Άκου αλλά δε το μαθες από μένα...

Θα περιμένω να δούμε στα ίσια τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την ξοφλημένη χώρα μας και όχι η ξοφλημένη χώρα μας για μας.

Άκου για μια φορά. Δύσκολο, το γνωρίζω καλά, ήμουν και γω από τους ξερόλες προπέτες που δε σε άφηνα να ολοκληρώσεις γιατί καταλάβαινα τι θες να πεις. Μέχρι που γνώρισα ομοίους μου. Εσένα δηλαδή και όλο το σινάφι της ηλικίας μας που βρίσκει μονομιάς ευκολοφόρετες λύσεις... όπως η Χρυσή Αυγή, ή η πεζοδρομιακή αριστερά  «της μισής Αθήνας». Αυτά μαρτυρούν άλλωστε εκλογές και δημοσκοπήσεις, προς έκπληξη τεράστια, των Πασόκων γονέων μας.

Δεν είναι ωραία η αυτογνωσία καμιά φορά. Βλέπεις μάθαμε σαν νεολαία να γινόμαστε πάντα αρεστοί και αν χρειαστεί, γιαυτό ακριβώς, να μη μιλάμε. Αφήναμε πάντα κάποιον μετριότατο βροντόλαλο να ασχολείται με τα κοινά, τις παρατάξεις και να συνδικαλίζεται («συνδιαχειρίζεται» θα ήταν το ορθό του όρου) τα δικαιώματά μας ..από το σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στη δουλειά μας.

Διδαχθήκαμε το «τις αγορεύειν βούλεται», και ενώ η γενιά του πολυτεχνείου το χρησιμοποίησε μόνο για θαμπώσει νεο-αριστερές δημοκράτισες, εμείς το μεταμορφώσαμε ακόμα πιο άσχημα στην απαξίωση, τη ζήλια και τον εμπαιγμό οποιουδήποτε σηκώνεται και μας τα χώνει. Μας πως μιλάω έτσι. Μήπως αυτό δεν έκαναν όλοι οι πολίτες στην αρχαία αγορά της Αθήνας; Μήπως αυτό δεν γέννησε την ανάγκη για θέατρο, τέχνη, αλλά και σάτιρα; Αυτό το χώσιμο, που στη γενιά μας χάθηκε και το κηδεύουμε σήμερα, κάθε φορά που αδιαφορούμε για τον «όποιον» βούλεται να ακουστεί.

Αυτός στην παρούσα στιγμή είμαι εγώ που τα γράφω επωνύμως αλλά φοβάμαι ότι διαβάζεις μόνο επώνυμους. Συνομήλικος προς συνομήλικο θα σου πω, πως τους ίδιους διάβαζα και γώ. Βενιζέλους ή Παυλόπουλους, Παγκάλους ή /και Βουλγαράκιδες. Πάντα όμως κάτι με έτρωγε, μια άλλη σύγχρονη τους Ελλάδα του Χατζιδάκη, του Καζαντζάκη, της Μερκούρη, του Ελύτη, του Βέγγου, του Παπανικολάου, βίων παράλληλων, ηλιακά και μόνο. Τώρα βλέπεις τι εννοώ συνομήλικε; Μοιάζουμε όπως μοιάζανε και αυτοί μεταξύ τους παιδιά.., μοιάζουμε όπως μοιάζουνε τα ξύλα μεταξύ τους, το ένα όμως εικόνα γίνεται κάποτε και κάποτε κάρβουνο το άλλο.

Σε φλόμωσαν και ξέχασες να μιλάς. Σε έπιασα πολλές φορές να μιλάς στο δρόμο ή στις συνελεύσεις μόνο με αόριστα συνθήματα, «το μέλλον δεν δίνεται αντιπαροχή» ή «εμπρος για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία», γιαυτό σταμάτησαν να σε ακούν , γιαυτό στα 25 και συ σταμάτησες να τα λες. Μίλησες με συνθήματα, κώφευσες βάζοντας ταμπέλες και φτώχηνες τον εαυτό σου με τις 10 λέξεις που χρησιμοποίησες.  Στη γλώσσα που λείπουνε λέξεις, λείπουν και οι αντίστοιχες σκέψεις.

Φτώχηνες στα 25 από σκέψεις, πτώχευσες άρα και από λύσεις. Ανάθεση έδωσες ρημάδι συνομήλικε μου, στους κάτω του μετρίου πια, τους φασίστες ή τους ψεύτες, την ίδια σου τη μοίρα. Εσύ με τα μεταπτυχιακά, τις ξένες γλώσσες, τους υπολογιστές και τα σεμινάρια, πάχυνες τον Ταμήλο, έκανες μάγκα τον Τατσόπουλο, έδωσες την εντολή στον Κασιδιάρη να σε εκπροσωπήσει.

Απομακρύνθηκες από το ορθολογικό και επέλεξες το εύκολο. Ακόμα κι όταν αποφασίζεις να συμμετέχεις, γίνεσαι βαρίδιο σε πάλη συμφερόντων και όχι σε αγώνα αρχών. Δε καταδέχτηκες να να σκεφτείς και η τιμωρία αυτού είναι να σε κυβερνούν κατώτεροι σου. Εδραίωσες, με τη στείρα «αγανάκτησή» σου, το στατιστικό 1/5-των-ανθρώπων-που-είναι-εναντίων-όλων σε πλειοψηφία και με τη σιγουριά και την ακρίβεια ενός υπνοβάτη βαδίζετε μαζί προς τα άκρα.

Πόσο ακόμα θα ζούμε δίπλα, εμείς οι δύο συνομήλικε;

Εγώ δε θέλω να σε αφήσω σε αυτούς, με μένα εμφύλιους δε θα δεις, γιατί είμαστε ξύλα από το ίδιο δέντρο. Θα περιμένω πάντα να σκεφτείς πως η πολιτική σε χρειάζεται επειδή α-κρι-βώς δε τη χρειάζεσαι. Θα περιμένω να δούμε στα ίσια τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την ξοφλημένη χώρα μας και όχι η ξοφλημένη χώρα μας για μας.

Κράτα τα και μη τους πεις ότι σου τα πα.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Αυγούστου 27, 2015