Γιατί δεν αντέχω τους Έλληνες fashion bloggers

Επειδή πιστεύουν ότι η μόδα είναι λεφτά, ψώνια και εντυπωσιασμός. Είναι εγκλωβισμένοι στο μαρκετίστικο και καταναλωτικό κομμάτι της, δηλαδή, παραμένοντας αιωνίως στο επιδερμικότερο στάδιο ανάγνωσης και ερμηνείας της. Το όραμά τους είναι ένα αμάλγαμα τηλεοπτικού παροξυσμού και χωριάτικου συμπλεγματισμού (να μας δουν οι εχθροί μας καλοντυμένους και να σκάσουν).

Επειδή είναι, ως επί το πλείστον, λειτουργικά αναλφάβητοι. Δεν έχουν την απαιτούμενη πνευματική καλλιέργεια για να αναλύσουν τη μόδα κοινωνιολογικά, ιστορικά και καλλιτεχνικά (κι ακόμη κι αν μπορούν να την αποκτήσουν, δεν το επιδιώκουν γιατί είναι τεμπέληδες). Έτσι, αδυνατώντας να καταλάβουν από πού απορρέει και σε τι αποσκοπεί, την αντιμετωπίζουν ως εμπόρευμα και την χρησιμοποιούν προς εκτόνωση της ματαιοδοξίας και των εφηβικών τους απωθημένων. Άλλωστε, ο λόγος που τους αρέσει τόσο πολύ η μόδα, είναι ότι χρησιμεύει ως ιδανικό άλλοθι για την εγκεφαλική τους οκνηρία.

Επειδή είναι όλοι ίδιοι. Η ίδια κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας, η ίδια ανεπαρκής γνώση της αγγλικής, οι ίδιες επαρχιώτικες αντιλήψεις, οι ίδιες πολιτισμικές προσλαμβάνουσες. Συμπεριφέρονται, ντύνονται, βάφονται, καταναλώνουν με πανομοιότυπο τρόπο γιατί αντιλαμβάνονται τη μόδα ως trend. Είναι τα παιδάκια που στο δημοτικό έτρεχαν να αγοράσουν όλα μαζί τα καινούργια αθλητικά παπούτσια που έφερνε το συνοικιακό κατάστημα, αλλά στο τέλος το καθένα αισθανόταν μοναδικά υπερήφανο για τον εαυτό του. Γι’ αυτούς, η μόδα είναι απλώς μίμηση εμπορικών προτύπων, και ο στόχος τους, να μιμηθούν όσο καλύτερα γίνεται.

Δεν διαθέτουν ατομικό γούστο και στυλ, ούτε βέβαια και το αισθητήριο για να αναπτύξουν έναν αυτοσχέδιο, αλλά προσωποπαγή και αυθεντικό τύπο. Υιοθετούν τάσεις επειδή τους εντυπωσιάζουν ή νομίζουν ότι οφείλουν να τις υιοθετήσουν, χωρίς απαραίτητα να τους ταιριάζουν ή να νιώθουν καλά μέσα σ’ αυτές. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα θλιβερό, στημένο και αμήχανο, μέσα στην απεγνωσμένη του επιτήδευση. Αγόρια και κορίτσια που ζουν από τoν πενιχρό μισθό του μπαμπά τους, χαλάνε το σύμπαν για να αγοράσουν louis vuitton τσάντες και givenchy μανικετόκουμπα, κατά τον ίδιο τρόπο που ζάμπλουτα Κηφισιωτάκια φοράνε σκισμένα vans, τριμμένους σωλήνες και stone washed μπλουζάκια για να λάβουν με το ζόρι το street cred που εξ ορισμού δεν τους αναλογεί. Στυλιστική παράνοια απ’ άκρη σ’ άκρη που εδράζεται σε ένα βασικό γνώρισμα, κοινό σε όλους: Έλλειψη αυτογνωσίας.

Έχουν τουπέ δυσανάλογο της αξίας του αντικειμένου τους, το οποίο -έτσι κι αλλιώς- τις περισσότερες φορές είναι από ακραία υποθετικό έως ανύπαρκτο. Είτε είναι χλιδάνεργοι trust funders είτε μπατίρηδες nobodies, συνήθως το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ξεπατικώνουν στο μπλογκ τους ό,τι είδαν/διάβασαν στο μπλογκ κάποιου άλλου (μάλλον ξένου, που έχει εργαστεί για να παράξει έργο) και να κομπάζουν ανελέητα γι’ αυτό. Αδρανούν κομψεπίκομψα επί τη βάσει ενός κίβδηλου feelgood εστετισμού, ενώ στην πραγματικότητα είναι αργόσχολοι που δεν καταπιάνονται με τίποτα ουσιαστικό και κοπιώδες.

Μοιάζουν διαρκώς να υποδύονται έναν ρόλο που τους επιβλήθηκε ή τον επέλεξαν, αλλά πάντως παρασιτεί εις βάρος της κανονικής προσωπικότητάς τους (αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει). Γλοιώδεις δημόσιες σχέσεις, δουλοπρεπείς τρόποι, selfies με σουφρωμένα χειλάκια, πόζες, δημόσιοι ακκισμοί, και πάσης φύσεως εναγκαλισμοί με όλο τον κόσμο, λες και θα συμβεί τίποτα αν σταματήσουν να φέρονται σα να εκκρίνουν πρόζακ απ’ όλους τους αδένες.

Θεωρούν τη μόδα ως απάγκιο εκείνου που απέτυχε σε κάθε τι άλλο ή που νιώθει εξαιρετικά πριγκιπικός για να λερώσει τα χεράκια του σε ένα συνηθισμένο επάγγελμα. Γι’ αυτό και σπανίως τους βλέπεις να αποτελούν μέρος της actual βιομηχανίας της (έστω αυτής της υποτυπώδους), αφού οποιοδήποτε πραγματικό πόστο θα σήμαινε γείωση, κούραση και μπόλικη απομυθοποίηση (του εαυτού και των πραγμάτων). Μπα, είναι πολύ πιο βολικό να περιφέρεις το σαρκίο σου σε τραγελαφικά events για να πάρεις δωρεάν σαπουνάκια, από το να διακόψεις την ονείρωξη της Carrie Bradshaw και να αναλάβεις ευθύνες ενηλίκου.

Επειδή, ακόμη κι αυτοί που εργάζονται πραγματικά (δηλαδή παράγουν κάτι και πληρώνονται γι’ αυτό), μεγαλοπιάνονται, παίρνουν τον εαυτό τους όσο σοβαρά δεν έχω δει κανέναν επιθεωρητή του Αρείου Πάγου να παίρνει τον δικό του, και ξεχνούν ότι…ερμμ…ασχολούνται με ρούχα και όχι με νευροχειρουργική.

Άρης Αλεξανδρής

Δημοσίευση: Ιουνίου 05, 2015