Η Ελλάδα να δηλώσει παρούσα στα Βαλκάνια

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος 

Στην παρούσα φάση, παρά τη σημασία της γεωπολιτικής της θέσης, η Ελλάδα μοιάζει με «μαύρη τρύπα» στον χάρτη της διεθνούς πολιτικής. Για αυτόν τον λόγο τόσο η Ουάσινγκτον όσο και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως και η Μόσχα ή το Πεκίνο, την αντιμετωπίζουν ως μια βεβαρημένη περίπτωση αποτυχημένου κράτους.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα Τίρανα αποτολμούν την απειλή της διείσδυσης και της αυτονόμησης της Ηπείρου και μέρους της ανατολικής Μακεδονίας, την ίδια στιγμή που ο κυρίαρχος στόχος του «μεγαλοϊδεατισμού» τους είναι η ενσωμάτωση των Αλβανόφωνων και των εδαφών στα οποία αυτοί κατοικούν στο Κόσοβο και στα Σκόπια. Κάθε λελογισμένη διοίκηση χώρας με τόσο φιλόδοξη πολιτική θα απέφευγε την πρόκληση της Ελλάδας, της πιο εξοπλισμένης χώρας στην ευρύτερη περιοχή, για να διασφαλίσει τα πρωτογενή συμφέροντά της. Η Αλβανία, όμως, σε στρατηγική συμμαχία με την Τουρκία τολμά να ανοίξει όλα τα «μέτωπα» στη νότια Βαλκανική, αμφισβητώντας όλα τα σύνορα των χωρών, ακόμη και των ελληνικών. Τουρκία και Αλβανία σε άξονα δείχνουν να εκτιμούν ότι θα κατορθώσουν να έχουν τη συναίνεση της Ουάσινγκτον και της Μόσχας προκειμένου να καταστούν στην ουσία δύο κυρίαρχες δυνάμεις του Ισλάμ στη νοτιοανατολική Βαλκανική, αφήνοντας τα δυτικά Βαλκάνια στους Γερμανούς και στους Αυστριακούς.

Απέναντι σε τέτοιου τύπου εκπεφρασμένους σχεδιασμούς η Ελλάδα θα πρέπει να αναλάβει δράση και να θυμίσει την υπεροχή και την παρουσία της σε μια προνομιακή από πλευράς πολεμικών εξοπλισμών περιοχή. Με τον τρόπο αυτό θα θυμίσει τη χάραξη της Γιάλτας και τη σημασία που είχε τότε η χώρα για τον αγγλικό παράγοντα απέναντι στον ρωσικό. Η Ελλάδα είτε ως ηπειρωτική χώρα είτε ως αρχιπέλαγος έχει κάθε συμφέρον να γυρίσει στη Βαλκανική, ένα πεδίο πολύ πιο εύκολο, σε αρχικό επίπεδο, ανακατάληψης της ισχύος και του κύρους της σε σχέση με την ανατολική Μεσόγειο, και να επιχειρήσει ακόμη και στρατιωτικά, παρεμβαίνοντας στην ανακατανομή συνόρων και εδαφών.

Μπορεί η Ελλάδα να είναι μια χρεοκοπημένη οικονομία, αλλά παραμένει καθοριστικό να δείξει αλλά και να είναι μια καταξιωμένη και ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει ισχυρό; Η διάλυση των Σκοπίων δίνει την ευχέρεια. Αν δεχθούμε ότι το μέρος του Τετόβου θα ενσωματωθεί στη «Μεγάλη Αλβανία» και το υπόλοιπο στη Βουλγαρία, μένουν δύο ζώνες, αυτή του Μοναστηρίου και εκείνη του Κουμάνοβο, που για λόγους ιστορικούς, πολιτικούς και οικονομικούς αποτελούν μέρος της «περιουσίας» της εθνικής οντότητας των Ελλήνων και των Σέρβων αντίστοιχα.

Οι Αλβανοί «επιβουλεύονται» και αυτοί, όπως οι Τούρκοι, την ελληνική και τη βουλγαρική Θράκη. Η απάντηση σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι άλλη από μια τετραμερής στρατηγική βαλκανική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας αλλά και Αλβανίας, που θα καθορίσει το όριο της αλλαγής συνόρων στη Βαλκανική. Η Ελλάδα στην περίπτωση αυτή θα πρέπει στον βασικό της σχεδιασμό να υπολογίσει έναν πόλεμο όχι τόσο με τις τακτικές δυνάμεις των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά με τις Ειδικές Δυνάμεις και τις μυστικές της υπηρεσίες. Στόχος, η ήττα του UCK, ούτως ώστε η Αλβανία να εξελιχθεί σε ένα συγκροτημένο και «νόμιμο» κράτος και ταυτόχρονα να εκμηδενιστεί ο κίνδυνος ενός βαλκανικού χαλιφάτου των μουτζαχεντίν.

Επίσης, βασικό κριτήριο είναι το πώς θα χωρισθούν οι «ζώνες επιρροής» των μεγάλων δυνάμεων στη Βαλκανική. Διπλωματικό παίγνιο ευρύτερου ενδιαφέροντος είναι το κατά πόσο απέναντι στην ηγεμονία του Βερολίνου θα αναπτυχθεί η ενίσχυση της επιρροής του Λονδίνου, με τις ΗΠΑ να διατηρούν την παρουσία τους μέσω ΝΑΤΟ και τη Μόσχα μέσω των περιοχών επιρροής της από τη συμφωνία εκεχειρίας στη Γιάλτα, με υπολογισμένη την επέκταση των ζωνών του ΝΑΤΟ. Το Λονδίνο σε αυτήν την περίπτωση θα έχει σημασία να λειτουργήσει στη βάση της μόνιμης στρατηγικής του Μπάκιγχαμ, αντί της συγκυριακής της Ντάουνινγκ Στριτ.

Πηγή "Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Ιουνίου 15, 2015