Exarsis στη Rock Sinantisi Kiatou 2015... Καλύτεροι από ποτέ

Exarsis στη Rock Sinantisi Kiatou 2015... Καλύτεροι από ποτέ... ώριμος, σφιχτός και δεμένος ήχος... έχουν δουλέψει πολύ και φαίνεται... 

“The Human Project”. Ένας δίσκος που μάλλον θα μείνει στα χρονικά σαν ένας από τους δίσκους που έκαναν τη διαφορά στην Ελληνική thrash metal σκηνή. Δεν έχασα την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τον Παναγιώτη (Τσίτση-κιθάρες) για να μιλήσουμε πραγματικά για τα πάντα. Η κουβέντα μας πήρε επικές διαστάσεις και κράτησε σχεδόν μια ώρα, οπότε πάρτε μια μπύρα, βάλτε στο Background να παίζει το “The Human Project” και καλή ανάγνωση.

Χαίρομαι πολύ που θα τα πούμε Παναγιώτη. Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.

Παναγιώτης: Και εγώ χαίρομαι, να είσαι καλά.

Πρώτο και κύριο, συγχαρητήρια για την καινούργια σας δουλειά, το “The Human Project”.

Παναγιώτης: Ευχαριστώ πολύ.

Αυτό που θα ήθελα να σε ρωτήσω καταρχήν, είναι ότι έχω δει την αποδοχή που έχει στον τύπο, αλλά και στον κόσμο. Είστε ευχαριστημένοι με αυτή την αποδοχή και αν ήταν αυτό που περιμένατε με βάση τη δουλειά που κάνατε στο δίσκο;

Παναγιώτης: Είμαστε ευχαριστημένοι με την αποδοχή. Σκοπεύαμε με αυτό το τρίτο album να κάνουμε κάτι το οποίο, και με αφορμή το νέο τραγουδιστή, το Νίκο, να είναι πιο αποδεκτό. Με την έννοια του να βάλουμε τα φωνητικά σε μια άλλη γραμμή. Ίσως με ένα πιο heavy metal αποδεκτό τρόπο, να το πω έτσι, ώστε να μην ξενίζει τόσο τους οπαδούς. Οπότε από αυτή την άποψη, ναι είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι, και με το τελικό αποτέλεσμα του album σαν σύνολο βεβαίως. Κοίταξε, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι, ειδικά και όταν είσαι μια μπάντα αυτού του μεγέθους, δηλαδή μια μικρή μπάντα η οποία τώρα κάνει ουσιαστικά τα ανοίγματα της. Ναι, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αυτό που κάνεις τελικά, η καινούργια σου προσπάθεια, θα την αγαπήσει ο κόσμος, αλλά ξέρεις τι γίνετε; Όπως και στο προηγούμενο album, όταν το τελειώσαμε και το ακούσαμε, πέρα από όλη τη διαδικασία των ηχογραφήσεων στην οποία το ακούς και το ξανακούς, όταν πάρεις το τελικό αποτέλεσμα στα χέρια σου και το ακούσεις, η αλήθεια είναι ότι σου αφήνει μια αίσθηση αν θα κάτσει ή δεν θα κάτσει καλά. Έτσι όπως το ακούς νιώθεις αν αυτό ήρθε για να κάνει τη διαφορά, ήρθε για να μείνει ή όχι, οπότε πιστεύω – έχοντας ακούσει και τις γνώμες των άλλων παιδιών – ότι όλοι νιώσαμε ότι θα πάει καλά και αυτό το album.

Ωραία, μπαίνοντας στη μουσική του “The Human Project”, θα ήθελα να μου πεις ποιες πιστεύεις ότι είναι μουσικά οι διαφορές με του προηγούμενους δίσκους.

Παναγιώτης: Από το πρώτο στο δεύτερο album η πρώτη και τεράστια διαφορά είναι ότι οι συνθέσεις είναι πιο ώριμες από ποια άποψη; Ότι καταφέραμε να αρχίζουμε να βάζουμε σε μια σειρά, με τη σωστή σειρά τουλάχιστον όπως τα έχουμε εμείς στο μυαλό μας, τα riff. Δεν ήταν σκόρπια, δεν ήταν 2 ή τρία riff επαναλαμβανόμενα. Τώρα οι μουσικές διαφορές, το “Human Project” είναι φυσική συνέχεια του “Brutal State”, και είναι επιλεγμένο να γίνει αυτό. Εμείς έχουμε στο μυαλό μας ένα concept. To concept αυτό θα ολοκληρωθεί με τον επόμενο δίσκο. Επομένως μιλάμε για μια τυπική- άτυπη τριλογία. Θέλαμε τα κομμάτια να έχουν συνθετική συνάφεια και μουσική συνάφεια. Επομένως στο “Human Project” θα ακούσεις αυτά που έχεις ακούσει στο “Brutal State”, όμως η διαφορά εδώ είναι ότι ίσως εδώ έχουμε λίγο πιο τεχνικά riff. Δεν μου αρέσει να σου πω την αλήθεια να χρησιμοποιώ τον όρο τεχνικό, γιατί τον παίρνουν πολλές μπάντες και τον τραβάνε από τα μαλλιά. Τι είναι εν τέλει τεχνικό και τι δεν είναι; Να το θέσω όπως το καταλαβαίνω εγώ στο μυαλό μου – και σαν κιθαρίστας – , έχουμε κάποια πιο περίπλοκα riff, κάποια πιο περίπλοκα σημεία και σίγουρα το μεγάλο ατού που έχουμε είναι ότι βάλαμε και φωνητικές μελωδίες, με αυτή τη φωνή του Νίκου, την οποία την χρησιμοποιήσαμε σε πολλά επίπεδα. Έχουμε τα χαμηλά του, τα μεσαία του, τα ψηλά του, επομένως ήταν πολύ πιο εύκολο για εμάς στα πιο περίπλοκα riff Που φτιάξαμε για αυτό το album, να βάλουμε πιο ωραίες μελωδίες σε σχάση με το προηγούμενο. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.

Και μου έδωσες πάσα για την επόμενη ερώτηση, όσον αφορά τα τεχνικά στοιχεία, αυτό πιστεύεις έγινε με βάση να δείξετε τεχνικές ικανότητες προς τα έξω…

Παναγιώτης: Όχι

Περίμενε (γέλια). Ή λοιπόν έγινε επειδή αρχίζει να επικρατεί αυτό το τεχνικό στοιχείο γενικά στη μουσική σκηνή;

Παναγιώτης: Υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες οι οποίες μπορούν να διεκδικήσουν πολύ άνετα και πολύ πιο τεκμηριωμένα από εμάς, τον όρο τεχνικό. Δεν θεωρώ ότι είμαστε μια τεχνική thrash metal μπάντα. Όμως, αντιλαμβανόμενος το πως χρησιμοποιείς τον όρο τεχνικό και πως τον έχω εγώ στο μυαλό μου, βρισκόμαστε κάπου ακριβώς στη μέση. Οπότε η απάντηση στην ερώτηση είναι ότι το κάναμε αυτό το πράγμα, γιατί έτσι βγαίνουν κάποια riff. Δηλαδή, μέσα στα κομμάτια υπάρχουν riff τα οποία είναι τεχνικά, αλλά υπάρχουν και riff τα οποία είναι πάρα πολύ απλά, το οποία όμως ταιριάζουν στο κομμάτι και δίνουν ακριβώς την αίσθηση την οποία θέλουμε να δώσουμε. Δεν καθόμαστε να δούμε αν είναι δύσκολο να παιχτεί κάτι για να το βάλουμε. Για παράδειγμα το “False Flag Attack”, που ήταν και το πρώτο δείγμα που κυκλοφόρησε, είναι ένα κομμάτι που για τα δικά μου δεδομένα και για τα thrash δεδομένα, μπορείς να το πεις ότι είναι τεχνικό. Από την άλλη όταν έχεις κομμάτια στο album όπως το “Change Of Plans” ή το “Arrivals”, που δεν είναι τεχνικά κομμάτια, δεν μπορείς να πεις ότι στο σύνολο ο δίσκος είναι τεχνικός. Ούτε ότι η μπάντα είναι τεχνική. Οπότε ναι, γουστάρουμε και πιο περίπλοκα riff, αν κάθονται καλά τα κρατάμε αλλιώς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, έχουμε και άλλα riff που δεν είναι τόσο τεχνικά και μας κάνουν και τα χρησιμοποιούμε.

Κατάλαβα, εντάξει σε καμία περίπτωση δεν λες ότι είναι τεχνικό thrash ο δίσκος, απλά έχουν μπει αρκετά τεχνικά (σε εισαγωγικά για να σου αρέσει και εσένα ο όρος) στοιχεία σε κάποια στοιχεία.

Παναγιώτης: Εγώ τα ονοματίζω περίπλοκα, από τη άποψη την κιθαριστική. Από την άποψη του οποίου ότι δεν είναι ένα riff που θα κάτσεις και θα το παίξεις σε 5 λεπτά. Θέλεις να κάτσεις λίγο, να σκεφτείς πως κάθετε στο χέρι κλπ κλπ, οπότε ναι υπάρχουν τέτοια riff διάχυτα το “Human Project”, και βγήκαν με τον ίδιο τρόπο που βγαίνουν και τα άλλα riff, δηλαδή καμιά σπόντα του τύπου: “Ε, κοιτάξτε μας μπορούμε να παίξουμε και πολύ πιο τεχνικά από ότι παλιά”. Βγήκαν σαν φυσικά riff όπως όλα τα υπόλοιπα.

Μια άλλη διαφορά που παρατήρησα, τουλάχιστον εγώ, είναι η έλευση περισσοτέρων μελωδικών στοιχείων, που όντως οφείλετε και στην έλευση του Νίκου στα φωνητικά, πχ. “Abnormal Generation”, “False Flag Attack”, “Skull & Bones”. Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν ήταν κάτι που έγινε συνειδητά και αν θα το εξερευνήσετε περισσότερο στο μέλλον;

Παναγιώτης: Έγινε το συγκεκριμένο, εν αντιθέσει με τα riff που συζητάγαμε πριν, εντελώς συνειδητά. Με το Νίκο καταλάβαμε, μέσα από την τριβή μαζί τον πρώτο καιρό που μπήκε στη μπάντα και πιο μετά, ότι το στυλ των φωνητικών του – όσο και αν προσπαθεί να πλησιάσει τον Αλέξη – είναι κάτι άλλο. Αυτό το πράγμα λοιπόν υπερίσχυσε στην αρχή, που τον είχαμε σαν καινούργιο τραγουδιστή και έπρεπε να βγούμε στην περιοδεία, δεν προλαβαίναμε να προσαρμόσουμε το παλαιότερο υλικό στη φωνή του, δηλαδή να καταλάβεις όταν ήρθε στην μπάντα ο Νίκος δεν είχαμε καταλάβει και εμείς τις δυνατότητες που έχει, να σου πω την αλήθεια. Δηλαδή, τραγουδούσε το υλικό του Αλέξη και το έλεγε όσο καλύτερα μπορούσε. Όταν στη συνέχεια κάτσαμε και είδαμε τα κομμάτια, συνειδητοποιήσαμε ότι η φωνή του Νίκου είναι πιο επίπεδη σε σχάση με του Αλέξη. Δηλαδή, ο Νίκος μπορεί να χρησιμοποιήσει και τη μεσαία του συχνότητα, και την πιο χαμηλή, και περισσότερο γρέζι και τα ψηλά του. Συνεπώς και σε συνεργασία με τον Μιχάλη (σσ. Καρπαθίου) από το studio, ο οποίος ήταν ο παραγωγός του album και ο οποίος συνέβαλε κατά 80% πιστεύω στο τομέα των φωνητικών, σε σχέση με την τοποθέτηση της φωνής και λοιπά, συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτές τις δυνατότητες του Νίκου, και επομένως κάτσαμε και βλέπαμε κυριολεκτικά τα κομμάτια, σημείο προς σημείο. Το πως μπορεί την τυπική φωνή που είχε ο Νίκος, τις τυπικές ενδεχομένως ιδέες που είχε βάλει, να τις βάλουμε να τις κάνουμε πιο όμορφες, πιο μελωδικές, να προσθέσουμε πιο πολλές φωνές – με διπλά και τριπλά layer φωνητικών. Γενικά τα δουλέψαμε πάρα πολύ τα φωνητικά. Μεγάλη πραγματικά η συμβολή του Μιχάλη από το studio σε όλο αυτό, επειδή ασχολείται με τα φωνητικά και το τραγούδι, και γνωρίζει τι χρειάζεται σε ένα σημείο για να το τονίσεις και να βγάλεις κάτι διαφορετικό.

Κατάλαβα. Πηγαίνοντας στη μουσική, νομίζω ότι το “Human Project” είναι πιο κοντά στο Bay Area Thrash, δεν ξέρω αν συμφωνείς. Για παράδειγμα Anthrax, Violence, Testament, μέχρι και Metallica άκουσα μέσα, κρατώντας βέβαια τον Ευρωπαϊκό ήχο. Θέλω να σε ρωτήσω αν συμφωνείς με αυτά τα ονόματα για επιρρόές για το “Human Project” και πως καταφέρατε να περάσετε όλες αυτές τις επιρροές σε ένα προσωπικό μείγμα και ήχο πλέον. 

Παναγιώτης: Κοίτα εγώ την μπάντα από την άποψη των επιρροών, μέσα στο μυαλό μου, έχω βασικά κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Δηλαδή, το Bay Area, έχω τους Anthrax στο μυαλό μου, έχω τους Violence στο μυαλό μου, έχω Nuclear Assault στα mosh riff. Μεγάλη σχολή. Τώρα όσον αφορά την Ευρωπαϊκή σκηνή, να σου πω την αλήθεια δεν μας έχω τόσο κοντά στην Ευρωπαϊκή σκηνή, αλλά ισχύει αυτό που λες. Δηλαδή ότι υπάρχουν riff που πηγαίνουν προς Kreator. Εγώ πιστεύω ότι στο καινούργιο album, παίρνοντας τις υπάρχουσες επιρροές μας και βάζοντας τη φωνή του Νίκου… εκεί γίνεται λίγο περίεργο το πράγμα. Εκεί πιστεύω ότι κάτι αρχίζει και φαίνεται σαν προσωπική ταυτότητα. Ενώ πριν έχεις τους Anthrax, Violence και Nuclear Assault και όλο αυτό το συνονθύλευμα μέσα στα riff σου, τώρα έχεις μια φωνή σαν του Νίκου η οποία powerίζει σε σημεία – θυμίζει Witchtower , King Diamond, φέρνει και σε Iced Earth ακόμα – επομένως αυτός ο συνδυασμός, τα bay Area riff με τις φωνές που powerίζουν φέρνουν αυτό το προσωπικό στίγμα. Δεν είναι κάτι που ακούς συχνά, το μπέρδεμα του mosh riff με την power φωνή, οπότε ναι, εκεί πιστεύω ότι είναι το προσωπικό μας στίγμα.

Ναι, κατάλαβα. Ποια ήταν η διαδικασία σύνθεσης που είχατε στο “Human Project”?

Παναγιώτης: Η διαδικασία σύνθεσης ήταν η ίδια που είχαμε και στο προηγούμενο album. Ο Χρήστος Πούλος (μπάσο) γράφει τα περισσότερα κομμάτια, γράφουμε και εμείς κάποια riff, φέρνει τις ιδέες, τις ταιριάζουμε. Δηλαδή, ουσιαστικά η προπαρασκευή γίνεται στο σπίτι. Δεν δουλεύουμε ένα κομμάτι στο studio για να το συνθέσουμε. Επομένως, υπάρχουν οι ιδέες, τα κομμάτια φτιάχνονται, στέλνονται σε εμάς τους υπόλοιπους, εμείς βάζουμε τις δικές μας ιδέες, τα προβάρουμε όλοι μαζί και εκεί κάνουμε όποιες μικρο διορθώσεις μέχρι να έρθει στην τελική του μορφή. Πρώτα λοιπόν φτιάχνεται η μουσική, μετά μπαίνουμε στη φωνή και εκεί ξεκινάνε οι στίχοι και όλα αυτά. Είναι δηλαδή ομαδική διαδικασία που ξεκινάει από ένα πρόσωπο και πάει και στα υπόλοιπα.

Δενδρική διαδικασία όπως λέμε και στην πληροφορική (Γέλια).

Παναγιώτης: Ακριβώς. (Γέλια). Έτσι πάει.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω για τα δύο τραγούδια που υπάρχουν στο δίσκο το “Arrivals” και το “PoliceBrutality”, τα οποία είχατε γράψει στο παρελθόν. Αυτό έγινε για να γεφυρωθεί ουσιαστικά η νέα τάξη πραγμάτων – ένα όρος που θα σου αρέσει (γέλια) – στους Exarsis με την καινούργια σύνθεση;

Παναγιώτης: Πολύ ωραία ερώτηση. Αυτά τα δυο κομμάτια υπήρχαν όταν ήταν στο συγκρότημα ο Αλέξης και λίγο πριν φύγει ο αδερφός μου (σ.σ. Χρήστος Τσίτσης). Είχαμε σκοπό να βάλουμε αυτά τα δυο κομμάτια στο καινούργιο δίσκο αφού μας άρεσαν. Οπότε ναι, τα δουλέψαμε με τα καινούργια μέλη και τα συμπεριλάβαμε στο δίσκο. Συμβολικά αν το δεις, ναι συμφωνώ, είναι σαν να λες: “Ναι αλλάξαμε σύνθεση, μέλη, ωστόσο έχουμε πολύ ωραίες ιδέες από τα παλιά μέλη, έχουμε ωραία πράγματα που προλάβαμε να κάνουμε λίγο πριν φύγουν, οπότε θα τα χρησιμοποιήσουμε”. Το “Arrivals” προχωράει ένα βήμα παραπάνω αυτή τη συμβολική συνέχεια και την φέρνει στο επίπεδο της συνεργασίας και της συμμετοχής. Αφού και ο αδερφός μου συμμετέχει σε solo, και ο Αλέξης είναι στα φωνητικά, και ο Γιώργος είναι στα πίσω φωνητικά. Οπότε ναι είναι μια ας πούμε γεφύρωση.

Υπάρχουν και άλλες τέτοιες εκπλήξεις για το μέλλον; (γέλια)

Παναγιώτης: (Μέσα σε γέλια) Κοίτα… αν δεν με γελάει η μνήμη μου… ίσως, ίσως… υπάρχουν riff που έχουν γραφτεί παλιά και ίσως τα χρησιμοποιήσουμε στο μέλλον. Ξέρεις τι γίνετε; Παλαιότερα έγραφε και ο αδερφός μου (σ.σ. Χρήστος) και ο Χρήστος ο Πούλος αρκετό υλικό και υπήρχαν διχογνωμίες. Έμειναν στην άκρη πράγματα επειδή οι δυο τους δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν και να συμβιβαστούν ορισμένες φορές. Τώρα που έχει περάσει ο καιρός μπορεί ο Χρήστος (Πούλος) να άκουσε κάτι που είχε γράψει ο αδερφός μου ή εγώ και να το φέρει μέσα σε καινούργια κομμάτια. Και του λες: “Κάτσε εγώ στο είχα φέρει αυτό και δεν σου άρεσε” (σ.σ. γέλια και από τους δυο μας). Επομένως ναι, ίσως να υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε και κάτι άλλο και στο επόμενο album.

Τέλεια. Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση, αφού ουσιαστικά 3 στα 5 μέλη άλλαξαν;

Παναγιώτης: Ήταν…. ήταν σοκαριστικό. Δεν θέλω να είμαι υπερβολικός, άλλα θα σου πω γιατί. Για δυο λόγους. Πρώτα γιατί εκεί που είχαμε κάποια μέλη που τα θεωρούσαμε σταθερά όπως ο Γιώργος (Τύμπανα) και ο Αλέξης, κυρίως ο Αλέξης, και νομίζαμε ότι θα είμαστε για πάντα μαζί. Οπότε νιώθεις εκείνη τη στιγμή ότι αυτό που είχες στο μυαλό σου ότι θα το έχεις για πάντα, ξαφνικά σε εγκαταλείπει, είναι το πρώτο σοκ. Το δεύτερο ήταν η χρονική στιγμή που έγινε αυτό. Ήταν μπροστά μας η περιοδεία και κυριολεκτικά το θυμάμαι ξανά, το καλοκαίρι του 2013, είχαμε μείνει με το Χρήστο (Πούλο) στη μπάντα. Ήμασταν δυο άτομα. Καιν κινήσαμε την περιοδεία δύο άτομα. Με τη λογική ότι μέχρι να έρθει ο Ιανουάριος θα βρίσκαμε και τα μέλη, και θα προβάραμε και θα συμμετείχαμε. Επομένως, ήταν μια αγχωτική διαδικασία γιατί έπρεπε να βρεις καινούργια μέλη, να τα ετοιμάσεις, να πας περιοδεία μαζί τους και να βγει και ένα καλό αποτέλεσμα. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας αλλά επανήλθαμε σχετικά γρήγορα. Ταιριάξαμε και οι καινούργιοι δηλαδή, έκατσε καλά μαζί τους.

Όντως, πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από ότι μου λες.

Παναγιώτης: Ναι, δηλαδή σκέψου, όταν έφυγε ο αδερφός μου, ότι ο Παναγιώτης Ο Σπανός (σ.σ. Resurgency) που ήρθε να μας βοηθήσει στα Live, κάποια στιγμή ήξερες και ότι αυτός θα φύγει. Του προτείναμε να έρθει αλλά είχε άλλα μουσικά σχέδια στο μυαλό του και δεν μπορούσε. Ξαφνικά ήμασταν τέσσερις, την Άνοιξη του 2013. Στη συνέχεια βλέπαμε ότι ο Αλέξης απομακρύνεται για τους δικούς του προσωπικούς λόγους, και στη συνέχεια έφυγε και ο Γιώργος τελευταίος, για εκπαιδευτικούς λόγους. Και ξαφνικά μείναμε μόνοι μας με το Χρήστο (Πούλο) και λέγαμε τι κάνουμε τώρα; Τον είχε πάρει λίγο περισσότερο από κάτω αυτόν, εγώ ήμουν πιο αισιόδοξος και έλεγα τόσος κόσμος υπάρχει εκεί έξω, θα το παλέψουμε. Την περιοδεία δεν υπήρχε περίπτωση να μην την κλείσουμε, δηλαδή θυμάμαι χαρακτηριστικά τώρα… να στο πω και σαν αστείο. Είχε έρθει στο σπίτι μου ο Ορφέας (σσ. Τζορτζόπουλος – Suicidal Angels) και ο Νίκος που ήταν νέο μέλος τότε – παίζει να μην είχαμε κάνει ακόμη πρόβα – και είμαστε σε μια φάση που πέφτανε τηλέφωνα και email από την Rock The Nation, του τύπου: “Παιδιά, μπορείτε; Να πούμε το ναι;”. Δηλαδή το ναι ειπώθηκε εδώ στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Μετά ήμασταν σε φάση… “Οκ το είπαμε το ναι, πάμε να βρούμε και μέλη”. Ήταν πολύ “γιόλο” αν μου επιτραπεί η έκφραση (σ.σ. γέλια και από τους δυο μας) η κατάσταση.

Όσον αφορά τα καινούργια μέλη που ήρθαν στην μπάντα και σταθεροποιήθηκαν στη σύνθεση, πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά τους στη σύνθεση των τραγουδιών; 

Παναγιώτης: Ήταν αρκετή. Για παράδειγμα δυο riff στο “False Flag Attack” είναι του Κωστή (κιθάρα) ή αρκετές ιδέες διάσπαρτες εδώ και εκεί, όπως του Αχιλλέα στα τύμπανα που ήθελε να βάλει πράγματα. Φέρανε πράγματα αλλά επειδή είχαμε εμείς ήδη το υλικό σχεδόν έτοιμο, δεν είχαν την τεράστια συνεισφορά από την άποψη ότι έφεραν ολοκαίνουργια τραγούδια από την αρχή. Απλά έβαλαν τις ιδέες τους στο καινούργιο υλικό και ειδικά στα μέρη τους. Υπήρχε το υλικό. Δεν είμαστε ποτέ της λογικής όμως ότι μένουμε στάσιμοι. Να σου πω ότι ήδη προβάρουμε δυο νέα κομμάτια, για το επόμενο album. Δηλαδή δεν είχε να κάνει ότι τα παιδιά δεν είχαν καλές ιδέες, απλά έτσι δουλεύουμε.

Οκ καταλαβα. Θα σου κάνω μια κάπως δύσκολη ερώτηση θεωρώ. Από ότι έχω καταλάβει οι αλλαγές στη σύνθεση, έγιναν γιατί τα παλαιότερα μέλη δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το πρόγραμμα της μπάντας και για προσωπικούς λόγους προφανώς. Δεν θα είχαν γίνει για κάποιο άλλο λόγο οι αλλαγές αυτές; Τι εννοώ, η έλευση του Νίκου για παράδειγμα έφερα μια διαφορετική πνοή στη μπάντα, προσωπικά θεωρώ ότι σας ανέβασε επίπεδο. Όχι ότι ο Αλέξης δεν ήταν καλός, απλά ο Νίκος ανέβασε το επίπεδο. Θεωρείς ότι θα μένατε με την ίδια σύνθεση, αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα, χωρίς να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό;

Παναγιώτης: Ναι ναι ναι (σ.σ. απόλυτα σίγουρος). Με και η προ παραγωγή στα “Arrivals” και στο “Police Brutality” και στο “Change Of Plans”, αν θυμάμαι καλά είναι με τη φωνή του Αλέξη. Να στο πω, απλά επειδή καταλαβαίνω που το πας, δεν είχαμε ποτέ σκοπό να αντικαταστήσουμε τον Αλέξη επειδή δεν άρεσε σε κάποιους η φωνή του. Καμία σχέση. Υπήρχε πολύς κόσμος που γούσταρε τη φωνή του Αλέξη. Είχαμε πολύ καλή χημεία και πολύ καλή επαφή, γενικότερα δεν σκεφτήκαμε ποτέ να αλλάξουμε τον Αλέξη. Ποτέ μα ποτέ. Ο Αλέξης έφυγε γιατί είχε τη σχολή του και ένα black metal project στο μυαλό του, κάποια άλλα πράγματα πέρα από το thrash που ήθελε να κάνει, ένιωθε ότι δεν τον ικανοποιούσε πλέον αυτό το πράγμα και αποφάσισε μια μέρα ότι δεν θέλει να το κάνει άλλο. Δεν υπήρξε ούτε προτροπή ούτε τίποτα. Σου είπα, οι προ παραγωγές είχαν ήδη γραφτεί με τον Αλέξη. Επομένως, όχι δεν θα αλλάζαμε κάτι. Το ότι αλλάξαμε είναι ένα αποτέλεσμα, μια ευτυχή συγκυρία, αν θέλεις να το πεις έτσι, γιατί είχε ένα πολύ καλό, ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Οπότε το παίρνουμε ότι ήταν μια ατυχής σύμπτωση που οδήγησε σε ένα πολύ ευτυχές αποτέλεσμα.

Παναγιώτης: Ακριβώς αυτό. Πολύ ωραία το είπες.

Θα ήθελα να φέρω στο μυαλό σου λίγο το κομμάτι “The Brutal State”. Παρατήρησα μια πιο ελεύθερη φόρμα και στα φωνητικά αλλά και σε επίπεδο σύνθεσης, το οποίο διαφοροποιείται κάπως από τα υπόλοιπα τραγούδια. Καταρχήν συμφωνείς; Περισσότερα breaks, πιο power metal φωνητικά κ.ο.κ. Είναι κάτι που θέλατε να εξερευνήσετε, κάτι πιο πειραματικό, κάτι που θα κάνετε περισσότερο στο μέλλον;

Παναγιώτης: Για εμένα το “Brutal State” είναι το αντίστοιχο “Under Destruction” του καινούργιου album. Δηλαδή, έχεις ένα κομμάτι το οποίο είναι σχετικά μεγάλο, σε σχέση με τα προηγούμενα, και σε αυτό το κομμάτι έχεις πολλά moshάδικα riff, πολλές αλλαγές, επομένως από αυτή την άποψη και μόνο νομίζω ότι είναι κάτι που έχουμε κάνει ξανά. Και μάλιστα και το “Brutal State” και το “Under Destruction”, είναι από τα κομμάτια που γράφτηκαν τελευταία για το album και πάντα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, τα τελευταία κομμάτια που γράφουμε είναι τα καλύτερα. Χαίρομε που αρέσει το “Brutal State” και μου το λες και εσύ και άλλοι, γιατί μια άτυπη παράδοση που φαίνεται να έχουμε δημιουργήσει, αρέσει. Το “Brutal State” νομίζω ότι σε σχέση με τα υπόλοιπα δίνει την αίσθηση του πάρτι. Επειδή είναι αυτό που είπες, πιο ανοικτό, πιο γηπεδικό θα το το έλεγα εγώ, είναι ένα κομμάτι στο οποίο και ο Νίκος είχε περισσότερη ελευθερία – και με τις αναπνοές και τεχνικά να κάνει ότι θέλει – να το κάνει να φανεί πιο power ίσως και εμείς είχαμε περισσότερη ελευθερία με τα riff να το κάνουμε πιο ανεβαστικό το κομμάτι. Επομένως, ναι μάλλον… τι μάλλον, και στον επόμενο δίσκο θα έχουμε ένα αντίστοιχο κομμάτι, το οποίο θα σου αφήνει αυτή την αίσθηση.

Το οποίο κομμάτι θα ονομάζετε “The Human Project” έτσι; (γελια)

Παναγιώτης: Ναι ναι ναι. (γέλια)

Όσον αφορά το εξώφυλλο, ήταν πολύ έξυπνο το να υπάρχουν λεπτομέρειες που καταδεικνύουν τους τίτλους των τραγουδιών μέσα του. Ποιος το επιμελήθηκε και αν ήταν σε συνεργασία με την μπάντα για τη δημιουργία του;

Παναγιώτης: Γενικότερα εμείς σαν μπάντα είμαστε πολύ “into” σε ότι κάνουμε. Δηλαδή, δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη. Και στο “Brutal State” μπορείς να δεις όλα τα κομμάτια στο εξώφυλλο, είναι κάτι που μας αρέσει να το κάνουμε. Θέλουμε να βάζουμε το συνολικό αποτέλεσμα να φαίνεται και μπροστά, γιατί οι τίτλοι ταιριάζουν μεταξύ τους λόγω τον θεμάτων, μπορούν να δημιουργήσουν ένα ωραίο κάδρο το οποίο έχει ένα συγκεκριμένο θέμα και δεν ξενίζει. Για το προηγούμενο album η ιδέα ήταν δικιά μου και η εκτέλεση του Andrei Buzikov και για το καινούργιο album η ιδέα ήταν του Χρήστου Πούλου και η εκτέλεση πάλι του Andrei Buzikov, δηλαδή ό Χρήστος σκέφτηκε να βάλουμε τους εξωγήινους, το τραπέζι, του ανθρώπους και όλες τις λεπτομέρειες γύρω γύρω. Ήταν ιδέα του Χρήστου, εγώ είχα μια διαφορετική ιδέα και τελικά ψηφίσαμε την ιδέα του Χρήστου. Όσον αφορά τον Andrei Buzikov, είναι ένας άνθρωπος που είχαμε συνεργαστεί και το παρελθόν, είμαστε οπαδοί της δουλειάς του, ταιριάζει με το στυλ της μπάντας και την όλη thrash θεματολογία που έχουμε. Είναι πολύ καλός καλλιτέχνης και είναι πολύ δεκτικός στο να του στέλνεις λεπτομέρειες στο πως θες το τελικό αποτέλεσμα. Επομένως, αφού τον είχαμε δοκιμάσει με πολύ καλά αποτελέσματα δεν μπορούσαμε να μην τον ξαναδοκιμάσουμε.

Είχατε επίσης και παρατράγουδα με την μίξη του album. Τι σας ώθησε να στείλετε εξ αρχής στο εξωτερικό το δίσκο για τη μίξη; 

Παναγιώτης: Πάλι το αστείο της υπόθεσης…. Ο Μιχάλης (σσ. Καρπαθίου) …. Ο Μιχάλης φταίει για όλα (γέλια). Λέγαμε, θα κάνουμε τις ηχογραφήσεις εδώ, θα βγάλουμε ένα ωραίο φυσικό αποτέλεσμα, θα τα γράψουμε όλα με τους ενισχυτές, δεν θα κάνουμε replacement, δηλαδή κάναμε πράγματα που δεν είχαμε κάνει στο παρελθόν. Και μας λέει, για να βγει σωστό αποτέλεσμα θα το στείλετε στο εξωτερικό. Εμείς το δεχτήκαμε να διαθέσουμε κάποια χρήματα, γιατί με την πείρα που υπάρχει στο εξωτερικό, θεωρητικά, αν μπορείς στην Ελλάδα να βγάλεις ένα αποτέλεσμα που θα είναι ένα 8άρι, στο εξωτερικό και θεωρητικά – γιατί δεν θα διαλέγαμε ένα τυχαίο studio για να κάνουμε αυτή τη δουλειά όπως και δεν διαλέξαμε – θα το κάνεις ένα 9άρι. Με αυτή τη λογική και έχοντας ακούσει και το τελευταίο δίσκο τον Fuel By Fire (σ.σ. “ Trapped In Perdition”) που μας άρεσε πολύ η παραγωγή του, είπαμε να το κάνουμε το album στα Mana Studios. Γνωστός ο Erik Rutan (Hate Eternal), μεγάλο όνομα, τα studio έχουν πολύ καλό όνομα, δεν γίνεται να πέσεις έξω, δεν πας στα τυφλά. Και όμως, τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις, τα στείλαμε, είδαμε ότι ακόμη και τα δείγματα που μας είχαν στείλει – τα οποία δεν μας έστελναν στην αρχή – είχαν λεπτομέρειες που θέλαμε να αλλάξουν, δεν τις έφτιαχναν. Ίσα ίσα, κάθε φορά που μας επέστρεφαν κάτι ήταν όλο και χειρότερο. Φτάσαμε σε σημείο να αποδεχτούμε, μόνο και μόνο γιατί ο τύπος που το είχε αναλάβει έφευγε σε περιοδεία, ένα τελικό “αποτέλεσμα” το οποίο θα το χρησιμοποιούσαμε – υποτίθεται – για το τελικό album, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε άλλες διορθώσεις. Ακούσαμε το τελικό αποτέλεσμα στο studio και παίρνοντας γνώμες και από άλλους που εμπιστευόμαστε στο τομέα του ήχου, καταλάβαμε ότι ο τύπος είχε κάνει μέσα ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ προχειρότητες, ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΕΣ για ένα studio του μεγέθους των Mana και για έναν τύπο που μας δήλωνε ότι έχει 150 δουλείες studio στο ενεργητικό του. Έδειξε ότι δεν ασχολήθηκε καθόλου, ότι πέρασε στο ντούκου. Προφανώς δεν μας ήξερε… θεώρησε ότι τώρα ξεκινάμε να κάνουμε κάτι, ενδεχομένως ότι δεν έχουμε κάνει ποτέ ξανά επαγγελματική δουλειά στη ζωή μας και ότι… εντάξει, ότι μας πασάρει εμείς θα το λάβουμε ως μάνα εξ” ουρανού. Εκνευριστήκαμε με το αποτέλεσμα, μας πίεζε και ο Μιχάλης, μας έλεγε να του ζητήσουμε διορθώσεις, να μην το αφήσουμε έτσι. Φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε με τον ίδιο τον Eric Rutan, ο οποίος έλεγε και αυτός προφανώς τα δικά του για να υπερασπιστεί τον συνεργάτη του. Για να μην τα πολυλογώ, στέλνοντάς του μία πρόχειρη μίξη από τον Μιχάλη, με δύο κομμάτια, για να τα συγκρίνουμε με τα δικά τους, πήραμε ένα ποσό από τη μίξη πίσω, γιατί κατάλαβε και ο ίδιος ο Rutan, ο οποίος δεν έχει ξαναδώσει ποτέ λεφτά πίσω στη ζωή του, αλλά το έκανε μετά από πολύ πίεση δική μας, γιατί και εμείς του είπαμε ότι δεν έχουμε άπειρα χρήματα για να χρηματοδοτούμε ένα album, δεν μπορούμε να βάλουμε πάλι λεφτά, τόσες χιλιάδες Ευρώ, 2.000 Ευρώ για παράδειγμα, για να ξανακάνουμε μίξη. Του είπαμε στείλε μας ένα ποσό πίσω και εμείς θα το κάνουμε αλλού, δεν χρειάζεται, ευχαριστούμε. Τελικά, μας επέστρεψε κάποιο ποσό, μας ζήτησε και συγνώμη, δε χρειάστηκε να το πάμε παραπέρα το θέμα, από άποψη αρνητικής διαφήμισης, στα λέω καθαρά επειδή μου έκανες την ερώτηση. Κάναμε τη μίξη στον Μιχάλη, ο οποίος έχει γνώση τι μπορεί να χρειάζεται το album και νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό, και σε σχέση με αυτό που περιμέναμε εμείς, αλλά και σίγουρα σε σχέση με τη μίξη των Mana. Νομίζω είχες ακούσει και εσύ, σας είχαμε βάλει εκείνη την ημέρα, και η διαφορά στο κομμάτι, ποιο ήταν τώρα..

To ‘False Flag Attack’ ήταν…

Παναγιώτης: Και το ‘R.F.I.D.’ που ξεκινάει με τα drums, στη μίξη του Mana τα drums είναι θαμμένα. Εδώ πέρα τα ίδια drums χωρίς να βάλουμε replacements και τα λοιπά, είναι σε κανονική ένταση και ανεβασμένα. Αυτό του στείλαμε κιόλας και μας επέστρεψε τα λεφτά. Δηλαδή, μη μου λες ότι κάτι είναι καλό, όταν έχω με κάτι να το συγκρίνω, το οποίο το κάναμε με τις ίδιες πηγές, γιατί δε βγήκε να μας πει ‘α, πειράξατε, αλλάξατε κάτι’, γιατί ακριβώς δεν αλλάξαμε τίποτα. Ότι στείλαμε στον έναν, στείλαμε και στον άλλον. Απλώς ο ένας ασχολήθηκε, ο άλλος όχι. Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας τύπος με την εμπειρία αυτή, που δουλεύει στα Mana δεν μπορεί να κάνει μία σωστή δουλειά.

Οπότε αυτό θα είναι πλέον οδηγός για την μπάντα, ότι θα εμπιστεύεστε εγχώρια και εξολοκλήρου την παραγωγή;

Παναγιώτης: Ναι, 100%. Το επόμενο πάλι εδώ πέρα, Μιχάλης Καρπαθίου, όλα από την αρχή μαζί. Μία ακόμη προσέγγιση φυσική και θα το κάνουμε και ακόμα καλύτερο, πίστεψέ με. Ήδη σχεδιάζουμε τι θα αλλάξουμε για να το κάνουμε ακόμα καλύτερο.

Αυτό είναι ένα υγιές κομμάτι σε μία μπάντα, Παναγιώτη.

Παναγιώτης: Ναι, πιστεύω ότι όλες οι μπάντες οφείλουν να το κάνουν αυτό το πράγμα, γιατί είναι κινητήριος δύναμη το να κάνεις σχέδια και να μπαίνεις στη διαδικασία, και λες τι επιλογές έχουμε και τι θα κάνουμε και το ένα και το άλλο. Νομίζω αναζωογονεί τη μπάντα και σε βάζει σε μία διαδικασία του να είσαι σε εγρήγορση.

Ακριβώς, ακριβώς… Πώς επιλέγετε τα θέματα για το στιχουργικό περιεχόμενο των Exarsis; Μου μίλησες στην αρχή για το concept, θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο παραπάνω για αυτό, αλλά γενικά πώς επιλέγετε τα θέματα;

Παναγιώτης: Λοιπόν, ας πούμε ότι είναι μια μεγάλη βιβλιοθήκη – στο κάνω σχηματικά τώρα – η οποία αφορά εταιρείες, θεωρίες συνωμοσίας. Μέσα σε αυτήν τη βιβλιοθήκη, υπάρχουν πάρα πολλοί τομείς. Υπάρχουν ας πούμε δεισιδαιμονίες, παραδοξολογίες, αδελφότητες. Δηλαδή, είναι διάφορες θεματικές, στις οποίες κάθε φορά πηγαίνουμε και λέμε: Για να δω, έχουμε γράψει για αυτό; Όχι. Μμ.. καλό ακούγεται. Γράψε μου ένα κομμάτι τέτοιο. Διάβασε για αυτό και μάθε κάποια πράγματα. Δηλαδή είναι μια διαδικασία, σαν να μπαίνεις σε μια βιβλιοθήκη, ακριβώς όπως το περιγράφω και να λες: εμένα τα ενδιαφέροντά μου είναι αυτά. Τι έχει από αυτά; Αυτό, αυτό, αυτό ακούγεται πολύ ενδιαφέρον, θα μπορούσε να γίνει πολύ ωραίο κομμάτι, θα μπορούσαν να γραφούν πολύ καλοί στίχοι για αυτό. Το ʼχεις; Ναι το ʼχω, το δοκιμάζουμε. Σε σχέση με το concept, ας πούμε ότι σε αυτό το album το concept είχε να κάνει περισσότερο με τα ιατρικά. Στο προηγούμενοι album το concept ήταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στο επόμενο θα είναι κάτι άλλο, για παράδειγμα η θρησκεία. Οπότε, μέσα στη βιβλιοθήκη που λέει μυστικές αδελφότητες, εταιρείες, πηγαίνουμε στον τομέα που αφορά τη θρησκεία και βρίσκουμε από εκεί πέρα θεματικές, με τις οποίες ασχολούμαστε, που μπορούμε να τις κάνουμε στίχους, που μας ακούγονται ωραίες και όχι γελοίες και όχι γραφικές. Οπότε μπαίνουμε στη διαδικασία να γράψουμε στίχους για τέτοια θέματα, δηλαδή είναι κοιτάς και πας, πάντα με βάση το τι θεματολογία έχει γενικότερα η βιβλιοθήκη και πάντα κοιτάς τι μπορείς να κάνεις για να μη γίνεις γραφικός.

Πέφτει πολύ διάβασμα από ότι καταλαβαίνω για τους στίχους, έτσι δεν είναι;

Παναγιώτης: Ναι, είμαστε τυχεροί και εγώ και ο Νίκος έχουμε μία τέτοια βιβλιοθήκη με τέτοια βιβλία. Πολύ βασιζόμαστε στο Internet, σε σελίδες και σε υλικό που προηγουμένως δεν μπορούσες να έχεις τόσο εύκολα. Προφανώς διαβάζεις, βρίσκεις κάποια τσιτάτα, τα ταιριάζεις. Είναι όπως με τη μουσική, πώς γράφεις ένα riff; Ακριβώς, το ίδιο και με τους στίχους. Βρίσκεις το θέμα και το μεταφέρεις με λέξεις και την αλληλουχία ώστε στο τέλος, αυτός που θα διαβάσει τους στίχους να διαβάζει μία ιστορία. Και ακούγοντας όλο το album και διαβάζοντας τους στίχους του album, να έχει στο τέλος μία γενικότερη ιστορία στο μυαλό του.

Γενικά, έχει να κάνει το στιχουργικό περιεχόμενο με το πώς είναι η νέα τάξη πραγμάτων, οι κυβερνήσεις, όλες αυτές οι αδελφότητες θέλουν να υποδουλώσουν τους ανθρώπους; Πες μου αν κάνω λάθος.

Παναγιώτης: Όχι, σωστά.

Βάζοντας μέσα στη συνάρτηση, Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση, Θεσμοί, Τρόϊκα, πιστεύεις ότι θα μπορούσαν οι Exarsis να γράψουν κάτι για όλη αυτήν την κατάσταση;

Παναγιώτης: Είχαμε γράψει στο δεύτερο album, το “Vote for Crisis”, το οποίο είναι ένα κομμάτι που αφορά την κρίση. Το ‘Police Brutality’ είναι ένα κομμάτι, το οποίο δεν μιλάει γενικά για την αστυνομική βία, μιλάει για την αστυνομική βία όπως την έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, μέσα από τη δικτατορία Σαμαρά, την κυβέρνηση που είχαμε την προηγούμενη και μιλάει για το πώς οι ομάδες καταστολής προσπαθούσαν να επιβάλουν στους ανθρώπους την ηρεμία, την τάξη και την ασφάλεια μέσα σε ένα περιβάλλον κρίσης. Το ‘Police Brutality’ επομένως είναι ένα κομμάτι το οποίο αφορά την Ελληνική κρίση. Και το ‘Change of Plans’, το οποίο, είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια, αφορά τις μεταναστευτικές εισροές που έχουμε στη χώρα, που έχουμε χιλιάδες ανθρώπους που έρχονται εδώ πέρα, επειδή προσπαθούν να ξεφύγουν από πολέμους, από φτώχεια, από ανέχεια, από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής και αντί εμείς να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε την όλη κατάσταση, γιατί έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης – η συζήτηση πάει πάλι στα πολιτικά, αλλά ως μέλη του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης – την κρύβουμε. Το ‘Change of Plans’ (αλλαγή σχεδίων) έχει να κάνει με τις μεταναστευτικές εισροές, οι οποίες τα τελευταία χρόνια και εν μέσω κρίσης έχουν αυξηθεί και όλοι αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουνε για το τίποτα. Τώρα, σχετικά με το αν θα γράφαμε ένα κομμάτι που θα αφορούσε σκοτεινούς κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βάζουν δάχτυλο και επηρεάζουν τα πράγματα με την Ελλάδα, ναι, γιατί όχι; Θα μπορούσαμε το κάνουμε αυτό και μπορεί να το κάνουμε κιόλας στο επόμενο album. Άλλωστε, όταν μιλάς για θεωρίες συνωμοσίες, ο κόσμος το έχει συνδέσει στο μυαλό του με γραφικούς τύπους, οι οποίοι φωνάζουνε για εξωγήινους που έχουν πάρει τα μυαλά των πολιτικών. Δηλαδή έχει στο μυαλό του μία κωμική μορφή, η οποία σε ταυτίζει με αυτήν, σε φωτογραφίζει δίπλα σε αυτήν και είναι δύσκολο, ειδικά όταν είσαι Έλληνας, να εξηγήσεις ότι, όταν εμείς γράφουμε για το ‘R.F.I.D.’, το οποίο είναι το μικροτσίπ, το ‘R.F.I.D.’ υπάρχει εδώ και χρόνια, χρησιμοποιείται πρωτίστως στα ζώα. Μάλιστα, δεν είναι κρυφό το γεγονός ότι, εδώ και χρόνια συζητείται το αν θα μπορούσαμε να περάσουμε τα ανθρώπινα δεδομένα που αφορούν τα περιουσιακά στοιχεία, την ιατρική κατάσταση, το πού μένεις, σε ένα μικροτσίπ, το οποίο θα έχει κάθε άνθρωπος και θα λειτουργεί αντί ταυτότητας και ακόμα περισσότερο στο μέλλον αντί χρήματος, θα μπορείς δηλαδή να κάνεις τις συναλλαγές σου από εκεί. Το γεγονός ότι το ‘R.F.I.D.’ ήδη υπάρχει, δεν είναι δηλαδή μία ιστορία, θα κάνει τον άλλον να σκεφτεί ότι, αυτά που λένε αυτοί, ίσως να έχουν και κάποια δόση αλήθειας. Δηλαδή είναι λίγο δύσκολο, αυτό το έχω πει και σε μία άλλη συνέντευξη, να μην φανείς γραφικός. Ωστόσο, δεν θα φανείς γραφικός, αν καταφέρεις αυτό που περιγράφεις να το συνδέσεις με ένα πραγματικό γεγονός, το οποίο λαμβάνει χώρα τώρα και ο άλλος μπορεί να ρίξει τη ματιά του εκεί και να πει: ναι, είναι και αυτή μία εκδοχή, μπορεί να έχει δίκιο,

Και απάντησες στην επόμενη ερώτησή μου, η οποία ήταν τι θα απαντούσες σε κάποιον ο οποίος θεωρεί ότι όλα αυτά τα πράγματα κινούνται στη σφαίρα του φανταστικού.

Παναγιώτης: Κοίτα, δεν το λέω με κακία, αλλά από το να γράφαμε και εμείς για δαιμόνια, διαβόλια και τριβόλια και τέτοια πράγματα, προτιμώ η φαντασία «μας» να αφορά κοινωνικά ζητήματα, τα οποία εν τέλει, όταν λες κοινωνικά ο άλλος το ακούει σαν κάτι μεγαλεπήβολο, λες και είσαι εσύ αυτός που θα φτιάξει την ανθρωπότητα. Όχι, όταν λέμε κοινωνικά ζητήματα εννοούμε ζητήματα τα οποία συμβαίνουν και υπάρχουν στην καθημερινότητα. Μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να ασχολούμαστε με τέτοια ζητήματα έστω «από τη σφαίρα του φανταστικού», πάνω στο οποίο πρακτικά δεν μας λέει και τίποτα. Πέραν αυτού, αυτό που θα ήθελα εγώ να πω σε κάποιον, ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι Exarsis γράφουν για νέα τάξη πραγμάτων και λοιπά, σε αυτά τα άτομα τα οποία πιστεύουν κάτι τέτοιο, να αρχίζουν να διαβάζουν κάποια πράγματα σε σχέση με τη νέα τάξη πραγμάτων και να κάνουν μία αναγωγή στην πραγματικότητα. Δεν είναι τόσο τρομερό, δηλαδή ο κόσμος το έχει στο μυαλό του σαν απίστευτα science fiction και ότι δε συμβαίνει. Όχι, κάποια πράγματα τα οποία ενυπάρχουν στις θεωρίες συνωμοσίας και λέγονται ότι θα υπάρχουν για δεκαετίες, είναι πράγματα τα οποία αρχίζουν και συμβαίνουν ή συμβαίνουν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, το πολύ απλό παράδειγμα το οποίο έχω πει επιτόπου σε έναν ο οποίος έχει έρθει στην περιοδεία και μου έχει πει: ωραία αυτά που γράφετε, αλλά είναι αστείο να λες για όλα αυτά. Αν ερχόταν κάποιος πριν 10 χρόνια και σου έλεγε: Παναγιώτη, θα έρθει μία μέρα που θα είναι 24 ώρες το 24ωρο συνδεδεμένος σε μία ιστοσελίδα και θα δίνεις τα προσωπικά σου στοιχεία και το τι κάνεις αβέρτα. Θα του έλεγα: Είσαι τρελός. Αυτό το πράγμα σήμερα ονομάζεται Facebook.

Όντως.

Παναγιώτης: Με την ίδια λογική, όταν περιγράφεις ένα πράγμα πριν την εποχή του, μέχρι να σου εμφανιστεί και να αποδεχθείς ότι το χρησιμοποιείς και είναι μέρος της πραγματικής σου ζωής, σου φαίνεται τρελό και περίεργο. Επομένως, η απάντηση είναι: ή διαβάστε και συγκρίνετε, ή περιμένετε παιδιά, όλα με τη σειρά τους. Τα πράγματα τα οποία βλέπουμε και περιγράφουμε, δεν τα έχουμε βγάλει από το μυαλό μας. Είναι πράγματα, είναι διαδικασίες που κινούνται εδώ και δεκαετίες και απλά σιγά-σιγά λαμβάνουν χώρα ή μορφοποιούνται, σχηματοποιούνται. Όταν ανακαλύπτει ο άλλος το πολύ απλό που σου είπα με το Facebook και άλλα παραδείγματα, που θα πρέπει να έχουμε ώρα για συζήτηση και να βλέπουμε πού υπάρχει η υπερβολή και πού η πραγματικότητα.

Ωραία, σε αλλάζω θέμα και σε πάω στο Rockwave που παίξατε πριν λίγες ημέρες. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Παναγιώτης: Πάρα πολύ ζέστη… θα σου πω το εξής. Όταν κάναμε soundcheck που είχε λίγο σκιά, όταν βγήκαμε να παίξουμε, με το που έκανα βήμα στη σκηνή να βγω λίγο πιο πέρα από τα μικρόφωνα, σου ορκίζομαι, ένιωθα ότι ήμουν στην παραλία και καίγεται το πρόσωπό μου. Πολύ ζέστη.. δηλαδή, το συζητάγαμε ότι θα παίξουμε με ζέστη, το συζητάγαμε ότι θα κάνουμε το παραμικρό και θα ιδρώνουμε, αλλά όταν σου σκάει το από κοντά, το live, σε σχέση με αυτό που περίμενες…εντάξει.. Τώρα σου μιλάω ότι είχαμε στο μυαλό μας να έχουμε μία σταθερή απόδοση σε όλα τα κομμάτια και μετά το πέμπτο κομμάτι ήμασταν σε φάση: παίζε, παίζε, πρέπει να το βγάλεις, σφίξε τα δόντια, ο ήλιος έκαιγε, πρέπει να βγάλεις το set. Λοιπόν, η πρώτη εντύπωση ήταν ότι είχε πολύ ζέστη. Η δεύτερη εντύπωση είναι ότι ξαφνικά φτάνεις σε ένα μέρος, στο οποίο σε περιμένουνε, σε υποδέχονται, έχεις το δικό σου χώρο, έχεις το δικό σου φαγητό, το δικό σου ποτό, άψογη διοργάνωση από το Rockwave. Δηλαδή ζήσαμε πραγματικά σε ένα όμορφο περιβάλλον, πίσω από τη σκηνή, το οποίο είναι πρωτόγνωρο. Ίσως μόνο στην περιοδεία γνωρίζαμε τέτοιες καταστάσεις, τέτοια περιποίηση, να τα έχεις όλα δίπλα σου, να υπάρχουν άνθρωποι να σε βοηθήσουνε, εξαιρετική διοργάνωση. Σε ότι αφορά την ανταπόκριση του κόσμου, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που ήρθε. Το ήξερα ότι θα είχε κόσμο, αλλά ότι θα είχε όταν παίζαμε, θα είχε 700 άτομα, ότι θα είχε έρθει τόσος κόσμος τότε και θα ήταν γύρω-γύρω και θα πλησίαζαν τη σκηνή, δεν το περίμενα. Χαρά στην υπομονή τους και αυτοί είναι οι πραγματικοί φίλοι, γαμήσανε. Φωνάζανε, μας υποδέχτηκαν όταν βγήκαμε, γουστάρανε, τους έβλεπες να χαμογελάνε, τραγουδούσαν, τι άλλο να θες; Δηλαδή αυτή είναι η χαρά του μουσικού. Η χαρά του μουσικού είναι να βγει έξω και να δει ένα χαμόγελο και έναν τύπο να τραγουδάει τους στίχους σου και να κάνει moshpit. Δεν θες κάτι άλλο. Δηλαδή και εμείς σαν fan, γιατί πέρα από μουσικοί είμαστε και οπαδοί και fan, αυτά γουστάρουμε. Να δεις μία μπάντα και να περάσεις καλά και όμορφα. Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο να περάσει όμορφα και να γουστάρει και νομίζω ότι ο κόσμος το ανταποδίδει. Επομένως το Rockwave είναι μία εμπειρία που θα τη θυμάμαι με αγάπη για τον κόσμο και πολύ μεγάλη χαρά για τη διοργάνωση και την αντιμετώπιση που είχαμε. Πολύ όμορφα, πρωτόγνωρο για ελληνική διοργάνωση.

Εξαίσια, χαίρομαι να τα ακούω αυτά τα πράγματα για να σου πως την αλήθεια, πολύ χαίρομαι και κρίμα που δεν μπορούσα να έρθω και εγώ. Σχέδια για επόμενες συναυλίες, για περιοδεία για υποστήριξη του “Human Project”, τι υπάρχει;

Παναγιώτης: Όπως είπαμε, έχουμε κάνει τις ενέργειες και όλα αυτά, περιμένουμε μήπως μας προταθεί κάτι. Μακάρι να κάτσει και άλλη περιοδεία αντίστοιχη με την προηγούμενη να την έχουμε δηλαδή τώρα τον χειμώνα, δεν ξέρουμε θα δούμε, τις επικοινωνίες από τη μεριά μας τις έχουμε κάνει. Από κει και πέρα αν μας προταθεί κάτι θα αρπάξουμε την ευκαιρία και θα βγούμε έξω, δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση να το αφήσουμε έτσι όταν θα έχουμε ένα πακέτο στα χέρια μας. Από την άλλη, σε ότι αφορά τα live, άλλο που έχουμε είναι στις 25 Ιουλίου στη rock συνάντηση Κιάτου, παίζουμε εμείς και οι 1000Mods. Και ευχαριστούμε πολύ που μας το πρότεινε και θα βρεθούμε για άλλη μια φορά εκεί, για τρίτη φορά. Κατά τα άλλα, από τον χειμώνα θα έχουμε νέα πράγματα σίγουρα, να περιμένετε και Thrashers United, τα έχουμε βάλει στα σκαριά. Θα πάει ωραία. Δεν θέλω να δίνω πολλά τώρα για να μην διαψευσθώ αργότερα, αλλά επειδή συνήθως τα σχέδια που κάνουμε είναι safe σχέδια και υλοποιούνται, να περιμένετε ωραία πράγματα το χειμώνα.

Ωραία. Παναγιώτη δεν θα σε κουράσω άλλο..

Παναγιώτης: Όχι, δεν με κουράζεις, μια χαρά.

Για τέλος, θέλω να σου πω πάλι συγχαρητήρια για το “Human Project” και σε εσένα και σε όλα τα παιδιά. Εύχομαι και σε εσένα και στους Exarsis γενικά ότι καλύτερο και θέλω να προσθέσεις αν θέλεις να προσθέσεις κάτι για τους αναγνώστες, τους fans σας.

Παναγιώτης: Να είναι καλά που ακόμα και τώρα, σε αυτήν την περίοδο, που οι περισσότεροι κοιτάζουν να κρατήσουν κάτι στην άκρη για να δουν πώς θα περάσουν, υποστηρίζουν την μπάντα και αγοράζουν το υλικό της μπάντας. Δηλαδή ότι σε εποχές κρίσεις έχουμε ανθρώπους γουστάρουν και έρχονται και σε ψάχνουν για να αγοράσουν το υλικό σου, αυτό είναι άξιο αναφοράς. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ και περιμένουμε να τους δούμε στα επόμενα Live. Είμαστε πολύ τυχεροί, ζούμε μία εποχή δύσκολη, αλλά έχουμε καταφέρει να την κάνουμε αυτή τη σκηνή να είναι ψηλά. Δηλαδή, ας την κρατήσουμε έτσι, μπορούμε να την κρατήσουμε. Το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που μιλά για Greek thrash scene αυτή τη στιγμή, είναι κάτι μαγικό, δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία αυτής της χώρας. Τώρα μιλάει ο κόσμος για τη Greek thrash scene. Εννοείται ότι υπάρχουν μπάντες που έχουν βάλει τα θεμέλια από τους Suicidal Angels και τους Released Anger και τα λοιπά, αλλά τώρα μόλις ο κόσμος τα τελευταία χρόνια μιλάει για Greek thrash scene. Γυρνάς το κεφάλι σου δεξιά και αριστερά και βλέπεις μία thrash μπάντα να πετιέται. Δε συνέβη αυτό το πράγμα ποτέ. Ζούμε ιστορικές στιγμές για το είδος αυτό στην Ελλάδα και μακάρι να το κρατήσουμε ψηλά αυτό το επίπεδο.

http://www.exarsis-band.com

http://www.facebook.com/exarsis

http://www.myspace.com/exarsis

Μέλη Μπάντας:

Nick J. Tragakis – Φωνητικά

Chris Poulos – Μπάσο

Kostis Foukarakis – Κιθάρα

Panayiotis Tsitsis – Κιθάρα

Achilleas Kamzolas – Τύμπανα

Δισκογραφία:

2011 – Under Destruction

2013 – The Brutal State

2015 – The Human Project

Συνέντευξη: Δημήτρης Σταύρος

Απομαγνητοφώνηση: Δημήτρης Σταύρος & Αλίκη Μαξούτογλου

http://www.greekrebels.gr/interviews/exarsis-2/

Δημοσίευση: Ιουλίου 29, 2015