Μισείτε αλλήλους

Τώρα που η συμφωνία πλησιάζει πολύς κόσμος ήδη αναζητά αν θα είναι μια καλή ή κακή συμφωνία. Η κρίσιμη πλειονότητα των Ελλήνων βέβαια θα αποτιμήσει την κατάσταση πολιτικά και θα κρίνει την κυβέρνηση ψύχραιμα. 

Αν και θα υπάρχουν κάθε είδους προσεγγίσεις και κριτικές για την πολιτική αποτίμησης της διαπραγμάτευσης και της συμφωνίας, για μία κατηγορία ανθρώπων όμως τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. 

Για τους λάτρεις του διαχωρισμού μνημονίων-αντιμνημονίων ή αλλιώς για τους πιστούς politically correct υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς, τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. Θα είναι κατά πλειοψηφία αρνητικοί. Σε αυτό βέβαια έχει μερίδιο ευθύνης και η ίδια η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι λέει η συμφωνία, πού ήμασταν πριν, πού βρισκόμαστε τώρα, τι είχε υπογραφεί να ισχύει σήμερα και τι θα ισχύσει τελικά μετά από 4 μήνες διαπραγματεύσεων και τι μπορούμε να κάνουμε στο μέλλον που είναι και η ουσία θα παίζει προφανώς μικρότερο ρόλο. 

Ο politically correct πιστός του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς, αν υπογράψει και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνία επειδή είχαν υπογράψει και οι προηγούμενοι, θα δυσκολεύεται να διαφοροποιείται από τους μισητούς αντιπάλους. Είναι ιδίως συμβολικό το ζήτημα.

Γεγονός είναι βέβαια ότι στην Ελλάδα συνηθίζουμε να διχαζόμαστε. Γι αυτό και στην πολιτική ζωή της χώρας κυριαρχούν αυτοί που φωνάζουν περισσότερο. 

Ο Άδωνις και η Ζωή συγκεντρώνουν τις πιο παθιασμένες μορφές λατρείας και μίσους ένθεν κακείθεν. Αναλόγως της επικαιρότητας βέβαια προστίθενται κατά καιρούς και άλλα ονόματα σε αυτή τη λίστα. 

Αυτό όμως είναι μια μορφή λαϊκισμού και καλλιέργειας μίσους μέσα στην οποία κυρίαρχα πρόσωπα είναι αυτά που φωνάζουν περισσότερο. Και τούτο διότι αποτελούν ταυτόχρονα τους πιο θερμούς υποστηρικτές και τους πιο μισητούς αντιπάλους για κάθε πλευρά. 

Έτσι, ο politically correct πιστός του ΣΥΡΙΖΑ ή αριστερός θα προτιμά να βλέπει αυτούς που τα χώνουν στους εχτρούς, στους μπάτσους, στους αλλότριους, βρίζοντας σταθερά όχι μόνο τον Άδωνι, τον Τζήμερο, τον Κυριάκο αλλά και κάποιους εισοδιστές όπως τον Πανούση που χαλάν την πιάτσα. 

Από την άλλη πλευρά το μπλόκ των «εκσυγχρονιστών» θα βρίζει την αριστεία, τον Μπαλτά, τους αιώνιους φοιτητές όπως τον Ψαριανό που όμως τους εκφράζει, τον ψεκασμένο Βαρουφάκη ή τον Τσόμσκυ.

Θα εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Στουρνάρη που κονομάει στις πλάτες τους χωρίς να έχει ψηφιστεί καν ή τον Γερούν από τον οποίο ζητούν να κρατήσει γερά στις διαπραγματεύσεις εναντίον της χώρας και να τραβήξει την πρίζα για την Ελλάδα. 

Οι μεν θα δουν όλες τις εκπομπές των μισητών δημοσιογράφων ψυχαναγκαστικά αφού πρέπει να τις δουν, για να θυμώσουν, να τα χώσουν, να μισήσουν κι άλλο. Θα δουν Mega, ΣΚΑΙ, Μπόγδανο, Πρετεντέρη και κάθε λογής δημοσιογραφική υποκουλτούρα συντελώντας βέβαια στην δημοσιότητα αυτής. Θα κάνουν print screen κάθε τσιτάτο του εχθρού, θα το αναπαράξουν για να ευχηθούν ψόφους και άλλα παρόμοια.

Θα αναρτήσουν την χιλιοστή κοινοτοπία του κάθε Μανδραβέλη ή Παπαχελά, θα βρίσουν για εκατομμυριοστή φορά τον -κάθε είδους- Άδωνι χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι παίζουν το παιχνίδι του και τον θεμελιώνουν στον ίδιο τον πολιτικό βίο αφού αυξάνουν την αποδοχή του και εν γένει θα αναλώσουν τον χρόνο τους με μηδαμινή δημιουργικότητα, σε φτηνές αντιπαραθέσεις και τσιτάτα για το πόσο αξιοθρήνητοι είναι οι άλλοι. 

Και οι άλλοι θα διαβάσουν Αυγή την οποία σιχαίνονται για να βρουν κάνα άρθρο και να υποστηρίξουν τις δικές τους εμμονές απέναντι στους ψεκαζμένους, θα κοροϊδέψουν τον Λαφαζάνη, τη Βόρειο Κορέα με την οποία η Ελλάδα έμοιαζε ολοένα και περισσότερο σταδιακά τα τελευταία χρόνια, θα βρίσουν την Ζωή για τις ανακριτικές της μεθόδους που όμως ενθουσιάζουν τους αντιπάλους της αφού τις μισούν οι άλλοι αντίπαλοι κοκ. 

Πολλή κόπωση για το τίποτα, διχασμός και εξιλέωση σε ένα γαϊτανάκι που δεν τελειώνει ποτέ. Προσδιοριζόμαστε ετεροκαθοριζόμενοι. Ο φανατισμός άλλωστε έχει κοινές πρακτικές και γνωρίσματα ανεξαρτήτως της πλευράς από την οποία προέρχεται. Κάθε ουσία όμως είναι μακριά από αυτά.

Το ζητούμενο είναι οι λύσεις στα προβλήματα. Από εκεί θα κριθεί και η κυβέρνηση. Αντί να βρίζουμε μπορούμε να συνεισφέρουμε σε επιχειρήματα, ιδέες και γόνιμες προσπάθειες. Όποιος θέλει να συνεισφέρει σε κάτι δεν δαπανά τόσο μίσος αυτιστικά επί 5 χρόνια στα οποία μπορούν να προστεθούν άλλα τόσα κι άλλα τόσα. 

Το να επιβεβαιωθείς έναντι των κάθε φορά άλλων ψεκασμένων είναι αδιάφορο για τα προβλήματα της χώρας. Είναι μία ανούσια μάχη που δεν τελειώνει ούτε και κερδίζεται ποτέ. 

Ο κόσμος άλλωστε λύσεις περιμένει. Απέρριψε πρόσφατα όχι μόνο το ΝΔΣΟΚ αλλά και την ρητορική του μίσους. Ακολούθησε τον Τσίπρα ιδίως και τον ΣΥΡΙΖΑ δευτερευόντως επειδή συνέθεσαν. Όχι επειδή έβριζαν. Η θεσμική αποκατάσταση βέβαια είναι διαφορετική από τον κανιβαλισμό και την ανθρωποφαγία. 

Που να καταλάβουν όμως οι κάθε είδους πιστοί «politically correct» ότι όλοι, όχι μόνο οι μισητοί εχθροί τους αλλά και οι ίδιοι που αναλώνονται στο να μισούν, σε λίγο ίσως ξεπεραστούν από την ίδια την πραγματικότητα, αν η Ελλάδα προχωρήσει; 

Που να καταλάβουν ότι όλοι αυτοί είναι στις άλλες πλευρές του ίδιου νομίσματος που ανήκουν όμως στο ίδιο ποσοστό του 99% που ακόμα εκμεταλλεύεται το 1%;

Μπορούν;

Πηγή: http://xristosladas.blogspot.gr/2015/05/blog-post_27.html

Δημοσίευση: Ιουνίου 03, 2015