Ενας άστεγος της Αθήνας

Νομίζω πως κάποια στιγμή ο άνθρωπος θα δει με συντονισμένα όλα τα αισθητήρια όργανά του όσα η τύφλωση δεν του επιτρέπει να δει εν ζωή. Είναι συλλογική η άποψη ότι κανείς δεν έχει περπατήσει τους πιο ωραίους δρόμους. Κανείς δεν έχει μελετήσει τα ωραιότερα βιβλία... ίσως γιατί ακόμη δεν ξεκίνησε η συγγραφή τους. Και τελικά κανένας δεν βλέπει παρά σαν μέσα από καθρέφτη, αυτό λέει και ο Απόστολος Παύλος στην πιο γνωστή απ’ τις επιστολές του. Εκείνη που μάταια πασχίζει σαν κύμβαλο αλαλάζον να πλάσει την έννοια της αγάπης. Οι αισθήσεις μας συντελούν στην πλαναισθησία. Τα ιδανικά αρχέτυπα τους βρίσκονται στους ουρανούς. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας πιο πολύ για να αποφεύγουμε παρά για να αντιμετωπίζουμε. Προκειμένου να μείνουμε σε κάποια κατάσταση και να παρακάμψουμε άλλα ερεθίσματα του περιβάλλοντος χώρου ακινητούμε την αφή, την όσφρηση… Αναλόγως. Ο άνθρωπος θα αντικρύσει ολικά όταν εισέλθει στην αιωνιότητα. Αποδεσμευμένος από χώρο, χρόνο και λοιπές διαστάσεις.

Ο Σωκράτης υποστήριζε ότι είμαστε εγκάθειρκτοι του σώματος μας. Εγώ θα προεξέτεινα την πίστη του και στην αλαζονεία, τη φιλαυτία, την απληστία. Δεν διαχωρίζω το σώμα και την ψυχή. Κατά τη διάρκεια του βίου μας αυτά τα δύο αποτελούν ένα ολοπαγές σύμφυρμα. Τίποτα δεν αντίκειται στον άνθρωπο. Τα πάντα είναι δρώντα υποκείμενα. Ακόμη και τα άψυχα πράγματα συνυφαίνονται με τον άνθρωπο με έναν τρόπο καθοριστικής συνοδοιπορίας. 

Η αλήθεια για όλα είναι αυτό που διαρκώς μας διαφεύγει. Αν τα πράγματα έχουν σχεδιαστεί από κάτι τότε σίγουρα με τον θάνατο μας ξεκινάει η μεγαλύτερη δικαίωση όλων των δύσκολων αγώνων μας. Τόσες σκιαμαχίες, τόσοι βασανιστικοί στοχασμοί, τόσοι ανεξάλειπτοι πόνοι ψυχικής προέλευσης… δεν μπορεί,,,, δεν μπορούν τα θνησιγενή, περιπαθή βήματα μας στη ζωή να μείνουν ανεξιλέωτα. Ο Άγγλος ποιητής Μπρουκ λέει ότι εκεί, μετά το θάνατο μας, θ’ αγγίξουμε κι ας μην έχουμε χέρια και θα δούμε, γιατί δε θα ‘μαστε πια τυφλωμένοι από τα μάτια μας.

Οι άνθρωποι κλείνουμε τα μάτια μας για να σκεφτούμε καλύτερα χωρίς το αισθητηριακό αντιμάμαλο του τόπου στον οποίο κινούμαστε. Με το κλείσιμο των ματιών οι εικόνες συνεχίζουν την παρέλαση τους. Αιωνόβια μετεικάσματα ανακαλούνται μαζί με πολυκαιρισμένους στοχασμούς από τα άγνωστα βάθη ή αβαθή της μνήμης. Το κλείσιμο των ματιών είναι μια μέθοδος συγκέντρωσης αλλά και υποδοχής ή υπομονετικής εγκαρτέρησης της έμπνευσης. Το κλείσιμο των ματιών οξύνει την αφή. Νιώθουμε τόσα πολλά με μια τυφλή αφή. Νιώθουμε το σφυγμό της ζωής μέσα σε κάθε πλαστούργημα. 

Κλείνουμε τα μάτια μας και για ν’ αποφύγουμε εικόνες πόνου μέσα στην πόλη, στην περίπτωση αυτού του άρθρου, της Αθήνας. Εθελοτυφλούμε αντί να σκεφτούμε και να δράσουμε προς την ανακούφιση των ανέστιων, των τοξικομανών και των μόνων. Γιατί να φοβόμαστε όταν ένας μόνος μας απευθύνει το λόγο; Δεν θέλει τίποτα από μας. Ένα χαμόγελο και λίγη ενθάρρυνση. Τίποτα άλλο. Στο πάρκο της πλατείας Δαβάκη, προχθές, την ώρα που μιλούσα σ’ ένα παγκάκι μαζί μ’ ένα φίλο μου ήρθε κοντά μας ένας ανάπηρος άστεγος μαζί με την αγία ρακένδυτη που τον φρόντιζε. Το καροτσάκι του σταμάτησε απέναντί μου. Το δεξί του πόδι ήταν κομμένο ολόκληρο. Ήταν αδύναμος και ανέπνεε δύσκολα. Οι εκφράσεις του προσώπου του καταμαρτυρούσανε πολύ πόνο. Άλλαξα θέση για να μην τον βλέπω. Δεν κατάφερα τίποτα γιατί τον κουβαλούσα πια μέσα μου. Εκείνον και την φίλη του που του καθάριζε μήλα. Αυτός ο άνθρωπος βασανιζόταν από πόνο ανυπόφερτο. Υπέφερε για να μην πονάει ο ένας και ο άλλος. Ήτανε ο πανταχού παρών Χριστός. Ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου.

Είναι η μοίρα μερικών ανθρώπων στα σίγουρα μοίρα. Ζωές που σχεδιάστηκαν από υπερβατικές δυνάμεις και βουλές. Στο μέλλον η επιστήμη θα είναι σε θέση να αποδεχτεί την πανσπερμία δημιουργικών συνειδήσεων σε όλη τη φύση. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλοιώς η ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων σαν τον άστεγο της Καλλιθέας. Θα ήταν ασύγγνωστη αμέλεια από το Θεό αυτός ο άνθρωπος να μην είναι ο Χριστός. Αυτός ο άνθρωπος έλιωνε για να δικαιώσει την αιώνια επιστροφή των πραγμάτων και να δικαιωθεί αναστημένος. Έλιωνε για ν’ αποδώσει το θαύμα της αντικαταστατικής εξιλέωσης. Συγκέντρωσε όλα τα βάσανα του κόσμου από τον τρόμο του μη δει τους συνανθρώπους του να παραπαίουν από άλγη όμοια με τα δικά του. Φαντάζει υπερβολικό. Δεν είναι! Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι άνθρωποι αλλά Χριστός. Έρχονται στη Γη για να μας ξεκουράσουν παίρνοντας πάνω τους την ευθύνη των δικών μας επονείδιστων πράξεων. Προσπάθησα ν’ αποφύγω τον γέροντα στο καροτσάκι και τελικά βρέθηκα να τον χαιρετώ σεβάσμια κάνοντας τον σταυρό μου. Θα έρθει στιγμή που όλα θ’ αποκατασταθούν και θα είναι γαλήνη αιώνια. Να κοιτάμε τα πάντα γιατί τα μάτια μας δεν μας δόθηκαν ώστε η όραση μας να είναι επιλεκτική. Όσο κοιτάμε στα εύκολα τόσο περισσότερη ελευθερία χάνει η βούληση μας.

Βιβλιογραφία: Δοκίμια 2, Μπόρχες, μετφρ. Αχιλ. Κυριακίδης, εκδόσεις Πατάκη

toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=8580#sthash.jTNjKR6c.dpuf

Δημοσίευση: Ιουλίου 23, 2015