Τάδε έφη Βαρουφατούστρα

Όταν ήμουν ακόμη νεαρός και ερωτευμένος με μία κουλτουριάρα, έκανα πολλές ανοησίες, για να την γοητεύσω. Παρότι ένοιωθα μία βαθειά απέχθεια και περιφρόνηση για τους μουράκηδες, τους παρλαπίπες, έβλεπα την πέραση, που είχαν στα κορίτσια και σε κάποια φάση ανασφάλειας προσπάθησα να τους ανταγωνιστώ. Υπέθεσα, ότι ανεξάρτητα από το καραγκιοζιλίκι των κουλτουριάρηδων, οι αναφορές τους σε διάφορους φιλόσοφους ήσαν σοβαρές, καθώς οι εν λόγω φιλόσοφοι απολάμβαναν την γενική καταξίωση από συστημικούς και «αντισυστημικούς».

Είπα λοιπόν, θα διαβάσω και θα γίνω καλύτερος απ αυτούς. Αλλωστε το όφελος δεν θα ήταν μόνο για τις γκόμενες· όφειλα να μορφωθώ, αν ήθελα να ικανοποιήσω τις (τότε) ματαιοδοξίες μου. Εψαξα την βιβλιοθήκη του αδελφού μου και βρήκα το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα». Ενοιωσα λες και ανακάλυψα το άγιο δισκοπότηρο της φιλοσοφίας. Αμέσως έπεσα με τα μούτρα στην μελέτη. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα η χαρά άρχισε να μετριάζει και μέσα σε ένα τέταρτο είχε δώσει την θέση της στην απελπισία. Μα τι στουρνάρι είμαι; Δεν καταλαβαίνω ούτε μία φράση· λες και πρόκειται για λέξεις σκόρπιες βαλμένες τυχαία η μία δίπλα στην άλλη. Είναι δυνατόν, να λέει ασυναρτησίες κάποιος που διδάσκεται σε πανεπιστήμια; Αρα εγώ είμαι το τούβλο. Η αυτοπεποίθηση μου έγινε συντρίμμια. Ολοι αυτοί που περιφρονούσα ήσαν πολλές σκάλες ανώτεροι μου και άρα σωστά τους θαύμαζαν οι γκόμενες με την γυναικεία τους διαίσθηση. Εγώ ο ζηλόφθονος τους είχα παρεξηγήσει. Οι άνθρωποι όχι μόνο είχαν κατανοήσει τα ακατανόητα, αλλά θυμόντουσαν απέξω αυτά που εμένα μου φαίνονταν σκόρπιες λέξεις. Ενοιωθα, ότι και διακόσες φορές να τα διάβαζα, θα μου ήταν αδύνατον να θυμηθώ μία φράση. Σκέφτηκα ότι ήμουν πολύ λίγος, για να διαβάζω Νίτσε και ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσω από πιο απλά πράγματα και να μην είμαι αμελής κι αδιάφορος, όπως ήμουν στο σχολείο.

Πολύ γρήγορα όμως ξαναβρήκα την αυτοπεποίθηση μου. Αναρωτιέμαι μάλιστα πόσο αξιόπιστη είναι η γυναικεία διαίσθηση, που γοητεύεται τόσο εύκολα από την υποκρισία. Κατάλαβα ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από φελλούς, που επιπλέουν στα ρηχά νερά της ψευτοπνευματικότητας.

Κατάλαβα, ότι η ασυναρτησία, η αοριστολογία, η πολυλογία είναι πονηριά και αδυναμία. Βίωσα και βιώνω την πραγμάτωση του αγαπημένου μου παραμυθιού «Ο βασιλιάς είναι γυμνός». Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον σχιζοφρενή εμπνευστή του Χίτλερ, αλλά και για αμέτρητους άλλους «μεγάλους». Πόσος καιρός πάει, που ο Γιάνης γοήτευε στα παράθυρα του ΣΚΑΪ και του ΑΝΤ1; Οσοι λέγαμε από τότε, ότι λέει ασυναρτησίες, απλά φθονούσαμε τον άξιο Ελληνα καθηγητή, που διαπρέπει στο εξωτερικό… Οσοι αργότερα σατιρίσαμε την δημιουργική ασάφεια (και αφασία) του «αντισυμβατικού» υπουργού, ζηλέψαμε την αποθέωση του από τις εκστασιασμένες βαρουφίτσες. Τώρα όλοι γελάνε με τον γυμνό βασιλιά, αφού πριν είχαν «θαυμάσει» τον αόρατο μανδύα του.

Κάποιοι μάλιστα βρήκαν ευκαιρία να του φορτώσουν όλα τα κρίματα του νεοελληνικού κράτους και ιδιαίτερα της τελευταίας περιόδου. Θα τους βγεί ανάποδα όμως, όπως και με το δημοψήφισμα.

Βλέπω να παίρνει τ` απάνω του ο Γιάνης, με τον πόλεμο που του έχει ανοίξει ο ΣΚΑΪ. Ο λαός έχει σιχαθεί τόσο πολύ το συγκρότημα του Αλαφούζου, που όποιος δέχεται τα πυρά αυτής της βορβορώδους δημοσιογραφίας, γίνεται αυτόματα λαϊκός ήρωας. Ακριβώς αυτό θα συμβεί και με τον σαχλαμαράκια, που αναδείχτηκε από αυτά ακριβώς τα ΜΜΕ, που προσπαθούν σήμερα να τον καταστήσουν αποδιοπομπαίο τράγο.

Θέλουν να τον παρουσιάσουν ακόμα και ποινικά υπεύθυνο, γιατί έκανε αυτό, που τόσο καιρό του καταλόγιζαν ότι δεν έκανε!!!!!!!! Την εκπόνηση σχεδίου Β για την περίπτωση που τα πράγματα στις διαπραγματεύσεις θα πηγαίνανε στραβά. Οι εργολάβοι του «ναι» στην απόλυτη υποταγή δεν συγχωρούν ακόμη και την σκέψη για «όχι», παρά την βροντώδη ετυμηγορία του λαού με 62%.

Βέβαια όταν λέμε «σχέδιο Β», είναι τρόπος του λέγειν, καθώς αφορούσε μόνο το θέμα της ρευστότητας και των συναλλαγών. Για την αυτάρκεια και την παραγωγική ανασυγκρότηση δεν προβλέπει απολύτως τίποτα αυτό το «σχέδιο»… Και εδώ βρίσκεται η εγκληματική αδράνεια της κυβέρνησης γενικά και όχι μόνο του Βαρουφάκη, γιατί αν εκτός ευρωζώνης είναι απαραίτητη η αυτάρκεια, εντός ευρωζώνης επιβάλλεται πλεόνασμα, για να κατατίθεται στους «δανειστές». Συνεπώς οι νεομνημονιακοί δεν είναι λιγότερο ανεύθυνοι από το «κόμμα της δραχμής», αφού ούτε αυτοί έχουν κάποιο σχέδιο, για το πώς θα παραχθεί ο πλούτος, τα μυθικά ποσά, που «πρέπει» να δώσουμε στους «δανειστές».

Δεν ξέρω αν υπάρχει δόλος στην ιλαροτραγωδία της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά δυσκολεύομαι, να την αποδώσω μόνο σε ανικανότητα. Π.χ. ο διορισμός της Lazard, του Στεριώτη και άλλων μούτρων οφείλονται μόνο στην βλακεία του Γιάνη, ή μας δουλεύει ψιλό γαζί ο Γουλιμής; Όμως και οι νεομνημονιακοί πόσο αθώοι μπορεί να είναι, όταν αντί για σχέδιο υπερεργώδους ανασυγκρότησης του κράτους και της οικονομίας πάνω σε αντιγραφειοκρατικές –παραγωγικές βάσεις, προκρίνουν ως «λύση» το στράγγισμα μέχρι ολικής δήμευσης του λαού;

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Αυγούστου 08, 2015