμφερόντων, είναι φίλοι και αλληλοϋποστηρίζονται όταν αμφισβητούνται.

Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και όταν το κεφάλαιο συνδέεται με την έννοια της παραγωγής τού δευτερογενή τομέα και άρα ταυτίζεται με τα εργοστάσια. Ισχυρό σύστημα είναι εκείνο που έχει μεγάλη βιομηχανική παραγωγή και δραστηριοποιείται σε όλους σχεδόν τους τομείς. Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση το θηρίο αυτό δεν είναι "Virtual", γιατί, κάθε φορά που δεν ευθυγραμμίζεσαι με τις εντολές του, σε καταστρέφει. Η καταστροφή που αναφέρουμε σ' αυτήν την περίπτωση είναι πιο περίπλοκη και δεν περιορί­ζεται στην προσάρτηση μέσω ενός πολέμου. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τη βιομηχανική επανάσταση οι πόλεμοι έγιναν πιο σύνθετοι και δεν παρατηρούνται μετά τη λήξη τους θεαματικές αλλαγές συνόρων.

Χωρίς να εμβαθύνουμε ιδιαίτερα, θα εξετάσουμε εν συντομία τις παραμέτρους που μας ενδιαφέρουν και είναι η βούληση και η δυνατότητα των θηρίων να καταστρέφουν. Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση, το ισχυρό σύστημα ελέγχει τις επιλογές του ασθενέστερου. Το παρακολουθεί συνέχεια και δημιουργεί τις σχέσεις εξάρτησης που το ευνοούν. Αυτό σημαίνει το εξής απλό: Το ισχυρό, στηριζόμενο στη βιομηχανική παραγωγή, δημιουργεί πελατειακές σχέσεις με το ασθενέστερο. Ο ισχυρός παράγει και ο ασθενής καταναλώνει αυτά που του προσφέρουν. Ο ιμπεριαλισμός σ' αυτό το σημείο έχει ως στόχο να διατηρεί αυτήν την κατάσταση στο επίπεδο που ευνοεί τον ισχυρό. Ο ασθενής δηλαδή ελέγχεται, ώστε να μην αναπτυχθεί βιομηχανικά και απειλήσει τις αγορές του ισχυρού ή τείνει προς την αποστασιοποίηση λόγω αυτοδυναμίας. Το θηρίο είναι πραγματικό, γιατί οι απειλές του οδηγούν στην καταστροφή. Όταν ο ασθενής δεν κάνει ό,τι του υποδεικνύουν, με μία και μόνο απόφαση του ισχυρού αντιμετωπίζει προβλήματα. Όταν ο ισχυρός έχει φροντίσει το σύνολο της υποδομής τού ασθενή να στηρίζεται στη δική του βιομηχανική παραγωγή, εννοείται ότι υπάρχει ανάγκη συνεχούς στήριξης. Ο ισχυρός παράγει τα "αναλώσιμα" που απαιτούνται για τη λειτουργία της "μηχανής" του ασθενούς κι αυτό σημαίνει ότι με μια απόφαση αυτά δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους.

Ένα σύστημα με τέτοια προβλήματα πανικοβάλ­λεται εύκολα και με πολλούς τρόπους. Ο πιο συνηθισμένος είναι ο ισχυρός να ενισχύσει τους επίσης ελεγχόμενους και πάντα επιθετικούς γείτονες του ασθενή. Στην οριακή περίπτωση που ο απείθαρχος δεν συμμορφώνεται, υπάρχει η άμεση απειλή του πολέμου, όπου τα πράγματα είναι εύκολα για τον ισχυρό. Κανένας δεν αντέχει έναν πόλεμο μ' αυτόν που του προμηθεύει τα όπλα που χρησιμοποιεί. Καμία πολεμική "μηχανή" δεν λειτουργεί χωρίς την υλικοτεχνική υποστήριξη που παρέχει η ισχυρή βιομηχανία. Σ' ό,τι αφορά την αλλαγή συνόρων που αναφέραμε και η οποία έχει σχέση με τη γη, συμβαίνει το εξής απλό: Όταν υπάρχει εργοστάσιο, η γη είναι ευτελής μορφή κεφαλαίου. Ο ισχυρός δεν διεκδικεί τη γη του ασθενούς, γιατί δεν έχει όφελος από την εξόντωσή του. Στόχος είναι ο ασθενής να έχει υπό την κατοχή του μια μορφή κεφαλαίου (την ευτελέστερη) γιατί πελάτης χωρίς χρήμα παύει να είναι πελάτης. Τα ίδια ισχύουν και στο επίπεδο των ανθρώπων. Ο άνθρωπος-θηρίο, που είναι ο βιομήχανος, είναι πραγματικό θηρίο, γιατί μπορεί ν' απειλήσει με εξόντωση τον αδύναμο άνθρωπο. Μπορεί να τον απειλήσει με απόλυση, που οδηγεί κατευθείαν στην εξαθλίωση. Μπορεί σ' αυτήν την περίπτωση να προτείνει στους φίλους του βιομηχάνους να αρνηθούν να τον προσλάβουν στα δικά τους εργοστάσια. Σ' ό,τι αφορά τον κατώτερο κεφαλαιοκράτη της γης, μπορεί να του αρνηθεί την πώληση εξοπλισμού που βελτιώνει την παραγωγή του και αυξάνει τα κέρδη του. Μπορεί δηλαδή να τον καταστρέψει μειώνοντας την ανταγωνιστικότητά του.

Συνοψίζοντας τα όσα είπαμε για τις δύο αυτές περιπτώσεις κεφαλαίου βλέπουμε τα εξής: Ανάλογα με την ποσότητα κεφαλαίου που έχει ο καθένας στην κατοχή του, χαρακτηρίζεται ως ισχυρός ή ασθενής. Ο ισχυρός πάντα παρακολουθεί τον ασθενή, ώστε να μην αλλάξουν οι συσχετισμοί. Όταν επιχειρείται μια τέτοια ανατροπή ακολουθεί πόλεμος, που στην ουσία έχει ως στόχο τον επαναμοιρασμό του κεφαλαίου. Ο νικητής, που σχεδόν πάντα είναι ο ισχυρός, σώζει το κεφάλαιό του και, ανάλογα με τη μορφή τού κεφαλαίου τού αντιπάλου που έχει ως στόχο, είτε αποσπά το κεφάλαιο του ηττημένου είτε το καταστρέφει. Στην περίπτωση της γης υπάρχει απόσπαση, ενώ στην περίπτωση του εργοστασίου καταστροφή του. Αυτό που πρέπει να έχει υπόψη του ο αναγνώστης είναι ότι καί στις δύο αυτές περιπτώσεις το κεφάλαιο έχει υλική μορφή και η διαφορά μεταξύ των κεφαλαιο­κρατών είναι ποσοτική· επιπλέον το κεφάλαιο για τον καθένα από αυτούς βρίσκεται προστατευμένο εντός των συνόρων του. Τα θηρία, δηλαδή, έχουν τη δύναμή τους μέσα στα σπλάχνα τους και δεν μπορείς να τα αγνοήσεις ή να τα καταστρέψεις, χωρίς να έρθεις σε σύγκρουση μ' αυτά και άρα χωρίς βία. Πρέπει δηλαδή με βία να αποσπάσεις τα αγαθά που τους δίνουν ισχύ κι επιπλέον αυτά τα αγαθά να τα θέσεις υπό την κυριότητά σου, εάν επιθυμείς ν' αλλάξεις τον τρόπο χρήσης της ισχύος που προσφέρουν. Δεν είναι αφηρημένη η μορφή τους, ώστε, είτε να μην τα έχει κανένας υπό την κυριότητά του –επειδή κάποιος τα εξαφάνισε— είτε να ανήκουν σε όλους.

Τελευταία αφήσαμε την πιο σύνθετη μορφή κεφαλαίου, που είναι η γνώση, ώστε να καταλάβουμε τι συμβαίνει μ' αυτήν και να τη συγκρίνουμε με τις άλλες δύο μορφές κεφαλαίου. Η ιδιαιτερότητα αυτής της μορφής κεφαλαίου έχει σχέση με την ισχύ της, που αυξομειώνεται ανάλογα με τη χρήση της. Δεν έχει σε καμιά περίπτωση τη σταθερότητα των άλλων μορφών κεφαλαίου, παρά εξαρτάται από το χειρισμό της. Μπορεί δηλαδή να έχει ισχύ όση χίλια εργοστάσια και με λανθασμένη χρήση της αυτή η ισχύς να γίνει αέρας. Όταν προστατεύεται η αξία της υπάρχει και η αντίστοιχη ισχύς και άρα υπάρχει δυνατότητα να λειτουργεί ο κάτοχός της σαν θηρίο. Μπορεί δηλαδή ο ισχυρός που την κατέχει να ελέγχει τον ασθενή και να τον απειλεί. Πώς όμως μπορεί να απειλήσει κάποιος με μέσο τη γνώση; Σε αντίθεση με τις άλλες μορφές κεφαλαίου δεν απειλείς με το τι μπορείς να κάνεις εις βάρος κάποιου άλλου, αλλά με το τι θα συμβεί σ' εκείνον αν δεν τον βοηθήσεις με τη γνώση σου. Δημιουργείς δηλαδή εκείνες τις συνθήκες-πλαίσιο, που, όταν λειτουργεί κάποιος μέσα σ' αυτές, σ' έχει ανάγκη.

Για να γίνει αυτό κατανοητό θα δούμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι κάποιος πάσχει από μια ασθένεια και για να ζήσει απαιτείται ειδική θεραπευτική αγωγή. Ο γιατρός που αναλαμβάνει αυτήν την αγωγή δεν έχει όπλα, αλλά μπορεί να απειλήσει με εξόντωση. Ο ασθενής κάνει απόλυτα ό,τι του υποδεικνύουν, γιατί στην αντίθετη περίπτωση δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα ζήσει. Η γνώση, που είναι το κεφάλαιο του γιατρού, δίνει τη διαφορά ισχύος, που μπορεί να μετατρέψει το γιατρό σε θηρίο. Αν τώρα τις θέσεις του γιατρού και του ασθενούς τις πάρουν συστήματα, έχουμε το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο γιατρός αποκαλύψει τις γνώσεις του στον ασθενή. Το κεφάλαιο γίνεται κοινό και ναι μεν δεν χάνει την αξία του, αλλά ο γιατρός παύει να έχει την παραμικρή ισχύ. Ενώ δηλαδή στην περίπτωση της γης ή του εργοστασίου καμία λανθασμένη τακτική δεν εξανεμίζει την ισχύ του κεφαλαίου, στην περίπτωση της γνώσης δεν ισχύει το ίδιο. Το εργοστάσιο ή η γη έχουν σταθερή ισχύ και η σύγκρουση γίνεται, γιατί αυτή η ισχύς προσφέρεται αποκλειστικά σ' αυτόν που τα έχει υπό την κατοχή του. Η γνώση, αν κοινοποιηθεί, μοιράζεται σ' όλους εξίσου, χωρίς να απαιτείται σύγκρουση. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να πάρεις πίσω αυτό που έδωσες κατά λάθος, ούτε μπορείς να αφαιρέσεις από κάποιον το κεφάλαιο που διαχειρίζεται όταν αυτό είναι γνώση. Η γνώση δεν έχει υλική υπόσταση, ώστε να είναι δυνατή η αφαίρεσή της από τον κάτοχό της, με αποτέλεσμα αυτός να τη στερηθεί. Ο ισχυρός, δηλαδή, είναι ισχυρός όσο υπάρχει η ποσοτική διαφορά σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο-γνώση, αλλά δεν μπορεί να ελέγχει πάντα αυτή τη διαφορά. Δεν αρκεί μόνο να μην κοινοποιείς τη γνώση που κατέχεις. Ο κίνδυνος είναι γενικότερος, γιατί δεν μπορείς να περιορίσεις τον άλλο να σκέπτεται και άρα να γεννά κεφάλαιο-γνώση και ούτε μπορείς να ελέγχεις τι γνωρίζει και άρα πότε απειλεί. Αυτός γνωρίζει πότε είναι αρκετά ισχυρός για ν' αμφισβητήσει —και άρα να επιτεθεί— και εσύ απλά περιμένεις.

Βλέποντας πώς λειτουργεί το κεφάλαιο-γνώση, αντιλαμβανόμαστε ότι από την πλευρά των κεφα­λαιο­κρατών αυτού του τύπου απαιτούνται κάποιες ενέργειες για να προστατεύσουν το κεφάλαιό τους. Τα πράγματα δεν είναι απλά όπως στις προηγούμενες περιπτώσεις. Μόνο σ' αυτές τις περιπτώσεις, είτε κάποιος είναι μορφωμένος είτε αμόρφωτος, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να σέβεται το κεφάλαιο. Οι ανάγκες είναι αυτές που τον αναγκάζουν να σέβεται τους κεφαλαιοκράτες και οι ανάγκες είναι η πραγματικότητα. Πρέπει να φάει, να ντυθεί, να κινηθεί με αυτοκίνητο κι αυτά σημαίνουν ότι πρέπει να σέβεται αυτούς που με μια τους απόφαση μπορούν να του προσφέρουν ή να του στερήσουν τα αγαθά που έχει ανάγκη.

Στην περίπτωση όμως της γνώσης απαιτούνται ειδικές συνθήκες. Αν δεν μάθουν οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται τα πράγματα με τον τρόπο που δίνει ισχύ στη γνώση, δεν τη σέβονται ως κεφάλαιο. Αν όμως συμβεί αυτό, το κεφάλαιο περιορίζεται στις κατώτερες μορφές του και οι κύριοι της γνώσης καταστρέφονται. Είναι βασικό δηλαδή οι ισχυροί της γνώσης να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες και άρα το κατάλληλο περιβάλλον, που να δίνει ισχύ στο κεφάλαιό τους. Αυτές οι συνθήκες το προστατεύουν κι αυτές οι συνθήκες αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να λειτουργήσουν με το γνωστό τρόπο. Από τη στιγμή όμως που κάποιος προστατεύει συνθήκες, αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε τα περί τεχνητού περιβάλλοντος. Αρχίζουμε και αντιλαμβα­νόμαστε τα περί "Virtual Reality". Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κεφάλαιο-γνώση είναι απόλυτα όμοιο σ' ό,τι αφορά την ισχύ και τη σταθερότητα με τις άλλες δύο μορφές κεφαλαίου. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι συνδέεται κι αυτό με την έννοια της ανάγκης και ότι τα θηρία της γνώσης είναι θηρία όμοια με τα υπόλοιπα και άρα πρέπει να τα φοβόμαστε, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα μας εξοντώσουν. Όλοι αυτοί, που για λόγους συμφέροντος προτίμησαν να μεταπηδήσουν στην πιο κερδοφόρα μορφή του κεφαλαίου που είναι η γνώση—έχοντας όμως επίγνωση των αδυναμιών του—, προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας παραπλανήσουν, ώστε να μην καταλάβουμε τις διαφορές μεταξύ των θηρίων.

Για να γίνει με ασφάλεια αυτή η μεταπήδηση, έπρεπε ο κόσμος να μπει σε μια λογική ξένη προς τα συμφέροντά του. Έπρεπε οι απλοί άνθρωποι να μάθουν να μην αντιγράφουν, ώστε να μην κλέβουν κεφάλαιο. Έπρεπε επίσης οι κεφαλαιοκράτες, που κατέχουν γη και εργοστάσια, να μάθουν να σέβονται αυτούς που κατέχουν γνώση και να τους αναγνωρίζουν ως όμοιους κεφαλαιοκράτες. Έπρεπε να πεισθούν αυτοί που παράγουν να πληρώνουν αυτούς που τους δίνουν γνώση για την παραγωγή. Να μάθουν να σέβονται το κεφάλαιο-γνώση και να το προστατεύουν οι ίδιοι από την αντιγραφή. Να μάθουν να πληρώνουν για ν' αγοράζουν τις εξελιγμένες μεθόδους παραγωγής. Να μάθουν να κλείνουν τα εργοστάσια ή να πουλούν τη γη, όταν δεν μπορούν να αγοράσουν τη γνώση που απαιτεί ο ανταγωνισμός. Όπως ο άρρωστος γνωρίζει ότι υπάρχει ζωή και θάνατος και ανάμεσα σ' αυτά ο υπερπολύτιμος γιατρός, έτσι και τα συστήματα έπρεπε να μάθουν το ανάλογο. Να μάθουν ότι η ζωή είναι η ανταγωνιστικότητα, ενώ ο θάνατος η έλλειψή της. Οι ισχυροί της Γης παριστάνουν τους γιατρούς, που —με τη γνώση τους— άλλους τους οδηγούν στη ζωή και άλλους στο θάνατο. Αυτοί επιλέγουν ποιοι εργοστασιάρχες και άρα ποια συστήματα θα πάρουν την ανώτερη γνώση —και άρα θα επιβιώσουν στην αγορά— και ποιοι όχι. Έχουν βάλει όλον τον κόσμο σ' αυτήν τη λογική και τον εκμεταλλεύονται. Η εκμετάλλευση είναι η μέγιστη δυνατή και είναι αυτή που, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, έχει τα λιγότερα προβλήματα για τους κυρίους της. Το κέρδος του κεφαλαίου-γνώση δεν κινδυνεύει από το χαλάζι ούτε από τις πλημμύρες, όπως το κέρδος του κεφαλαίου-γη. Δεν χρειάζεται συντήρηση και ούτε εξαρτάται από την ευσυνειδησία των εργατών. Η γνώση είναι καθαρή μορφή κεφαλαίου, που αποδίδει πάντα το κέρδος που έχει προβλεφθεί και έχει σχέση με την ποιότητά της και μόνο.

Αυτό που θα εξετάσουμε τώρα είναι η ιδιαιτερότητα των ανθρωπίνων κοινωνιών να προστατεύουν αυτήν τη μορφή κεφαλαίου. Θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε από πού προέρχεται αυτή η συνήθεια και ποιοι την καλλιεργούν. Είναι δηλαδή μια φυσική αντίδραση και άρα έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό περιβάλλον ή είναι κάτι τεχνητό και άρα πηγαίνουμε στην περίπτωση του "Virtual Reality" περιβάλλοντος; Στις περιπτώσεις της γης και των εργοστασίων η προστασία της κυριότητας είναι θεμελιώδης, φυσική και δεν απαιτείται καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία του ανθρώπου για να μάθει να συμπεριφέρεται με τον ανάλογο τρόπο. Ο άνθρωπος σέβεται τους κυρίους αυτών των μορφών κεφαλαίου, γιατί τους έχει ανάγκη κι επιπλέον, αν απειλήσει την κυριότητά τους, απειλεί και τη δική του κυριότητα. Κύριοι είμαστε όλοι, έστω κι αν δεν είμαστε ίσοι μεταξύ μας. Όταν κάποιος απειλεί τη γη ή το εργοστάσιο κάποιου άλλου, δημιουργεί συνθήκες όπου απειλείται και το δικό του σπίτι κι αυτό βέβαια είναι τραγικό. Όσο όμως υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, οι κεφαλαιοκράτες αυτού του τύπου είναι πανίσχυροι και τα αποτελέσματα των δραστηριοτήτων τους θα είναι πάντα ανάλογα των συμφερόντων τους. Για να ελπίζουμε σε κάποια θετικά αποτελέσματα για τους απλούς ανθρώπους, θα πρέπει τα συμφέροντα αυτών των θηρίων να συντρέχουν με τα συμφέροντα του ανθρώπου. Πάντα θα είναι στην κρίση του φεουδάρχη σε ποιον θα δώσει τα αγαθά που παράγει για να τραφεί και πάντα θα είναι στην κρίση του εργοστασιάρχη σε ποιον θα δώσει τα αγαθά που παράγει για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της γνώσης; Η γνώση δεν έχει σχέση με την ύλη. Στο επίπεδο της γνώσης, μια ποσότητα γνώσης είναι αρκετή, είτε θέλει να κατασκευάσει κάποιος μία μονάδα κάποιου προϊόντος είτε εκατομμύρια τέτοιες μονάδες. Στο επίπεδο της ύλης, όσος είναι ο αριθμός των μονάδων ενός προϊόντος που θα κατασκευαστεί, τόσες είναι και οι ποσότητες της ύλης που χρειάζονται. Αυτά τα προϊόντα –και άρα αυτές οι ποσότητες ύλης— κλειδώνονται εύκολα στις αποθήκες και μόνο με εντολή του κυρίου τους προσφέρονται στους καταναλωτές. Ασχέτως αν ήδη έχουν παραχθεί από απλούς ανθρώπους, που γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζονται, ο κύριός τους, αν αυτό τον συμφέρει, μπορεί να φέρεται σαν αυτές να μην υπάρχουν. Είναι δυνατόν η γνώση να κλειδωθεί με την ίδια λογική στην αποθήκη, όταν αυτή έχει ήδη κοινοποιηθεί; Βλέπουμε δηλαδή ότι δεν είναι στις δυνατότητες του κεφαλαιοκράτη της γνώσης να διαχειρίζεται τα προϊόντα του με τον τρόπο που το κάνουν οι φεουδάρχες ή οι εργοστασιάρχες, όταν θέλουν να πιέσουν τους ανθρώπους υπέρ των συμφερόντων τους. Η γνώση έχει αφηρημένη μορφή και άρα το να αντιγράφεις ένα προϊόν δεν σημαίνει ότι απειλείς την κυριότητα κάποιου άλλου σ' ό,τι αφορά την ύλη. Την οικειοποιείσαι χωρίς βία, πράγμα που δεν συμβαίνει όταν θέλεις να αποσπάσεις υλικά αγαθά από τους κατόχους των άλλων μορφών κεφαλαίου. Δεν χρειάζεται να αποσπάσεις κανενός το εργοστάσιο ούτε να του κλέψεις την πρώτη ύλη. Το να γνωρίζεις όμως πώς κατασκευάζεται ένα προϊόν και να μην το κατασκευάζεις γιατί αυτό δεν επιτρέπεται είναι σωστό ή λάθος; Ποιο είναι το φυσικό σ' αυτήν την περίπτωση;

Όταν κάποιος αναζητά το φυσικό, πάντα θα πρέπει να ψάχνει στις ενστικτώδεις αντιδράσεις του ανθρώπου. Στις αντιδράσεις που δεν απαιτεί εκπαίδευση η εκδήλωσή τους. Αν προσπαθήσεις να αφαιρέσεις από ένα παιδί ένα υλικό αγαθό που κατέχει, είτε επειδή το βρήκε είτε επειδή το κατασκεύασε, θα κλαίει και θα θυμώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ενήλικους που έχουν στην κατοχή τους οποιοδήποτε υλικό αγαθό. Τι συμβαίνει όμως με τη γνώση; Αντιγράφει ο άνθρωπος όταν αντιδρά φυσικά; Θα θυμώσει ένα παιδί όταν κάποιο άλλο το μιμηθεί σε μια πρακτική του; Θα θυμώσει ο ενήλικος όταν ο γείτονας αντιγράψει μια έξυπνη λύση σε κάποιο κοινό πρόβλημα; Ποιο το τίμημα που πρέπει να καταβάλλει ο αντιγραφέας σ' αυτήν την περίπτωση; Πώς δεν θ' αδικηθεί ο δημιουργός και στιγμιαία κύριος της γνώσης;

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε μέσα σ' ένα σπίτι που καίγεται. Καίγονται οι άνθρωποι και προσπαθούν να γλιτώσουν. Αν βρει κάποιος μια λύση σώζονται όλοι ή μόνο ο ίδιος και όσοι μπορούν να του πληρώσουν τα δικαιώματα της γνώσης του; Μπορείς να επιβάλλεις σε κάποιον να μην αντιγράψει τη σωτήρια επινόηση; Να τον πείσεις να παραμείνει στον επικίνδυνο χώρο, είτε μέχρι να βρει τα χρήματα να πληρώσει είτε μέχρι να επινοήσει τη δική του μέθοδο; Πώς θα αντιδράσει ο άνθρωπος αν του πεις να μη πηδήξει από το παράθυρο, γιατί αυτός που το σκέφτηκε πρώτος θέλει δικαιώματα; Βλέπουμε δηλαδή ότι το ανθρώπινο είδος ενστικτωδώς λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο και δεν εκπαιδεύεται για να λειτουργήσει έτσι. Όταν όμως λειτουργεί φυσιολογικά κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν θα πρέπει εξίσου φυσιολογικά να ανταμείβεται και ο δημιουργός της γνώσης; Αυτοί που γλιτώνουν τη ζωή τους πώς ανταμείβουν το σωτήρα τους; Σ' αυτό το σημείο εμφανίζεται το μεγαλείο του ανθρώπου και το τέλειο αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής δραστηριότητας. Όλοι αυτοί προσφέρουν στον δημιουργό της γνώσης την ύψιστη ανταμοιβή. Προσφέρουν ατόφια άπειρη και αιώνια δόξα. Λατρεύουν το σωτήρα τους και τον βλέπουν σαν Θεό. Δεν τον ξεχνάνε, ούτε τον αγνοούνε. Ανοίγουν τις καρδιές τους και τις πόρτες των σπιτιών τους στο σωτήρα. Εξαιτίας της αγάπης είναι διατεθειμένοι να του δώσουν υλικά αγαθά, που είναι αδύνατον να προβλεφθούν βάση νόμων ότι πρέπει να δοθούν. Όλα αυτά εξαιτίας της αγάπης και χωρίς να απειλείται σε καμία περίπτωση η έννοια της κυριότητας.

Ο πλανήτης Γη είναι ένα τέτοιο σπίτι που καίγεται. Άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν επειδή κάποιοι δεν επιτρέπουν την αντιγραφή. Άνθρωποι αγοράζουν αναποτελεσματικά φάρμακα, γιατί τα άλλα είναι ακριβά. Φαρμακοβιομηχανίες παράγουν άχρηστα φάρμακα, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τα πνευματικά δικαιώματα που απαιτούν οι δημιουργοί των χρήσιμων και άρα οι κεφαλαιοκράτες που διαχειρίζονται αυτές τις γνώσεις. Βιομηχανίες κλείνουν, δημιουργώντας στρατιές ανέργων, παρ' όλο που μπορούν να κατασκευάζουν αγαθά τα οποία αποδεδειγμένα έχει ανάγκη ο κόσμος. Κάποιοι δηλαδή στέκονται στα νοητά παράθυρα και δεν μας αφήνουν να σωθούμε.

Βλέποντας το φυσιολογικό αυτής της κατάστασης, φτάνουμε μπροστά σε ένα μέγα ζήτημα. Ο άνθρωπος τείνει προς ένα όριο που κάποιοι το ονομάζουν θέωση. Προσπαθεί να νικήσει τα ένστικτά του και να τελειοποιήσει τη συμπεριφορά του. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της εκπαίδευσης. Ένστικτα έχουν και τα ζώα και το γεγονός ότι εμείς ανακαλύψαμε πώς αντιδρά ενστικτωδώς ο άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι βρήκαμε και τη λύση. Ο άνθρωπος, βασιζόμενος στο ένστικτο της επιβίωσης, μπορεί να σκοτώσει κάποιον που έχει υπό την κατοχή του ένα αγαθό, που τη στιγμή εκείνη ο ίδιος θεωρεί ότι του είναι άκρως απαραίτητο και δεν του παραχωρείται. Είναι σωστό αυτό; Ποιος θα μας σώσει από αυτούς που κάθε φορά θεωρούν άκρως επείγουσες τις ανάγκες τους; Σε τι διαφέρουμε από τα ζώα; Οι διαφορές που έχουμε από τα ζώα οφείλονται στην ευφυΐα του ανθρώπου. Η κοινωνία του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από μια μεγάλη πολυπλοκότητα κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν μεριμνά μόνο για την καθημερινή του επιβίωση, αλλά και για πολλά άλλα πράγματα που αφορούν το γενικότερο επίπεδο διαβίωσής του. Δεν βλέπει μόνο βραχυπρόθεσμα, αλλά προγραμματίζει τη ζωή του για πολλά χρόνια αργότερα. Όλα αυτά όμως δίνουν πολυπλοκότητα στην ανθρώπινη κοινωνία κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος να είναι το μοναδικό ον που χρειάζεται γνώση για την εισαγωγή του στην κοινωνία. Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται για να μην απειλεί την κοινωνία —έστω και εν αγνοία του—, πράγμα που είναι αναπόφευκτο όταν απειλεί την κυριότητα των άλλων· όταν δηλαδή απειλεί τον προγραμματισμό αυτών των άλλων. Η κυριότητα στην πραγματικότητα είναι αυτός ο προγραμματισμός. Ο άνθρωπος μαθαίνει πότε δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει, όταν δεν συμπεριφέρεται σωστά. Μαθαίνει στην ουσία όχι να φοβάται την τιμωρία, αλλά τις συνέπειες των ενεργειών του, που ούτως ή άλλως ο ίδιος θα κληθεί να πληρώσει. Στόχος δηλαδή της εκπαίδευσης είναι η εξεύρεση της ιδανικής συμπεριφοράς, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή συμφέρει. Όλα αυτά είναι απαραίτητα επειδή ο άνθρωπος ζει με ανθρώπους και η κακή συμπεριφορά δημιουργεί προβλήματα. Συμφέρει τον άνθρωπο να μην αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα και άρα τον συμφέρει να περιορίζει τα ένστικτά του εκεί που χρειάζεται.

Το πονηρό σύστημα, έχοντας περάσει αυτήν τη σε γενικές γραμμές σωστή άποψη στον άνθρωπο, στη συνέχεια τον εκμεταλλεύτηκε. Δίδαξε στους ανθρώπους το σωστό, αλλά μέσα σ' αυτό πέρασε και άλλα πράγματα, επικίνδυνα. Ένα τέτοιο πράγμα είναι και η εισαγωγή της γνώσης στην έννοια του κεφαλαίου και άρα στις διατάξεις περί κυριότητας. Αυτή η επιλογή έγινε σχετικά εύκολα, γιατί το σύστημα εκμεταλλεύτηκε την πονηριά των ανθρώπων. Αυτοί που είχαν γνώσεις και μπορούσαν ν' αντισταθούν βρέθηκαν ξαφνικά σε τρομερά προνομιακή θέση. Είτε βρέθηκαν ξαφνικά κάτοχοι κεφαλαίου είτε θεωρήθηκαν από τους ισχυρούς υπεραπαραίτητα στελέχη-διαχειριστές του κεφαλαίου γνώση. Οι υπόλοιποι, πονηρά σκεπτόμενοι, βρήκαν τη διάταξη μάλλον ευνοϊκή, εφόσον όλοι μπορούν θεωρητικά να δημιουργήσουν τέτοιου είδους κεφάλαιο. Αν όχι οι ίδιοι σίγουρα τα παιδιά τους, που στο μεταξύ σπούδαζαν στα "νεόχτιστα" σχολεία.

Η εισαγωγή της γνώσης στις διατάξεις περί κυριότητος είναι λάθος και η απόδειξή του είναι ότι πιο απλό υπάρχει. Η κάθε κοινωνία λειτουργεί με βάση τη θρησκεία της και άρα με βάση τις εντολές του θεού που λατρεύει. Οι διαφορές που εντοπίζονται μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών μοντέλων προκύπτουν από την οργανωμένη διδασκαλία διαφορετικών εντολών. Θα εξετάσουμε το χριστιανικό μοντέλο ως το πλέον ενδεδειγμένο, εφόσον οι χριστιανοί είναι αυτοί που έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος στην υπόθεση της ανάπτυξης της γνώσης. Όπως είναι φυσικό, μεταξύ αυτών βρίσκονται και οι μεγαλύτεροι κεφαλαιοκράτες του κεφαλαίου-γνώση. Οι χριστιανοί εκτελούν τις εντολές του Θεού τους, που έλαβαν μέσω του Υιού Του, και άρα απ' Αυτόν λαμβάνουν γνώση περί ιδανικής συμπεριφοράς. Ο Χριστός λέει ότι ο Πατέρας Του είναι κύριος οίκου και κτήματος και ότι χρησιμοποιεί δούλους και εργάτες για την εκτέλεση των όποιων εργασιών. Δεν λέει όμως σε καμία περίπτωση ότι, εξαιτίας της αγαθότητας τόσο του Πατέρα όσο και του Υιού, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να Του αφαιρέσουν το δικαίωμα της κυριότητας των αγαθών Του, ώστε να τα μοιραστούν μεταξύ τους. Στην περίπτωση της γνώσης είναι εξίσου σαφής, αλλά προτείνει τελείως διαφορετικά πράγματα. Τη γνώση την πήρε από τον Πατέρα Του δωρεάν και δωρεάν τη δίνει σ' όλους τους ανθρώπους. Προτείνει δε στους ανθρώπους να Τον μιμούνται. όταν λαμβάνουν αυτήν τη δωρεά. Βλέπουμε ότι ο Χριστός περιορίζει την κυριότητά Του στην υλική μορφή του κεφαλαίου και δεν μετατρέπει τη γνώση Του σε κεφάλαιο. Σ' ό,τι αφορά τη συμπεριφορά, λέει το εξής: Ο Ίδιος κάνει ό,τι κάνει και ο Πατέρας και προτείνει στον άνθρωπο να κάνει επίσης τα ίδια. Αντιγράφει δηλαδή τον Πατέρα και προτείνει την αντιγραφή. Δεν λέει σε καμία περίπτωση ότι, επειδή ο Ίδιος και ο Πατέρας Του είναι Θεοί, Αυτοί θα ενεργούν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο ο οποίος απαγορεύεται στους κοινούς ανθρώπους. Βλέπουμε δηλαδή ότι η ενστικτώδης αντίδραση της αντιγραφής, όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά αντίθετα προτείνεται. Όχι μόνο δεν απειλεί την πρόοδο, αλλά την ευνοεί, εφόσον την προτείνει ο Ίδιος ο Θεός, που αποδεδειγμένα ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη πρόοδο. Η ανταμοιβή των δημιουργών είναι δίκαιη και τέλεια. Ο Χριστός εξαιτίας της γνώσης Του έγινε Θεός και ο κάθε άνθρωπος διεκδικεί στην κλίμακα που τον αφορά αυτήν την ιδιότητα. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι δυνατόν να ζει κάποιος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, επειδή ανακάλυψε μια πατέντα, τη στιγμή που η βάση της δικής του γνώσης είναι πανανθρώπινο δημιούργημα. Τη γνώση την επεκτείνεις και δοξάζεσαι και δεν τη στεγανοποιείς για να την εκμεταλλεύεσαι.

Ο αναγνώστης βλέπει πλέον καθαρά τι σημαίνει "Virtual Reality" κατάσταση. Βλέπει τι σημαίνει να αντιλαμβάνεται κάποιος μια κατάσταση όχι μέσω των αναγκών του, αλλά μέσω των όσων του υποδεικνύουν μέσω της εκπαίδευσης. Το πρώτο είναι το φυσικό, ενώ το δεύτερο το "Virtual" περιβάλλον. Αυτό που θα δούμε τώρα είναι το πώς ο άνθρωπος παγιδεύεται. Τα δεδομένα είναι απολύτως όμοια με το παράδειγμα που αναφέραμε στην αρχή. Όπως στην πραγματική κατάσταση έτσι και στη "Virtual" υπάρχουν θηρία. Τα θηρία αυτά, κάθε φορά που ο άνθρωπος δεν συμπεριφέρεται με τον κατάλληλο τρόπο και άρα αυτόν που προστατεύει το σύστημα, επιτίθενται. Το σύστημα φροντίζει ώστε τα θηρία να είναι πάντα επιθετικά και όχι μόνο στην περίπτωση που αυτά απειλούνται, ώστε να μη χαλαρώνει ποτέ ο έλεγχος των ανθρώπων. Επιθυμία του είναι να τους βάζει να δουλεύουν ασταμάτητα με μόνο στόχο την επιβίωση. Το σύστημα θέλει η ανθρωπότητα να περιστρέφει τον μύλο του παραδείγματος μέχρι να πεθάνει. Οι γενεές διαδέχονται η μια την άλλη στον μύλο και οι καραγκιόζηδες διασκεδάζουν. Αυτήν την πολυτέλεια τους τη δίνει η ύπαρξη των πραγματικών θηρίων, που στηρίζονται όπως είδαμε στις δύο πρώτες μορφές κεφαλαίου. Τα πραγματικά θηρία –θα πρέπει να πούμε—, επειδή είναι φυσικά, μπορούν να συμβάλλουν στην πανανθρώπινη ευτυχία. Όταν όμως κάποιος έχει εξουσία και στόχο την εκμετάλλευση, τα ερεθίζει συνέχεια, ώστε να κατασπαράζουν τους ανθρώπους. Οι φεουδάρχες ή οι εργοστασιάρχες είναι τέτοια θηρία λόγω ισχύος. Κανένας όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μέρα και νύχτα σκέφτονται το κακό της ανθρωπότητας. Το σύστημα όμως έχει επιλέξει έναν τρόπο λειτουργίας, ώστε αυτά τα θηρία να λειτουργούν μέρα νύκτα μ' αυτόν τον τρόπο. Οι άνθρωπο σ' αυτήν την κατάσταση είναι αδύναμοι ν' αντιδράσουν, γιατί δεν μπορούν να επιβάλλουν στα θηρία τον τρόπο σκέψης που συμφέρει. Το θηρίο έχει δική του βούληση και άσχετα αν ξέρει τι κάνει ή όχι, είναι αναφέρετο δικαίωμά του να διαχειρίζεται τον πλούτο και άρα την ισχύ του όπως θέλει. Όταν αυτά τα θηρία συμπράττουν εις βάρος του ανθρώπου, τότε η κατάσταση είναι ανίκητη. Ή θα πρέπει να καταστραφεί ο κόσμος ή θα πρέπει να συμβιβαστούν οι άνθρωποι. Δεν μπορείς να επιβάλλεις σε κάποιον να σου παραχωρήσει υλικά αγαθά, όταν αυτό δεν είναι στη βούλησή του. Εφόσον η επιβίωση εξαρτάται απ' αυτά τα αγαθά, για να επιβιώσει κάποιος, θα πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τη φιλοσοφία του θηρίου. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και το πρόβλημα. Η φιλοσοφία των θηρίων είναι η φιλοσοφία του άθλιου συστήματος. Η φιλοσοφία αυτή υπηρετεί τα συμφέροντα αυτών που ελέγχουν την εξουσία και άρα των ισχυρότερων κεφαλαιοκρατών που σήμερα κατέχουν τη γνώση. Αυτή η φιλοσοφία όμως δεν ελέγχεται απ' αυτούς που χαρακτηρίσαμε ως πραγματικά θηρία. Το σύστημα απλά πείθει αυτά τα θηρία ότι, αν δεν λειτουργήσουν όπως αυτό επιθυμεί, θα χάσουν την ισχύ τους.

Η σημερινή εποχή είναι η πιο κρίσιμη στην ιστορία της ανθρωπότητας, γιατί τα πιο ισχυρά θηρία και άρα οι διαχειριστές της εξουσίας του συστήματος είναι "Virtual". Δεν είναι πραγματικά θηρία, που μπορούν να κατασπαράξουν τους ανθρώπους. Είναι θηρία που τρομάζουν τους ανθρώπους με την εικόνα τους, αλλά είναι ανίσχυρα να τους αγγίξουν. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μπορούμε να τα αγνοήσουμε και άρα να επιβάλλουμε στο σύστημα εξουσίας έναν τρόπο λειτουργίας που ευνοεί τον άνθρωπο. Είναι φαινομενικά όμοια με τα πραγματικά, αλλά η ισχύς τους είναι εικονική. Διατηρούν στρατούς, απειλούν, φωνάζουν, αλλά στην πραγματικότητα είναι ψεύτικα. Αυτό συμβαίνει γιατί η καρδιά τους, που είναι το κεφάλαιό τους, δεν έχει υλική υπόσταση, εφόσον είναι η γνώση. Δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτό το κεφάλαιο με το γνωστό τρόπο που, είτε οδηγεί στην ευεργεσία είτε στη στέρηση. Η παραγωγή αγαθών σε όλους τους τομείς παραγωγής βρίσκεται στα χέρια των απλών ανθρώπων και κανένας δεν μπορεί να τους απειλήσει με εξόντωση λόγω στέρησης. Οι σημερινοί στρατοί παριστάνουν ότι προστατεύουν κάτι, αλλά στην ουσία προστατεύουν αέρα. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία όπου, στη διαμάχη μεταξύ ανθρώπου και συστήματος, τα θηρία δεν παίρνουν αποκλειστικά το μέρος του δεύτερου. Η ιδιομορφία αυτή είναι αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών του συστήματος, που οδήγησαν σε νέες συμμαχίες. Το σύστημα επέλεξε ως συνήθως τη συμμαχία των ισχυροτέρων θηρίων, αλλά αυτή τη φορά έκανε ένα μέγα σφάλμα. Τα ισχυρότερα θηρία είναι "Virtual" και εκμεταλλευόμενα, είτε τα υπόλοιπα θηρία είτε τους ανθρώπους, δημιούργησαν πρωτόγνωρες συμμαχίες. Είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι και τα πραγματικά θηρία βρίσκονται σε κοινό στρατόπεδο. Αυτό συμβαίνει, γιατί σε ενδεχόμενη καταστροφή των κυρίαρχων θηρίων επωφελούνται οι υπόλοιποι στο σύνολό τους. Η συμμαχία σήμερα είναι δυνατή, γιατί, απειλώντας την κυριότητα των "Virtual" θηρίων, δεν απειλείται η κυριότητα των υπολοίπων, που μέχρι τώρα ήταν ο λόγος της συσπείρωσής τους εναντίον των ανθρώπων.

Για όσο διάστημα διαχειρίζονταν την εξουσία τα πραγματικά θηρία ο άνθρωπος δεν μπορούσε να επωφεληθεί από το μίσος που υπήρχε ανάμεσά τους, γιατί, αν απειλούσε την κυριότητά τους, τα συσπείρωνε. Ο αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί για τον πιθανό κίνδυνο που είναι δυνατόν να προκύψει, εάν σε μια ενδεχόμενη ανατροπή των "Virtual" θηρίων επωφεληθούν τα πραγματικά θηρία και μας βυθίσουν σ' έναν νέο Μεσαίωνα. Αυτό δεν είναι ούτε θεωρητικά δυνατόν να συμβεί, γιατί τα "Virtual" θηρία, για ν' αποκλείσουν τα πραγματικά θηρία από την εξουσία, τα ευνούχισαν. Οι κεφαλαιοκράτες πάντα ακολουθούν την ίδια τακτική. Το κεφάλαιο που εγκαταλείπουν το διαλύουν σε μικρά κομμάτια, ενώ αντίθετα αυτό που τους ενδιαφέρει προσπαθούν να το μονοπωλήσουν. Όταν οι φεουδάρχες έγιναν βιομήχανοι, φρόντισαν μοιράσουν τη γη σε πολλά χέρια, ώστε οι νέοι κύριοί της να μη διαχειρίζονται μεγάλη ισχύ. Το ίδιο έκαναν και οι κεφαλαιοκράτες της γνώσης που φρόντισαν να κατακερματίσουν τον τομέα της παραγωγής. Δεν υπάρχουν σήμερα τα βιομηχανικά τέρατα του παρελθόντος, που πάνω τους στηρίζονταν οι κρατικές δομές. Δεν υπάρχουν οι βιομήχανοι-ιδιοκτήτες που τρομοκρατούσαν τον κόσμο. Οι σημερινές μεγάλες βιομηχανίες είναι απρόσωπες και διευθύνονται από υπαλλήλους. Σήμερα υπάρχουν μόνο μικροί βιομήχανοι-ιδιοκτήτες —πολλοί στον αριθμό— που δραστηριοποιούνται σε εξειδικευμένους τομείς της παραγωγής, συνήθως με την λογική του φασόν. Δουλεύουν για τα λίγα μεγάλα αφεντικά της γνώσης, που είναι τόσο λίγοι όσοι ήταν στο παρελθόν οι μεγάλοι φεουδάρχες ή οι μεγάλοι εργοστασιάρχες. Όλοι αυτοί είναι ασύνδετοι μεταξύ τους και το μέγεθός τους, όπως και ο αριθμός τους, δεν τους επιτρέπει να δημιουργήσουν εκείνο το πλέγμα σχέσεων που απαιτεί η διεκδίκηση της εξουσίας στο παγκόσμιο επίπεδο.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ένα "Virtual" θηρίο και θα δούμε πώς παγιδεύει τον άνθρωπο, αλλά και πώς καταστρέφεται ο ίδιος. Αρκεί να καταλάβουμε την ομοιότητα μεταξύ της "Virtual" κατάστασης που περιγράψαμε στο παράδειγμά μας και της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα παγκοσμίως. Υπάρχει μια παγκόσμια εξουσία που μεριμνά για τη διαιώνιση των προνομίων της και την ταυτόχρονη εκμετάλλευση του ανθρώπου. Αυτή η ηγεσία δίνει την πρωτοκαθεδρία και τη γνώση που είναι απαραίτητη στο έθνος που τη δεδομένη στιγμή φέρεται να έχει την κοσμοκρατορία. Αυτή η εξουσία, δηλαδή, παίζει στο παράδειγμα που περιγράψαμε στην αρχή το δικό μας ρόλο. Μετατρέπει τα έθνη σε θηρία και στηρίζεται στις διαφορές δυναμικού που υπάρχουν ανάμεσα σ' αυτά. Κατ' αυτόν τον τρόπο μετατρέπονται τα εθνικά συστήματα σε θηρία, που η λειτουργία τους δεν επιβαρύνει μόνο τους αλλοεθνείς αλλά τους πάντες. Εξαιτίας του ιμπεριαλισμού δεν απειλείται μόνο ο Έλληνας που είναι θύμα, αλλά και ο Αμερικανός που φέρεται ως θύτης. Στόχος του συστήματος είναι ο άνθρωπος· ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί. Τη θέση του μύλου που πρέπει να περιστραφεί την καταλαμβάνουν τα εργοστάσια και τα φέουδα, όπου ο άνθρωπος μαρτυρεί μέχρι θανάτου. Η μόνη ιδιομορφία σε σχέση με το παράδειγμά μας είναι ο αριθμός των μύλων. Το κάθε έθνος λειτουργεί όμοια με το παγκόσμιο σύστημα και όλα μαζί συνθέτουν μια επίσης όμοια κατάσταση. Οι Γερμανοί περιστρέφουν τον γερμανικό μύλο, επειδή τρομάζουν και κατασπαράζονται από Γερμανούς ανθρώπους-θηρία. Αυτή η δραστηριότητα έχει ως αποτέλεσμα τη λειτουργία της Γερμανίας κράτος-θηρίο, που τρομάζει τα κράτη γύρω του. Οι πάντες, μικροί-μεγάλοι, είτε συστήματα είτε άνθρωποι, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.

Για να επιτευχθεί αυτό, η παγκόσμια ηγεσία, που όπως είπαμε λειτουργεί όμοια με εμάς στο παράδειγμα, κάνει το εξής: Περιμένει τον άνθρωπο σε πολύ νεαρή ηλικία και τον φέρνει σ' επαφή με ένα "Virtual Reality" περιβάλλον κακής ποιότητας. Αυτό γίνεται με τη βοήθεια του συστήματος παιδείας, όπου ο άνθρωπος ταξιδεύει νοητά μέσα στο χρόνο, μαθαίνοντας για τις δυνατότητες των πραγματικών θηρίων να βασανίζουν. Μαθαίνει για βασανισμούς, πολέμους, θανάτους, χωρίς να βιώνει κάτι ανάλογο σε πραγματικές συνθήκες. Μαθαίνει για άλλες μορφές κοινωνιών, που ήταν σκληρές, απάνθρωπες, πλην όμως νικημένες. Υπάρχουν δηλαδή σ' αυτές τις κοινωνίες οι ατέλειες που επιδιώξαμε και εμείς να υπάρξουν, όταν φέραμε σε πρώτη επαφή τον άνθρωπο με το "Virtual Reality" περιβάλλον. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο άνθρωπος να αισθάνεται ασφαλής με τη γνώση του. Να αισθάνεται ότι, επειδή γνωρίζει, δεν υπάρχει πιθανότητα να πέσει θύμα μιας τέτοιας κατάστασης. Όταν πλέον τελειώσει η εκπαίδευση, ο άνθρωπος εισάγεται στην κοινωνία, έχοντας τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν το είδος και επιπλέον γνώση. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι κοινά για τους ανθρώπους και τα περιγράψαμε σε άλλο σημείο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι όλοι αυτοί οι άθλιοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί ο άνθρωπος υπό καθεστώς φόβου και έχουν τα μέσα να τον παγιδεύσουν. Επιπλέον δε, επειδή μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν διαφορές, το σύστημα φροντίζει αυτούς που δεν τρομάζουν να τους τιμωρεί, έχοντας διπλό κέρδος. Εξουδετε­ρώνει αντιπάλους και ταυτόχρονα ενισχύει το φόβο αυτών που τρομάζουν. Όταν δηλαδή ένας άνθρωπος-θύμα αμφισβητεί, τον αναλαμβάνει ένας άλλος άνθρωπος-θύτης και τον εξοντώνει. Όταν αυτό συμβαίνει στην κλίμακα που αφορά τα συστήματα, την ίδια δουλειά αναλαμβάνει ένα άλλο σύστημα-θύτης.

Αυτός σε γενικές γραμμές είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το παγκόσμιο σύστημα. Όπως εύκολα διαπιστώνει ο αναγνώστης, η ανάγκη εκπαίδευσης, που οδηγεί στην παγίδευση του κόσμου, υπήρξε καθοριστική μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέχρι τότε το σύστημα δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την εκπαίδευση, γιατί δεν απειλούνταν από κανέναν. Δεν έδινε εξηγήσεις για τις ενέργειές του και ούτε υπολόγιζε τις όποιες αντιδράσεις. Τα θηρία, που στήριζαν τη δύναμή τους στις δύο βασικές μορφές του κεφαλαίου, κινούνταν εναντίον των αντιπάλων τους χωρίς κανένα ενδοιασμό και με στόχο την εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι σ' εκείνη την κατάσταση δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε απολύτως, παρά μόνο να παρακο­λουθούν, χωρίς ν' αντιδρούν, ελπίζοντας μόνο στην τύχη να ξεφύγουν από τη μήνη των θηρίων. Υπήρχε δηλαδή ένα πραγματικό περιβάλλον απίστευτα σκληρό και επίσης υπήρχαν πραγματικά θηρία. Από τη στιγμή όμως που η γνώση έγινε η κυρίαρχη και η πλέον κερδοφόρα μορφή κεφαλαίου, τα πάντα άλλαξαν κι έγιναν πολύ πιο σύνθετα. Η γνώση, ως κεφάλαιο, δίνει τη δυνατότητα διαιώνισης της αδικίας, αλλά αν δεν προστατευτεί κατάλληλα είναι ένα μπούμερανγκ. Το κεντρικό σύστημα όλα αυτά τα γνώριζε και δεν επιθυμούσε την τροπή που πήρε η κατάσταση. Ήταν όμως αδύνατον να επέμβει στις διαμάχες μεταξύ των θηρίων-κρατών για την κοσμοκρατορία. Επιπλέον δε, έγιναν λανθασμένες εκτιμήσεις σ' ό,τι αφορά το θηρίο που λεγόταν κομμουνισμός.

Τα σφάλματα ξεκίνησαν από τους Αμερικανούς, που ήταν οι νικητές του μεγάλου πολέμου. Δεν περιορίστηκαν στις μέχρι τότε πρακτικές, παρά επενέβησαν στον γενικότερο σχεδιασμό του συστήματος, έχοντας ως στόχο το μέγιστο κέρδος. Με βάση τις παλαιές πρακτικές, θα έπρεπε να ενισχύσουν το κεφάλαιό τους εντός της επικράτειάς τους, κερδίζοντας το προβάδισμα παγκοσμίως. Θα έπρεπε να προσαρτήσουν κάποιες περιοχές στρατηγικής σημασίας για να ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο κι επιπλέον θα έπρεπε τη γνώση που άρπαξαν από τους ηττημένους να τη χρησιμο­ποιήσουν στα δικά τους εργοστάσια, αντλώντας κέρδος από την ανταγωνιστικότητα. Θα έπρεπε να κτίσουν νέα εργοστάσια στη χώρα τους και με το πλεονέκτημα της ανταγωνιστικότητας να δημιουργήσουν προβλήματα ανάπτυξης στους υπολοίπους και επιπλέον να δημιουργήσουν τις απαραίτητες σχέσεις εξάρτησης με τους πρώην συμμάχους ή πρώην εχθρούς. Αυτά σ' ό,τι αφορά τις δύο πρώτες μορφές κεφαλαίου. Σ' ό,τι αφορά τη γνώση, αυτή θα έπρεπε να μοιραστεί ανάμεσα στους εκλεκτούς των ΗΠΑ, οι οποίοι στη συνέχεια θα την πουλούσαν ή θα τη νοίκιαζαν αποκλειστικά στους επίσης εκλεκτούς εργοστασιάρχες του ιδίου συστήματος.

Σ' αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος-θύμα δεν μπορεί ν' αντιδράσει, γιατί έχει απέναντί του καί τα πραγματικά καί τα "Virtual" θηρία. Σε περίπτωση αντίδρασης θα εξοντωθεί σίγουρα με το πρόσχημα ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αποδυναμώνει το έθνος. Αυτές οι πρακτικές, όπως βλέπει ο αναγνώστης, τοποθετούν τα πραγματικά θηρία μπροστά από τα "Virtual" και δεν δίνουν περιθώρια αντίδρασης στον άνθρωπο. Δημιουργούνται, δηλαδή, εξαιτίας κοινών συμφερόντων πανίσχυρες συμμαχίες μεταξύ πραγματικών και "Virtual" θηρίων. Τα πραγματικά θηρία προστατεύουν τα "Virtual", γιατί, εξαιτίας της γνώσης που αυτά τους παραχώρησαν, τα προϊόντα που παράγουν είναι τα ανώτερα στην αγορά. Εξαιτίας αυτής της συμμαχίας ο άνθρωπος –ξέρει δεν ξέρει τι συμβαίνει—, αν θέλει να επιβιώσει, θα κάνει αυτά που του υποδεικνύουν. Τα "Virtual" θηρία συνδέονται τεχνητά με την έννοια της ανάγκης και άρα με την πραγματικότητα. Δεν απειλούνται, γιατί απολαμβάνουν της προστασίας των πραγματικών θηρίων. Όταν μέσα στις ΗΠΑ οι πλέον ευνοημένοι ανάμεσα στους ανθρώπους-θύματα Αμερικανοί δεν μπορούν ν' αντιδράσουν, το θηρίο ΗΠΑ είναι πανίσχυρο. Όταν αυτό το θηρίο επιλέξει για λόγους συμφέροντος να λειτουργεί ως τέτοιο, αναγκάζει και τους υπολοίπους να κάνουν το ίδιο. Όταν η ίδια τακτική επιλεγεί από το σύνολο των εθνικών κρατών, τα θηρία είναι πρακτικώς αδύνατο ν' απειληθούν. Από τη στιγμή που υπάρχουν τα θηρία είναι θέμα χρόνου να αναπτύξουν σχέσεις μεταξύ τους και άρα να εμφανιστεί ο ιμπεριαλισμός με τα ίδια ανίκητα χαρακτηριστικά.

Οι Αμερικανοί όμως, όντας άσχετοι και νεοφερμένοι στην κορυφή της εξουσίας, έκαναν το εξής τραγικό: Δημιούργησαν μια κατάσταση που δεν μπορεί να διαιωνιστεί. Πρόβαλαν ως εχθρό ένα υπερθηρίο όπως τη Σοβιετική Ένωση, ώστε να εντάξουν σ' ένα κοινό πλαίσιο το σύνολο του δυτικού κόσμου. Το υπερθηρίο αυτό είχε τις τρεις απαραίτητες μορφές κεφαλαίου, που το καθιστούν υπερεπικίνδυνο και προπαντός πραγματικό. Απέναντι απ' αυτό το θηρίο στάθηκε ως αντίπαλος ο δυτικός κόσμος, δηλαδή μοιράστηκε σαν σύνολο το βάρος αυτής της αντιπαλότητας. Το κάθε κράτος έβαζε στο κοινό τραπέζι το μερίδιο που του αντιστοιχούσε σε κεφάλαιο-γη, -εργοστάσιο, και -γνώση. Αυτό έγινε εξαιτίας των Αμερικανών. Τι επεδίωκαν όμως οι Αμερικάνοι; Επεδίωκαν να πάρουν τη θέση των εκλεκτών κεφαλαιοκρατών της γνώσης. Επεδίωκαν να πάρουν την πλέον κερδοφόρα μορφή κεφαλαίου, εμφανιζόμενοι ως οι εκλεκτοί των εκλεκτών. Ρίσκαραν να γίνουν τα "Virtual Reality" τέρατα του δυτικού κόσμου, στηριζόμενοι στο πραγματικό τέρας που λεγόταν Σοβιετική Ένωση. Θέλησαν να επιτύχουν αυτό που ο λαός λέει για …την πίτα την ολόκληρη και τον χορτάτο σκύλο…. Πήραν τη γνώση που δίνει υπεροχή στην αγορά, αλλά τη χρησιμοποίησαν με τέτοιο τρόπο, ώστε καί να αποφύγουν το κύμα των μεταναστών —που συνεπάγεται υπερπαραγωγή— καί να μη στερηθούν το παραμικρό κέρδος. Ήταν ζωτικής σημασίας η αποφυγή μεταναστευτικού κύματος, γιατί οι ήδη πολυφυλετικές ΗΠΑ δεν θα άντεχαν ως σύστημα το πρόβλημα του ρατσισμού, που, όταν η οικονομία μπαίνει σε κατάσταση ύφεσης, είναι αναπόφευκτο στον παλαιότερο σχεδιασμό. Ο ρατσισμός είναι ακίνδυνος για τό σύστημα, μόνο όταν υπάρχει ανεπτυγ­­μένη εθνική συνείδηση που μετατρέπει τον ρατσισμό σε εθνικισμό. Οι ΗΠΑ θέλησαν τον πλούτο που θα εισέρεε να τον κάνουν θεμέλιο λίθο της εθνικής τους παράδοσης. Θέλησαν να ελέγξουν τον λαό τους με μοχλό πίεσης τον πλούτο, που είναι δυνατόν να παρουσιαστεί ως απειλούμενος. Με τον σχεδιασμό που επιχείρησαν, οι επιδιώξεις τους επιτυγχάνονταν εύκολα για όσο διάστημα υπήρχε η κραταιά Σοβιετική Ένωση. Όταν ένα σύστημα ή άνθρωπος αμφισβητούσε το "Virtual" θηρίο που λεγόταν ΗΠΑ, αυτό προκαλούσε το πραγματικό θηρίο Σοβιετική Ένωση και ο τρόμος καθήλωνε τους πάντες. Με τη βοήθεια αυτής της πρακτικής οι Αμερικανοί πήραν στον παγκόσμιο χώρο τη θέση που έχουν στο κάθε εθνικό σύστημα οι λίγοι εκλεκτοί, που, ελέγχοντας τη γνώση, ελέγχουν τα πάντα.

Τις δύο πρώτες μορφές του κεφαλαίου δεν τις ενίσχυσαν εντός των ΗΠΑ, παρά τις διατήρησαν στα επίπεδα που δίνουν απλή αυτονομία. Η μόνη ειδική μέριμνα που δόθηκε στον τομέα της παραγωγής αφορούσε τη βιομηχανία όπλων, καθώς και μερικών άλλων προϊόντων στρατηγικής σημασίας. Την τρίτη μορφή, που είναι η γνώση, την έκαναν παγκόσμια. Δεν έκτισαν νέα εργοστάσια στις ΗΠΑ, παρά εκμεταλλεύτηκαν τα ευρωπαϊκά, κάνοντάς τα μέσω της γνώσης τους κερδοφόρα και στυλοβάτες της αμερικανικής οικονομίας. Χρήματα εισέρεαν από όλο τον κόσμο στις ΗΠΑ, όχι εξαιτίας των εξαγωγών τους, αλλά εξαιτίας των πνευματικών δικαιωμάτων. Μ' αυτά τα χρήματα εξαγόραζαν στη συνέχεια τη νέα γνώση, διατηρώντας την πρωτοκαθεδρία. Αυτή η τεράστια εισροή χρημάτων, καθώς και τα παγκόσμια πνευματικά δικαιώματα πάνω στην γνώση, δημιούργησαν πρωτόγνωρα φαινόμενα στην παγκόσμια κεφαλαιαγορά. Από τη στιγμή που η προστατευμένη γνώση μετακινείται ελεύθερα στον παγκόσμιο χώρο και στο μεγαλύτερο μέρος της είναι αμερικανικής ιδιοκτησίας, εννοείται ότι ταυτόχρονα μετακινείται και το νόμισμα βάση του οποίου έχει εκτιμηθεί η αξία της. Το δολάριο των ΗΠΑ έγινε παγκόσμιο νόμισμα και τα πάντα συνδέθηκαν μ' αυτό. Το σύνολο των αξιών, είτε των υλικών είτε των άυλων αγαθών, ακόμα και το σύνολο των εθνικών οικονομιών εκτιμήθηκαν με βάση το δολάριο.

Ακολούθησε ένας ξέφρενος χορός όπου —με στόχο το μέγιστο κέρδος— τα κεφάλαια διακινούνταν με μεγάλες ταχύτητες και προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς να ακολουθείται κάποια συγκεκριμένη στρατηγική. Νόμοι της τύχης καθόριζαν την πορεία αυτών των κεφαλαίων. Ο μόνος περιορισμός που μπήκε ήταν ο διαχωρισμός του κόσμου σε φίλους και εχθρούς. Από την στιγμή που έγινε αυτό, κανέναν δεν ενδιέφερε η ταυτότητα της φιλικής χώρας που θα απορροφούσε κεφάλαια και άρα θ' αναπτυσσόταν. Κανέναν δεν ενδιέφερε ποιοι θα είναι οι νέοι βιομήχανοι ή ποιοι θα επωφεληθούν από την αναβάθμιση της αξίας της γης τους εξαιτίας των επενδύσεων. Όλοι αυτοί ήταν κατώτεροι και ελεγχόμενοι. Εθνικές οικονομίες, στο όνομα του κέρδους, αναπτύσσονταν και καταστρέφονταν κατά το δοκούν. Οι ίδιοι άνθρωποι κέρδιζαν από την ανάπτυξη και οι ίδιοι από την καταστροφή. Μέσα απ' αυτήν τη διακίνηση κεφαλαίων γεννήθηκαν και τα νέα φρούτα της εποχής, οι κερδοσκόποι. Τα κέρδη τους από τις νομισματικές διακυμάνσεις κάνουν τις βιομηχανίες να φαντάζουν σαν μικρομάγαζα και τους βιομήχανους σαν σύγχρονους Σίσυφους.

Η εισροή αυτών των χρημάτων επέτρεψε στις ΗΠΑ να συντηρούν τρομερούς στρατούς, φαινομενικά για την προστασία του ελεύθερου κόσμου, ενώ πρακτικά για να τρομάζουν τους δυτικούς συνεταίρους τους. Αυτό είναι πολύ εύκολο με προβοκατόρικες ενέργειες. Άλλες φορές απειλείς απευθείας τον συνέταιρο και άλλες φορές τον πιέζεις μέσω του εχθρού. Όλα αυτά θα ήταν τέλεια για τους Αμερικανούς και το σύστημα, αν δεν υπήρχε μια τρομερή αδυναμία. Η Σοβιετική Ένωση, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει. Αν όμως αυτή καταρρεύσει, στην ουσία καταστρέφει τους Αμερικανούς. Αυτό γίνεται, γιατί η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης καταστρέφει το πλαίσιο συμμαχίας του δυτικού κόσμου. Οι Αμερικανοί μόνο μέσα σ' αυτό το κλειστό πλαίσιο είναι ασφαλείς. Αν αυτό καταστραφεί, επανεμφανίζονται τα εθνικά συστήματα-θηρία και οι ΗΠΑ εντάσσονται σ' αυτήν την κατάσταση σαν όμοιοι μεταξύ ομοίων, έστω και πολλαπλάσια ισχυρότεροι. Αυτή η διαφορά ισχύος όμως δεν δίνει τη δυνατότητα άσκησης παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, αν για κάποιο λόγο τα έθνη αρνηθούν να υποταχθούν. Ο προστάτης σ' αυτήν την κατάσταση εμφανίζεται σαν κοινός νταβατζής, που ζητά χρήματα-αέρα, χωρίς να συμμετέχει σε καμιά άλλη διαδικασία. Γεύση αυτής της νέας πραγματικότητας είναι οι απειλές των Αμερικανών εναντίον της γαλλικής εταιρείας "Total", που σύναψε συμφωνίες με το Ιράν. Η συγκεκριμένη εταιρεία αγνόησε τον αμερικανικό νόμο "Ντ'Αμάτο", που προβλέπει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά των συμμάχων απέναντι σε κράτη που υποτίθεται υποθάλπουν την τρομοκρατία. Η γαλλική κυβέρνηση στηρίζει την εταιρεία και αγνοεί τις ΗΠΑ, που αδυνατούν να επιβάλλουν κυρώσεις, έχοντας χάσει το μοχλό πίεσης που ονομάζεται Σοβιετική Ένωση. Οι ΗΠΑ θα φωνάζουν, ελπίζοντας μόνο στο φόβο που δημιουργούν οι απειλές και γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν οτιδήποτε άλλο.

Σ' αυτό το σημείο γίνεται αντιληπτή η διαφορά μεταξύ των ιμπεριαλισμών που έχουν ασκηθεί κατά καιρούς στον πλανήτη. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι "Virtual", γιατί απλούστατα δεν εξαρτάται κανένας από την παραγωγή των ΗΠΑ. Κανένας δεν μπορεί ν' απειληθεί με στέρηση, η οποία οδηγεί κατ' αρχήν στη δυσλειτουργία κι έπειτα στην υποταγή. Ο κόσμος —και άρα τα κράτη— παράγουν μόνα τους τα αγαθά που καλύπτουν τις ανάγκες των αγορών τους και πληρώνουν τους Αμερικανούς, γιατί εκπαιδεύονται να πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Αν καταλάβει ο αναγνώστης πώς είναι δομημένη η αμερικανική οικονομία, είναι σε θέση να καταλάβει και το πόσο ευάλωτη σε επεμβάσεις είναι. Η αμερικανική οικονομία στηρίζεται σ' ένα τεράστιο πλήθος συμβόλων, που η προστασία τους αποδίδει τεράστιο κέρδος. Σ' αυτό το κέρδος δεν έχουν συμμετοχή οι Αμερικανοί εργάτες, εφόσον δεν συνδέεται με την παραγωγή. Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτοί οι εργάτες, όχι μόνο δεν ωφελούνται απ' αυτό το τεράστιο κέρδος, αλλά κινδυνεύουν. Φαινομενικά αυτό το κέρδος δίνει την ισχύ στις ΗΠΑ να εφαρμόζουν καλή κοινωνική πολιτική, ενώ πρακτικά κάνει ασύμφορη τη γραμμή παραγωγής των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα το σύνολο σχεδόν των αμερικανικών επενδύσεων στον τομέα της παραγωγής να πραγματοποιείται σε τρίτες χώρες και ένα μεγάλο μέρος των αναγκών της αγοράς τους να καλύπτεται με προϊόντα εισαγωγής.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι σημαίνει σύμβολο και πώς αποδίδει κέρδος, θα δούμε ορισμένα παραδείγματα. Η δύναμη των ΗΠΑ είναι η "Coca Cola" η "Marlboro" τα "Mac Donalds" κλπ.. Το σύνολο του κόσμου καταναλώνει αυτά τα προϊόντα. Η ιδιομορφία είναι ότι ο κόσμος δεν τα εισάγει από τις ΗΠΑ και άρα από τα χέρια του Αμερικανού εργάτη, αλλά τα κατασκευάζει μόνος του. Οι Αμερικανοί βάζουν τη συνταγή και άρα τη γνώση και λαμβάνουν το καθαρό κέρδος. Αυτό το καθαρό κέρδος είναι το νταβατζιλίκι κι αν αυτό κοπεί καταστρέφει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα απ' αυτό το κόψιμο. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της αντιγραφής.

Είπαμε για τη γνώση ότι είναι μια μορφή κεφαλαίου που είναι θέμα χειρισμού η ισχύς του. Αν κάποιος λάβει τη γνώση, δεν μπορεί να του αφαιρεθεί. Σήμερα, ναι μεν δεν αφαιρείται, αλλά απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί όταν ο κύριος της γνώσης δεν το επιτρέπει. Άπειροι άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων γνωρίζουν τη συνταγή της "Coca Cola" ή των "Mac Donalds". Τι θα γίνει αν όλοι αυτοί χρησιμοποιήσουν τη γνώση τους; Αν δίπλα σε κάθε εργοστάσιο "Coca Cola" κτιστεί ένα εθνικό εργοστάσιο που παράγει την ίδια "Coca Cola" με τα ίδια σύμβολα και δεν πληρώνει δικαιώματα; Αν δίπλα σε κάθε "Mac Donald" κτισθεί ένα μαγαζί πρώην υπαλλήλων της εταιρείας, που κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα; Το οικονομικό περιβάλλον θα οδηγήσει τις αμερικανικές εταιρείες σε καταστροφή. Ο ανταγωνισμός θα τις θέσει εκτός αγοράς. Αυτό είναι βέβαιο, γιατί οι αντιγραφείς, απαλλαγμένοι από τον αέρα των πνευματικών δικαιωμάτων, θα είναι ανταγωνιστικότεροι. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στις βιομηχανίες παραγωγής θεάματος, μουσικής, πληροφορικής και ειδησεογραφίας. Πώς θα πουλήσουν όλοι αυτοί το ακριβό τους λόγω δικαιωμάτων προϊόν, όταν οι αντιγραφείς θα τους περιμένουν στη γωνία;

Μια ταινία του "Hollywood" κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και αποδίδει κέρδος στην αμερικανική οικονομία όταν πληρώνονται τα δικαιώματα. Τι θα γίνει αν μόλις βγαίνει μια ταινία πλημμυρίζει ο κόσμος από κόπιες της; Τι θα γίνει αν το ίδιο συμβεί στη μουσική παραγωγή; Ο αντιγραφέας έχει να αντιμετωπίσει μόνο το αστείο κόστος της παραγωγής ενός CD και προσβλέπει σ' ένα μικρό κέρδος. Δεν τον ενδιαφέρει τι συμβόλαιο έχει ο καλλιτέχνης, πόσο κόστισε το "Video Clip" ή η πανάκριβη διαφήμιση. Πώς θα λειτουργήσουν οι ειδησεογραφικοί κολοσσοί, όταν την πανάκριβη είδηση ή γενικότερα το πρόγραμμά τους το αναμεταδίδουν τοπικοί σταθμοί, που, όταν φτάσει η ώρα της διαφήμισης, θα κόβουν τις διαφημίσεις του σταθμού και θα βάζουν δικές τους; Ποιος θα πληρώσει τους "σταρ" της ενημέρωσης και της διασκέδασης;

Τα ίδια μπορούν να γίνουν και στον τομέα της πληροφορικής. Ένα πρόγραμμα αξίζει εκατομμύρια, αλλά αν αντιγραφεί αξίζει μερικές δεκάδες δραχμές, όση είναι δηλαδή η αξία της δισκέτας. Σήμερα όλοι μιλάνε για το "Internet" και για την ισχύ του. Εκατομμύρια δολάρια διακινούνται μέσω αυτού του πανίσχυρου και τρομερού δικτύου. Άλλοι το προσκυνούνε και άλλοι το αποστρέφονται σαν να είναι ο ίδιος ο Αντίχριστος. Τι συμβαίνει μ' αυτό το δίκτυο; Τίποτε απολύτως. Αέρας κοπανιστός είναι, που ανά πάσα στιγμή τινάζεται στον αέρα. Σήμερα είναι πανίσχυρο, γιατί το συντηρούν αυτοί που έχουν τα μεγάλα συμφέροντα και άρα οι Αμερικανοί. Είναι μια τεράστια αγορά πληροφοριών, που αποδίδει κέρδος επειδή υπάρχουν τα πνευματικά δικαιώματα. Ζητά ο άνθρωπος μια πληροφορία και κάθε φορά που το κάνει αυτό πληρώνει. Υπάρχουν δηλαδή εταιρείες, που έχουν πληρώσει εκατομμύρια δολάρια για τα δικαιώματα συγκεκριμένων πληροφοριών και κάθε φορά που τους ζητείται μια πληροφορία τη χρεώνουν. Τι θα γίνει όμως αν, κάθε φορά που ένας χρήστης πληρώνει μια πληροφορία, την επαναπροωθεί στο δίκτυο πλήρη και δωρεάν; Ποιος θα πληρώσει στη συνέχεια κάτι που διατίθεται δωρεάν; Πώς θα επιβιώσουν οι εταιρείες που πλήρωσαν εκατομμύρια δολάρια για να εισπράξουν λίγα cents; Αναλογίζεται ο αναγνώστης τι μπορεί να συμβεί στην αμερικανική οικονομία αν για κάθε εκατομμύριο που επενδύει στον τομέα της γνώσης εισπράττει λίγα cents;

Είναι σωστό όμως να γίνει αυτό; Ποιες θα είναι οι συνέπειες για τον Αμερικανό εργάτη, που είναι φίλος και δεν πρέπει ν' αδικηθεί; Ποιες θα είναι οι συνέπειες για τον επίσης φίλο Αμερικανό βιομήχανο; Είναι απόλυτα θεμιτή η αντιγραφή, γιατί σ' αυτόν τον κόσμο δικαίωμα να εισπράττουν μισθούς έχουν οι εργάτες και δικαίωμα κέρδους έχουν αυτοί που παράγουν αγαθά για τους ανθρώπους. Δικαίωμα κέρδους δεν έχουν οι καραγκιόζηδες που δεν δουλεύουν, δεν επενδύουν στον τομέα της παραγωγής και που ξύνουν τις κοιλιές τους επειδή είχαν την τύχη ή την έμπνευση να βρεθούν κάτοχοι δικαιωμάτων πάνω στη γνώση. Αυτοί με την παρουσία τους αφαιρούν ποσοστά από το μισθό του εργάτη, αφαιρούν κέρδος από το κέρδος του παραγωγού κι επιπλέον αυξάνουν τις τιμές των αγαθών, κάνοντάς τα απαγορευτικά για τους φτωχούς ανθρώπους.

Σ' ό,τι αφορά τον Αμερικανό εργάτη τα πράγματα είναι απλά. Είναι θύμα των πνευματικών δικαιωμάτων όσο είναι και κάποιος άλλος που είναι ταυτόχρονα και θύμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Σ' ό,τι αφορά την απασχόληση δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί η αμερικανική μηχανή παραγωγής δεν έχει εξαγωγικό προσανατολισμό. Παράγει στην οριακά καλύτερη περίπτωση αυτά που χρειάζεται η εθνική αγορά και άρα δεν υπάρχουν τα προβλήματα που υπήρχαν σε παλαιότερους σχεδιασμούς. Τουναντίον μάλιστα, με το σημερινό σχεδιασμό δημιουργούνται στις ΗΠΑ φαινόμενα υποαπασχόλησης, εφόσον, λόγω πνευματικών δικαιωμάτων, πλήθος προϊόντων –κυρίως ασιατικών εταιρειών— έχουν διεισδύσει επικίνδυνα στην αμερικανική αγορά. Αυτή η διείσδυση είναι υπεύθυνη για την ανεργία που μαστίζει σήμερα τις ΗΠΑ. Ο Αμερικανός εργάτης, όπως και ο Αμερικανός βιομήχανος, έχουν τρομερό κέρδος αν καταστραφεί ο μηχανισμός ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Αυτοί θα μοιράζονται το κέρδος από την παραγωγή και δεν θα δίνουν το μερίδιο του λέοντος στους καραγκιόζηδες που αποφοιτούν από τα ακριβά κολέγια και νομίζουν ότι είναι παιδιά ενός ανώτερου Θεού. Στην πραγματικότητα δουλεύουμε όλοι γι' αυτούς τους πνευματικά ασήμαντους διαχειριστές και όχι δημιουργούς της γνώσης, εφόσον η γνώση των ΗΠΑ είναι, είτε προϊόν της μεγάλης κλοπής μετά τον πόλεμο είτε προϊόν ευφυών ανθρώπων, που εξαγοράστηκε σε εξευτελιστικές τιμές. Είναι εξοργιστικό να βλέπεις όλα αυτά τα ανέραστα κουτορνίθια να παριστάνουν τους ευφυείς και πετυχημένους γιάπηδες. Είναι απαράδεκτο να τους ανεχόμαστε να παίζουν στο όνομα του κέρδους παιχνίδια εις βάρος των εθνικών οικονομιών και άρα εις βάρος των λαών.

Με τον τρόπο που περιγράψαμε απειλείται το ανθρωποκτόνο θηρίο που ονομάζεται αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Αρκεί όμως που γνωρίζουμε πώς απειλείται για να το καταστρέψουμε; Γνώση για το πώς καταστρέφονται έχουμε καί για τους φεουδάρχες καί για τους εργοστασιάρχες, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Το ότι γνωρίζει κάποιος ότι η δύναμη του φεουδάρχη είναι το φέουδο, δεν σημαίνει ότι μπορεί να κάνει και τίποτε. Το κόστος μιας τέτοιας σύγκρουσης είναι τεράστιο κι επιπλέον δεν οδηγεί πουθενά. Πάντα πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας τι κέρδος επιδιώκουμε μέσα από μια σύγκρουση. Εδώ είναι το λεπτό σημείο που απαιτεί προσοχή. Οι φεουδάρχες ή εργοστασιάρχες —και άρα και τα συστήματα που στηρίζονται σ' αυτούς— είναι πραγματικά θηρία και αν τα απειλήσουμε στην ουσία υπογράφουμε την καταδίκη μας. Τι συμβαίνει όμως αν επιχειρήσουμε το ίδιο εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού; Υπάρχει καταδίκη; Η καταδίκη είναι δεδομένη, όταν ο αγώνας που ξεκινάει κάποιος μοιάζει περισσότερο με αυτοκτονική πράξη παρά με πάλη. Το να κινηθεί κάποιος άνθρωπος εναντίον ενός γίγαντα ή ένα μικρό κράτος εναντίον μιας υπερδύναμης είναι μια αυτοκτονική πράξη. Η δυνατότητα του οποιουδήποτε να στραφεί εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού χωρίς κίνδυνο οφείλεται στην άυλη μορφή του κεφαλαίου-γνώση, που οποιαδήποτε απειλή δεν συνοδεύεται από κάποια επιθετική κίνηση. Υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα να γίνει κάποιος απειλητικός, χωρίς καν να εκδηλώσει επίθεση. Σε ενδεχόμενη σύγκρουση κανένας δεν θα κινηθεί εναντίον κανενός. Όταν το κεφάλαιο είναι η γη ή το εργοστάσιο, η επίθεση επιβάλλεται, γιατί είναι το μοναδικό μέσο πάλης εναντίον του ισχυρού. Μόνο με αρπαγή ή καταστροφή του κεφαλαίου του αυτός παύει να ασκεί ιμπεριαλιστική τακτική. Μόνο σ' αυτήν την περίπτωση έχει νόημα το μέγεθος του εχθρού και η στρατιωτική του ικανότητα. Μόνο σ' αυτήν την περίπτωση οι στρατοί έχουν νόημα ύπαρξης, εφόσον αυτοί θα κλιθούν, είτε να προστατέψουν το εθνικό κεφάλαιό τους είτε ν' απειλήσουν το εθνικό κεφάλαιο του αντιπάλου. Εξαιτίας των δυνατοτήτων των ισχυρών να διατηρούν ισχυρά στρατεύματα, οι αδύναμοι υποτάσσονται. Οι μεγάλες δυνάμεις χρησιμοποιούν τα στρατεύματά τους για να επιδεικνύουν και να αποδεικνύουν διαρκώς τη δύναμή τους. Απ' αυτήν την προαιώνια τακτική δεν ξεφεύγουν και οι ΗΠΑ. Διατηρούν τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις κατάλληλες για όλα τα επιχειρησιακά πεδία. Ναυτικοί στόλοι κάνουν αισθητή την παρουσία τους σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη των θαλασσών. Πύραυλοι με πυρηνικές γομώσεις σημαδεύουν το σύνολο των κέντρων που μπορούν να απειλήσουν την παντοκρατορία τους. Θα ήταν καθαρή τρέλα να επιχειρήσει κάποιος σύγκρουση μ' αυτήν την υπερδύναμη. Το λεπτό σημείο όμως είναι ότι αυτή η υπερδύναμη καταρρέει στην κυριολεξία χωρίς σύγκρουση. Κανένας δεν έχει λόγο ν' απειλήσει τη χώρα που ονομάζεται ΗΠΑ, δίνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο στο σύστημά της τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την κολοσσιαία στρατιωτική του ισχύ.

Οι ΗΠΑ είναι ένα "Virtual Reality" θηρίο, που αν δεν ευθυγραμμιστεί κάποιος με τις επιθυμίες του δεν κινδυνεύει. Ο στρατός των ΗΠΑ δεν μπορεί να προστατεύσει δραστικά το κεφάλαιο που του προσφέρει ισχύ, γιατί απλούστατα αυτό το κεφάλαιο είναι άυλο και, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, βρίσκεται εξίσου καί εντός καί εκτός των συνόρων του. Τις ΗΠΑ τις απειλεί ο καθένας όταν αντιγράφει. Αυτό όμως μπορεί να γίνει στο τοπικό εργοστάσιο, στο γραφείο, ακόμα και στο σπίτι του αδύναμου. Τι θα κάνουν οι ΗΠΑ όταν ένας μηχανικός χρησιμοποιεί ένα πρόγραμμα υπολογιστή, χωρίς να πληρώνει τα αντίστοιχα δικαιώματα; Θα στείλουν οι ΗΠΑ αεροπλανοφόρα στο γραφείο του για να συμμορφωθεί; Αν όλοι κάνουν τα ίδια, τι θα κάνει ο θυμωμένος και θιγόμενος γίγαντας; Θα μας καταστρέψει με τα πυρηνικά του όπλα; Ακόμα κι αυτό αν ήταν στις δυνατότητές του είναι άνευ νοήματος να το επιχειρήσει. Οι λαοί έχουν αναπτύξει πελατειακή σχέση με τις ΗΠΑ. Όταν ο πελάτης αποφασίσει να μη πληρώσει είναι το ίδιο άχρηστος, είτε είναι ζωντανός είτε είναι νεκρός.

Εύλογα θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης γιατί οι ΗΠΑ διατηρούν αυτόν τον τεράστιο και πολυδάπανο στρατό, όταν γνωρίζουν την αναποτελεσματικότητά του. Εδώ έχει νόημα να γνωρίζει κάποιος τα περί "Virtual Reality" περιβάλλοντος και να γνωρίζει επίσης πώς λειτουργεί ο άνθρωπος υπό καθεστώς φόβου. Όπως ο άνθρωπος έχει μηχανισμούς αυτοάμυνας που τον προστατεύουν από τους κινδύνους, κατά τον ίδιο τρόπο επιχειρείται από το σύστημα να λειτουργεί η ανθρωπότητα. Όπως ο άνθρωπος αναγνωρίζει την επικινδυνότητα ενός θηρίου, χωρίς να έχει ανάγκη εκπαίδευσης, παρά μόνο λόγω ενστίκτου —που είπαμε ότι είναι αποτέλεσμα γενετικής μνήμης—, έτσι και το παγκόσμιο σύστημα προσπαθεί να δημιουργή­σει ένστικτα στην ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος βλέπει τα νύχια και τα δόντια των θηρίων και ενστικτωδώς φοβάται. Η ανθρωπότητα αυτά τα στοιχεία τ' αντιλαμβάνεται βλέποντας τους στρατούς. Αυτήν την ενστικτώδη αντίδραση εκμεταλλεύεται το σύστημα. Το σύνολο αυτών των ενστίκτων είναι δημιουργήματα της παιδείας και καλλιεργούνται με τη βοήθεια του μαθήματος της ιστορίας. Εξαιτίας της ιστορίας η ανθρωπότητα ενστικτωδώς φοβάται τα συστήματα-θηρία και οι ισχυροί στρατοί απλά την βοηθούν στο να τα αναγνωρίζει. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν την αναποτελεσματικότητα του στρατού τους, αλλά γνωρίζουν ότι πρέπει να τον συντηρούν, ώστε να διατηρούν εικόνα θηρίου. Η εικόνα τούς ενδιαφέρει κι αυτήν επιδιώκουν να διατηρήσουν. Αν όμως για τον οποιοδήποτε λόγο οι λαοί τους αγνοήσουν, τότε τα πράγματα είναι τραγικά για τον ιμπεριαλισμό τους και η κατάσταση παίρνει τροπή μη αναστρέψιμη. Όσο κι αν θυμώσουν είναι αδύνατον να γίνουν επικίνδυνοι. Καμιά χώρα δεν εξαρτάται από την παραγωγή των ΗΠΑ, ώστε να υποταχθεί στη θέλησή τους.

Αφού όμως είναι τόσο απλά τα πράγματα όπως τα περιγράφουμε και εφόσον οι ΗΠΑ εκμεταλλεύονται τα ένστικτα της ανθρωπότητας, γιατί δεν επιχείρησε κανένας μέχρι σήμερα να τις απειλήσει; Στην περίπτωση του παγιδευμένου ανθρώπου είπαμε ότι εχθρός ενός τέτοιου σχεδιασμού είναι η μνήμη. Γιατί η μνήμη δεν βοηθά την ανθρωπότητα; Οι ΗΠΑ και η παγκόσμια εξουσία που κρύβεται πίσω τους, έχουν καταφέρει να παραπλανήσουν τη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Εκμεταλλεύονται με ασφάλεια τα ένστικτα, γιατί η μνήμη που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα είναι ανίκανη να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Στο παράδειγμά μας περί "Virtual Reality" κατάστασης είπαμε ότι το τέλος του σχεδιασμού παγίδευσης θα ερχότανε αν ο άνθρωπος κατάφερνε να θυμηθεί την κατάσταση πριν απ' αυτήν την παγίδευση. Το παγκόσμιο σύστημα δεν φοβάται τη μνήμη της ανθρωπότητας, γιατί η φορά της πορείας της το ευνοεί. Η ανθρωπότητα δεν βρισκόταν στον παράδεισο, ώστε να θυμηθεί τις συνθήκες που βίωνε και στη συνέχεια ν' απειλήσει τους εκμεταλλευτές. Η ανθρωπότητα βρισκόταν στην κόλαση του Μεσαίωνα της άπειρης εκμετάλλευσης και των πραγματικών θηρίων και συνεπώς η μνήμη δεν βοηθά. Αντίθετα μάλιστα η μνήμη της υποδεικνύει να προστατεύσει την υπάρχουσα κατάσταση, ώστε να μη γυρίσουμε στα χειρότερα. Εξαιτίας της μνήμης η σημερινή κατάσταση εμφανίζεται ως επίτευγμα και όχι ως μεταλλαγμένη κατάντια του Μεσαίωνα.

Αυτό που θα δούμε τώρα είναι πώς όλη αυτή η ψευδοκατάσταση είναι εκμεταλλεύσιμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τη στιγμή που οι ΗΠΑ αποφάσισαν σαν κράτος ν' αλλάξουν την κύρια μορφή του κεφαλαίου τους, ακολουθούν μια πάγια παγκόσμια στρατηγική, που έχει ως στόχο να μη βρεθούν στην κατάσταση που προτείνουμε. Εντόπισαν τους πιθανούς εχθρούς τους και τους διατηρούν σε μια διαρκή προβληματική κατάσταση. Αυτή η προβληματικότητα επιτυγχάνεται με τη δημιουργία περιφερειακών εντάσεων που τις προκαλούν κράτη-υποχείρια των Αμερικανών.

Ο κύριος εχθρός των ΗΠΑ, όταν αποφάσισαν το σχεδιασμό, όπου κύρια μορφή του κεφαλαίου είναι η γνώση, ήταν το Ισλάμ. Η Σοβιετική Ένωση ήταν ένας εχθρός με φιλικά χαρακτηριστικά λειτουργίας σ' ό,τι αφορά το σχεδιασμό. Ευνοούνταν απόλυτα από το σχεδιασμό και κατά συνέπεια δεν τον απειλούσε. Δεν ήταν δυνατόν ν' απειλήσει έναν σχεδιασμό που την αναγνώριζε ως υπερδύναμη. Αντίθετα το Ισλάμ ήταν επικίνδυνο. Δεν λάμβανε κανένα ουσιαστικό κέρδος εξαιτίας της παγκόσμιας ανακατάταξης κι επιπλέον ήταν σε απόσταση αναπνοής από τη Δύση και τις μεγάλες αγορές της. Αυτός ο εχθρός έπρεπε να εξουδετερωθεί κι αυτό έγινε με τον πλέον υποδειγματικό τρόπο. Η εξουδετέρωση επιτεύχθηκε με κύριο μέσο την ύπαρξη του πετρελαίου. Το πετρέλαιο είναι η ευχή και η κατάρα του Ισλάμ. Το πετρέλαιο ήταν το αίτιο παγίδευσης των κεφαλαιοκρατών του Ισλάμ. Το σύστημα δεν φοβάται τον απλό Μωαμεθανό. Το σύστημα φοβάται τον κεφαλαιοκράτη Μωαμεθανό, που θ' αναζητήσει το κέρδος που αντιστοιχεί στο κεφάλαιό του. Φοβόταν όλους τους κεφαλαιοκράτες που θα έμπαιναν στο χώρο της παραγωγής, τη στιγμή που τα κράτη-συστήματα που τους φιλοξενούν δεν έχουν την ίδια σχέση με τα πνευματικά δικαιώματα που έχει η χριστιανική Δύση. Είναι αυτό που αναφέραμε πιο πάνω περί των ιδιομορφιών των κοινωνιών, που δημιουργούνται εξαιτίας των διαφορετικών τύπων εκπαίδευσης.

Οι ΗΠΑ, για ν' αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση, έκαναν το εξής: Αναγνώρισαν τους Μωαμεθανούς ως τους κύριους και δήθεν απαραίτητους προμηθευτές πετρελαίου της Δύσης. Μπλόκαραν τους κεφαλαιοκράτες του Ισλάμ στην πλέον ευτελή μορφή κεφαλαίου, που είναι η εκμετάλλευση φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών. Τους παγίδευσαν δηλαδή στο επίπεδο της φεουδαρχίας. Το φέουδο είναι απόλυτα όμοιο με την πετρελαιοπηγή και κατά συνέπεια ο φεουδάρχης όμοιος με τον πετρελαιοπαραγωγό. Τα κέρδη από την εκμετάλλευση αυτών των πηγών έδιναν τη δυνατότητα στην άρχουσα μωαμεθανική τάξη να καθηλώνει στο χειρότερο επίπεδο τη βάση της μωαμεθανικής κοινωνίας. Ήταν πρακτικά αδύνατο να προκύψει κίνδυνος για τη Δύση, γιατί σ' αυτού του είδους τις κοινωνίες η μορφή του κεφαλαίου οδηγεί στην κοινωνική στασιμότητα. Η στασιμότητα είναι δεδομένη, εφόσον το κεφάλαιο αυτού του τύπου είναι πεπερασμένο κι επιπλέον έχει διαμοιραστεί. Εξέλιξη υπάρχει όταν μέσα στην κοινωνία γεννιούνται νέες δυνάμεις και άρα νέοι κεφαλαιοκράτες. Ήταν αδύνατο όμως να προκύψει νέος κεφαλαιοκράτης από το χώρο του Ισλάμ που θα απειλούσε το σχεδιασμό. Οι ευνοούμενοι των Αμερικανών πετρελαιοφεουδάρχες, δεν επέτρεπαν –μέσω της άρνησης να επενδύσουν στον τομέα της παραγωγής— σε κανέναν ν' απειλήσει τα αφεντικά τους.

Αρκούσε όμως αυτή η προδοσία για να ελεγχθεί το τρομερό Ισλάμ; Αυτό δεν ήταν αρκετό, γιατί το Ισλάμ είναι ένας τεράστιος ομοιογενής χώρος, που τα σύνορα μεταξύ των κρατών δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα. Τα κράτη που υπάρχουν στο Ισλάμ δεν είναι όμοια με τα χριστιανικά, που υποτίθεται το καθένα από αυτά έχει ξεχωριστή πορεία, γνώση και στόχους. Τα κράτη του Ισλάμ είναι γεννήματα της αποικιοκρατίας. Αντιπροσωπεύουν τους χώρους που έλεγχαν οι μεγάλες δυνάμεις στον προηγούμενο σχεδιασμό. Οι διαφορές που έχουν μεταξύ τους είναι ανύπαρκτες. Τα στοιχεία που διαφοροποιούν τα δυτικά κράτη μεταξύ τους στην περίπτωση του Ισλάμ δεν υφίστανται. Η πορεία, η γνώση και οι στόχοι του κάθε ισλαμικού κράτους είναι κοινά και έχουν ισλαμική προέλευση. Αυτό σημαίνει ότι σε περίοδο ύφεσης, και με δεδομένη την εύκολη επικοινωνία μεταξύ των λαών, όσο κι αν το επιθυμούσαν οι ψευδοβασιλείς υπάλληλοι των ΗΠΑ που διαχειρίζονταν το πετρέλαιο, δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν τις κοινωνικές εντάσεις. Η δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των λαών είναι καθοριστική, γιατί οι Δυτικοί, έχοντας αλλάξει την κύρια μορφή του κεφαλαίου τους, έχουν παραδώσει ακόμα και στα παιδιά του δημοτικού τη γνώση που νικά τα ψευδοϊδεολογήματα των φεουδαρχών. Τα κράτη του Ισλάμ θα διαλύονταν και θα εμφανιζόταν το ιδιόμορφο υπερσύστημα του Ισλάμ. Ιδιόμορφο είναι γιατί, παρ' όλο που παρακολουθεί την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, έχει καθηλωθεί στην κατάσταση της φεουδαρχίας και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί όμοια με τη Σοβιετική Ένωση. Η ιδιομορφία αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι οι μωαμεθανοί δεν εκπαιδεύονται ν' αναγνωρίζουν το κεφάλαιο-γνώση κατά τρόπο όμοιο με τους χριστιανούς.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι το Ισλάμ είναι ελεγχόμενο μόνο όταν είναι χωρισμένο σε κράτη, όπου η κάθε ευνοημένη υποτίθεται εθνική άρχουσα τάξη, καθηλώνει τους πάντες στην οικονομική μιζέρια και στον αναλφαβητισμό. Στόχος των ΗΠΑ ήταν η προστασία των ψευδοεθνικών κρατών του Ισλάμ· η προστασία των εγκάθετων, που ασκούσαν εξουσία μέσα σ' αυτά. Αυτός ο στόχος είναι εφικτός μόνο με τη δημιουργία μιας δυναμικής που τον επιτυγχάνει και δεν είναι θέμα απλού σχεδιασμού. Εξαιτίας αυτού του στόχου ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ. Κανένας δεν οραματίστηκε να δώσει χώρο και κρατική υπόσταση στους Εβραίους, εξαιτίας κάποιας ηθικής υποχρέωσης. Απλά το Ισραήλ είναι σωτήριο για την πολιτική των ΗΠΑ. Το εβραϊκό έθνος είναι πραγματικό έθνος και άρα μπορεί να λειτουργήσει ως θηρίο. Έχει συγκεκριμένη πορεία, παράδοση και στόχους. Οι ΗΠΑ ενθάρρυναν αυτό το έθνος-κράτος ν' ασκήσει επιθετική πολιτική έναντι των γειτόνων του. Δεν υπάρχει γείτονας στο Ισραήλ που να μην έχει διαφορές μ' αυτό. Το αποτέλεσμα; Τα ψευδοκράτη του Ισλάμ συντηρούνται μέσα απ' αυτήν την εχθρότητα και δεν απειλούνται με κατάρρευση. Τα καθεστώτα τους μπορούν και χειρίζονται τα προβλήματα των λαών με τρόπο σκληρό, με άλλοθι τη διαρκή εμπόλεμη κατάσταση. Το Ισραήλ είναι το αίτιο της μεσανατολικής κρίσης, που στην πραγματικότητα σώζει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ' αυτήν την κατάσταση όλοι είναι ευνοημένοι εκτός από τους φτωχούς ανθρώπους, είτε Εβραίους είτε μωαμεθανούς, και βέβαια το ίδιο το Ισλάμ. Οι Αμερικανοί γιατί ελέγχουν το χώρο, οι Ισραηλίτες γιατί βρέθηκαν ξαφνικά κι ανέλπιστα με κράτος και οι προδότες του Ισλάμ, που παριστάνουν τους βασιλείς, γιατί κλέβουν με ασφάλεια. Οι τελευταίοι στο όνομα του Προφήτη καταδικάζουν τους λαούς στη φτώχεια, τη στιγμή που οι γόνοι τους ζουν μέσα στη χλιδή, έχοντας "καλή" φήμη μόνο στα πορνεία και στις αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων της Δύσης. Τα αιώνια χαρακτηριστικά του εβραϊκού έθνους δίνουν αιώνια χαρακτηριστικά στο σχεδιασμό, που στηρίζεται σε αδύναμα στοιχεία. Το Ισραήλ είναι το στιλέτο που κάρφωσε η Δύση στα πλευρά του Ισλάμ.

Αρκούσε όμως αυτή η επέμβαση; Όχι βέβαια, γιατί οι ΗΠΑ είχαν κι έναν εσωτερικό εχθρό της πολιτικής τους που ανήκε στο χριστιανικό χώρο. Αυτός ο εχθρός είναι οι Έλληνες και όχι το ελληνικό εθνικό κράτος, που λειτουργεί όμοια με τα υπόλοιπα. Οι Έλληνες είναι εχθρός, γιατί δεν σέβονται, όχι την αξία, αλλά την κυριότητα της γνώσης. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί η παιδεία που λαμβάνουν τους υποδεικνύει να είναι υπερήφανοι όταν οι λαοί δανείζονται τη γνώση των προγόνων τους και ο δεύτερος γιατί είναι φτωχοί σ' έναν κόσμο που ο πλούτος ταυτίζεται με τη γνώση. Αν οι Έλληνες σεβόντουσαν τα πνευματικά δικαιώματα, θα έπρεπε ν' αγωνίζονται να προστατεύσουν πρώτα τα δικά τους δικαιώματα, πράγμα που δεν συμβαίνει. Θα έπρεπε, κάθε φορά που χρησιμοποιείται οτιδήποτε ελληνικό στην παιδεία ή την τέχνη, να κατατίθεται στο ελληνικό κράτος το ανάλογο τίμημα. Είναι όμως δυνατόν αυτό; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή όμως που δεν πληρώνεις κάποιον, που θεωρητικά είναι κληρονόμος και άρα κύριος μιας γνώσης, δεν μπορείς να τον εμποδίσεις να κάνει το ίδιο. Όταν χρησιμοποιείς το έργο του Πλάτωνα στο σύστημα παιδείας σου, χωρίς να πληρώνεις, δεν μπορείς να πείσεις αυτούς που αναγνωρίζεις —έστω και υποκριτικά— ως κληρονόμους του ότι πρέπει να πληρώσουν για τα "Windows".

Το πρόβλημα των Ελλήνων λύθηκε κι αυτό με υποδειγματικό τρόπο. Παγιδεύονται οι Έλληνες από τις ανάγκες του ελληνικού εθνικού κράτους. Στο χριστιανικό χώρο και άρα στα Βαλκάνια, αυτό το κράτος λειτουργεί όμοια με το Ισραήλ. Έχει διαφορές με όλα τα γύρω κράτη. Επειδή όμως αυτό δεν αρκεί, γιατί οι χριστιανοί επικοινωνούν μεταξύ τους και είναι δυνατόν λόγω κοινής παιδείας, όταν δεν υπάρχουν οικονομικές ή άλλες απαιτήσεις από πλευράς δημιουργών, να μιμηθεί ο ένας τον άλλο, η Δύση στήριξε την Τουρκία και δημιούργησε δίπολο. Οι αιώνιοι Έλληνες παγιδεύονται από τις ανάγκες του ελληνικού εθνικού κράτους, που δεν έχει από μόνο του αιώνια χαρακτηριστικά. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία, που είναι ισλαμικό κράτος, παίρνει επίσης αιώνια χαρακτηριστικά, εφόσον συντηρείται απ' αυτήν την αντιπαλότητα. Τα αιώνια χαρακτηριστικά της Τουρκίας υποβοηθούν την πολιτική των ΗΠΑ, γιατί συμπληρώνουν την αποστολή του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Βλέπουμε δηλαδή πώς η Τουρκία και το Ισραήλ συντηρούν τα ψευδοκράτη του Ισλάμ μέσω της αντιπαλότητας και πώς το ευνουχίζουν.

Η διαρκής ένταση που υπάρχει μεταξύ όλων αυτών των κρατών απαγορεύει, τόσο από πλευράς των ισλαμιστών όσο και από πλευράς Ελλήνων, εκείνες τις επιλογές που δεν συμφέρουν τις ΗΠΑ. Το Ισλάμ δεν προχωρά στον τομέα της βιομηχανίας, γιατί οι κεφαλαιοκράτες του είναι ελεγχόμενοι από εκείνους που δεν θέλουν να αναπτυχθεί βιομηχανικά το Ισλάμ. Αν πραγματοποιούσε τα βήματα που έπρεπε, αυτή τη στιγμή θα απολάμβανε ό,τι απολαμβάνει η Ιαπωνία η οποία αντιγράφει. Το ίδιο συμβαίνει και σ' ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των Ελλήνων. Ενώ ως λαός έχουν την ισχύ, την παιδεία και την νοοτροπία να στείλουν στο διάολο τους κεφαλαιοκράτες της γνώσης, δεν το επιχειρούν, γιατί φοβούνται ότι η αστάθεια που θα ακολουθήσει θα θέσει σε κίνδυνο την εθνική τους υπόσταση, εφόσον κάποιοι θα σπεύσουν να επωφεληθούν.

Σ' ό,τι αφορά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε το Ισλάμ εναντίον της Δύσης, βλέπουμε ότι είναι το φυσικό αποτέλεσμα της αντίδρασης μιας κοινωνίας που βρίσκεται ουσιαστικά στο στάδιο της φεουδαρχίας. Όταν μια κοινωνία δεν μορφώνεται, έστω και για τις ανάγκες της παραγωγής όπως οι δυτικές, δεν εκτιμά την αξία της γνώσης ως μέσο πάλης. Στοχεύει πάντα την υλική μορφή του κεφαλαίου και άρα το μέγιστο που μπορεί να επιδιώκει και να πετύχει είναι η δολιοφθορά. Από τη στιγμή που οι ΗΠΑ συνδέονται αποκλειστικά με τη γνώση, αυτός ο τύπος της τρομοκρατίας όχι μόνο δεν τις θίγει, αλλά τις ενισχύει. Νομιμοποιούνται να εμφανίζονται ως προστάτες των εθνών και άρα να δίνουν ρόλους στα στρατεύματά τους, από τη στιγμή που οι δύο πρώτες μορφές κεφαλαίου είναι κάτι που αφορά όλα τα δυτικά έθνη εξίσου. Οι ΗΠΑ προκαλούν το Ισλάμ και στη συνέχεια εκμεταλλεύονται την τρομοκρατία, που δεν τις θίγει, αλλά αποδίδει τρομερά αποτελέσματα. Η φαινομενικά πολυσύνθετη αμερικανική πολιτική στην πραγματικότητα είναι πολύ απλή. Όταν τα έθνη τούς αμφισβητούσαν, προκαλούσαν ένταση με τη Σοβιετική Ένωση. Όταν το Ισλάμ έτεινε προς την επικίνδυνη ομογενοποίηση, χρησιμοποιούσαν την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ισραήλ για τη δημιουργία εντάσεων.

Χρησιμοποίησαν την τρομοκρατία του Ισλάμ ως μοχλό πίεσης εις βάρος όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Όταν θέλουν να πιέσουν κυβερνήσεις, προκαλούν την τρομοκρατία του Ισλάμ, που είναι ικανή να δημιουργήσει εσωτερικά προβλήματα στα κράτη που αμφισβητούν τις ΗΠΑ. Η τρομοκρατία επηρεάζει αρνητικά αυτό που ονομάζουμε επενδυτικό κλίμα, όπως επίσης επηρεάζει αρνητικά και την τουριστική κίνηση. Όταν ένα κράτος προσβλέπει στις ξένες επενδύσεις και φιλοδοξεί ν' αντλήσει συνάλλαγμα από τον τουρισμό, ευνόητο είναι ότι υποκύπτει στις πιέσεις αυτών που προκαλούν την τρομοκρατία. Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, πίσω από την τρομοκρατία του Ισλάμ βρίσκονται τις περισσότερες φορές οι ΗΠΑ. Αυτές την προκαλούν, εφόσον ελέγχουν τις επιλογές των κυβερνήσεων που δημιουργούν τις ασφυκτικές συνθήκες για τους λαούς. Ελέγχοντας την Τουρκία ή το Ισραήλ, μπορούν ανά πάσα στιγμή να προκαλέσουν την τρομοκρατία των Κούρδων ή των Παλαιστινίων. Επιβάλλοντας κυρώσεις σε κράτη όπως το Ιράν ή το Ιράκ, δημιουργεί συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, που εκτονώνονται είτε μέσω της τρομοκρατίας είτε μέσω τοπικών συρράξεων. Σ' ό,τι αφορά τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο εκτός Ευρώπης ακολουθούν την αποικιοκρατική πολιτική που κληρονόμησαν από τους προκατόχους τους. Καθηλώνουν τις οικονομίες τους στο επίπεδο της φεουδαρχίας και στηρίζουν αιμοσταγή και φασιστικά καθεστώτα. Ο κίνδυνος απ' αυτά είναι ανύπαρκτος, εφόσον είναι χριστιανικά εθνικά κράτη, που δεν απειλούνται με κατάρρευση.

Ο αναγνώστης ίσως να μην καταλαβαίνει πώς είναι δυνατόν να ασκείται παγκόσμια ιμπεριαλιστική τακτική από ένα "Virtual" θηρίο, όπως οι ΗΠΑ, κι αυτό με τη βοήθεια λίγων κρατών που υπακούν τυφλά σ' αυτές. Ας φανταστεί ο αναγνώστης ότι ο πλανήτης είναι μια μεγάλη αίθουσα και ότι τα διάφορα κράτη είναι άτομα που ζουν μέσα σ' αυτήν την αίθουσα. Όπως είναι φυσικό, όταν κοινός στόχος όλων είναι το να βολευτούν καλύτερα, εννοείται ότι υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα. Αυτά τα συμφέροντα δημιουργούν ένταση μέσα στην αίθουσα και χωρίζουν τους ανθρώπους σε φίλους και εχθρούς. Όταν λέμε ότι ένα έθνος ασκεί παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, σ' αυτήν την περίπτωση μπορούμε να φανταστούμε έναν γιγαντόσωμο άνθρωπο που χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να προστατεύσει τα συμφέροντά του. Τι κάνει αυτός ο γίγαντας όταν απειλούνται αυτά τα συμφέροντα; Εντοπίζει τον υπεύθυνο και κατευθύνεται εναντίον του· καί για να τον τιμωρήσει καί για να παραδειγμα­τιστούν οι υπόλοιποι. Έχει τη δύναμη να τσακίσει τον οποιοδήποτε του αντιστέ­κεται και δεν φοβάται μήπως συσπειρωθούν όλοι εναντίον του, γιατί, εκτός από τη δύναμή του, έχει και τον πλούτο να δημιουργεί τις συμμαχίες που τον ευνοούν. Αυτό έκανε ο Καίσαρας, ο Ναπολέοντας κι αυτήν την πρακτική ακολούθησε η Βρετανική Αυτοκρατορία. Αυτή η πρακτική είναι δυνατή, όταν το κεφάλαιο καί των θυτών καί των θυμάτων έχει υλική μορφή. Όταν ο θύτης αρπάζει από το θύμα τα υπάρχοντά του για να το τιμωρήσει και οι υπόλοιποι φοβούνται, είτε να βοηθήσουν είτε να επωφεληθούν οι ίδιοι, γιατί πρέπει απαραίτητα να επιτεθούν στο θύτη. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν ν' ακολουθήσουν αυτήν την πρακτική για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι εξαιτίας του κεφαλαίου τους, που μπορεί να εξανεμιστεί χωρίς επίθεση και ο δεύτερος, γιατί η φυσική τους υπόσταση, που συνδέεται με τις δύο άλλες μορφές κεφαλαίου, δεν τους δίνει την απαραίτητη υπεροχή που είναι αναγκαία για τον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό που ασκούν.

Αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ είναι το εξής: Στηριζόμενοι στη γενική άγνοια, διατηρούν μια αυτοκρατορική όψη. Φωνάζουν, διατάζουν, απειλούν, αλλά δεν εμπλέκονται σε συγκρούσεις, που είναι δυνατόν ν' αποκαλύψουν την αδυναμία τους. Μια φορά το επιχείρησαν στο Βιετνάμ και κόντεψαν να διαλυθούν. Είναι μια αυτοκρατορία "φάντασμα", που λειτουργεί σαν φάντασμα. Δεν χρησιμοποιεί τη φυσική της υπόσταση, παρά χρησιμοποιεί αυτές των άλλων. Ένα "φάντασμα", για παράδειγμα, δεν μπορεί να σπρώξει έναν άνθρωπο-ύλη γιατί είναι άυλο. Αυτήν την αδυναμία του όμως μπορεί να την ξεπεράσει, εκμεταλλευόμενο τις γνώσεις του περί του πώς αντιδρά ενστικτωδώς ένας άνθρωπος. Στην περίπτωση δηλαδή που θέλει να σπρώξει κάποιον, μπορεί να τρομάξει τον διπλανό του άνθρωπο-ύλη και να καταφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, εκμεταλλευόμενο μια ύλη που δεν είναι δικιά του. Αυτό κάνουν οι ΗΠΑ. Απειλούν, ώστε να τρομάξουν τους απείθαρχους και πριν καταλάβει κανένας τι συμβαίνει οι εν λόγω απείθαρχοι βρίσκονται σε ένταση με τον περίγυρό τους. Αυτό το καταφέρνουν, διατηρώντας ένα πολυπληθές διπλωματικό επιτελείο, που παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα. Τα αεροπλάνα δεν προλαβαίνουν να πηγαινοφέρνουν όλους αυτούς τους θρασύτατους καουμπόηδες που παριστάνουν τους ειρηνοποιούς. Εντοπίζουν δηλαδή τον εχθρό τους και δεν του επιτίθενται, όπως έκαναν οι αυτοκρατορίες, παρά του δημιουργούν παρασκηνιακά προβλήματα με τον περίγυρό του. Χρησιμοποιούν τα κράτη-δούλους, που ελέγχουν και "σπρώχνουν" τους διπλανούς τους. Στην αίθουσα του παραδείγματός μας δημιουργείται παρεξήγηση και κινούνται όλοι εναντίον όλων, ξεχνώντας ποιος έχει συμφέρον από τη σύγχυση. Βλέπουμε δηλαδή ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο μ' αυτό που επιτύγχανε η Ρώμη του Καίσαρα. Απλά, αντί να τους τσακίζει η υπερδύναμη, τσακίζονται όλοι μεταξύ τους. Αυτό έγινε στη Γιουγκοσλαβία, όπου σφάχτηκαν οι Κροάτες με τους Σέρβους και η τελική διευθέτηση έγινε με βάση τα συμφέροντα των ΗΠΑ και άρα σαν να τσάκισε τα αντίπαλα μέρη η αμερικανική στρατιωτική μηχανή. Βέβαια, για τα μάτια του κόσμου και για να επιβεβαιώσουν την εικόνα του θηρίου, επιχείρησαν εκ του ασφαλούς κάποιους βομβαρδισμούς από βάσεις που παραχωρήθηκαν από τα ίδια τα θύματα.

Σ' αυτό το σημείο ο αναγνώστης πρέπει να θυμηθεί το πρώτο παράδειγμα, όπου αναφερθήκαμε στον τρόπο με τον οποίο είναι δυνατόν να γίνουν εκμεταλλεύσιμες οι ενστικτώδεις αντιδράσεις του ανθρώπου. Και σ' αυτήν την περίπτωση υπάρχει γκρεμός που τον "ξεχνάει" το θύμα, όπως υπάρχει και θύτης που στηρίζεται στη γνώση και στα μέσα του. Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές κοινωνίες είναι αυτό του ρατσισμού, το οποίο, όταν μετατρέπεται σε εθνικισμό, οδηγεί στον πόλεμο και στο χάος. Αυτό το πρόβλημα γεννάται από την παιδεία των χριστιανών —που προέρχεται από τον ιουδαϊσμό— και που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους. Όταν η οικονομία βρίσκεται σε περίοδο άνθησης, οι άνθρωποι "ξεχνάνε" το αίτιο που μπορεί να τους οδηγήσει στο θάνατο. Κανένας δεν ασχολείται με το πρόβλημα και η λύση δεν δίνεται μέσω μιας δραστικής επέμβασης στον τομέα της παιδείας. Όταν έλθει η οικονομική ύφεση, οι άνθρωποι είναι απροετοίμαστοι και αδύναμοι ν' αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό. Είναι θέμα χρόνου από εκείνο το σημείο κι έπειτα αυτοί που δημιουργούν ερεθίσματα-προκλήσεις να μην επωφεληθούν. Είναι θέμα χρόνου τα κράτη-υποχείρια των ΗΠΑ να προκαλέσουν τον εθνικισμό των γειτόνων τους. Αυτό έκαναν και κάνουν οι ΗΠΑ εις βάρος των λαών.

Επειδή όμως τα σφάλματα, η άγνοια και η αμετροέπεια πληρώνονται, σήμερα κινδυνεύουν από αντιπάλους που ποτέ δεν μελέτησαν με την ανάλογη προσοχή. Κινδυνεύουν από τους γίγαντες της Ανατολής που μοιάζουν με εθνικά κράτη ενώ δεν είναι κι επιπλέον δεν σέβονται το κεφάλαιο-γνώση, παρά αντιγράφουν. Τέτοια κράτη είναι η Κίνα, η Ινδία, η Κορέα κλπ.. Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Απειλούν, φωνάζουν, παρακαλάνε, αλλά η πορεία για παράδειγμα της Κίνας είναι ήδη προδιαγεγραμμένη. Θ' αρχίσει ν' αντιγράφει, θα εξανεμίσει το κεφάλαιο της γνώσης των Δυτικών και μετά θα οδηγηθεί στον κατακερματισμό, εφόσον το σύστημά της δεν στηρίζεται σε μια θρησκεία που έχει ως θεμέλιο τον εθνικισμό και την πνευματική ιδιοκτησία. Η Κίνα σήμερα μοιάζει με εθνικό κράτος, αλλά δεν είναι. Αυτή η ομοιότητα οφείλεται στον κομμουνισμό και στην προπαγάνδα του, που δίνει ομοιογένεια στον πληθυσμό και καθηλώνει τις μάζες στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο. Αν όμως για κάποιο λόγο έρθουν αυτές οι μάζες σ' επαφή με τη γνώση η Κίνα θα διαλυθεί.

Για να λειτουργήσει ο καπιταλισμός στη σημερινή του μορφή απαιτεί ένα μίνιμουμ γνώσης. Απαιτεί ανάλογη εκπαίδευση των λαών. Πρέπει οι Κινέζοι να μάθουν για τη Δημοκρατία, για τα δικαιώματα, για την ελευθερία, κλπ.. Όλα αυτά όχι βέβαια γιατί ο στόχος είναι η βελτίωση της θέσης του ανθρώπου, αλλά γιατί η παγίδευση του καπιταλισμού απαιτεί γνώση, που οδηγεί στον αυτοπεριορισμό και την υποκρισία. Όταν λοιπόν οι Κινέζοι αναπτύξουν τον τομέα της παραγωγής, θ' αναπτυχθούν τεράστιες οικονομικές δυνάμεις, που αυτές στην ουσία θα καθορίζουν την πορεία του κράτους. Η σύγκρουση συμφερόντων αυτών των δυνάμεων θα οδηγήσει κάποια στιγμή την Κίνα στον κατακερματισμό, εφόσον οι χαλαρά συνδεόμενες μεταξύ τους επαρχίες θα συσπειρώσουν τα συμφέροντά τους γύρω από συγκρουόμενους οικονομικούς πόλους. Το επικίνδυνο βέβαια για την ανθρωπότητα θα ήταν να μη κινδύνευε με διάλυση η Κίνα, γιατί σ' αυτήν την περίπτωση οι ΗΠΑ θα την εμφάνιζαν σαν εχθρό στη θέση της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα μπορούμε να ελπίζουμε σ' ένα καλύτερο αύριο, γιατί η Κίνα λειτουργεί ως φόβητρο και απειλεί το κεφάλαιο-γνώση, χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσει με το χριστιανικό τρόπο.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Κίνα σήμερα ούτε απειλείται ούτε απειλεί ουσιαστικά το σύστημα, γιατί είναι απροετοίμαστη. Η μόνη δύναμη που μπορεί να απειλήσει με καθοριστικό τρόπο τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι το Ισλάμ. Το Ισλάμ μπορεί να υπηρετήσει το όνειρο της ανθρωπότητας για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό, γιατί βρίσκεται μια ανάσα από τις μεγάλες αγορές της Δύσης, έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται τη σύγκρουση μ' αυτήν κι επιπλέον έχει επαφή με τη γνώση. Απλά το Ισλάμ πρέπει ν' αλλάξει την τακτική του και να μην υπηρετεί εν αγνοία του τους εχθρούς του ανθρώπου. Δεν έχουν κανένα νόημα οι τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις. Το να σκοτώσεις μερικούς ανθρώπους, μέλη δυτικών συστημάτων, δεν σημαίνει ότι απειλείς αυτά τα συστήματα. Είναι κρίμα να χάνονται ανθρώπινες ζωές και όχι μόνο να μην έχουμε θετικά αποτελέσματα, αλλά να ενισχύουμε και τους εχθρούς μας. Το Ισλάμ, αν θέλει να τρομοκρατήσει τις ΗΠΑ, θα πρέπει να εγκαταλείψει την τρομοκρατία. Μεγαλύτερη τρομοκρατική ενέργεια από το να πλημμυρίσει την Ευρώπη με τα πλέον εμπορικά CD's, προγράμματα υπολογιστών, κινηματογραφικές ταινίες, ρούχα και αξεσουάρ, δεν υπάρχει. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας τακτικής είναι άκρως θεαματικά και δεν χρειάζονται ουσιαστικά καμία υποδομή. Τα στρατόπεδα που εκπαιδεύονται τρομοκράτες δεν πρέπει να τα κλείσει, αλλά να τα στελεχώσει με άλλου είδους ανθρώπους. Να μορφώσει τα παιδιά του Ισλάμ και να τα κάνει ηλεκτρονικούς "πειρατές". Να "σπάει" τα εμπορικά προγράμματα και να τα σκορπίζει στην αγορά. Να συνδεθεί με το "Internet" και να παρέχει στους χρήστες του το σύνολο των πληροφοριών δωρεάν. Να χτίσει εργοστάσια της "Coca Cola" ή της "Mars" μέσα στην επικράτειά του, χωρίς να πληρώνει δικαιώματα. Να δημιουργήσει τηλεοπτικούς σταθμούς, που θα εκπέμπουν τις πλέον εμπορικές ταινίες. Να οργανώσει βιοτεχνίες, που θα κατασκευάζουν πανομοιότυπα προϊόντα μ' αυτά των επωνύμων σχεδιαστών μόδας και αξεσουάρ.

Αυτό είναι τρομοκρατία που κόβει τα χέρια και τα πόδια των ιμπεριαλιστών. Αν το Ισλάμ σέβεται τον εαυτό του και υπηρετεί τον Προφήτη και όχι τους εκμεταλλευτές, θα πρέπει να "πολεμήσει". Ο Προφήτης υπηρετείται μόνο όταν υπηρετούνται οι άνθρωποι. Αυτό καθορίζει και τη μορφή του αγώνα που προτείνουμε. Δεν μπορείς να σκοτώνεις ανθρώπους, έχοντας την εντύπωση ότι αγωνίζεσαι γι' αυτούς. Ο πόλεμος γίνεται πάντα στο επίπεδο του πνεύματος και όχι της ύλης, όπου ανήκει και η ανθρώπινη σάρκα.

Όταν μιλούσαμε για τα πραγματικά θηρία που δημιουργούν οι δύο πρώτες μορφές κεφαλαίου, εξηγήσαμε γιατί είναι αδύνατον αυτά να νικηθούν, είτε σε επίπεδο συστήματος είτε σε επίπεδο ανθρώπων. Τα συστήματα αυτού του τύπου είναι πρακτικά ανίκητα, γιατί στη βάση της κοινωνίας οι άνθρωποι-θηρία του ιδίου τύπου είναι ανίκητοι. Οι φεουδάρχες και οι βιομήχανοι καταπιέζουν και τρομοκρατούν τους ανθρώπους και στη συνέχεια τα κοινά συμφέροντά τους δίνουν ισχύ στα συστήματα να κάνουν το ίδιο σε όλα τα επίπεδα. Όταν εμείς ισχυριζόμαστε ότι το "Virtual" θηρίο-σύστημα νικιέται, εννοείται ότι πρέπει να δούμε κατά πόσο το ίδιο πράγμα είναι εφικτό και στο επίπεδο των κεφαλαιοκρατών αυτού του τύπου. Οι λαοί δεν μπορούν να ξεσηκωθούν εναντίον του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, όταν οι άνθρωποι μέσα σε κάθε εθνικό σύστημα δεν μπορούν να ξεσηκωθούν εναντίον των κυρίων του κεφαλαίου-γνώση.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα κεφαλαιοκράτη αυτού του τύπου είναι ο κύριος "Microsoft". Ο κύριος "36 δισεκατομμύρια δολάρια", που φωτογραφίζεται σαν αυτοκράτορας και αποτελεί το είδωλο εκατομμυρίων φτωχογιάππιδων. Ο κύριος αυτός είναι ένα "φάντασμα". Είναι αέρας κοπανιστός. Υπάρχει, λειτουργεί και συγκεντρώνει χρήματα, επειδή ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος το επιτρέπει. Δεν επιβάλλει στο σύστημα έναν τρόπο λειτουργίας και συμπεριφοράς, όπως επέβαλλαν σε παλαιότερους σχεδιασμούς οι εργοστασιάρχες ή φεουδάρχες. Εξαρτάται απόλυτα από τις βουλές του συστήματος και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με καταστροφή αν δεν προστατευτεί ανάλογα. Αυτό σημαίνει το εξής: Για όσο διάστημα λειτουργεί το σύστημα με βάση τα πνευματικά δικαιώματα, πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι που τη μία στιγμή έμπνευσης της ζωής τους θα την κάνουν κεφάλαιο. Όσο υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα αυτοί θα εισπράττουν. Όσο εισπράττουν θα συγκεντρώνουν πλούτο, που θα καπελώνει αυτούς που είχαν την ατυχία να εμπνευστούν κάτι σε χώρους όπου οι προηγούμενοι έγιναν κατεστημένο. Είναι δηλαδή θέμα τύχης να γίνει κάποιος κεφαλαιοκράτης αυτού του τύπου. Δεν απαιτείται κανένα στοιχείο που διακρίνει τους ευφυείς σκληρούς και αδίστακτους κεφαλαιοκράτες των άλλων τύπων. Αυτοί έπρεπε ν' αγωνιστούν, να πολεμήσουν, να ματώσουν, να εξαντλήσουν το σύνολο του χρόνου, της επιμονής και του πάθους τους, για ν' αποκτήσουν το πολυπόθητο κεφάλαιο που έχει υλική μορφή.

Η δυσκολία, όπως βλέπει ο αναγνώστης, έγκειται στο γεγονός ότι το υλικό κεφάλαιο είναι περιορισμένο και οι άνθρωποι δισεκατομμύρια. Δεν υπάρχει γη κρυμμένη να την ανακαλύψεις, ούτε άνθρωποι-κορόιδα που θα κτίσουν δωρεάν εργοστάσια. Για ν' αποκτήσεις οτιδήποτε από αυτά πρέπει να έχεις κεφάλαιο ή να κάνεις οτιδήποτε για να το αποκτήσεις. Από τη στιγμή όμως που το αποκτάς κανένα σύστημα, που σέβεται στοιχειωδώς τα ανθρώπινα δικαιώματα και επιθυμεί το ίδιο να υπάρχει, δεν μπορεί να τα εξαϋλώσει και άρα να τα στερήσει από τους κυρίους τους που τα διαχειρίζονται σαν κεφάλαιο. Αντίθετα το κεφάλαιο-γνώση είναι θεωρητικά και πρακτικά απεριόριστο. Μπορούν κάθε μέρα και επ' άπειρον άπειροι άνθρωποι να ανακαλύπτουν ή να δημιουργούν κεφάλαιο αυτού του τύπου. Μπορεί ακόμα κι ένα "ψώνιο" να κάνει το χόμπι του κεφάλαιο. Να γίνει κεφαλαιοκράτης, χωρίς να γνωρίζει τίποτε άλλο εκτός από το χόμπι του. Δεν χρειάζεται γνώση ούτε περί αγοράς ούτε περί οικονομίας ούτε περί ανταγωνισμού. Γίνεται κεφαλαιοκράτης, χωρίς να έχει αγωνιστεί σε κανέναν στίβο για την επικράτησή του. Όλα αυτά τα αναλαμβάνουν επαγγελματίες. Ξυπνάει δηλαδή μια μέρα το "ψώνιο" κι επειδή βαριέται να πάει μέχρι τον υπολογιστή σκέφτεται ότι θα ήταν καλύτερα αυτός να είναι φορητός ώστε να τον παίρνει μαζί του στο κρεβάτι του. Κάτι ανάλογο είναι και η "μεγαλειώδης" πορεία του "αυτοκράτορα" της "Microsoft", που ανέπτυξε το λειτουργικό σύστημα MS-DOS. Η έξυπνη ιδέα κατοχυρώνεται και το πρώην ακοινώνητο και δυσκοίλιο "nerd" γίνεται ο νέος λαμπρός κεφαλαιοκράτης, είδωλο των απανταχού ομοίων του. Το σύστημα τον προστατεύει, γιατί έχει συμφέρον από αυτόν. Αυτός ξεζουμίζει τον κοσμάκη και στη συνέχεια πληρώνει φόρους και χρηματοδοτεί προεκλογικές καμπάνιες.

Τι γίνεται όμως αν οι λαοί επιβάλλουν στο σύστημα ν' αλλάξει τακτική; Αν πάψει να προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα; Θα θυμώσει ο κεφαλαιοκράτης και θα μας απειλήσει; Τι θα μας κάνει; Δε θα μας δώσει δουλειά στα χωράφια του ή τα εργοστάσιά του; Αέρα πουλάει ο άνθρωπος κι εμείς αυτόν τον αέρα ήδη τον έχουμε στα γραφεία μας ή στα σπίτια μας. Το μόνο που μπορεί να κάνει, αν θυμώσει πάρα πολύ, είναι να απειλήσει τον εαυτό του με εγκεφαλικό επεισόδιο. Ειδικά η περίπτωση αυτού του κυρίου είναι ξεχωριστή, γιατί μέσα της υπάρχει μια ειρωνεία. Ενώ στηρίζεται στα πνευματικά δικαιώματα, κατηγορείται για παραβίασή τους. Ενώ το σύνολο της ισχύος του στην αγορά το οφείλει στα προγράμματα των "Windows" κατηγορείται ότι την ιδέα την έκλεψε από την "Apple". Σ' αυτό το σημείο εμφανίζεται η υποκρισία του συστήματος, η διαφθορά και η ποταπότητα των δούλων του. Στην περίπτωση της "Microsoft" έγινε ένα δικαστικό ατόπημα άνευ προηγουμένου. Επέτρεψαν στον γίγαντα "Microsoft", που οφείλει την ισχύ του στην κλοπή και είναι ο κατηγορούμενος, να εξαγοράσει την "Apple", που είναι το θύμα και ο κατήγορος πριν εκδικαστεί η υπόθεση. Η υπόθεση δηλαδή θα φτάσει στα δικαστήρια όταν η "Microsoft" και η "Apple" θ' ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο.

Η ισχύς των χρημάτων του κυρίου αυτού τον έχουν αποθρασύνει τελείως και οι σχεδιασμοί του δεν θα σταματήσουν μέχρι να εκμεταλλευτεί τον κάθε άνθρωπο. Για να το καταφέρει αυτό, εξαγοράζει το σύνολο σχεδόν των εταιρειών που μπορούν να δημιουργήσουν σημεία επαφής μεταξύ της εταιρείας του και του κάθε νοικοκυριού. Επενδύει σε προγράμματα υπολογιστών, στο δίκτυο "Internet", στις τηλεπικοινωνίες και στην τηλεόραση. Τελικός του στόχος είναι το κάθε νοικοκυριό να λειτουργεί με βάση ένα διαχειριστικό πρόγραμμα της "Microsoft" και να είναι συνδεδεμένο με το δίκτυο που ελέγχει η "Microsoft". Να λειτουργεί αυτόματα το καζανάκι της τουαλέτας κι αυτό να οφείλεται σ' ένα πρόγραμμα της "Microsoft" που έχει πληρωθεί. Να ψωνίζει ο άνθρωπος μέσω δικτύου και να πληρώνει υπηρεσίες. Να κλαίει το μωρό στην κούνια και να ενημερώνεται η μητέρα μέσω δικτύου. Τα νανουρίσματα, που στο μεταξύ θ' ακούει, μπορεί να είναι προσφορά δώρο της εταιρείας προς τον καταναλωτή και απόδειξη της "ευαισθησίας" της για τα παιδιά.

Όλα αυτά βέβαια είναι στόχοι όσο εμείς το επιτρέπουμε. Αν για τον οποιοδήποτε λόγο αρχίσουμε να μην πληρώνουμε δικαιώματα, ο κύριος αυτός καταστρέφεται. Η καταστροφή είναι σχεδόν βέβαιη, γιατί το σύνολο των συμφωνιών του ή των αγορών του έγινε με βάση μια αξία που είναι άμεσα συνδεδεμένη με κάποιες μελλοντικές εισπράξεις. Εμείς δεν έχουμε συμβόλαια με τον κύριο που πρέπει να σεβαστούμε και άρα να πληρώσουμε. Ο ίδιος όμως έχει άπειρα τέτοια που πρέπει να σεβαστεί, άσχετα αν δεν εισπράξει cent. Είναι θέμα χρόνου να πέσει θύμα της κατάστασης που υποτίθεται είναι άρχων. Αγόρασε αέρα με πραγματικά δολάρια, ελπίζοντας στο μέλλον να εισπράξει. Η περιουσία του, που φαίνεται κολοσσιαία, είναι υπολογισμένη με βάση αυτόν τον υπερτιμημένο αέρα. Η αξία των επιχειρήσεων που ίδρυσε, όπως και η αξία αυτών που αγόρασε, είναι υπολογισμένες με βάση τα κέρδη που αποδίδουν και άρα με βάση το σημερινό καθεστώς που προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα.

Η περίοδος των παχιών αγελάδων, έστω και αέρινων, πέρασε για κάποιους ανεπιστρεπτί. Τα "Virtual" θηρία σύντομα θα καταλάβουν ότι τα περιμένει το τέλος που έχουν όλα τα ηλεκτρονικά θηρία. Απέχουμε ελάχιστο χρόνο από τη στιγμή που στις "οθόνες" του σύγχρονου ηλεκτρονικού κόσμου θα εμφανιστεί το περίφημο "GAME OVER". Απέχουμε ελάχιστο χρόνο από τη στιγμή που το κυρίαρχο σύνθημα έξω από τις αμερικανικές πρεσβείες σ' όλο τον κόσμο δεν θα είναι το παλιό …"Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"…, αλλά το νέο …"Διασκεδαστές των λαών Αμερικάνοι".

Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ

Δημοσίευση: Μαΐου 13, 2015