Τι σημαίνει το «Ναι» το «Όχι» και το άκυρο

Κατανοώ απόλυτα τους φόβους των συμπολιτών που προτίθενται να ψηφίσουν «Ναι». Δεν θα έδειχνα κατανόηση, αν υπήρχε κυβέρνηση ικανή να μας πάει στην άλλη όχθη του Ρουβικώνα. Αυτή όμως η κυβέρνηση ούτε μπορεί, ούτε προτίθεται (κατά τα δικά της λεγόμενα) να το κάνει. [Και ούτε κάποια άλλη πολιτική δύναμη από τις υφιστάμενες δείχνει να μπορεί.] Συνεπώς δεν μπορώ να είμαι και πολύ μαχητικός στην άποψη μου, που κατατείνει στο «Όχι». Η αλήθεια είναι ότι το «όχι» μόνο ως δημοσκοπική μέτρηση, ως απειλή, μπορεί να έχει κάποια θετικά διαπραγματευτικά αποτελέσματα. Τι γίνεται όμως, αν γίνει τελικά το δημοψήφισμα και προκύψει «όχι»; Κατ αρχάς θα εκληφθεί ως «όχι» στο ευρώ και ανεξαρτήτως των διαδικασιών, που θα ακολουθήσουν, θα μας πετάξουν από την ΕΕ, ή τουλάχιστον θα μας χρεοκοπήσουν άμεσα. [Τυπικά είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι από τα μεσάνυχτα της Τρίτης και ουσιαστικά εδώ και χρόνια, αλλά δεν έχουμε υποστεί ακόμη το σύνολο των επιπτώσεων.]

Δεύτερον· η κυβέρνηση, με αναβαπτισμένη εντολή, θα αρχίσει πάλι τα κουλά της, που απλά θα μας απομονώσουν περισσότερο… Θα έλεγε κανείς «καλά ρε φίλε, με αυτά που λες μόνος σου, πως είναι δυνατόν να κατατείνεις στο «Όχι»; Είναι, γιατί δεν βλέπω μόνον την Σκύλλα· βλέπω και την Χάρυβδη. Μπορούμε να φανταστούμε, τι σημαίνει, να υπογράψει μόνος του ο λαός την καταδίκη του; Θα ανακηρυχθούμε οι παγκόσμιοι καρπαζοεισπράκτορες. Θα έχουμε αποδεχτεί όρους βαριάς πολεμικής ήττας, χωρίς να ρίξουμε ντουφεκιά. Η καρπαζιά θα πάει σύννεφο και όχι μόνο από τα Αρεια αφεντικά μας. Ολοι θα ρίχνουν· Τούρκοι, Σκοπιανοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Πακιστανοί, Συροχαλδαίοι, Αφγανοί, Βέρβεροι, Νουμίδες.

Κυριολεκτικά είμαστε στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Άλλο να υπέγραφε μία κυβέρνηση μια τόσο βαριά ήττα, άλλο ο ίδιος ο λαός με την ψήφο του. Θα έλεγα μάλιστα, ότι μία κάποια «λύση» στο δράμα θα μπορούσε να δώσει η στάση του ΚΚΕ, που θα διασπάσει το «όχι»· δηλαδή να υπάρξει ουσιαστικά πλειοψηφία του «όχι», αλλά με την διάσπαση σε καθαρά «όχι» και άκυρα, να υπερτερεί τελικά το «ναι». Αυτό όμως είναι μία οριακή ούτως ή άλλως πιθανότητα, καθώς η εκλογική επιρροή του ΚΚΕ είναι γύρω στο 5%. Εκτός αυτού, αν δεν έχουμε σαφή ήττα της μίας, ή της άλλης πλευράς, θα έχουμε διχασμό και χαοτικές καταστάσεις και το κυριότερο, το «ναι» παρουσιάζεται από πολλούς ως η (προσωρινή έστω) λύτρωση του δράματος, αλλά δεν είναι. 

Και βέβαια ένα κορυφαίο ερώτημα σε περίπτωση του «ναι» είναι, πως είναι δυνατόν, να παραμείνει αυτή η κυβέρνηση; [Τώρα άρχισαν να λένε, ότι θα φύγουν, αλλά όχι πολύ ξεκάθαρα.] Προφανώς θα βρεθεί ένας νέος Παπαδήμας, για να εφαρμόσει το νέο εξοντωτικό μνημόνιο… Γι αυτό, σίγουρα χωρίς φανατισμό και σίγουρα χωρίς υποστήριξη στην κυβέρνηση και τις ανοησίες της, επιλέγω «όχι». Γιατί δεν επιλέγω το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, παρότι αποδεικνύεται πιο αξιόπιστο και συνεπές από την κυβέρνηση; Γιατί δεν είμαι δογματικά αντιευρωπαϊστής και παρότι βλέπω, ότι με αυτήν την ΕΕ δεν μπορεί να γίνει κολεγιά αυτήν την περίοδο, θεωρώ, πως κι αν φύγουμε (ή μας διώξουν) δεν πρέπει να βροντήξουμε την πόρτα πίσω μας βρίζοντας. Η Ευρωπαϊκή προοπτική δεν πρέπει να αποκλειστεί για πάντα, αλλά μόνον για όσο διάστημα δεν μας σέβονται ως ισότιμους και δεν μας θεωρούν εταίρους, αλλά θήραμα.

Η ΕΕ είχε και έχει την μεγάλη ευκαιρία να τιθασεύσει και να διορθώσει όλα τα στραβά μας (και είναι πάρα πολλά) αλλά μόνο αν λειτουργήσει με γνώμονα την αλληλεγγύη. Αυτοί βρήκαν ευκαιρία από τα λάθη μας για να μας κατασπαράξουν. Αν δεν συνέβαινε αυτό, αν ήταν απλά πολύ σκληροί (αλλά δίκαιοι) μαζί μας, θα ήμουν με το μέρος του Σόιμπλε. Όταν όμως μένουν αταλάντευτοι στην απαίτηση λαφυραγώγησης των ιδιωτικών και της δημόσιας περιουσίας (ξεχνώντας τα δικά τους μεγαλύτερα και προγενέστερα χρέη) είναι φανερό, ότι δεν κάνουν τίποτα για το καλό μας.

Επειδή λοιπόν, δεν είμαι δογματικά ούτε αντιευρωπαϊστής, ούτε Ευρωπαϊστής, απλά κοιτάζω, πως θα τα βγάλω πέρα σε αυτόν τον κυκεώνα. Στην θέση μου βρίσκονται και εκατομμύρια άλλοι Ελληνες, που έχουμε μία μικρή ακίνητη περιουσία, αλλά κινδυνεύουμε να την χάσουμε (άλλοι άμεσα, άλλοι βραχυπρόθεσμα και άλλοι μεσομακροπρόθεσμα). Μάλιστα δεν έχουμε πλέον την απαίτηση να την διατηρήσουμε ακέραιη, αλλά δεν είναι δυνατό να δεχτούμε και να τα χάσουμε όλα πλην πρώτης κατοικίας και να συνεχίσουμε να χρωστάμε και να συνεχίσουμε να μην βγάζουμε μεροκάματο, οπότε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα χάσουμε αργότερα και την πρώτη κατοικία. Δεν μπορούμε να δεχτούμε τις σημερινές τιμές (ή και χειρότερες) στην εκποίηση περιουσιακών μας στοιχείων για την αποπληρωμή των χρεών μας. Αυτή είναι η μόνη σίγουρη προοπτική του «ναι», χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει, ότι το «όχι» δίνει εγγυήσεις γι αυτά. Απλά δίνει κάποιες μικρές πιθανότητες απέναντι στην σίγουρη απώλεια. 

Υπάρχουν βέβαια και οι εύλογοι φόβοι για την ασφάλεια έξω απ το μαντρί. Υπάρχει ανασφάλεια πλέον όχι μόνο για την περιουσία, αλλά για την ίδια την φυσική μας υπόσταση, για την ειρήνη και την εδαφική ακεραιότητα. Γι αυτό ακριβώς έχω πει πολλές φορές, ότι ακόμα κι αν φύγουμε (μας διώξουν) από το ευρώ, δεν πρέπει να το κάνουμε με εχθρικό τρόπο απέναντι στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο» και δεν υπάρχει λόγος να φύγουμε και από το ΝΑΤΟ. Εάν υπάρχει κάποια αμυντική ασπίδα από τις διεθνείς μας σχέσεις, αυτή δεν είναι η ευρωζώνη, αλλά το ΝΑΤΟ, με το οποίο βέβαια πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, αλλά όχι τώρα κι αυτό. [Π.χ. να υπάρχουν ΝΑΤΟϊκές βάσεις, αλλά με Ελληνες διοικητές, οι Αμερικάνικες βάσεις να περιέλθουν στο ΝΑΤΟ, να μας δοθούν εγγυήσεις αμυντικής συνδρομής απέναντι στην Τουρκία και να ασκηθεί ουσιαστική πίεση σε αυτήν για την αποτροπή προκλήσεων κ.λ.π.]

Το σίγουρο όμως είναι, ότι ούτε το ΝΑΤΟ είναι αξιόπιστη ομπρέλα (μέχρι να μας δοθούν οι παραπάνω εγγυήσεις) και αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε μεγάλο βαθμό αμυντικής αυτάρκειας, πράγμα που είναι αδύνατον να επιτευχθεί με το «ναι» σε επιπλέον περικοπές των αμυντικών δαπανών.

Εχοντας ουσιαστικά να διαλέξω ανάμεσα σε διάφορα αδιέξοδα, τι μου κοστίζει να αποδεχτώ το αίτημα της κυβέρνησης προς τον λαό για ανανέωση εντολής για σκληρή διαπραγμάτευση; Το ότι θα ερμηνεύσουν την ψήφο μου ως επιδοκιμασία της κυβέρνησης; Μήπως δεν θα πάρουν κι αυτοί την βαθμολογία που τους αξίζει από τον λαό, την ώρα που πρέπει, όταν μάλιστα θα τους έχουμε παραχωρήσει το διαπραγματευτικό χαρτί που μας ζητάνε και θα τους έχουμε αποστερήσει την δικαιολογία της μη ανανέωσης της εμπιστοσύνης μας; Μήπως υπάρχει αυτήν την στιγμή κάποια εναλλακτική λύση; Ποια είναι αυτή; Ο Σαμαράς κι ο Θεοδωράκης; ¨Η μήπως οι περίφημοι «τεχνοκράτες»;

Υπάρχει βέβαια και η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπέρ της οποίας έχω αρθρογραφήσει πολλές φορές. Μάλιστα έχω πει, ότι δεν είναι απαραίτητο να συμπεριλαμβάνει όλα τα κόμματα της Βουλής, καθώς το ΚΚΕ αυτοεξαιρείται και η ΧΑ δεν γίνεται αποδεκτή από κανέναν (και αυτοεξαιρείται). Όμως αν η αντιμνημονιακή πτέρυγα αυτής της κυβέρνησης προτείνει αυτά που περιέχονται στην κυβερνητική πρόταση των 47 σελίδων, η μνημονιακή της πτέρυγα τι «δικαιούται» να προτείνει; Τι να την κάνω την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αν έχει αντεθνική πολιτική; Συνεπώς απαιτούνται μεγαλύτερες πολιτικές ζυμώσεις για την εξεύρεση νέας κυβέρνησης.

Οσον αφορά τον τρόπο διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, τον χρόνο, την σαφήνεια και την εγκυρότητα του ερωτήματος, το ενιαίο ψηφοδέλτιο χωρίς την επιλογή του λευκού, την ενδεχόμενη αντισυνταγματικότητα, ακύρωση κ.λ.π., καθώς και την προφανή ανεπάρκεια και ανικανότητα της κυβέρνησης, δεν τα θεωρώ ασήμαντα βέβαια, αλλά μοιραία οι συνέπειες του «ναι» έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από όλα αυτά τα αρνητικά και απαράδεκτα.

Αυτό που κατανοεί κάθε σοβαρός άνθρωπος είναι ότι κανένα αποτέλεσμα σε αυτό το δημοψήφισμα δεν θα είναι λυτρωτικό. Ετσι κι αλλιώς μπαίνουμε σε μεγάλες περιπέτειες, που δεν θα αποφεύγαμε και χωρίς αυτούς τους άγαρμπους χειρισμούς. Η διαρκής διολίσθηση κάποτε φέρνει την κατάρρευση. Πιθανόν η ανατροπή Σαμαρά, που επήλθε από τις ασφυκτικές πιέσεις που του άσκησαν οι εταίροι, να ήταν κατά κάποιο τρόπο για την προστασία της μνημονιακής παράταξης, για να σκάσει δηλαδή η βόμβα στα χέρια των επόμενων. Το ότι οι εκπαιδευόμενοι μάγοι κατάφεραν να το κάνουν πιο σύντομα και πιο θεαματικά, ήταν σχεδόν μαθηματικά βέβαιο, καθώς κάποτε έπρεπε να πουν και ένα «όχι».

Πριν δέκα μέρες δεν υποδέχτηκαν οι «θεσμοί» το μνημόνιο Τσίπρα (των 47 σελίδων και 8 δις) μετά βαΐων και κλάδων; Δεν είδαν ότι η Ελληνική κοινωνία και μέρος της κυβερνητικής παράταξης πάγωσε από αυτήν την μεταστροφή; Γιατί δεν αρκέστηκαν σε αυτό; Γιατί ντε και καλά να προσθέσουν κι άλλα ποσά; Γιατί επιμένουν στο αφορολόγητο του ηλεκτρονικού τζόγου και άλλες τέτοιες ελαφρύνσεις, ενώ δεν τους φτάνουν τα 8 δις; Γιατί ενώ ο Τσίπρας μετατοπίστηκε και πέρα από το δικό του μνημόνιο, δεν αποδέχτηκαν ούτε αυτή την έσχατη προσπάθεια εκεχειρίας και μας λένε, πως μας χωρίζουν πλέον μόνο 60 εκατομμύρια; Γιατί δεν δεσμεύονται για ελάφρυνση έστω του χρέους; Προφανώς γιατί η χρεοκοπία ήταν αποφασισμένη, όπως ήταν αποφασισμένο η βόμβα να σκάσει στα χέρια των αντιμνημονιακών, για να στραφεί μετά πάλι ο λαός στους «σοβαρούς» μνημονιακούς, υποκύπτοντας αδιαμαρτύρητα πλέον στην σφαγή. 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουλίου 03, 2015