Να μην χρεοκοπήσουμε μέσα μας

της Όλγας Νικολαΐδου

Ξέρετε πόσες περίπου σκέψεις κάνουμε την μέρα; 60.000! Και το 95%, αυτών των σκέψεων, είναι ακριβώς οι ίδιες με εκείνες της προηγούμενης μέρας. Παράγουμε σκέψεις, όπως τα εργοστάσια παράγουν συσκευασίες, για να χωρέσουν το ίδιο περιεχόμενο.

Γιατί οι σκέψεις μας παραμένουν οι ίδιες;

Γιατί δεν έχουμε μάθει να τις μοιραζόμαστε. Γιατί δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, δηλαδή να συν –αναζητούμε. Αυτό το  μικρό συν -που λειτουργεί ως πρώτο συν-θετικό πολλών λέξεων είναι η πεμπτουσία της κοινότητας. Ακριβώς γιατί σηματοδοτεί πως ό,τι γίνεται, γίνεται από κοινού και με την βοήθεια του άλλου.

Δυστυχώς, είμαστε σε μια εποχή που η ατομικότητά μας, προηγείται της κοινότητας. Πάμε να κάνουμε έναν διάλογο, αλλά a priori, τον «κλειδώνουμε» με την περίφημη φράση «σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει, αυτή είναι η προσωπική μου άποψη».

Κι όμως αυτή που τόσο σθεναρά υποστηρίζουμε ως προσωπική μας άποψη, σπάνια φέρει την προσωπική μας αλήθεια. Καμιά βαθιά αλήθειά μας  δεν έχει λόγο να αντιπαρατεθεί και να ουρλιάξει για να την ακούσουν οι άλλοι. Η βαθιά προσωπική αλήθεια, απλά κατατίθεται στην κοινότητα γιατί είναι κομμάτι και αυτής. Και η κοινότητα ανοίγει την αγκαλιά της, για να την δεχτεί.

Η εξίσωση είναι απλή: Μόνο κάτι βαθιά προσωπικό, μπορεί να είναι και βαθιά οικουμενικό.

Με άλλα λόγια η αλήθεια μας, δεν βρίσκεται στην προσωπική μας άποψη, αλλά στην προσωπική μας ιστορία. Στα βιώματά μας. Σε  αυτά που μας πονάνε  που μας συγκινούν που μας ενθουσιάζουν που μας κάνουν να κλαίμε μέχρι… θανάτου, ή να γελάμε μέχρι δακρύων.

Εμείς όμως επιμένουμε, αντί να μοιραζόμαστε τα βιώματά μας, να τσακωνόμαστε, να διαιρούμαστε, και να διχαζόμαστε, στο όνομα μιας προσωπικής άποψης.

Σκεφτόμαστε τόσα και τόσα πράγματα! Πόσες φορές έχουμε κάνει τον κόπο να σκεφτούμε πάνω στις ίδιες μας τις σκέψεις;  Ποια είναι συνήθως η φύση τους; Είναι αρνητικές; Είναι θετικές; Είναι αισιόδοξες; Είναι απαισιόδοξες; Έχουν εν τέλει οι σκέψεις μας την φύση που εμείς θα θέλαμε να έχουν;

Και έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτές ακριβώς οι σκέψεις είναι που ορίζουν την διάθεσή μας, τον τρόπο δηλαδή που αποφασίζουμε να σταθούμε απέναντι στην ζωή μας;

Αν θέλαμε να το εικονοποιήσουμε, θα μπορούσαμε να φανταστούμε το μυαλό μας, σαν ένα κήπο : Οι σκέψεις μας είναι οι σπόροι που θα καθορίσουν ποια φυτά θα ανθίσουν μέσα σε αυτόν τον κήπο.

Ασφαλώς και πολύ συχνά, κάποιοι προσπαθούν να μας φυτέψουν σκέψεις. Αλλά δυστυχώς και πολύ συχνά, εμείς επιλέγουμε να καταφύγουμε σε δάνειο σκέψεων. Δανειζόμαστε σκέψεις άλλων. Και με αυτές τις δανεικές σκέψεις, τροφοδοτούμε  συναισθήματα. Καθιστώντας τα, δανεικά κι αυτά. Μέχρι που φτάνουμε στην χρεοκοπία. Την εσωτερική…

Γιατί  βέβαια αυτές οι δανεικές σκέψεις, δεν καλύπτουν καμιά πραγματική μας ανάγκη. Το μόνο που κάνουν είναι να «ντύνουν» τον φόβο μας. Γνήσιο τέκνο του φόβου, ο θυμός.

Πολύς θυμός βγαίνει αυτές τις μέρες. Μεταξύ «προσωπικών, διαφορετικών απόψεων».

Λένε ότι οι άνθρωποι φωνάζουμε ο ένας στον άλλον όταν απομακρύνονται οι καρδιές μας. Όταν δεν μπορούν να ακουστούν οι καρδιές μας. Όταν δεν μπορούμε να συντονιστούμε στο «εμείς».

Κι όμως αυτές τις μέρες είναι που χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά να συντονιστούμε στο «εμείς». Στο «εμείς» που ξεκλειδώνει την ψυχή όλων των άλλων λέξεων και τις δικές μας βασανισμένες ψυχές.

Αυτές τις μέρες είναι που χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά να επιλέξουμε τις σκέψεις μας, να επιλέξουμε τί θα σπείρουμε στον κήπο του μυαλού μας, ώστε να θερίσουμε, κουράγιο, δύναμη και αισιοδοξία. «Υλικά» ψυχής που θα τα μοιραστούμε με τον διπλανό μας.

Γιατί ακόμα κι αν έχουμε διαφορετική άποψη, μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία:

« Την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή»

Δημοσίευση: Ιουλίου 03, 2015