Η Συμφωνία

Όπως λοιπόν αποδεικνύεται από τις εξελίξεις, αν όντως έχει βρεθεί ένας κοινός τόπος και υπάρχει μια νέα συμφωνία με τους εταίρους μετά από τετράμηνη εξαντλητική προσπάθεια, η ομάδα του πρωθυπουργού και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας βγαίνουνε πάρα πολύ ενισχυμένοι από τα πράγματα. Αποδεικνύεται περίτρανα πως πράγματι η λύση μόνο πολιτική θα μπορούσε να ήταν και ότι πίσω από όλη αυτή την αγωνία, την πιστωτική ασφυξία, τους έμμεσους και τους άμεσους πολιτικοοικονομικούς εκβιασμούς, η προσπάθεια από τη μεριά της Ευρωπαϊκής ηγεσίας αλλά και της εδώ αξιωματικής αντιπολίτευσης (του πασοκονουδού δλδ) είχε για στόχο της να οδηγηθεί σε αποτυχία και αδιέξοδο η κυβέρνηση Τσίπρα και να δικαιωθούν εκείνοι που απ’ την αρχή την αντιμετώπισαν σαν «αριστερή παρένθεση χωρίς καμία εμπειρία διαχείρισης τόσο μεγάλων ζητημάτων». Η ελπίδα ήτανε πως μπροστά στην αποφασιστική άρνηση που θα αντιμετώπιζε αυτή η Συριζανέλ κυβέρνηση από όλο το φάσμα των Ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων, δεν θα είχε άλλη λύση από την άτακτη οπισθοχώρηση, αν όχι και από την άνευ όρων κατάρρευση.

Περάσαμε από πολλές φάσεις αυτό το τετράμηνο και αν θελήσει κανείς να δει τον αγώνα που δόθηκε από Ελληνικής πλευράς αντικειμενικά, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι οι χειρισμοί της ομάδας Τσίπρα και του ίδιου του πρωθυπουργού, παρ’ όλα τα «λάθη» και τις «καθυστερήσεις» και τις αντιφάσεις, ήταν μια μάχη που δόθηκε με στρατηγική αριστοτεχνική και με πολύ μεγάλη ψυχραιμία. Την νύχτα της 25ηςΙανουαρίου και την «επόμενη μέρα» οι κύκλοι που ακόμα ήταν κοντά στο ηττημένο πασοκονουδού, μιλούσαν για τα «μεγάλα ρεζιλίκια» που επρόκειτο να υποστούν «όλοι αυτοί», για έναν πρωθυπουργό που δεν ξέρει κανέναν εκεί στα κέντρα αποφάσεων, που δεν μιλάει καλά-καλά αγγλικά, για ένα υπουργό Εξωτερικών «επικίνδυνο και ανισσόροπο», για έναν «αστείο Βαρουφάκη» που νομίζει πως μπορεί να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον Σόϊμπλε – και για πολλά άλλα.

Κι’ όμως. Η καινούργια κυβέρνηση έπιασε αμέσως δουλειά και η προτεραιότητά της ήταν να κερδίσει έδαφος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να γνωρίσει τις ηγεσίες της και να εξασφαλίσει ένα καλό επίπεδο συνεννόησης – μέσα σ’ αυτό το δεδομένα πολύ εχθρικό περιβάλλον για μια «αριστερή κυβέρνηση» και έναν πολύ νέο πρωθυπουργό. Αυτός ειδικά τους μπέρδεψε πάρα πολύ όταν τον γνώρισαν από κοντά, γιατί περιμένανε κάποιον θρασύ και επιθετικό Ελληναρά εκτός ελέγχου μετά την «μέθη» της νίκης – και βρέθηκαν μπροστά σε έναν νέο Έλληνα, τον νεώτερο πρωθυπουργό της Ελλάδας ever, ο οποίος το εξέπεμπε καθαρά και με πάσα ειλικρίνεια πως «θέλει να συνεννοηθεί», πως είναι Ευρωπαίος, πως δεν επιθυμεί την ρήξη, αλλά πως, σαν εκπρόσωπος μια νέας (έστω και σχετικής) πλειοψηφίας, απαιτεί και να ακουστεί, να του δοθεί η ευκαιρία να συνομιλήσει, να εξηγήσει, να διεκδικήσει, να διαπραγματευθεί, να κάνει πίσω, να επιμείνει.

Αυτό ήταν το πιο βαρύ χτύπημα που υπέστη η, στην αρχή, ακραία αρνητική Ευρωπαϊκή ελίτ και οι εδώ κουβουκουλάριοι της: Ο Αλέξης Τσίπρας τους κέρδισε τους περισσότερους, τον συμπαθήσανε, εκτιμήσανε την προσπάθειά του, τους χαμηλούς του τόνους, την ευγένειά του – και την επιμονή του να μην ακολουθήσει τον δρόμο που είχανε διαλέξει η αναλώσιμοι προκάτοχοί του των μνημονιακών κυρίως χρόνων. Εδώ άρχισε να δημιουργείται ένα σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορέσανε (ούτε να το διανοηθούνε) να τον υποτιμήσουν, να τον γελοιοποιήσουν, να υπονοήσουν μέσα από τα media που διαθέτουν τίποτα αρνητικό γι’ αυτόν. Και αυτή η ευχάριστη έκπληξη της προσωπικότητας του αριστερού Έλληνα πρωθυπουργού ήταν (και είναι) η βάση πάνω στην οποίαν άρχισε να χτίζεται σιγά-σιγά μια άλλη τάση στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας. Η βάση πάνω στην οποίαν θα αρχίσει να κτίζεται και η καλή συνεργασία από εδώ και εμπρός, μετά την υπογραφή μιας συμφωνίας που όπως όλα δείχνουν θα έρθει αυτές τις μέρες και θα πρέπει να πάει στο Κοινοβούλιο για να ψηφιστεί και να εγκριθεί.

Θα είναι λένε (οι ήδη βαθύτατα απογοητευμένοι «πρώην») μια πολύ κακή συμφωνία, χειρότερη από τις δικές τους, καταστροφική για την οικονομία και για τον τόπο –τον τόπο αυτόν που εκείνοι οδηγήσανε στην απελπισία, το αδιέξοδο και την πτώχευση με την διαχείριση τους από το 80 και μετά. Αλλά ότι και αν είναι, όσο «ζόρικη» και αν μας φανεί, ένα πράγμα θα αποδείξει μια για πάντα: Πως η αριστερά του Τσίπρα είναι πράγματι μια καθαρά «Ευρωπαϊκή Αριστερά» όχι γιατί κολακεύεται να είναι μέλος του κλαμπ αλλά γιατί δεν χαρίζει την Ευρώπη της οποίας είναι οργανικό κομμάτι και σάρκα από τη σάρκα της, σε κανέναν. Η αριστερά του Τσίπρα δεν θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι Ευρωπαϊκή λόγω της καλοσύνης των ξένων. Θεωρεί ότι είναι δικαιωματικά Ευρώπη – και μάλιστα Ευρώπη Ελληνική, ενισχυμένη δηλαδή από τεράστια ηθικά, ιστορικά, γεωπολιτικά και άλλα «δώρα» που είναι όχι απλώς χρήσιμα αλλά και απαραίτητα σε αυτό που, κακώς ή καλώς, είναι σήμερα η «Δυτική συμμαχία» - που φυσικά περιλαμβάνει και τις ΗΠΑ.

Μένει τώρα λοιπόν να έρθει μια συμφωνία και να πάει στην Βουλή – για να περάσουμε από το ξεκαθάρισμα με τους εταίρους μας, στο μεταξύ μας ξεκαθάρισμα. Η συμφωνία θα έρθει –αλλά, φυσικά, δεν θα είναι τυλιγμένη σε γαλανόλευκο πακέτο με κόκκινο, «αριστερό» φιόγκο. Θα ζητάει πολλά. Και, σε αντάλλαγμα, θα μας επιτρέψει να χτίσουμε με τα δικά μας μέσα και τις δικές μας δημιουργικές ιδέες, την καινούργια Ελλάδα – μια Ελλάδα όπου οι νέοι δημιουργικοί άνθρωποι θα έχουν ίσες ευκαιρίες να εργασθούν, να επιχειρήσουν, να καινοτομήσουν, να διακριθούν και να αναπτύξουνε ένα συστατικό «διεθνιστικό» της Ελληνικής ράτσας που ξέρει να τα βγάζει πέρα όπου και αν δοκιμαστεί - αν το περιβάλλον είναι δίκαιο και δίνει σε όλους ίσες ευκαιρίες.

Βέβαια, μόλις έρθει η συμφωνία και προχωρήσει για το Κοινοβούλιο, θα μπούμε σε άλλη φάση – δική μας φάση, ντόπια, με καυγάδες και καπετανάτα και αριστερόμετρα και άλλες πολλές έριδες εσωτερικές αντάξιες της αναβάθμισης που ζούμε.

Αλλά αυτά δεν είναι της στιγμής. Θα τα σχολιάζουμε όσο τα ζούμε.

Τώρα πρέπει να υπογραφεί η συμφωνία και αυτή η υπογραφή να διαμορφώσει νέες πολιτικές ισορροπίες ανοίγοντας άλλα μονοπάτια.

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.dika-sas&id=8139#sthash.VE5KfSlf.dpuf

Δημοσίευση: Ιουνίου 01, 2015